Αυστρία Ιταλία Πολωνία Μόνος σε Βιέννη, Μπρέσια και Βαρσοβία. Τρεις solo ταξιδιωτικές ιστορίες σε μία.

[psilos3]

1c. Στα ενδότερα του Ιστορικού κέντρου



Είχε φτάσει η ώρα για το κυρίως κομμάτι της πόλης.
Στα δεξιά μου το κτήριο Hofburg μου έδωσε την ευκαιρία για μερικές στιγμές ανάπαυλας κάτω από το άγαλμα:

Αλλά και υπέροχες κλασσικές λήψεις:

Πρωχώρησα ευθεία κάνοντας μια μικρή βόλτα στο διπλανό πολύ όμορφο πάρκο, βλέποντας κι ένα αντίγραφο ναού του Θησέα ‘’Theseustempel’’

Μια πόλη σα τη Βιέννη σου θυμίζει πάντα ότι σε κάθε γωνία της βρίσκεται κι ένα κομμάτι ιστορίας. Αυτή ήταν η αίσθηση μου ευρισκόμενος και δεύτερη φορά στη πόλη, κατεβαίνοντας προς τη Betriebsfeuerwehr:

Πέρασα τη καταπληκτική κλειστή είσοδο και βρέθηκα σε λίγα βήματα στη ‘’Michaelerplatz’’, ακόμα μία πλατεία που κυριαρχούσαν οι όμορφες εικόνες του ιστορικού κέντρου:

Σχεδόν από εκεί ξεκινάει και ο περίφημος πεζόδρομος της ‘’Graben’’ ο οποίος είχε υπερβολικά πολύ κόσμο θυμίζοντας παλαότερες εποχές:

Έβγαλα και βγήκα τις φωτογραφίες μου μπροστά στο ναό του Αγίου Πέτρου αλλά και τη διάσημη Wiener Pestsäule που αποτελεί σημείο αναφοράς, φορώντας σχεδόν συνέχεια τη μάσκα μου μιας και έχω καιρό που ξεσυνήθισα σε τέτοιες εικόνες κοσμοσυρροής. Η στήλη της Πανώλης ανεγέρθηκε μετά την επιδημία της μεγάλης πανώλης του 1679, αποτελώντας ένα εξαιρετικό μπαρόκ γλυπτό, από τα πιο εξέχοντα στη πόλη:

Δε σας κρύβω ότι αγχώθηκα λιγάκι με όλο αυτό και το πήρα λίγο στα γρήγορα:

Θα ήταν τρομερή παράλειψη μου όμως να μη κάνω μια στάση στο γνωστότερο ίσως καθεδρικό ναό της πόλης για μερικές λήψεις:

Ήταν η δεύτερη φορά που έβλεπα το συγκεκριμένο αξιοθέατο, εντυπωσιασμένος ακόμα περισσότερο τώρα λόγω καλών καιρικών συνθηκών, αλλά και χωρίς τα καλύμματα από έργα που είχε τη προηγούμενη:

Ο καθεδρικός ναός του Αγίου Στεφάνου (Domkirche St. Stephan), χτισμένος σε μεικτό ρoμανικό και γοτθικό ρυθμό, αποτελεί την έδρα της μητρόπολης της Βιέννης και θεμελιώθηκε πάνω σε δύο αρχαιότερους ναούς:

Έκανα τα ψώνια μου από τα σουρβενιράδικα και αφού πέρασα από το περίφημο ρολόι ‘’Ankeruhr clock’’, κατασκευής του 1914 και εξίσου πασίγνωστο αξιοθέατο του κέντρου που φωτογράφιζε πλήθος κόσμου, κατευθύνθηκα προς δρόμους με λιγότερη κίνηση:

Είχα σχεδιάσει να πιώ ένα καφέ στο πασίγνωστο ‘’café Central’’, το περίφημο καφέ-αξιοθέατο της Βιέννης το οποίο άνοιξε τις πύλες του στο κοινό το 1876 παρακαλώ, η μεγάλη ουρά όμως απέτρεψε κάθε τέτοια σκέψη μου. Μάλλον δε με θέλει ο καφές σ’ αυτές τις εκδρομές…

Έκανα μια μικρή ακόμα βόλτα στη περιοχή αναλογιζόμενος ότι ήταν ώρα πλέον για φαγητό, όχι για καφέ:

Έτσι αφού στάμπαρα τη διαδρομή μου, κατευθύνθηκα προς τη στάση της κόκκινης γραμμής του μετρό ‘’Herrengasse’’, κατευθυνόμενος προς τη περιοχή με τα εστιατόρια. Η 24ωρη κάρτα που είχα εκδόσει το πρωί αξίας 8€, είχε βγάλει ήδη τα χρήματα της!

Δεν άργησα πολύ να κατέβω, μόλις μια στάση πιο κάτω, αυτή της ‘’ Volkstheater’’ που πήρε το όνομα της για προφανείς λόγους:

Ακολούθησα τη διαδρομή της ‘’Burggasse’’, με σκοπό να μπω απλά σε όποιο εστιατόριο μου γυαλίσει:

Παρόλο που η περιοχή διαθέτει αρκετά, κάτι είχε πάει λάθος, μιας και τα περισσότερα εξ αυτών ήταν κλειστά για κάποιο λόγο Σάββατο απόγευμα, άλλα πάλι άδεια ή είχαν ως βάση κουζίνες άλλων χωρών. Απογοητευμένος έκανα μια στάση να δω την ‘’Katholische Kirche St. Ulrich’’

Και κατευθύνθηκα αριστερά στη ‘’Neubaugasse’’ κυρίως από ένστικτο:

Βρήκα ένα δρόμο με ακόμα περισσότερη ζωή αλλά όχι φαγητό, εκτός από ένα σημείο που γινόταν το αδιαχώρητο, αυτό του παραδοσιακού Βιεννέζικου εστιατορίου ‘’Schnitzelwirt’’ το οποίο βάσει κίνησης και αναμονής νομίζω ότι είναι από τα καλύτερα που πέτυχα.

Παράβλεψα τις παρέες και μπήκα μέσα, μήπως και ήμουν τυχερός ως μεμονωμένος και εύρισκα κάποιο χώρο να καθίσω για να δοκιμάσω κι εγώ ένα σνίτσελ σαν άνθρωπος. Οι μυρωδιές μου έσπασαν αμέσως τη μύτη και οι εικόνες από τα γεμάτα πιάτα των παρευρισκόμενων μου άνοιξαν περισσότερο την όρεξη, οι του μαγαζιού όμως με αγνόησαν επιδεικτικά! Φυσικά δεν είχε ούτε σκαμνί διαθέσιμο, οπότε με την ουρά στα σκέλια επέστρεψα προς το ξενοδοχείο μου, βλέποντας τον κόσμο να πίνει τις απογευματινές μπυρίτσες του αραχτό στα σκαλιά του περίεργου σταθμου – εμπορικού κέντρου:

Συνέχισα να προχωράω σχεδόν αποφασισμένος ότι θα καταλήξω στα ζουμερά κεμπάπ κανενός φιλόξενου Τούρκου, έχοντας το σχετικό ξενέρωμα, ώσπου μια ιδέα πέρασε απ’ το μυαλό μου. Το ίδιο πρωί κατεβαίνοντας με το τραμ είχα συναντήσει μια στάση μετά την αφετηρία ένα εστιατόριο που φαινόταν καλό, οπότε δεν είχα τίποτα να χάσω περπατώντας ως εκεί. Τα κεμπάπ άλλωστε μπορούσαν να περιμένουν. Δε το σκέφτηκα ιδιαίτερα όταν το είδα ανοικτό μπαίνοντας μέσα στο πολύ ωραίο χώρο φουριόζος έτσι όπως πεινούσα:

Αφού τελείωσα με τα διαδικαστικά έριξα μια ματιά στο μενού, περισσότερο για επιβεβαίωση. Παραδοσιακό Βιεννέζικο σνίτσελ σερβιρισμένο με μαρμελάδα, πατατοσαλάτα και μια παγωμένη μπύρα, σε έναν καταπληκτικό γευστικό -και οπτικό- συνδυασμό:

To ‘’Pulkautaler Winehouse and Restaurant’’ μου άφησε καλές εντυπώσεις, όντας τίμιο για το φαγητό που έφαγα και τα 22€ που πλήρωσα, καλά για τα δεδομένα Βιέννης. Νόστιμα τοπικά πιάτα και καλή ατμόσφαιρα, τι άλλο να ζητήσει κανείς για ένα γεύμα;

Γύρισα ποδαράτος στο ξενοδοχείο που δεν απείχε ούτε χιλιόμετρο για ανασύνταξη δυνάμεων, μιας και είχα έναν δυνατό πονοκέφαλο λόγω αυχενικού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 19

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 19

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[evaT]

Μπράβο Γιάννη ωραία ιδέα ιστορία μέσα σε ιστορία κάτι σαν το Inception
Και το σόλο έρχεται με την εξέλιξη του ταξιδευτή , υπάρχουν και μειονεκτήματα αλλά και σοβαρά πλεονεκτήματα όπως το έχουμε συζητήσει!
Αναμένουμε με ενδιαφέρον!

 

[psilos3]

Μπράβο Γιάννη ωραία ιδέα ιστορία μέσα σε ιστορία κάτι σαν το Inception

Ιστορία σε ιστορία, μέσα στην ιστορία. Γενικά γίνεται της ιστορίας, μ΄ έχει πιάσει το ταξιδιωτικό/συγγραφικό μου τελευταία.

Και το σόλο έρχεται με την εξέλιξη του ταξιδευτή , υπάρχουν και μειονεκτήματα αλλά και σοβαρά πλεονεκτήματα όπως το έχουμε συζητήσει!

Αυτά που έχουμε πει πολλές φορές ναι, αναλύσαμε και στην εκπομπή και αρχίζω να καταλαβαίνω κι εγώ σιγά-σιγά. Πολύ ωραίο αυτο που λες για την εξέλιξη!

 

[paefstra]

Μόνος σε Βιέννη, Μπρέσια και Βαρσοβία. Τρεις solo ταξιδιωτικές ιστορίες σε μία!​

Διπλές ιστορίες έχουμε στο φόρουμ, τριπλή όμως;

Ας κάνω την αρχή.

Γκουχ γκουχ, εχουμε . Δεν φταιω, εσυ ρωτησες

 

[gkalla]

Γκουχ γκουχ, εχουμε . Δεν φταιω, εσυ ρωτησες

Μην τον τσιγκλάς!
Αυτός είναι ικανός να κάνει άλλα 4-5 ταξίδια μες τον επόμενο μήνα, έτσι για να είναι μοναδικός (και για να μας σπάσει τα νεύρα, που ορισμένοι έχουμε να βγούμε απ’ τα σύνορα 2 χρόνια).
Υ.Γ.
Τώρα μιλάει το κίτρινο πρόσωπο της ζήλιας…

 

[psilos3]

Γκουχ γκουχ, εχουμε . Δεν φταιω, εσυ ρωτησες

Κι εγώ που τις έχω περάσει από κόσκινο πως δε τη πήρε το μάτι μου;
Θα ψαχτώ...

Μην τον τσιγκλάς!
Αυτός είναι ικανός να κάνει άλλα 4-5 ταξίδια μες τον επόμενο μήνα

λες ε;

 

[Borealis]

δώσε την συνέχεια στο λαό σου που περιμένει..

 

[psilos3]

Προετοιμασία & σχεδιασμός



1. Βιέννη: Το πιο εύκολο απ’ όλα ήταν τα εισιτήρια, τα οποία βρέθηκαν σε τιμή 19,90€ μετ’ επιστροφής για τον απλό ναύλο της Ryan με το μικρό σακίδιο πλάτης και κλείστηκαν δύο εβδομάδες πριν το ταξίδι, που πραγματοποιήθηκε 8 - 10 Οκτωβρίου.

Η διαμονή σ' αυτή τη πόλη είναι από τα ακριβότερα γνωρίσματα της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε μπορείς να βρεις κάτι προσιτό, αρκεί όμως να είσαι πεπεισμένος ότι θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις πολύ τα -εξαιρετικά κατά τα άλλα- ΜΜΜ της Βιέννης, μιας και το κέντρο είναι απαγορευτικό. Το μονό δωμάτιο λοιπόν στο "a&o wien stadthalle" ,μια ενδεδειγμένη γενικώς επιλογή, κόστισε περί τα 43€ τη βραδιά, και ήταν από τα οικονομικότερα και κοντινότερα που βρήκα. Δυστυχώς εν καιρώ πανδημίας δε μπορεί κανείς να βασιστεί στα πάντοτε οικονομικά και προσιτά Hostel.

Όσον αφορά την περαιτέρω οργάνωση, μελέτησα πολύ προσεχτικά τις ιστορίες των μελών του φόρουμ, προκειμένου να φτιάξω ένα πλάνο με το τι προλαβαίνω να δω στη μιάμιση μέρα που θα βρισκόμουν εκεί, αλλά και τον ενδεδειγμένο τρόπο μετακίνησης μεταξύ των σημείων, όπως και από/προς το αεροδρόμιο. Βασίστηκα λοιπόν εξ ολοκλήρου στο Google Maps, που για πόλεις όπως η Βιέννη έχει ξεφύγει όσον αφορά την οργάνωση και την αποτελεσματικότητα του, επισημαίνοντας σημεία ενδιαφέροντος στο χάρτη, κάτι που βοήθησε αρκετά:

2. Βαρσοβία: Οι μαζεμένες αργίες στα τέλη του Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη αποτελούν πάντα αφορμή για εκδρομή, όπως έχει γίνει και στο κοντινό παρελθόν, σε Βουκουρέστι και Κων/πολη αντίστοιχα.
Μεγαλύτερη δε αφορμή στάθηκε το γελοίο εισιτήριο επιστροφής των 12,90€ από το αεροδρόμιο Modlin προς τη Θεσσαλονίκη, που κλείστηκε το πρώτο δεκαήμερο του Οκτώβρη. Το πιο σοβαρό ίσως έξοδο ήταν οι πτήσεις αναχώρησης που πραγματοποιήθηκαν σπαστά, αρχικά προς Κρακοβία με τη Ryan και στη συνέχεια εσωτερική με τη LOT, που κόστισαν μαζί 56€. Δεν υπήρχε όμως πιο εύκολος τρόπος.

Το ξενοδοχείο επιλέχθηκε πάλι με το σκεπτικό του μονού δωματίου, αλλά και τη θέση του, καθώς ήθελα να είναι κοντά στη παλιά πόλη αλλά και το κεντρικό σταθμό τρένων της Βαρσοβίας ‘’Warszawa Centralna’’, σε μια πόλη που ευτυχώς δε στερείται πολλών και οικονομικών επιλογών. Η δική μου ήταν το ξενοδοχείο "Hotel Chmielna Warsaw" κόστους 67€ για 2 βράδια, μιας και δεν αισθανόμουν άνετα να κλείσω κάποιο διαμέρισμα.

Ακολούθησα κι εδώ τη πεπατημένη, ψάχνοντας τις ιστορίες των μελών για τη καταπληκτική αυτή πόλη, επισημαίνοντας στον ηλεκτρονικό χάρτη τα σημεία ενδιαφέροντος που ήταν αρκετά, σε μια εκδρομή όμως διαρκείας μεγαλύτερης των 2 ημερών αυτή τη φορά.

3. Μπρέσια: Για άλλη μια φορά το κόστος του αεροπορικού εισιτηρίου δεν ήταν ιδιαίτερο, μιας και το αντίτιμο των 23,90€ μετ’ επιστροφής για το αεροδρόμιο του Μπέργκαμο δε το λες σημαντικό, ωστόσο η πόλη επιλέχθηκε μέσω αυτού, μιας και οι διαθέσιμες ημέρες (ή καλύτερα ώρες) ήταν ελάχιστες.

Το εισιτήριο κλείστηκε 20 περίπου Οκτώβρη και η εκδρομή ήταν σχεδιασμένη για 12 με 14 Νοέμβρη, κάτι που σε πρώτη ανάγνωση δεν ακούγεται άσχημο. Ο περιορισμός όμως της ώρας καθιστούσε την εκδρομή αρκετά μικρή, μιας και πετούσε 11 το βράδυ της Παρασκευής από Θεσσαλονίκη και επέστρεφε Κυριακή μεσημέρι.

Με αυτό λοιπόν το δεδομένο ψάχτηκα για κάτι πολύ κοντινό, αφού το Μπέργκαμο το χα δει λίγο καιρό πριν. Άφησα με βαριά καρδιά στην άκρη τη Βερόνα καταλήγοντας τελικά μετά από ψάξιμο και σκόρπιες πληροφορίες στη πόλη της Μπρέσια, παίζοντας το και λίγο στη τύχη αφού η πληροφόρηση ήταν από ελάχιστη έως μηδαμινή, αποφεύγοντας εσκεμμένα για μια ακόμη φορά το διάσημο Μιλάνο.

Βρήκα δύο δωματιάκια σε τσουχτερό κόστος 45€ τη νύχτα, καθώς η Ιταλία δε φημίζεται για την οικονομική της διαμονή, ωστόσο αποτελούσαν και εδώ μονόδρομο για τους προαναφερθέντες λόγους. Μιας και η πτήση ήταν μετά τις 11 το βράδυ, αποφάσισα να μείνω κοντά στο αεροδρόμιο του Bergamo (δεν ήταν σίγουρο ότι προλαβαίνω τα λεωφορεία) και στο "B&B Orio BGY" και αντίστοιχα στη Brescia όσο πιο κοντά στο σταθμό των τρένων, επιλέγοντας το "Corsomatteotti62".

Τσέκαρα τα αξιοθέατα της πόλης που είναι κατά συντριπτική πλειοψηφία στο ιστορικό κέντρο, έκλεισα το εισιτήριο μου για το λεωφορείο από και προς το αεροδρόμιο (22€) έχοντας παράλληλα απορία για το τι πρόκειται να συναντήσω, μιας και η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Λομβαρδίας φάνταζε δελεαστική αν και επρόκειτο ουσιαστικά για τυχαία επιλογή. Δε βαριέσαι σκέφτηκα, πόσο χάλια να περάσει κανείς στην Ιταλία. Γίνεται;

 

[Iris_90]

Μπράβο σου που σε τέτοιες δύσκολες εποχές γύρισες τρία κράτη !!!

 

[psilos3]

Μπράβο σου που σε τέτοιες δύσκολες εποχές γύρισες τρία κράτη !!!

Σ' ευχαριστώ. Ήταν τρεις πόλεις για την ακρίβεια και το όλο εγχείρημα πολύ πιο εύκολο απ' ότι νόμιζα κι εγώ ο ίδιος. Αυτό θα προσπαθήσω να περιγράψω, ελπίζω να τα καταφέρω.

 

[psilos3]

1a. Guten Abend Wien



Οι ώρες στο γραφείο δε περνούσαν καθώς ανυπομονούσα για το πρώτο μου solo ταξίδι, έχοντας παράλληλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου σκέψεις για το αν μπορεί κάτι να πάει στραβά, αν έχω κάνει κάτι λάθος με το πρόγραμμα, αν, αν, αν.

Η πολυπόθητη στιγμή έφτασε, καθώς μετά το σχόλασμα κι ένα σύντομο καφέ βρέθηκα στο αεροδρόμιο, ακολουθώντας τα διαδικαστικά. Το πλήρωμα εδάφους με «χρησιμοποίησε» δείχνοντας με σαν παράδειγμα μιας και ξεχώριζα για τη μάσκα FFP2, σε μια κατά τα άλλα πολύ γεμάτη πτήση, η οποία δε παρέκκλινε λεπτό παρακαλώ από το χρόνο της. Με συνοπτικές διαδικασίες επιβιβαστήκαμε στο αεροσκάφος της Lauda, που διεξάγει το συγκεκριμένο δρομολόγιο, όπως και την άλλη φορά που πετούσα για transit στη Βιέννη:

Το καλό με το Θεσσαλονίκη – Βιέννη είναι ότι πραγματοποιείται από τρεις εταιρείες (Ruan/Lauda, Wizz & Austrian) με τις τιμές να μένουν πάντα σε χαμηλό επίπεδο.

(κλασσική αεροπλανική φωτογραφία 1)

Η σύντομη πτήση που ο καθένας έκανε του κεφαλιού του και με σύγχισε, έφτασε νωρίτερα του αναμενομένου στο αεροδρόμιο της Βιέννης. Αφού περάσαμε ένα πρώτο έλεγχο για ταυτότητες (μάλλον κάτι κακό παίζει με τις Ελληνικές) κατευθυνθήκαμε στο δεύτερο έλεγχο για τον εμβολιασμό, μιας και το κράτος της Αυστρίας δεν απαιτούσε κάτι περισσότερο. Η όλη διαδικασία απαιτούσε λίγο χρόνο και περισσότερο περπάτημα εντός του αεροδρομίου:

Έχοντας διαβάσει αρκετά κατευθύνθηκα προς τα κόκκινα μηχανήματα προκειμένου να εκδώσω εισιτήριο κόστους 4,30€ για το κέντρο της πόλης με το τρένο S7, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι μετακινήσεις με τα μέσα εντός λογικού χρονικού πλαισίου.

Αφού βοήθησα -τρομάρα μου- μια παρέα Ελλήνων να κάνει το ίδιο, κατέβηκα από τον ειδικά διαμορφωμένο δρόμο μέσα από το αεροδρόμιο, ακολουθώντας τις ταμπέλες για το γρήγορο τρένο μιας και είναι κοινές οδηγώντας με λίγο μετά στην αποβάθρα:

Μπήκα στο τρένο με σκοπό να φτάσω ως το σταθμό Handelskai S+U κάτι που ομολογουμένως ήταν πολύ εύκολο, με σκοπό να συνεχίσω με το μετρό U6. Το αδικαιολόγητο άγχος μου από τη μία και η πόλη που κινούμαι από την άλλη που δεν έχει ούτε λεωφορεία, καθιστώντας την ανάγνωση των άπειρων μέσων των σοβαρών πόλεων μεγάλη διαδικασία, με οδήγησε στο να πάρω λάθος τρένο, να το καταλάβω ευτυχώς από την αρχή, να φτάσω σε τρίτο σταθμό με το τραμ 18 και να καταλήξω εν τέλει στην Nußdorfer Straße για να πάρω το μετρό, σε μια μικρή αλλά πολύ διδακτική οδύσσεια:

Έφτασα σχεδόν στις 12 στο πολυπόθητο hostel όπου αφού πέρασα τις διαδικασίες με ταυτότητες και πιστοποιητικά εμβολιασμού, παρέλαβα το δωμάτιο και ξεχύθηκα στους αφιλόξενους εκείνη την ώρα δρόμους της Βιέννης. Η κούραση μου ήταν μεγάλη, η απογοήτευση μου ακόμα μεγαλύτερη μιας και στο διπλανό καφέ/μπαρ μου έριξαν ένα μεγαλοπρεπέστατο Ά-κύ-ρό, καθώς η ώρα λέει ήταν περασμένη. Άκου κάτι πράγματα… Ας είναι καλά ο συμπαθέστατος Τούρκος με τα κεμπάπ μπροστά απ’ το σταθμό Burggasse-Stadthalle, όπου δε με άφησε να πάω για ύπνο διψασμένος. Δε πειράζει, την άλλη μέρα θα ‘χα πολλαπλές ευκαιρίες.

 

[Sassenach77]

μου έριξαν ένα μεγαλοπρεπέστατο Ά-κύ-ρό, καθώς η ώρα λέει ήταν περασμένη. Άκου κάτι πράγματα…

Αλήθεια, στη Βιέννη έγινε αυτό;;;.......είδες κάτι πράγματα; Πες τα, γιατί εμένα δεν με πιστεύουν