Μοζαμβίκη Μοζαμβικη η χωρα της υπομονης και ψιθυρου

[LULLU]

-Κορίτσια που είμαστε? Αρχίζει το μάθημα μετά από ένα δείπνο ικανοποιητικό..
-Στο Βιλαν κάτι λέει η μόλις αφιχθείσα από το 45ημερο υπερσιβηρικό ταξίδι της και είναι πόλη της Μοζαμβίκης που είναι χώρα της Αφρικής.. σωστά? Πέρασα?
-Επιεικώς αλλά δεν βαριέσαι..μας κάνεις για παρέα..δεν θα σε γυρίσουμε πίσω..
Και να λοιπόν λίγα στοιχεία για αυτή τη χώρα που βρίσκεται κουρνιασμένη σε αυτή τη γωνιά της Αφρικανικής Ηπείρου σε μια εκταση 801.590 τετρ χιλιόμετρα με 4571 χιλιόμετρα σύνορα που την χωρίζουν από γύρω χώρες που κατά καιρούς δεν υπήρξαν και οι φιλικότερες η αμέτοχες στο εμφύλιο που έζησε η χώρα ,από βορρά Τανζανία, δυτικά Μαλαουι,Ζαμπια, Ζιμπάμπουε νότια με Ζουαζηλάνδη και Νότια Αφρική και ανατολικά ο δίαυλος της Μοζαμβίκης Ινδικός Ωκεανός.
Ο Ζαμβέζης ποταμός διερχόμενος από Τανζανία χωρίζει τη χώρα, που πήρε το όνομα της από τον Άραβα Σουλτάνο Muça Alebique , σε δυο ευρύτερες περιοχές στα νότια βαθύπεδα υψόμετρου 200μ από τη θάλασσα που φτάνουν προ Βορρά μεχρι τα Όρη Gorongosa (και το ξακουστό πάρκο του,) και Binga που ανήκουν στα βόρεια υψίπεδα με κυρίαρχο το ψηλότερο βουνό Namuli στα 2420 μέτρα.
Οι δυτικές περιοχές του υψιπέδου καλύπτονται με πυκνή τροπική βλάστηση , ενώ η αραιή βλάστηση σαβάνας πρωτοστατεί στις εσωτερικές περιοχές και στο δέλτα του Ζαμβέζη κάνουν παιχνίδι τα μαγκρόβια και κοκοφοίνικες. Πλούσιο δε και το ζωικό βασίλειο αν και υπέφερε και αυτό λογω εμφυλίου, ζέβρες, βουβάλια, ρινόκερους, ελέφαντες καμηλοπαρδάλεις λιοντάρια Νότια δυο άλλοι ποταμοί ο Σάβε και Λιμπομπο ρέουν δημιουργώντας πάρκα και πάρα πολλές διάσπαρτες λίμνες αν και ξηρασία με φονικές πλημμύρες εδώ στο νότο είναι φαινόμενα αρκετά γνώριμα και καταστροφικά
Οι περίπου 27 εκκ κάτοικοι διαφορετικών φυλών , καταβολών θρησκευτικών και πολιτικών πεποιθήσεων προσπαθούν να συνυπάρξουν αρμονικά διώχνοντας από πάνω τους τα σημάδια της σκληρής πορτογαλικής αποικιοκρατίας αλλά και εκείνα του εμφυλίου πολέμου που επι 17 συναπτά χρόνια κατέστρεψε με ιδιαίτερη σκληρότητα χωριά, περιοχές και έσπειρε το θάνατο..
Η ιστορία της χώρας έχει τις ρίζες της σε συγγενείς των Σαν ( Βουσμάνων) που εγκαταστάθηκαν στη περιοχη τον 1 και 4 αιώνα όπου κατά τον 8 αιωνα κάνουν την εμφάνιση τους Άραβες έμποροι που αρχίζουν να ιδρύουν αποικίες πόλεις αναξαρτητες,κέντρα εμπορίου με ακμάζουσα δραστηριότητα που καλά κρατεί μέχρι τον 15 αιώνα μέχρι που έσκασε μύτη στα παράλια, ο μέγας θαλασσόλυκος Βάσκο ντε Γκάμα το 1498. .
Ο μεγάλος ορυκτός πλούτος της χώρας του χρυσού κυρίως εκείνη την εποχή,( στις μέρες μας έχει τανταλιτη, διαμάντια, γαιάνθρακα ουράνιο αμίαντο ακόμη καλα κρυμμένα στα σωθικά της και ανεκμετάλλευτα) του ελεγχου του δρόμου εμπορίου με τη Ασία μέσω των λιμανιών, το αναπτυγμένο απεχθές εμπόριο ανθρώπινης σάρκας που γέννησε και διατήρησε ο διεστραμμένος πορτογαλικός νους συνεργαζόμενος –συναγωνιζόμενος με άλλους αγγλογαλλους ομοϊδεάτες αποικιοκράτες γειτονικών χωρών , επεφύλαξαν μια τυραννική ζωή στους κάτοικους γράφοντας με αίμα , πόνο και μαύρα γράμματα τη πιο σκληρή ιστορία μιας ακόμη χώρας της Αφρικης.. Λες και είναι γραφτό στη μοίρα τους να υποφέρουν όλες αυτές οι χώρες κάτω από το ζυγό των επιδόξων αρπακτικών.
Σκληρές μάχες δόθηκαν από τους ιθαγενείς αλλα η αντίσταση τους καμφθηκε και οι πορτογάλοι στρογγυλοκάθισαν για τα καλα το 1507 ιδρύοντας το εμπορικό κέντρο της Μπέιρα.. Μέχρι να καταλάβουν οι ιθαγενείς το τι γίνεται οι πορτογάλοι π μίσθωσαν το βόρειο κομμάτι σε Βρετανικές εταιρείες που κατάφεραν να θέσουν υπό απόλυτο έλεγχο τις αγροτικές καλλιέργειες μετατρέποντας της σε φυτείες.
Αλλά κάπου εδώ το 1948 χρόνια μετά θα αρχίσει η αντίσταση, η βία γεννά βία, ο εξαναγκασμός ζητά ελευθερία , η υποδούλωση, η δουλεία ζητά εκδίκηση και ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας ξεκινά.., Frelimo θα ονομαστούν με αρχηγό τον Mondlane και θα υποστηριχτούν από δυνάμεις της Τανζανίας .
Στo Capo Delgado το 1964 θα ανάψει η φλόγα της επανάστασης που θα διώξει τους πορτογάλους που έχουν και τα δικά τους προβλήματα πίσω στη παρτίδα τους με τη πτώση της δικτατορίας.
Η χωρα επιτέλους νιώθει το αέρα της λευτεριάς το 1975, με αρχηγό της νέας πια ΛΑΙΚΗΣ δημοκρατίας τον Σαμόρα Ματσέλ ονόμασε σοσιαλιστικό το κίνημα, εγκαθίδρυσε σοσιαλιστική δημοκρατία και έλαβε δραστικά μέτρα κατά της Ροδεσίας κλείνοντας τα σύνορα γιατί η Ροδεσία έδωσε προστασία , όπλα και έδαφος στο αντίθετο από το σοσιαλιστικό καθεστώς κίνημα το Renamo την ίδια ώρα που και η Μοζαμβίκη πλήρωσε με το ίδιο τίμημα τη Ροδεσία υποστηρίζοντας τους αντάρτες της Ροδεσίας στο δικό τους αγώνα για ανεξαρτησία,,, Και όταν ανακατεύεις τόσο πολύ τη τράπουλα η τα πίτουρα με τις κότες κάποιος χάνει , το τίμημα το πλήρωσε ο ίδιος ο πρόεδρος που σκοτώνεται σε ένα ύποπτο αεροπορικό δυστύχημα στη Νότια Αφρική το 1986 με τη Νότια Αφρική να κάνει τη πάπια για το γεγονός ενώ φανερά υποστηρίζει πια τους Renamo και ο εμφύλιος ξεκινά..
Για 17 χρόνια σφαίρες, αίμα, θάνατος 1 εκκ νεκροί και 1,3 εκκ πρόσφυγες, καταστροφές στις είδη ανύπαρκτες υποδομές( οι αποικιοκράτες δεν άφησαν και πολλά κατέστρεψαν με το φευγιό τους τα περισσότερα) οι μεγάλες δυνάμεις ΟΗΕ κτλ αναλαμβάνουν δράση και όπως πάντα μοιράζουν , διορίζουν αρπάζουν και γενικώς κάνουν ένα μπάχαλο μέχρι τη Ρώμη επιτέλους το 1992 υπογράφτηκε η ειρήνη μια ειρήνη ελεγχόμενη από τους 7500 στρατιώτες της ONUMOZ η οποία αποχωρεί το 1995 αφήνοντας τους κατοίκους να τα βρουν μεταξύ τους , να βρουν και παλι τη συνοχή για συμφιλίωση και ειρηνική συμβίωση.. και όλα τα άλλα πεταμένα στο βαρύ παρελθόν.. Στις εκλογές του 2004 συμμετέχει και το Renamo σαν επίσημο κόμμα αντιπολίτευσης αλλά τις εκλογές κερδίζει ο Τσισάνο ενώ οι εκλογές του 2015 δίνουν νίκη στο σημερινό πρόεδρο Αρμάντο Γκεμπούζα παιδί του Frelimo και αυτός και εδώ βάζω μια τελεία στη ιστορική αναδρομή της Μοζαμβίκης που αν και είπα ότι θα έγραφα λίγα λόγια έγραψα ολόκληρο διαγώνισμα….
Εκτός το μάθημα ιστορίας κατατέθηκε και ψηφίστηκε η πρόταση για ένα νταου σαφάρι αύριο στο Magarque το μικρότερο από τα 5 νησιά του Bazaruto αρχιπελάγους
Η Σαμπρίνα τηλεφώνησε σε ένα τοπικό πράκτορα-βαρκάρη κανόνισε τις κρατήσεις και κλείσαμε ραντεβού αύριο το πρωι να μας παραλάβουν από το ξενοδοχείο μας.
Απολαμβάνουμε το δροσερό αεράκι και παρακολουθούμε υπό το φως του φεγγαριού το νερό που επιστρέφει σιγά σιγά στη ακτή .Το πρωι φορτώσαμε στη καρότσα ενός αγροτικού τα υπάρχοντα και τα κορμιά μας και φύγαμε για να βρουμε το νταου μας και να σαλπάρουμε.. Μια ο αέρας που έπαιρνε τα κάπελα και τα ρούχα ,μια οι ξεχασιάρες του γκρουπ που άφησαν πίσω τα πράγματα τους γυρίσαμε 3 φορές στο casa Βαbi , αν και δεν υπήρχε θέμα χρόνου, εδώ είπαμε η χαλάρωση και η υπομονή σε όλο της το μεγαλείο, το πρόβλημα ήταν οι κακοτράχαλοι δρόμοι οι λακκούβες και τα κοπανισματα του κορμού μας πάνω στα σίδερα της καρότσας..

Αν είχες πέτρες στα νεφρά αυτή εδώ ήταν η θεραπεία..το ΚΑΤΑΚΤΥΠΙ , τύφλα ναχει η λιθοτριψία δηλαδή και πληρώνεις και ένα σκασμό λεφτά.. Φτάσαμε επιτέλους στο επιχειρησιακό κέντρο κατάδυσης-σνοκερλινκ του Ντομινίκ ,ενός λευκού ευρωπαίου γέννημα θρέμμα όμως της Ζάμπια που η κορμοστασιά του δεν σε παραπέμπει καθόλου σε αθλητική συμπεριφορά θαλασσίων σπορ. κοιλαράς, ξυπόλυτος όπως όλοι εδώ, βρώμικος λόγω επιλογής και άποψης και όχι για να μην διαφέρει από τους άλλους που ως συνιδιοκτήτης διαχειρίζεται το κέντρο αυτό που επίσης δεν υστερεί σε εμφάνιση από εκείνη του αφεντικού.. Ένα υπόστεγο αχυρένιο με τοποθετημένους δυο πάγκους για να καθίσεις και να δοκιμάσεις τα παπούτσια , αναπνευστήρα και μάσκα που τα παραλαμβάνεις από την διπλανή καπανα που είναι και γραφείο.. Κάνεις πέρα τις αράχνες από τις μάσκες, ξεσκονίζεις τις μπότες μπας και υπάρχει κανένα φίδι η σκορπιός μέσα και καταθετεις τα 85 ευρω ανα άτομο στο γραφείο που είναι ένα τραπέζι με 3 πόδια , το 4 δεν υπάρχει είναι σπασμένο και στηρίζεται στο τοίχο με σχοινί.. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο κανείς μας δεν αηδίασε η έβαλε τις φωνές μπρος σε αυτή τη κατάντια.. τώρα έχεις εμπιστοσύνη σε τέτοιο τύπο για καλή συντήρηση εξοπλισμού και βάρκας? Γίνεται? Είδαμε όμως πως δεν είμαστε μόνοι στη παρέα προστέθηκε και άλλος κόσμος και είπαμε ότι βγει ας κατεβάσει..
Το ξύλινο σκαρί θαλασσοδαρμένο του Adrianna μας περιμένει δεμένο σε μια προβλήτα.. παίρνουμε θέσεις κάνουμε συστάσεις με τους 2 γάλλους που έχουν ζήσει στη Ελλάδα, με 2 πορτογάλους, ένα ζευγάρι άγγλων και με ένα αφρο-ιρλανδό που για 5 μήνες ήταν στη Πάτμο, δουλεύει για μια μεγάλη εταιρεία , που δεν κατάλαβα ακριβώς το αντικείμενο της και όλη την ώρα μου εξυμνούσε το μυαλό και τις ικανότητες του Βαρουφακη τόσο που με ρώτησε αν ξέρω αν είναι άνεργος τώρα γιατί η εταιρεία του με χαρά θα τον προσλάμβανε.. .. δεν αφήνουν τέτοια ανοικτα μυαλά να πάνε χαμένα.. Εύκολα τον έπεισα ότι δεν έχω καμιά επαφή με τέτοια μυαλά αλλά σίγουρα δεν πεθαίνει και από τη πείνα μετά το σουτ από το κυβερνητικό σχήμα. .., και εδώ γίνεται να μην αναρωτηθείς κακώς η καλώς????????
Στο κέντρο της βάρκας μια μεγάλη φωτιά σιγοκαίει και στα αναμμένα κάρβουνα θα ψηθούν τα ψάρια , αστακοί και οι κάβουρες που ο μάγειρας με στολή παρακαλώ, και ο βοηθός τους καθαρίζουν και επιμελουνται .. όχι παίζουμε …

ζωαραααααααααααα ….Το ταξίδι μας διαρκειας μιας ώρας ,διασχίζομαι τα νερά του Ινδικού που παίρνει όλες τις αποχρώσεις του μπλε. Μέχρι να φτάσουμε στο νησι η άμπωτη ειχε κάνει πάλι το θαύμα της και βλέπομαι να αναδύεται ο κατάλευκος πυθμένας ..
Αράζουμε στο νησί με τη άσπρη άμμο, του φοίνικες και τις αμμοθυνες. Σε μια γωνία υπάρχουν 2 κτίσματα που προορίζονται για φιλοξενία επισκεπτών στο μέλλον.. .

Τα ειδικά μποτάκια μας προφυλάσσουν από τα κοφτερά κοχύλια που καλύπτουν τα βράχια μέχρι να φτάσουμε στο σημείο κατάδυσης για σνοκερλινκ ενώ οι άλλοι πέρασαν απέναντι στη αμμουδιά κάτω από ξύλινες στημένες τέντες κολυμπώντας στα νερά εκείνου του καναλιού..
Με το που πέσαμε στο νερό δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσουμε η να παμε ενάντια στο ρεύμα. Πρώτη φορά βρέθηκα σε τέτοια δύνη και δύναμη. Μας είπαν να αφεθούμε να απολαμβάνουμε το βυθό και το ρεύμα θα μας βγάλει στο σημείο εξόδου..ετσι ακριβώς και έγινε…. Εγώ είχα μόνο στο νου μου να κρατώ σφικτά τη υποβρύχια μηχανή ( action camera δώρο του συζύγου) να καταγράψω τον υπέροχο βυθό.. Εμ δε!!!!!!!! Μεσα σε 7 λεπτά εμφανίζεται στη οθόνη memory card full..
-Μα γμτ πως φουλ? Δεν έχω ξαναχρησιμοποιήσει τη μηχανή, τι σκατα έπαθε? Θεοί ,δαίμονες και Άγιοι κατεβήκαν από τα ουράνια άρον άρον να επιβληθούν του θέματος αλλά δεν..
Τσατισμένη πήρα των αματιων μου και κατευθύνθηκα στη απέναντι άκρη κάτω από τη ξύλινη παράγκα μπας και βρω λύση η τη σπάσω.. και γμτ σε ετουτη τη ερημιά που να πάρεις τηλέφωνο το γκατζετακια σύζυγο να σε καθοδηγήσει?
-Φτιάξε γιατί εδώ θα γινει ο ταφος σου και τη κτυπώ κάνοντας μια απότομη κίνηση και μπουμμμμμμμ και αστράκια αστράκια παντού και ένας πόνος στο δεξί μου ματι απίστευτος.. Τι εγινε? Ρωτω?
-έγινε πως κουτούλισες στο πόδι αυτής της ξύλινης χελώνας που είναι καρφωμένη σε αυτό το στύλο ακριβώς πάνω από το κεφάλι σου..
-Η ερώτηση που σκοτώνει.. ΠΟΝΑΣ?????????
-Θα σουλεγα τώρα αλλά άσε..
- Η Αγγλίδα που μάλλον είχε σχέση με το ιατρικό αν και δεν ρώτησα, αντιλήφτηκε με μιας το κτύπο (πέρα από το ηχηρό ντουκ που άκουσαν όλοι) έφερε πάγο και πίεσε τη περιοχή αλλά δεν γλύτωσα από ένα βαθύ υπέροχο μπλε βλέμμα που διατηρήθηκε αρκετές μέρες..

-πόνος –πόνος αλλά και η πείνα πείνα και επιδοθήκαμε σε μια υπερκατανάλωση των πιο καλομαγειρεμενων καβουριών και αστακών εβερ..
Ψηθήκαμε στον Ήλιο, κολυμπήσαμε σε αυτά τα πρασινογάλαζα νερά, περπατήσαμε στις αμμοθυνες και φύγαμε αργά το απόγευμα με την επιστροφή των νερών.. Το βράδυ προβλέπεται βασανιστικό λόγω των ηλιακών εγκαυμάτων..

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 19

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 19

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Μοζαμβίκη η χώρα της υπομονής τουμυστηρίου και ψιθυρου..

Η Μοζαμβίκη ήταν η χώρα που ειχε κυριαρχήσει επί μια συνεχή 6ετια στα όνειρα μου και στο μυαλό μου και πάντα έμενε όνειρο. Κάθε προσπάθεια προσέγγισης , και έγιναν πολλές όλα αυτά τα χρόνια δεν απέδιδε αυτό το πολυπόθητο ταξίδι .Κάθε φορά άλλες προτεραιότητες άλλες επιλογές προορισμών με απομακρύνουν από αυτή τη χώρα. Και κάθε φορά που πέφτω εσκεμμένα βεβαίως σε ντοκιμαντέρ του national , που ψαχνω ιστορίες από φόρουμ ταξιδιωτών για τη συγκεκριμένη χώρα αλλά και καταναλώνοντας ώρες καθημερινά σχεδόν σκυφτή πάνω στις φωτογραφίες και αφηγήσεις του Κώστα και Ισαβέλλας που για μένα είναι ευαγγέλιο και ιερό μάλιστα ,με στέλνουν για διάβασμα, μου εξάπτουν τη φαντασία και μου δημιουργούν μια μόνιμη αναγκαιότητα και τελική απόφαση δεν μπορεί αν είναι άλλη παρά.. ..ΜΟΖΑΜΒΙΚΗ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ..
Αρχίζω ερευνα γραφείων, συγκρίνω τιμές διαβάζω εντατικά για να επιλέξω όσα πιο πολλά μπορώ να επισκεφτώ σε 18 διαθέσιμες ταξιδιωτικές μέρες μέρη μη τουριστικά, μερη απομονωμένα, μέρη παρθένα, φύση μοναδική, μονοπάτια για ψαγμένους ταξιδιώτες, μέρη για πάρτη μου μέρη που μουμαθαν να ονειρεύομαι ο Ζυρινης και η Ισαβέλλα μέρη που η φύση είναι ακόμη η μόνη βασίλισσα. Βάζω τάπες στα αυτιά και δεν ακούω κανένα συνοδοιπόρο-συνταξιδιώτη για προτάσεις άλλων εξωτικών προορισμών. Φέτος το εμαιλ ενημέρωσης που στάλθηκε ήταν.. εγώ το ΝΟΕΜΒΡΗ ΘΑ ΠΑΩ ΜΟΖΑΜΒΙΚΗ’’ και ο νοών νοείτε .. View attachment 167833
Η πρώτη διαπίστωση ήταν ότι ο προορισμός αυτός θα είναι ένας ακριβός προορισμός, λίγο φτηνότερες οι τιμές που μου έδωσαν από εκείνες προ 6 και 4 χρόνων αλλά ακόμη αγγιζουν το οριο του τσουχτερού.
Θυμάμαι πως προ 6 χρόνια μου ζήτησαν ημερησίως 300 ευρώ για ενοικίαση αυτοκίνητου, 100 ευρώ τα έξοδα οδηγού, χώρια τα έξοδα διαμονής του και τις βενζίνες και στην επισήμανση μου στο πράκτορα ότι στο Μιλάνο πλήρωσα το 1/3 της τιμής ο υπεύθυνος Πορτογάλος του γραφείου μου απάντησε ως Πορτογάλος..εδω μαμ όλα είναι ακριβά.. στο Μιλάνο μπορείτε να πιείτε και καφέ με 1 ευρώ εδώ απλά δεν θα βρείτε καθόλου..ΑΑΑΑΑ ΜΑΛΙΣΤΑ..
Ας οψονται οι πορτογάλοι και κάθε λευκοί επιχειρηματίες που παρα του ότι η χώρα είναι ανεξάρτητη πια από 1975 τούτοι έβγαλαν οικονομικές ρίζες βαθιες,( δεν του κουνά κανείς ακόμη και ο εμφύλιος τους απομάκρυνε για λίγο αλλά επέστρεψαν δριμύτεροι) ελέγχοντας το τουρισμό σε όλα τα επίπεδα, από της δημιουργίας υποδομών, διαχείρισης πάρκων, ενοικιάσεων αυτοκίνητων καθορίζοντας φυσικά και την αξία του κάθε προιόντος.
Επιστράτεψα κάθε γνωστό που είχε επισκεφτεί τη χώρα είτε για διακοπές είτε για δουλειές, κάθε Έλληνα που ζούσε εκεί, που πέρασε έστω και για λίγο αλλά οι πληροφορίες ήταν τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο και με τις ανάγκες τις δικες μου..
Ετσι αποφάσισα να καλύψω τις δικες μου ανάγκες πχ έβγαλα έξω το πάρκο GORONGOSA αφού το πάρκο ακόμη βρίσκεται σε αναζήτηση ζώων από το κοντινό Gruger της Νότιας Αφρικής και λογω του ότι έχω ξαναεπισκεφτει ανάλογα πάρκα στη Αφρική.
Μετά από χιλιάδες ναι στη κυριολεξία χιλιάδες εμαιλ με τα διάφορα γραφεία, επιλογής τελικού προγράμματος και γραφείου, αλλά και επίσης χιλιάδες εμαιλ με τους φίλους που είδαν και απόειδαν ότι δεν με πείθουν να αλλαξοπιστήσω , δέχτηκαν ( με χαρά?? δεν ορκίζομαι) να με ακολουθούσουν..Η συνεννόηση με τα γραφεία ήταν η ευκολότερη παρά εκείνης με τη παρέα και γιατί δεν διαβάζουν τα εμαιλ και γιατί δεν έχουν πάρει χαμπάρι ακόμη για τη χώρα που είναι και που βρίσκεται , ζώντας στο πέρα βρέχει αραχτοί και ωραίοι (άλλος τρέχει λένε), αλλά και γιατί τα καπιταλ κοντρόλ μας έχουν κάνει τραγική τη ζωή. Αυτό που αντιμετωπίζουμε με τις τράπεζες με τις κάρτες, με paypal αποτελεί από μόνο του ιστορία, πέρα που η ίδια τράπεζα πχ η Πειραιώς για κάθε ένα από εμάς απαιτούσε αλλά πράγματα και αιτήσεις..ΤΡΑΓΙΚΟ..
Τελικό νούμερο ταξιδιωτών 7 οι γνωστές 6 γυναίκες και ο ένας και μοναδικός Νωντας, ο μόνος διαβασμένος και ο μόνος που είχε το ίδιο απωθημένο για τη χώρα να δω ποιος θα αντέξει τον άλλο σε αυτό το ταξίδι, εγώ η Lullu του σαιτ, η Αγγελική η Beba η Ολυμπία η Οliv του σαιτ επίσης, η Ιωάννα που δεν διαβάζει καθόλου άσε που ήταν 40 μέρες στη Μογγολία-Σιβηρία και Κίνα και γύρισε στο τσακ,η Σοφία η ηρεμία στη παρέα, και η Κική που ήταν η μόνη που όταν την ρώτησαν που θα πάει είπε..’’ το μόνο που ξέρω είναι ότι τη πρωτεύουσα τη λενε Μαπούτο.. Μπράβο Κική..
Στο αεροδρόμιο η καθιερωμένη συνάντηση και τα πρώτα εγκεφαλικά.. View attachment 167829 View attachment 167830
Δεν θα δούμε ένα μονοπάτι? Ένα καταραχτη? Ένα δέντρο? Τι θα δούμε?
Ανταλλάξαμε ματιές με τον Νωντα..και εκείνος λέει.. στα πα ρε δεν στα πα? Ετουτη επισκέφτηκε τη Μογγολία και έγινε μογγολο, έπρεπε να κάνουμε μαθήματα πριν φύγουμε..
Επιστράτεψα ολη τη υπομονή μου, στη αρχή είμαστε άλλωστε, άνοιξα το σακίδιο και μοίρασα σε κάθε μια από ένα πρόγραμμα, από μεταφρασμένες ταξιδιωτικές ιστορίες, τα κείμενα των Ζυρινη και Ισαβέλλας ( τα είχα στείλει και σε εμαιλ αλλα δεν τα ειδε κανείς)και ειπα,,σκαστε , έχετε πολλές ώρες για διάβασμα στη πτήση ,ερωτήσεις και απορίες με το που θα φτάσουμε..οκ?

Μπράβο!!!
Από τις τελευταίες χώρες που θα μου πέρναγε από το μυαλό να επισκεφτώ.
Έχω ακούσει μόνο για κάποιους γνωστούς μου που γεννήθκαν εκεί, παιδιά μεταναστών, που έφυγαν κακήν κακώς γύρω στο '80 για να ζήσουν εδώ.
Μου έχει μείνει αυτό το «Μοζαμπίκ»
Για να δούμε την ιστορία!
Ένα μπράβο επίσης για το πως καταφέρνεις και μαζεύεις τόσο μεγάλη παρέα.

 

[LULLU]

Οι 9 ωρες stop over στο αεροδρόμιο της Πόλης δεν πέρασαν και με μεγάλη άνεση, βγάλαμε φούσκες στα πόδια στο πάνω κάτω, στα μαγαζιά, στα καφέ και στα λουκουματζίδικα μέχρι επιτέλους να επιβιβαστούμε για τη μεγάλη πτήση . Έχω στη διάθεση μου άλλες 12 ώρες να κάτσω να σκεφτώ τα τρικ καλοπιάσματος (πειθούς) για τα επιμέρους προγράμματα που φέρνουν λίγο από κρασί λίγο από θάλασσα που λέει και η Μαρινέλλα λίγο κατάδυση πολύ αλμύρα και νερό, λίγο πεζοπορία στους διάφορους προορισμούς του προγράμματος μιας και το feet δεν είναι και το δυνατό σημείο πολλών από εμάς..Έχω πίστη πως θα τα καταφέρω , εδώ είπαν το ναι στο άγνωστο θα φέρουν και αντιρρήσεις όταν δεν θα έχουν άλλη επιλογή πέρα του να καθίσουν για ριλάξ στα ξενοδοχεία?? Κάποιοι θα το κάνουν και αυτό που και που αλλά όχι όλοι και όχι πάντα..
Το ταξίδι με τις τούρκικες αερογραμμές μπορείς να το πεις και άνετο αν και δεν υπήρχε η πιθανότητα να απλωθούμε σε διπλανά καθίσματα λογω της πληρότητας..
-Μα που πάει όλος αυτός ο κόσμος? Στο Μαπούτο? Και εγώ πίστευα πως θαμαστε λίγοι και εκλεκτοί… τζίφος.. αργήσαμε μάλλον να έλθουμε στο παράδεισο.. Και πάνω που πίστευα πως χάθηκε το τρένο όλοι αυτοί οι συν επιβαίνοντες κατεβήκαν στο Γιοχα που δεν είχα υπολογίσει ακριβώς πως ως κέντρο εμπορίου , μετεπιβίβασης και όχι μόνο, μαζεύει πολύ κόσμο… Μια ανάσα ανακούφισης , αν και τα νεύρα μας τεντώθηκαν αρκετά καθήμενοι επι μια ώρα μέσα στο αεροπλάνο στη ζέστη και στη έντονη μυρωδιά των καυσίμων..
Πάντα επιλέγω η θέση μου να είναι διάδρομος για λόγους προσωπικής ανάγκης ευνόητους αλλά αυτή τη φορά βρέθηκα να κοιτώ έξω από το παράθυρο στην απογείωση χαζεύοντας μια πολύ πλούσια περιοχή με βίλες, σπίτια στυλ ανακτόρου με πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων ακάλυπτες( όχι σκεπασμένες όπως σε εμάς τα τελευταία χρόνια κρίσης και επιδρομής ΙΚΑ) με λαμπιρίζοντα νερά ..Οι πλούσιοι της Ν Αφρικής με ότι συνεπάγεται αυτό για την ιστορία και τους αγώνες ενός καταπιεσμένου λαού..
Η πτήση ως το Μαπούτο διαρκεί μια ώρα περίπου και από ψηλα η θεα αλλάζει..Στο μάτι μου εμφανίζονται περιέργειες καλλιέργειες κυκλικού σχήματος πάνω από το Λιμπομπο, λες και χεις κάνει το κύκλο με διαβήτη τόσο τέλειος και καθαρός, φαινόμενο που οφείλεται στο τρόπο ποτίσματος με σύστημα pivot και εκτάσεις με διαφορες καλλιεργειες
Σιγά σιγά η φύση αλλάζει και τα δένδρα έχουν δώσει ζωη σε άλλες καλλιέργειες μιας και η εξαγωγή ξυλείας είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και αποδοτικά αναπτυξιακά σχέδια της κυβέρνησης,. Η μείωση της εξαγωγής από χώρες της Ασίας και οι αυξημένες ανάγκες του μοντέρνου κόσμου σε ξύλο φέρνουν τη Μοζαμβικη στη ‘’πλεονεκτικη θέση ‘’ να μπορεσει να αντικαταστησει 7 εκκατομ εκταρια από τα 26 εκκ διαθεσιμα και επιλεγμένα για να μετατραπουν σε εμπορικες φυτειες..Η δασοκομία λοιπον μπορει να αποφερει κέρδη στη κυβερνηση μαλλον, αλλα πρωτιστως στους επενδυτες αφου η παραχωρηση δασων εχει το χαμηλο κόστος $ 0,10 /ha/χρονο !!!!!!!!!! Φαινεται ότι εχουν γινει σημαντικες επενδυσεις στο τομεα αυτό και με ετοιμα σχεδον τρια λιμανια για να διευκολυνθει η εξαγωγη ξυλειας.. όπως αναφερει μια αναλυση της UNIDO( united nations industrian development organization)
Το Μαπουτο

μας υποδέχεται ζεστο, καυτο θα λεγα, και οι 38 βαθμοι μοιάζουν με 48 με το που βγαινεις από το αεροπλάνο.. Στηθήκαμε στην ουρά για τη βίζα που δεν ήταν δα και χρονοβόρα .Μας έβγαλαν φωτογραφίες επιτόπου σφράγισαν το διαβατήριο και έδωσαν το πολυπόθητο χαρτί βίζας με τυπωμένη πάνω τη φωτογραφίας μας. Δεν θα μπορούσε όμως να πάνε όλα κατ ευχή , δεν τοχουμε..και ετσι δημιουργήθηκε πρόβλημα με το εμβόλιο κίτρινου πυρετού και γιατι στο έλεγχο νόμιζαν ότι ήρθαμε μεσω Καϊρου , που για κακή μας τύχη προσγειώθηκε και η πτηση της Egypt εκείνη την ωρα και για οσους προέρχονται από Καιρο απαιτείται το εμβόλιο. Και ενώ κάποιοι από εμας( οσοι δεν ειχαν μαζι το κίτρινο βιβλιαράκι θεωρημένο) ειχαν τείνει κιολας το μπράτσο για εμβολιασμό με κόστος 50 ευρώ , ειπαμε πως οι τουρκικές αερογραμμές μας ειχαν ενημερώσει για το αντίθετο και εκείνοι πρόθυμα μας ζήτησαν το boarding pass και γλυτώσαμε το τσίμπημα και το 50ευρο…..Πρωτο μέλημα, μετα φυσικά το φρεσκάρισμα και τη παραλαβή των αποσκευών που πήρε μισό αιώνα περίπου, στηθήκαμε στην ουρά σε ένα από τα παρα πολλα ανταλλακτήρια με ισοτιμία 1 ευρω =49 μετικαλ που ειναι το επίσημο νόμισμα της χώρας.. Γεμίσαμε με λεφτά τις τσέπες μας και επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητα που μας περίμεναν για τη μεταφορα μας στο pestana hotel.. Στο δρομο μας οι εικόνες γνωστές του πως εξελίσσεται ο τρόπος ζωής στη Αφρική.. Οσοι από εμας εχουν ξαναέλθει σε αυτή τη μαύρη σαγηνευτική ήπειρο αναγνωρίζουν τους ήχους, τις μυρωδιές ,το χρώμα, τη γοητεία, την ενέργεια της ζωής που χαρακτηρίζουν τη Αφρική που λατρεύω και αγαπώ.. Η διαδρομή μέσα από πολυσύχναστους δρόμους, από παραγκογειτονιές, με υπαίθρια εμπορικά, πάγκους που πουλούν ότι μπορεί να φανταστεί κανείς από βρώσιμο μέχρι έπιπλα με τοση άνεση και ευκολία δίπλα σε τόνους σκουπίδια, λάσπες, ανοικτές αποχετεύσεις και ρυάκια που τρέχουν με αυτό το δύσοσμο καφετί υγρό.

.Ο κόσμος όσοι δεν είναι πωλητές καθήμενοι κατάχαμα η πάνω σε επικίνδυνες σπασμένες μπαμπουδενιες καρέκλες, είναι αγοραστές, κουβαλητές προϊόντων με καλάθια στη πλάτη η φορτωμένα στα ποδήλατα, ενώ οι γυναίκες κουβαλούν το χαρακτηρισμό μπάσκετ στο κεφάλι αβίαστα και με χάρη ,με αυτό το υπέροχο βηματισμό γαζέλας ενώ ο αέρας ανεμίζει τα πολύχρωμα μαντήλια και ρούχα τους….
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο

που βρίσκεται στη πλατεία της ανεξαρτησίας δίπλα στο ολόλευκο καθεδρικό ναο και πέφτουμε πάνω σε μαστορια, σκάλες και μπογιές,,, κάνουν επισκευές.. .Απο το δωμάτιο έχουμε θέα το καθεδρικό ναό και δίπλα ακριβώς το επιβλητικό σκουρόχρωμο από το χρόνο αλλα και λογω αρχιτεκτονικού στυλ municipio..

Επιβάλλεται μια δίωρη ξεκούραση πριν ξεχυθούμε στη πόλη για τη πρώτη μας επαφή με τη χώρα των ψιθύρων..
Πρώτη στάση η ψαραγορά που βρίσκεται αρκετά μακριά .

Περνάμε από γειτονιές με μοντέρνα κτήρια, ψηλά εμπορικά, γειτονιές με

πανέμορφα σπίτια και βίλες άλλες με ιδιωτικούς φρουρούς, άλλες περιφραγμένες με ηλεκτροφόρα καλώδια που ειδικά σήματα προειδοποιούν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες ότι θα ψηθούν εάν προσπαθήσουν να παραβιάσουν τη ιδιοκτησία, αυτοκίνητα τζιπ, BMV, μερσεντές πάνε και έρχονται στους όχι και τοσο καλούς δρόμους, με επιβάτες κυρίως λευκούς (επιχειρηματίες φαντάζομαι) και οδηγούς έγχρωμους, εικόνα που σου μαρτυρεί ότι η χώρα δεν εχει αλλάξει και πολύ από την ανεξαρτησία της αν και έχει βάλει πλώρη προς τα δυτικά πρότυπα… Σε αυτή τη γειτονιά εικόνες και περιγραφές σαν αυτές του Κωστα και Ισαβέλλας δεν θα δούμε..
Η ψαραγορά δεν κατέχει δα και τεράστια έκταση αλλα τα πανέμορφα μεγάλα

ψάρια στους πάγκους και τα διάφορα μαλάκια σου ανοίγουν τη όρεξη και μπορείς να καθίσεις στα μαζαγια –ψαροταβέρνες με τους γνωστούς στο είδος και παγκοσμίου φήμης ενοχλητικούς επίμονους κράχτες που επιδεικνύουν τα πιάτα τους, μα την αλήθεια λαχταριστά , που βρίσκονται πίσω σε μια αλάνα το ένα δίπλα στο άλλο για να γευτείς ότι ψάρι θες και όπως το θες….

Πέρα από τους ενοχλητικούς κράχτες, πλανόδιους πωλητές που σε ακολουθουν κατά πόδας, ο υπόλοιπος κόσμος σε προσπερνά χωρίς περιέργεια, χωρίς ενδιαφέρον χωρίς να ενοχλούν και να ενοχλούνται από τα κλικ των μηχανών. Μόνο μεγάλη προσοχή στα αυτοκίνητα που σου έρχονται ανάποδα μιας και η οδήγηση είναι αντίθετη από τη δική μας και το τροχαίο τοχεις στο τσεπάκι σου και φταις εσύ βεβαίως βεβαίως..ευτυχώς υπάρχουν και οι κόρνες που σε επαναφέρουν αν και σε τρομάζουν την ιδια στιγμή. Κάλιο τρόμος όμως παρά πόνος..
Περπατήσαμε στη παραλιακή όχι όλη βέβαια μιας και καταλαμβάνει αρκετά χιλιόμετρα , ώσπου το στομάχι μας άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα. Ψάχνουμε το εστιατόριο de sol στα προτεινόμενα του LP αλλά το βρήκαμε κλειστό και ετσι καταλήξαμε στο Marnabrassa που βρίσκεται στη παραλιακή νenida da Marginal ..

Ένα ποτήρι σαμπανιζέ κρασί στη υποδοχή για το κάθε ένα μέχρι να ριχτούμε στη ψαροκαταναλωση, γαρίδες μεγέθους μαμούθ, καλαμάρια, αστακοί σε όσους προτεινόμενους τρόπους μαγειρέματος του σεφ κρασί πεντανοστιμο και τη κάναμε ταράτσα πληρώνοντας 26 ευρω το άτομο.. Με ταξί επιστρέψαμε στο pestana όπου wifi οφ, η πλανετ σιμ επίσης οφ και αδύνατη η συνομιλία και επαφή με τον ελλαδικό χώρο..
Πρωινό ξύπνημα και εξω για φωτογραφικό σαφάρι στη πλατεία σε όσο χρόνο μου μένει μέχρι τη αναχώρηση για το αεροδρόμιο αλλά η μηχανή κάνει νάζια, ταφτυσε και αυτή .. Επιστρέφω για πρωινό μαζί με τη παρέα περιμένοντας τη μεταφορα μας στο αεροδρόμιο για τη πτήση στο vilanculos..

 

[soudianos]

2 φορές στην Μπέιρα και 2 στο Λορέντζο Μάρκες. Τα αναφέρω στην "Μια μεγάλη κρουαζιέρα" εκεί με την ζούγκλα και τα ταμ-ταμ. Καλή συνέχεια

 

[LULLU]

καπετανιε πολυταξιδεμενε μου .. μονο εσενα δεν ειχα σκεφτει να ρωτησω οταν εκανα την ερευνα..

 

[LULLU]

2 φορές στην Μπέιρα και 2 στο Λορέντζο Μάρκες. Τα αναφέρω στην "Μια μεγάλη κρουαζιέρα" εκεί με την ζούγκλα και τα ταμ-ταμ. Καλή συνέχεια

ξαναδιαβασα μολις το κομματι για τη Μπειρα.....

 

[soudianos]

καπετανιε πολυταξιδεμενε μου .. μονο εσενα δεν ειχα σκεφτει να ρωτησω οταν εκανα την ερευνα..

Οι Πορτογάλλοι ήταν ακόμα. Τους μοιάζαμε και μας περνούσαν οι ντόπιοι σαν αποικιοκράτες, δε φοβόμασταν τίποτε τους είχαν κάνει αρνάκια...

 

[giannoula]

Πολύ χαίρομαι που έγραψες ιστορία Lullu μου!! Αυτό το μέρος μου τριγυρνάει χρόνια στο μυαλό μου... Περιμένω με αγωνία Vilanculos!!!!

 

[LULLU]

Οι μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις , το μη καλά οργανωμένο οδικό δίκτυο αλλά και ο δικός μας περιορισμένος χρόνος επέβαλαν ως μόνη και εξυπηρετική τη λύση τη χρήση των αεροπορικών πτήσεων με ένα πολύ κακό σύστημα όμως που μας ανάγκαζε να γυρνάμε πάντα στη πρωτεύουσα για την επομένη πτήση αν και στους οδηγούς αναφέρονταν οι connections flights αλλά απλά δεν εφαρμόζονταν ακόμη, ίσως στο μέλλον… Αυτό μας οδήγησε στο να μοιράσουμε και τη εξερεύνηση της πρωτεύουσας σε μικρά κομμάτια αφήνοντας το κύριο κομμάτι στο τέλος του ταξιδιού.. Στην ουσία δηλαδή αρχίζουμε αυτή τη ταξιδιωτική περιπέτεια από το VILANCULOS..
Να μην ξεχασω να περιγράψω τα αεροδρόμια.. ολα μα ολα οσα επισκέφτηκα πλιν εκεινο της Nampula ιδιου αρχιτεκτονικου στυλ υλικά γυαλί και σίδερο, πατώματα πεντακάθαρα και λαμπερα και οι τουαλέτες ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ...ειπαμε η χωρα κοιτα τη δυση..

Από το μικρο αεροσκάφος της ΤΑΜ στο δίωρο ταξίδι προς βορρά ατενίζω μερικά από τα 2500 τετ χιλιόμετρα ακτογραμμής της χώρας που λούζεται και μοιράζεται μαζί με τη Μαδαγασκάρη που βρίσκεται απέναντι τα νερά του ζεστού Ινδικού ωκεανού. Από τα δεξιά μου μια ακτογραμμή πρασινογάλαζου χρώματος με κατάλευκες παραλίες και φοίνικες που βουτούν στα νερά, με τα ψαροκάικα διάσπαρτα και καθηλωμένα στα ρηχά λογω άμπωτης και από τα αριστερά μια καταπράσινη χώρα που χάνεται η ματιά σου και μαγνητίζεται σε αυτό το απόλυτο πράσινο..να λοιπόν η αρχή του παράδεισου..

Μετά από μια λιγόλεπτη και αναγκαστική στάση στη Inhabame το μικρό αεροπλάνο προσγειώνεται στο Vilanculos που πήρε το όνομα του( όπως και για τις περισσότερες πόλεις τη χώρας) από το όνομα του τοπικού άρχοντα Gamala Vilankulo Mukole, μια μικρή ψαροπολη η ψαροχώρι που όμως ελκύει πολλούς τουρίστες μιας και από εδώ είναι η αφετηρία για εξερευνήσεις του αρχιπελάγους Bazaruto που χωρίζεται από τη κυρίως χώρα από στενά υδάτινα κανάλια τουρκουάζ νερού, που αποτελεί και για εμάς πόλο έλξης ..Έτσι για τις 3 επόμενες μέρες εδώ θα λιώσουμε λιακάδα στη βαρκάδα, στη πεζοπορία στους λόφους των νησιών απέναντι στη κατάδυση και στη ψαροφαγία ..
Το casa Babi θα μας φιλοξενήσει σε αυτό το κομμάτι του ταξιδιού. Βρίσκεται πάνω στη παραλία αποτελείται από 2 μικρά κεντρικά κτήρια 4 διαμερισμάτων με απεριόριστη θέα στη θάλασσα και από 2 διώροφες στρογγυλές καπανες στη άλλη άκρη του κήπου που εγκαταστάθηκα με τη Κική και Νωντα μιας και η θέα ήταν προτεραιότητα των κοριτσιών εμείς έτσι και αλλιώς ολη μέρα έξω είμαστε Και τι έκπληξη η ιδιοκτήτρια είναι η γαλλίδα Σαμπρίνα που αφού ειχε περιπλανηθεί αρκετά στη ζωή της κάνοντας το νερό δεύτερη φύση της αποφάσισε να εγκατασταθεί εδώ μην μπορώντας να αντισταθεί στη μαγεία της περιοχής, να ιδρύσει μια καταδυτική επιχείρηση το’’ odyssea diving’’ μαζί με το τότε σύζυγο της που αν και χώρισαν παραμένει στην επιχείρηση επεκτείνοντας κιόλας την επιχειρηματική δραστηριότητα κτίζοντας και το μικρό αυτό ξενοδοχείο.
Η πρώτη μας συνάντηση στο αεροδρόμιο δεν του άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις αφού δυστυχώς έπεσε πάνω στις αδιάβαστες ρωτώντας τις αν είναι αυτές οι πελάτισσες για το casa babi και εκείνες τον κοίταζαν με μάτια απορημένα αδιάφορα και με ώμους ανασηκωμένους λέγοντας περιμένετε την άλλη που ξέρει..
Ελα φωνάζουν .. εδώ αυτός μας πέρασε για χαζές..
-Όχι και άδικα χίλια τα δικια του ανθρώπου.. μα δεν μάθατε τίποτα όλες αυτές τις ώρες του ταξιδιού?
-Σιγά μην μου βάλει και διαγώνισμα ..
Από τα γέλια κατάλαβε ο άνθρωπος πως θα περάσει δύσκολα τις επόμενες μέρες ..ας είναι..μας φορτώνει σε 2 4χ4 τα μόνα οχήματα που σηκώνουν αυτοί οι δρόμοι και διασχίζουμε αυτή τη πόλη μέχρι το ξενοδοχείο. Μια πρώτη ματιά μου δείχνει μια πόλη με φαρδύς αλλά χωμάτινους δρόμους, πολλά μαγαζιά, μια αλάνα που χρησιμοποιείται για γήπεδο, υπαίθριες αγορές και πολύ κόσμο σε μια έκταση 5 χιλιομέτρων περίπου μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.

Με το που πατώ πόδι στη άμμο βρίσκομαι περικυκλωμένη από 7 σκυλιά να με μοιράζονται μεχρι να αποφασίσουν αν με αποδέχονται στα χώματα τους.. Εγώ κόκκαλο , μέχρι να παρθεί η σκυλοαποφαση , ούτε βήμα με τη πλάτη σχεδόν στο καπό περιμένω καταϊδρωμένη, ώσπου η ήρεμη φωνή τη Σαμπρινας δίνει τέλος στο βασανιστήριο μου..

- Δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα είναι πολύ φιλικά και φύλακες του χώρου είναι η οικογένεια μου και με υπακούν..
-Μα 7 σκυλιά? 7 ???
Μοιράσαμε τα δωμάτια, άλλος στη θέα άλλος στο πανέμορφο ξύλινο διώροφο και με τις μηχανές αν χείρας βρισκόμαστε να χαζεύουμε τα αβαθή νερά του Ινδικού που άρχισαν να υποχωρούν αφήνοντας ξέσκεπη τη στεριά και τις βάρκες βυθισμένες στη άμμο..
-Μα που πηγε η θάλασσα φωνάζει η Σοφία ? ηθελα να κολυμπήσω..

- Την έκανε για λίγο, πάρε σακούλες και πάμε για ψάρεμα. Κοίτα τι κάνουν οι γυναίκες κάτω? Μαζεύουν μικρά κοχύλια και όστρακα τα πουλούν ως δολώματα για να βγάλουν τα προς το ζει.

Στη αχανή πια παραλία χρώματος άσπρου ροζ, ξεχύνονται οι γυναίκες με τα πολύχρωμα ρούχα τους χώνουν τα χέρια στη άμμο σκάβοντας βγάζουν τα όστρακα και όταν γεμίσουν τα καλάθια τα βάζουν στο κεφάλι και περιφέρονται στη παραλία λικνίζοντας το κορμί τους με χάρη και εκείνο το καλάθι να μην πέφτει με τίποτα λες και τοχουν κολλημένο με logo, ανάμεσα στις παρέες ψαράδων που περιμένουν υπομονετικά τα νερά να τους φέρουν πάλι πάνω στις βάρκες .

Tα παιδιά, αχ αυτά τα παιδιά με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια με το πλατύ χαμόγελο, παίζουν στη αμμο, κυνηγιούνται, κάνουν τούμπες από τις μικρές αμμοθυνες, τσαλαβουτούν στα νερά που αποτραβιούνται, χορεύουν και σαν σειρήνες μας καλούν μαζι τους σε ένα ξέφρενο πανηγύρι, μια γιορτή..

Αφήσαμε τις σαμουσες και τα κεράσματα της Σαμπρινας για να σμίξουμε με τα παιδιά και τις βασίλισσες της θαλασσας σε αυτό το απογευματινό χορό..

Από τη σκηνή δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι πωλητές κάθε λαϊκής τέχνης προϊόντος, οι ψαράδες που με υπερηφάνεια μας αραδιάζουν στη ποδιά μας αστακούς και κάβουρες μεγέθους που δεν έχω ξαναδεί..

-Θα φάμε καλά ..σίγουρα.. η Κική άρχισε να αγοράζει ψάρια που ακόμη σπαρταρούν μέσα στο καλάθι..
-Φρόντισε και να στα καθαρίσουν γιατί ίσως στη Σαμπρίνα να μην μπορούμε να τα μαγειρέψουμε και θα πρέπει να ανάψουμε εμείς φωτιά..

Σουρούπωσε ο ουρανός βάφτηκε με απίστευτα χρώματα και η νύχτα μας βρήκε με φακούς να ψάχνουμε μέσα στη άμμο κογχύλια περιμένοντας την πλημμυρίδα..
Κουρασμένοι από το παιχνίδι και αρκετά πεινασμένοι ανεβήκαμε στο καθιστικό –τραπεζαρία για φαγητό.. τι άλλο από ψάρια και καλο κρασί.. Τα παιδιά της κουζίνας πρόθυμα και ευγενικά δεν μας χάλασαν χατίρι..εξ άλλου εμείς και εμείς μια οικογένεια είμαστε..
Γυρω από το τραπέζι οι πρώτες εντυπώσεις και θαυμασμοί και καταστρώνουμε το αυριανό πρόγραμμα για dhaw safari αλλά πρώτα πρέπει να πούμε και δυο τρεις κουβέντες όσοι διαβάσαμε , για την ιστορία αυτής της μοναδικής πανέμορφης ,παραμυθενιας χώρας.

 

[KIKI]

Τι ωραια , μια ακόμα υπέροχη ιστορια απο την αγαπημενη συγραφέα μου.
Σε ευχαριστω που μαθαίνω και βλέπω για μία χώρα που μόνο το όνομα της ξέρω ...

 

[isabelle]

Αχ βρε LULLU μου... Γιατί κοριτσάκι μου, ΓΙΑΤΙ;

Τώρα δα που σε διαβάζω, από τη μια έχω κατασυγκινηθεί από τις αναφορές σου στην ολέθρια επιρροή που άσκησε το γνωστό βλαμμένο δίδυμο ΖΥΡΙΣΑ (εκ του Ζυρ και Ισα) στην απόφασή σου να πας αμέτι μου χαμέτι μου στη Μοζαμβίκη, από την άλλη θέλω να σου βάλω τις φωνές να μ' ακούσεις μέχρι τα Χανιά. Μα τι διάολο δηλαδή, χάθηκε να πάρεις ένα τηλέφωνο να συζητήσουμε παρέα όσες λεπτομέρειες ήθελες αντί να τραβιέσαι σαν το λάστιχο, και μάλιστα για λογαριασμό ολόκληρου θίασου;

Θα σου'λεγα για παράδειγμα ότι στο Γιοχάνεσμπουργκ βρίσκεις 4Χ4 πληρως εξοπλισμένα για κατασκήνωση με 80-150 ευρώ/ημέρα (ανάλογα το μοντέλο, τη διάρκεια ενοικίασης κλπ.) και βεβαίως τ' αεροπορικά είναι εξόχως φτηνότερα (ειδικά αν αρπάξεις κάποια από τις προσφορές που βγαίνουν κάθε τόσο για κει). Από το Γιοχάνεσμπουργκ δε, οδηγάς στο Μαπούτο σε λιγότερο από εφτά ωρίτσες.
Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι πήγες στη Μοζαμβίκη κι απ' ο,τι ψυχανεμιζόμαι φχαριστήθηκες το ταξίδι όπως το'θελες.

 

[LULLU]

Καλη μου θυμάσαι σε ειχα ρωτήσει για αυτα χρονια πριν οταν μου ειπαν αυτε ς τις τιμες εγκεφαλικου) αλλά ειχα επίσης πει οτι η αντίθετη οδήγηση και κυρίως η ευθύνη να κουβαλάς 7 άτομα είναι μεγάλο ρίσκο και εγω προσωπικά δεν ηθελα με κανενα λόγο να αγχώνομαι για βενζίνη, για λάστιχα για δρόμους κτλ.... .
Το ταξιδι το καταφχριστηθηκα και κυριως το νησι Μοζαμβικη που εκει ακομη ο χρονος εχει σταματησει στη αποικιοκρατια των Πορτογαλων.. θα τα πουμε σιγα σιγα αν και μια κακωση γονατος με ακινητοποιησε με ναρθηκα οποτε θα το ριξω στο γραψιμο μαλλον.. πεταμα αετου για μενα γιοκ φετος..