travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.566
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Πρώτη μέρα πρωί: Γνωριμία με το Χαρτούμ.
- Πρώτη μέρα απόγευμα: Απογευματινή βαρκάδα στο Νείλο.
- Δεύτερη μέρα πρωί: Οι πρώτες δυσκολίες και η έξοδος από το Χαρτούμ.
- Δεύτερη μέρα απόγευμα: Τα πρώτα μνημεία. Old Dongola
- Τρίτη μέρα πρωί: Βόλτες στη σκόνη. Άνθρωποι και μνημεία.
- Τρίτη μέρα απόγευμα: Ηλιοβασίλεμα στο Νείλο της ερήμου.
- Τέταρτη μέρα πρωί: Το πέρασμα του Νείλου.
- Τέταρτη μέρα απόγευμα: Άφιξη στο Soleb.
- Πέμπτη μέρα πρωί: Νησί Sai στο Νείλο.
- Πέμπτη μέρα απόγευμα: Βόλτα στους αμμόλοφους.
- Έκτη μέρα: Με πυρετό στην έρημο. Οι πρώτες πυραμίδες.
- Έβδομη μέρα πρωί: Πυραμίδες και Ναοί (Temples) στην Καρίμα.
- Έβδομη μέρα απόγευμα: Πυραμίδες και Νείλος από ψηλά.
- Όγδοη μέρα πρωί: Στο δρόμο για το Μερόε.
- Όγδοη μέρα απόγευμα: Οι Πυραμίδες στο Μερόε.
- Ένατη μέρα πρωί: Πόλη των Βασιλέων.
- Ένατη μέρα απόγευμα: Ναοί μακριά από το Νείλο. Άφιξη στο Χαρτούμ.
- Αναχώρηση και σύνοψη του ταξιδιού
- Βίντεο
- Επίλογος
Έβδομη μέρα απόγευμα: Πυραμίδες και Νείλος από ψηλά.
Από τις μια ως τις τέσσερις ξεκουραζόμουν και όταν ξεκινήσαμε ήμουν περδίκι. Πήγαμε πάλι στο ιερό τους βουνό Μπαρκάλ όπου θα ανεβαίναμε πάνω για να δούμε τη θέα. Ο Σάντι μας άφησε στο σημείο που θα ξεκινούσαμε και έμεινε εκεί κοντά να μας περιμένει. Σε αυτά είναι πολύ καλός. Κάναμε λιγότερο από μισή ώρα να ανέβουμε. Μαζί μας ανέβαιναν κι άλλοι ντόπιοι. Εννοείται νεαροί. Όλοι μας χαιρετούσαν και μερικοί νεαροί μας ζήτησαν να βγούμε μαζί φωτογραφία. Από άκρη σε άκρη το βουνό είναι κάπου διακόσια-τριακόσια μέτρα. Είναι σχεδόν επίπεδο αν και με πολλές ανωμαλίες. Εν τω μεταξύ είχε ανέβει αρκετός κόσμος επάνω. Βρήκαμε και τους αρχαιολόγους που μένουν δίπλα μας. Από εκεί επάνω η θέα της πόλης, των τέμπλων, των πυραμίδων και του Νείλου ήταν υπέροχη.
Όταν άρχισε να πλησίαζε η ώρα του ηλιοβασιλέματος πήγαμε προς τη μεριά των πυραμίδων. Μας είχε πει ο οδηγός μας ότι είναι ωραία για φωτογραφίες. Δεν ήταν γιατί είχαμε μπροστά μας τον ήλιο που έδυε. Όμως είχε μια μεγάλη κατεβασιά με άμμο και είχαν μαζευτεί πολλά παιδιά να παίζουν με την άμμο. Έκαναν τούμπες στην άμμο που ήταν κατηφορική. Τα είδαμε για λίγο και μόλις έδυσε ο ήλιος κατεβήκαμε κι εμείς από την άμμο πολύ γρήγορα.
Οι ντόπιοι αρέσκονταν στις φωτογραφίσεις με μας:
Με το Σάντι πήγαμε μία βόλτα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Δε θα έλεγα πως ήταν ωραία, αλλά από το να πάμε στο σπίτι από πριν τις έξι ήταν καλύτερα. Όταν φεύγαμε από την πλατεία ήρθε ο τύπος του στρατού και άρχισε πάλι να λέει στο Σάντι ότι δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Του είπε ότι δε βγάλαμε, και αφού δε μας είχε δει μας άφησε να φύγουμε.
Αυτά είναι τα λεγόμενα καφενεία των γυναικών. Κάποιες γυναίκες έφερναν μερικές πλαστικές καρέκλες και ένα τραπεζάκι με καφέ και τσάι. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνονται οι ντόπιοι που κάθονται και πίνουν το ποτό τους και οι γυναίκες βγάζουν κάτι ως μεροκάματο. Τραπέζια δεν υπάρχουν.
Να αναφέρω ένα περιστατικό για να δείξω πόσο καλός επαγγελματίας στη δουλειά του ήταν ο Σάντι. Την πέμπτη μέρα που θα πηγαίναμε να δούμε το νησάκι Sai στο Νείλο, είχε ανησυχία και φαινόταν. Τον ρώτησα τι είχε και μου είπε ότι δεν βρίσκει τον γνωστό του βαρκάρη για να μας μεταφέρει στο νησί. Όμως, μου λέει, μην ανησυχείτε αφού έχει κι άλλους βαρκάρηδες εκεί. Εμείς ήμασταν ήσυχοι γιατί του είχαμε εμπιστοσύνη. Αμέσως μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για να πάμε στο νησί. Στο δρόμο του είπαμε να σταματήσει κάπου για φωτογραφίες αλλά μας λέει ότι βιαζόταν. Μας εξήγησε ότι αν δεν έβρισκε βάρκα να περάσουμε θα έπρεπε να γυρίσει πίσω, ίσως και πενήντα χιλιόμετρα να περάσουμε απέναντι το Νείλο με φέρι μποτ. Εμείς βρισκόμασταν στη δυτική όχθη και θα περνούσαμε στην ανατολική. Από εκεί θα ανεβαίναμε πάνω μέχρι να φτάσουμε απέναντι από το νησί και εκεί είχε φέρι μποτ να μας πάει σε αυτό. Μετά θα γυρνούσαμε πίσω στο Soleb με την αντίστροφη πορεία. Ευτυχώς δε χρειάστηκε. Πάντως στο νησί Sai ήθελε οπωσδήποτε να πάμε. Και πήγαμε με τον εύκολο τρόπο που περιέγραψα την πέμπτη μέρα το πρωί.
Στο σπίτι το βράδυ εγώ έφαγα τα μακαρόνια που είχαν μείνει από το μεσημέρι, λίγο γάλα και ένα γλυκό που μου έδωσε ο Σάντι.
Από τις μια ως τις τέσσερις ξεκουραζόμουν και όταν ξεκινήσαμε ήμουν περδίκι. Πήγαμε πάλι στο ιερό τους βουνό Μπαρκάλ όπου θα ανεβαίναμε πάνω για να δούμε τη θέα. Ο Σάντι μας άφησε στο σημείο που θα ξεκινούσαμε και έμεινε εκεί κοντά να μας περιμένει. Σε αυτά είναι πολύ καλός. Κάναμε λιγότερο από μισή ώρα να ανέβουμε. Μαζί μας ανέβαιναν κι άλλοι ντόπιοι. Εννοείται νεαροί. Όλοι μας χαιρετούσαν και μερικοί νεαροί μας ζήτησαν να βγούμε μαζί φωτογραφία. Από άκρη σε άκρη το βουνό είναι κάπου διακόσια-τριακόσια μέτρα. Είναι σχεδόν επίπεδο αν και με πολλές ανωμαλίες. Εν τω μεταξύ είχε ανέβει αρκετός κόσμος επάνω. Βρήκαμε και τους αρχαιολόγους που μένουν δίπλα μας. Από εκεί επάνω η θέα της πόλης, των τέμπλων, των πυραμίδων και του Νείλου ήταν υπέροχη.
Όταν άρχισε να πλησίαζε η ώρα του ηλιοβασιλέματος πήγαμε προς τη μεριά των πυραμίδων. Μας είχε πει ο οδηγός μας ότι είναι ωραία για φωτογραφίες. Δεν ήταν γιατί είχαμε μπροστά μας τον ήλιο που έδυε. Όμως είχε μια μεγάλη κατεβασιά με άμμο και είχαν μαζευτεί πολλά παιδιά να παίζουν με την άμμο. Έκαναν τούμπες στην άμμο που ήταν κατηφορική. Τα είδαμε για λίγο και μόλις έδυσε ο ήλιος κατεβήκαμε κι εμείς από την άμμο πολύ γρήγορα.
Οι ντόπιοι αρέσκονταν στις φωτογραφίσεις με μας:
Με το Σάντι πήγαμε μία βόλτα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Δε θα έλεγα πως ήταν ωραία, αλλά από το να πάμε στο σπίτι από πριν τις έξι ήταν καλύτερα. Όταν φεύγαμε από την πλατεία ήρθε ο τύπος του στρατού και άρχισε πάλι να λέει στο Σάντι ότι δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες. Του είπε ότι δε βγάλαμε, και αφού δε μας είχε δει μας άφησε να φύγουμε.
Αυτά είναι τα λεγόμενα καφενεία των γυναικών. Κάποιες γυναίκες έφερναν μερικές πλαστικές καρέκλες και ένα τραπεζάκι με καφέ και τσάι. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνονται οι ντόπιοι που κάθονται και πίνουν το ποτό τους και οι γυναίκες βγάζουν κάτι ως μεροκάματο. Τραπέζια δεν υπάρχουν.
Να αναφέρω ένα περιστατικό για να δείξω πόσο καλός επαγγελματίας στη δουλειά του ήταν ο Σάντι. Την πέμπτη μέρα που θα πηγαίναμε να δούμε το νησάκι Sai στο Νείλο, είχε ανησυχία και φαινόταν. Τον ρώτησα τι είχε και μου είπε ότι δεν βρίσκει τον γνωστό του βαρκάρη για να μας μεταφέρει στο νησί. Όμως, μου λέει, μην ανησυχείτε αφού έχει κι άλλους βαρκάρηδες εκεί. Εμείς ήμασταν ήσυχοι γιατί του είχαμε εμπιστοσύνη. Αμέσως μετά το πρωινό ξεκινήσαμε για να πάμε στο νησί. Στο δρόμο του είπαμε να σταματήσει κάπου για φωτογραφίες αλλά μας λέει ότι βιαζόταν. Μας εξήγησε ότι αν δεν έβρισκε βάρκα να περάσουμε θα έπρεπε να γυρίσει πίσω, ίσως και πενήντα χιλιόμετρα να περάσουμε απέναντι το Νείλο με φέρι μποτ. Εμείς βρισκόμασταν στη δυτική όχθη και θα περνούσαμε στην ανατολική. Από εκεί θα ανεβαίναμε πάνω μέχρι να φτάσουμε απέναντι από το νησί και εκεί είχε φέρι μποτ να μας πάει σε αυτό. Μετά θα γυρνούσαμε πίσω στο Soleb με την αντίστροφη πορεία. Ευτυχώς δε χρειάστηκε. Πάντως στο νησί Sai ήθελε οπωσδήποτε να πάμε. Και πήγαμε με τον εύκολο τρόπο που περιέγραψα την πέμπτη μέρα το πρωί.
Στο σπίτι το βράδυ εγώ έφαγα τα μακαρόνια που είχαν μείνει από το μεσημέρι, λίγο γάλα και ένα γλυκό που μου έδωσε ο Σάντι.