Μοζαμβίκη Μοζαμβικη η χωρα της υπομονης και ψιθυρου

[LULLU]

Νησί Μοζαμβίκη ενας κοραλλιογενής βράχος του βορρά που απέχει 4 χιλιόμετρα από την ηπειρωτική χώρα κομμάτι διοικητικό της επαρχίας Nampulla κείτεται ήσυχο στα νερά του Mossuril κόλπου. Η γέφυρα 3 χιλιομέτρων που κτίστηκε το 1960 μας οδηγεί στο μικρό αυτό νησί των 3χιλιομετρων μήκος και 500 μέτρων πλάτος με τη τόσο μεγάλη ιστορική σημασία. Το νησί υπήρξε η πρωτεύουσα της πορτογαλικής αποικίας στη Ανατολική Αφρική, ένα σπουδαίο λιμάνι εμπορίου μεταξύ Ευρώπης και Ινδικής ηπείρου που συνετέλεσε στο να καθιερωθεί η Πορτογαλία ως θαλάσσια υπερδύναμη γύρω τον 10 αιώνα,. Πάνω σε αυτό το βράχο κτίστηκαν σπουδαία διοικητικά κτήρια, κάστρα , φρούρια και φυλακές όταν άνθισε το δουλεμπόριο. Χιλιάδες σκλάβοι , χιλιάδες νεκροί .. μελανή ιστορία ….
To βανάκι το ζόρι περνά τη στενή γέφυρα σχεδόν ακουμπώντας στα πλαϊνά τοιχώματα και όταν επιτέλους περνάμε τη πύλη είναι σαν να κατεβαίνει ένας διακόπτης, να πέφτει η αυλαία του σήμερα και να μεταφέρεσαι μέσα σε ένα σύννεφο στο χθες… Μπαίνουμε και γινόμαστε κομμάτι της ιστορίας του νησιού.
Άραβες οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού ασχολούνταν με τη αλιεία και κατασκευή σκαφών ακόμη και προ της άφιξης του vasco de Gama to 1498 . H μετέπειτα ιστορία γράφτηκε από τους νικητές πορτογάλους , μετατρέποντας αυτό το φυσικό λιμάνι σε μια εμπορική δύναμη κτίζοντας φρούρια όπως αυτό το sao Sebastiao , κάστρα , εκκλησίες και λαμπρές κατοικίες με κύρια υλικά πέτρα και ασβέστη στο βόρειο τμήμα που λέγεται και Στοουν Ταουν,

ενώ στο νότιο τμήμα το Μαcuti

οι φτωχικές κατοικίες που βρίσκονται κάτω από το επίπεδο του δρόμου, φτιαγμένες από κλαδιά φοίνικα , ξύλα και λάσπη στέγαζαν τους πάμφτωχους κατοίκους .Αυτή η απίστευτη αρχιτεκτονική που προκύπτει από τη χρήση ίδιων υλικών και τεχνικών επηρεασμένες από την αλληλεπίδραση ( όχι παντα ειρηνικη,)των πρώτων κατοίκων Μπαντου, Σουαχίλι και των μετέπειτα Περσών , Αράβων, Ινδών αλλά και Ευρωπαίων, δίνει μια μοναδική ενότητα στο νησί..
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας Terraco de Quintila στο βόρειο δυτικό τμημα , ένα σπίτι μουσείο που εχει στη πλάτη του 400 χρόνια ιστορίας.

Μια μεγάλη ξύλινη είσοδο μας φέρνει σε μια κεντρική αυλή που γύρω είναι τα ανακαινισμένα 3 δωμάτια κάθε ένα και διαφορετικού διακοσμητικού στυλ, εδώ η ανατολική τέχνη από έπιπλα έως πλακάκια, ξυλόγλυπτα, φωτιστικά και κλινοσκεπάσματα επικρατούν .. Δίπλα το γραφείο του Αντόνιο, ενας πορτογαλο-μοζαμβικιανος που αυτοχαρακτηρίζεται ως διαχειριστής, η Fatima

η κυρά για όλες τις δουλειές του σπιτιού και δυό θεόρατα σκυλιά μας υποδέχονται..

-Τη τύχη μου .. πάλι σκυλια? Δεν θα τη βγάλω καθαρή..
-Είναι άκακα, θέλουν μόνο χάιδια..
Αν δεν απλώσεις το χέρι να τα χαϊδέψεις δεν φεύγουν από το πρώτο σκαλί της σκάλας που οδηγεί στο πρώτο όροφο και που βρίσκονται τα άλλα δωμάτια, ένα δωμάτιο παιχνιδιού , μια μεγάλη τραπεζαρία, η κουζίνα και ένα αίθριο με αιώρες..Από τον εσωτερικό διάδρομο μια ξύλινη σκάλα οδηγεί σε ενα άλλο όροφο , ένα οντά, σε ένα πανέμορφο ξεχωριστό δυαράκι και μια ταράτσα με απίστευτη θέα, που περισυ φιλοξένησε τον διάσημο ηθοποιό Κέβιν Κονστερ με τα 7 σκυλιά του..
Ένα δέος το νιώθουμε περιδιαβαίνοντας από δωμάτιο σε δωμάτιο μαζι με επιφωνήματα έκπληξης και θαυμασμού..
-Πω .., πω.. που ηλθαμε? ..

Δύσκολη η απόφαση σε ποιο καταχώρησης δωματίου μιας και οι επιλογές ήταν πολλές αφού ολόκληρο αυτό το σπίτι θα είναι καταδικο μας. Η Σοφία και Αγγελική προτίμησαν στο ισόγειο λόγω σκάλας αν και για κάθε πρωινό η συνάντηση ανάβαιναν στο αίθριο, εγώ και η Κική απλωθήκαμε σε μια σουίτα εγώ στο υπερυψωμένο κρεβάτι κάτω από το κλιματιστικό , η Ολυμπία και Ιωάννα στη δίπλα σουίτα και το Νωντα τον στείλαμε στο οντά παρέα με τις φωτογραφίες και αναμνήσεις από Κέβιν..
Αφήσαμε τις βαλίτσες και έξω εις αναζήτηση τροφής πρώτα για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας στη ξενάγηση . Και δεν ψάξαμε και πολύ , με το που βγαίνουμε από παλατάκι μας πέφτουμε πάνω στο εστιατόριο που είναι δίπλα με τραπεζάκια πάνω στο κύμα..

Παρακολουθώντας το παιχνίδι του νερού, τις γυναίκες και τα παιδιά που σκαλίζουν τη άμμο, φωτογραφίζοντας ότι μας κινεί το ενδιαφέρον επιλέγουμε ένα τραπέζι κάτω από τα φυλλώματα αποφεύγοντας τον καυτό ήλιο.

Χαρήκαμε πάρα πολύ, για το προσωπικό δεν ξέρω, που τους ταράξαμε στο φέρε και φέρε..Τη κάναμε ταράτσα με γαρίδες , καλαμάρια και ψάρια και μόνο με σόδες και καφέ καταφέραμε να σηκωθούμε και να συρθούμε μέχρι το φρούριο συνοδευόμενοι από το ξεναγο Εντι …

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 19

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 19

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Μοζαμβίκη η χώρα της υπομονής τουμυστηρίου και ψιθυρου..

Η Μοζαμβίκη ήταν η χώρα που ειχε κυριαρχήσει επί μια συνεχή 6ετια στα όνειρα μου και στο μυαλό μου και πάντα έμενε όνειρο. Κάθε προσπάθεια προσέγγισης , και έγιναν πολλές όλα αυτά τα χρόνια δεν απέδιδε αυτό το πολυπόθητο ταξίδι .Κάθε φορά άλλες προτεραιότητες άλλες επιλογές προορισμών με απομακρύνουν από αυτή τη χώρα. Και κάθε φορά που πέφτω εσκεμμένα βεβαίως σε ντοκιμαντέρ του national , που ψαχνω ιστορίες από φόρουμ ταξιδιωτών για τη συγκεκριμένη χώρα αλλά και καταναλώνοντας ώρες καθημερινά σχεδόν σκυφτή πάνω στις φωτογραφίες και αφηγήσεις του Κώστα και Ισαβέλλας που για μένα είναι ευαγγέλιο και ιερό μάλιστα ,με στέλνουν για διάβασμα, μου εξάπτουν τη φαντασία και μου δημιουργούν μια μόνιμη αναγκαιότητα και τελική απόφαση δεν μπορεί αν είναι άλλη παρά.. ..ΜΟΖΑΜΒΙΚΗ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ..
Αρχίζω ερευνα γραφείων, συγκρίνω τιμές διαβάζω εντατικά για να επιλέξω όσα πιο πολλά μπορώ να επισκεφτώ σε 18 διαθέσιμες ταξιδιωτικές μέρες μέρη μη τουριστικά, μερη απομονωμένα, μέρη παρθένα, φύση μοναδική, μονοπάτια για ψαγμένους ταξιδιώτες, μέρη για πάρτη μου μέρη που μουμαθαν να ονειρεύομαι ο Ζυρινης και η Ισαβέλλα μέρη που η φύση είναι ακόμη η μόνη βασίλισσα. Βάζω τάπες στα αυτιά και δεν ακούω κανένα συνοδοιπόρο-συνταξιδιώτη για προτάσεις άλλων εξωτικών προορισμών. Φέτος το εμαιλ ενημέρωσης που στάλθηκε ήταν.. εγώ το ΝΟΕΜΒΡΗ ΘΑ ΠΑΩ ΜΟΖΑΜΒΙΚΗ’’ και ο νοών νοείτε .. View attachment 167833
Η πρώτη διαπίστωση ήταν ότι ο προορισμός αυτός θα είναι ένας ακριβός προορισμός, λίγο φτηνότερες οι τιμές που μου έδωσαν από εκείνες προ 6 και 4 χρόνων αλλά ακόμη αγγιζουν το οριο του τσουχτερού.
Θυμάμαι πως προ 6 χρόνια μου ζήτησαν ημερησίως 300 ευρώ για ενοικίαση αυτοκίνητου, 100 ευρώ τα έξοδα οδηγού, χώρια τα έξοδα διαμονής του και τις βενζίνες και στην επισήμανση μου στο πράκτορα ότι στο Μιλάνο πλήρωσα το 1/3 της τιμής ο υπεύθυνος Πορτογάλος του γραφείου μου απάντησε ως Πορτογάλος..εδω μαμ όλα είναι ακριβά.. στο Μιλάνο μπορείτε να πιείτε και καφέ με 1 ευρώ εδώ απλά δεν θα βρείτε καθόλου..ΑΑΑΑΑ ΜΑΛΙΣΤΑ..
Ας οψονται οι πορτογάλοι και κάθε λευκοί επιχειρηματίες που παρα του ότι η χώρα είναι ανεξάρτητη πια από 1975 τούτοι έβγαλαν οικονομικές ρίζες βαθιες,( δεν του κουνά κανείς ακόμη και ο εμφύλιος τους απομάκρυνε για λίγο αλλά επέστρεψαν δριμύτεροι) ελέγχοντας το τουρισμό σε όλα τα επίπεδα, από της δημιουργίας υποδομών, διαχείρισης πάρκων, ενοικιάσεων αυτοκίνητων καθορίζοντας φυσικά και την αξία του κάθε προιόντος.
Επιστράτεψα κάθε γνωστό που είχε επισκεφτεί τη χώρα είτε για διακοπές είτε για δουλειές, κάθε Έλληνα που ζούσε εκεί, που πέρασε έστω και για λίγο αλλά οι πληροφορίες ήταν τόσο διαφορετικές μεταξύ τους όσο και με τις ανάγκες τις δικες μου..
Ετσι αποφάσισα να καλύψω τις δικες μου ανάγκες πχ έβγαλα έξω το πάρκο GORONGOSA αφού το πάρκο ακόμη βρίσκεται σε αναζήτηση ζώων από το κοντινό Gruger της Νότιας Αφρικής και λογω του ότι έχω ξαναεπισκεφτει ανάλογα πάρκα στη Αφρική.
Μετά από χιλιάδες ναι στη κυριολεξία χιλιάδες εμαιλ με τα διάφορα γραφεία, επιλογής τελικού προγράμματος και γραφείου, αλλά και επίσης χιλιάδες εμαιλ με τους φίλους που είδαν και απόειδαν ότι δεν με πείθουν να αλλαξοπιστήσω , δέχτηκαν ( με χαρά?? δεν ορκίζομαι) να με ακολουθούσουν..Η συνεννόηση με τα γραφεία ήταν η ευκολότερη παρά εκείνης με τη παρέα και γιατί δεν διαβάζουν τα εμαιλ και γιατί δεν έχουν πάρει χαμπάρι ακόμη για τη χώρα που είναι και που βρίσκεται , ζώντας στο πέρα βρέχει αραχτοί και ωραίοι (άλλος τρέχει λένε), αλλά και γιατί τα καπιταλ κοντρόλ μας έχουν κάνει τραγική τη ζωή. Αυτό που αντιμετωπίζουμε με τις τράπεζες με τις κάρτες, με paypal αποτελεί από μόνο του ιστορία, πέρα που η ίδια τράπεζα πχ η Πειραιώς για κάθε ένα από εμάς απαιτούσε αλλά πράγματα και αιτήσεις..ΤΡΑΓΙΚΟ..
Τελικό νούμερο ταξιδιωτών 7 οι γνωστές 6 γυναίκες και ο ένας και μοναδικός Νωντας, ο μόνος διαβασμένος και ο μόνος που είχε το ίδιο απωθημένο για τη χώρα να δω ποιος θα αντέξει τον άλλο σε αυτό το ταξίδι, εγώ η Lullu του σαιτ, η Αγγελική η Beba η Ολυμπία η Οliv του σαιτ επίσης, η Ιωάννα που δεν διαβάζει καθόλου άσε που ήταν 40 μέρες στη Μογγολία-Σιβηρία και Κίνα και γύρισε στο τσακ,η Σοφία η ηρεμία στη παρέα, και η Κική που ήταν η μόνη που όταν την ρώτησαν που θα πάει είπε..’’ το μόνο που ξέρω είναι ότι τη πρωτεύουσα τη λενε Μαπούτο.. Μπράβο Κική..
Στο αεροδρόμιο η καθιερωμένη συνάντηση και τα πρώτα εγκεφαλικά.. View attachment 167829 View attachment 167830
Δεν θα δούμε ένα μονοπάτι? Ένα καταραχτη? Ένα δέντρο? Τι θα δούμε?
Ανταλλάξαμε ματιές με τον Νωντα..και εκείνος λέει.. στα πα ρε δεν στα πα? Ετουτη επισκέφτηκε τη Μογγολία και έγινε μογγολο, έπρεπε να κάνουμε μαθήματα πριν φύγουμε..
Επιστράτεψα ολη τη υπομονή μου, στη αρχή είμαστε άλλωστε, άνοιξα το σακίδιο και μοίρασα σε κάθε μια από ένα πρόγραμμα, από μεταφρασμένες ταξιδιωτικές ιστορίες, τα κείμενα των Ζυρινη και Ισαβέλλας ( τα είχα στείλει και σε εμαιλ αλλα δεν τα ειδε κανείς)και ειπα,,σκαστε , έχετε πολλές ώρες για διάβασμα στη πτήση ,ερωτήσεις και απορίες με το που θα φτάσουμε..οκ?

Μπράβο!!!
Από τις τελευταίες χώρες που θα μου πέρναγε από το μυαλό να επισκεφτώ.
Έχω ακούσει μόνο για κάποιους γνωστούς μου που γεννήθκαν εκεί, παιδιά μεταναστών, που έφυγαν κακήν κακώς γύρω στο '80 για να ζήσουν εδώ.
Μου έχει μείνει αυτό το «Μοζαμπίκ»
Για να δούμε την ιστορία!
Ένα μπράβο επίσης για το πως καταφέρνεις και μαζεύεις τόσο μεγάλη παρέα.

 

[LULLU]

Οι 9 ωρες stop over στο αεροδρόμιο της Πόλης δεν πέρασαν και με μεγάλη άνεση, βγάλαμε φούσκες στα πόδια στο πάνω κάτω, στα μαγαζιά, στα καφέ και στα λουκουματζίδικα μέχρι επιτέλους να επιβιβαστούμε για τη μεγάλη πτήση . Έχω στη διάθεση μου άλλες 12 ώρες να κάτσω να σκεφτώ τα τρικ καλοπιάσματος (πειθούς) για τα επιμέρους προγράμματα που φέρνουν λίγο από κρασί λίγο από θάλασσα που λέει και η Μαρινέλλα λίγο κατάδυση πολύ αλμύρα και νερό, λίγο πεζοπορία στους διάφορους προορισμούς του προγράμματος μιας και το feet δεν είναι και το δυνατό σημείο πολλών από εμάς..Έχω πίστη πως θα τα καταφέρω , εδώ είπαν το ναι στο άγνωστο θα φέρουν και αντιρρήσεις όταν δεν θα έχουν άλλη επιλογή πέρα του να καθίσουν για ριλάξ στα ξενοδοχεία?? Κάποιοι θα το κάνουν και αυτό που και που αλλά όχι όλοι και όχι πάντα..
Το ταξίδι με τις τούρκικες αερογραμμές μπορείς να το πεις και άνετο αν και δεν υπήρχε η πιθανότητα να απλωθούμε σε διπλανά καθίσματα λογω της πληρότητας..
-Μα που πάει όλος αυτός ο κόσμος? Στο Μαπούτο? Και εγώ πίστευα πως θαμαστε λίγοι και εκλεκτοί… τζίφος.. αργήσαμε μάλλον να έλθουμε στο παράδεισο.. Και πάνω που πίστευα πως χάθηκε το τρένο όλοι αυτοί οι συν επιβαίνοντες κατεβήκαν στο Γιοχα που δεν είχα υπολογίσει ακριβώς πως ως κέντρο εμπορίου , μετεπιβίβασης και όχι μόνο, μαζεύει πολύ κόσμο… Μια ανάσα ανακούφισης , αν και τα νεύρα μας τεντώθηκαν αρκετά καθήμενοι επι μια ώρα μέσα στο αεροπλάνο στη ζέστη και στη έντονη μυρωδιά των καυσίμων..
Πάντα επιλέγω η θέση μου να είναι διάδρομος για λόγους προσωπικής ανάγκης ευνόητους αλλά αυτή τη φορά βρέθηκα να κοιτώ έξω από το παράθυρο στην απογείωση χαζεύοντας μια πολύ πλούσια περιοχή με βίλες, σπίτια στυλ ανακτόρου με πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων ακάλυπτες( όχι σκεπασμένες όπως σε εμάς τα τελευταία χρόνια κρίσης και επιδρομής ΙΚΑ) με λαμπιρίζοντα νερά ..Οι πλούσιοι της Ν Αφρικής με ότι συνεπάγεται αυτό για την ιστορία και τους αγώνες ενός καταπιεσμένου λαού..
Η πτήση ως το Μαπούτο διαρκεί μια ώρα περίπου και από ψηλα η θεα αλλάζει..Στο μάτι μου εμφανίζονται περιέργειες καλλιέργειες κυκλικού σχήματος πάνω από το Λιμπομπο, λες και χεις κάνει το κύκλο με διαβήτη τόσο τέλειος και καθαρός, φαινόμενο που οφείλεται στο τρόπο ποτίσματος με σύστημα pivot και εκτάσεις με διαφορες καλλιεργειες
Σιγά σιγά η φύση αλλάζει και τα δένδρα έχουν δώσει ζωη σε άλλες καλλιέργειες μιας και η εξαγωγή ξυλείας είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και αποδοτικά αναπτυξιακά σχέδια της κυβέρνησης,. Η μείωση της εξαγωγής από χώρες της Ασίας και οι αυξημένες ανάγκες του μοντέρνου κόσμου σε ξύλο φέρνουν τη Μοζαμβικη στη ‘’πλεονεκτικη θέση ‘’ να μπορεσει να αντικαταστησει 7 εκκατομ εκταρια από τα 26 εκκ διαθεσιμα και επιλεγμένα για να μετατραπουν σε εμπορικες φυτειες..Η δασοκομία λοιπον μπορει να αποφερει κέρδη στη κυβερνηση μαλλον, αλλα πρωτιστως στους επενδυτες αφου η παραχωρηση δασων εχει το χαμηλο κόστος $ 0,10 /ha/χρονο !!!!!!!!!! Φαινεται ότι εχουν γινει σημαντικες επενδυσεις στο τομεα αυτό και με ετοιμα σχεδον τρια λιμανια για να διευκολυνθει η εξαγωγη ξυλειας.. όπως αναφερει μια αναλυση της UNIDO( united nations industrian development organization)
Το Μαπουτο

μας υποδέχεται ζεστο, καυτο θα λεγα, και οι 38 βαθμοι μοιάζουν με 48 με το που βγαινεις από το αεροπλάνο.. Στηθήκαμε στην ουρά για τη βίζα που δεν ήταν δα και χρονοβόρα .Μας έβγαλαν φωτογραφίες επιτόπου σφράγισαν το διαβατήριο και έδωσαν το πολυπόθητο χαρτί βίζας με τυπωμένη πάνω τη φωτογραφίας μας. Δεν θα μπορούσε όμως να πάνε όλα κατ ευχή , δεν τοχουμε..και ετσι δημιουργήθηκε πρόβλημα με το εμβόλιο κίτρινου πυρετού και γιατι στο έλεγχο νόμιζαν ότι ήρθαμε μεσω Καϊρου , που για κακή μας τύχη προσγειώθηκε και η πτηση της Egypt εκείνη την ωρα και για οσους προέρχονται από Καιρο απαιτείται το εμβόλιο. Και ενώ κάποιοι από εμας( οσοι δεν ειχαν μαζι το κίτρινο βιβλιαράκι θεωρημένο) ειχαν τείνει κιολας το μπράτσο για εμβολιασμό με κόστος 50 ευρώ , ειπαμε πως οι τουρκικές αερογραμμές μας ειχαν ενημερώσει για το αντίθετο και εκείνοι πρόθυμα μας ζήτησαν το boarding pass και γλυτώσαμε το τσίμπημα και το 50ευρο…..Πρωτο μέλημα, μετα φυσικά το φρεσκάρισμα και τη παραλαβή των αποσκευών που πήρε μισό αιώνα περίπου, στηθήκαμε στην ουρά σε ένα από τα παρα πολλα ανταλλακτήρια με ισοτιμία 1 ευρω =49 μετικαλ που ειναι το επίσημο νόμισμα της χώρας.. Γεμίσαμε με λεφτά τις τσέπες μας και επιβιβαστήκαμε στα αυτοκίνητα που μας περίμεναν για τη μεταφορα μας στο pestana hotel.. Στο δρομο μας οι εικόνες γνωστές του πως εξελίσσεται ο τρόπος ζωής στη Αφρική.. Οσοι από εμας εχουν ξαναέλθει σε αυτή τη μαύρη σαγηνευτική ήπειρο αναγνωρίζουν τους ήχους, τις μυρωδιές ,το χρώμα, τη γοητεία, την ενέργεια της ζωής που χαρακτηρίζουν τη Αφρική που λατρεύω και αγαπώ.. Η διαδρομή μέσα από πολυσύχναστους δρόμους, από παραγκογειτονιές, με υπαίθρια εμπορικά, πάγκους που πουλούν ότι μπορεί να φανταστεί κανείς από βρώσιμο μέχρι έπιπλα με τοση άνεση και ευκολία δίπλα σε τόνους σκουπίδια, λάσπες, ανοικτές αποχετεύσεις και ρυάκια που τρέχουν με αυτό το δύσοσμο καφετί υγρό.

.Ο κόσμος όσοι δεν είναι πωλητές καθήμενοι κατάχαμα η πάνω σε επικίνδυνες σπασμένες μπαμπουδενιες καρέκλες, είναι αγοραστές, κουβαλητές προϊόντων με καλάθια στη πλάτη η φορτωμένα στα ποδήλατα, ενώ οι γυναίκες κουβαλούν το χαρακτηρισμό μπάσκετ στο κεφάλι αβίαστα και με χάρη ,με αυτό το υπέροχο βηματισμό γαζέλας ενώ ο αέρας ανεμίζει τα πολύχρωμα μαντήλια και ρούχα τους….
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο

που βρίσκεται στη πλατεία της ανεξαρτησίας δίπλα στο ολόλευκο καθεδρικό ναο και πέφτουμε πάνω σε μαστορια, σκάλες και μπογιές,,, κάνουν επισκευές.. .Απο το δωμάτιο έχουμε θέα το καθεδρικό ναό και δίπλα ακριβώς το επιβλητικό σκουρόχρωμο από το χρόνο αλλα και λογω αρχιτεκτονικού στυλ municipio..

Επιβάλλεται μια δίωρη ξεκούραση πριν ξεχυθούμε στη πόλη για τη πρώτη μας επαφή με τη χώρα των ψιθύρων..
Πρώτη στάση η ψαραγορά που βρίσκεται αρκετά μακριά .

Περνάμε από γειτονιές με μοντέρνα κτήρια, ψηλά εμπορικά, γειτονιές με

πανέμορφα σπίτια και βίλες άλλες με ιδιωτικούς φρουρούς, άλλες περιφραγμένες με ηλεκτροφόρα καλώδια που ειδικά σήματα προειδοποιούν τους ανεπιθύμητους επισκέπτες ότι θα ψηθούν εάν προσπαθήσουν να παραβιάσουν τη ιδιοκτησία, αυτοκίνητα τζιπ, BMV, μερσεντές πάνε και έρχονται στους όχι και τοσο καλούς δρόμους, με επιβάτες κυρίως λευκούς (επιχειρηματίες φαντάζομαι) και οδηγούς έγχρωμους, εικόνα που σου μαρτυρεί ότι η χώρα δεν εχει αλλάξει και πολύ από την ανεξαρτησία της αν και έχει βάλει πλώρη προς τα δυτικά πρότυπα… Σε αυτή τη γειτονιά εικόνες και περιγραφές σαν αυτές του Κωστα και Ισαβέλλας δεν θα δούμε..
Η ψαραγορά δεν κατέχει δα και τεράστια έκταση αλλα τα πανέμορφα μεγάλα

ψάρια στους πάγκους και τα διάφορα μαλάκια σου ανοίγουν τη όρεξη και μπορείς να καθίσεις στα μαζαγια –ψαροταβέρνες με τους γνωστούς στο είδος και παγκοσμίου φήμης ενοχλητικούς επίμονους κράχτες που επιδεικνύουν τα πιάτα τους, μα την αλήθεια λαχταριστά , που βρίσκονται πίσω σε μια αλάνα το ένα δίπλα στο άλλο για να γευτείς ότι ψάρι θες και όπως το θες….

Πέρα από τους ενοχλητικούς κράχτες, πλανόδιους πωλητές που σε ακολουθουν κατά πόδας, ο υπόλοιπος κόσμος σε προσπερνά χωρίς περιέργεια, χωρίς ενδιαφέρον χωρίς να ενοχλούν και να ενοχλούνται από τα κλικ των μηχανών. Μόνο μεγάλη προσοχή στα αυτοκίνητα που σου έρχονται ανάποδα μιας και η οδήγηση είναι αντίθετη από τη δική μας και το τροχαίο τοχεις στο τσεπάκι σου και φταις εσύ βεβαίως βεβαίως..ευτυχώς υπάρχουν και οι κόρνες που σε επαναφέρουν αν και σε τρομάζουν την ιδια στιγμή. Κάλιο τρόμος όμως παρά πόνος..
Περπατήσαμε στη παραλιακή όχι όλη βέβαια μιας και καταλαμβάνει αρκετά χιλιόμετρα , ώσπου το στομάχι μας άρχισε να διαμαρτύρεται έντονα. Ψάχνουμε το εστιατόριο de sol στα προτεινόμενα του LP αλλά το βρήκαμε κλειστό και ετσι καταλήξαμε στο Marnabrassa που βρίσκεται στη παραλιακή νenida da Marginal ..

Ένα ποτήρι σαμπανιζέ κρασί στη υποδοχή για το κάθε ένα μέχρι να ριχτούμε στη ψαροκαταναλωση, γαρίδες μεγέθους μαμούθ, καλαμάρια, αστακοί σε όσους προτεινόμενους τρόπους μαγειρέματος του σεφ κρασί πεντανοστιμο και τη κάναμε ταράτσα πληρώνοντας 26 ευρω το άτομο.. Με ταξί επιστρέψαμε στο pestana όπου wifi οφ, η πλανετ σιμ επίσης οφ και αδύνατη η συνομιλία και επαφή με τον ελλαδικό χώρο..
Πρωινό ξύπνημα και εξω για φωτογραφικό σαφάρι στη πλατεία σε όσο χρόνο μου μένει μέχρι τη αναχώρηση για το αεροδρόμιο αλλά η μηχανή κάνει νάζια, ταφτυσε και αυτή .. Επιστρέφω για πρωινό μαζί με τη παρέα περιμένοντας τη μεταφορα μας στο αεροδρόμιο για τη πτήση στο vilanculos..

 

[soudianos]

2 φορές στην Μπέιρα και 2 στο Λορέντζο Μάρκες. Τα αναφέρω στην "Μια μεγάλη κρουαζιέρα" εκεί με την ζούγκλα και τα ταμ-ταμ. Καλή συνέχεια

 

[LULLU]

καπετανιε πολυταξιδεμενε μου .. μονο εσενα δεν ειχα σκεφτει να ρωτησω οταν εκανα την ερευνα..

 

[LULLU]

2 φορές στην Μπέιρα και 2 στο Λορέντζο Μάρκες. Τα αναφέρω στην "Μια μεγάλη κρουαζιέρα" εκεί με την ζούγκλα και τα ταμ-ταμ. Καλή συνέχεια

ξαναδιαβασα μολις το κομματι για τη Μπειρα.....

 

[soudianos]

καπετανιε πολυταξιδεμενε μου .. μονο εσενα δεν ειχα σκεφτει να ρωτησω οταν εκανα την ερευνα..

Οι Πορτογάλλοι ήταν ακόμα. Τους μοιάζαμε και μας περνούσαν οι ντόπιοι σαν αποικιοκράτες, δε φοβόμασταν τίποτε τους είχαν κάνει αρνάκια...

 

[giannoula]

Πολύ χαίρομαι που έγραψες ιστορία Lullu μου!! Αυτό το μέρος μου τριγυρνάει χρόνια στο μυαλό μου... Περιμένω με αγωνία Vilanculos!!!!

 

[LULLU]

Οι μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις , το μη καλά οργανωμένο οδικό δίκτυο αλλά και ο δικός μας περιορισμένος χρόνος επέβαλαν ως μόνη και εξυπηρετική τη λύση τη χρήση των αεροπορικών πτήσεων με ένα πολύ κακό σύστημα όμως που μας ανάγκαζε να γυρνάμε πάντα στη πρωτεύουσα για την επομένη πτήση αν και στους οδηγούς αναφέρονταν οι connections flights αλλά απλά δεν εφαρμόζονταν ακόμη, ίσως στο μέλλον… Αυτό μας οδήγησε στο να μοιράσουμε και τη εξερεύνηση της πρωτεύουσας σε μικρά κομμάτια αφήνοντας το κύριο κομμάτι στο τέλος του ταξιδιού.. Στην ουσία δηλαδή αρχίζουμε αυτή τη ταξιδιωτική περιπέτεια από το VILANCULOS..
Να μην ξεχασω να περιγράψω τα αεροδρόμια.. ολα μα ολα οσα επισκέφτηκα πλιν εκεινο της Nampula ιδιου αρχιτεκτονικου στυλ υλικά γυαλί και σίδερο, πατώματα πεντακάθαρα και λαμπερα και οι τουαλέτες ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ...ειπαμε η χωρα κοιτα τη δυση..

Από το μικρο αεροσκάφος της ΤΑΜ στο δίωρο ταξίδι προς βορρά ατενίζω μερικά από τα 2500 τετ χιλιόμετρα ακτογραμμής της χώρας που λούζεται και μοιράζεται μαζί με τη Μαδαγασκάρη που βρίσκεται απέναντι τα νερά του ζεστού Ινδικού ωκεανού. Από τα δεξιά μου μια ακτογραμμή πρασινογάλαζου χρώματος με κατάλευκες παραλίες και φοίνικες που βουτούν στα νερά, με τα ψαροκάικα διάσπαρτα και καθηλωμένα στα ρηχά λογω άμπωτης και από τα αριστερά μια καταπράσινη χώρα που χάνεται η ματιά σου και μαγνητίζεται σε αυτό το απόλυτο πράσινο..να λοιπόν η αρχή του παράδεισου..

Μετά από μια λιγόλεπτη και αναγκαστική στάση στη Inhabame το μικρό αεροπλάνο προσγειώνεται στο Vilanculos που πήρε το όνομα του( όπως και για τις περισσότερες πόλεις τη χώρας) από το όνομα του τοπικού άρχοντα Gamala Vilankulo Mukole, μια μικρή ψαροπολη η ψαροχώρι που όμως ελκύει πολλούς τουρίστες μιας και από εδώ είναι η αφετηρία για εξερευνήσεις του αρχιπελάγους Bazaruto που χωρίζεται από τη κυρίως χώρα από στενά υδάτινα κανάλια τουρκουάζ νερού, που αποτελεί και για εμάς πόλο έλξης ..Έτσι για τις 3 επόμενες μέρες εδώ θα λιώσουμε λιακάδα στη βαρκάδα, στη πεζοπορία στους λόφους των νησιών απέναντι στη κατάδυση και στη ψαροφαγία ..
Το casa Babi θα μας φιλοξενήσει σε αυτό το κομμάτι του ταξιδιού. Βρίσκεται πάνω στη παραλία αποτελείται από 2 μικρά κεντρικά κτήρια 4 διαμερισμάτων με απεριόριστη θέα στη θάλασσα και από 2 διώροφες στρογγυλές καπανες στη άλλη άκρη του κήπου που εγκαταστάθηκα με τη Κική και Νωντα μιας και η θέα ήταν προτεραιότητα των κοριτσιών εμείς έτσι και αλλιώς ολη μέρα έξω είμαστε Και τι έκπληξη η ιδιοκτήτρια είναι η γαλλίδα Σαμπρίνα που αφού ειχε περιπλανηθεί αρκετά στη ζωή της κάνοντας το νερό δεύτερη φύση της αποφάσισε να εγκατασταθεί εδώ μην μπορώντας να αντισταθεί στη μαγεία της περιοχής, να ιδρύσει μια καταδυτική επιχείρηση το’’ odyssea diving’’ μαζί με το τότε σύζυγο της που αν και χώρισαν παραμένει στην επιχείρηση επεκτείνοντας κιόλας την επιχειρηματική δραστηριότητα κτίζοντας και το μικρό αυτό ξενοδοχείο.
Η πρώτη μας συνάντηση στο αεροδρόμιο δεν του άφησε και τις καλύτερες εντυπώσεις αφού δυστυχώς έπεσε πάνω στις αδιάβαστες ρωτώντας τις αν είναι αυτές οι πελάτισσες για το casa babi και εκείνες τον κοίταζαν με μάτια απορημένα αδιάφορα και με ώμους ανασηκωμένους λέγοντας περιμένετε την άλλη που ξέρει..
Ελα φωνάζουν .. εδώ αυτός μας πέρασε για χαζές..
-Όχι και άδικα χίλια τα δικια του ανθρώπου.. μα δεν μάθατε τίποτα όλες αυτές τις ώρες του ταξιδιού?
-Σιγά μην μου βάλει και διαγώνισμα ..
Από τα γέλια κατάλαβε ο άνθρωπος πως θα περάσει δύσκολα τις επόμενες μέρες ..ας είναι..μας φορτώνει σε 2 4χ4 τα μόνα οχήματα που σηκώνουν αυτοί οι δρόμοι και διασχίζουμε αυτή τη πόλη μέχρι το ξενοδοχείο. Μια πρώτη ματιά μου δείχνει μια πόλη με φαρδύς αλλά χωμάτινους δρόμους, πολλά μαγαζιά, μια αλάνα που χρησιμοποιείται για γήπεδο, υπαίθριες αγορές και πολύ κόσμο σε μια έκταση 5 χιλιομέτρων περίπου μέχρι να φτάσουμε στο ξενοδοχείο.

Με το που πατώ πόδι στη άμμο βρίσκομαι περικυκλωμένη από 7 σκυλιά να με μοιράζονται μεχρι να αποφασίσουν αν με αποδέχονται στα χώματα τους.. Εγώ κόκκαλο , μέχρι να παρθεί η σκυλοαποφαση , ούτε βήμα με τη πλάτη σχεδόν στο καπό περιμένω καταϊδρωμένη, ώσπου η ήρεμη φωνή τη Σαμπρινας δίνει τέλος στο βασανιστήριο μου..

- Δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα είναι πολύ φιλικά και φύλακες του χώρου είναι η οικογένεια μου και με υπακούν..
-Μα 7 σκυλιά? 7 ???
Μοιράσαμε τα δωμάτια, άλλος στη θέα άλλος στο πανέμορφο ξύλινο διώροφο και με τις μηχανές αν χείρας βρισκόμαστε να χαζεύουμε τα αβαθή νερά του Ινδικού που άρχισαν να υποχωρούν αφήνοντας ξέσκεπη τη στεριά και τις βάρκες βυθισμένες στη άμμο..
-Μα που πηγε η θάλασσα φωνάζει η Σοφία ? ηθελα να κολυμπήσω..

- Την έκανε για λίγο, πάρε σακούλες και πάμε για ψάρεμα. Κοίτα τι κάνουν οι γυναίκες κάτω? Μαζεύουν μικρά κοχύλια και όστρακα τα πουλούν ως δολώματα για να βγάλουν τα προς το ζει.

Στη αχανή πια παραλία χρώματος άσπρου ροζ, ξεχύνονται οι γυναίκες με τα πολύχρωμα ρούχα τους χώνουν τα χέρια στη άμμο σκάβοντας βγάζουν τα όστρακα και όταν γεμίσουν τα καλάθια τα βάζουν στο κεφάλι και περιφέρονται στη παραλία λικνίζοντας το κορμί τους με χάρη και εκείνο το καλάθι να μην πέφτει με τίποτα λες και τοχουν κολλημένο με logo, ανάμεσα στις παρέες ψαράδων που περιμένουν υπομονετικά τα νερά να τους φέρουν πάλι πάνω στις βάρκες .

Tα παιδιά, αχ αυτά τα παιδιά με τα μεγάλα εκφραστικά μάτια με το πλατύ χαμόγελο, παίζουν στη αμμο, κυνηγιούνται, κάνουν τούμπες από τις μικρές αμμοθυνες, τσαλαβουτούν στα νερά που αποτραβιούνται, χορεύουν και σαν σειρήνες μας καλούν μαζι τους σε ένα ξέφρενο πανηγύρι, μια γιορτή..

Αφήσαμε τις σαμουσες και τα κεράσματα της Σαμπρινας για να σμίξουμε με τα παιδιά και τις βασίλισσες της θαλασσας σε αυτό το απογευματινό χορό..

Από τη σκηνή δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι πωλητές κάθε λαϊκής τέχνης προϊόντος, οι ψαράδες που με υπερηφάνεια μας αραδιάζουν στη ποδιά μας αστακούς και κάβουρες μεγέθους που δεν έχω ξαναδεί..

-Θα φάμε καλά ..σίγουρα.. η Κική άρχισε να αγοράζει ψάρια που ακόμη σπαρταρούν μέσα στο καλάθι..
-Φρόντισε και να στα καθαρίσουν γιατί ίσως στη Σαμπρίνα να μην μπορούμε να τα μαγειρέψουμε και θα πρέπει να ανάψουμε εμείς φωτιά..

Σουρούπωσε ο ουρανός βάφτηκε με απίστευτα χρώματα και η νύχτα μας βρήκε με φακούς να ψάχνουμε μέσα στη άμμο κογχύλια περιμένοντας την πλημμυρίδα..
Κουρασμένοι από το παιχνίδι και αρκετά πεινασμένοι ανεβήκαμε στο καθιστικό –τραπεζαρία για φαγητό.. τι άλλο από ψάρια και καλο κρασί.. Τα παιδιά της κουζίνας πρόθυμα και ευγενικά δεν μας χάλασαν χατίρι..εξ άλλου εμείς και εμείς μια οικογένεια είμαστε..
Γυρω από το τραπέζι οι πρώτες εντυπώσεις και θαυμασμοί και καταστρώνουμε το αυριανό πρόγραμμα για dhaw safari αλλά πρώτα πρέπει να πούμε και δυο τρεις κουβέντες όσοι διαβάσαμε , για την ιστορία αυτής της μοναδικής πανέμορφης ,παραμυθενιας χώρας.

 

[KIKI]

Τι ωραια , μια ακόμα υπέροχη ιστορια απο την αγαπημενη συγραφέα μου.
Σε ευχαριστω που μαθαίνω και βλέπω για μία χώρα που μόνο το όνομα της ξέρω ...

 

[isabelle]

Αχ βρε LULLU μου... Γιατί κοριτσάκι μου, ΓΙΑΤΙ;

Τώρα δα που σε διαβάζω, από τη μια έχω κατασυγκινηθεί από τις αναφορές σου στην ολέθρια επιρροή που άσκησε το γνωστό βλαμμένο δίδυμο ΖΥΡΙΣΑ (εκ του Ζυρ και Ισα) στην απόφασή σου να πας αμέτι μου χαμέτι μου στη Μοζαμβίκη, από την άλλη θέλω να σου βάλω τις φωνές να μ' ακούσεις μέχρι τα Χανιά. Μα τι διάολο δηλαδή, χάθηκε να πάρεις ένα τηλέφωνο να συζητήσουμε παρέα όσες λεπτομέρειες ήθελες αντί να τραβιέσαι σαν το λάστιχο, και μάλιστα για λογαριασμό ολόκληρου θίασου;

Θα σου'λεγα για παράδειγμα ότι στο Γιοχάνεσμπουργκ βρίσκεις 4Χ4 πληρως εξοπλισμένα για κατασκήνωση με 80-150 ευρώ/ημέρα (ανάλογα το μοντέλο, τη διάρκεια ενοικίασης κλπ.) και βεβαίως τ' αεροπορικά είναι εξόχως φτηνότερα (ειδικά αν αρπάξεις κάποια από τις προσφορές που βγαίνουν κάθε τόσο για κει). Από το Γιοχάνεσμπουργκ δε, οδηγάς στο Μαπούτο σε λιγότερο από εφτά ωρίτσες.
Τέλος πάντων, σημασία έχει ότι πήγες στη Μοζαμβίκη κι απ' ο,τι ψυχανεμιζόμαι φχαριστήθηκες το ταξίδι όπως το'θελες.

 

[LULLU]

Καλη μου θυμάσαι σε ειχα ρωτήσει για αυτα χρονια πριν οταν μου ειπαν αυτε ς τις τιμες εγκεφαλικου) αλλά ειχα επίσης πει οτι η αντίθετη οδήγηση και κυρίως η ευθύνη να κουβαλάς 7 άτομα είναι μεγάλο ρίσκο και εγω προσωπικά δεν ηθελα με κανενα λόγο να αγχώνομαι για βενζίνη, για λάστιχα για δρόμους κτλ.... .
Το ταξιδι το καταφχριστηθηκα και κυριως το νησι Μοζαμβικη που εκει ακομη ο χρονος εχει σταματησει στη αποικιοκρατια των Πορτογαλων.. θα τα πουμε σιγα σιγα αν και μια κακωση γονατος με ακινητοποιησε με ναρθηκα οποτε θα το ριξω στο γραψιμο μαλλον.. πεταμα αετου για μενα γιοκ φετος..