St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 893
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 2
- Buenos Aires
- San Telmo
- El Calafate & Largo Argentino
- Perito Moreno, Lo Mismo
- Ένα Φυσικό Θαύμα
- Paine
- Στον Γκρι Παγετώνα και στα παγόβουνα της λίμνης Gray
- Επαρχία Magallanes και οπτική επαφή με τα ομώνυμα Στενά
- Punta Arenas
- Tierra Del Fuego κι'εγώ!
- Ushuaia
- Ushuaia και Κρουαζιέρα στα Στενά Beagle
- Κι ένας στεργιανός περίπατος
- Bariloce
- Mentoza & Santiago
- Valparaiso
- Τα νόμπελ της ποίησης
- Επίλογος
PERITO MORENO, LO MISMO…
Ο Πέριτο Μορένο, αυτοπροσώπως! ή το βασίλειο των Πάγων-Η άλλη όψη της ερήμου
Το πρώτο βράδυ στο Καλαφάτε, μάτι σχεδόν δεν έκλεισα. Κάτι η προσμονή, κάτι οι ψιλοσυγχύσεις, που σ΄αυτό το ταξίδι, δυστυχώς διόλου δεν μας έλειψαν, ξημέρωσε στο χωριουδάκι, κι εγώ ήμουν σαν ζόμπι!
Το ξενοδοχείο μας ήταν μικρό αλλά συμπαθητικό. Μέ τζάκι πέτρινο που άναψε μόλις έπεσε ο ήλιος, με ζεστό φιλικό μπάρ, κι όμορφη τραπεζαρία.
΄Ολοι φλυαρούσαμε αγουροξυπνημένοι, παίρνοντας το πρωϊνό μας. Κι όλοι δείχναμε κομματάκι ανήσυχοι. Άλλοι γιατί δεν ξέρανε τι να περιμένουνε, κι άλλοι γιατί περιμένανε πολλά-σαν την αφεντιά μου-κι έτρεμαν μην τύχει κι απογοητευτούν!
Η Κλαούντια γέλασε αινιγματικά, όταν της ζήτησα κάποιες πληροφορίες, στο δείπνο της προηγούμενης μέρας, και περιορίστηκε σ΄ένα λακωνικό:
-Tomorrow! Nel Parquo Nacional de los Glacieres…(Αύριο. Στο Εθνικό Πάρκο των Παγετώνων).
Στο χάρτη, το Πάρκο αρχίζει από τα νοτιοδυτικά, όπου και η Λίμνη Αρτζεντίνο, και ο Πέριτο Μορένο μέσα σ΄αυτήν, που φτάνει μέχρι τα Αργεντινο-Χιλιανά σύνορα. Το Lago προχωρεί, πάντα με τον ίδιο προσανατολισμό, με τον παγετώνα Ούψαλα-που συνεχίζεται και εκτός λίμνης, για να καταλήξει στην οροσειρά Φιτζρόι, των νοτίων ΄Ανδεων. ΄Ολη τούτη η περιοχή είναι ένας τεράστιος Εθνικός Δρυμός, ο οποίος περιλαμβάνει ακόμη και την τεράστια-πλήν πιο…λογική σε σχήμα! -λίμνη Βιέντμα κι όχι μονο. Εκεί μέσα υπάρχουν ένα σωρό ποτάμια, μικρά και μεγάλα. ΄Όλα αυτά γεννήματα της τήξεως των τεραστίων γειτονικών παγετώνων.
Και να΄μαστε λοιπόν Tomorrow, στο breakfast room. Κάθομαι στα καρφιά:Μωρ’ θα δικαιωθούν οι προσδοκίες μου, ή θα μου δείξουν κάποια μπούρδα;
Κι επί τέλους ξεκινάμε. Πορευόμαστε όλο και βορειότερα. Το αυτοκίνητο τρέχει, τώρα, σ΄άλλο τοπίο. Καταπράσινο! Ρομαντικό! ΄Ημερο!
-΄Άλλος κόσμος τούτος εδώ, λέω στη Γιάννα.
Κάθεται πλάι μου, ασάλευτη σαν Βούδας. Αλήθεια τώρα που το ανέφερα:Αυτό το κορίτσι είναι υπόδειγμα δύναμης χαρακτήρος και απίστευτης υπομονής. ΟΤΑΝ το αποφασίσει:Είναι κάτι το απίστευτο, πιστέψτε με. ΄Ωρα ώρα δεν το καταλαβαίνω. Μου θυμίζει Γκουρού! Και παθαίνω κρίση! Σκεφτείτε μονάχα ότι έβγαλε ολόκληρη πτήση 4 ωρών, με πυρετό και ακούνητη! Κι όταν λέω «ακούνητη» εννοώ α σ ά λ ε υ τ η. Τελείως. Ούτε ένα δάχτυλο δεν κούνησε η ευλογημένη! Επί 4 ώρες! Μα καλά δεν πιάστηκε; ΄Ετσι τη βάλαμε στο αεροπλάνο, κι έτσι τη βγάλαμε:Απίστευτο! Αφού κάποια στιγμή, η Φρόσω κι εγώ πανικοβληθήκαμε:
-Διόλου δεν σαλεύει τούτο το πλάσμα. Δεν φαντάζομαι να…
-Σταμάτα να χαρείς! Τίποτα δεν έχει.
-΄Ισως. Ξέρω πως το΄εχει συνήθειο να κάνει…διαλογισμό, όπου της έρθει, παραδέχομαι κι εγώ, για να ηρεμήσω. Ωστόσο καλού κακού, πιάνω και το σφυγμό της. Δόξα τω Θέω, χτυπάει σχεδόν κανονικά. Ανασαίνω.
-Αυτή η γυναίκα θα μου σπάσει κάποια ώρα τη χολή, να μου το θυμάσαι Φρόσω. Αυτά μου κάνει και στο δωμάτιο. Συχνά ξεχνώ ότι υπάρχει!
Το Φροσί, το τρίτο μέρος του φιλικού μας τριγώνου, χαμογελά με κατανόηση. Ξέρει εκείνη. Σήμερα, λοιπόν, κάθεται πάλι ακούνητη πλάι μου, και γελάει με τους ενθουσιασμούς μου.
-Σου λείπουν τα … σκαντζοχοιράκια της στέπας, ε;
-΄Οχ. Μ΄αρέσει κι εδώ. Μονάχα που εδώ, δεν βλέπω μοναδικότητα. Βλέπω μόνο ομορφιά που, όμως, υπάρχει και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.
-Μα είσαι και βιαστική. Περίμενε λίγο. Παρακάτω είναι η μοναδικότητα. Σε βεβαιώνω πως δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου.
Η φιλενάδα μου είναι. . βετεράνος των…Πόλων. Την προηγούμενη χρονιά, ήταν στην Αλάσκα. ΄Αρα ξέρει γιατί πράγμα μιλάει. Κι εγώ πρέπει να την ακούσω.
Το πούλμαν έχει ήδη καταβροχθίσει τα 80 χιλιόμετρα από το Καλαφάτε, και σταματά σ΄ένα ψήλωμα. Κι εμείς, ξαναμμένοι από την προσμονή, ροβολάμε τον κατήφορο, μέχρι την όχθη της λίμνης. Το καραβάκι μας περιμένει. Εμάς κι ελάχιστους ξένους. Η Παταγονία δεν έχει μεγάλο τουρισμό. Λίγοι οι μερακλήδες εν τω κόσμω τούτω, παρ’ όλο που ο Βέρν είναι ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας του παιδόκοσμου του πλανήτη μας, εδώ και δεκαετίες.
Η Γιάννα αιφνιδίως έρχεται στα ίσια της. Κι αρχίζει επιτέλους να κινείται, και μάλιστα δραστηριότατα! Κι έχει το λόγο της:
-Αχ, μια λίμνη! Βγάλε με μια φωτογραφία. Στελλίτσα, με φόντο αυτήν την θαυμαστή θέα!
-Σε λίγο. ΄Ηρθε κι εμένα η ώρα μου να την…εκδικηθώ, για όλες τις λαχτάρες που μου έχει κάνει. .
-Τώρα! Σε παρακαλώ τώρα! Δες τι όμορφα που είναι!
Εγώ παλεύω με τα βάλε-βγάλε των φακών της δικής μου μηχανής και την βασανίζω…βαρυακούγοντας! Πάνως σ΄ένα πράγμα έχει δίκιο. Η περιοχή είναι πανέμορφη. Πόσο, αλήθεια, είναι ρομαντικές όλες οι λίμνες του κόσμου! Κι εδώ κάνει μια γλυκύτατη δροσούλα! Κι έχει έναν αστραφτερό, πεντακάθαρο ήλιο! Λαμποκοπούν τα πάντα μέσα στο κρυστάλλινο, χιλιαρό φώς!
-Αντε! ΄Εχε χάρη που είσαι ένα όμορφο, κομψότατο μοντέλο, και δεν προσβάλλεις την αισθητική μου, μέσα από τον φακό, λέω, και της κάνω εντέλει το χατήρι. Και εισπράττω ένα πλατύ, φωτεινό χαμόγελο.
(Χμ! Αλλοιώτικα θα της έδειχνα εγώ, πόσες φωτογραφίες θα κατάφερνε να βγάλει! . . )_
Το Lago Argentino είναι μια μεγάλη λίμνη, ανάμεσα σε πλαγιές, βράχια και δάση. Τα βράχια, ειδικά, έχουν θαυμάσια, στρογγυλεμένα σχήματα, και πολλαπλές διαστρωματώσεις σε διάφορα χρώματα. Θαρρείς πως η πέτρα εζήλωσε τα καμώματα των παγετώνων, και τα ανταγωνίζεται με πάθος!
Το πλοιαράκι ξεκινά, μεταφέροντας τους επιβάτες και τον ολοένα αυξανόμενο πυρετό τους. Τα μάτια μας κατατρώνε και την παραμικρή λεπτομέρεια της ρότας του πλεούμενου:
-Μήπως αυτό το ασπράκι στο βάθος…
Κι εκεί που όλοι ψάχναμε για «κάποιο ασπράκι στο βάθος» που δε λέει να φανεί, το πλοίο παίρνει μια κλειστή στροφή και, ξαφνικά:
-Παναγίτσα μου! . .
-Θεούλη μου! . .
-Απίστευτο! . . .
Οι φράσεις βγαίνουν μαζί μ΄ένα ρούφηγμα μεγάλης μπουκιάς αέρα, που ορμά άγρια μέσα σε χάνοντα στόματα. ΄Εχουμε μείνει, πραγματικά άπνοες για μερικά δευτερόλεπτα! Τι πράμα είναι τούτο χριστιανοί; Μουρμουρίζω, πραγματικά συντετριμμένη! Και για να καταλάβετε και. . πρό πάντων να κατανοήσετε αυτή μου τη συντριβή πρέπει, πριν σας περιγράψω συναισθηματικά τον Πέριτο Μορένο, να σας δώσω μερικές πεζές αλλά άκρως απαραίτητες πληροφορίες γι΄αυτόν, μια και τα γενικότερα περί παγετώνων τα έχουμε ήδη πεί. Κατ’ αρχήν, το λίκνο-και κυριολεκτώ-του παγετώνα αυτού είναι το Lago Argentino, μια θεοπάλαβη λίμνη. Αν δείτε το θεότρελλο σχήμα της, θα τρίβετε τα μάτια σας.
-Μωρέ πως διάβολο έγινε αυτή έτσι; Αδύνατον ν΄αποφασίσει τι σόι σχήμα θέλει, τελικώς, να πάρει. Στρογγυλό; ΄Όχι! Μακρουλό, μήπως; Χμ, μπορεί ναι, μπορεί και όχι! Με προεξοχές ίσως; Ου πολλές! Πάρα πολλές!
Κι αυτές οι πάμπολες προεξοχές έχουν τα δικά τους ζαβά σχήματα! Γενικώς μοιάζουν με τεράστια, κατσαρά … κέρατα, που άλλοτε σχηματίζουν κύκλους, κι άλλοτε ολόκληρα δένδρα με κλαδιά! Καλέ, δεν έχετε ιδέαν!
΄Ένα από όλα αυτά τα κέρατα, φτιάχνει ένα σχεδόν τέλειο κύκλο, περισφίγγοντας με νερό την Χερσόνησο του Μαγγελάνου. ΄Όμως, κι αυτό το ολοστρόγγυλο κέρας, έχει κι άλλα δύο τρία, τέτοια δικά του. Οι Αργεντίνοι τα λένε Brazos-μπράτσα! Σ΄αυτήν την περιοχή λοιπόν της λίμνης, βρίσκεται και το αντικείμενο του τουριστικού μας ενδιαφέροντος. Πιό συγκεκριμένα, ο Πέριτο Μορένο βρίσκεται σ΄ένα από τα 4 μπράτσα αυτού του κεκαμμένου κέρατος του Lago Argentino, που έχει το όνομα Brazo Rico! Το πλούσιο μπράτσο!
Εδώ μια φορά και έναν καιρό, ξεκίνησαν όλα. Ο παγετώνας άρχισε να δημιουργείται κατά το πλάτος του μακρόστενου αυτού τμήματος της λίμνης. Από τη μιαν όχθη στην άλλη. Συχνά εδώ, γίνεται κι ένα είδος φράγματος, που κόβει το Brazo στα δύο. Τότε, η στάθμη του νερού ανεβαίνει, λόγω της θερινής τήξεως των πάγων. Και η πίεση στο φράγμα γίνεται αφόρητη. ΄Εως ότου, κάποια στιγμή, ένα μέρος του παγετώνα-το πιο αδύνατο-σπάει, επιτρέποντας έτσι την επικονωνία των νερών μεταξύ τους, και το «ξεφούσκωμα» του πιεσμένου μέρους της λίμνης.
Και τότε συντελείται μια πραγματική κοσμογονία! Τεράστιοι όγκοι πάγου γκρεμίζονται μέσα στο νερό με τέτοιο πάταγο που, ο στις όχθες ευρισκόμενος τυχερός νοιώθει το έδαφος να χορεύει κάτωθέ του, Σεισμός πολλών ρίχτερ! Σαν να εκρήγνυται ηφαίστειο οργισμένο! Που, αντί φωτιάς εκσφενδονίζει πάγους! Φαντάζομαι πως εκείνη την ώρα, ο ευτυχής που θα τύχει να παρακολουθεί το φαινόμενο, θα έχει πλήρη αίσθηση των τρομακτικών φυσικών δυνάμεων! Όπως σ΄ένα τυφώνα! Όπως μπροστά σ΄έναν μεγάλο, δυναμικό καταρράκτη! ΄Οπως όταν ένα βουνό βρυχάται πρίν «σπάσει» και αφήσει τη λάβα να εκλύεται σαν αίμα, μέσα από τα κατασπαραγμένα σπλάγχνα του! Εμείς φτάσαμε αργά! Το ρήγμα είχε ήδη γίνει.
΄Ομως, επειδή η μέρα ήταν εξαιρετική ζεστή γίναμε αυτόπτες, και φυσικά, αυτήκοοι μάρτυρες, του σπασίματος μερών του παγετώνα. ΄Ογκοι, εξαιρετικά μεγάλοι, αποκολλώνταν ξαφνικά, με ανατριχιαστικούς τριγμούς, από το κυρίως σώμα του Πέριτο Μορένο και γκρεμοτσακίζονταν από ύψος 69 μετρών, μέσα στα νερά. Κι έτσι είχαμε αμέσως έτοιμο ένα παγόβουνο! Ένα Tempano ! Βούταγε ολόκληρο στην αρχή, με τη δύναμη της πτώσης. Κι έβγαινε αργά στην επιφάνεια, σαν υποβρύχιο που ξενερίζει με το πάσο του! Πάνω στο Lago Argentino πλέουν δεκάδες παγόβουνα όλων των σχημάτων. Μοιάζουν με μεγάλες μονοκατοικίες ή ακομη και πολυκατοικίες! Κι όλες έχουν γερά θεμέλια!
Διότι για κάθε ένα μέτρο παγόβουνου πάνω στο νερό, αντιστοιχούν 4 μέτρα υπό την επιφάνεια! Αν δηλαδή ένα παγόβουνο έχει ορατό ύψος 10 μέτρα, έχει 40 μέτρα αόρατο όγκο! ! Για τέτοιες αντιστοιχίες και μεγέθη μιλάμε. Που όμως, σ’ αυτόν τον χώρο μοιάζουν τελείως φυσικά και αναμενόμενα.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, λογικό είναι να μην επιτρέπεται να πλησιάσει πολύ τον παγετώνα το πλοίο, διότι οι πτώσεις των παγόβουνων είναι εντελώς απρόβλεπτες. Και, φυσικά, καταπλακώνουν το κάθε τι-άσχετα με τον όγκο και το μέγεθος του-που θα τύχει να βρεθεί στην διαδρομή της πτώσης του…
Μα ούτε και τα παγόβουνα-αφού γεννηθούν! -επιτρέπεται να τα πλησιάσουν τα σκάφη. Διότι, δεδομένου του αόρατου όγκου και σχήματος τους, αποτελούν θανάσιμη παγίδα για τα κάτω από τα ίσαλα μέρη του πλοίου, όσο υπερμέγεθες κι αν είναι αυτό. Θυμηθείτε το πάθημα του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ. Και ήταν υπερωκεάνειο, να σας χαρώ!
Τα παγόβουνα «ταξιδεύουν» συνεχώς. Ουδέποτε μένουν ακίνητα. Μοιάζουν με λουλούδια του λωτού, ξεχασμένα πάνω στον γαλαζωπό καθρέφτη της λίμνης! Κι όταν τύχει να ΄ρθουν κοντά κοντά πολλά μαζί, τότε εκείνος ο χώρος μεταβάλλεται σε νερένιο ανθόκηπο, γεμάτο από υπερμεγέθη, πάλλευκα, γκριζογάλανα και ροδόχρωμα λουλουδένια πέταλα! . .
Το πλοιαράκι μας, λοιπόν, στέκεται, σοφά, σε σεβαστή απόσταση από τον τρομακτικό όγκο πάγου. Κι εμείς, περιδεείς θεατές, δεν μπορούμε να χωνέψουμε το συνταρακτικό θέαμα!
΄Ένα απίστευτο μέτωπο πάγου, φτιάχνει ένα κάτασπρο, ιριδίζον τοίχος μπροστά μας. Φανταστείτε το! 69 μέτρα ύψος και 4. 000 μέτρα πλάτος! Από όχθη σε όχθη! Εικόνα σχεδόν τρομακτική. Ακριβώς επειδή είναι απίστευτη.
Και πάνω σ΄αυτόν τον αλλόκοτο τοίχο, η φαντασία του καθενός μπορεί να φτιάχνει σημεία και τέρατα. Σπήλαια. Μυθικά φυτά και ζώα. Ανάγλυφα έξεργα τεραστίων διαστάσεων. Που εγώ τα βλέπω όλα σαν λυγερές κόρες, με ανεμίζοντα πέπλα! Αλλά και με παράξενα καπέλα ή κάνιστρα στα κεφάλια! . .
-Κοίτα που έχουν κι εδώ Καρυάτιδες! Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτές τις δημιούργησε η Φύση, κι όχι ανθρώπινο χέρι!
Αλλά ας δούμε τα πράγματα πιο λεπτομερειακά στο επόμενο κεφάλαιο.
Ο Πέριτο Μορένο, αυτοπροσώπως! ή το βασίλειο των Πάγων-Η άλλη όψη της ερήμου
Το πρώτο βράδυ στο Καλαφάτε, μάτι σχεδόν δεν έκλεισα. Κάτι η προσμονή, κάτι οι ψιλοσυγχύσεις, που σ΄αυτό το ταξίδι, δυστυχώς διόλου δεν μας έλειψαν, ξημέρωσε στο χωριουδάκι, κι εγώ ήμουν σαν ζόμπι!
Το ξενοδοχείο μας ήταν μικρό αλλά συμπαθητικό. Μέ τζάκι πέτρινο που άναψε μόλις έπεσε ο ήλιος, με ζεστό φιλικό μπάρ, κι όμορφη τραπεζαρία.
΄Ολοι φλυαρούσαμε αγουροξυπνημένοι, παίρνοντας το πρωϊνό μας. Κι όλοι δείχναμε κομματάκι ανήσυχοι. Άλλοι γιατί δεν ξέρανε τι να περιμένουνε, κι άλλοι γιατί περιμένανε πολλά-σαν την αφεντιά μου-κι έτρεμαν μην τύχει κι απογοητευτούν!
Η Κλαούντια γέλασε αινιγματικά, όταν της ζήτησα κάποιες πληροφορίες, στο δείπνο της προηγούμενης μέρας, και περιορίστηκε σ΄ένα λακωνικό:
-Tomorrow! Nel Parquo Nacional de los Glacieres…(Αύριο. Στο Εθνικό Πάρκο των Παγετώνων).
Στο χάρτη, το Πάρκο αρχίζει από τα νοτιοδυτικά, όπου και η Λίμνη Αρτζεντίνο, και ο Πέριτο Μορένο μέσα σ΄αυτήν, που φτάνει μέχρι τα Αργεντινο-Χιλιανά σύνορα. Το Lago προχωρεί, πάντα με τον ίδιο προσανατολισμό, με τον παγετώνα Ούψαλα-που συνεχίζεται και εκτός λίμνης, για να καταλήξει στην οροσειρά Φιτζρόι, των νοτίων ΄Ανδεων. ΄Ολη τούτη η περιοχή είναι ένας τεράστιος Εθνικός Δρυμός, ο οποίος περιλαμβάνει ακόμη και την τεράστια-πλήν πιο…λογική σε σχήμα! -λίμνη Βιέντμα κι όχι μονο. Εκεί μέσα υπάρχουν ένα σωρό ποτάμια, μικρά και μεγάλα. ΄Όλα αυτά γεννήματα της τήξεως των τεραστίων γειτονικών παγετώνων.
Και να΄μαστε λοιπόν Tomorrow, στο breakfast room. Κάθομαι στα καρφιά:Μωρ’ θα δικαιωθούν οι προσδοκίες μου, ή θα μου δείξουν κάποια μπούρδα;
Κι επί τέλους ξεκινάμε. Πορευόμαστε όλο και βορειότερα. Το αυτοκίνητο τρέχει, τώρα, σ΄άλλο τοπίο. Καταπράσινο! Ρομαντικό! ΄Ημερο!
-΄Άλλος κόσμος τούτος εδώ, λέω στη Γιάννα.
Κάθεται πλάι μου, ασάλευτη σαν Βούδας. Αλήθεια τώρα που το ανέφερα:Αυτό το κορίτσι είναι υπόδειγμα δύναμης χαρακτήρος και απίστευτης υπομονής. ΟΤΑΝ το αποφασίσει:Είναι κάτι το απίστευτο, πιστέψτε με. ΄Ωρα ώρα δεν το καταλαβαίνω. Μου θυμίζει Γκουρού! Και παθαίνω κρίση! Σκεφτείτε μονάχα ότι έβγαλε ολόκληρη πτήση 4 ωρών, με πυρετό και ακούνητη! Κι όταν λέω «ακούνητη» εννοώ α σ ά λ ε υ τ η. Τελείως. Ούτε ένα δάχτυλο δεν κούνησε η ευλογημένη! Επί 4 ώρες! Μα καλά δεν πιάστηκε; ΄Ετσι τη βάλαμε στο αεροπλάνο, κι έτσι τη βγάλαμε:Απίστευτο! Αφού κάποια στιγμή, η Φρόσω κι εγώ πανικοβληθήκαμε:
-Διόλου δεν σαλεύει τούτο το πλάσμα. Δεν φαντάζομαι να…
-Σταμάτα να χαρείς! Τίποτα δεν έχει.
-΄Ισως. Ξέρω πως το΄εχει συνήθειο να κάνει…διαλογισμό, όπου της έρθει, παραδέχομαι κι εγώ, για να ηρεμήσω. Ωστόσο καλού κακού, πιάνω και το σφυγμό της. Δόξα τω Θέω, χτυπάει σχεδόν κανονικά. Ανασαίνω.
-Αυτή η γυναίκα θα μου σπάσει κάποια ώρα τη χολή, να μου το θυμάσαι Φρόσω. Αυτά μου κάνει και στο δωμάτιο. Συχνά ξεχνώ ότι υπάρχει!
Το Φροσί, το τρίτο μέρος του φιλικού μας τριγώνου, χαμογελά με κατανόηση. Ξέρει εκείνη. Σήμερα, λοιπόν, κάθεται πάλι ακούνητη πλάι μου, και γελάει με τους ενθουσιασμούς μου.
-Σου λείπουν τα … σκαντζοχοιράκια της στέπας, ε;
-΄Οχ. Μ΄αρέσει κι εδώ. Μονάχα που εδώ, δεν βλέπω μοναδικότητα. Βλέπω μόνο ομορφιά που, όμως, υπάρχει και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου.
-Μα είσαι και βιαστική. Περίμενε λίγο. Παρακάτω είναι η μοναδικότητα. Σε βεβαιώνω πως δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου.
Η φιλενάδα μου είναι. . βετεράνος των…Πόλων. Την προηγούμενη χρονιά, ήταν στην Αλάσκα. ΄Αρα ξέρει γιατί πράγμα μιλάει. Κι εγώ πρέπει να την ακούσω.
Το πούλμαν έχει ήδη καταβροχθίσει τα 80 χιλιόμετρα από το Καλαφάτε, και σταματά σ΄ένα ψήλωμα. Κι εμείς, ξαναμμένοι από την προσμονή, ροβολάμε τον κατήφορο, μέχρι την όχθη της λίμνης. Το καραβάκι μας περιμένει. Εμάς κι ελάχιστους ξένους. Η Παταγονία δεν έχει μεγάλο τουρισμό. Λίγοι οι μερακλήδες εν τω κόσμω τούτω, παρ’ όλο που ο Βέρν είναι ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας του παιδόκοσμου του πλανήτη μας, εδώ και δεκαετίες.
Η Γιάννα αιφνιδίως έρχεται στα ίσια της. Κι αρχίζει επιτέλους να κινείται, και μάλιστα δραστηριότατα! Κι έχει το λόγο της:
-Αχ, μια λίμνη! Βγάλε με μια φωτογραφία. Στελλίτσα, με φόντο αυτήν την θαυμαστή θέα!
-Σε λίγο. ΄Ηρθε κι εμένα η ώρα μου να την…εκδικηθώ, για όλες τις λαχτάρες που μου έχει κάνει. .
-Τώρα! Σε παρακαλώ τώρα! Δες τι όμορφα που είναι!
Εγώ παλεύω με τα βάλε-βγάλε των φακών της δικής μου μηχανής και την βασανίζω…βαρυακούγοντας! Πάνως σ΄ένα πράγμα έχει δίκιο. Η περιοχή είναι πανέμορφη. Πόσο, αλήθεια, είναι ρομαντικές όλες οι λίμνες του κόσμου! Κι εδώ κάνει μια γλυκύτατη δροσούλα! Κι έχει έναν αστραφτερό, πεντακάθαρο ήλιο! Λαμποκοπούν τα πάντα μέσα στο κρυστάλλινο, χιλιαρό φώς!
-Αντε! ΄Εχε χάρη που είσαι ένα όμορφο, κομψότατο μοντέλο, και δεν προσβάλλεις την αισθητική μου, μέσα από τον φακό, λέω, και της κάνω εντέλει το χατήρι. Και εισπράττω ένα πλατύ, φωτεινό χαμόγελο.
(Χμ! Αλλοιώτικα θα της έδειχνα εγώ, πόσες φωτογραφίες θα κατάφερνε να βγάλει! . . )_
Το Lago Argentino είναι μια μεγάλη λίμνη, ανάμεσα σε πλαγιές, βράχια και δάση. Τα βράχια, ειδικά, έχουν θαυμάσια, στρογγυλεμένα σχήματα, και πολλαπλές διαστρωματώσεις σε διάφορα χρώματα. Θαρρείς πως η πέτρα εζήλωσε τα καμώματα των παγετώνων, και τα ανταγωνίζεται με πάθος!
Το πλοιαράκι ξεκινά, μεταφέροντας τους επιβάτες και τον ολοένα αυξανόμενο πυρετό τους. Τα μάτια μας κατατρώνε και την παραμικρή λεπτομέρεια της ρότας του πλεούμενου:
-Μήπως αυτό το ασπράκι στο βάθος…
Κι εκεί που όλοι ψάχναμε για «κάποιο ασπράκι στο βάθος» που δε λέει να φανεί, το πλοίο παίρνει μια κλειστή στροφή και, ξαφνικά:
-Παναγίτσα μου! . .
-Θεούλη μου! . .
-Απίστευτο! . . .
Οι φράσεις βγαίνουν μαζί μ΄ένα ρούφηγμα μεγάλης μπουκιάς αέρα, που ορμά άγρια μέσα σε χάνοντα στόματα. ΄Εχουμε μείνει, πραγματικά άπνοες για μερικά δευτερόλεπτα! Τι πράμα είναι τούτο χριστιανοί; Μουρμουρίζω, πραγματικά συντετριμμένη! Και για να καταλάβετε και. . πρό πάντων να κατανοήσετε αυτή μου τη συντριβή πρέπει, πριν σας περιγράψω συναισθηματικά τον Πέριτο Μορένο, να σας δώσω μερικές πεζές αλλά άκρως απαραίτητες πληροφορίες γι΄αυτόν, μια και τα γενικότερα περί παγετώνων τα έχουμε ήδη πεί. Κατ’ αρχήν, το λίκνο-και κυριολεκτώ-του παγετώνα αυτού είναι το Lago Argentino, μια θεοπάλαβη λίμνη. Αν δείτε το θεότρελλο σχήμα της, θα τρίβετε τα μάτια σας.
-Μωρέ πως διάβολο έγινε αυτή έτσι; Αδύνατον ν΄αποφασίσει τι σόι σχήμα θέλει, τελικώς, να πάρει. Στρογγυλό; ΄Όχι! Μακρουλό, μήπως; Χμ, μπορεί ναι, μπορεί και όχι! Με προεξοχές ίσως; Ου πολλές! Πάρα πολλές!
Κι αυτές οι πάμπολες προεξοχές έχουν τα δικά τους ζαβά σχήματα! Γενικώς μοιάζουν με τεράστια, κατσαρά … κέρατα, που άλλοτε σχηματίζουν κύκλους, κι άλλοτε ολόκληρα δένδρα με κλαδιά! Καλέ, δεν έχετε ιδέαν!
΄Ένα από όλα αυτά τα κέρατα, φτιάχνει ένα σχεδόν τέλειο κύκλο, περισφίγγοντας με νερό την Χερσόνησο του Μαγγελάνου. ΄Όμως, κι αυτό το ολοστρόγγυλο κέρας, έχει κι άλλα δύο τρία, τέτοια δικά του. Οι Αργεντίνοι τα λένε Brazos-μπράτσα! Σ΄αυτήν την περιοχή λοιπόν της λίμνης, βρίσκεται και το αντικείμενο του τουριστικού μας ενδιαφέροντος. Πιό συγκεκριμένα, ο Πέριτο Μορένο βρίσκεται σ΄ένα από τα 4 μπράτσα αυτού του κεκαμμένου κέρατος του Lago Argentino, που έχει το όνομα Brazo Rico! Το πλούσιο μπράτσο!
Εδώ μια φορά και έναν καιρό, ξεκίνησαν όλα. Ο παγετώνας άρχισε να δημιουργείται κατά το πλάτος του μακρόστενου αυτού τμήματος της λίμνης. Από τη μιαν όχθη στην άλλη. Συχνά εδώ, γίνεται κι ένα είδος φράγματος, που κόβει το Brazo στα δύο. Τότε, η στάθμη του νερού ανεβαίνει, λόγω της θερινής τήξεως των πάγων. Και η πίεση στο φράγμα γίνεται αφόρητη. ΄Εως ότου, κάποια στιγμή, ένα μέρος του παγετώνα-το πιο αδύνατο-σπάει, επιτρέποντας έτσι την επικονωνία των νερών μεταξύ τους, και το «ξεφούσκωμα» του πιεσμένου μέρους της λίμνης.
Και τότε συντελείται μια πραγματική κοσμογονία! Τεράστιοι όγκοι πάγου γκρεμίζονται μέσα στο νερό με τέτοιο πάταγο που, ο στις όχθες ευρισκόμενος τυχερός νοιώθει το έδαφος να χορεύει κάτωθέ του, Σεισμός πολλών ρίχτερ! Σαν να εκρήγνυται ηφαίστειο οργισμένο! Που, αντί φωτιάς εκσφενδονίζει πάγους! Φαντάζομαι πως εκείνη την ώρα, ο ευτυχής που θα τύχει να παρακολουθεί το φαινόμενο, θα έχει πλήρη αίσθηση των τρομακτικών φυσικών δυνάμεων! Όπως σ΄ένα τυφώνα! Όπως μπροστά σ΄έναν μεγάλο, δυναμικό καταρράκτη! ΄Οπως όταν ένα βουνό βρυχάται πρίν «σπάσει» και αφήσει τη λάβα να εκλύεται σαν αίμα, μέσα από τα κατασπαραγμένα σπλάγχνα του! Εμείς φτάσαμε αργά! Το ρήγμα είχε ήδη γίνει.
΄Ομως, επειδή η μέρα ήταν εξαιρετική ζεστή γίναμε αυτόπτες, και φυσικά, αυτήκοοι μάρτυρες, του σπασίματος μερών του παγετώνα. ΄Ογκοι, εξαιρετικά μεγάλοι, αποκολλώνταν ξαφνικά, με ανατριχιαστικούς τριγμούς, από το κυρίως σώμα του Πέριτο Μορένο και γκρεμοτσακίζονταν από ύψος 69 μετρών, μέσα στα νερά. Κι έτσι είχαμε αμέσως έτοιμο ένα παγόβουνο! Ένα Tempano ! Βούταγε ολόκληρο στην αρχή, με τη δύναμη της πτώσης. Κι έβγαινε αργά στην επιφάνεια, σαν υποβρύχιο που ξενερίζει με το πάσο του! Πάνω στο Lago Argentino πλέουν δεκάδες παγόβουνα όλων των σχημάτων. Μοιάζουν με μεγάλες μονοκατοικίες ή ακομη και πολυκατοικίες! Κι όλες έχουν γερά θεμέλια!
Διότι για κάθε ένα μέτρο παγόβουνου πάνω στο νερό, αντιστοιχούν 4 μέτρα υπό την επιφάνεια! Αν δηλαδή ένα παγόβουνο έχει ορατό ύψος 10 μέτρα, έχει 40 μέτρα αόρατο όγκο! ! Για τέτοιες αντιστοιχίες και μεγέθη μιλάμε. Που όμως, σ’ αυτόν τον χώρο μοιάζουν τελείως φυσικά και αναμενόμενα.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, λογικό είναι να μην επιτρέπεται να πλησιάσει πολύ τον παγετώνα το πλοίο, διότι οι πτώσεις των παγόβουνων είναι εντελώς απρόβλεπτες. Και, φυσικά, καταπλακώνουν το κάθε τι-άσχετα με τον όγκο και το μέγεθος του-που θα τύχει να βρεθεί στην διαδρομή της πτώσης του…
Μα ούτε και τα παγόβουνα-αφού γεννηθούν! -επιτρέπεται να τα πλησιάσουν τα σκάφη. Διότι, δεδομένου του αόρατου όγκου και σχήματος τους, αποτελούν θανάσιμη παγίδα για τα κάτω από τα ίσαλα μέρη του πλοίου, όσο υπερμέγεθες κι αν είναι αυτό. Θυμηθείτε το πάθημα του ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ. Και ήταν υπερωκεάνειο, να σας χαρώ!
Τα παγόβουνα «ταξιδεύουν» συνεχώς. Ουδέποτε μένουν ακίνητα. Μοιάζουν με λουλούδια του λωτού, ξεχασμένα πάνω στον γαλαζωπό καθρέφτη της λίμνης! Κι όταν τύχει να ΄ρθουν κοντά κοντά πολλά μαζί, τότε εκείνος ο χώρος μεταβάλλεται σε νερένιο ανθόκηπο, γεμάτο από υπερμεγέθη, πάλλευκα, γκριζογάλανα και ροδόχρωμα λουλουδένια πέταλα! . .
Το πλοιαράκι μας, λοιπόν, στέκεται, σοφά, σε σεβαστή απόσταση από τον τρομακτικό όγκο πάγου. Κι εμείς, περιδεείς θεατές, δεν μπορούμε να χωνέψουμε το συνταρακτικό θέαμα!
΄Ένα απίστευτο μέτωπο πάγου, φτιάχνει ένα κάτασπρο, ιριδίζον τοίχος μπροστά μας. Φανταστείτε το! 69 μέτρα ύψος και 4. 000 μέτρα πλάτος! Από όχθη σε όχθη! Εικόνα σχεδόν τρομακτική. Ακριβώς επειδή είναι απίστευτη.
Και πάνω σ΄αυτόν τον αλλόκοτο τοίχο, η φαντασία του καθενός μπορεί να φτιάχνει σημεία και τέρατα. Σπήλαια. Μυθικά φυτά και ζώα. Ανάγλυφα έξεργα τεραστίων διαστάσεων. Που εγώ τα βλέπω όλα σαν λυγερές κόρες, με ανεμίζοντα πέπλα! Αλλά και με παράξενα καπέλα ή κάνιστρα στα κεφάλια! . .
-Κοίτα που έχουν κι εδώ Καρυάτιδες! Η μόνη διαφορά είναι ότι αυτές τις δημιούργησε η Φύση, κι όχι ανθρώπινο χέρι!
Αλλά ας δούμε τα πράγματα πιο λεπτομερειακά στο επόμενο κεφάλαιο.
Last edited by a moderator: