Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Παναμάς Ποτάμια και ζούγκλα

[travelbreak]

Από το Rio Dulce στο Τικάλ

Ξυπνάμε το πρωί στο Ρίο Ντούλτσε και γύρω στις 6:00 ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας και ξεκινάμε για να πάμε στο Τικάλ. Εκεί δεν ξέραμε τι θα συναντήσουμε και πήραμε τον δρόμο που περνάει πολύ κοντά από τα σύνορα με το Μπελίτσε. Ο δρόμος ενώ ήταν καλός, όπως και την προηγούμενη μέρα, είχε πάρα πολλή κίνηση, ιδιαίτερα με τις νταλίκες. Εγώ ήμουν ξεκούραστος και οδηγούσα χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Δίπλα μου όμως η Ντίνα φοβόταν γιατί ως συνοδηγός πάντα έχεις περισσότερο φόβο. Η Ντίνα μία ακόμη φορά παραπάνω. Η αλήθεια είναι ότι είναι ένας δρόμος λίγο τρομακτικός, επειδή έχει πολλή κίνηση και προς τις δύο κατευθύνσεις, αλλά και γιατί σε κάποια σημεία δεν είναι πολύ καλός. Δηλαδή έχει και λακκούβες και πολλές φθορές. Επίσης ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα σε αυτό το δρόμο είναι ότι πολλοί από τους άλλους οδηγούς είτε των μεγάλων, είτε των μικρών οχημάτων, κάνουν επικίνδυνες προσπεράσεις, ακόμα και πάνω σε στροφές. Εγώ θεωρώ ότι ήμουν σχετικά άνετος και δεν με τρόμαζε κάτι.

Μετά από κάποιες ώρες οδήγησης με ελάχιστες στάσεις, φτάσαμε στην πόλη Flores. Είναι μία πόλη η οποία βρίσκεται στην άκρη μιας λίμνης και είναι πάνω σε ένα νησάκι πολύ μικρό, με διάμετρο περίπου 500 μέτρα, το οποίο έχει ένα κάποιο χρώμα και έχει αρκετό τουρισμό. Οι τουρίστες που μένουν εκεί πιστεύω είναι εκείνοι που έχουν σκοπό να επισκεφτούν το Τικάλ. Εμείς βέβαια μείναμε μόνο μία ώρα περίπου. Δε μας εντυπωσίασε και έκανε και ζέστη. Άλλωστε ήταν καταμεσήμερο πλέον. Οπότε πήραμε το δρόμο για τον αρχαιολογικό χώρο. Υπολογίζαμε ότι θα φτάσουμε εκεί περίπου στις 3:00 το απόγευμα και θα είχαμε χρόνο για βόλτες στην περιοχή.

Το θέμα είναι ότι δεν υπολογίσαμε ότι εκεί δεν έχεις και πολλά να κάνεις, αφού δεν υπάρχει κάποιο χωριό. Μόνο μερικά μαγαζιά δίπλα στον αρχαιολογικό χώρο. Είναι ένας χώρος με μερικά τουριστικά καταστήματα και δύο μουσεία και παραδίπλα 5 ή 6 ξενοδοχεία και ένα κάμπινγκ. Αυτή την εποχή δεν έχει καθόλου τουρισμό και εμείς όταν φτάσαμε στις 3:00 αφήσαμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο και κάνοντας βόλτα διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε καθόλου κόσμος. Τουλάχιστον εκείνη την ώρα.

Η είσοδος στο πάρκο:

Για να φτάσεις στο Τικάλ από το Φλόρες έχει και μία μικρή ιστορία: 17 km πριν φτάσεις έχει την είσοδο του πάρκου (με τον αρχαιολογικό χώρο) όπου είσαι υποχρεωμένος να αγοράσεις τα εισιτήρια για τον αρχαιολογικό χώρο. Δεν επιτρέπεται να αγοράσεις κάτι για το χώρο αυτό όταν πια θα έχεις φτάσει. Εκεί, για παράδειγμα, εμένα με ρώτησαν εάν θέλω να δω το ηλιοβασίλεμα, οπότε είχε μία έξτρα χρέωση. Ή αν ήθελα να δω την ανατολή του ηλίου. Η βασική τιμή ήταν 150 και κετσέλες δηλαδή 19 ευρώ και για το ηλιοβασίλεμα ή την ανατολή του ηλίου, η χρέωση ήταν άλλες 100 κετσέλες, δηλαδή 13 ευρώ ακόμα. Εμείς προτιμήσαμε να πάρουμε μόνο την βασική έκδοση και ο κύριος λόγος ήταν ότι δεν ξέραμε εάν θα έχει σύννεφα ή όχι για να δεις τον ήλιο που θα δύει ή θα ανατέλλει. Και δεν το μετανιώσαμε γιατί απολαύσαμε τον αρχαιολογικό χώρο χωρίς να είναι απαραίτητο να κάνουμε κάτι άλλο σε αυτόν.

Όταν παίρνεις τα εισιτήρια, έχεις άλλα 17 χιλιόμετρα, όπως είπα, μέχρι το ξενοδοχείο. Σου δίνουν εκεί ένα χαρτί για να ελέγξουν ότι δεν θα πηγαίνεις πολύ γρήγορα με το αυτοκίνητο. Το όριο ταχύτητας είναι τα 45 χιλιόμετρα. Το ελέγχουν όταν φτάσεις, συγκρίνοντας τους χρόνους αναχώρησης και άφιξης. Εμείς έτσι κι αλλιώς δεν τρέχουμε γρήγορα, οπότε δεν είχαμε πρόβλημα, αν και νομίζω ότι δεν πολύ κοιτάνε τους χρόνους αυτούς.

Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν ουσιαστικά ένα πολύ ωραίο λοτζ. Όμως ίσως είναι το λιγότερο αξιοπρεπές ξενοδοχείο του χώρου εκεί, αφού είδαμε τα άλλα να είναι πολυτελή. Πάντως και το δικό μας ήταν πολύ καλό. Εμείς είχαμε ένα τεράστιο δωμάτιο και απ’ έξω πολύ όμορφα λουλούδια και μία πισίνα. Το πρόβλημα ήταν η ηλεκτροδότηση, που για τους γελοίους λόγους προστασίας του περιβάλλοντος είναι μονάχα για επτά ώρες το εικοσιτετράωρο στα δωμάτια, λες και θα καταναλώσουμε πολύ ρεύμα ανάβοντας δύο φώτα και φορτίζοντας ένα κινητό τηλέφωνο. Τέλος πάντων δεν είχαμε πρόβλημα και σε αυτό. Έτσι κι αλλιώς κοιμόμασταν νωρίς γιατί δεν είχαμε τίποτα να κάνουμε.

Αμέσως μόλις φτάσαμε κάναμε κάποιες βόλτες, χωρίς να έχεις και αρκετά πράγματα να κάνεις. Το ρίξαμε και λίγο στα ψώνια για να έχουμε έτοιμα και τα σουβενίρ της Γουατεμάλας. Το βραδάκι πήγαμε στο δωμάτιο και ευτυχώς είχαμε προμηθευτεί από το Φλώρες πολλές μπύρες, πολύ νερό και κάποια φαγώσιμα. Από τις 18:00 μέχρι τις 21:00 που είχαμε ρεύμα στο δωμάτιο και internet (μόνο στο λόμπι του ξενοδοχείου), επικοινωνήσαμε λίγο με την πατρίδα.

Παρακολουθήσαμε και μερικές μαϊμούδες να παίζουν και να μαλώνουν στα δένδρα:

Φωλιές πουλιών:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9
• …

  Go to chapter

  Go
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ώπα, εδώ είμαστε! Πρώτα like, μετά διαβάζω

 

[vasiliss]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

 

[travelbreak]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

6 με 28 Μαΐου 2022. Φρέσκο.

 

[go2dbeach]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

 

[travelbreak]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

Γενικά το ξέρετε ότι είμαι γρήγορος στην εξέλιξη κάθε ιστορίας μου. Πιστεύω ότι μέχρι το τέλος του μήνα θα έχω τελειώσει όλη την ιστορία. Μετά έχουμε και τις μάχες με τις τσούχτρες, συγνώμη τα θαλάσσια μπάνια ήθελα να πω.

 

[travelbreak]

Colon, Portobello και το Κανάλι

Το ταξίδι σχεδιάστηκε για κυκλοφορία με νοικιασμένο αυτοκίνητο και δυο οδηγούς. Όμως πλέον ήμουν μόνος. Έτσι το πήραμε απόφαση πως όπου ζοριζόμουν δε θα κυνηγούσαμε τον κάθε προορισμό του προγράμματός μου με το στανιό. Ό, τι προλάβουμε. Το καλό ήταν πως λόγω του τζετ λαγκ ξυπνούσαμε νωρίς και η μέρα ξεκινούσε λίγο μετά το ξημέρωμα.
Πρώτη μέρα λοιπόν. Στις 6:30, ίσως και λίγο νωρίτερα, πήραμε το αυτοκίνητο από το κλειστό παρκινγκ του ξενοδοχείου μας και ξεκινήσαμε το πρόγραμμα, όπως το είχαμε διαμορφώσει.

Εκείνο το πρωί δεν κάναμε ιδιαίτερες αλλαγές και ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το κανάλι του Παναμά στο πιο κοντινό σημείο, το οποίο είναι πολύ κοντά στην πρωτεύουσα και ονομάζεται Miraflores. Φτάσαμε στις 06:45, αλλά μας έδιωξαν για λόγους ασφαλείας και μας ενημέρωσαν ότι ανοίγει στις 8:00 το πρωί. Δεν μας άφησαν ούτε μία φωτογραφία να βγάλουμε. Γενικά στον Παναμά έχει πολύ ασφάλεια και ελέγχους.

Αφού λοιπόν φύγαμε από εκεί, πήγαμε στο επόμενο σημείο για να δούμε το κανάλι, το Πέδρο Μιγκέλ, αλλά και εκεί μας έδιωξαν, γιατί μας είπαν ότι το μέρος αυτό δεν είναι καθόλου για τουρίστες.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε προς την πλευρά του Ατλαντικού να πάμε στην πόλη Κολόν. Ο δρόμος είχε αρκετή κίνηση. Ίσως έφταιγε που ήταν Σάββατο και ο κόσμος έβγαινε για το ΣΚ. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε μία κατάσταση τραγική. Δεν περιμέναμε να δούμε μία τέτοια πόλη και μάλιστα στον Παναμά. Είχα διαβάσει στο Lonely Planet, ότι έχει πλέον παρακμάσει, αλλά τόσο πολύ! Σε μερικά σημεία νόμιζες ότι ήσουν σε βομβαρδισμένη περιοχή. Είχε πάρα πολλά μεγάλα και ωραία κτίρια εγκαταλειμμένα και στη φθορά του χρόνου αλλά και από ανθρώπους. Εγώ ήθελα να σταματήσουμε για καμιά φωτογραφία, αλλά η Ντίνα φοβόταν γιατί πίστευε ότι είναι επικίνδυνα.

Αφού περάσαμε διάφορα στενά, στην ίδια κατάσταση σχεδόν παντού, είδαμε ένα κεντρικό δρόμο ο οποίος προφανώς πριν από 100 τόσα χρόνια θα ήταν στις δόξες του. Γενικά έβλεπες παλιά όμορφα κτίρια αλλά ήταν μισογκρεμισμένα. Επίσης έβλεπες φτωχούς ανθρώπους να πηγαίνουν από δω και από κει ή να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού τους. Τελικά κάναμε δύο στάσεις για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Μάλιστα στη μία από αυτές μας ακολουθούσε συνέχεια ένα περιπολικό μέχρι που γυρίσαμε στο αυτοκίνητό μας για να το πάρουμε και να φύγουμε.

Η μια στάση ήταν κοντά στη θάλασσα αλλά δεν άξιζε και κάτι ιδιαίτερο, ενώ η άλλη ήταν στον κεντρικό δρόμο που προανέφερα για να βγάλουμε φωτογραφία μία εκκλησία και μερικά άλλα κτήρια. Εκ των υστέρων διάβασα ότι θεωρείται μία πολύ επικίνδυνη πόλη. Έτσι καλά κάναμε και φύγαμε.

Μετά προσπαθήσαμε να πάμε στη ζώνη Duty Free που προτείνει το Lonely Planet, αλλά καταλάβαμε ότι μάλλον πρόκειται για περιοχή που πάνε έμποροι. Έτσι δεν πήγαμε αλλά αποφασίσαμε να βάλουμε στο GPS την πόλη Πορτομπέλο, που βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από την Κολόν. Ο δρόμος ήταν πολύ όμορφος, αν και λίγο στενός, αλλά ήταν συνέχεια κοντά στη θάλασσα. Μιλάμε βέβαια για τον Ατλαντικό ωκεανό και την Καραϊβική.

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Portobello σταματήσαμε να δούμε ένα φρούριο (Ruinas de Portobelo, Fuerte Santiago) λίγο εγκαταλειμμένο, αλλά είχε ωραία θέα προς τη θάλασσα και κάποια νησιά. Από κει έφευγαν βάρκες για να πάνε όποιοι ήθελαν να κολυμπήσουν σε άλλα σημεία. Εμείς το σκεφτήκαμε αλλά αποφασίσαμε να μην σπαταλήσουμε το χρόνο μας σε μπάνιο.

Προχωρήσαμε και στο χωριό Portobello, όπου και εκεί είχε άλλο φρούριο. Το χωριό μας άρεσε αρκετά γιατί είχε το κλασικό λατινοαμερικάνικο χρώμα. Μείναμε σχεδόν μία ώρα κάνοντας βόλτες, αλλά δεν καθίσαμε κάπου.

Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, από τον ίδιο δρόμο. Είχε λίγη κίνηση σε κάποιο σημείο αλλά δεν ήταν κάτι τρομερό. Από την πόλη Κολόν προς την πόλη Παναμά μπαίνεις στον Εθνικό δρόμο και πληρώνεις διόδια 2,30 δολάρια. Στα διόδια δε σταματάμε, αλλά μας χρεώνει το αυτοκίνητο και τα κρατά η εταιρία ενοικίασης.

Εμείς βγήκαμε πολύ νωρίς από την εθνική οδό για να πάμε πάλι στο κανάλι και το σημείο Miraflores Locks. Με εισιτήριο 10 δολαρίων το άτομο μπήκαμε και είδαμε ένα τεράστιο πλοίο να περνά από τις δεξαμενές που γέμιζαν και άδειαζαν νερό. Πήγαμε στην καλύτερη στιγμή, χωρίς να περιμένουμε, αλλά και χωρίς να χάσουμε τίποτα. Στο σημείο εκείνο το πλοίο κατέβαινε από την τελευταία λίμνη 2-3 δεξαμενές για να μπει στον Ειρηνικό ωκεανό. Πολύς κόσμος, όπως κι εμείς, είχε ανέβει σε μία μεγάλη εξέδρα αρκετά ψηλά για να βλέπει και ένας υπάλληλος ανέλυε το τι γινόταν.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία του περάσματος του πλοίου το ωραίο ήταν ότι υπήρχαν άλλα δύο κανάλια πίσω από αυτό που βλέπαμε εμείς μπροστά μας. Ήταν και σε μεγαλύτερο υψόμετρο και βλέπαμε άλλα δυο πλοία να περνούν και αυτά προς την ίδια κατεύθυνση, δηλαδή τον Ειρηνικό ωκεανό.

Έτσι ολοκληρώσαμε την πρώτη μέρα στην ύπαιθρο του Παναμά. Όμως δεν ήταν να μείνουμε στο ξενοδοχείο γιατί είχε ακόμα φως και κατεβήκαμε στον παραλιακό δρόμο, την malecon, που είναι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, για βόλτα.

 

[evaT]

Εσύ και γω μόνο με το που επιστρέφουμε πιάνουμε πληκτρολόγιο
Πολύ ωραίο ταξίδι αδημονούμε για τα παρακάτω!

 

[Delmem38110]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

 

[travelbreak]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

 

[Delmem38110]

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

 

[travelbreak]

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

Σίγουρα δε θυμάμαι με ακρίβεια. Όμως ήταν πολύ κοντά στη μισή ώρα γιατί στην Κόστα Ρίκα που ήταν μια ώρα το θυμάμαι πολύ καλά. Αλλά και πάλι σου λέω: αν πέσεις σε μεγάλη ουρά θα αργήσεις. Αν όχι, σε 15 λεπτά θα τελειώσεις. Βάλε και άλλα 5 λεπτά για τη βαλίτσα.
Στην αναχώρηση πιστεύω είναι πιο σύντομα.