Twinkie
Member
- Μηνύματα
- 1.142
- Likes
- 327
- Επόμενο Ταξίδι
- Με το νου
- Ταξίδι-Όνειρο
- Στα πέντε σημεία της Γης
Το Vicente Calderon είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Μαδρίτης και έδρα της έτερης ομάδας της πρωτεύουσας, Ατλέτικο.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν, όπου σχεδόν τα πάντα ήταν κλειστά, το ποδόσφαιρο γιόρταζε καθώς αγώνες γινόντουσαν κανονικά και σε μια έξαρση της στιγμής μετά από τις παέγιες που είχαμε γευτεί αποφασίσαμε μήπως δούμε και κάτι εκτός από ταυρομαχία σε αυτή τη Μαδρίτη επιτέλους.
Αφού ο καιρός το επέτρεπε κάναμε όλο τον δρόμο μέχρι εκεί ποδαράτο, περνώντας και μέσα από πλακόστρωτα αλλά διασχίζοντας και κάποιες λεωφόρους ενώ αν και η ώρα πλησίαζε για τον αγώνα, δεν βλέπαμε ψυχή να κυκλοφορεί προς το γήπεδο, όταν πια πήραμε την τελική ευθεία για αυτό, της Calle 30. Ή που έχουν μπει μέσα όλοι, ή που δεν παίζει εδώ σήμερα ρε παιδιά σκέφτομαι και με το που φτάνουμε οι απορίες μας λύθηκαν από τους πλανόδιους που μοσχοπουλούσαν κασκόλ της Ατλέτικο περιμετρικά του γηπέδου.
Αν αρχίσει ο αγώνας, δεν μπαίνεις μέσα μας είπε…ειδικά αν δεν έχεις βγάλει εισιτήριο. Πέντε λεπτά του ρολογιού είχαν περάσει, όχι παραπάνω και τελικώς Ατλέτικο live δεν είδαμε, παρά μόνο περπατήσαμε γύρω γύρω όλο το γήπεδο, ακούγοντας συνθήματα των οπαδών της, βγάζοντας φωτό και καταλήγοντας μετά από κάποια πεζοπορία σε μια όμορφη πλατεία που κοντά της βρίσκονται οι Κήποι της Concha Piquer.
Στο καφέ που καθίσαμε λίγο αργότερα γέμισε κόσμο και αρκετούς τουρίστες ενώ ο κύριος που μας πήρε τη παραγγελία, έγινε αμέσως η λατρεία μας. Άρχισε να μας μιλάει τόσο γρήγορα ισπανικά περιμένοντας μάλιστα και να του δώσουμε βιαστικά την παραγγελία μας, που μας έπιασαν τα γέλια, τη στιγμή που η Ε. έκανε φιλότιμες προσπάθειες να του εξηγήσει τι ακριβώς θα θέλαμε.
Το σέρβις του ωστόσο μαρτυρούσε πως μας συμπάθησε εξίσου, αφού όποτε περνούσε από το τραπέζι μας, μας έριχνε κι από ένα τρανταχτό γέλιο ενώ του ξέφευγε και καμιά δύσκολη ισπανική λέξη επίτηδες..
Η παρέα των παιδιών που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, μας κοιτούσε λες και είχαμε προσγειωθεί από τον Άρη, ενώ το ένα πιτσιρίκι από αυτά, μας πλησίασε αμήχανα για να μας ρωτήσει από πού είμαστε καθώς είχε εντυπωσιαστεί από τη γλώσσα. «Ποπο πόσο γρήγορα μιλάτε εσείς οι Έλληνες δύσκολα ακούγονται»… Τώρα για το δύσκολο να συμφωνήσω, για το γρήγορο να μιλάει ο Ισπανός, που κάναμε χρυσό τον κυριούλη να βάλει φρένο πριν λίγο, δεν το κατάλαβα απλά φαντάζομαι πως ακόμα και για τους γρηγορότατους Ισπανούς τα ελληνικά μοιάζουν με γλωσσοδέτη.
Εκτός Μαδρίτης ακόμα δυστυχώς δεν έχω πάει στην Ισπανία για να κρίνω σωστά, ωστόσο οι άνθρωποί της μου έβγαζαν μια οικειότητα και μου έφερναν και λίγο σε εμάς, καθώς τίποτα απ’ όσα συνέβησαν σε αυτό το ταξίδι δεν μου ξένισε, ούτε σε συμπεριφορά αλλά ούτε και σε συνήθειες.
Περάσαμε πολύ όμορφα εκείνο το απόγευμα αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας προϊδεάσει για ότι θα ακολουθούσε το βράδυ. Flamenco δεν είχαμε καταφέρει να δούμε, το Toledo το χάσαμε λόγω τρένου και δικής μας αργοπορίας και φυσικά ανοργανωσίας, αλλά μια fiesta την είδαμε! Και τι fiesta….
Η Ρεάλ Μαδρίτης λοιπόν, εκείνο το βράδυ με τη νίκη που πέτυχε την ώρα που εμείς προσπαθούσαμε ανεπιτυχώς να μπούμε στο Βιθέντε Καλντερόν, γιόρτασε το πρωτάθλημα και αυτό που έγινε το βράδυ στη Gran Via μόνο κατά παραγγελία θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει..
Πληροφορηθήκαμε λοιπόν σωστά και επιτυχώς αυτή τη φορά, πως οι φίλαθλοι της Ρεάλ θα κατακλύσουν το βράδυ την Plaza de Espana, κλείνοντας τους δρόμους και όλη την Gran Via, καθώς θα περνούσε το ανοιχτό πούλμαν με όλη την ποδοσφαιρική ομάδα για να γιορτάσει με τους Ισπανούς οπαδούς την κατάκτηση ακόμη ενός τίτλου.
Οι εικόνες μου θύμισαν Euro 2004 στην Ομόνοια. Πολύς κόσμος, εμβατήρια, μεγάφωνα, μικροπωλητές κατά μήκος της πλατείας να πουλούν μπύρες, εδέσματα, κασκόλ, φανέλες, κιόσκια με κάθε λογής πράγματα, γενικώς μεγάλη οργάνωση σε σχέση με αυτό που περίμενα για μια fiesta ομάδας.
Όλο το κέντρο της Μαδρίτης είχε ντυθεί στα λευκά και τα μοβ, τα χρώματα των «μερένγκες» ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν ήδη το γνωστό και χιλιοπαιγμένο «We are the champions» που τραγουδιόταν με έναν μοναδικά αστείο τρόπο από τους παρευρισκόμενους οπαδούς της Ρεάλ.
Κάτι που υπάρχει οφείλω εδώ να πω και σε βιντεάκι με τις φωνές των φίλων μας να τραγουδούν ρυθμικά «γουί αρ τε τσάμπιονς οφ τε γουόοορλτ» και εμείς να μη μπορούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας. Έπειτα από μιάμιση ώρα και 4 μπύρες, έκανε και την εμφάνισή του το ανοιχτό πούλμαν της «Βασίλισσας» με όλους τους παίκτες να χαιρετούν και να γιορτάζουν με το εκστασιασμένο πλήθος που έβλεπε τα ινδάλματά του από τόσο κοντά.
-«Πες στο ψηλό μπροστά σου να κάνει πιο δίπλα να βγάλω φωτό τον Cannavaro»
-«Και που είμαστε κούκλα μου; Σε αξιοθέατο; Σιγά μη μου δώσει και τη θέση του, να παρακαλάς μη πέσουν πάνω μας όλοι αυτοί μπροστά όπως έχουν στριμωχτεί. Ένα βήμα μόνο χρειάζεται».
-«Ω καλά, θα πάω από εκεί θα τους βγάλω όλους και τη κούπα μαζί και εσύ κάτσε πίνε μπύρες».
Όπως και έκανα τελικά. Ήταν τόσος ο χαμός που τελικά όταν έκανε τη βόλτα του το πούλμαν, χαθήκαμε κιόλας και βρεθήκαμε λίγο αργότερα όταν έσπασε ο περισσότερος κόσμος φωνάζοντας στα ελληνικά γιατί από οπτικό πεδίο μηδέν εις το πηλίκο η υπόθεση.
«Ορίστε είδαμε και τη fiesta μας, κάναμε και τη βόλτα μας στο Calderon, πήγες και στα πάρκα σου, μόνο το Τολέδο χάσαμε»… ψέλλισε η Ε. και κατάλαβε από το δολοφονικό μου βλέμμα πως πέταξε κοτσάνα και μου θύμισε την ανοργανωσιά μας ακόμη μια φορά..
Η επόμενη, ήταν η «μεγάλη» μέρα για εμάς στη Μαδρίτη, η μέρα που θέλαμε να πιστεύουμε πως θα φύγουν από πάνω μας τα εισιτήρια και τα χρήματα θα δοθούν σε φιλανθρωπίες του στυλ ψώνια.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν, όπου σχεδόν τα πάντα ήταν κλειστά, το ποδόσφαιρο γιόρταζε καθώς αγώνες γινόντουσαν κανονικά και σε μια έξαρση της στιγμής μετά από τις παέγιες που είχαμε γευτεί αποφασίσαμε μήπως δούμε και κάτι εκτός από ταυρομαχία σε αυτή τη Μαδρίτη επιτέλους.
Αφού ο καιρός το επέτρεπε κάναμε όλο τον δρόμο μέχρι εκεί ποδαράτο, περνώντας και μέσα από πλακόστρωτα αλλά διασχίζοντας και κάποιες λεωφόρους ενώ αν και η ώρα πλησίαζε για τον αγώνα, δεν βλέπαμε ψυχή να κυκλοφορεί προς το γήπεδο, όταν πια πήραμε την τελική ευθεία για αυτό, της Calle 30. Ή που έχουν μπει μέσα όλοι, ή που δεν παίζει εδώ σήμερα ρε παιδιά σκέφτομαι και με το που φτάνουμε οι απορίες μας λύθηκαν από τους πλανόδιους που μοσχοπουλούσαν κασκόλ της Ατλέτικο περιμετρικά του γηπέδου.
Αν αρχίσει ο αγώνας, δεν μπαίνεις μέσα μας είπε…ειδικά αν δεν έχεις βγάλει εισιτήριο. Πέντε λεπτά του ρολογιού είχαν περάσει, όχι παραπάνω και τελικώς Ατλέτικο live δεν είδαμε, παρά μόνο περπατήσαμε γύρω γύρω όλο το γήπεδο, ακούγοντας συνθήματα των οπαδών της, βγάζοντας φωτό και καταλήγοντας μετά από κάποια πεζοπορία σε μια όμορφη πλατεία που κοντά της βρίσκονται οι Κήποι της Concha Piquer.
Στο καφέ που καθίσαμε λίγο αργότερα γέμισε κόσμο και αρκετούς τουρίστες ενώ ο κύριος που μας πήρε τη παραγγελία, έγινε αμέσως η λατρεία μας. Άρχισε να μας μιλάει τόσο γρήγορα ισπανικά περιμένοντας μάλιστα και να του δώσουμε βιαστικά την παραγγελία μας, που μας έπιασαν τα γέλια, τη στιγμή που η Ε. έκανε φιλότιμες προσπάθειες να του εξηγήσει τι ακριβώς θα θέλαμε.
Το σέρβις του ωστόσο μαρτυρούσε πως μας συμπάθησε εξίσου, αφού όποτε περνούσε από το τραπέζι μας, μας έριχνε κι από ένα τρανταχτό γέλιο ενώ του ξέφευγε και καμιά δύσκολη ισπανική λέξη επίτηδες..
Η παρέα των παιδιών που καθόταν στο διπλανό τραπέζι, μας κοιτούσε λες και είχαμε προσγειωθεί από τον Άρη, ενώ το ένα πιτσιρίκι από αυτά, μας πλησίασε αμήχανα για να μας ρωτήσει από πού είμαστε καθώς είχε εντυπωσιαστεί από τη γλώσσα. «Ποπο πόσο γρήγορα μιλάτε εσείς οι Έλληνες δύσκολα ακούγονται»… Τώρα για το δύσκολο να συμφωνήσω, για το γρήγορο να μιλάει ο Ισπανός, που κάναμε χρυσό τον κυριούλη να βάλει φρένο πριν λίγο, δεν το κατάλαβα απλά φαντάζομαι πως ακόμα και για τους γρηγορότατους Ισπανούς τα ελληνικά μοιάζουν με γλωσσοδέτη.
Εκτός Μαδρίτης ακόμα δυστυχώς δεν έχω πάει στην Ισπανία για να κρίνω σωστά, ωστόσο οι άνθρωποί της μου έβγαζαν μια οικειότητα και μου έφερναν και λίγο σε εμάς, καθώς τίποτα απ’ όσα συνέβησαν σε αυτό το ταξίδι δεν μου ξένισε, ούτε σε συμπεριφορά αλλά ούτε και σε συνήθειες.
Περάσαμε πολύ όμορφα εκείνο το απόγευμα αλλά τίποτα δεν μπορούσε να μας προϊδεάσει για ότι θα ακολουθούσε το βράδυ. Flamenco δεν είχαμε καταφέρει να δούμε, το Toledo το χάσαμε λόγω τρένου και δικής μας αργοπορίας και φυσικά ανοργανωσίας, αλλά μια fiesta την είδαμε! Και τι fiesta….
Η Ρεάλ Μαδρίτης λοιπόν, εκείνο το βράδυ με τη νίκη που πέτυχε την ώρα που εμείς προσπαθούσαμε ανεπιτυχώς να μπούμε στο Βιθέντε Καλντερόν, γιόρτασε το πρωτάθλημα και αυτό που έγινε το βράδυ στη Gran Via μόνο κατά παραγγελία θα μπορούσαμε να το είχαμε κάνει..
Πληροφορηθήκαμε λοιπόν σωστά και επιτυχώς αυτή τη φορά, πως οι φίλαθλοι της Ρεάλ θα κατακλύσουν το βράδυ την Plaza de Espana, κλείνοντας τους δρόμους και όλη την Gran Via, καθώς θα περνούσε το ανοιχτό πούλμαν με όλη την ποδοσφαιρική ομάδα για να γιορτάσει με τους Ισπανούς οπαδούς την κατάκτηση ακόμη ενός τίτλου.
Οι εικόνες μου θύμισαν Euro 2004 στην Ομόνοια. Πολύς κόσμος, εμβατήρια, μεγάφωνα, μικροπωλητές κατά μήκος της πλατείας να πουλούν μπύρες, εδέσματα, κασκόλ, φανέλες, κιόσκια με κάθε λογής πράγματα, γενικώς μεγάλη οργάνωση σε σχέση με αυτό που περίμενα για μια fiesta ομάδας.
Όλο το κέντρο της Μαδρίτης είχε ντυθεί στα λευκά και τα μοβ, τα χρώματα των «μερένγκες» ενώ από τα μεγάφωνα ακουγόταν ήδη το γνωστό και χιλιοπαιγμένο «We are the champions» που τραγουδιόταν με έναν μοναδικά αστείο τρόπο από τους παρευρισκόμενους οπαδούς της Ρεάλ.
Κάτι που υπάρχει οφείλω εδώ να πω και σε βιντεάκι με τις φωνές των φίλων μας να τραγουδούν ρυθμικά «γουί αρ τε τσάμπιονς οφ τε γουόοορλτ» και εμείς να μη μπορούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας. Έπειτα από μιάμιση ώρα και 4 μπύρες, έκανε και την εμφάνισή του το ανοιχτό πούλμαν της «Βασίλισσας» με όλους τους παίκτες να χαιρετούν και να γιορτάζουν με το εκστασιασμένο πλήθος που έβλεπε τα ινδάλματά του από τόσο κοντά.
-«Πες στο ψηλό μπροστά σου να κάνει πιο δίπλα να βγάλω φωτό τον Cannavaro»
-«Και που είμαστε κούκλα μου; Σε αξιοθέατο; Σιγά μη μου δώσει και τη θέση του, να παρακαλάς μη πέσουν πάνω μας όλοι αυτοί μπροστά όπως έχουν στριμωχτεί. Ένα βήμα μόνο χρειάζεται».
-«Ω καλά, θα πάω από εκεί θα τους βγάλω όλους και τη κούπα μαζί και εσύ κάτσε πίνε μπύρες».
Όπως και έκανα τελικά. Ήταν τόσος ο χαμός που τελικά όταν έκανε τη βόλτα του το πούλμαν, χαθήκαμε κιόλας και βρεθήκαμε λίγο αργότερα όταν έσπασε ο περισσότερος κόσμος φωνάζοντας στα ελληνικά γιατί από οπτικό πεδίο μηδέν εις το πηλίκο η υπόθεση.
«Ορίστε είδαμε και τη fiesta μας, κάναμε και τη βόλτα μας στο Calderon, πήγες και στα πάρκα σου, μόνο το Τολέδο χάσαμε»… ψέλλισε η Ε. και κατάλαβε από το δολοφονικό μου βλέμμα πως πέταξε κοτσάνα και μου θύμισε την ανοργανωσιά μας ακόμη μια φορά..
Η επόμενη, ήταν η «μεγάλη» μέρα για εμάς στη Μαδρίτη, η μέρα που θέλαμε να πιστεύουμε πως θα φύγουν από πάνω μας τα εισιτήρια και τα χρήματα θα δοθούν σε φιλανθρωπίες του στυλ ψώνια.
