Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Παναμάς Ποτάμια και ζούγκλα

[travelbreak]

Ηφαίστειο Πόας

Το προηγούμενο βράδυ που έψαχνα για να βρω το υψόμετρο του ηφαιστείου που είχαμε σκοπό να πάμε σήμερα, και ονομάζεται Poas Volcano, ανακάλυψα ότι για να το επισκεφτούμε πρέπει οπωσδήποτε να έχουμε κάνει προαγορά εισιτηρίου μέσω ίντερνετ. Δεν ήταν δύσκολο να το πιστέψω γιατί κάτι αντίστοιχο μου είχε πει ο Γερμανός στο Tortuguero, που μας έκλεισε την βόλτα με το κανό στο ποτάμι. Μάλιστα είχε καθίσει μαζί μου και μου έδειξε πως να κάνω εγγραφή και μετά πώς να αγοράσω το εισιτήριο για να μπορέσουμε να μπούμε στο πάρκο. Δεν μου φάνηκε και τόσο απλό. Έτσι λοιπόν το βράδυ, κάθισα και έκανα το ίδιο πράγμα. Απλά η εγγραφή είχε ήδη γίνει και ήταν αποθηκευμένη στο κινητό μου τηλέφωνο. Εγώ δήλωσα πότε ήθελα να πάω και σε ποιο πάρκο (για το ηφαίστειο) και πλήρωσα τα 17 δολάρια για κάθε άτομο που ήταν η είσοδος. Μάλιστα επειδή είναι γνωστό ότι μόνο το πρωί μπορείς να έχεις καλή ορατότητα δήλωσα ότι θα πάμε με το πρώτο γκρουπ στις 8:00. Τα γκρουπ ήταν ανά 20 λεπτά. Ήταν εμφανές όμως ότι δεν είχε πολλούς επισκέπτες, από τις υπολειπόμενες κενές θέσεις .

Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο στις 6:00, γιατί το GPS μου έδινε ότι θέλαμε σχεδόν μιάμιση ώρα για να φτάσουμε ως εκεί. Πράγματι φτάσαμε λίγο πριν τις 7:30 και ήμασταν μόνοι μας σε μία κλειστή καγκελόπορτα, αλλά ήταν σίγουρο ότι ήμασταν στο σωστό μέρος, αφού δεν υπήρχε άλλο στην περιοχή.

Ευτυχώς μετά από πέντε λεπτά ήρθαν δύο Εγγλέζοι με το δικό τους αυτοκίνητο και έτσι ήμασταν σίγουροι για το ότι ήμασταν στο σωστό πράγματι σημείο εισόδου. Σχεδόν είχε φτάσει 8:00 και είχαν έρθει μόλις τρία αυτοκίνητα μαζί με το δικό μας. Τότε ήρθε και ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο του ηφαιστείου, το οποίο μας ενημέρωσε να περιμένουμε λίγο ακόμα και κατά τις 8:00 θα έρθει κάποιος να μας παραλάβει.

Πράγματι στις 8:00 και κάτι ήρθε ένα άλλο αυτοκίνητο και μας άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε για να δώσουμε τον κωδικό μας και να μας αφήσουν να περάσουμε. Μας πήγαν σε ένα κέντρο επισκεπτών, όπου είχε ένα μικρό πρόγραμμα για το πώς θα κινηθούμε στο πάρκο. Μας ενημέρωσαν ότι η παρουσία μας στο χώρο του ηφαιστείου για να δούμε την λίμνη που είναι στον κρατήρα, θα ήταν 20 λεπτά.

Για να εξηγήσω λοιπόν: φύγαμε με τα πόδια περίπου στις 8:30 και σε 10 λεπτά είχαμε φτάσει σε ένα σημείο όπου περιμέναμε να δούμε τη λίμνη στο βάθος. Όμως είχε τόσα σύννεφα που δεν φαινόταν τίποτα σε απόσταση μεγαλύτερη των 10 μέτρων. Ευτυχώς πότε-πότε φύσαγε λίγο αεράκι και βλέπαμε και λίγο μακρύτερα. Μετά από την πρώτη απογοήτευση σχεδόν ήμασταν σίγουροι ότι δεν θα δούμε τη λίμνη. Φύσηξε όμως αέρας και πήρε τα πιο πολλά σύννεφα, αλλά όχι όλα, και έτσι μπορέσαμε και διακρίναμε λίγο από τη λίμνη. Φυσικά δεν μείναμε μόνο 20 λεπτά, αλλά πάνω από μισή ώρα, για να μπορέσουμε να δούμε λίγα τμήματα αυτής της λίμνης. Σε καμία περίπτωση όμως δεν καταφέραμε να τη δούμε ταυτόχρονα ολόκληρη. Όμως μπορώ να πω ότι κάτι είδαμε.

Δυστυχώς δεν μπορούσαμε να μείνουμε περισσότερο και να δούμε την τύχη μας, γιατί ένας φύλακας μας είπε ότι εμείς που φοράγαμε τα πράσινα κράνη (κάτι πλαστικά δηλαδή που μας έδωσαν) έπρεπε να αποχωρήσουμε. Κάθε ομάδα που ανά είκοσι λεπτά έμπαινε για να δει τον κρατήρα φορούσε και διαφορετικό χρώμα κράνους. Εν τω μεταξύ είχαν φτάσει και οι επισκέπτες της επόμενης ομάδας με τα κόκκινα κράνη. Πάντως μαζί με μας που φεύγαμε, έφευγαν και πολλοί από αυτούς, πιστεύω απογοητευμένοι από το ότι δεν μπόρεσαν, αλλά και δεν πίστευαν ότι θα μπορούσαν τα επόμενα λεπτά να δουν καθαρά τη λίμνη και τον περιβάλλοντα χώρο.

Πήγαμε ξανά στο κέντρο επισκεπτών και φύγαμε σχεδόν απογοητευμένοι από το θέαμα, διότι δεν σου επιτρέπουν να μείνεις περισσότερο, και ας μην είχε πολύ κόσμο. Με τον κορωνοϊό οι επισκέπτες έχουν μειωθεί πάρα πολύ, όπως μας έλεγαν και εκεί αλλά και τις προηγούμενες μέρες στο Tortuguero και στην La Fortuna.

Το θέμα είναι τι κάνουμε μετά από αυτό; Υπήρχε και ένα άλλο ηφαίστειο, αλλά ήταν πολύ μακριά και έτσι αποφασίσαμε να μην πάμε, γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έχουμε μία παρόμοια αποτυχία δεν άξιζε όλο αυτό τον κόπο μέχρι εκεί.

Τελικά βάλαμε στο GPS να μας πάει σε έναν καταρράκτη του ποταμού Agres. Έτσι οδηγήσαμε με το αυτοκίνητο περίπου δύο ώρες, στην ύπαιθρο κυρίως, αλλά βρισκόμασταν κοντά στην πρωτεύουσα Σαν Χοσέ.

Φυτεία καφέ:

Στο τέλος της διαδρομής φτάσαμε να ανεβαίνουμε κάποιες ανηφόρες με κλήση πιστεύω κοντά στο 25%. Ευτυχώς το αυτοκίνητο μπορούσε και ανέβαινε, χωρίς πολύ βάρος, με μόνο εμάς τους δύο και χωρίς τα πράγματά μας. Κάποια στιγμή, στο τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου, αρχίζει ένας χωματόδρομος, που αυτό το τζιπ που έχουμε δεν μπορούσε να τον διαβεί. Σκεφτήκαμε να παρκάρουμε εκεί και να προσπαθήσουμε να φτάσουμε με τα πόδια.

Ρωτήσαμε και έναν ντόπιο και μας είπε ότι πραγματικά είμαστε στο σωστό μέρος και θα έπρεπε να περπατήσουμε σχεδόν μία ώρα για τον καταρράκτη. Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε τον χωματόδρομο, ο οποίος είπαμε ότι ήταν πολύ άσχημος, αλλά ήταν και τόσο απότομος που ήταν τρομακτικά κουραστικό να τον πάμε με τα πόδια. Δεν προχωρήσαμε πάνω από 3 λεπτά και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω. Πήραμε το αυτοκίνητο λοιπόν και αποφασίσαμε να μην ασχοληθούμε άλλο με τη φύση της Κόστα Ρίκα, αλλά να πάμε στο Σαν Χοσέ να κάνουμε το Rapid test για τον κορωνοϊό, που για την πρώτη αυριανή μας πτήση είναι απαραίτητο.

Όπως προχωρούσαμε, σταματήσαμε σε ένα χωριό να πάρουμε φωτογραφίες από μία ωραία εκκλησία και μία ενδιαφέρουσα πλατεία. Το χωριό αυτό ήταν το Alajuelita. Ουσιαστικά είναι προάστιο του Σαν Χοσέ.

Μετά επιστρέψαμε στο Σαν Χοσέ γύρω στις 13:00 το μεσημέρι. Ξέραμε σε ποιο νοσοκομείο θα κάναμε το Rapid test. Ήταν αυτό που μας είχαν πει από το ξενοδοχείο που μένουμε, και έτσι ήταν πολύ απλό. Παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα δημόσιο παρκινγκ, επί πληρωμή βεβαίως, και με 35 δολάρια έκαστος κάναμε το τεστ. Τους εξηγήσαμε ότι θα ταξιδεύαμε και πιστεύω ότι δεν έβαλαν το υγρό της μύτης στο άλλο διάλυμα, μην τύχει και ήμασταν θετικοί και δε φύγουμε. Έτσι κατάλαβα από το ύφος της κοπέλας που μάλλον ζητούσε κάποιο φιλοδώρημα για την καλοσύνη της. Εγώ για να πω την αλήθεια τα σκέφτηκα αυτά, όταν πια πήρα το αρνητικό αποτέλεσμα.

Επειδή ήταν νωρίς, μετά το τεστ, αποφασίσαμε να πάμε στον ζωολογικό κήπο Μπολιβάρ της πόλης, που ήταν πολύ κοντά μας. Πληρώσαμε ένα μικρό εισιτήριο τριών χιλιάδων κολώνων έκαστος. Κολώνα είναι το νόμισμα της χώρας και 1 ευρώ ισοδυναμεί περίπου με 730 κολώνες. Ο κήπος ήταν πολύ όμορφος, αλλά τα ζώα που είχε δεν είχαν τρομερό ενδιαφέρον, αφού είχε μόνο ζώα της χώρας. Το πιο ενδιαφέρον ήταν οι παπαγάλοι και ένα Jaguar. Φυσικά είχε και άλλα ζώα, κυρίως πουλιά αλλά και μαϊμούδες. Κάναμε βόλτα περίπου μιάμιση ώρα.

Πήραμε το αυτοκίνητο και καταλήξαμε στο ξενοδοχείο μας. Εκείνη την ώρα ήρθαν και τα αποτελέσματα στο e-mail μου και ήταν βέβαια αρνητικά, που σημαίνει ότι ήμασταν έτοιμοι για το ταξίδι. Τα εκτυπώσαμε κιόλας. Ξεκινήσαμε να ετοιμάζουμε τα πράγματα μας και κάποια στιγμή προς τις 18:00 το απόγευμα πήγαμε να ψωνίσουμε για να φάμε βραδινό. Όταν γυρίσαμε μας είπε στη ρεσεψιόν η κυρία που έχει το ξενοδοχείο, αν θέλουμε να καθίσουμε στον κήπο του ξενοδοχείου, κάτι σαν αίθριο που έχει, και να φάμε. Αυτό κάναμε και εμείς και ήταν πολύ όμορφα.

Τον κήπο ακόμα τον φτιάχνουν:

Αυτή η κυρία, η ιδιοκτήτρια δηλαδή, είναι ίσως ο πιο γλυκομίλητος άνθρωπος που συναντήσαμε σε αυτό το ταξίδι. Αγαπάει πολύ το ξενοδοχείο της και τους επισκέπτες της. Μετά το φαγητό ετοιμάσαμε τα πράγματα και ήμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε για το πολύ πρωινό μας ξύπνημα.

Το ταξίδι πάει προς το τέλος του. Όμως έχει μια τελευταία επίσκεψη-έκπληξη. Μετά από δυο μέρες, και πριν την επιστροφή στην Ελλάδα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 19
• 20
• 21
• 22
• 23
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 21 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ώπα, εδώ είμαστε! Πρώτα like, μετά διαβάζω

 

[vasiliss]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

 

[travelbreak]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

6 με 28 Μαΐου 2022. Φρέσκο.

 

[go2dbeach]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

 

[travelbreak]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

Γενικά το ξέρετε ότι είμαι γρήγορος στην εξέλιξη κάθε ιστορίας μου. Πιστεύω ότι μέχρι το τέλος του μήνα θα έχω τελειώσει όλη την ιστορία. Μετά έχουμε και τις μάχες με τις τσούχτρες, συγνώμη τα θαλάσσια μπάνια ήθελα να πω.

 

[travelbreak]

Colon, Portobello και το Κανάλι

Το ταξίδι σχεδιάστηκε για κυκλοφορία με νοικιασμένο αυτοκίνητο και δυο οδηγούς. Όμως πλέον ήμουν μόνος. Έτσι το πήραμε απόφαση πως όπου ζοριζόμουν δε θα κυνηγούσαμε τον κάθε προορισμό του προγράμματός μου με το στανιό. Ό, τι προλάβουμε. Το καλό ήταν πως λόγω του τζετ λαγκ ξυπνούσαμε νωρίς και η μέρα ξεκινούσε λίγο μετά το ξημέρωμα.
Πρώτη μέρα λοιπόν. Στις 6:30, ίσως και λίγο νωρίτερα, πήραμε το αυτοκίνητο από το κλειστό παρκινγκ του ξενοδοχείου μας και ξεκινήσαμε το πρόγραμμα, όπως το είχαμε διαμορφώσει.

Εκείνο το πρωί δεν κάναμε ιδιαίτερες αλλαγές και ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το κανάλι του Παναμά στο πιο κοντινό σημείο, το οποίο είναι πολύ κοντά στην πρωτεύουσα και ονομάζεται Miraflores. Φτάσαμε στις 06:45, αλλά μας έδιωξαν για λόγους ασφαλείας και μας ενημέρωσαν ότι ανοίγει στις 8:00 το πρωί. Δεν μας άφησαν ούτε μία φωτογραφία να βγάλουμε. Γενικά στον Παναμά έχει πολύ ασφάλεια και ελέγχους.

Αφού λοιπόν φύγαμε από εκεί, πήγαμε στο επόμενο σημείο για να δούμε το κανάλι, το Πέδρο Μιγκέλ, αλλά και εκεί μας έδιωξαν, γιατί μας είπαν ότι το μέρος αυτό δεν είναι καθόλου για τουρίστες.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε προς την πλευρά του Ατλαντικού να πάμε στην πόλη Κολόν. Ο δρόμος είχε αρκετή κίνηση. Ίσως έφταιγε που ήταν Σάββατο και ο κόσμος έβγαινε για το ΣΚ. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε μία κατάσταση τραγική. Δεν περιμέναμε να δούμε μία τέτοια πόλη και μάλιστα στον Παναμά. Είχα διαβάσει στο Lonely Planet, ότι έχει πλέον παρακμάσει, αλλά τόσο πολύ! Σε μερικά σημεία νόμιζες ότι ήσουν σε βομβαρδισμένη περιοχή. Είχε πάρα πολλά μεγάλα και ωραία κτίρια εγκαταλειμμένα και στη φθορά του χρόνου αλλά και από ανθρώπους. Εγώ ήθελα να σταματήσουμε για καμιά φωτογραφία, αλλά η Ντίνα φοβόταν γιατί πίστευε ότι είναι επικίνδυνα.

Αφού περάσαμε διάφορα στενά, στην ίδια κατάσταση σχεδόν παντού, είδαμε ένα κεντρικό δρόμο ο οποίος προφανώς πριν από 100 τόσα χρόνια θα ήταν στις δόξες του. Γενικά έβλεπες παλιά όμορφα κτίρια αλλά ήταν μισογκρεμισμένα. Επίσης έβλεπες φτωχούς ανθρώπους να πηγαίνουν από δω και από κει ή να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού τους. Τελικά κάναμε δύο στάσεις για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Μάλιστα στη μία από αυτές μας ακολουθούσε συνέχεια ένα περιπολικό μέχρι που γυρίσαμε στο αυτοκίνητό μας για να το πάρουμε και να φύγουμε.

Η μια στάση ήταν κοντά στη θάλασσα αλλά δεν άξιζε και κάτι ιδιαίτερο, ενώ η άλλη ήταν στον κεντρικό δρόμο που προανέφερα για να βγάλουμε φωτογραφία μία εκκλησία και μερικά άλλα κτήρια. Εκ των υστέρων διάβασα ότι θεωρείται μία πολύ επικίνδυνη πόλη. Έτσι καλά κάναμε και φύγαμε.

Μετά προσπαθήσαμε να πάμε στη ζώνη Duty Free που προτείνει το Lonely Planet, αλλά καταλάβαμε ότι μάλλον πρόκειται για περιοχή που πάνε έμποροι. Έτσι δεν πήγαμε αλλά αποφασίσαμε να βάλουμε στο GPS την πόλη Πορτομπέλο, που βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από την Κολόν. Ο δρόμος ήταν πολύ όμορφος, αν και λίγο στενός, αλλά ήταν συνέχεια κοντά στη θάλασσα. Μιλάμε βέβαια για τον Ατλαντικό ωκεανό και την Καραϊβική.

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Portobello σταματήσαμε να δούμε ένα φρούριο (Ruinas de Portobelo, Fuerte Santiago) λίγο εγκαταλειμμένο, αλλά είχε ωραία θέα προς τη θάλασσα και κάποια νησιά. Από κει έφευγαν βάρκες για να πάνε όποιοι ήθελαν να κολυμπήσουν σε άλλα σημεία. Εμείς το σκεφτήκαμε αλλά αποφασίσαμε να μην σπαταλήσουμε το χρόνο μας σε μπάνιο.

Προχωρήσαμε και στο χωριό Portobello, όπου και εκεί είχε άλλο φρούριο. Το χωριό μας άρεσε αρκετά γιατί είχε το κλασικό λατινοαμερικάνικο χρώμα. Μείναμε σχεδόν μία ώρα κάνοντας βόλτες, αλλά δεν καθίσαμε κάπου.

Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, από τον ίδιο δρόμο. Είχε λίγη κίνηση σε κάποιο σημείο αλλά δεν ήταν κάτι τρομερό. Από την πόλη Κολόν προς την πόλη Παναμά μπαίνεις στον Εθνικό δρόμο και πληρώνεις διόδια 2,30 δολάρια. Στα διόδια δε σταματάμε, αλλά μας χρεώνει το αυτοκίνητο και τα κρατά η εταιρία ενοικίασης.

Εμείς βγήκαμε πολύ νωρίς από την εθνική οδό για να πάμε πάλι στο κανάλι και το σημείο Miraflores Locks. Με εισιτήριο 10 δολαρίων το άτομο μπήκαμε και είδαμε ένα τεράστιο πλοίο να περνά από τις δεξαμενές που γέμιζαν και άδειαζαν νερό. Πήγαμε στην καλύτερη στιγμή, χωρίς να περιμένουμε, αλλά και χωρίς να χάσουμε τίποτα. Στο σημείο εκείνο το πλοίο κατέβαινε από την τελευταία λίμνη 2-3 δεξαμενές για να μπει στον Ειρηνικό ωκεανό. Πολύς κόσμος, όπως κι εμείς, είχε ανέβει σε μία μεγάλη εξέδρα αρκετά ψηλά για να βλέπει και ένας υπάλληλος ανέλυε το τι γινόταν.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία του περάσματος του πλοίου το ωραίο ήταν ότι υπήρχαν άλλα δύο κανάλια πίσω από αυτό που βλέπαμε εμείς μπροστά μας. Ήταν και σε μεγαλύτερο υψόμετρο και βλέπαμε άλλα δυο πλοία να περνούν και αυτά προς την ίδια κατεύθυνση, δηλαδή τον Ειρηνικό ωκεανό.

Έτσι ολοκληρώσαμε την πρώτη μέρα στην ύπαιθρο του Παναμά. Όμως δεν ήταν να μείνουμε στο ξενοδοχείο γιατί είχε ακόμα φως και κατεβήκαμε στον παραλιακό δρόμο, την malecon, που είναι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, για βόλτα.

 

[evaT]

Εσύ και γω μόνο με το που επιστρέφουμε πιάνουμε πληκτρολόγιο
Πολύ ωραίο ταξίδι αδημονούμε για τα παρακάτω!

 

[Delmem38110]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

 

[travelbreak]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

 

[Delmem38110]

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

 

[travelbreak]

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

Σίγουρα δε θυμάμαι με ακρίβεια. Όμως ήταν πολύ κοντά στη μισή ώρα γιατί στην Κόστα Ρίκα που ήταν μια ώρα το θυμάμαι πολύ καλά. Αλλά και πάλι σου λέω: αν πέσεις σε μεγάλη ουρά θα αργήσεις. Αν όχι, σε 15 λεπτά θα τελειώσεις. Βάλε και άλλα 5 λεπτά για τη βαλίτσα.
Στην αναχώρηση πιστεύω είναι πιο σύντομα.