travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.566
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πρώτη μέρα πρωί: Γνωριμία με το Χαρτούμ.
- Πρώτη μέρα απόγευμα: Απογευματινή βαρκάδα στο Νείλο.
- Δεύτερη μέρα πρωί: Οι πρώτες δυσκολίες και η έξοδος από το Χαρτούμ.
- Δεύτερη μέρα απόγευμα: Τα πρώτα μνημεία. Old Dongola
- Τρίτη μέρα πρωί: Βόλτες στη σκόνη. Άνθρωποι και μνημεία.
- Τρίτη μέρα απόγευμα: Ηλιοβασίλεμα στο Νείλο της ερήμου.
- Τέταρτη μέρα πρωί: Το πέρασμα του Νείλου.
- Τέταρτη μέρα απόγευμα: Άφιξη στο Soleb.
- Πέμπτη μέρα πρωί: Νησί Sai στο Νείλο.
- Πέμπτη μέρα απόγευμα: Βόλτα στους αμμόλοφους.
- Έκτη μέρα: Με πυρετό στην έρημο. Οι πρώτες πυραμίδες.
- Έβδομη μέρα πρωί: Πυραμίδες και Ναοί (Temples) στην Καρίμα.
- Έβδομη μέρα απόγευμα: Πυραμίδες και Νείλος από ψηλά.
- Όγδοη μέρα πρωί: Στο δρόμο για το Μερόε.
- Όγδοη μέρα απόγευμα: Οι Πυραμίδες στο Μερόε.
- Ένατη μέρα πρωί: Πόλη των Βασιλέων.
- Ένατη μέρα απόγευμα: Ναοί μακριά από το Νείλο. Άφιξη στο Χαρτούμ.
- Αναχώρηση και σύνοψη του ταξιδιού
- Βίντεο
- Επίλογος
Όγδοη μέρα απόγευμα: Οι Πυραμίδες στο Μερόε.
Στο Μερόε φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και πήγαμε να δούμε τις πυραμίδες, πριν πάμε στο σπίτι που θα μέναμε, για να είμαστε σίγουροι ότι θα είχαμε χρόνο στον αρχαιολογικό χώρο. Έχει καταπληκτικές πυραμίδες και κάναμε βόλτα για περίπου δύο ώρες το απόγευμα, λίγο πριν τη δύση του ήλιου, με την Ντίνα. Είναι ένας υπέροχος χώρος μέσα στην έρημο, χωρίς να υπάρχει κάποιο χωριό ή πόλη κοντά. Φτάσαμε λίγο πριν τις 15:00 και φύγαμε στις 17:30.
Η πρώτη εικόνα:
Στις πυραμίδες που φτάσαμε του Μερόε, δεν υπήρχε άλλος τουρίστας εκτός από μας. Όταν περάσαμε την είσοδο του χώρου, πολλοί άνθρωποι με καμήλες μας παρακαλούσαν να ανέβουμε σε αυτές για να μας πάνε μέχρι τις πυραμίδες. Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο μακριά αλλά και που περπατούσαμε ένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε εμάς μας άρεσε. Τις βλέπαμε από μακριά και αργά να πλησιάζουμε εμείς και εκείνες να μεγαλώνουν στα μάτια μας. Και ήταν υπέροχες. Ήταν περίπου 40 με 50. Πολλές άλλες ήταν σχεδόν ισοπεδωμένες. Υπήρχαν μικρές αλλά και μεγαλύτερες, αλλά όλες στο στυλ του Σουδάν, δηλαδή σχετικά μικρές, όχι θηριώδεις.
Μας πήραν από πίσω 3-4 παιδάκια για να μας πουλήσουν κάτι σουβενίρ και δύο άνθρωποι με τις καμήλες τους μήπως κουραστούμε και ανέβουμε. Εμείς όμως δεν το κάναμε γιατί μας άρεσε εκεί το περπάτημα και από την πρώτη πυραμίδα που συναντάς μέχρι να πας στην τελευταία είναι περίπου άλλο ένα χιλιόμετρο. Όμως είναι απολαυστικό γιατί βλέπεις αυτό τον πολιτισμό. Οι πυραμίδες εκεί έχουν την ιδιαιτερότητα ότι έχουν ένα προθάλαμο πριν (ας πούμε) μπεις στην πυραμίδα, γιατί φυσικά δεν μπαίνεις. Δεν ξέρω γιατί γινόταν αυτό και δεν το έχω δει αλλού. Ίσως από αυτό τον προθάλαμο πήγαιναν προς τα κάτω για να θάψουν το νεκρό.
Από το εσωτερικό:
Αφού κάναμε βόλτα στις πρώτες πυραμίδες παρατηρήσαμε ότι στην κορφή ενός λόφου είχε μαζευτεί κόσμος και ερχόταν προς το μέρος μας. Πρέπει να ήρθαν τουλάχιστον 200 άτομα, όλοι τους σχεδόν νέοι και πολλά κορίτσια. Ταυτόχρονα ήρθαν και γύρω στις 30 καμήλες με τους καβαλάρηδές τους. Αναρωτιόμασταν γιατί ήρθαν όλοι μαζί εκείνη την ώρα. Σκεφτόμουν μήπως έρχονταν για να δουν εμάς τους δύο τουρίστες. Δε θα ήταν περίεργο να έρθει ένα μικρό πλήθος να παρακολουθεί κάποιους τουρίστες. Όμως δεν ήρθαν πολύ κοντά μας (άρα δεν ήρθαν για μας, μεγάλη η χάρη μας!) και μου έκανε εντύπωση ότι οι περισσότεροι ήταν ντυμένοι με πολύ καλά ρούχα.
Όταν τελειώσαμε τη βόλτα μας σε όλες τις πυραμίδες ξεκινήσαμε την επιστροφή προς την είσοδο και η ώρα ήταν 16:45. Άρα σε μισή ώρα ο ήλιος θα έδυε. Εν τω μεταξύ οι 30-40 καμήλες είχαν παραταχτεί μπροστά στις πυραμίδες αλλά σε κάποια απόσταση και λίγο μετά κάθισαν στην άμμο. Συγκλονιστική εικόνα: οι καμήλες στολισμένες και από πίσω οι πυραμίδες!
Όταν φτάσαμε φεύγοντας σε μία απόσταση 300 μέτρα περίπου από τις πυραμίδες, παρατηρούμε ότι όλο το πλήθος των ντόπιων ξεκίνησε να φεύγει. Η Ντίνα έλεγε ότι ίσως θα έμεναν για να δουν το ηλιοβασίλεμα, αλλά δεν το έκαναν, έφυγαν νωρίτερα από τη δύση. Στο δρόμο, επειδή ήταν νέα παιδιά, μας πρόλαβαν και μας έπιασαν την κουβέντα κάποια κορίτσια. Μας είπαν ότι είχαν έρθει εκδρομή και είναι από το πανεπιστήμιο και σπουδάζουν νοσοκομειακά δηλαδή είτε ιατρική είτε νοσηλευτές. Είχαν έρθει από μία πόλη κοντά στο Χαρτούμ. Μας μιλούσαν με πολύ ενδιαφέρον αλλά μου έκανε εντύπωση που όταν τους είπα ότι είμαστε από την Ελλάδα δηλαδή τους είπα τη λέξη Greece και μετά τους είπα και γιουνάν εκείνοι νόμιζαν ότι ήμασταν από την Γαλλία μετά τους το διευκρίνισα. Οι υπόλοιποι, γιατί δεν ήταν όλοι οι φοιτητές, σηκώθηκαν και έφυγαν και πήγαν προς τον λόφο από τον οποίο κατέβηκαν. Οι φοιτητές είχαν έρθει με δύο πούλμαν, ένα για τα κορίτσια και το άλλο για τα αγόρια.
Εμείς φτάνοντας στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου προσπαθήσαμε να ψωνίσουμε κάποια σουβενίρ της πλάκας που είχαν, αλλά ήταν σχετικά ακριβά και πήραμε μονάχα δύο μικρά κομμάτια. Ευτυχώς είχαμε πάρει μία ξύλινη μάσκα από το Χαρτούμ την πρώτη μέρα στο τουρ της πόλης.
Φεύγοντας από εκεί, ακριβώς δύο χιλιόμετρα από τον αρχαιολογικό χώρο μέσα στην έρημο βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Ναι τέρμα τα σπίτια των Νουβίων πια! Από μακριά φαινόταν πανέμορφο και επιβλητικό μέσα στην έρημο και στο μισοσκόταδο. Όμως φτάνοντας διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα. Μας είπαν ότι με ένα αυτοκίνητο πάνε να φέρουν diesel για τη μηχανή που παράγει το ρεύμα. Ευτυχώς δεν άργησε να έρθει και έτσι είχαμε φως στο δωμάτιο, το οποίο είναι συμπαθέστατο με ξύλινα έπιπλα αλλά σιδερένιες πόρτες. Καλά, έχουμε και wi-fi και έτσι μπορώ τώρα και υπαγορεύω αυτά που θέλω να γράψω.
Το ξενοδοχείο μας:
Αφού κάτσαμε και απολαύσαμε ένα πολύ κόκκινο ηλιοβασίλεμα, ο οδηγός μας ετοίμασε το φαγητό. Όμως ετοίμασε πολλά πράγματα και αφού η Ντίνα δεν τρώει τίποτα εγώ δεν μπορούσα να τα φάω αλλά ούτε και εκείνος. Είχε φτιάξει μοσχάρι το οποίο όμως ήταν πολύ σκληρό. Είχε φτιάξει φάβα, σαν σούπα και ήταν νόστιμη. Είχε φτιάξει μία ντοματοσαλάτα και είχε φτιάξει και κουκιά. Έφαγα λίγο από όλα.
Κάτσαμε και φάγαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου (αν το πεις ρεσεψιόν θα φρίξουν τα ξενοδοχεία ενός αστεριού της Ελλάδας). Έξω εννοείται αλλά ήτανε ο τόπος γεμάτος κουνούπια και φυσικά βάλαμε autan για να γλιτώσουμε. Δίπλα μας καθόταν η παρέα με τους τύπους από το Υoung Pioneer tour και έφαγαν, από ό,τι είδε η Ντίνα, φαγητό υποδεέστερο του δικού μας. Μετά αυτοί έφυγαν να πάνε να μείνουν σε σκηνές στην έρημο. Την άλλη μέρα που ήρθαν για πρωινό, μου είπε ένας από αυτούς ότι ήταν υπέροχα γιατί κοιμήθηκαν δίπλα στις πυραμίδες. Για φίδια δε μου είπε, καλά τον είδα.
Όταν γυρίσαμε μετά το φαγητό στο δωμάτιο, διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε νερό και δεν ήρθε ποτέ. Μας είπαν ότι περιμένουν τον υδραυλικό, καλά κρασιά. Εγώ είχα προλάβει να κάνω μπάνιο νωρίτερα που είχε νερό. Η Ντίνα έμεινε χωρίς αυτό. Πάντως είναι κρίμα γιατί τα δωμάτια είναι τεράστια και φαίνονται πολύ καλά. Με λίγη περισσότερη καθαριότητα και να πρόσεχαν και κάποια τέτοια θέματα δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Βέβαια κάνει ζέστη και ένα κλιματιστικό μηχάνημα που έχουν δεν δουλεύει, οπότε θα τη βγάλουμε με τον ανεμιστήρα. Ο οδηγός μας σήμερα μας είπε διάφορα για το κόστος ταξιδιού και του φαγητού, αλλά θα τα γράψω κάποια άλλη στιγμή.
Στο Μερόε φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και πήγαμε να δούμε τις πυραμίδες, πριν πάμε στο σπίτι που θα μέναμε, για να είμαστε σίγουροι ότι θα είχαμε χρόνο στον αρχαιολογικό χώρο. Έχει καταπληκτικές πυραμίδες και κάναμε βόλτα για περίπου δύο ώρες το απόγευμα, λίγο πριν τη δύση του ήλιου, με την Ντίνα. Είναι ένας υπέροχος χώρος μέσα στην έρημο, χωρίς να υπάρχει κάποιο χωριό ή πόλη κοντά. Φτάσαμε λίγο πριν τις 15:00 και φύγαμε στις 17:30.
Η πρώτη εικόνα:
Στις πυραμίδες που φτάσαμε του Μερόε, δεν υπήρχε άλλος τουρίστας εκτός από μας. Όταν περάσαμε την είσοδο του χώρου, πολλοί άνθρωποι με καμήλες μας παρακαλούσαν να ανέβουμε σε αυτές για να μας πάνε μέχρι τις πυραμίδες. Η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο μακριά αλλά και που περπατούσαμε ένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε εμάς μας άρεσε. Τις βλέπαμε από μακριά και αργά να πλησιάζουμε εμείς και εκείνες να μεγαλώνουν στα μάτια μας. Και ήταν υπέροχες. Ήταν περίπου 40 με 50. Πολλές άλλες ήταν σχεδόν ισοπεδωμένες. Υπήρχαν μικρές αλλά και μεγαλύτερες, αλλά όλες στο στυλ του Σουδάν, δηλαδή σχετικά μικρές, όχι θηριώδεις.
Μας πήραν από πίσω 3-4 παιδάκια για να μας πουλήσουν κάτι σουβενίρ και δύο άνθρωποι με τις καμήλες τους μήπως κουραστούμε και ανέβουμε. Εμείς όμως δεν το κάναμε γιατί μας άρεσε εκεί το περπάτημα και από την πρώτη πυραμίδα που συναντάς μέχρι να πας στην τελευταία είναι περίπου άλλο ένα χιλιόμετρο. Όμως είναι απολαυστικό γιατί βλέπεις αυτό τον πολιτισμό. Οι πυραμίδες εκεί έχουν την ιδιαιτερότητα ότι έχουν ένα προθάλαμο πριν (ας πούμε) μπεις στην πυραμίδα, γιατί φυσικά δεν μπαίνεις. Δεν ξέρω γιατί γινόταν αυτό και δεν το έχω δει αλλού. Ίσως από αυτό τον προθάλαμο πήγαιναν προς τα κάτω για να θάψουν το νεκρό.
Από το εσωτερικό:
Αφού κάναμε βόλτα στις πρώτες πυραμίδες παρατηρήσαμε ότι στην κορφή ενός λόφου είχε μαζευτεί κόσμος και ερχόταν προς το μέρος μας. Πρέπει να ήρθαν τουλάχιστον 200 άτομα, όλοι τους σχεδόν νέοι και πολλά κορίτσια. Ταυτόχρονα ήρθαν και γύρω στις 30 καμήλες με τους καβαλάρηδές τους. Αναρωτιόμασταν γιατί ήρθαν όλοι μαζί εκείνη την ώρα. Σκεφτόμουν μήπως έρχονταν για να δουν εμάς τους δύο τουρίστες. Δε θα ήταν περίεργο να έρθει ένα μικρό πλήθος να παρακολουθεί κάποιους τουρίστες. Όμως δεν ήρθαν πολύ κοντά μας (άρα δεν ήρθαν για μας, μεγάλη η χάρη μας!) και μου έκανε εντύπωση ότι οι περισσότεροι ήταν ντυμένοι με πολύ καλά ρούχα.
Όταν τελειώσαμε τη βόλτα μας σε όλες τις πυραμίδες ξεκινήσαμε την επιστροφή προς την είσοδο και η ώρα ήταν 16:45. Άρα σε μισή ώρα ο ήλιος θα έδυε. Εν τω μεταξύ οι 30-40 καμήλες είχαν παραταχτεί μπροστά στις πυραμίδες αλλά σε κάποια απόσταση και λίγο μετά κάθισαν στην άμμο. Συγκλονιστική εικόνα: οι καμήλες στολισμένες και από πίσω οι πυραμίδες!
Όταν φτάσαμε φεύγοντας σε μία απόσταση 300 μέτρα περίπου από τις πυραμίδες, παρατηρούμε ότι όλο το πλήθος των ντόπιων ξεκίνησε να φεύγει. Η Ντίνα έλεγε ότι ίσως θα έμεναν για να δουν το ηλιοβασίλεμα, αλλά δεν το έκαναν, έφυγαν νωρίτερα από τη δύση. Στο δρόμο, επειδή ήταν νέα παιδιά, μας πρόλαβαν και μας έπιασαν την κουβέντα κάποια κορίτσια. Μας είπαν ότι είχαν έρθει εκδρομή και είναι από το πανεπιστήμιο και σπουδάζουν νοσοκομειακά δηλαδή είτε ιατρική είτε νοσηλευτές. Είχαν έρθει από μία πόλη κοντά στο Χαρτούμ. Μας μιλούσαν με πολύ ενδιαφέρον αλλά μου έκανε εντύπωση που όταν τους είπα ότι είμαστε από την Ελλάδα δηλαδή τους είπα τη λέξη Greece και μετά τους είπα και γιουνάν εκείνοι νόμιζαν ότι ήμασταν από την Γαλλία μετά τους το διευκρίνισα. Οι υπόλοιποι, γιατί δεν ήταν όλοι οι φοιτητές, σηκώθηκαν και έφυγαν και πήγαν προς τον λόφο από τον οποίο κατέβηκαν. Οι φοιτητές είχαν έρθει με δύο πούλμαν, ένα για τα κορίτσια και το άλλο για τα αγόρια.
Εμείς φτάνοντας στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου προσπαθήσαμε να ψωνίσουμε κάποια σουβενίρ της πλάκας που είχαν, αλλά ήταν σχετικά ακριβά και πήραμε μονάχα δύο μικρά κομμάτια. Ευτυχώς είχαμε πάρει μία ξύλινη μάσκα από το Χαρτούμ την πρώτη μέρα στο τουρ της πόλης.
Φεύγοντας από εκεί, ακριβώς δύο χιλιόμετρα από τον αρχαιολογικό χώρο μέσα στην έρημο βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Ναι τέρμα τα σπίτια των Νουβίων πια! Από μακριά φαινόταν πανέμορφο και επιβλητικό μέσα στην έρημο και στο μισοσκόταδο. Όμως φτάνοντας διαπιστώσαμε ότι δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα. Μας είπαν ότι με ένα αυτοκίνητο πάνε να φέρουν diesel για τη μηχανή που παράγει το ρεύμα. Ευτυχώς δεν άργησε να έρθει και έτσι είχαμε φως στο δωμάτιο, το οποίο είναι συμπαθέστατο με ξύλινα έπιπλα αλλά σιδερένιες πόρτες. Καλά, έχουμε και wi-fi και έτσι μπορώ τώρα και υπαγορεύω αυτά που θέλω να γράψω.
Το ξενοδοχείο μας:
Αφού κάτσαμε και απολαύσαμε ένα πολύ κόκκινο ηλιοβασίλεμα, ο οδηγός μας ετοίμασε το φαγητό. Όμως ετοίμασε πολλά πράγματα και αφού η Ντίνα δεν τρώει τίποτα εγώ δεν μπορούσα να τα φάω αλλά ούτε και εκείνος. Είχε φτιάξει μοσχάρι το οποίο όμως ήταν πολύ σκληρό. Είχε φτιάξει φάβα, σαν σούπα και ήταν νόστιμη. Είχε φτιάξει μία ντοματοσαλάτα και είχε φτιάξει και κουκιά. Έφαγα λίγο από όλα.
Κάτσαμε και φάγαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου (αν το πεις ρεσεψιόν θα φρίξουν τα ξενοδοχεία ενός αστεριού της Ελλάδας). Έξω εννοείται αλλά ήτανε ο τόπος γεμάτος κουνούπια και φυσικά βάλαμε autan για να γλιτώσουμε. Δίπλα μας καθόταν η παρέα με τους τύπους από το Υoung Pioneer tour και έφαγαν, από ό,τι είδε η Ντίνα, φαγητό υποδεέστερο του δικού μας. Μετά αυτοί έφυγαν να πάνε να μείνουν σε σκηνές στην έρημο. Την άλλη μέρα που ήρθαν για πρωινό, μου είπε ένας από αυτούς ότι ήταν υπέροχα γιατί κοιμήθηκαν δίπλα στις πυραμίδες. Για φίδια δε μου είπε, καλά τον είδα.
Όταν γυρίσαμε μετά το φαγητό στο δωμάτιο, διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε νερό και δεν ήρθε ποτέ. Μας είπαν ότι περιμένουν τον υδραυλικό, καλά κρασιά. Εγώ είχα προλάβει να κάνω μπάνιο νωρίτερα που είχε νερό. Η Ντίνα έμεινε χωρίς αυτό. Πάντως είναι κρίμα γιατί τα δωμάτια είναι τεράστια και φαίνονται πολύ καλά. Με λίγη περισσότερη καθαριότητα και να πρόσεχαν και κάποια τέτοια θέματα δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα. Βέβαια κάνει ζέστη και ένα κλιματιστικό μηχάνημα που έχουν δεν δουλεύει, οπότε θα τη βγάλουμε με τον ανεμιστήρα. Ο οδηγός μας σήμερα μας είπε διάφορα για το κόστος ταξιδιού και του φαγητού, αλλά θα τα γράψω κάποια άλλη στιγμή.