Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Παναμάς Ποτάμια και ζούγκλα

[travelbreak]

Rio Dulce, βόλτα στο ποτάμι

Ο βασικός λόγος που ήρθαμε στο Rio Dulce, ήταν για να κάνουμε μία βαρκάδα προς τον Ατλαντικό Ωκεανό και συγκεκριμένα προς τη μικρή πόλη Livingstone. Γι’ αυτό μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, ένα από τα πρώτα που κάναμε ήταν να ρωτήσουμε τον ξενοδόχο πώς μπορούσαμε να κάνουμε αυτή τη βαρκάδα. Ο ξενοδόχος μας είπε λοιπόν ότι αν θέλαμε να πάμε με ιδιωτική βάρκα θα έπρεπε να πληρώσουμε 800 κετσέλες πού είναι το τοπικό νόμισμα. Αυτό σημαίνει περίπου 100 ευρώ και οι δυο. Είχαμε όμως και την εναλλακτική λύση να χρησιμοποιήσουμε το δημόσιο μέσο μεταφοράς, το οποίο κόστιζε ακριβώς τα μισά χρήματα δηλαδή 200 κετσέλες ο κάθε ένας. Πιστεύω ότι οι ντόπιοι πληρώνουν πολύ λιγότερα χρήματα για την ίδια βάρκα.

Για να πάμε και να γυρίσουμε εμείς προτιμήσαμε τον δεύτερο τρόπο λόγω του ότι είχε την μισή τιμή. Μας είπε λοιπόν ότι αυτός θα ειδοποιήσει τον βαρκάρη για να περάσει να μας πάρει από το ξενοδοχείο μας. Στην αρχή δεν είχαμε καταλάβει πως θα μπορούσε να περάσει η βάρκα από εκεί, αλλά μας εξήγησε ότι το ξενοδοχείο βρίσκεται ακριβώς πάνω στο ποτάμι (φτάσαμε νύχτα και δεν είχαμε δει τι γίνεται γύρω μας) και η βάρκα μπορεί να περάσει να μας παραλάβει. Συμφωνήσαμε λοιπόν και του δώσαμε το okay για να πάρει τηλέφωνο και εμείς θα ήμασταν στην προβλήτα του ξενοδοχείου στις 9:30 το πρωί για να περάσει και να μας πάρει το πλοιάριο. Ξέραμε ότι θα επιστρέφαμε από εκεί στις 2:30. Έτσι θα είχαμε μερικές ώρες χρόνο για τη βόλτα μας εκεί. Αυτοί οι δύο τρόποι μεταφοράς εδώ ονομάζονται, ο πρώτος ο ιδιωτικός, πριβάδο ενώ ο δεύτερος ονομάζεται κολεκτίβα.

Από το ξενοδοχείο μας η θέα:

Τραγική κατάσταση:

Ξυπνήσαμε αρκετά πρωί και κάπου στις 6:30 πήραμε το αυτοκίνητο για να κάνουμε μία πρωινή βόλτα. Θέλαμε να πάμε στο φρούριο Σαν Φελίπε πού βρίσκεται σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από το ξενοδοχείο μας. Πρώτα είπαμε να κάνουμε μία μικρή βόλτα στο χωριό, αλλά δεν βρήκαμε να παρκάρουμε και έτσι πήγαμε στο φρούριο. Εκεί μας είπαν ότι πριν τις 8:00 δεν ανοίγει και δεν επιτρέπεται η είσοδος. Επιστρέψαμε στο χωριό Rio Dulce για να κάνουμε μία βόλτα εκεί. Ουσιαστικά έχει ένα κεντρικότατο δρόμο, από όπου περνάνε όλα τα αυτοκίνητα και οι νταλίκες και σε αυτό το κεντρικό δρόμο είναι εκατοντάδες μαγαζιά παρατεταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο. Ευτυχώς βρήκαμε εύκολα τώρα ένα μέρος να παρκάρουμε, αφού ήταν πολύ πρωί και ο κόσμος δεν είχε έρθει ακόμα για τα ψώνια του αν και τα περισσότερα καταστήματα ήταν ανοιχτά.

Στη μικρή βόλτα που κάναμε στο χωριό Rio Dulce προσπαθούσαμε να πλησιάσουμε την μεριά του ποταμιού για να δούμε πως είναι και να βγάλουμε και φωτογραφίες Όταν ετοιμαζόμασταν να φύγουμε για το φρούριο ανακαλύψαμε μία τράπεζα και πήγα στο μηχάνημα ATM για να σηκώσω χρήματα με την κάρτα revolut. Πήρα χίλια δικά τους αλλά με χρέωσαν και περίπου 3% προμήθεια. Η ουσία είναι ότι εγώ έφυγα από το μηχάνημα έχοντας τα χρήματα για να κάνουμε οποιαδήποτε μικρή αγορά θέλαμε. Έτσι με κάρτα στο τηλέφωνο και με ντόπια νομίσματα στην τσέπη, μπορούσαμε να κινηθούμε πιο ελεύθερα, γιατί τα 700 που είχα αλλάξει την προηγούμενη μέρα δεν ήταν καθόλου αρκετά. Με την ανάληψη αντιλήφθηκα ότι η χρέωση μου ήταν για κάθε ένα ευρώ και 8,06 κετσελ.

Μετά από αυτό πήγαμε στο χωριό Σαν Φελίπε, με το ομώνυμο φρούριο, όπου είχε είσοδο για τον κάθε 175 κετσέλες για τον κάθε έναν από μας. Μπήκαμε στην αυλή του χώρου που περιβάλλει το φρούριο και προχωρήσαμε στα γρήγορα, γιατί πλέον ήμασταν λίγο αργοπορημένοι σε σχέση με τη βάρκα που θα μας πήγαινε στο Livingston και πλησιάσαμε το φρούριο το οποίο ήταν μεν πολύ μικρό αλλά πολύ εντυπωσιακό, όσον αφορά στους χώρους που είχε.

Όμως έπρεπε να φύγουμε σύντομα και δεν απολαύσαμε, όχι τόσο το φρούριο όσο τον περιβάλλοντα χώρο. Ειδικά η Ντίνα είχε αγχωθεί πολύ με το αν θα προλάβουμε τη βάρκα. Όμως ήμασταν πολύ άνετοι χρονικά και από τις 9:10 ήμασταν στο δωμάτιο.

Στις 9:20 κατεβήκαμε να περιμένουμε τη βάρκα, η οποία όμως καθυστερούσε να έρθει. Το αγόρι στη ρεσεψιόν μας είπε ότι τηλεφώνησε και επειδή μαζεύει πάρα πολύ κόσμο έχει μία μικρή καθυστέρηση. Η βάρκα όμως όσο περνούσε ο χρόνος δεν ερχόταν και είχαμε σχεδόν απογοητευτεί για το αν θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε την εκδρομή που είχαμε αποφασίσει. Κάθε τόσο το παιδί εκεί στη ρεσεψιόν μας έλεγε ότι έπαιρνε τηλέφωνο και ο βαρκάρης του έλεγε ότι φορτώνει τη βάρκα και έρχεται. Δηλαδή πήγαινε και μάζευε τον κόσμο από τις αποβάθρες. Βέβαια αυτό μας έκανε λίγο εντύπωση, γιατί είχαμε καταλάβει ότι δεν απείχαμε και πολύ από την αφετηρία των πλοιαρίων.

Να μην τα πολυλογώ: η βάρκα εμφανίστηκε στις 10:20, με 50 λεπτά καθυστέρηση και μέσα σε αυτήν δεν υπήρχε κανένας πελάτης. Οι επιβάτες δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι είχαν γίνει. Το καταλάβαμε όμως το απόγευμα, όταν ήταν να γυρίσουμε πίσω, όπου φτάνοντας ακριβώς στις 2:30 στο λιμανάκι του Λίβινγκστον ήτανε μία βάρκα τελείως γεμάτη με κόσμο και εμείς ήμασταν οι τελευταίοι επιβάτες. Αυτό σημαίνει ότι και το πρωί η βάρκα έφυγε γεμάτη κόσμο και είτε μας ξέχασαν, είτε δεν πέρασαν να μας πάρουν. Έτσι πήγαμε στο Λίβινγκστον με μία βάρκα οι δυο μας και μάλιστα δεν ήταν βάρκα της γραμμής γιατί ο βαρκάρης σε κάποια σημεία πήγαινε πιο αργά για να δούμε κάποια πουλιά και νούφαρα και κάποια άλλα ιδιαίτερης ομορφιάς σημεία στο ποτάμι.

Στο Livingston φτάσαμε κατά τις 11:30 και αυτό που θέλαμε εκεί να κάνουμε ήταν να πάμε σε ένα σημείο το οποίο ονομάζεται Siete Altares. Υποτίθεται ότι εκεί υπάρχει ένας ωραίος καταρράκτης. Γι’ αυτό χωρίς να χάσουμε καιρό πήραμε ένα τουκ-τουκ για να μας πάει εκεί. Όμως στα μισά της διαδρομής σταμάτησε και μας είπε ότι από κει και κάτω πρέπει να πάμε με τα πόδια, γιατί αυτός πραγματικά δεν μπορούσε να περάσει από ένα μικρό ποτάμι που υπήρχε. Του δώσαμε 20 κετσέλες, δηλαδή 2,5 ευρώ, και προχωρήσαμε με τα πόδια περίπου τρία χιλιόμετρα παραλιακά, τραβώντας υπέροχες φωτογραφίες στο στυλ της Καραϊβικής. Στο τέλος της διαδρομής μας υπήρχε ένα σπίτι και μέσα ήταν δύο τύποι. Ο ένας ξαπλωμένος σε μία αιώρα και ο άλλος ζήτησε 20 κετσέλες από τον καθένα για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στους καταρράχτες. Το ξέραμε ότι θα πληρώναμε αυτό το ποσόν, γιατί είχε κάτι ταμπελίτσες στη διαδρομή που το έλεγαν.

Αμέσως μετά το σπιτάκι ξεκινούσε το ποτάμι που είχε διαδοχικά μικρούς καταρράκτες με ύψος δύο τρία μέτρα ο κάθε ένας. Στο κάτω τους μέρος δημιουργούσαν από μία λιμνούλα και σε δύο σημεία ήταν κάτι άνθρωποι και κολυμπούσαν. Βασικά έκαναν μπάνιο ακίνητοι μέσα στις λιμνούλες. Περπατήσαμε κι εκεί κάπου ένα χιλιόμετρο. Στην τελευταία πισίνα βρήκαμε και ένα ζευγάρι από τη Σκωτία και μιλήσαμε για λίγο.

Ο τύπος που εισέπραττε τα χρήματα για την είσοδο στους καταρράκτες:

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής και επιστρέψαμε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είχαμε πάει.

Μάλιστα φτάσαμε στην προβλήτα ακριβώς την ώρα που θα έφευγε η βάρκα μας, που όπως προανέφερα ήταν γεμάτη κόσμο. Μπήκαμε λοιπόν μέσα στη βάρκα και επιστρέψαμε μαζί με τους υπόλοιπους. Του είπα του βαρκάρη και μας άφησε στο ξενοδοχείο μας ακριβώς, στην προβλήτα. Η ουσία είναι ότι μάλλον η βάρκα είχε γεμίσει στις 9:30 ή ξέχασε να περάσει να μας πάρει και τελικά υποχρεώθηκαν και μας πήγαν με ιδιωτική βάρκα. Αλλά τα χρήματα ήταν τα ίδια που θα δίναμε και στο εισιτήριο. Το εισιτήριο πράγματι είναι ακριβό και το απόγευμα που πήγαμε μία βόλτα προς τις αποβάθρες που ξεκινάνε τα πλοιάρια, είδαμε ότι αναγράφεται αυτή η τιμή.

Στο ξενοδοχείο φτάσαμε περίπου στις 3:30. Ξεκουραστήκαμε λίγο και στις 5:30 πήγαμε μία βόλτα με τα πόδια στο χωριό. Μάλιστα περάσαμε αυτή την τεράστια γέφυρα που περνάει πάνω από το ποτάμι και είναι δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Πέρναγε αρκετός κόσμος αυτή την ώρα μαζί με μας. Κάναμε λίγη βόλτα μέσα στο θορυβώδη δρόμο του χωριού αλλά και σε μερικές γειτονιές, ψωνίσαμε μετά κάποια φαγώσιμα και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο να τα φάμε.

Πάνω από τη γέφυρα:

Στην Γουατεμάλα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά από ό,τι στον Παναμά. Οι άνθρωποι δεν έχουν την εμφάνιση που είχαν εκεί. Είδαμε αρκετές γυναίκες ντυμένες με τον παραδοσιακό τρόπο, αλλά όχι κάτι ιδιαίτερο. Στην υπόλοιπη επαρχία της χώρας ήταν περισσότερες. Επίσης ένα άλλο θετικό είναι ότι εδώ δεν έχει τόση πολλή υγρασία όση στον Παναμά. Τα ρούχα στεγνώνουν αμέσως, ειδικά σήμερα που μπήκαμε μερικές φορές στο νερό του ποταμού για να πάμε στον καταρράκτη στέγνωσαν σε λίγη ώρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ώπα, εδώ είμαστε! Πρώτα like, μετά διαβάζω

 

[vasiliss]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

 

[travelbreak]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

6 με 28 Μαΐου 2022. Φρέσκο.

 

[go2dbeach]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

 

[travelbreak]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

Γενικά το ξέρετε ότι είμαι γρήγορος στην εξέλιξη κάθε ιστορίας μου. Πιστεύω ότι μέχρι το τέλος του μήνα θα έχω τελειώσει όλη την ιστορία. Μετά έχουμε και τις μάχες με τις τσούχτρες, συγνώμη τα θαλάσσια μπάνια ήθελα να πω.

 

[travelbreak]

Colon, Portobello και το Κανάλι

Το ταξίδι σχεδιάστηκε για κυκλοφορία με νοικιασμένο αυτοκίνητο και δυο οδηγούς. Όμως πλέον ήμουν μόνος. Έτσι το πήραμε απόφαση πως όπου ζοριζόμουν δε θα κυνηγούσαμε τον κάθε προορισμό του προγράμματός μου με το στανιό. Ό, τι προλάβουμε. Το καλό ήταν πως λόγω του τζετ λαγκ ξυπνούσαμε νωρίς και η μέρα ξεκινούσε λίγο μετά το ξημέρωμα.
Πρώτη μέρα λοιπόν. Στις 6:30, ίσως και λίγο νωρίτερα, πήραμε το αυτοκίνητο από το κλειστό παρκινγκ του ξενοδοχείου μας και ξεκινήσαμε το πρόγραμμα, όπως το είχαμε διαμορφώσει.

Εκείνο το πρωί δεν κάναμε ιδιαίτερες αλλαγές και ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το κανάλι του Παναμά στο πιο κοντινό σημείο, το οποίο είναι πολύ κοντά στην πρωτεύουσα και ονομάζεται Miraflores. Φτάσαμε στις 06:45, αλλά μας έδιωξαν για λόγους ασφαλείας και μας ενημέρωσαν ότι ανοίγει στις 8:00 το πρωί. Δεν μας άφησαν ούτε μία φωτογραφία να βγάλουμε. Γενικά στον Παναμά έχει πολύ ασφάλεια και ελέγχους.

Αφού λοιπόν φύγαμε από εκεί, πήγαμε στο επόμενο σημείο για να δούμε το κανάλι, το Πέδρο Μιγκέλ, αλλά και εκεί μας έδιωξαν, γιατί μας είπαν ότι το μέρος αυτό δεν είναι καθόλου για τουρίστες.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε προς την πλευρά του Ατλαντικού να πάμε στην πόλη Κολόν. Ο δρόμος είχε αρκετή κίνηση. Ίσως έφταιγε που ήταν Σάββατο και ο κόσμος έβγαινε για το ΣΚ. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε μία κατάσταση τραγική. Δεν περιμέναμε να δούμε μία τέτοια πόλη και μάλιστα στον Παναμά. Είχα διαβάσει στο Lonely Planet, ότι έχει πλέον παρακμάσει, αλλά τόσο πολύ! Σε μερικά σημεία νόμιζες ότι ήσουν σε βομβαρδισμένη περιοχή. Είχε πάρα πολλά μεγάλα και ωραία κτίρια εγκαταλειμμένα και στη φθορά του χρόνου αλλά και από ανθρώπους. Εγώ ήθελα να σταματήσουμε για καμιά φωτογραφία, αλλά η Ντίνα φοβόταν γιατί πίστευε ότι είναι επικίνδυνα.

Αφού περάσαμε διάφορα στενά, στην ίδια κατάσταση σχεδόν παντού, είδαμε ένα κεντρικό δρόμο ο οποίος προφανώς πριν από 100 τόσα χρόνια θα ήταν στις δόξες του. Γενικά έβλεπες παλιά όμορφα κτίρια αλλά ήταν μισογκρεμισμένα. Επίσης έβλεπες φτωχούς ανθρώπους να πηγαίνουν από δω και από κει ή να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού τους. Τελικά κάναμε δύο στάσεις για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Μάλιστα στη μία από αυτές μας ακολουθούσε συνέχεια ένα περιπολικό μέχρι που γυρίσαμε στο αυτοκίνητό μας για να το πάρουμε και να φύγουμε.

Η μια στάση ήταν κοντά στη θάλασσα αλλά δεν άξιζε και κάτι ιδιαίτερο, ενώ η άλλη ήταν στον κεντρικό δρόμο που προανέφερα για να βγάλουμε φωτογραφία μία εκκλησία και μερικά άλλα κτήρια. Εκ των υστέρων διάβασα ότι θεωρείται μία πολύ επικίνδυνη πόλη. Έτσι καλά κάναμε και φύγαμε.

Μετά προσπαθήσαμε να πάμε στη ζώνη Duty Free που προτείνει το Lonely Planet, αλλά καταλάβαμε ότι μάλλον πρόκειται για περιοχή που πάνε έμποροι. Έτσι δεν πήγαμε αλλά αποφασίσαμε να βάλουμε στο GPS την πόλη Πορτομπέλο, που βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από την Κολόν. Ο δρόμος ήταν πολύ όμορφος, αν και λίγο στενός, αλλά ήταν συνέχεια κοντά στη θάλασσα. Μιλάμε βέβαια για τον Ατλαντικό ωκεανό και την Καραϊβική.

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Portobello σταματήσαμε να δούμε ένα φρούριο (Ruinas de Portobelo, Fuerte Santiago) λίγο εγκαταλειμμένο, αλλά είχε ωραία θέα προς τη θάλασσα και κάποια νησιά. Από κει έφευγαν βάρκες για να πάνε όποιοι ήθελαν να κολυμπήσουν σε άλλα σημεία. Εμείς το σκεφτήκαμε αλλά αποφασίσαμε να μην σπαταλήσουμε το χρόνο μας σε μπάνιο.

Προχωρήσαμε και στο χωριό Portobello, όπου και εκεί είχε άλλο φρούριο. Το χωριό μας άρεσε αρκετά γιατί είχε το κλασικό λατινοαμερικάνικο χρώμα. Μείναμε σχεδόν μία ώρα κάνοντας βόλτες, αλλά δεν καθίσαμε κάπου.

Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, από τον ίδιο δρόμο. Είχε λίγη κίνηση σε κάποιο σημείο αλλά δεν ήταν κάτι τρομερό. Από την πόλη Κολόν προς την πόλη Παναμά μπαίνεις στον Εθνικό δρόμο και πληρώνεις διόδια 2,30 δολάρια. Στα διόδια δε σταματάμε, αλλά μας χρεώνει το αυτοκίνητο και τα κρατά η εταιρία ενοικίασης.

Εμείς βγήκαμε πολύ νωρίς από την εθνική οδό για να πάμε πάλι στο κανάλι και το σημείο Miraflores Locks. Με εισιτήριο 10 δολαρίων το άτομο μπήκαμε και είδαμε ένα τεράστιο πλοίο να περνά από τις δεξαμενές που γέμιζαν και άδειαζαν νερό. Πήγαμε στην καλύτερη στιγμή, χωρίς να περιμένουμε, αλλά και χωρίς να χάσουμε τίποτα. Στο σημείο εκείνο το πλοίο κατέβαινε από την τελευταία λίμνη 2-3 δεξαμενές για να μπει στον Ειρηνικό ωκεανό. Πολύς κόσμος, όπως κι εμείς, είχε ανέβει σε μία μεγάλη εξέδρα αρκετά ψηλά για να βλέπει και ένας υπάλληλος ανέλυε το τι γινόταν.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία του περάσματος του πλοίου το ωραίο ήταν ότι υπήρχαν άλλα δύο κανάλια πίσω από αυτό που βλέπαμε εμείς μπροστά μας. Ήταν και σε μεγαλύτερο υψόμετρο και βλέπαμε άλλα δυο πλοία να περνούν και αυτά προς την ίδια κατεύθυνση, δηλαδή τον Ειρηνικό ωκεανό.

Έτσι ολοκληρώσαμε την πρώτη μέρα στην ύπαιθρο του Παναμά. Όμως δεν ήταν να μείνουμε στο ξενοδοχείο γιατί είχε ακόμα φως και κατεβήκαμε στον παραλιακό δρόμο, την malecon, που είναι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, για βόλτα.

 

[evaT]

Εσύ και γω μόνο με το που επιστρέφουμε πιάνουμε πληκτρολόγιο
Πολύ ωραίο ταξίδι αδημονούμε για τα παρακάτω!

 

[Delmem38110]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

 

[travelbreak]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

 

[Delmem38110]

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

 

[travelbreak]

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

Σίγουρα δε θυμάμαι με ακρίβεια. Όμως ήταν πολύ κοντά στη μισή ώρα γιατί στην Κόστα Ρίκα που ήταν μια ώρα το θυμάμαι πολύ καλά. Αλλά και πάλι σου λέω: αν πέσεις σε μεγάλη ουρά θα αργήσεις. Αν όχι, σε 15 λεπτά θα τελειώσεις. Βάλε και άλλα 5 λεπτά για τη βαλίτσα.
Στην αναχώρηση πιστεύω είναι πιο σύντομα.