Γουατεμάλα Κόστα Ρίκα Παναμάς Ποτάμια και ζούγκλα

[travelbreak]

Πρώτη μέρα Γουατεμάλα: Τι μέρα κι αυτή!!!

Δύσκολη. Το ήξερα από τότε που έβαζα την πρώτη διανυκτέρευση στη Γουατεμάλα στο χωριό Rio Dulce. Θα φτάναμε στο αεροδρόμιο της Γουατεμάλα περίπου στις 10:30 το πρωί. Η Γουατεμάλα πάει μία ώρα πίσω από τον Παναμά που βρίσκεται ανατολικότερα και η διαφορά της από την Ελλάδα είναι στις 9 ώρες, ενώ του Παναμά ήταν στις 8. Θα φτάναμε λοιπόν αυτή την ώρα στο αεροδρόμιο και έπρεπε να πάμε να παραλάβουμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει. Πήγαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο, όπου ενώ στον Παναμά είχα παράδοση σε 15 λεπτά, στη Γουατεμάλα χρειάστηκε μία ώρα και 15 λεπτά. Θα εξηγήσω παρακάτω τους λόγους γι’ αυτό.

Μετά την παραλαβή του αυτοκινήτου θα έπρεπε να πάμε στο χωριό Rio Dulce. Αυτό απέχει περίπου 275 χιλιόμετρα από την πόλη της Γουατεμάλας. Το Google έδινε γι’ αυτή τη διαδρομή σχεδόν 5 ώρες, αλλά εγώ ξέρω ότι σε αυτές τις ώρες τίποτα δεν είναι σίγουρο, εκτός από το ότι όλα αλλάζουν ανά πάσα στιγμή. Ειδικά οι δρόμοι τους δεν είναι και οι καλύτεροι. Θα θέλαμε λοιπόν να έρθουμε στο κατάλυμα που θα μέναμε πριν νυχτώσει.
Ας μην τα λέω όλα αυτά και ας περιγράψω πως περάσαμε τη μέρα αυτή, αν και δεν έχω πολλά να πω. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Γουατεμάλα και με πολύ λίγες διατυπώσεις μπήκαμε στη χώρα. Μόλις παραλάβαμε την βαλίτσα μας βγήκαμε στον 2ο όροφο του κτιρίου του αεροδρομίου και εκεί αμέσως υπήρχαν διάφορα γραφεία για να κάνουμε συνάλλαγμα, αλλά και να αγοράσουμε κάρτα SIM της Γουατεμάλας για το τηλέφωνό μας. Εγώ όμως αποφάσισα να μην κάνω κάτι από αυτά τα δύο, γιατί πίστευα ότι στις αφίξεις στον πρώτο όροφο ή στο ισόγειο θα έβρισκα να κάνω αυτή την δουλειά. Κάπου είχα διαβάσει ότι είναι φτηνότερα να αγοράσουμε κάρτα SIM από τον ισόγειο. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που βρεθήκαμε εκεί, ούτε για συνάλλαγμα υπήρχε γραφείο να μας αλλάξει, αλλά ούτε για κάρτα SIM.

Γι' αυτό αποφασίσαμε να πάμε στα γρήγορα στην ενοικίαση του αυτοκινήτου. Η εταιρεία, ενώ είχε γραφείο στο ισόγειο του αεροδρομίου, δεν είχε κανέναν υπάλληλο εκεί. Ευτυχώς ένας καλός χριστιανός μας είπε να βγούμε έξω, γιατί οι υπάλληλοι είναι εκεί που γίνεται η παράδοση του οχήματος. Δηλαδή στο πάρκινγκ της εταιρείας. Πάμε εκεί όπου ένας νωχελικός τύπος μας περίμενε χωρίς καμία ανυπομονησία και αυτό γιατί είχα πληρώσει ήδη σχεδόν 800 δολάρια για την κράτηση του αυτοκινήτου, το οποίο ήταν ένα τεράστιο Kia Sportage. Είχα κλείσει και εδώ μεγάλο αυτοκίνητο γιατί υποτίθεται θα ήμασταν τουλάχιστον τέσσερις, αλλά μπορεί και πέντε άνθρωποι. Τελικά ήμασταν μόνο δύο. Όταν πήγαμε στον υπάλληλο, εγώ τον παρακάλεσα μήπως γινόταν να πάρουμε ένα μικρότερο αυτοκίνητο. Εκείνος μου το απέκλεισε κατευθείαν. Με διαβεβαίωσε ότι δεν είχαν ούτε ένα αυτοκίνητο ελεύθερο και ας έβλεπα εγώ το πάρκινγκ γεμάτο αυτοκίνητα. Εγώ του εξήγησα τους λόγους που ήθελα μικρό αυτοκίνητο και όταν του είπα ότι είμαι διατεθειμένος να μην ζητήσω μείωση του τιμήματος, ως δια μαγείας βρέθηκε ένα Toyota Yaris. Όμως το πρόβλημα ήταν αλλού: η ευθύνη μου για οτιδήποτε στο Kia Sportage ήταν 1.800 δολάρια ενώ για το Yaris ήταν 1.000 δολάρια. Σιγά την διαφορά! Το θέμα είναι να μην υπάρξει κάποια οικονομική απαίτηση. Δε γινόταν να έχω πλήρη ασφάλιση στην εταιρία του.

Τελικά αποφάσισα να πάρω το Kia γιατί φοβήθηκα λίγο και τους δρόμους, οπότε αυτό θα ήταν πιο βολικό στις ανωμαλίες. Στην παραλαβή διαπιστώσαμε ότι είχε πάρα πολλά γδαρσίματα απ’ έξω. Τα φωτογράφησα, τα σημείωσε και εκείνος και το πήραμε για να φύγουμε βάζοντας ως αρχικό προορισμό, αλλά και τελικό, το ξενοδοχείο στο Rio Dulce. Φεύγοντας από εκεί δεν είχαμε ούτε κάρτα για το κινητό ούτε ντόπια νομίσματα. Και εδώ δεν είναι Παναμάς για να παίρνουν όλοι δολάρια. Ευτυχώς έχω στο κινητό εφαρμογή πλοηγού που δεν απαιτεί ίντερνετ.

Ξεκίνησα και οδήγησα σε δρόμους μέσα στην πόλη της Γουατεμάλα με πάρα πολύ κίνηση και με τεντωμένα τα μάτια και το μυαλό μου, μην τυχόν και συμβεί οτιδήποτε. Το αεροδρόμιο είναι μέσα στην πόλη σχεδόν. Είναι απίστευτο αλλά περάσαμε από την κεντρικότερη πλατεία της πρωτεύουσας. Μετά από περισσότερο από μια ώρα καταφέραμε και βγήκαμε από την πόλη. Όμως τα πράγματα δεν ήταν και πολύ καλύτερα έξω, γιατί ενώ ο δρόμος ήταν φαρδύς με δύο και τρεις λωρίδες ανά κατεύθυνση, όλα τα αυτοκίνητα, και υπήρχαν πάρα πολλά, έτρεχαν γρήγορα γι’ αυτό και πάλι έπρεπε να προσέχω. Αυτό κράτησε για όλη τη διαδρομή μέχρι το Rio Dulce. Και μάλιστα τα τελευταία 100 km ο δρόμος ήταν πιο στενός και τα αυτοκίνητα έτρεχαν ακόμα πιο γρήγορα.

Όταν βγήκαμε από την πόλη της Γουατεμάλα προσπαθούσα να βρω και κάρτα για το κινητό αλλά και να αλλάξω χρήματα. Έκανα μερικές στάσεις αλλά δεν υπήρξε κανένα αποτέλεσμα. Η ώρα προχωρούσε και εμείς διψούσαμε πάρα πολύ. Γι’ αυτό είπα να σταματήσω σε ένα βενζινάδικο όπου ευελπιστούσα ότι εκεί θα είχαν τουλάχιστον νερό για να αγοράσω με πιστωτική κάρτα. Πάντως σε μία από τις προηγούμενες στάσεις σε ένα κατάστημα μου έδιναν κάρτα SIM αλλά δεν έπαιρναν ούτε δολάρια ούτε πιστωτική κάρτα. Με έστειλαν σε μία τράπεζα εκεί δίπλα, αλλά για να μπω είχε ουρά 5-6 ανθρώπων. Περίμενα, και σε πέντε λεπτά δεν είχαν προχωρήσει ούτε κατά ένα άτομο. Γι’ αυτό σηκώθηκα και έφυγα. Ευτυχώς στο βενζινάδικο που πήγα και ψώνισα νερό με την πιστωτική κάρτα, η κοπέλα μου είπε ότι δίπλα σε ένα κατάστημα πώλησης ανταλλακτικών αυτοκινήτων, ο άνθρωπος εκεί άλλαζε χρήματα. Πράγματι ένας υπάλληλος αφού ρώτησε το αφεντικό του, για 100 δολάρια μου έδωσε μόνο 700 κέτσελ. Στην τράπεζα θα έπαιρνα περίπου εκατό επιπλέον, όμως τα είχα ανάγκη και ήμουν πολύ ευχαριστημένος με αυτό που είχα πετύχει. Και η χαρά μου έγινε ακόμα μεγαλύτερη, όταν σε μία επόμενη στάση μπόρεσα με 50 κετσέλες να αγοράσω κάρτα sim για το κινητό, με πολλά δεδομένα και για 15 μέρες.

Προς το τέλος διαδρομής υπήρχε ένας αρχαιολογικός χώρος ο Quirigua, αλλά αποφασίσαμε να μην πάμε, αν και τον είχα σημειώσει στο πρόγραμμα, γιατί θα φτάναμε έτσι πολύ αργά στο σημείο που θα διανυκτερεύαμε. Η εμπειρία να οδηγείς νύχτα σε δρόμο της Γουατεμάλα, με το 80% των αυτοκινήτων να είναι νταλίκες, αξίζει μόνο για να λες ότι έχεις πετύχει το βίβερε περικολοζαμέντε. Σε κάθε κατεύθυνση υπήρχε μόνο μία λωρίδα και πολλές νταλίκες προσπερνούσαν ακόμα και μένα, όχι μόνο άλλες νταλίκες. Ακόμα και σε περιπτώσεις που ανάμεσα σε μένα και στην επόμενη νταλίκα που ήταν μπροστά μου δεν υπήρχε χώρος ούτε για μια νταλίκα, αυτοί με προσπερνούσαν και ερχόντουσαν κοντά μου και έμπαιναν μέσα σε μένα και την επομένη νταλίκα!

Φτάσαμε τελικά λίγο πριν τις 8:00 στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει, και μας περίμενε ένας νεαρός, ο οποίος δεν ήξερε ούτε μία λέξη στα Αγγλικά, αλλά με το Google translate καταφέραμε να συνεννοηθούμε. Βασικά να κλείσουμε την αυριανή εκδρομή στο ποτάμι μέχρι Livingstone μέσω του ποταμιού Rio Dulce.

Δεν ξέρω αν φάνηκε από την περιγραφή, αλλά η μέρα σήμερα ήταν πολύ δύσκολη. Και το βράδυ φάγαμε μερικά σάντουιτς ο καθένας. Για βράδυ λοιπόν φάγαμε αυτά και δύο μεγάλες μπύρες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 24

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 24

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Ώπα, εδώ είμαστε! Πρώτα like, μετά διαβάζω

 

[vasiliss]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

 

[travelbreak]

Οκ, παίρνω θέση κι εγώ και περιμένω.
Πότε έγινε αυτό το ταξίδι;

6 με 28 Μαΐου 2022. Φρέσκο.

 

[go2dbeach]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

 

[travelbreak]

Ελπίζω να συνεχίσεις σύντομα, είμαστε και άρρωστοι με την περιοχή μερικοί

Γενικά το ξέρετε ότι είμαι γρήγορος στην εξέλιξη κάθε ιστορίας μου. Πιστεύω ότι μέχρι το τέλος του μήνα θα έχω τελειώσει όλη την ιστορία. Μετά έχουμε και τις μάχες με τις τσούχτρες, συγνώμη τα θαλάσσια μπάνια ήθελα να πω.

 

[travelbreak]

Colon, Portobello και το Κανάλι

Το ταξίδι σχεδιάστηκε για κυκλοφορία με νοικιασμένο αυτοκίνητο και δυο οδηγούς. Όμως πλέον ήμουν μόνος. Έτσι το πήραμε απόφαση πως όπου ζοριζόμουν δε θα κυνηγούσαμε τον κάθε προορισμό του προγράμματός μου με το στανιό. Ό, τι προλάβουμε. Το καλό ήταν πως λόγω του τζετ λαγκ ξυπνούσαμε νωρίς και η μέρα ξεκινούσε λίγο μετά το ξημέρωμα.
Πρώτη μέρα λοιπόν. Στις 6:30, ίσως και λίγο νωρίτερα, πήραμε το αυτοκίνητο από το κλειστό παρκινγκ του ξενοδοχείου μας και ξεκινήσαμε το πρόγραμμα, όπως το είχαμε διαμορφώσει.

Εκείνο το πρωί δεν κάναμε ιδιαίτερες αλλαγές και ξεκινήσαμε για να πάμε να δούμε το κανάλι του Παναμά στο πιο κοντινό σημείο, το οποίο είναι πολύ κοντά στην πρωτεύουσα και ονομάζεται Miraflores. Φτάσαμε στις 06:45, αλλά μας έδιωξαν για λόγους ασφαλείας και μας ενημέρωσαν ότι ανοίγει στις 8:00 το πρωί. Δεν μας άφησαν ούτε μία φωτογραφία να βγάλουμε. Γενικά στον Παναμά έχει πολύ ασφάλεια και ελέγχους.

Αφού λοιπόν φύγαμε από εκεί, πήγαμε στο επόμενο σημείο για να δούμε το κανάλι, το Πέδρο Μιγκέλ, αλλά και εκεί μας έδιωξαν, γιατί μας είπαν ότι το μέρος αυτό δεν είναι καθόλου για τουρίστες.

Γι αυτό λοιπόν συνεχίσαμε προς την πλευρά του Ατλαντικού να πάμε στην πόλη Κολόν. Ο δρόμος είχε αρκετή κίνηση. Ίσως έφταιγε που ήταν Σάββατο και ο κόσμος έβγαινε για το ΣΚ. Όταν φτάσαμε εκεί είδαμε μία κατάσταση τραγική. Δεν περιμέναμε να δούμε μία τέτοια πόλη και μάλιστα στον Παναμά. Είχα διαβάσει στο Lonely Planet, ότι έχει πλέον παρακμάσει, αλλά τόσο πολύ! Σε μερικά σημεία νόμιζες ότι ήσουν σε βομβαρδισμένη περιοχή. Είχε πάρα πολλά μεγάλα και ωραία κτίρια εγκαταλειμμένα και στη φθορά του χρόνου αλλά και από ανθρώπους. Εγώ ήθελα να σταματήσουμε για καμιά φωτογραφία, αλλά η Ντίνα φοβόταν γιατί πίστευε ότι είναι επικίνδυνα.

Αφού περάσαμε διάφορα στενά, στην ίδια κατάσταση σχεδόν παντού, είδαμε ένα κεντρικό δρόμο ο οποίος προφανώς πριν από 100 τόσα χρόνια θα ήταν στις δόξες του. Γενικά έβλεπες παλιά όμορφα κτίρια αλλά ήταν μισογκρεμισμένα. Επίσης έβλεπες φτωχούς ανθρώπους να πηγαίνουν από δω και από κει ή να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού τους. Τελικά κάναμε δύο στάσεις για να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες. Μάλιστα στη μία από αυτές μας ακολουθούσε συνέχεια ένα περιπολικό μέχρι που γυρίσαμε στο αυτοκίνητό μας για να το πάρουμε και να φύγουμε.

Η μια στάση ήταν κοντά στη θάλασσα αλλά δεν άξιζε και κάτι ιδιαίτερο, ενώ η άλλη ήταν στον κεντρικό δρόμο που προανέφερα για να βγάλουμε φωτογραφία μία εκκλησία και μερικά άλλα κτήρια. Εκ των υστέρων διάβασα ότι θεωρείται μία πολύ επικίνδυνη πόλη. Έτσι καλά κάναμε και φύγαμε.

Μετά προσπαθήσαμε να πάμε στη ζώνη Duty Free που προτείνει το Lonely Planet, αλλά καταλάβαμε ότι μάλλον πρόκειται για περιοχή που πάνε έμποροι. Έτσι δεν πήγαμε αλλά αποφασίσαμε να βάλουμε στο GPS την πόλη Πορτομπέλο, που βρίσκεται σε απόσταση μιας ώρας από την Κολόν. Ο δρόμος ήταν πολύ όμορφος, αν και λίγο στενός, αλλά ήταν συνέχεια κοντά στη θάλασσα. Μιλάμε βέβαια για τον Ατλαντικό ωκεανό και την Καραϊβική.

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Portobello σταματήσαμε να δούμε ένα φρούριο (Ruinas de Portobelo, Fuerte Santiago) λίγο εγκαταλειμμένο, αλλά είχε ωραία θέα προς τη θάλασσα και κάποια νησιά. Από κει έφευγαν βάρκες για να πάνε όποιοι ήθελαν να κολυμπήσουν σε άλλα σημεία. Εμείς το σκεφτήκαμε αλλά αποφασίσαμε να μην σπαταλήσουμε το χρόνο μας σε μπάνιο.

Προχωρήσαμε και στο χωριό Portobello, όπου και εκεί είχε άλλο φρούριο. Το χωριό μας άρεσε αρκετά γιατί είχε το κλασικό λατινοαμερικάνικο χρώμα. Μείναμε σχεδόν μία ώρα κάνοντας βόλτες, αλλά δεν καθίσαμε κάπου.

Μετά πήραμε το δρόμο της επιστροφής, από τον ίδιο δρόμο. Είχε λίγη κίνηση σε κάποιο σημείο αλλά δεν ήταν κάτι τρομερό. Από την πόλη Κολόν προς την πόλη Παναμά μπαίνεις στον Εθνικό δρόμο και πληρώνεις διόδια 2,30 δολάρια. Στα διόδια δε σταματάμε, αλλά μας χρεώνει το αυτοκίνητο και τα κρατά η εταιρία ενοικίασης.

Εμείς βγήκαμε πολύ νωρίς από την εθνική οδό για να πάμε πάλι στο κανάλι και το σημείο Miraflores Locks. Με εισιτήριο 10 δολαρίων το άτομο μπήκαμε και είδαμε ένα τεράστιο πλοίο να περνά από τις δεξαμενές που γέμιζαν και άδειαζαν νερό. Πήγαμε στην καλύτερη στιγμή, χωρίς να περιμένουμε, αλλά και χωρίς να χάσουμε τίποτα. Στο σημείο εκείνο το πλοίο κατέβαινε από την τελευταία λίμνη 2-3 δεξαμενές για να μπει στον Ειρηνικό ωκεανό. Πολύς κόσμος, όπως κι εμείς, είχε ανέβει σε μία μεγάλη εξέδρα αρκετά ψηλά για να βλέπει και ένας υπάλληλος ανέλυε το τι γινόταν.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία του περάσματος του πλοίου το ωραίο ήταν ότι υπήρχαν άλλα δύο κανάλια πίσω από αυτό που βλέπαμε εμείς μπροστά μας. Ήταν και σε μεγαλύτερο υψόμετρο και βλέπαμε άλλα δυο πλοία να περνούν και αυτά προς την ίδια κατεύθυνση, δηλαδή τον Ειρηνικό ωκεανό.

Έτσι ολοκληρώσαμε την πρώτη μέρα στην ύπαιθρο του Παναμά. Όμως δεν ήταν να μείνουμε στο ξενοδοχείο γιατί είχε ακόμα φως και κατεβήκαμε στον παραλιακό δρόμο, την malecon, που είναι πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας, για βόλτα.

 

[evaT]

Εσύ και γω μόνο με το που επιστρέφουμε πιάνουμε πληκτρολόγιο
Πολύ ωραίο ταξίδι αδημονούμε για τα παρακάτω!

 

[Delmem38110]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

 

[travelbreak]

τι χρόνους εξόδου εισόδου έχει τώρα το αεροδρόμιο στον Παναμά. για να βγεις δηλαδή και να ξαναμπείς.

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

 

[Delmem38110]

Δεν είχαμε ιδιαίτερες καθυστερήσεις στον Παναμά. Οι υπάλληλοι ήταν γρήγοροι.
Άλλωστε πιστεύω ότι εξαρτάται από την κίνηση του αεροδρομίου εκείνη την ώρα που φτάνεις. Εμείς ας πούμε φάγαμε μεγάλη καθυστέρηση στο Σαν Χοσέ, αφού βγήκαμε τελευταίοι από το αεροπλάνο.

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

 

[travelbreak]

θα με ενδιέφερε πιο συγκεκριμένα αν θυμάσαι φυσικά. πόσα λεπτά αναμονή στο να βγείτε και πόσα λεπτά στο να μπείτε. ευχαριστώ.

Σίγουρα δε θυμάμαι με ακρίβεια. Όμως ήταν πολύ κοντά στη μισή ώρα γιατί στην Κόστα Ρίκα που ήταν μια ώρα το θυμάμαι πολύ καλά. Αλλά και πάλι σου λέω: αν πέσεις σε μεγάλη ουρά θα αργήσεις. Αν όχι, σε 15 λεπτά θα τελειώσεις. Βάλε και άλλα 5 λεπτά για τη βαλίτσα.
Στην αναχώρηση πιστεύω είναι πιο σύντομα.