Εσθονία Λεττονία Λιθουανία Φινλανδία Μια πολύ σύντομη βόλτα στις Βαλτικές Χώρες.

[gelf]

Κεφάλαιο 9. - Ρίγα ΙΙ. Μια βόλτα περιμετρικά της παλιάς πόλης.

Την άλλη ημέρα, όταν τελειώσαμε με το πρωινό, καλέσαμε ταξί και κατευθυνθήκαμε προς τη Riga Central Market. Από τη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου μας είχαν πληροφορήσει, ότι τα πιο αξιόπιστα και φτηνότερα ταξί στη Ρίγα είναι τα Redcabs και δεύτερα αξιόπιστα τα taxify. Μας προειδοποίησαν να μην χρησιμοποιήσουμε άλλη εταιρία. Στη Ρίγα δεν υπάρχει Uber. Κατεβάσαμε τη σχετική εφαρμογή στα τηλέφωνά μας, καλέσαμε το Redcab, το οποίο με λιγότερο από 5 ευρώ μας άφησε έξω από την κεντρική αγορά της Ρίγας.

Ήταν Σάββατο πρωί και μια βόλτα στην αγορά, θα ήταν ότι έπρεπε για να καταλάβουμε κάτι λίγο από τις συνήθειες των κατοίκων της Ρίγας.
Η κεντρική αγορά της Ρίγας είναι η μεγαλύτερη αγορά και παζάρι στην πόλη. Είναι μια από τις πιο αξιοσημείωτες κατασκευές του 20ου αιώνα στη Λετονία και έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO μαζί με την παλιά πόλη της Ρίγας από το έτος 1998.
Το κτίριο της κεντρικής αγοράς αποτελείται από πέντε τολ, τα οποία είχαν κατασκευαστεί και χρησιμοποιούνταν για την αποθήκευση των Ζέπελιν. Στις 18 Δεκεμβρίου 1922, το Δημοτικό Συμβούλιο της Ρίγας αποφάσισε να μετακινήσει την πολυσύχναστη και πολύ ανθυγιεινή αγορά Daugavmala σε μια νέα κλειστή θέση σύμφωνα με τις υγειονομικές και οικονομικές απαιτήσεις. Τότε αποφασίστηκε και η μετατροπή του χώρου αποθήκευσης των Ζέπελιν, σε κεντρική αγορά. Έτσι λοιπόν η κεντρική αγορά της Ρίγας, σχεδιάστηκε το έτος 1922 και κατασκευάστηκε από το έτος 1924 έως το έτος 1930, με ένα διάλειμμα από το 1926-1928 εξαιτίας οικονομικών προβλημάτων.

Οι ως άνω φωτογραφίες είχαν ληφθεί, αργότερα από σημείο με θέα προς την κεντρική αγορά. Όπως φαίνεται στις ως άνω φωτογραφίες το συγκρότημα της κεντρικής αγοράς, αποτελείται από πέντε τολ, από τα οποία τα τέσσερα βρίσκονται δίπλα - δίπλα και το μεγαλύτερο το πέμπτο κατασκευάστηκε, αργότερα, κάθετα προς τα πρώτα.
Η αγορά έχει έκταση 72.300 τετραγωνικών μέτρων και διαθέτει περισσότερα από 3.000 εμπορικά περίπτερα. Κατά την κατασκευή του στο συγκρότημα της κεντρικής αγοράς δόθηκε αρχιτεκτονικό στιλ Art Deco με στοιχεία νεοκλασικού. Όταν στις 10 Νοεμβρίου 1930, η αγορά λειτούργησε για πρώτη ημέρα θεωρείτο η μεγαλύτερη και η πιο σύγχρονη αγορά του κόσμου.
Μπήκαμε μέσα στα κτίρια της αγοράς και χαζέψαμε αρκετή ώρα.

Εγώ επικεντρώθηκα στα ψαρικά, που είναι η αδυναμία μου.

Αφού περπατήσαμε αρκετή ώρα στην αγορά, παρατηρώντας τους Λετονούς στις καθημερινές τους συνήθειες, βγήκαμε έξω.

Δίπλα στην αγορά, βρίσκεται το city canal,

το οποίο παλιότερα ήταν η προστατευτική τάφρος γύρω από τα τείχη της παλιάς πόλης.
Όταν περάσαμε την τάφρο, ακολουθήσαμε τη 13. janvāra iela, μια λεωφόρο η οποία έχει δημιουργηθεί στη θέση του ανατολικού τείχους της παλιάς πόλης, συνεχίσαμε κατά μήκος της radio iela, περάσαμε από το κτίριο της Latvian National Opera, κτίριο στο οποίο στεγάζονται η Εθνική Όπερα της Λετονίας το Λετονικό Εθνικό Μπαλέτο, η Χορωδία και η Ορχήστρα της Εθνικής Όπερας της Λετονίας (με έτος πρώτης λειτουργίας το1919),

ενώ παράλληλα το city canal (ονομάζεται και Pilsetas Canals) σε συνδυασμό με τα πάρκο (Bastejkalna parks) δημιουργεί μια ειδυλλιακή ζώνη.

Προχωρήσαμε λίγο και βρεθήκαμε στην προέκταση του του κεντρικού πεζόδρομου της παλιάς πόλης, δηλαδή της Kaļķu iela, στο σημείο όπου ο πεζόδρομος μετατρέπεται σε λεωφόρο και βόρεια του καναλιού βρίσκεται το Freedom Monument,

το σύμβολο του αγώνα των Λετονών για ανεξαρτησία και ελευθερία. Το μνημείο βρίσκεται στο σημείο στο οποίο χωρίζεται η παλιά πόλη με τη νέα πόλη. Το μνημείο έχει ύψος 42 μέτρα , συμβολίζει την ανεξαρτησία της Λετονίας και κατασκευάστηκε στο σημείο, όπου παλαιότερα υπήρχε άγαλμα του Μεγάλου Πέτρου. Στην κορυφή του μνημείου έχει τοποθετηθεί το άγαλμα της χάλκινης Ελευθερίας,

δηλαδή η Μίλντα η οποία κρατάει τρία χρυσά αστέρια, τα οποία συμβολίζουν τις τρεις πολιτιστικές περιοχές της Λετονίας.
Το μνημείο δεσπόζει στην περιοχή των πάρκων ανάμεσα στην Παλιά και Νέα πόλη και κατασκευάστηκε το έτος 1935 με τη συμβολή ιδιωτικών δωρεών. Από τότε αποτελεί τόπο μνήμης και πολιτικών συγκεντρώσεων. Επί σοβιετικής εποχής οι αρχές είχαν απαγορεύσει στους πολίτες να αφήνουν λουλούδια στο μνημείο και πλησίον αυτού, είχαν τοποθετήσει άγαλμα του συντρόφου Λένιν, το οποίο βέβαια σήμερα είναι άφαντο.
Έριξα μια ακόμα ματιά προς το city canal.

Το «Κανάλι της Πόλης», δηλαδή η παλιά αμυντική τάφρο της μεσαιωνικής Ρίγας, η οποία σήμερα στριφογυρίζει ανάμεσα σε μια ειδυλλιακή ζώνη πρασίνου και πάρκων που χωρίζουν την Παλιά Πόλη από την Art Nouveau συνοικία του 19ου αιώνα. Η διαδρομή που κάναμε, είναι μια από τις πιο όμορφες βόλτες της πόλης.
Συνεχίσαμε λίγο στην υπέροχη διαδρομή μεταξύ πάρκου και καναλιών , μέχρι που αφήσαμε το πάρκο, περάσαμε απέναντι τη Raiņa bulvāris, τη λεωφόρο όπου έχει μεταφερθεί προσωρινά,

το Μουσείο Κατοχής της Λετονίας 1940-1991. Για το μουσείο αυτό, είχα αναφερθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο, για το θέμα του, για το οποίο όπως αναφέρει και ο τίτλος αφορά στη γερμανική και στη σοβιετική κατοχή.
Μπήκαμε μέσα στο μουσείο. Για την είσοδο στο μουσείο πλήρωνες όσα, και αν ήθελες. Ανεβήκαμε τη σκάλα,

και περιηγηθήκαμε στο μουσείο. Είχε βίντεο το οποίο αφορούσε στην περίοδο 1940-1991, φωτογραφίες από την περίοδο της γερμανικής κατοχής,

φωτογραφίες από την περίοδο της σοβιετικής κατοχής,

όπως από την κηδεία του συντρόφου Στάλιν το έτος 1953,

αλλά και από την ανθρώπινη αλυσίδα, την οποία σχημάτισαν το έτος 1989, σχεδόν δύο εκατομμύρια Εσθονοί, Λετονοί και Λιθουανοί, από το Ταλίν έως το Βίλνιους, ώστε να αποτινάξουν τον σοβιετικό ζυγό.

Στο Βίλνιους, όπως έχει αναφερθεί, υπάρχει ένα ξεχωριστό χρωματιστό πλακάκι, στην πλατεία του καθεδρικού, το οποίο σηματοδοτεί το τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας που φαίνεται στην ως άνω φωτογραφία στο μουσείο Κατοχής της Λετονίας 1940-1991.
Υπήρχαν αρκετές φωτογραφίες στο μουσείο από την ανθρώπινη αλυσίδα. Βέβαια όπως έχω προαναφέρει, το μουσείο έχει μεταφερθεί, προσωρινά, στο κτίριο της πρώην αμερικανικής πρεσβείας, μέχρι να ολοκληρωθούν οι εργασίες ανακατασκευής στο κτίριο το οποίο στεγάζεται το μουσείο στην πλατεία Δημαρχείου. Ο προσωρινός χώρος στέγασης του μουσείου είναι πολύ μικρότερος, οπότε λείπουν πολλά εκθέματα, μερικά από τα οποία είναι ιδιαίτερα, όπως το ομοίωμα γκουλάγκ.
Όταν βγήκαμε από το μουσείο, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την Art Nouveau συνοικία της Ρίγας. Άλλωστε δεν ήταν μακριά.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannoula]

ωωωω καινούρια ιστορία από τον αγαπημένο @gelf !!! Mην την καθυστερήσεις!!!

 

[paefstra]

Τωρα το καλοκαιρι ειμαι κακη μαθητρια και δεν διαβαζω την υλη μου. Τουτο το "σκονακι" θα με σωσει.
Εξαιρετικη αρχη, με εκλεκτη επιγευση παντα.

 

[onoma meloys]

Αναμένουμε με ανυπομονησία, ευελπιστώ να έχουν ρόλο σε αυτή την ιστορία οι μπύρες της Βαλτικής !!!

 

[gelf]

@paefstra, @giannoula και @onoma meloys, σας ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστώ και όλους που παρακολουθούν την ιστορία.
Οι μπύρες της Βαλτικής θα παίξουν, προφανώς, πρωτεύοντα ρόλο. Έχω μεγάλη αδυναμία στις αφιλτράριστες οι οποίες ήταν εξαιρετικές.


Κεφάλαιο 2. - Βίλνιους Ι. Η πρώτη ημέρα.

Από το αεροδρόμιο του Βίλνιους, κάναμε λιγότερο από δέκα πέντε λεπτά να φτάσουμε στο ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο που είχαμε επιλέξει ήταν το Crowne Plaza Vilnius,

επί της οδού M. K. Čiurlionio g. 84.
Το ξενοδοχείο ήταν εξαιρετικό, ήταν δίπλα σε ένα δάσος και στον ποταμό Neris, διέθετε και parking, είχε όμως ένα μειονέκτημα. Απείχε περίπου 2,6km από το κέντρο της πόλης. Όμως το μειονέκτημα, αποδείχτηκε ότι δεν ήταν ουσιαστικό μειονέκτημα. Πριν κάνω την κράτηση για το ξενοδοχείο είχα τσεκάρει ότι στο Βίλνιους υπάρχει uber. Σημαντικό πλεονέκτημα για μια πόλη αυτό το στοιχείο. Για παράδειγμα σε συζήτηση που είχαμε με κάποιους Γερμανούς στο μπαρ του ξενοδοχείου το δεύτερο βράδυ, μας είπαν ότι είχαν πληρώσει για ταξί από το κέντρο 12,50 ευρώ. Εγώ για την ίδια διαδρομή από το ίδιο ακριβώς σημείο πλήρωσα στο uber 2,60 ευρώ.
Τέλος πάντων τα παραπάνω είναι μια παρένθεση, αλλά είναι σημαντικό για μένα που πίνω τα ποτά μου, να μην οδηγώ τη νύχτα.
Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας, έμεινα ευχαριστημένος από το δωμάτιο το οποίο ήταν μεγάλο, καθαρότατο,

είχε θέα στο πάρκο

και ύστερα από ένα σύντομο ντους και λοιπό φρεσκάρισμα, βρεθήκαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου, όπου αποφασίσαμε να πάμε στο κέντρο της πόλης με τα πόδια. Άλλωστε όλη την ημέρα είμαστε σε αεροπλάνα και lounge αεροδρομίων. Το μικρό περπάτημα έως το κέντρο της πόλης θα μας βοηθούσε να ξεμουδιάσουμε. Έτσι ανανεωμένος μετά το ντους και με άλλα ρούχα, άρχισα να περπατώ προς το κέντρο της πόλης.

Περπατώντας δίπλα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον,

άρχισα να θυμάμαι τι είχα διαβάσει.

Βρισκόμαστε στη Λιθουανία. Η Λιθουανία είναι η νοτιότερη από τις Βαλτικές χώρες, ο πληθυσμός της χώρας ανέρχεται σε 3.400.000 περίπου κατοίκους, με σύνθεση 83.45% Λιθουανούς, 6.74% Πολωνούς, 6.31% Ρώσους, ενώ έχει καταμετρηθεί ποσοστό 3.50% σε λοιπούς. Πριν από τον Β Παγκόσμιο πόλεμο στη Λιθουανία ζούσαν πάνω από 100.000 Εβραίοι, τους οποίους εξολόθρευσαν σχεδόν ολοκληρωτικά, οι Ναζί.
Η Λιθουανία έχει έκταση 65.300 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ενώ συνορεύει βόρεια με τη Λετονία (453km), ανατολικά και νοτιοανατολικά με τη Λευκορωσία (502km), νοτιοδυτικά με την Πολωνία (91km), δυτικά και νότια με τη Ρωσία (Καλίνινγκραντ-227km), ενώ δυτικά βρέχεται από τη Βαλτική θάλασσα (91km).
Βρισκόμαστε στη Λιθουανία και την πρωτεύουσά της. Το Βίλνιους, είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Λιθουανίας, με πληθυσμό 574.221 κατοίκους. Το Βίλνιους βρίσκεται σε μέσο υψόμετρο 112 μέτρων, στην ανατολική πλευρά της χώρας, στη συμβολή των ποταμών Vilnia και Neris, ή μάλλον στην εκβολή του παραπόταμου Vilnia στον ποταμό Neris.
Το όνομα της πρωτεύουσας της Λιθουανίας προέρχεται από τον ποταμό Vilnia που διέρχεται μέσα από την πόλη.
Η απόσταση της πόλης από τη Βαλτική θάλασσα είναι 312km, από την Κλαϊπέντα 312km και από το Κάουνας 102km.
Το Βίλνιους είναι μια καταπράσινη πόλη με το 68.8% της πόλης να αποτελείται από πράσινους χώρους.
Η πόλη ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα και το έτος 1323 ανακηρύχθηκε, για πρώτη φορά, πρωτεύουσα της Λιθουανίας, από τον μεγάλο Δούκα Γκεντιμίνας. Το Βίλνιους, το έτος 1579 απέκτησε και Πανεπιστήμιο, με αποτέλεσμα η πόλη να μετατραπεί σε σημαντικό επιστημονικό, πολιτιστικό, πολιτικό και οικονομικό κέντρο.
Κατά τον 20ο αιώνα, η πόλη από το έτος 1919, έως το έτος 1939, δηλαδή κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, ήταν υπό πολωνική κατοχή. Μετά το τέλος του Β παγκοσμίου πολέμου, η Λιθουανία εντάχθηκε στην ΕΣΣΔ και το Βίλνιους ήταν η πρωτεύουσα της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Λιθουανίας.
Το ιστορικό κέντρο της πόλης, δηλαδή η παλιά πόλη, το έτος 1994, ανακηρύχτηκε από την UNESCO, μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
Η πόλη βρίσκεται στο γεωμετρικό κέντρο της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Αξίζει να σημειωθεί ότι το γεωμετρικό-γεωγραφικό (προφανώς) κέντρο της Ευρώπης, απέχει 26 km από το Βίλνιους.

Αυτά σκεφτόμουν ενώ περπατούσα προς το κέντρο της πόλης, κατά μήκος της οδού M. K. Čiurlionio g, η οποία στη συνέχεια μετονομάζεται σε K. Kalinausko g,

παρατηρώντας κτίρια,

πάρκα και αγάλματα,

περάσαμε από το Ναό των Αγίων Μιχαήλ και Κωνσταντίνου,

περάσαμε από το άγαλμα του Frank Zappa και μπαίνοντας στην ευρεία περιοχή του ιστορικού κέντρου σταματήσαμε για λίγο στη μπυραρία Distilerija, η οποία βρίσκεται στη γωνία των οδών Vilniaus g και Liejyklos g.

Με το περπάτημα των 2km, είχαμε ξεμουδιάσει από τα αεροπλάνα και τα lounge των αεροδρομίων. Ήπιαμε σύντομα τη μπύρα μας και μέσω των οδών Liejyklos g και L. Stuokos-Gucevičiaus g., φτάσαμε στην πλατεία του Καθεδρικού και στον Καθεδρικό Ναό.

Η μεγάλης έκτασης πλατεία του Καθεδρικού της πόλης,

βρίσκεται κατάντη του λόφου Γκεντιμίνας και είναι το πιο γνωστό σημείο συνάντησης ντόπιων και επισκεπτών.
Μπροστά από τον Καθεδρικό ναό και πλησίον αυτού, υπάρχει με το σημάδι stebuklas, ένα ξεχωριστό χρωματιστό πλακάκι,

το οποίο σηματοδοτεί το τέλος της ανθρώπινης αλυσίδας, την οποία σχημάτισαν το έτος 1989, σχεδόν δύο εκατομμύρια Εσθονοί, Λετονοί και Λιθουανοί, από το Ταλίν έως το Βίλνιους, ώστε να αποτινάξουν τον σοβιετικό ζυγό. Σχετική φωτογραφία της ανθρώπινης αλυσίδας, είδα στο μουσείο κατοχής στη Ρίγα. Μια πρόληψη απαγορεύει την αποκάλυψη της θέσης του στην πλατεία, αυτό βέβαια είναι αστείο, αφού το πλακάκι το βρήκα άμεσα, ενώ επίσης σύμφωνα με την παράδοση, όποιος θέλει να κάνει μια ευχή, στρίβει πάνω στο πλακάκι κατά 360 μοίρες σύμφωνα με τη φορά του ωρολογίου και πράγματι την άλλη ημέρα το μεσημέρι είδα αρκετούς τουρίστες να περιστρέφονται, πάνω στο πλακάκι. Το θέαμα ήταν αρκετά αστείο.
Το 19ο αιώνα πραγματοποιούνταν στην πλατεία, αγορές και πανηγύρια. Την πλατεία προσέγγιζε μία τάφρος, ενώ τα πλοία, μέσω αυτής της τάφρου και του ποταμού, μπορούσαν να πλεύσουν, σχεδόν, έως την είσοδο του καθεδρικού.

Ο Καθεδρικός ναός της πόλης, βρίσκεται στη θέση ενός παγανιστικού ναού, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στον θεό του κεραυνού Perkunas. Στη συνέχεια, έγινε τελικά καθολικός καθεδρικός ναός των Αγίων Stanislav και Vladislav και απέκτησε μπαρόκ/κλασική μορφή. Χαρακτηριστική είναι η πρόσοψή του ναού, η οποία θυμίζει Παρθενώνα!

Το σε ξεχωριστό κτίριο καμπαναριό του ναού,

έχει ύψος περίπου 50 μέτρα. Στις κατακόμβες του ναού, υπάρχει μουσείο στο οποίο παρουσιάζεται η ιστορία του ναού.
Μπήκαμε μέσα στον καθεδρικό και εκεί μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Μια πολυμελής εξαιρετική χορωδία.

Όταν βγήκαμε από τον καθεδρικό, ευχαριστημένοι από την ηχητική απόλαυση, προχωρήσαμε προς το ανατολικό άκρο της πλατείας, όπου βρίσκεται το άγαλμα του μεγάλου Δούκα Γκεντιμίνας, με το άλογό του.

Στη συνέχεια προχωρήσαμε προς τον λόφο και τον πύργο Γκεντιμίνας.
Ο λόφος Γκεντιμίνας, είναι ο λόφος όπου ο μεγάλος Δούκας Γκεντιμίνας ίδρυσε την πόλη. Ο πύργος Γκεντιμίνας, βρίσκεται στον ύψους 48 μέτρων ως άνω λόφο, αποτελεί το ιστορικό σύμβολο της πόλης και σήμερα υπάρχει ότι απέμεινε από το Κάστρο το οποίο δέσποζε στο σημείο αυτό.

Ο λόφος και ο πύργος Γκεντιμίνας, βρίσκονται στην καρδιά της πόλης, ανάντη της πλατείας του καθεδρικού ναού και η προσέγγιση γίνεται από ένα χωμάτινο φιδογυριστό δρομάκι που ξεκινά από την πλατεία του Καθεδρικού. Προσπαθήσαμε να ανέβουμε στο λόφο. Ήθελα να δω τον πύργο, το μουσείο και να βγάλω φωτογραφίες. Όμως η πρόσβαση στον λόφο απαγορευόταν, αφού εκτελούνταν εκτεταμένες εργασίες αντιστήριξης των πρανών του λόφου. Από την εμπειρία μου σε παρόμοια έργα, προέβλεψα ότι οι εργασίες θα διαρκέσουν αρκετό χρόνο.
Η απογοήτευσή μου δεν είχε μεγάλη διάρκεια. Από την πλατεία του καθεδρικού προχωρήσαμε προς το κέντρο του κέντρου της παλιάς πόλης του Βίλνιους.
Η παλιά πόλη του Βίλνιους είναι μία από τις μεγαλύτερες υπάρχουσες μεσαιωνικές πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης. Με το μεσαιωνικό της χαρακτήρα, αναπτύχθηκε γύρω από το Δημαρχείο και αποτελείται από πολλές συνοικίες, με 70 δρόμους και λεωφόρους που απαριθμούν 1487 κτίρια με συνολική έκταση 1.497.000 τετραγωνικών μέτρων. Είναι το αρχαιότερο μέρος της Λιθουανικής πρωτεύουσας ένας τόπος στον οποίο συναντώνται μερικές από τις μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές αρχιτεκτονικές τεχνοτροπίες. Γοτθική αρχιτεκτονική, Αναγεννησιακή αρχιτεκτονική, Μπαρόκ αρχιτεκτονική, Νεοκλασική αρχιτεκτονική συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται. Βασική αρτηρία της παλιάς πόλης είναι η οδός του Κάστρου (Pilies) Πίλιες ένα κεντρικό καλντερίμι, με μικρομάγαζα, μουσικούς του δρόμου και πολλά café, bar και restaurant. Η οδός Pilies, είναι ο κόμβος της χαλάρωσης-διασκέδασης, αλλά και της εμπορικής ζωής. Οι βασικές πλατείες της Παλιάς Πόλης είναι η Πλατεία Καθεδρικού και η Πλατεία Δημαρχείου.
Από την πλατεία του καθεδρικού προχωρήσαμε προς τον κεντρικό πεζόδρομο την οδό του Κάστρου, δηλαδή την οδό Pilies.

Προχωρώντας, έριχνα ματιές προς τα πίσω. Διακρινόταν στο βάθος ο πύργος Γκεντιμίνας.

Συνεχίσαμε να προχωρούμε κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου Pilies,

μέχρι που φτάσαμε στον ορθόδοξο ναό της Αγίας Παρασκευής.

Η κατασκευή της πρώτης εκκλησίας της Αγίας Παρασκευής ξεκίνησε το έτος 1345 με πρωτοβουλία της συζύγου του Μεγάλου Δούκα Αλγκίρδας (του οίκου των Γιαγκελλόνων) Μαρίας, στη θέση ενός παγανιστικού ναού αφιερωμένου στον θεό Ραγκούτι. Μετά από μια πυρκαγιά, η οποία κατέστρεψε ολοσχερώς την εκκλησία, στα τέλη του 16ου αιώνα κατασκευάστηκε μια νέα εκκλησία. Η εκκλησία στη σημερινή της μορφή κατασκευάστηκε το έτος 1865.
Από τη θέση αυτή ο κεντρικός πεζόδρομος ονομάζεται Didžioji g. Συνεχίσαμε να τον ακολουθούμε μέχρι την πλατεία Δημαρχείου.

Το κτίριο του Δημαρχείου,

σήμερα έχει χρήση πολιτιστικού κέντρου. Αφήσαμε την πλατεία Δημαρχείου και κατευθυνθήκαμε δυτικά στα σοκάκια της παλιάς πόλης,

όπου βρεθήκαμε και στην παλιά εβραϊκή συνοικία η οποία μετατράπηκε σε περιοχή του εβραϊκού γκέτο.

Όπως είναι γνωστό στη Λιθουανία και κυρίως στο Βίλνιους ζούσαν πάρα πολύ Εβραίοι, οι οποίοι εξοντώθηκαν από τους Ναζί. Για τον προπολεμικά μεγάλο πληθυσμό των Εβραίων, το Βίλνιους χαρακτηριζόταν ως η Ιερουσαλήμ του Βορρά.
Συνεχίσαμε να περπατάμε στα σοκάκια, η ημέρα ήταν πολύ μεγάλη,

φτάσαμε στην Vokiečių g, μια οδό όπου στη μέση της υπάρχει αλέα, ενώ εκατέρωθεν αυτής πολλά καταστήματα, κυρίως καφέ

και μέσω αυτής, επιστρέψαμε στην πλατεία Δημαρχείου όπου καθίσαμε να πιούμε ένα ποτό, στο επί της Didžioji g. 19, Who Hit John, το οποίο είναι ένα ατμοσφαιρικό μπαρ.

Στη συνέχεια κατηφορίσαμε επί της Didžioji και στη συνέχεια επί της οδού Pilies.

Αν και υπήρχε φως, η ώρα ήταν περασμένη και οι κουζίνες θα έκλειναν. Αν και είχαμε φάει αρκετά στο elite lounge του αεροδρομίου Σοπέν της Βαρσοβίας, επειδή είχαν περάσει αρκετές ώρες από τότε, ήταν σκόπιμο να φάμε κάτι. Με συνοπτικές διαδικασίες επιλέξαμε το επί της οδού Pilies g. 16, restaurant Forto Dvaras.

Ευτυχώς, πήγαμε την κατάλληλη ώρα. Όπως πληροφορηθήκαμε έως πριν από λίγη ώρα υπήρχε αναμονή. Μας έδωσαν ένα μεγάλο τραπέζι, στον εσωτερικό ατμοσφαιρικό χώρο, με θέα στον πεζόδρομο.

Τα φαγητά μας άρεσαν,

ενώ και η αφιλτράριστη μπύρα ήταν εξαιρετική.

Όταν τελειώσαμε ήταν μεσάνυχτα, κάναμε μια μικρή βόλτα και μπήκαμε σε ένα μπαρ να πιούμε τα ποτά μας. Ήταν αργά, πολύ αργά, όταν βγήκαμε από το μπαρ και κάλεσα uber, με το οποίο φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας. Στο uber, πληρώσαμε 2,60 ευρώ, όπως είδα στο λογαριασμό που μου ήρθε άμεσα, αφού έχω συνδέσει τους λογαριασμούς του uber με την πιστωτική μου κάρτα..
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, ήμασταν σχεδόν 24 ώρες στο πόδι και με ελάχιστο ύπνο την προηγούμενη νύχτα. Τα μπαρ του ξενοδοχείου είχαν κλείσει, οπότε ανεβήκαμε στα δωμάτιά μας.

 

[rena88]

Πολύ χαίρομαι που ξεκίνησες να γράφεις αυτήν την ιστορία... 12 Αυγούστου φεύγω και εγώ για Βαλτική... περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια.!!!

 

[gelf]

@rena88, σε ευχαριστώ. Θα προσπαθήσω να ολοκληρώσω γρήγορα την ιστορία μου.



Κεφάλαιο 3. - Βίλνιους ΙΙ. Η δεύτερη ημέρα. Μια πρωινή βόλτα με το αυτοκίνητο.

Μετά από το πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο μας και το σχετικό φρεσκάρισμα μετά τον ύπνο, πήραμε το αυτοκίνητο από το parking του ξενοδοχείου, για να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Προφανώς όχι στο ιστορικό κέντρο, μέρος του οποίου δεν είναι προσβάσιμο με αυτοκίνητο, αλλά κυρίως σε διάφορα αξιοθέατα που είχα σημειώσει.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αφού περάσαμε μπροστά από το Μουσείο των Θυμάτων της Γενοκτονίας και από το Λιθουανικό Εθνικό Θέατρο, το οποίο βρίσκεται, επίσης στην οδό Γκεντιμίνας (την κεντρική λεωφόρο της νέας πόλης) και είναι από τους σημαντικότερους χώρους πολιτιστικών εκδηλώσεων. Το θέατρο λειτούργησε στις 6 Οκτωβρίου 1940, ως Κρατικό Θέατρο του Βίλνιους, ενώ από τις 3 Αυγούστου 1998, μετονομάστηκε σε Λιθουανικό Εθνικό Θέατρο. Στη συνέχεια είδαμε την όπερα, προχωρήσαμε και περάσαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού Neris,

δηλαδή τη βόρεια και αφού φτάσαμε σε μια γειτονιά με ξύλινα σπιτάκια, συνοικία στην οποία παρατηρήσαμε ότι γίνονται εργασίες ανάδειξής της,

βγήκαμε στη βόρεια παραποτάμιο οδό Upės g,

περάσαμε από την πράσινη γέφυρα, τη Žaliasis Tiltas η οποία επί ΕΣΣΔ ονομαζόταν γέφυρα του κόκκινου στρατού, επειδή ήταν διακοσμημένη με αγάλματα του κόκκινου στρατού, παρατηρήσαμε τη νέα πόλη του Βίλνιους, με τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα τα οποία έχουν κατασκευαστεί δίπλα σε απαστράπτοντα κτίρια του 19ου αιώνα, περάσαμε απέναντι από τον λόφο και τον πύργο Γκεντιμίνας,

όπου από αυτή την όψη είδαμε το ανενεργό τελεφερίκ και τις εκτεταμένες εργασίες αντιστήριξης των πρανών του λόφου, για τις οποίες είχα αναφερθεί στο προηγούμενο κεφάλαιο. Συνεχίσαμε την οδική πορεία μας, περάσαμε από τη γέφυρα διάβασης του ποταμού Neris τη Zirmunu bridge και φτάσαμε στην καθολική εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου.

Εκεί παρκάραμε το αυτοκίνητο και μπήκαμε στο εσωτερικό του ναού.

Μπαίνοντας καταλάβαμε γιατί οι Λιθουανοί θεωρούν την εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου, έναν από τους ομορφότερους ναούς στον κόσμο. Περίτεχνα γύψινα σχέδια κοσμούν τους κατάλευκους τοίχους της εκκλησίας. Στο εσωτερικό της εκκλησίας υπάρχουν πάρα πολλά γλυπτά (υπολογίζονται πάνω από 2000) τα οποία παριστάνουν αγγέλους, δαίμονες, βιβλικές σκηνές κλπ.

Βγαίνοντας παρατήρησα το εκκλησιαστικό όργανο,

ενώ κοντά στην έξοδο ήταν ένα ακόμα άγαλμα της Παναγίας

και πολύ κοντά σε αυτό ένα γλυπτό του διαβόλου ή/και του χάροντα.

Όταν βγήκαμε από την καθολική εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου, αποφασίσαμε να πάμε σε ένα σημείο για θέα της πόλης από ψηλά. Γνώριζα ότι τρία διαφορετικά σημεία του κέντρου προσφέρονται για πανοραμική θέα της πόλης. Το πρώτο σημείο είναι ένας μικρός λόφος ανάντη της συνοικίας Uzupis στα νότια της παλιάς πόλης, το δεύτερο σημείο είναι ο λόφος των Τριών Σταυρών στα βορειοανατολικά του κέντρου της παλιάς πόλης και το τρίτο σημείο είναι το ψηλότερο κτίριο της Λιθουανίας, ο Πύργος της Τηλεόρασης, με ύψος στα 326,5 μέτρων, στην περιοχή Karoliniskes. Αποφασίσαμε να πάμε προς το πιο βατό σημείο για να μην χάσουμε πολύ χρόνο. Παρκάραμε το αυτοκίνητο στη θέση Subačiaus apžvalgos aikštelė, κατά το χάρτη, στο λόφο του Προμαχώνα του Πυροβολικού, όπως είχα διαβάσει. Βγήκαμε έξω και παρατηρήσαμε την πόλη από ψηλά, φωτογραφίζοντάς την.

Εκτός από μένα που φωτογράφιζα είδα και μια ζωγράφο, να ζωγραφίζει την πόλη, ενώ στο βάθος διακρινόταν ο Πύργος της Τηλεόρασης.

Συνεχίσαμε να παρατηρούμε την πόλη από τον χαμηλό λόφο,

ενώ στο βάθος διακρινόταν και ο λόφος των Τριών Σταυρών,

με τους τρεις τεράστιους γλυπτούς σταυρούς στην κορυφή του. Σύμφωνα με ένα μύθο ο οποίος κυκλοφορεί, η ύπαρξη των σταυρών οφείλεται στο ότι εκεί αποκεφαλίστηκαν μοναχοί οι οποίοι προσπαθούσαν για τον εκχριστιανισμό της περιοχής. Συγκεκριμένα σύμφωνα με το μύθο, δεκατέσσερις φραγκισκανοί μοναχοί είχαν πάει στο Βίλνιους και κήρυσσαν το Ευαγγέλιο. Όμως αποκεφαλίστηκαν στην κορυφή αυτού του λόφου, από τους πιστούς της παγανιστικής λατρείας που επικρατούσε τότε στη Λιθουανία. Τρεις ξύλινοι σταυροί χτίστηκαν στη θέση αυτή, τις αρχές του 17ου αιώνα. Οι ξύλινοι σταυροί κατέρρευσαν το 1869 και οι τσαρικές αρχές δεν επέτρεψαν την ανοικοδόμησή τους, αλλά το έτος 1916, ένα νέο μνημείο σχεδιάστηκε από τον Πολωνό-Λιθουανό αρχιτέκτονα και γλύπτη Antanas Vivulskis, το οποίο όμως καταστράφηκε το έτος 1950 με εντολή των σοβιετικών αρχών. Ένα νέο μνημείο ανεγέρθηκε το έτος 1989, στη θέση του ανατιναχθέντος από τους σοβιετικούς. Στην τελευταία εκδοχή, οι σταυροί είναι 1,80 μέτρα υψηλότεροι από τους αρχικούς. Σκεφτήκαμε ότι αν προλαβαίναμε θα ανεβαίναμε στον λόφο των Τριών Σταυρών.

Εμείς όμως, εκείνη τη στιγμή, βρισκόμασταν στον λόφο του προμαχώνα του πυροβολικού, απολαμβάνοντας τη θέα.

Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Έπρεπε να φύγουμε. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατηφορίσαμε ακολουθώντας την οδό Maironio, στρίψαμε δεξιά και ακολουθήσαμε την οδό Užupio g., περάσαμε από τη γέφυρα Bridge of Užupis διάβασης του ποταμού Vilnia παραπόταμου του ποταμού Neris και μπήκαμε με το αυτοκίνητο στην περιοχή Užupis, για την οποία θα γίνει αναφορά σε επόμενο κεφάλαιο, αφού την περπατήσαμε, ρίξαμε πάντως μια πρώτη ματιά στην περιοχή από το αυτοκίνητο και στη συνέχεια μέσω της οδού Malūnų g, περάσαμε από βορειότερη γέφυρα διάβασης του ποταμού Vilnia, στη διασταύρωση της οδού Malūnų με την οδό Maironio, στρίψαμε δεξιά και ακολουθήσαμε πάλι την οδό Maironio μέχρι που φτάσαμε στην επί της Maironio g. 8, Εκκλησία της Αγίας Άννας.

Η Εκκλησία της Αγίας Άννας, η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία της παλιάς πόλης του Βίλνιους, βρίσκεται στη δεξιά όχθη του ποταμού Vilnia. Είναι μια εκκλησία γοτθικού στυλ, με δύο πύργους, που κατασκευάστηκε με 33 διαφορετικά είδη κόκκινων τούβλων.

Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι διακοσμημένο με μπαρόκ ύφος, όπως και ο βωμός της.

Η πρώτη εκκλησία στο σημείο αυτό, κατασκευάστηκε προς τιμή της Άννας, την πρώτης γυναίκας του Vytautas του Μέγα (1344-1430), ενός από τους διασημότερους κυβερνήτες της μεσαιωνικής Λιθουανίας. Η εκκλησία όμως ήταν ξύλινη και το 1419 καταστράφηκε από φωτιά. Η σημερινή τούβλινη εκκλησία κατασκευάστηκε από τον Μέγα Δούκα Αλέξανδρο μεταξύ των ετών 1495-1500 και η εξωτερική εμφάνιση της εκκλησίας έχει μείνει σχεδόν ίδια από τότε.

Σύμφωνα με τον μύθο, ο στρατηγός Ναπολέοντας, αφού είδε την εκκλησία κατά την διάρκεια του Γαλλορωσικού πολέμου το έτος 1812, του άρεσε τόσο πολύ που εκδήλωσε την επιθυμία να την σμικρύνει(!!!) και να την μεταφέρει στο Παρίσι.
Φεύγοντας από την εκκλησία της Αγίας Άννας κατευθυνθήκαμε με το αυτοκίνητο προς την πύλη Dawn, προκειμένου να ολοκληρώσουμε τη βόλτα στο κέντρο της παλιάς πόλης.
Σκεφτήκαμε κατ' αρχή να αφήσουμε το αυτοκίνητο σε ένα parking κοντά στην πύλη της Dawn. Όμως τη σκέψη αυτή την εγκαταλείψαμε γρήγορα. Σκεφτήκαμε ότι κατά τη διάρκεια της βόλτας στην παλιά πόλη θα θέλαμε να πιούμε μπύρες ή και πιο σκληρά ποτά. Η σωφροσύνη νίκησε. Πήγαμε με το αυτοκίνητο στο ξενοδοχείο, το αφήσαμε στο parking του ξενοδοχείου μας, κάλεσα uber, το οποίο με 2,40 ευρώ μας άφησε στην πύλη της Dawn.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 4. - Βίλνιους ΙΙΙ. Η δεύτερη ημέρα. Περπατώντας στο κέντρο της παλιάς πόλης.

Φτάσαμε γρήγορα με το uber, στην πύλη της Dawn.

Η πύλη της Dawn κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1503-1522 και είναι η μοναδική που διατηρήθηκε από τις συνολικά 10 πύλες εισόδου στην παλιά πόλη του Βίλνιους. Στο σημείο αυτό, επισημαίνεται ότι τα τείχη της παλιάς πόλης του Βίλνιους, είχαν μήκος 3km και 10 πύλες εισόδου. Οι υπόλοιπες πύλες, καταστράφηκαν στα τέλη του 18ου αιώνα. Όπως σε όλο τον κόσμο τα τείχη σταμάτησαν να έχουν χρησιμότητα με τα νέα, τότε, όπλα. Όμως στον 16ο αιώνα ή/και παλαιότερα, οι πύλες των πόλεων συχνά περιείχαν κάποια θρησκευτικά στοιχεία τα οποία προορίζονταν για να φρουρούν την πόλη από της επιθέσεις και για να ευλογούν τους ταξιδιώτες. Έτσι και η πύλη της Dawn έχει μια εικόνα της Παρθένου Μαρίας, μητέρας του Χριστού, που φιλοξενείται στο εκκλησάκι της ανατολικής της πλευράς.

Από την πύλη Dawn (ή πύλη της Αυγής) μπήκαμε μέσα στην παλιά πόλη.

Έριξα μια ματιά για να παρατηρήσω την εσωτερική όψη της πύλης Dawn,

και είδα την εικόνα της Παρθένου Μαρίας.

Το εικόνισμα θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους προσκυνηματικούς προορισμούς στην Ανατολική Ευρώπη. και για αιώνες τώρα, αυτή η εικόνα έχει γίνει ένα από τα σύμβολα της πόλης και ιερός τόπος και για Καθολικούς και για Ορθόδοξους κατοίκους και επισκέπτες καθώς θεωρείται ότι η εικόνα έχει θαυματουργές θεραπευτικές ικανότητες. Ο προηγούμενος Πάπας John Paul II είχε επισκεφτεί την εικόνα κατά τη διάρκεια του αποστολικού του ταξιδιού στην Λιθουανία των Σεπτέμβριο του 1993, γι' αυτό και βρίσκεται πλακέτα του δίπλα στην πύλη,

αλλά όπως είχαμε παρατηρήσει και από την προηγούμενη ημέρα, πλακέτες του πάπα John Paul II, είχαν τοποθετηθεί και σε άλλα σημεία της πόλης, τα οποία όπως φαντάστηκα τα είχε επισκεφτεί. Όπως είναι γνωστό ο Πάπας John Paul II, ήταν Πολωνός, άλλωστε γι αυτό το λόγο το αεροδρόμιο της Κρακοβίας, έχει το όνομά του. Επίσης είναι γνωστές οι σχέσεις, ανά τους αιώνες, μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας.
Από την πύλη Dawn ξεκινά (ή τελειώνει) ο κεντρικός πεζόδρομος της παλιάς πόλης του Βίλνιους, ο οποίος συνδέει τον καθεδρικό ναό με την πύλη Dawn, ενώ περνά από το Δημαρχείο, το οποίο είναι τώρα πολιτιστικό κέντρο.
Με θεωρία, ότι αφετηρία είναι ο καθεδρικός ναός, ο κεντρικός πεζόδρομος ονομάζεται στην αρχή Pilies g, μετά το ναό της Αγίας Παρασκευής ονομάζεται Didžioji g, ενώ στη συνέχεια ονομάζεται Aušros Vartų gatvė.
Προχωρήσαμε από την πύλη Dawn, προς το κέντρο της παλιάς πόλης ακολουθώντας τον κεντρικό πεζόδρομο, ο οποίος στο σημείο αυτό ονομάζεται Aušros Vartų gatvė.
Ύστερα από λίγα μέτρα κάναμε παράκαμψη δεξιά (ανατολικά του κεντρικού πεζόδρομου) και βρεθήκαμε σε μια όμορφη ορθόδοξη εκκλησία,

η οποία στους χάρτες της google αναφέρεται ως Vilnius Archdiocese Family Center, ρωσικού ή μάλλον λευκορωσικού στυλ που είχε το όνομα τριών Αγίων (θυμάμαι ότι το ένα όνομα ήταν του Αγίου Ευσταθίου) και τα σκηνώματα των τριών Αγίων.

Όταν βγήκαμε από την όμορφη εκκλησία και τον περίβολό της, συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της Aušros Vartų gatvė,

περάσαμε από την ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Τριάδας

και κατηφορίζοντας φτάσαμε στην πλατεία Δημαρχείου.

Από την πλατεία Δημαρχείου ακολουθήσαμε την πορεία της προηγούμενης ημέρας, ή μάλλον του προχωρημένου απογεύματος και κατευθυνθήκαμε δυτικά στα σοκάκια της παλιάς πόλης,

όπου βρεθήκαμε και πάλι στην παλιά εβραϊκή συνοικία η οποία είχε μετατραπεί σε περιοχή του εβραϊκού γκέτο.

Στα σοκάκια που γυρίζαμε, στην πρώην εβραϊκή συνοικία, υπάρχει το πιο καλό ξενοδοχείο του Βίλνιους, εκεί που φιλοξενούνται από την κυβέρνηση οι πολιτικές προσωπικότητες από το εξωτερικό, αλλά και εκεί που επιλέγουν καλλιτέχνες και λοιποί διάσημοι για τη διαμονή τους στο Βίλνιους.

Είχα προτείνει στον συνταξιδιώτη μου να μείνουμε εκεί, αλλά αυτός το απέρριψε ασυζητητί, με το επιχείρημα ότι με τα χρήματα που θα δαπανούσαμε, θα ανοίγαμε μεγάλες ετικέτες εξαιρετικού οίνου.
Συνεχίσαμε τη βόλτα στα σοκάκια

μέχρι που φτάσαμε στις αυλές του Πανεπιστημίου του Βίλνιους

οι οποίες βρίσκονται στην καρδιά της Παλιάς Πόλης. Εκεί κρύβεται μια μικρή πολιτεία, αυτή του Πανεπιστημίου του Βίλνιους, που ιδρύθηκε τον 15ο αιώνα από Ιησουίτες και λειτουργεί έως και σήμερα.
Προφανώς με διαλείμματα, ανάλογα με τις συνθήκες, όπως από το έτος 1831 έως τις αρχές του 20ου αιώνα. Κατ' ουσία το Πανεπιστήμιο λειτούργησε πάλι κανονικά, μετά την ανεξαρτησία της Λιθουανίας, το έτος 1991.
Το Πανεπιστήμιο του Βίλνιους, είναι το παλαιότερο και μεγαλύτερο πανεπιστήμιο στην Λιθουανία και ένα από τα παλαιότερα στις Βαλτικές χώρες και στην Ευρώπη. Είναι το τρίτο παλαιότερο πανεπιστήμιο στην Πολωνολιθουανική κοινοπολιτεία. Το πρώτο είναι το πανεπιστήμιο της Κρακοβίας, όπως έχει αναφερθεί σε άλλες ιστορίες. Το πανεπιστήμιο του Βίλνιους, ιδρύθηκε το έτος 1579 από τον Stefan Batory, βασιλιά της Πολωνίας και Μέγα Δούκα της Λιθουανίας που αναβάθμισε την ακαδημία του Βίλνιους σε πανεπιστήμιο. Η χρυσή εποχή του πανεπιστημίου του Βίλνιους ήταν μεταξύ 1820-1830, όταν το Βίλνιους ανήκε στην Ρωσική αυτοκρατορία και το πανεπιστήμιο ήταν το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, είχε περισσότερους σπουδαστές ακόμα και από το πανεπιστήμιο του Oxford. Η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Βίλνιους διαθέτει πάνω από 5.000 συγγράμματα. Σήμερα το πανεπιστήμιο έχει περίπου 20.000 φοιτητές, προφανώς όχι μόνο στο κεντρικό συγκρότημα.
Μπήκαμε μέσα στο πανεπιστήμιο. Μου έκανε εντύπωση μια αίθουσα,

μάλλον κοινόχρηστος χώρος του πανεπιστημίου, όπου στο κάτω επίπεδο, δηλαδή στους τοίχους σε κοκκινοκεραμιδί χρώμα υπάρχουν παραστάσεις από τη χριστιανική Λιθουανία και από τις εποχές του χρόνου,

ενώ στην οροφή με βαθύ μπλε χρώμα παρουσιάζονται εικόνες από την παγανιστική Λιθουανία.

Όπως έχει προαναφερθεί, η Λιθουανία ήταν ο τελευταίος θύλακας του παγανισμού στην Ευρώπη.
Πριν βγούμε από τον χώρο του πανεπιστημίου, περάσαμε από μια εκκλησία, αφιερωμένη στους πυροσβέστες ή για την ακρίβεια στον θεό της πυρόσβεσης.

Μην ξεχνάμε ότι στη Λιθουανία όπως, και σε πολλές άλλες βόρειες χώρες, οι οικοδομές ήταν ξύλινες λόγω της μεγάλης παραγωγής ξυλείας οπότε η φωτιά είναι μια μάστιγα (όχι ότι δεν είναι και στην Ελλάδα, δυστυχώς).
Βγήκαμε από το Πανεπιστήμιο και περνώντας από εμβληματικά κυβερνητικά κτίρια,

κατηφορίσαμε προς την πλατεία του καθεδρικού ναού.

Μπήκαμε μέσα στην εκκλησία, μια χορωδία έκανε πρόβα, θυμηθήκαμε την ακουστική απόλαυση του προηγούμενου απογεύματος, βγήκαμε έξω, παρατηρήσαμε άλλη μια φορά το διάσημο πλακάκι

και περάσαμε από το άγαλμα του μεγάλου Δούκα Γκεντιμίνας, με το άλογό του.

Δίπλα στον Καθεδρικό ναό και το άγαλμα βρίσκεται το Παλάτι του Μεγάλου Δούκα της Λιθουανίας

Μετά προχωρήσαμε για λίγο, σε ένα όμορφο και πεντακάθαρο πάρκο, όπου φωτογραφίσαμε πρωινή ώρα, αυτή τη φορά, τον λόφο και τον πύργο Γκεντιμίνας.

και στη συνέχεια περπατήσαμε ακόμα μια φορά κατά μήκος του κεντρικού πεζόδρομου Pilies,

μέχρι που φτάσαμε στον ορθόδοξο ναό της Αγίας Παρασκευής, όπου και στρίψαμε αριστερά προς τη δημοκρατία(!) του Uzupis.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 5. - Βίλνιους ΙV. Η δημοκρατία (!) του Uzupis.

Το Uzupis είναι μια γειτονιά στην πόλη του Βίλνιους και σημαίνει στην άλλη πλευρά του ποταμού στα Λιθουανικά. Πράγματι το Uzupis βρίσκεται στα ανατολικά του ιστορικού κέντρου, από την άλλη πλευρά του ποταμού Vilnia.
Από τον κεντρικό πεζόδρομο Pilies, στρίψαμε αριστερά, ακολουθήσαμε την οδό Išganytojo

και φτάσαμε στην είσοδο της δημοκρατίας(!) του Uzupis.

Περάσαμε τη γέφυρα Bridge of Užupis διάβασης του ποταμού Vilnia παραπόταμου του ποταμού Neris

και μπήκαμε, αυτή τη φορά περπατώντας, στην περιοχή Užupis, κατά μήκος της κεντρικής οδού Užupio.

Η γειτονιά είναι γνωστή για τους καλλιτέχνες, κάτι σαν την Μονμάρτη στο Παρίσι, αλλά σε πάρα πολύ μικρότερο μέγεθος. Η γειτονιά με τη μποέμικη ατμόσφαιρα στεγάζει λίγες γκαλερί τέχνης, λίγα εργαστήρια καλλιτεχνών και μερικά καφέ.
Μπαίνοντας στη γειτονιά, είχα σταμπάρει που θα πίναμε τις μπύρες μας στο Uzupis. Θα πίναμε τις μπύρες μας σε ένα πολύ όμορφο μαγαζί, πάνω στο ποτάμι, στην Užupio Kavinė.

Η μπυραρία αυτή είναι ακριβώς απέναντι από τον καθεδρικό ναό Κοίμησης της Θεοτόκου,

Πάνω από το 5% του πληθυσμού της Λιθουανίας, κυρίως η Ρωσική μειονότητα, είναι ορθόδοξοι και ο καθεδρικός ναός κοίμησης της Θεοτόκου είναι η βασική Ορθόδοξη εκκλησία στην χώρα. Ο καθεδρικός ναός κατασκευάστηκε κατά την διάρκεια της βασιλείας του Μέγα Δούκα Algirdas το έτος 1346. Ο καθεδρικός ναός Κοίμησης της Θεοτόκου είναι μια από της πιο παλιές εκκλησίες του Βίλνιους καθώς κατασκευάστηκε πριν από τον πλήρη εκχριστιανισμό της Λιθουανίας, όταν το Μεγάλο δουκάτο της Λιθουανίας ήταν το τελευταίο παγανιστικό κράτος της Ευρώπης. Μετά την κατασκευή του, ο καθεδρικός ναός έγινε γρήγορα σημαντικό πνευματικό κέντρο για τον αυξανόμενο Χριστιανικό πληθυσμό του Δουκάτου. Σήμερα ο καθεδρικός ναός Κοίμησης της Θεοτόκου ανήκει στο Ρωσικό πατριαρχείο και οι τελευταίες εργασίες για την ανακαίνισή του πραγματοποιήθηκαν το έτος 1998.
Προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Užupio g,

μέχρι την κεντρική πλατεία. Τον Απρίλιο του έτους 2002, στήθηκε στην κεντρική πλατεία ένα άγαλμα με έναν άγγελο που φυσάει σε μια σάλπιγγα και το οποίο συμβολίζει την αναγέννηση και την καλλιτεχνική ελευθερία της γειτονιάς.

Αφού σταματήσαμε λίγο στην πλατεία, συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της οδού Užupio, γυρίζοντας το κεφάλι για να παρατηρήσω την κεντρική πλατεία και από αυτή την οπτική σκοπιά.

Συνεχίσαμε να περπατάμε κατά μήκος της οδού Užupio, μέχρι που φτάσαμε στο Užupio skveras, το οποίο είναι ένα πάρκο - πλατεία.

Εκεί σταματήσαμε για να ανασυγκροτηθούμε και για να αποφασίσουμε για τη συνέχεια της πορείας μας. Το Uzupis είναι μια περιοχή η οποία είχε ερημώσει κατά τη σοβιετική περίοδο, αλλά μετά την ανεξαρτησία της Λιθουανίας, έγινε στέκι των μποέμ και των καλλιτεχνών της πόλης. Όλοι αυτοί με την ορμή του αγώνα για την ανεξαρτησία, (αυτο)ονόμασαν τη γειτονιά ανεπίσημο ανεξάρτητο κρατίδιο(!!!). Πράγματι την πρωταπριλιά του 1997 η γειτονιά ανακήρυξε την αυτονομία της, ιδρύοντας τη "Δημοκρατία της Uzupis" με δική της σημαία, νόμισμα, πρόεδρο, σύνταγμα και στρατό(!) 12 ατόμων. Το σύνταγμα των 41 άρθρων της δημοκρατίας βρίσκεται σε έναν τοίχο στην κεντρική οδό (δρομάκι) Paupio και είναι γραμμένο σε πολλές γλώσσες.
Αφού διάβασα αυτά αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς την οδό Paupio. Έτσι επιστρέψαμε στην κεντρική πλατεία,

από όπου στρίψαμε αριστερά προς την οδό Paupio. Εκεί είδαμε στον τοίχο το "σύνταγμα".

Αφού διαβάσαμε το ¨σύνταγμα" γελάσαμε, αφού κάποια από τα άρθρα έχουν κάποιες πρωτότυπες προτάσεις για ένα σύνταγμα όπως τα άρθρα 12 (ο σκύλος έχει το δικαίωμα να είναι σκύλος), 37 (Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μην έχουν δικαιώματα) και η δυάδα άρθρων (οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να είναι χαρούμενοι) και (οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να μην είναι χαρούμενοι) κλπ.
Στη συνέχεια, προχωρήσαμε κατά μήκος της οδού Paupio,

μέχρι τη γέφυρα διάβασης της οδού Paupio από τον ποταμό Vilnia

και κατόπιν επιστρέψαμε στην κεντρική πλατεία από όπου μέσω της οδού Malūnų, φτάσαμε στην Tibetan Square.

Η πλατεία Θιβέτ, οφείλει το όνομά της στο ότι οι κάτοικοι του Uzupis, θεωρούν το Θιβέτ ως το μόνο "αδελφό κράτος"!. Μάλιστα λέγεται ότι ο Δαλάι Λάμα έχει επισκεφτεί τη "δημοκρατία του Uzupis" και πολλοί τον θεωρούν ηγέτη τους. Σε αρκετά σημεία της περιοχής, είδα τοιχογραφίες του Δαλάι Λάμα.

Μάλιστα συζητώντας με κάποιον κάτοικο του Uzupis, μου ανέφερε ότι ο Δαλάι Λάμα, θα τους επισκεφτεί και τον Σεπτέμβρη. Μετά την πλατεία Θιβέτ, προχωρήσαμε δίπλα στη γέφυρα διάβασης της οδού Malūnų από τον ποταμό Vilnia.

Από τη γέφυρα διακρινόταν, αχνά, μέσα από τα δέντρα η εκκλησία της Αγίας Άννας,

την οποία είχαμε επισκεφτεί λίγες ώρες πριν κατά τη διάρκεια της οδικής περιπλάνησής μας. Είναι η εκκλησία για την οποία είχα αναφέρει στο αντίστοιχο κεφάλαιο ότι σύμφωνα με τον μύθο, ο Ναπολέοντας, αφού είδε την εκκλησία, του άρεσε τόσο πολύ, που εκδήλωσε την επιθυμία να την σμικρύνει(!!!) και να την μεταφέρει στο Παρίσι.
Σταματήσαμε για λίγη ώρα πάνω στη γέφυρα. Είχε δροσιά.

Στο βάθος παρατηρούσα κάποια κίνηση. Κάποιοι, μάλλον κάποιες, έμπαιναν με τα ρούχα στο ποτάμι.

Αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την παραποτάμια διαδρομή

για να φτάσουμε στη μπυραρία Užupio Kavinė ώστε να πιούμε τις μπύρες μας σε ένα πολύ όμορφο περιβάλλον, δίπλα στο ποτάμι. Όπως περπατούσαμε κατά μήκος του μονοπατιού,

το οποίο συνδέει τη γέφυρα διάβασης της οδού Malūnų από τον ποταμό Vilnia με τη γέφυρα Bridge of Užupis, επίσης γέφυρα διάβασης του ποταμού Vilnia παραπόταμου του ποταμού Neris, συναντήσαμε την εναλλακτική ζωή στο Uzupis,

μπήκαμε σε εναλλακτικά μαγαζάκια,

περάσαμε από ένα δρομάκι με μαγαζάκια στη μια πλευρά και με τοιχογραφίες στην άλλη

και τελικά φτάσαμε στη μπυραρία Užupio Kavinė,

όπου επιλέξαμε να καθίσουμε στον εξωτερικό χώρο απολαμβάνοντας τις μπύρες μας δίπλα στο ποτάμι.

Μας άρεσε πολύ και καθίσαμε αρκετή ώρα, περνώντας όμορφα και δοκιμάζοντας μπύρες. Φεύγοντας αποχαιρετήσαμε τη μπυραρία και γενικά το Uzupis.

 

[paefstra]

Διαβαζα με προσοχη τα 3 τελευταια αρθρα . Ο συνδυασμός τους ειναι το ακριβες περιεχομενο του ιστορικου "I would prefer not to" του Χερμαν Μελβιλ (που δανειστηκε μετα ο Ζιζεκ).
Ωραια πραγματα.

 

[rena88]

Καλησπέρα. Ανέφερες πιο πάνω πως το αεροδρόμιο στο Βιλνιους θα είναι κλειστό λόγω εργασιών , αλλά εμάς αν και ταξιδεύουμε σε μια βδομάδα δεν μας έχει ειδοποίηση η Ράιαν για κάποια αλλαγή αν όντως φτάνουμε σε άλλο αεροδρομιο δεν θα έπρεπε να μας ειδοποιήσουν.

 

[gelf]

@rena88, όπως πληροφορηθήκαμε το μικρό αεροδρόμιο του Βίλνιους θα έκλεινε για εργασίες συντήρησης. Όπως το κατάλαβα το αεροδρόμιο θα έκλεινε από αρχές Ιούλη. Πιθανώς όμως να το μετέφεραν για Σεπτέμβρη ή και Οκτώβρη. Πάντως σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν θα υπάρξει πρόβλημα. Η κυκλοφορία θα εξυπηρετείται από το αεροδρόμιο του Κάουνας (100km απόσταση) και οι επιβάτες θα μεταφέρονται στο Βίλνιους, χωρίς δαπάνη και άμεσα με λεωφορεία. Τουλάχιστον αυτό μας είπαν.



Κεφάλαιο 6. - Βίλνιους V. Οι τελευταίες ώρες σε μια πόλη μέσα στο δάσος.

Φεύγοντας από την περιοχή Uzupis, επιστρέψαμε στο κέντρο της παλιάς πόλης, όπου περπατήσαμε αρκετά. Όταν αρχίσαμε να σκεφτόμαστε για φαγητό, θυμηθήκαμε ότι το προηγούμενο απόγευμα είχαμε περάσει από ένα πολύ όμορφο restaurant, (μάλλον μπυραρία) το οποίο ονομαζόταν The Old Green House και το οποίο βρίσκεται επί της οδού L. Stuokos-Gucevičiaus 5. Στο bar - restaurant αυτό, μου άρεσε πολύ το μπαρ, η διακόσμηση, οι οθόνες με μεγάλους τζαζίστες και η εξαιρετική jazz μουσική.

Βέβαια εμείς προτιμήσαμε να καθίσουμε στο αίθριο,

όπου όπως απολαμβάνοντας τις μπύρες μας

και το φαγητό μας, έπιασε μια ξαφνική μπόρα την οποία ακούσαμε και την ευχαριστηθήκαμε, αφού είμαστε στο αίθριο σε προστατευμένο χώρο. Ήταν η μόνη βροχή που μας έπιασε στο εξαήμερο που βρεθήκαμε στη Βαλτική.
Μείναμε πολύ ευχαριστημένοι τόσο από το φαγητό όσο και από τις αφιλτράριστες μπίρες που ήπιαμε, καθίσαμε αρκετή ώρα απολαμβάνοντας το περιβάλλον και όταν αποφασίσαμε να φύγουμε, καλέσαμε uber, μέχρι να βγούμε από τη μπυραρία, το αυτοκίνητο είχε έρθει και το οποίο με 2,30 ευρώ μας άφησε στο ξενοδοχείο μας.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο. Εκεί βρίσκεται το bar - restaurant Horizontas, όπου πίνοντας τα ποτά μας απολαύσαμε τη θέα της πόλης. Μιας πόλης μέσα στο δάσος, όπως φαινόταν και από ψηλά.

Γυρίζοντας γύρω το bar - restaurant Horizontas (ελληνικό όνομα) έφτασα σε θέση από την οποία παρατηρούσα το ψηλότερο κτίριο της Λιθουανίας, αυτό του Πύργου της Τηλεόρασης,

το οποίο έχει ύψος 326,5 μέτρων. Το κτίριο αυτό εκτός από την πανοραμική θέα που διαθέτει, έχει και ιστορική σημασία. Στο κτίριο αυτό εισέβαλαν οι Σοβιετικοί και σκότωσαν 14 άμαχους Λιθουανούς το έτος 1991 για να εμποδίσουν ή και να καθυστερήσουν τη διάδοση του αγώνα της Ανεξαρτησίας - γι’ αυτό και το κτίριο αυτό, έγινε κάτι σαν μνημείο Αντίστασης για τους ντόπιους. Ιστορικά όποιος προκαλεί αιματοχυσία γλιστράει στο αίμα το οποίο προκάλεσε και έτσι αυτό το γεγονός έδρασε ως καταλύτης για τον τερματισμό της σοβιετικής κατοχής στη Λιθουανία και στις άλλες δύο χώρες της Βαλτικής οι οποίες μέχρι τότε ήταν σοβιετικές "δημοκρατίες".
Την ώρα που φωτογράφιζα το κτίριο του Πύργου της Τηλεόρασης, ο ήλιος έδυε και τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος και τα σύννεφα δημιουργούσαν έναν υπέροχο συνδυασμό.

Αφού ήπιαμε τα ποτά μας, παρατηρώντας το Βίλνιους από ψηλά, ο συνταξιδιώτης μου πήγε για ξεκούραση. Εγώ προτίμησα να βγω μια βόλτα στην ευρύτερη περιοχή, να δω το δάσος και να περπατήσω δίπλα στον ποταμό Neris.
Βγήκα από το ξενοδοχείο και προχώρησα προς το δάσος που υπήρχε μεταξύ του ξενοδοχείου και του ποταμού.

Στη συνέχεια κατηφόρισα προς τον ποταμό.

Μου έκανε εντύπωση η στήριξη των κορμών των δέντρων.

Σκέφτηκα ότι τη μέθοδο αυτή, πρέπει να την εφαρμόσω κι εγώ, ώστε τα δέντρα να είναι σε θέση να μένουν όρθια παρά τις εντάσεις του ανέμου.
Συνέχισα να προχωρώ παραποτάμια, θαυμάζοντας τη φύση μέσα στο κέντρο της πόλης.

Αφού έφτασα ως τη γέφυρα Vingio parko Tiltas, αποφάσισα να επιστρέψω Στο δρόμο της επιστροφής, παρατηρούσα τον Πύργο της Τηλεόρασης,

για την ιστορία του οποίου ανέφερα παραπάνω.
Επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Παρά την ανηφόρα από το ποτάμι ως το ξενοδοχείο αισθανόμουν ακμαίος. Έκανα ένα σύντομο ντους. Κατέβηκα στο κέντρο της πόλης με uber για μπαρότσαρκα. Ήπιαμε μερικά ποτά στα μπαρ του κέντρου. Επέστρεψα στο ξενοδοχείο, πάλι με uber. Ανεβήκαμε στο μπαρ.
Τη νύχτα εκείνη, προλάβαμε το μπαρ του ξενοδοχείου ανοιχτό. Το προλάβαμε οριακά. Βγάλαμε νυχτερινές φωτογραφίες της πόλης.

Η ώρα ήταν μία μετά τα μεσάνυχτα. Ανοίξαμε ένα μπουκάλι Carmelle, ένα γαλλικό Sauvignon Blanc.

Ευχαριστηθήκαμε. Οίνος ευφραίνει καρδίαν. Όταν ήπιαμε το μπουκάλι, πήγαμε στα δωμάτιά μας. Την επόμενη ημέρα θα αλλάζαμε χώρα.
Λετονία ερχόμαστε!