Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Παναμάς Ποτάμια και ζούγκλα

[travelbreak]

Στο Σαν Χοσέ και ο κακός μας ο καιρός

Φύγαμε αισίως από τη ζόρικη Γουατεμάλα. Σηκωθήκαμε πολύ πρωί και ένας τύπος στο ξενοδοχείο μας άνοιξε την πόρτα για να φύγουμε. Σε αυτά τα αυτοκίνητα η οδήγηση τη νύχτα είναι δύσκολη. Κυρίως γιατί όλα τα τζάμια τα έχουν καλύψει με τη σκούρα ζελατίνα και δε βλέπεις καθόλου καλά. Ακόμα και τη μέρα νομίζεις ότι είναι σούρουπο. Εγώ όταν οδηγώ δε φορώ τα γυαλιά ηλίου, πράγμα αδιανόητο στην Ελλάδα με ήλιο. Καταφέραμε και φτάσαμε στο αεροδρόμιο, που ήταν πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, και εκείνη την ώρα έφτανε και ο τύπος του αυτοκινήτου στο γραφείο του. Άρχισε να ψάχνει το αυτοκίνητο και το μόνο που βρήκε να πει ήταν η ποσότητα της βενζίνης. Αν και το είχα φουλάρει είκοσι χλμ πριν το αεροδρόμιο την προηγούμενη, και είχα βάλει και δύο λίτρα επί πλέον, η ένδειξη είχε κατέβει λίγο κάτω από τη γραμμή του φουλ. Όμως ήταν εκεί όταν το παρέλαβα και του το είχα τονίσει. Εκείνος τότε κάτι σημείωσε στο χαρτί που μου έδωσε, αλλά ήταν σαν να μην έκανε τίποτα. Τον άρχισα στα παράπονα και δέχτηκε τους ισχυρισμούς μου.

Η ουσία είναι ότι φύγαμε οριστικά από τη χώρα και δε χρεωθήκαμε κάτι επί πλέον. Πετάξαμε αρχικά για Παναμά και από εκεί για Σαν Χοσέ. Επιλέξαμε πτήσεις με ενδιάμεσο σταθμό γιατί ήταν κατά πολύ φτηνότερες από την απ’ ευθείας. Χάνεις βέβαια 2-3 ώρες αλλά δε βγαίνουν και τόσο εύκολα και 200-300 ευρώ.

Κανονικά μετά το σαν Χοσέ θα πηγαίναμε να μείνουμε στην περιοχή Ταλαμάνγκα, αλλά ακύρωσα την κράτηση γιατί μας έπεφτε μακριά. Πριν φτάσουμε στην Κόστα Ρίκα δεν είχαμε αποφασίσει για τη διαμονή μας εκείνης τη μέρας.

Για τη Γουατεμάλα να πω ότι τελικά στην επαρχία οι άνθρωποι ντύνονται παραδοσιακά, ακόμα και τα νέα κορίτσια. Οι άνδρες ελάχιστα. Στην πρωτεύουσα είδαμε λίγες τέτοιες εικόνες. Οι τελικές εντυπώσεις από τη χώρα είναι θετικές. Δεν είναι Κολομβία, αλλά αξίζει. Ίσως αν κάναμε και καμιά γενναία επίσκεψη σε ηφαίστειο να νιώθαμε πιο θετικά για τη χώρα. Τα πιο σημαντικά ήταν οι βόλτες με τις βάρκες, το Τικάλ και τα παραδοσιακά χωριά γύρω από την Ατιτλάν, αλλά και στην ενδοχώρα. Μην ξεχνάμε την Αντίγκουα. Για τους ανθρώπους, οι περισσότεροι ήταν μάλλον εντάξει. Στα ξενοδοχεία ήταν μια χαρά οι υπάλληλοι και οι ιδιοκτήτες.

Γουατεμάλα:

Το ταξίδι συνεχίστηκε και μετά τη μικρή στάση στον Παναμά φτάσαμε στο Σαν Χοσέ της Κόστα Ρίκα. Η ώρα ήταν περίπου 12 και οι διαδικασίες για να βγούμε από το αεροδρόμιο με τα πράγματα μας ήταν πολύ χρονοβόρες.

Παρόλα αυτά μετά από μία περίπου ώρα είχαμε τελειώσει και εγώ με την Ντίνα σκεφτόμασταν μήπως δεν νοικιάζαμε το αυτοκίνητο που είχα κλείσει, αλλά ρωτούσαμε εκεί στο αεροδρόμιο μήπως βρούμε κάτι αντίστοιχο αλλά φθηνότερο.

Το αυτοκίνητο το είχα κλείσει 2 μήνες πριν, χωρίς όμως να έχω δώσει κάποια χρήματα. Το ποσόν που μου είχαν ζητήσει για ενοικίαση 7 ημερών ήταν σχεδόν 800 δολάρια και χωρίς πλήρη κάλυψη. Έτσι θα είχα τον φόβο που είχα και στην Γουατεμάλα, δηλαδή μήπως πάθει κάποια ζημιά και την πληρώσω πολύ ακριβά. Μόλις βγήκαμε με τα πράγματα στην έξοδο του αεροδρομίου, ήταν ένα πλήθος από γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων. Πήγα σε ένα από αυτά που δεν είχε καθόλου κόσμο και έτυχε να είναι της Εuropcar. Ρωτάω πόσο θα μου ενοικίαζε ένα 4X4 για 7 μέρες και με πλήρη κάλυψη και μου απάντησε περίπου 400 δολάρια. Απίθανη τιμή σε σχέση με την άλλη που είχα βρει! Έτσι χωρίς πολλές σκέψεις του είπα ότι συμφωνούμε και τηλεφώνησε να έρθει ένα αυτοκίνητο να μας μεταφέρει στα γραφεία της εταιρίας που ήταν λίγο μετά το αεροδρόμιο. Εκεί για να έχω premium κάλυψη πλήρωσα τελικά 480 δολάρια και πήρα ένα Mitsubishi SUV μοντέλο ASX.

Το κακό όμως σε όλη την ιστορία είναι ότι έβρεχε συνέχεια στο Σαν Χοσέ. Υπενθυμίζω ότι είχα ακυρώσει το δωμάτιο στην περιοχή της Ταλαμάγκα και πλέον δεν είχαμε δωμάτιο για την πρώτη βραδιά στην Κόστα Ρίκα. Είχα σκοπό να πάρω το αυτοκίνητο και να προχωρήσω προς την παραλία και προς την περιοχή της Ταλαμάνκα, αλλά λόγω της βροχής και τις καθυστερήσεις (το αυτοκίνητο κατέληξα να το πάρω περίπου στις 3:00 το απόγευμα) αποφασίσαμε με την Ντίνα να μείνουμε την πρώτη βραδιά στην πρωτεύουσα, το Σαν Χοσέ. Σκεφτήκαμε ότι δεν είχε νόημα να πάμε προς τις παραλίες, αφού εάν θα έβρεχε την επομένη θα έπρεπε να πάρουμε το αυτοκίνητο από νωρίς και να φύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας, ενώ στο Σαν Χοσέ ίσως προλαβαίναμε να δούμε είτε το απόγευμα είτε την επόμενη μέρα το κέντρο της πόλης, που έχει ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία.

Χωρίς να πάρω τηλέφωνο κατευθύνθηκα στο Hotel 1492 που είχα κλείσει δωμάτιο για τις τελευταίες δύο μέρες στη χώρα, μετά δηλαδή από πέντε μέρες. Για να κάνουμε τα 15 χιλιόμετρα από το γραφείο ενοικιάσεως του αυτοκινήτου μέχρι το ξενοδοχείο αυτό κάναμε μία ώρα γιατί είχε φυσικά πολλή κίνηση. Η έκπληξή μας ήταν μεγάλη όταν στο ξενοδοχείο αυτό μας είπε ότι δεν είχε ελεύθερο δωμάτιο. Το καλό είναι ότι μου είπε ότι 150 μέτρα πιο κάτω υπάρχει κάποιο αντίστοιχο ξενοδοχείο. Πράγματι πήγαμε στο ξενοδοχείο Boutique Luz de Luna και μας υποδέχτηκε μία γυναίκα, η οποία μας περίμενε, γιατί την είχε πάρει τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν του προηγούμενου ξενοδοχείου. Βάλαμε το αμάξι στο πάρκινγκ. Μας ζήτησε για μία βραδιά εξήντα δολάρια και έχει και πρωινό, αλλά τελικά συμβιβάστηκε στα 55 δολάρια. Αυτά τα δύο ξενοδοχεία που προανέφερα είναι σε απόσταση 2 km από το κέντρο της πόλης και αυτό σημαίνει ότι θα είχαμε μία εύκολη πρόσβαση χωρίς να χρησιμοποιήσουμε μέσα μεταφοράς ή το αυτοκίνητό μας.

Όμως από την ώρα που φτάσαμε στο San Jose δε σταμάτησε να βρέχει ούτε καν το βράδυ, μετά από τόσες ώρες. Πήγαμε στο δωμάτιο, το οποίο είναι αρκετά καλό. Όμως έχει πολύ υγρασία και περιμέναμε μήπως σταματήσει η βροχή να δούμε τι θα κάνουμε. Η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου μας είπε ότι τις τελευταίες μέρες υπάρχει ένας κυκλώνας ο οποίος έχει φέρει πολλή βροχή στην περιοχή και αυτό είναι ασυνήθιστο για Μάιο.

Μετά από αναμονή μιας ώρας και αφού δεν είχαμε τίποτα να φάμε, εγώ πήρα την ομπρέλα και πήγα σε ένα μαγαζί τροφίμων που ήταν σε απόσταση το πολύ 400 μέτρων από εκεί. Δεν βράχηκα πολύ, αλλά αγόρασα κάποια πράγματα για να φάμε, καθώς επίσης νερό και μπύρες. Ήτανε λίγο ακριβό αλλά σίγουρα φάγαμε καλά. Ήπιαμε και δύο μεγάλες μπύρες.

Η βροχή συνεχιζόταν βέβαια χωρίς σταματημό. Όμως λίγο μετά τις 19:00 χωρίς να σταματήσει είχε μειωθεί και έτσι πήραμε τις ομπρέλες μας και κάναμε μία βόλτα στη γειτονιά. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, αφού είναι γεμάτη μπαράκια και εστιατόρια. Είχε αρκετή κίνηση αλλά ίσως όχι όση θα έπρεπε για Παρασκευή λόγω της βροχής. Περπατήσαμε ίσως και λίγο περισσότερο από μισή ώρα, αλλά δεν αποφασίσαμε να καθίσουμε κάπου για να πιούμε άλλο ένα ποτό. Ήδη είχαμε πιει αρκετά. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και ετοιμάσαμε τα πράγματα, γιατί την άλλη μέρα θα πηγαίναμε στην παραλία Τορτουγέρο με βάρκα και δεν θα παίρναμε όλα μας τα πράγματα. Αφήσαμε στο αυτοκίνητο τη μεγάλη βαλίτσα και πήραμε τα υπόλοιπα. Τακτοποιήσαμε όσα χρειαζόμαστε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 13
• 14
• 15
• 16
• 17
• …

  Go to chapter

  Go
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 15 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ώπα, εδώ είμαστε! Πρώτα like, μετά διαβάζω

 

[vasiliss]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

 

[travelbreak]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

6 με 28 Μαΐου 2022. Φρέσκο.

 

[go2dbeach]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

 

[travelbreak]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

Γενικά το ξέρετε ότι είμαι γρήγορος στην εξέλιξη κάθε ιστορίας μου. Πιστεύω ότι μέχρι το τέλος του μήνα θα έχω τελειώσει όλη την ιστορία. Μετά έχουμε και τις μάχες με τις τσούχτρες, συγνώμη τα θαλάσσια μπάνια ήθελα να πω.

 

[travelbreak]

Colon, Portobello και το Κανάλι

Το ταξίδι σχεδιάστηκε για κυκλοφορία με νοικιασμένο αυτοκίνητο και δυο οδηγούς. Όμως πλέον ήμουν μόνος. Έτσι το πήραμε απόφαση πως όπου ζοριζόμουν δε θα κυνηγούσαμε τον κάθε προορισμό του προγράμματός μου με το στανιό. Ό, τι προλάβουμε. Το καλό ήταν πως λόγω του τζετ λαγκ ξυπνούσαμε νωρίς και η μέρα ξεκινούσε λίγο μετά το ξημέρωμα.
Πρώτη μέρα λοιπόν. Στις 6:30, ίσως και λίγο νωρίτερα, πήραμε το αυτοκίνητο από το κλειστό παρκινγκ του ξενοδοχείου μας και ξεκινήσαμε το πρόγραμμα, όπως το είχαμε διαμορφώσει.

Εκείνο το πρωί δεν κάναμε ιδιαίτερες αλλαγές και ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το κανάλι του Παναμά στο πιο κοντινό σημείο, το οποίο είναι πολύ κοντά στην πρωτεύουσα και ονομάζεται Miraflores. Φτάσαμε στις 06:45, αλλά μας έδιωξαν για λόγους ασφαλείας και μας ενημέρωσαν ότι ανοίγει στις 8:00 το πρωί. Δεν μας άφησαν ούτε μία φωτογραφία να βγάλουμε. Γενικά στον Παναμά έχει πολύ ασφάλεια και ελέγχους.

Αφού λοιπόν φύγαμε από εκεί, πήγαμε στο επόμενο σημείο για να δούμε το κανάλι, το Πέδρο Μιγκέλ, αλλά και εκεί μας έδιωξαν, γιατί μας είπαν ότι το μέρος αυτό δεν είναι καθόλου για τουρίστες.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε προς την πλευρά του Ατλαντικού να πάμε στην πόλη Κολόν. Ο δρόμος είχε αρκετή κίνηση. Ίσως έφταιγε που ήταν Σάββατο και ο κόσμος έβγαινε για το ΣΚ. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε μία κατάσταση τραγική. Δεν περιμέναμε να δούμε μία τέτοια πόλη και μάλιστα στον Παναμά. Είχα διαβάσει στο Lonely Planet, ότι έχει πλέον παρακμάσει, αλλά τόσο πολύ! Σε μερικά σημεία νόμιζες ότι ήσουν σε βομβαρδισμένη περιοχή. Είχε πάρα πολλά μεγάλα και ωραία κτίρια εγκαταλειμμένα και στη φθορά του χρόνου αλλά και από ανθρώπους. Εγώ ήθελα να σταματήσουμε για καμιά φωτογραφία, αλλά η Ντίνα φοβόταν γιατί πίστευε ότι είναι επικίνδυνα.

Αφού περάσαμε διάφορα στενά, στην ίδια κατάσταση σχεδόν παντού, είδαμε ένα κεντρικό δρόμο ο οποίος προφανώς πριν από 100 τόσα χρόνια θα ήταν στις δόξες του. Γενικά έβλεπες παλιά όμορφα κτίρια αλλά ήταν μισογκρεμισμένα. Επίσης έβλεπες φτωχούς ανθρώπους να πηγαίνουν από δω και από κει ή να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού τους. Τελικά κάναμε δύο στάσεις για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Μάλιστα στη μία από αυτές μας ακολουθούσε συνέχεια ένα περιπολικό μέχρι που γυρίσαμε στο αυτοκίνητό μας για να το πάρουμε και να φύγουμε.

Η μια στάση ήταν κοντά στη θάλασσα αλλά δεν άξιζε και κάτι ιδιαίτερο, ενώ η άλλη ήταν στον κεντρικό δρόμο που προανέφερα για να βγάλουμε φωτογραφία μία εκκλησία και μερικά άλλα κτήρια. Εκ των υστέρων διάβασα ότι θεωρείται μία πολύ επικίνδυνη πόλη. Έτσι καλά κάναμε και φύγαμε.

Μετά προσπαθήσαμε να πάμε στη ζώνη Duty Free που προτείνει το Lonely Planet, αλλά καταλάβαμε ότι μάλλον πρόκειται για περιοχή που πάνε έμποροι. Έτσι δεν πήγαμε αλλά αποφασίσαμε να βάλουμε στο GPS την πόλη Πορτομπέλο, που βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από την Κολόν. Ο δρόμος ήταν πολύ όμορφος, αν και λίγο στενός, αλλά ήταν συνέχεια κοντά στη θάλασσα. Μιλάμε βέβαια για τον Ατλαντικό ωκεανό και την Καραϊβική.

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Portobello σταματήσαμε να δούμε ένα φρούριο (Ruinas de Portobelo, Fuerte Santiago) λίγο εγκαταλειμμένο, αλλά είχε ωραία θέα προς τη θάλασσα και κάποια νησιά. Από κει έφευγαν βάρκες για να πάνε όποιοι ήθελαν να κολυμπήσουν σε άλλα σημεία. Εμείς το σκεφτήκαμε αλλά αποφασίσαμε να μην σπαταλήσουμε το χρόνο μας σε μπάνιο.

Προχωρήσαμε και στο χωριό Portobello, όπου και εκεί είχε άλλο φρούριο. Το χωριό μας άρεσε αρκετά γιατί είχε το κλασικό λατινοαμερικάνικο χρώμα. Μείναμε σχεδόν μία ώρα κάνοντας βόλτες, αλλά δεν καθίσαμε κάπου.

Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, από τον ίδιο δρόμο. Είχε λίγη κίνηση σε κάποιο σημείο αλλά δεν ήταν κάτι τρομερό. Από την πόλη Κολόν προς την πόλη Παναμά μπαίνεις στον Εθνικό δρόμο και πληρώνεις διόδια 2,30 δολάρια. Στα διόδια δε σταματάμε, αλλά μας χρεώνει το αυτοκίνητο και τα κρατά η εταιρία ενοικίασης.

Εμείς βγήκαμε πολύ νωρίς από την εθνική οδό για να πάμε πάλι στο κανάλι και το σημείο Miraflores Locks. Με εισιτήριο 10 δολαρίων το άτομο μπήκαμε και είδαμε ένα τεράστιο πλοίο να περνά από τις δεξαμενές που γέμιζαν και άδειαζαν νερό. Πήγαμε στην καλύτερη στιγμή, χωρίς να περιμένουμε, αλλά και χωρίς να χάσουμε τίποτα. Στο σημείο εκείνο το πλοίο κατέβαινε από την τελευταία λίμνη 2-3 δεξαμενές για να μπει στον Ειρηνικό ωκεανό. Πολύς κόσμος, όπως κι εμείς, είχε ανέβει σε μία μεγάλη εξέδρα αρκετά ψηλά για να βλέπει και ένας υπάλληλος ανέλυε το τι γινόταν.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία του περάσματος του πλοίου το ωραίο ήταν ότι υπήρχαν άλλα δύο κανάλια πίσω από αυτό που βλέπαμε εμείς μπροστά μας. Ήταν και σε μεγαλύτερο υψόμετρο και βλέπαμε άλλα δυο πλοία να περνούν και αυτά προς την ίδια κατεύθυνση, δηλαδή τον Ειρηνικό ωκεανό.

Έτσι ολοκληρώσαμε την πρώτη μέρα στην ύπαιθρο του Παναμά. Όμως δεν ήταν να μείνουμε στο ξενοδοχείο γιατί είχε ακόμα φως και κατεβήκαμε στον παραλιακό δρόμο, την malecon, που είναι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, για βόλτα.

 

[evaT]

Εσύ και γω μόνο με το που επιστρέφουμε πιάνουμε πληκτρολόγιο
Πολύ ωραίο ταξίδι αδημονούμε για τα παρακάτω!

 

[Delmem38110]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

 

[travelbreak]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

 

[Delmem38110]

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

 

[travelbreak]

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

Σίγουρα δε θυμάμαι με ακρίβεια. Όμως ήταν πολύ κοντά στη μισή ώρα γιατί στην Κόστα Ρίκα που ήταν μια ώρα το θυμάμαι πολύ καλά. Αλλά και πάλι σου λέω: αν πέσεις σε μεγάλη ουρά θα αργήσεις. Αν όχι, σε 15 λεπτά θα τελειώσεις. Βάλε και άλλα 5 λεπτά για τη βαλίτσα.
Στην αναχώρηση πιστεύω είναι πιο σύντομα.