Σρι Λάνκα Ταξιδι στη χώρα του τσαγιού και των Ταμιλ

[LULLU]

Kaι λίγη αναδρομή στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν της χώρας και στα αίτια ενός 25 ετούς εμφυλίου πολέμου..Αν και η ιστορία είναι περίπλοκη και οι πηγές μου ισως να μην είναι αντικειμενικές, θα προσπαθήσω τουλάχιστον με ένα απλό κατανοητό τρόπο να περιγράψω το ταξίδι προς το πόλεμο.. Ελπίζω να μην σας κουράσω η να σας γεμίσω με πληροφοριες που κουράζουν..

Ποιοι είναι τωρα οι Ταμίλ? Ταμίλ είναι λαός της Ινδικής ηπείρου κυρίως της Νότιας Ινδίας που η ιστορία τους έχει καταγραφεί εδώ και 2 χιλιάδες χρόνια και έχουν προσφέρει σημαντικά στη παγκόσμια τέχνη , αρχιτεκτονική , γλυπτική και στη μουσική. Η Ινδία φιλοξενεί περίπου 63 εκκ (από τα 77 εκκ που ζουν παγκοσμίως αλλά κυρίως Ασία και Νότια Αφρική) Ταμίλ η Σριλανκα 3.5 εκκ και η Μαλαισία 1,5 εκκ .Τα 3.5 εκκ Ταμίλ στα 20 εκκ κατοίκων του νησιού αποτελούν μειονότητα δηλαδή το 16% του πληθυσμού. Και ως μειονότητα είχε διαφορές με τους υπόλοιπους. Διαφορές που καλλιέργησαν και θέριεψαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες, οι οποίοι εκδίωξαν τους Ολλανδούς, που και εκείνοι με τη σειρά τους είχαν εκδιώξει τους Πορτογάλους,. Πέρασε από χίλια κύματα και χέρια η χώρα που εκείνη τη εποχή άκουγε στο όνομα Κεϋλάνη. Οι Βρετανοί λοιπόν μετέφεραν πολλούς Ταμίλ από τη νότια Ινδία( που την κατείχαν επίσης) ώστε να δουλέψουν στις φυτείες στις αρχές του 20ου αιώνα, δίδοντας έτσι ( έτσι φαινόταν) μεγαλύτερη «αυτονομία» στην αποικία, στην ουσία ήθελαν να ελέγξουν καλύτερα από το κομμάτι της και εκείνο της Ταμίλ Ναντου στην Ινδία( ξέρεις εμείς σας βρίσκουμε δουλειές στο εξωτερικό) αλλα σπέρνοντας και το ζιζάνιο της διχόνοιας μεταξύ Ταμίλ Κεϋλάνης και Ταμίλ Ινδίας που είναι πιο φασαριόζικοι και ζόρικοι.. προνόμια σε αυτό μικρό τμήμα της μειονότητας των Ταμίλ. Το να δουλεύουν νυχθημερόν στα χωράφια και τις φάρμες τόσο οι Ταμίλ όσο και οι Σινχαλέζοι εργάτες της βόρειας περιοχής, είχε σαν αποτέλεσμα να αποξενωθούν και να απομακρυνθούν από την σινχαλέζικη πλειονότητα του πλούσιου νότου, η οποία άρχισε να αναπτύσσει αστικά κέντρα κυρίως στο Κολόμπο, να δημιουργεί μια νέα εργατική τάξη αφήνοντας απ έξω τους Ταμίλ που δούλευαν στο βόρειο τμήμα της χώρας. Γνωστή και αποδεδειγμένα αποτελεσματική τακτική της Βρετανίας και των άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο να σπέρνουν διχόνοια στους αυτόχθονες πληθυσμούς (συνήθως σε φυλετικό επίπεδο) δίνοντας περισσότερη εύνοια και προνόμια στη μια πλευρά και όχι στην άλλη . Οι πρώτες εκλογές του 1931 υπό Βρετανική επίβλεψη είχαν σαν αποτέλεσμα ένα κυβερνητικό σχήμα σινχαλεζων ανώτερης τάξης, το οποιο σχήμα, έκανε γαργάρα την υπόθεση της ανεξαρτησίας από τη Βρετανία παρακαλώντας μόνο για ψίχουλα μιας μεγαλύτερης αυτονομίας…,( ετσι γίνεται ξεπληρώνεις τα δανεικά) Η αυξανόμενη αστική τάξη των λίγων εκλεκτών, ο συσσωρευμένος πλούτος σε μια μικρή μερίδα κόσμου στη πρωτεύουσα ενώ η πλειοψηφία των εργατών Ταμιλ και Σινχαλεζων που ζούσε σε άθλιες συνθήκες εργασίας σε φυτείες και φάρμες ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της κυβέρνησης που οδηγησε στη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας της χώρας και την έναρξη διαμαρτυριών, εκδηλώσεων αντίδρασης και πολιτικής πίεσης. Ιδρύθηκε έτσι το κόμμα LSSP που απαιτούσε την πληρη ανεξαρτησία από τη Βρετανία και που στους κόλπους του βρήκαν καταφύγιο πέρα από την ιδρυτική νεολαία σινχαλέζων και οι εργάτες και νεοι των Ταμίλ, πιστεύοντας πως ήταν το μόνο κόμμα που διεκδικούσε τη βελτίωση συνθηκών εργασίας και κατάργηση του αποκλεισμού των Ταμίλ από τη εργασία τη μόρφωση και παιδεία. .

Το τότε κυβερνόν Εθνικό κόμμα UPN σε συνεργασία με το φιλελεύθερο κόμμα SLFP, ( συνεργασίες δημοκρατικές) κήρυξε αντίποινα και για να διασπάσει και να αποδυναμώσει το LSSP και να σπείρει διχόνοια στους εργάτες, ( παντού τα πάντα τελικά) πέρασε το νόμο Ιθαγένειας του 1948 ‘’ Ζινχάλα μόνο’’ αφαιρώντας κάθε δικαίωμα ιθαγένειας από τους Ταμίλ ινδικής καταγωγής σε μια προσπάθεια να αποδυναμώσει το LSSP και να σπείρει τη διχόνοια στους εργάτες. Σκλήρυνε το πράγμα δηλαδή…

Τι να κάνει τώρα και το LSSP? Πώς να αντιδράσει? Ποιο δρόμο να ακολουθήσει? Του αγώνα η της υποταγής, της συνθηκολόγησης? Προτίμησε το δεύτερο, με αποτέλεσμα να συνεργαστεί με τα κυβερνόντα κόμματα εξαπολύοντας παράλληλα κάποιες αντιδράσεις για τα δήθεν παλιά πιστεύω του και τις κόκκινες γραμμές που λέει σήμερα ο δικός μας ο Σταθάκης, ( μη φανεί εντελώς η κωλοτουμπα) αλλά δυστυχώς χάνοντας τη βάση του, τον ιδεαλισμό του , το σκοπό ιδρύσεως του η ηγεσία του ολοένα απομακρύνονταν από τους εργάτες και τα δικαιώματα τους.. και αυτό θα φέρει ( τη διάσπαση) την αύξηση εθνικισμού των Ταμίλ, την απόσχιση τους, τη δημιουργία των Τίγρεων Ταμίλ, που εφαρμόζοντας το αντάρτικο έριξαν λάδι στη φωτιά και ο εμφύλιος ξεκινά..

Το ιστορικό του πολέμου έχει ως εξης..( μην νομίζετε ότι έχω μνήμη ελέφαντα και γράφω τόσα!!!! ,που μάλλον είναι πολλά αλλά διαβάζοντας πάλι δεν μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό να τα καταθέσω στα γραφόμενα μου)

Τον Απρίλιο του 1971 ξέσπασε η πρώτη μεγάλη εξέγερση της άνεργης νεολαίας των Ταμίλ, η οποία πνίγηκε στο αίμα! Έρχεται η ώρα του Βελουπιλάι Πραμπακαράν του αρχηγού όλων με μεγάλη αγωνιστική ιστορία.. Σε ηλικία μόλις 17 χρονών το 1972 πετάει μια βόμβα εναντίον ομάδας στρατιωτών ,ενώ το 1975 πυροβολεί εξ επαφής τον δήμαρχο της Τζάφνα, της μεγαλύτερης πόλης των Ταμίλ, θεωρώντας τον «προδότη». Και τι κάνει λοιπόν αυτός ο νεαρός με την ενηλικίωση του? Όχι βέβαια πάρτι… Ιδρύει το 1976 τους Τίγρεις της Απελευθέρωσης.

Η οργάνωση αυτή στηρίζεται στους καταπιεσμένους Ταμίλ, η οποία ενισχύεται οικονομικά και πολιτικά από τους Ταμίλ της διασποράς. Από αναφορές του BBCο ετήσιος προϋπολογισμός των Τίγρεων άγγιζε τα 300 εκ δολάρια .Παράλληλα, έχει τη συμπάθεια και τη στήριξη των δεκάδων εκατομμυρίων Ταμίλ της Ινδίας του κρατιδίου Ταμίλ Ναντού, ακριβώς δίπλα στη Σρι Λάνκα, σε απόσταση λίγων δεκάδων μιλίων. Αλλά όμως η κεντρική εξουσία της Ινδίας έχει αλλά στο μυαλό της, στέλνοντας στρατό για να υποστηρίξει τα κυβερνητικά στρατεύματα και έφυγε από το πεδίο αφού είχε χάσει 1200 στρατιώτες …

Το 1983 οι Τίγρεις Ταμίλ επιτίθενται σε στρατιωτική περίπολο και σκοτώνουν 13 στρατιώτες. Οι Σινχαλέζοι απαντούν με την εξαπόλυση πογκρόμ εναντίον αμάχων Ταμίλ, σφάζοντας τουλάχιστον 600 άτομα, μεταξύ των οποίων και γυναικόπαιδα. Ο εμφύλιος αρχίζει.

Το 1991 οι Ταμίλ βρίσκονται στο απόγειο της ισχύος τους. Ελέγχουν το ένα τρίτο της έκτασης της Σρι Λάνκα. Την Πρωτομαγιά του 1993 οι Ταμίλ δολοφονούν τον πρόεδρο της χώρας Ρανασίνγκε Πρεμαντάσα αλλά ,,αλλά το παιχνίδι αρχίζει να χάνεται…

Έχουν όμως ήδη χάσει το παιχνίδι των διεθνών συσχετισμών, καθώς η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η συνακόλουθη στροφή της Ινδίας προς τις ΗΠΑ τους στερεί όλους τους συμμάχους.

Ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι ΗΠΑ και η Βρετανία αποκτούν τον ασφυκτικό έλεγχο του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και στο πλαίσιο αυτό στραγγαλίζουν οικονομικά και τους Τίγρεις Ταμίλ, οι οποίοι σταδιακά χάνουν συνεχώς έδαφος και στα πεδία των μαχών.

Για να εκδικηθούν την στάση της Ινδίας και την ανάμειξη της στο πόλεμο μια γυναίκα-καμικάζι των Ταμίλ δολοφονεί τον Ινδό πρωθυπουργό Ρατζίβ Γκάντι, στις 21 Μαϊου 1989 γεγονός που ενισχύει τη απομόνωση των Τίγρεων , βρέθηκαν μόνοι τους αλλά συνέχισαν να αντιστέκονται λυσσασμένα μέχρι το τέλος. Ένα τέλος με 23.000 αντάρτες των Τίγρεων Ταμίλ νεκρούς πεδία των μαχών, άλλους 20.000 που «εξαφανίστηκαν» σε κυβερνητικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γνωστά πράγματα και τακτικές αν δεις τη ιστορία, Αργεντινή, Ισπανία επι Φράγκο κτλ Σε αυτούς τους αριθμούς προσθέτονται και 100.000 άμαχοι που έχασαν τη ζωή τους και 300.000 είναι οι πρόσφυγες …Και η ιστορία γράφεται από τους νικητές που περιφέρουν το πτώμα του αρχηγού των Ταμίλ Πραμπακαραν με μια τρύπα στο μέτωπο και του γιου του και τα εμφανίζουν στη τηλεόραση της χώρας . Μαζί με αυτούς και δεκάδες σύντροφοι τους που είτε εκτελεστήκαν είτε έπεσαν μαχόμενοι και έτσι πέφτει η αυλαία ενός αιματοβαμμένου εμφύλιου και η κυβερνώντες το 2009 διαβεβαιώνουν πως Τίγρεις Ταμίλ δεν υπάρχουν πια. Όσοι δεν είναι νεκροί έχουν λέει ενσωματωθεί στις τάξεις των Σινχαλέζων και όλα αυτά θα κλειστούν στο χθες.. ‘’Μεγάλη νικη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας’’ πανηγυρίζει η και η Γουολ στριτ Τζενεραλ και όλη η Αμερική που κάθε απελευθερωτικό κίνημα είναι τρομοκρατία για αυτούς..

Θα αντέξει η χώρα σε αυτή τη νέα ενότητα? Σε αυτή τη προσπάθεια? Μένει να δούμε. Αυτά τα πολλά μα την αλήθεια και ελπίζω όχι κουραστικά για την ιστορία των Ταμίλ …

Ιστορία τέλος για την ώρα..
Φωτογραφίες που αφορούν το πόλεμο υπάρχουν χιλιάδες στο διαδίκτυο , εικόνες φρίκης και βαρβαρότητας.. Δεν θέλω να αναρτήσω καμια λόγω φρίκης ..., (οποιος θέλει αρκεί να γουγκλαρει ....

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• …

  Go to chapter

  Go
• 23

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 23

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[katkats]

Πολύ επεισοδιακή η άφιξη. Ελπίζω στη συνέχεια να στρώσει Όπως και να 'χει, περιμένω τη συνέχεια. Με ενδιαφέρει η πολύ ιστορία από εσένα, για Σρι Λάνκα.

 

[LULLU]

αυτο του να μην μπορω να ανεβασω φωτογραφιες παρα μονο μεσω fb η σαν ανεβασμα αρχειου με δυσκολευει ως προς τη ακριβη τοποθετηση φωτογραφιων μεσα στο κειμενο...αν καποιος μπορει να με συμβουλευσει καπως θα ειμαι ευγνωμων

 

[LULLU]

Το citytour ξεκινά με ένα οδηγό-ξεναγό που τα αγγλικά του περιορίζονται στο yes, no , see, good και water..Τι να μάθεις από αυτόν τώρα, την ιστορία, τα έθιμα, τη κουλτουρα ? α ρε διάβασμα που θα πέσει!!!!!!!!!!!! Ο κάθε ένας ανέλαβε και από κάτι να μάθει από ιντερνετ και lonelyplanet..

Τηλεφωνώντας στο γραφείο λέγοντας ότι ειχα ζητήσει ξεναγό και όχι απλά οδηγό μου απάντησαν ότι στα επόμενα μέρη θα έχω τοπικούς ξεναγούς.. Για σήμερα άστα να πάνε, άστα… Αυτό που κατάλαβα μετα που γύρισα στη Ελλάδα είναι ότι ο Ροχάμα, ο οδηγός –ξεναγός είναι και ο ιδιοκτήτης του γραφείου που έχει προσλάβει κάποιον που γνωρίζει καλά αγγλικά και διαχειρίζεται το σαιτ και τις κρατήσεις..

Από τη πρώτη ματιά καταλαβαίνεις πώς να το γίνεις θύμα τροχαίου είναι πάρα πολύ εύκολο, τα αμάξια , τα τουκ-τουκ, οι προσπεράσεις, οι πεζοί ένας χαμός, ένας συνεχής θόρυβος κόρνας και φρεναρισμάτων..

Αφήσαμε το αυτοκίνητο κάπου μακριά , γιατί πάρκιν στο κέντρο δεν υπάρχουν και κόψαμε με τα πόδια το δρόμο για να πάμε στο πρώτο βουδιστικό ναό της τουριστικής μας αναζήτησης Gangaramaya Temple που αποτελεί ένα σπουδαίο μοναστήρι με ανάμικτα μοντέρνα αρχιτεκτονικά στοιχεία και στοιχεία, Κινέζικης Ταυλανδέζικης και Ινδικής κουλτούρας.

Εχει αλήθεια είναι μια πολύ ωραία θέση κτισμένο στη άκρη της λίμνης Beira . Αποτελείται από πολλά κτήρια pagoda, temple, βιβλιοθήκες, μουσείο και όπως και στα περισσότερα βουδιστικά μοναστήρια , από μαγαζάκια με κάθε λογής έργα που έχουν να κάνουν με τη ζωή και διδασκαλία του Βούδα..

Στην αυλή αφήνουμε τα παπούτσια μας και μας δίνουν άλλα πάνινα onesize παντοφλιτσες που την εποχή της δημιουργίας τους θα τις έλεγες άσπρου χρώματος. Τώρα αν δεν θές να φορέσεις τις γκριζόμαυρες παντοφλίτσες και έχεις και χίλια δίκια,( δεν μπορώ να το αρνηθώ) θα πρέπει να περπατήσεις ξυπόλυτη σε όλο το μοναστήρι, να πατήσεις κουτσουλιές των πτηνών, τα αποφάγια των μοναχών, τα νερά που λιμνάζουν παντού τα μαραμένα λουλούδια και κατιφέδες που είναι σκορπισμένα στο πάτωμα τα λάδια από παλιά αυτοκίνητα που είναι παρκαρισμένα στη αυλή … Ότι και να διαλέξεις δεν θα είναι χειρότερο από το άλλο εκτός και αν αποφασίσεις να μην μπεις καθόλου..Εγώ προτίμησα τη παντοφλίτσα , και άρχισα τη περιπλάνηση στο χώρο.. Χιλιάδες βούδες σε όλα τα μεγέθη και στάσεις, καντηλιέρια, χαλιά, προσευχητάρια. Στο μαγαζάκι στη γωνία κάνουν την εμφάνιση τους πανέμορφες πέτρες και πετρώματα που έχω αδυναμία αλλά συγκρατήθηκα ..εχω χρόνο για να ανακαλύψω και αλλά και για αγορές.. Στο πρώτο όροφο ένα μουσείο με παρά πολλά αγάλματα και χιλιάδες γυάλινα μπουκάλια και κανάτες που δεν έμαθα ποτε ακριβώς τη χρήση τους που από τη πολύ σκόνη δεν μπορούσες να διαχωρίσεις το χρώμα τους..

Φεύγουμε από το μοναστήρι και καθ οδό για εύρεση ενός καταστήματος για τις αγορές των κοριτσιών περνάμε από το παλιό κοινοβούλιο το malakatemple και το Galleface greenpark μια λωρίδα ξηράς ενός χιλιομέτρου δίπλα στη θάλασσα που αποτελεί το κέντρο εμπορίου της πόλης..

Στο 5ωροφο mallτα κορίτσια σκορπίστηκαν για ψώνια, Τώρα ενώ η Renata μπορεί να βρει στο νούμερο της ρούχα, η Αγγελική θα δυσκολευτεί λόγω ύψους και σωματοτυπου. Με λύπη η Αγγελική αναχωρεί αψώνιστη παρά μόνο με οδοντόκρεμα και οδοντόβουρτσα ελπίζοντας να φτάσει έγκαιρα η βαλίτσα της.

Πίσω στο ξενοδοχείο για ένα δροσιστικό μπάνιο και ύπνο.

Ξυπνήσαμε λυσσασμένοι της πείνας και αρχίσαμε να ψάχνουμε για φαγητό..

Στο roofgarden του ξενοδοχείου μας υποδέχεται ένα δροσερό αεράκι και μια υπέροχη θέα από ψηλά της πόλης που φόρεσε τη νυχτερινή ομορφιά της και ένας ουρανός που βάφεται με όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις κόκκινου και μωβ..

 

[hydronetta]

Και να μη στο είχαμε πει πια χίλιες φορές...
Πρόσεχε τις παρέες που κάνεις στο διαδίκτυο...

 

[KIKI]

Αμάν τι πρώτη μέρα ηταν αυτή !
Ελπιζω στη πορεία να εστρωσε το ταξιδι ....

 

[LULLU]

Μετά το πρωινό φύγαμε αμέσως. Μας περιμένει μια δύσκολη μέρα και πολλά χιλιόμετρα δρόμου μιας και πρέπει να καλύψουμε απόσταση 160 χιλιομέτρων μέχρι τη Sigiriya . Θα μου πειτε 160 χιλιόμετρα πολλά? Ναι πάρα πολλά για το εδώ οδικό δίκτυο και οδική συμπεριφορά, χώρια που θα πρέπει να σταματάμε συχνά, άνθρωποι είμαστε και εμείς με ανάγκες, λίγο νεράκι, καφέ, φαγάκι κτλ…

Για να διασχίσουμε το Colombo μόνο και να πάρουμε επιτέλους το δρόμο προς βορρά μας βγήκε η πίστη, δεν είχε τελειωμό η πόλη και τα περίχωρα..

-StillColombo.???. ρωταγαμε το Ροχαμα για να πάρουμε την ίδια απάντηση.. Γιες μαμ..

Καταλάβαμε επιτέλους πότε αφήσαμε πίσω μας τη πρωτεύουσα όχι γιατί μας εξήγησε ο ξεναγός με τα τέλεια αγγλικά του πάντα σε μετοχή η απαρέμφατο, αλλά γιατί γύρω μας η φύση άλλαξε, έβαλε το πολύ πράσινο και μας υποδέχτηκε.. Ακακίες που αγγίζουν το ουρανό, φοίνικες, και τεράστια Baboo .. Τα σπίτια μονοκατοικίες φτιαγμένα από ξύλο , χόρτα και ελάχιστο σίδερο με περιποιημένους κήπους και ιδιωτικές μικρές ζούγκλες που συνορεύουν με άλλα γειτονικά σπίτια ….

Στη άκρη του δρόμου βρίσκονται μαγαζιά που πουλάνε οτιδήποτε έχει αξία, από ηλεκτρικές συσκευές , ρουχισμό και φρούτα..

Και εμείς κανένα ενδιαφέρον δεν δείξαμε για νεροχύτες, κατσαρόλες και ανεμιστήρες αλλα μας βγήκαν τα μάτια και μια λιγούρα μια υπογλυκαιμία τη νιώσαμε βλέποντας τους κρεμασμένους ανανάδες στα μαγαζιά ..Αναγκαστική στάση λοιπόν και βγήκαν έξω τα μαχαίρια και τα δόντια.. νομίζω πως η νοστιμιά και η μυρωδιά των ανανάδων αναδύεται μέσα από τις σελίδες του ημερολογίου που ξεφυλλίζω …

Μπροστά μας ξεδιπλώνονται τα ρυζοχώραφα που ο διαφορετικός χρόνος στη καλλιέργεια δίνει ένα διαφορετικό χρώμα από το βαθύ πράσινο στο κίτρινοχρυσαφι.. Πάνω σε αυτό το πρασινοκίτρινο χαλι ορθώνονται ξύλινα ξωτικά η σκιάχτρα που θαπρεπε να αποτρέπουν τα εκατοντάδες πουλιά να μην πλησιάζουν τις καλλιέργειες σκαλίζοντας για να βρουν σκουλήκια και καταστρέφοντας τες..

Τα χωράφια αν και δίνουν 3 σοδιές ρυζιού το χρόνο μάλλον δεν αρκούν( τρώνε πολύ ρύζι εδώ) και η χώρα αναγκάζεται να εισάγει ρύζι από τη Βιρμανία..

Μπαίνουμε στη περιοχή παραγωγής Κασίους.. Παντού πουλούν σακούλες, τσάντες ωμα ‘η ψημένα μικρά η τεράστια σε μέγεθος..Όπως και νάχει μικρά η μεγάλα, ψημένα η άψητα είναι πολύ πιο ακριβά από ότι στη χώρα μας και ας βρισκόμαστε στο τόπο παραγωγής.. Καταναλώσαμε κάμποσα σακουλάκια μπας και καταλάβουμε τη γεύση . Γεύση τώρα καλή? Θαλεγα μέτριααλλά από θερμίδες όμως άλλο πράγμα…

Η μυρωδιά του τζιντζερ και κύμινου που ερεθίζει τα ρουθούνια μας , σηματοδοτεί πως μπήκαμε στη ζώνη των μπαχαρικών.. Η μια φάρμα δίπλα στην άλλη με τις καλλιέργειες μπαχαρικών με ξεναγήσεις στο χώρο και φυσικά και με μαγαζάκια που πουλούν τα δικά τους προϊόντα..

Στάση σε ένα εργοστάσιο και μαγαζί ξυλογλυπτικής Κορίτσια και αγόρια σκυμμένα μπροστά στους ατομικούς πάγκους εργασίας σκαλίζουν κομμάτια ξύλου δίδοντας τους σχημα , μορφή και ζωντάνια..Στους τεράστιους διαδρόμους τα εκθέματα ελκύουν αγοραστές και επιχειρηματίες που κλείνουν συμφωνίες και παζαρέματα..

Η ώρα είναι 2και μισή και έχουμε ακόμη άλλη μια ώρα δρόμο μέχρι να φτάσουμε στη Sigiriya την οποία προφταίνουμε να δούμε ισα -ισα και μάλλον θα χάσουμε , τι μάλλον δηλαδή , καρατσεκαρισμέμο είναι, τη βόλτα με τις βοιδοάμαξα σε ένα χωριό που μπορεί να μην είναι στα τοπ απο τουριστικού ενδιαφέροντος, δίνει αρχή στις πεζοπορίες και στα τρεκιν στη γύρω περιοχή για τους δεινούς πεζοπόρους φυσιολάτρες..

Με τον ήλιο να καίει απλά χωρίς να τσουρουφλίζει, μπαίνουμε στην είσοδο του οδηγεί στον ιερο βράχο για το κάστρο Sigiriya..

Είσοδος 30 δολάρια και για ξεναγό ειχα επιλογές αγγλικής και ιταλικής.. Διαλέγω περιχαρής το ιταλόφωνο ξεναγό ως ιαταλοσπουδαγμενη εγώ , λέω θα καταλάβω πολύ περισσότερα..Αμ δε!!!!!!!!!! Αρκεί να σας πως, πως τα αγγλικά που μιλαγε ο Ροχαμα ήταν πανεπιστημιακού επιπέδου σε σύγκριση με τα ιταλικά που μίλαγε ο τοπικός ξεναγός και αν υπολογίσεις και τη προφορά από ένα στόμα με την κάτω σιαγώνα κενή από δόντια καταλαβαίνεις ότι δεν στάθηκες τυχερή στη επιλογή του ξεναγού..

-Ρε συ μου λεει η Όλγα..μπας και το να λείπουν τα δόντια τους είναι μέσα στα προσόντα για να γίνεις ξεναγός εδω? Κοίτα όλοι οι ξεναγοί έτσι είναι..

Ενας μεγάλος διάδρομος που δεξιά και αριστερά στα χωράφια υπάρχουν αρχαία κτίσματα, πισίνες , δεξαμενές, ναοί οδηγού στους πρόποδες του βράχου..

Εδω ο βασιλιάς Κασαπίγια 1600 χρόνια πριν αποφάσισε να κτίσει αυτό που αποτελεί το 8 θαύμα του κόσμου. Δεκαπέντε χιλιάδες άτομα, δηλαδή σκλάβοι από τη γύρω περιοχή και επι 7 συναπτά έτη κουβάλαγαν ημερόνυχτα τις πέτρες και μάρμαρα, έσκαβαν χαντάκια, πισινες,εχτισαν τα 3 παλάτια του συγκροτήματος φύτευαν τους υπέροχους κήπους για να στεγάσει ο βασιλιάς όλη τη δύναμη και εξουσία και τις 500 συζυγους ..ναι 500 συζύγους..

Ο βράχος, ο αφέντης, ο αγωνιστής με τα 250 μέτρα υψος από τη γή, με τον 7 χιλιομέτρων διάδρομο από κάτω που χρησίμευε για παρελάσεις και μια βαθιά 5 μέτρων τάφρο γεμάτη νερό και κροκόδειλους γύρω γύρω ήταν ο αμυντικός μηχανισμός του παλατιού.

Κήποι, πισίνες, δρομάκια, μαρμάρινα σκαλοπάτια, βγήκαν στην επιφάνεια από τη σκερπανη των αρχαιολόγων……… το 1832… και που σήμερα αποτελεί ένα από τα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.

Τα 23 μικρα σπήλαια του βράχου φιλοξενούσαν τους ζωγράφους με τα υλικά τους που ειχαν αναλάβει το ρόλο της διακοσμητή καλύπτοντας με fresco και θα συμβούλευε, οδηγούσε τα χέρια των 500 γυναικών του βασιλιά να ζωγραφίσουν( κάθε μια ζωγράφισε και από ένα εργο) αυτές τις υπέροχες τοιχογραφίες και που δυστυχώς σήμερα διασώζονται μόνο 18 ..Οι υπόλοιπες είχαν τη βάναυση περιποίηση και κακοποίηση από τους βουδιστές μοναχούς που για 2 φορές είχαν καταλάβει και κατακτήσει το κάστρο μετατρέποντας το χώρο προσευχής που ως τέτοιος δεν μπορούσε να φιλοξενεί γυμνόστηθες ερωτικές γυναικείες φιγούρες ..ημαρτοννννννν δηλαδη..

Ο ήλιο που κρύβεται από τα φυλλώματα των πανύψηλων δένδρων δεν είναι ενοχλητικός αλλά ΄οσο αναβαίνουμε τα σκαλοπάτια συμβάλει αρκετά στη ζέστη και στο ιδρωκόπημα..Ποτάμι λοιπον ο ιδρώτας για να ανέβουμε τα 1202 σκαλιά..ναι 1202 μετρημένα σκαλιά μέχρι να αντικρίσουμε ,

το πόδι του τεράστιου λιονταριού που διακοσμεί και προστατεύει το χώρο και που αποτελεί την 3 είσοδο του παλατιού. Aπο το τεράστιο λιοντάρι φύλακα χώρου το μόνο που έχει απομένει είναι τα πόδια ενώ το κεφάλι έχει καταστραφεί και αντικατασταθεί από σκαλωσιές που οδηγούν στη κορυφή , σε ένα plato που η θέα σου κόβει την ανασα από ότι μάθαμε γιατι οι αστυνομικοί στη είσοδο δεν μας άφησαν να ανηφορήσουμε και ό λόγος η εχθρική παρουσία σμηνών μελισσών και σφηγκών που έστειλαν σήμερα 20 τουρίστες στο νοσοκομείο.. Αν και τα ψηλά σκαλοπάτια και οι κορυφές του βράχου έχουν γίνει μόνιμη κατοικία σε μέλισσες

και σφήκες, σήμερα κάτι τις ενόχλησε και άρχισαν τις επιθέσεις..Κοιτώντας προς τα πάνω και σκεφτόμενη πόσο ιδρώτα και κόπο θα είχα ακόμη μέχρι να φτάσω εκει ψηλά, και την εγκατάλειψη την ειχα στο τσεπάκι, οποτε ως από μηχανής θεός θεωρώ πως σώθηκα από το ρεζιλίκι, από την απαγόρευση της αστυνομίας

Η τέντα του ερυθρού Σταυρού ( παντού είναι αυτοί σε όλες τις εκδηλώσεις, πανηγύρια και χαρές) στημένη σε μια ακρη ,εδινε τις πρώτες βοήθειες σε όσους τόλμησαν να αψηφήσουν τη συμβουλή της αστυνομίας η νομιζαν ότι ήταν άτρωτοι στα τσιμπήματα και μετα τους μετέφεραν στο νοσοκομείο..Αρκεί να σε τσιμπήσουν 7 αγριομέλισσες και να σε στείλουν..7 τέτοια τσιμπήματα ισοδυναμούν με ένα της κόμπρας… Ε όχι με τέτοια αναλογία να μου λείπει η ανάβαση και η θέα…

Απολαυσαμε την εξ ισου φανταστική θέα από εκεί που είμαστε που έτσι και αλλιώς είμαστε πολύ ψηλά, πήραμε καθαρό αέρα , ξεκουραστήκαμε και αρχίσαμε τη κατάβαση σιγα –σιγά.

Βρήκαμε την Αγγελική στο τόξο 1 όπως είχαμε συμφωνήσει αφού δεν θα μπορούσε να ανέβει τα απότομα σκαλιά και περιπλανηθήκαμε στα κτίσματα του επιπέδου.. Πέτρες λαξεμένες, πισίνες, δεξαμενές κήποι, βράχοι σε σχήμα κόμπρας …

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο Rocklion που φέρει το όνομα του ιερου βράχου ελπίζοντας να κάνει το θαύμα του και να βρούμε τις βαλίτσες να μας περιμένουν στην ρεσεψιόν..

 

[LULLU]

Το ξενοδοχείο χτισμένο μέσα στη καταπράσινη ζούγκλα

( φαντάζομαι με νόμιμη άδεια) δεν έχει και την τέλεια αρχιτεκτονική εναρμονισμένη με το περιβάλλον, αποτελείται από 6 τριώροφες μονοκατοικίες που χωρίζονται μεταξύ τους και που τα περιτριγυρίζει , στην ουσία σαν να επιπλέουν, από μια τάφρο πισίνα γεμάτη μα ψάρια, τεράστια ψάρια.. Πάντα ανεβαίνοντας τα 2-3σκαλοπάτια μεχρι το μπαλκόνι μας( σαν γεφυρα ένα πραμμα) σκεφτόμουνα μην πέσω μέσα..

Η επιθυμία να βγάλω από πάνω μου τη κούραση και τον ιδρώτα με οδήγησαν για ένα μπάνιο στη μεγάλη κεντρική πισίνα.. Χαλάρωση μέχρι ναρθει η ώρα του φαγητού..και μετά μπιριμπα ..μόνο που τα άβολα τραπέζια μας έκοψαν τη μέση στα δυο.. Ο ήχος από κάτι ρόδες που σέρνονται στα χαλίκια του διαδρόμου απέσπασε τη προσοχή μας..Στρέψαμε τα μάτια και είδαμε μια βαλίτσα να προχωρεί προς τα εμάς..Επιτέλους βρήκαν το δρόμο οι αποσκευές… Δυστυχώς ήλθε μόνο εκείνη της Ρένας… η Αγγελική έμεινε στο περίμενε ..

Στα δεκάδες τηλεφωνήματα που καθημερινά ανταλλάσσουμε με τους υπεύθυνους μας απαντούν καθησυχαστικά , ηρεμα ότι η βαλίτσα θα έλθει την επομένη μέρα… Μένω καθηλωμένη όταν ακούω και βλέπω τις αντιδράσεις του κόσμου εδώ γενικότερα..Επικρατεί μια ηρεμία, μια γαλήνη μια νωχελικοτητα που πολύ θαθελα να τους μοιάζω πότε –πότε και ξεκαθαρίζω το πότε-πότε γιατί από φύση μου είμαι νευρική, υπερκινητική και θέλω να γίνονται τα πράγματα σε χρόνο ντε-τε..γενικά δηλαδή το slowmotion μου δίνει στα νεύρα…..

Φεύγουμε το πρωί κατά τις 8 για Αnuradhapura που δεν απέχει και πολύ οπότε δεν θα ζοριστούμε στο δρόμο όπως χθές..

Μια στάση σε ένα εργοστάσιο μεταξωτών επιβάλλεται και δεν είναι μόνο λόγος για να δούμε τα κουκούλια και τα σχετικά που έχουμε δει και αλλού, αλλά για να βρούμε τους ράφτες του μαγαζιού που σου παίρνουν μέτρα και σου ράβουν ρούχα στο λεπτό.. και γμ τα ατελιέ δηλαδη,,, ούτε ο συγχωρεμένος Ασλάνης ούτε ο καλοντυμένος Γαβαλάς μπορούν να συναγωνιστούν..Όση ώρα οι άλλοι χαζεύαμε και παζαρεύαμε σκληρά( έτσι να μην χάσουμε τη φόρμα μας) η Αγγελική έραψε δυο κουστουμάκια , τοχει πάρει απόφαση πως η βαλίτσα της και αυτή θα αργήσουν να συναντηθούν.. Οι τιμές αρκετά μα αρκετά τσουχτερές , τιμές που προσαρμόζονται στα πορτοφόλια τουριστών και μόνο για προϊόντα που προορίζονται αποκλειστικά για τουρίστες..

Σήμερα αφου έχουμε χρόνο θα επισκεφτούμε και εκείνο το χωριό για την περιβόητη και άκρως τουριστική βοιδοαμαξοβολτα..Το χωρίο ακούει στο όνομα Habarana που έχει τη τύχη να βρίσκεται σε ένα κομβικό σημείο από όπου οι πεζοπόροι παίρνουν τα μπαστούνια , νερό, σακίδιο στη πλάτη και δρόμο για τα βουνά στο Minneriyasanctuary κατοικία πολλών ελεφάντων και στο παρκο Kaudulla. Επί του κεντρικού δρόμου τουριστικά γραφεία( ευτυχώς ντόπιων συμφερόντων) με πολύχρωμες διαφημιστικές ταμπέλες συναγωνίζονται με προσφορές και ξεναγήσεις ..

Διαλέξαμε ένα από αυτά και αφεθήκαμε στη εμπειρια μια βόλτας ως τη λίμνη με τη βοϊδάμαξα.. Μια που νιώθαμε άβολα με τη χρησιμοποίηση των ζώων, κάποιοι κατέβηκαν αλλά για άλλους δύσκολο το επιχείρημα , μια που το ταρακούνημα στο δρόμο μας άφησε σημάδια στη πλάτη και τα ψαχνά δεν βλέπαμε τη ώρα να τελειώσει αυτή η εμπειρία..Φτάσαμε στη λίμνη και με βάρκα βάλαμε πλώρη για ένα χωριουδάκι που οι λιγοστοί κάτοικοι ,μιας οικογένειας όλης και όλης, προσπαθεί να επιβιώσει μαθαίνοντας στους τουρίστες, πως επιβιώνεις χωρίς να έχεις ΤΙΠΟΤΑ.. το απόλυτο τίποτα..Κάτω από τη χορταρινη (από φύλα φοινικα κυρίως) σκέπη μια καλύβας μας δείχνει πώς από τη ταπιόκα και τον coconutμπορεί να μαγειρέψει διαφορετικά καλούδια και να θρέψει τη οικογένεια της.. Τηγάνισε και φίλεψε και εμάς αυτά τα πιττάκια που μπορώ να πω ήταν πεντανοστιμα. To γευστικότατο τσάι που μας σέρβιρε σε φλιτζάνια από το φλοιό του coconut,( τίποτα δεν πάει χαμένο εδώ, τίποτα δεν γίνεται σκουπίδι ούτε η νάιλον τσάντα) είχε ως συστατικά λεμονγκρας,καρδαμο και σκόρδο..ναι σκόρδο που αν και το αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι εδώ δεν με χάλασε και τόσο, μάλλον δεν είναι ελληνικό , σκόρδο φλογοβόλο που έλεγε και ο αείμνηστος Βέγγος.

Εξω από το σπιτάκι μια μεγάλη κολοκύθα εκτελεί χρέη στάμνας και βρύσης μαζί, ενώ ένα πέτρινο τραπέζι εκτελεί χρέη πάγκου κουζίνας. Γύρω από το σπίτι ο ιδιωτικός κήπος με τα απαραίτητα φρούτα (μπανάνες, παπαγια, μαγκο και ρόδια ναι ρόδια αλλά xsmallsize,) και λαχανικά ( ντομάτες, ταπιόκα, φασόλια , πιπεριές και μπαχαρικά) απαραίτητα για τη επιβίωση της οικογένειας και σε μια άκρη μια λακκούβα με λασπόνερο είναι το ενυδρείο της οικογενείας με πάντα φρέσκο ψάρι…
Η περιήγηση στο χωριό κράτησε μιάμιση ώρα με κόστος 20 δολάρια το άτομο που έθρεψαν εκτός απο κάμποσους εργαζόμενους, συντηρήσαν αυτοκίνητα, βάρκες και τα ζωντανά.. Η επιστροφή στο γραφείο έγινε με τα τουκ-τουκ , δεν θέλαμε να βασανίσουμε άλλο τα ζώα με τα κιλά μας και τις ιδιοτροπίες μας..

 

[LULLU]

Φτάσαμε Anuradhapura καταμεσήμερο με τον ήλιο να τσουρουφλίζει . Η Anuradhapura είναι μια από τις πιο ιστορικές και αρχαίες πόλεις της χώρας, υπήρξε πρωτεύουσα του βασιλείου και της Βόρειας περιοχής και ιδρύθηκε το 5 αιώνα πχ από τον Sanghamitta και επι 1300 χρόνια γνώρισε μέγα πολιτική και θρησκευτική δόξα.. Κρυμμένη και προστατευμένη μέσα στη καταπράσινη ζούγκλα αποτελεί σήμερα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco και είναι η μόνη αρχαία πόλη στο κόσμο που κατοικείται αν και σήμερα η πόλη είναι αρκετά χαοτική και θορυβώδες. Τα ερείπια της που καταλαμβάνουν πάνω από 40 km² ,συγκαταλέγονται στα πιο σπουδαία της Νότιας Ασίας

Και τι δεν έχει από ιστορικά μνημεία, μοναστήρια, παλάτια, ναοί, dagobe ( στουπες), pokunas( δεξαμενές). Είχε το πιο σπουδαίο σύστημα ύδρευσης και βεβαίως βεβαίως το ιστορικό και ιερο δένδρο του Βούδα..

Η πρώτη μας επίσκεψη και ξενάγηση στη ιστορία ξεκινά απο ναό Isurumuniyaένας βουδιστικός ναός της εποχής του Βασιλιά DevanampivaTissa που βασίλευε από το247-207 πχ . Ο ναός χτισμένος πάνω σε ένα βράχο ο οποίος φαίνεται να αναδύεται από μια μεγάλη λεκάνη νερού σαν πισίνα, έχει διακοσμηθεί από δεκάδες ελέφαντες που στηρίζουν το βράχο γυρω –γύρω..

Πιστοί μικροί και μεγάλοι ξυπόλητοι περνοδιαβαίνουν το χώρο, ραίνοντας τον με λουλούδια και προσφέροντα ς δωρεές στου εκατοντάδες βούδες που είναι σκορπισμένοι παντού στο ναο .Από το ναό δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα ατίθασα πονηρά πιθηκάκια που αλλοίμονο αν χαλάρωνες τη προσοχή σου από τα προσωπικά σου αντικείμενα..

Ο ξεναγός μας εξηγεί πως ο Βουδισμός έβαλε πόδι στη χώρα και πως ο κόσμος πείστηκε να αγκαλιάσει αυτή τη μοναδική αλλά συγχρόνως δύσκολη ως προς την εφαρμογή αυτής της θρησκείας..

Η ιστορία ξεκινά στα βασίλεια της γειτονικής Ινδίας και επι βασιλιά Ασόκα ο οποίος πολεμοχαρής ον ειχε εξαπολύσει πολέμους για τη εξάπλωση και διατήρηση της εξουσίας του . Κάποια στιγμή είτε από κούραση είτε γιατί κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του αλλαξε πορεία και σταμάτησε τους πολέμους. Ορόσημο στάθηκε η γνωριμία του με ένα νεαρό βουδιστή μοναχό τονNigrodha, που ο λόγος του, η μορφή του και η ιερή διαβίωση, (αγιοσύνη) επηρέασε τόσο τον βασιλιά Αshoka που άφησε στη άκρη σπαθιά και ξίφη αρχίζοντας τη βουδιστική ζωή και κατήχηση … Ο πρώτος που κατηχήθηκε( θέλοντας και μη) ήταν ο γιος του ο Μahinda που εστάλλει ως ιεροκήρυκας στη Σριλανκα που έγινε η πρώτη χώρα που ο Mahinda εφήρμοσε κατά γράμμα τη βουδιστική κατήχηση που έλαβε από τον πάτερα του..

Το όχι πόλεμος αλλά Βουδισμός αγκαλιάστηκε από τους κατοίκους της χώρας και έτσι ο βουδισμός εδραιώθηκε στο νησι.

Περιπλανηθήκαμε στο αχανή αρχαιολογικό χώρο των 2.500 εκταρίων όπου βρίσκονται ακόμη θαμμένα πολλά μοναστήρια και ναοί που περιμένουν να βγουν στο φώς από τις σκαπάνες των αρχαιολόγων που χρηματοδοτεί η Unesco, αλλά ο χρόνος που όλα αυτά θα δουν το φώς είναι άγνωστος μια και οι εργασίες και ανασκαφές προχωρουν με βήμα χελώνας..

Πληρώνοντας εισιτήριο 25 δολαρίων είχαμε πρόσβαση και ξενάγηση σε Στουπες μοναστήρια και παλάτια.

Η επιβλητική για το ύψος της 103μετρα και περίμετρο 290 στούπα

Ruwanwelisaya

χτισμένη από τον βασιλιά Dutugemunu το 140 πχ .Παραμένοντας σχεδόν ερείπιο ως το 19 αιώνα η Στουπα απέκτησε ξανά μορφή και αίγλη μετά την αναστήλωση της αρχές του 20 αιώνα από την RuwanveliSeyarestoration παραδίνοντας την στη τελική μορφή της το 1940… Δεκάδες ελέφαντες τοποθετημένοι γύρω από τη βάση της τσούπας φαίνεται σαν να κουβαλούν το βάρος της,..

Κόσμος παρά πολύς , προσκυνητές με άσπρες φορεσιές και στα χέρια κατιφέδες που μοσχοβολούν , κεριά αναμμένα , τάματα και λιβάνια όλοι ευλαβικά και ταπεινά προσεύχονται..

Στη τεράστια αυλή μου κινεί το ενδιαφέρον ένας αδύνατος τυφλός μοναχός που στέκεται ορθός .ωρες.. Πλησιάζω..μια επιγραφή μπροστά του μας ενημερώνει πως δεν ζητιανεύει , δεν χρειάζεται χρήματα, μόνο τη κατανόηση μας και να μην ενοχλούμε..

-Πόση ώρα στέκεται εδώ ? ρωτώ το ξεναγό..

-Έρχεται κάθε μέρα από 9 το πρωι ως 6 το απόγευμα..

Ωχχχχχχχ τι πίστη και αυτή που σε κάνει και καθηλώνεσαι να βιδώνεσαι στη κυριολεξία όρθιος να ψήνεσαι στο καυτό Ήλιο, για να μην ρωτήσω αν διψά, ή αν πεινά, γιατί θα μου πουν είναι holyman και δεν τον αγγίζουν αυτά τα ανθρώπινα ένστικτα και ανάγκες και θα με στείλουν αδιάβαστη.. Θυμάμαι αλήθεια είναι και κατι ανάλογους τύπους στο Νεπάλ σε στάση ανακουρκουδη που λέμε εμείς στη Κρήτη ή με στάση πόδια ψηλά κεφάλι κάτω, αλλά εκείνοι είχαν πιο προσιτή επαφή με τα δολάρια των τουριστών.. ..

Και το περπάτημα συνεχίζεται και στην όποια κουβέντα περί κούρασης ή ζέστης δίνουμε το παράδειγμα του μοναχού,, ναι μόνο που εμείς δεν είμαστε ούτε μοναχοί ούτε βουδιστές αλλά πεινασμένοι και διψασμένοι τουρίστες…
Πάμε παρακάτω λοιπον next stop..

To μεγαλύτερο συγκρότημα μοναστηριών του Mahayana και Theravada βουδα ακούει στο όνομα AbhayagiriVihāra Και τι λέει ο τουριστικός οδηγός και ο ξεναγός . Και οι δυό λένε πως Είναι το σπουδαιότερο και ιερότερο βουδιστικό σύμβολο και χώρος προσκυνήματος όλης της χώρας.

Στο καιρό της αίγλης του το συγκρότημα περικυκλωμένο από τείχη , αποτελούσε τη βασιλική πρωτεύουσα με όμορφους πέτρινους δρόμους, κήπους, περίτεχνα δρομαία που οδηγούσαν σε λίμνες , με υπέροχα μοναστήρια καλλιτεχνημένα από πλακάκια με λαμπερά χρώματα, με περίφημα μπρούτζινα η επίχρυσα αγάλματα ..Πολύς ο πλούτος και δικαίως οι μοναχοί βουδιστές που διέμεναν εδώ δημιούργησαν τη αδελφότητα Sangha το 2 αιώνα πχ. Η αδελφότητα λοιπόν απέκτησε τις δικες της παραδόσεις, ένα ιδιαίτερο τρόπο ζωής , μια δικια της ιστορία παίρνοντας ένα διεθνές χαρακτήρα το 1 αιώνα μχ. Πολλοί επιστήμονες από όλο τον κόσμο ήλθαν να ζήσουν και να διδαχτούν και να διδάξουν όλη τη βουδιστική φιλοσοφία… Παρά όμως τη βουδιστική φιλοσοφία και τρόπο ζωής της αδελφότητας, ήλθαν σε ρήξη και αντιπαλότητα με άλλες αδελφότητες και αιρέσεις τη χώρας..Παντού τα πάντα … Όμως πολλά από τις διαφορές και ομοιότητες δεν έσωσα στο σκληρό μου δίσκο, παρά του ότι ακόμη και αυτοί οι Άγιοι πατέρες κατέστρεφαν μνημεία που κατά τη γνώμη τους δεν εκπροσωπούσαν τη βουδιστική φιλοσοφία και θρησκεία όπως τις τοιχογραφίες στην Sigiriya..

Μέσα από τα ερείπια του ιερού αυτού χώρου ξεχωρίζουν η αρχαία στούπα Adhayagiri , Humpeddagoba και η UttaraVihara..

Η επόμενη στάση είναι τη στουπα Jetavanaramaya

που είναι η πιο μεγάλη όχι σε ύψος αλλά σε περίμετρο . Για τη μεγάλη και φαρδιά βάση της 233.000 m2 και μέχρι την ολοκλήρωση της, χρειάστηκαν 93,3 εκατομμύρια πλίνθους . Το τεράστιο οικοδομικό αριστούργημα μπορούσε να φιλοξενήσει μέχρι και 10.000 μοναχούς… μια πόλη δηλαδή.. με πολλούς κινδύνους και ίντριγκες. Μέσα από τη αυτή τη στουπα και λόγω των θρησκευτικών διαφορών μεταξύ των βουδιστών μοναχών ξεκίνησε η εξέγερση από έναν υπουργό του Βασιλιά Mahasena.

Επίσκεψη στη επίσκεψη καταλαβαίνεις πως ετουτη εδώ η πόλη έχει προικιστεί από την ιστορία, τη θρησκεία το πολιτισμό και εσύ δεν έχεις να κάνεις τίποτα άλλο από του να ακολουθήσεις το μονοπάτι της γνώσης…

Δεν θα μπορούσε να λείπει από τη προίκα της πόλης και το ιερό Jaya Σρι Μάχα Μπόντι το δεξιό κλαδί από το αρχαιότερο δέντρο που φυτεύτηκε το 249πχ στην Ινδία και που αντιπροσωπεύει όλη τη βουδιστική θρησκεία και διαφωτισμό.

Τώρα πως ήλθε το δεξιο κλαδι του δένδρου από Ινδια στη Σριλανκα είναι μια μεγάλη περίπλοκη και κυρίως δύσκολη για να τη θυμάσαι ιστορία ,πάντως πρωταγωνιστικό ρόλο είχε η κόρη του βασιλιά Ασόκα και οι κολλητές φίλες της καλόγριες. Γύρω από το δένδρο χρυσά κάγκελα, υποστηρίγματα, αγάλματα αλλά και κατασκευές που μάλλον καταστρέφουν παρά προστατεύουν το ιερό Μποντι…

Παρακολουθούμε τον κόσμο να προσεύχεται να χαϊδεύει το κορμό να εύχεται και να ελπίζει κάθε ευτυχία και ευημερία στη ζωή του..

Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο η τύχη μας χαμογέλασε έχοντας τη ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την καθημερινή απογευματινή λιτανεία πιστών προσκυνητών με κρουστά, τύμπανα ντυμένοι στα πορτοκαλοκίτρινα και κατάλευκα χιτώνια προσφέροντας φαγητά , γλυκά και νερό στους υπόλοιπους προσκυνητές. Η προσέλευση των πιστών είχε μειωθεί αριθμητικά γιατί σε μια επίθεση των Ταμίλ είχαν σκοτωθεί 150 προσκυνητές, αλλά τώρα που οι κυβερνητικοί κατάφεραν να καθαρίσουν τους αρχηγούς και να συνθηκολογήσουν με τις υπόλοιπες ομάδες των Ταμίλ επαναφέροντας την ηρεμία, άρχισαν πάλι Ταμίλ επιτρέποντος να καταφτάνει ικανός αριθμός πιστών..

Επιτέλους μετά από μια γεμάτη ημέρα εμπειριών , εικόνων , γνώσεων καταλήγουμε σε ένα πολύ συμπαθητικό ξενοδοχείο με προσωπικό που δεν σταματά να γελά( όπως ολοι εδώ, είναι πράγματι ένας απίστευτα ευγενικός λαός που του πρέπει ολόκληρη ιστορία ) Το Hotel Alakamanda

ένα ξονοδοχείο μπουτίκ κρυμμένο μέσα στη καταπράσινη ζούγκλα δίπλα στη αρχαία και ιερή πόλη εκτός του ευγενικού προσωπικού και του επιτέλους του υπαρκτού και δωρεάν wf έχει και τον πιο πλούσιο μπουφέ …και τι δεν είχε αυτός ο μπουφές για βραδινό. Και του πουλιού το γάλα ειχε, από σαλατικά , μπάρμπεκιου τυριά, ψάρια και σούσι ναι μια γωνία με κάθε λογής σουσι… Κόλαση , μιλάμε για κόλαση γεύσεων, θερμίδων και ποσοτήτων, από δε γλυκά άστα… κοντέψαμε να μείνουμε εκεί μέχρι να σκάσουμε..

Αύριο φεύγουμε για βορρά, στη χώρα των εξεγερμένων Ταμίλ…. , του 25 ετούς εμφύλιου πολέμου που άφησε πίσω του καταστροφές και δολοφονίες..

 

[LULLU]

Kaι λίγη αναδρομή στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν της χώρας και στα αίτια ενός 25 ετούς εμφυλίου πολέμου..Αν και η ιστορία είναι περίπλοκη και οι πηγές μου ισως να μην είναι αντικειμενικές, θα προσπαθήσω τουλάχιστον με ένα απλό κατανοητό τρόπο να περιγράψω το ταξίδι προς το πόλεμο.. Ελπίζω να μην σας κουράσω η να σας γεμίσω με πληροφοριες που κουράζουν..

Ποιοι είναι τωρα οι Ταμίλ? Ταμίλ είναι λαός της Ινδικής ηπείρου κυρίως της Νότιας Ινδίας που η ιστορία τους έχει καταγραφεί εδώ και 2 χιλιάδες χρόνια και έχουν προσφέρει σημαντικά στη παγκόσμια τέχνη , αρχιτεκτονική , γλυπτική και στη μουσική. Η Ινδία φιλοξενεί περίπου 63 εκκ (από τα 77 εκκ που ζουν παγκοσμίως αλλά κυρίως Ασία και Νότια Αφρική) Ταμίλ η Σριλανκα 3.5 εκκ και η Μαλαισία 1,5 εκκ .Τα 3.5 εκκ Ταμίλ στα 20 εκκ κατοίκων του νησιού αποτελούν μειονότητα δηλαδή το 16% του πληθυσμού. Και ως μειονότητα είχε διαφορές με τους υπόλοιπους. Διαφορές που καλλιέργησαν και θέριεψαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες, οι οποίοι εκδίωξαν τους Ολλανδούς, που και εκείνοι με τη σειρά τους είχαν εκδιώξει τους Πορτογάλους,. Πέρασε από χίλια κύματα και χέρια η χώρα που εκείνη τη εποχή άκουγε στο όνομα Κεϋλάνη. Οι Βρετανοί λοιπόν μετέφεραν πολλούς Ταμίλ από τη νότια Ινδία( που την κατείχαν επίσης) ώστε να δουλέψουν στις φυτείες στις αρχές του 20ου αιώνα, δίδοντας έτσι ( έτσι φαινόταν) μεγαλύτερη «αυτονομία» στην αποικία, στην ουσία ήθελαν να ελέγξουν καλύτερα από το κομμάτι της και εκείνο της Ταμίλ Ναντου στην Ινδία( ξέρεις εμείς σας βρίσκουμε δουλειές στο εξωτερικό) αλλα σπέρνοντας και το ζιζάνιο της διχόνοιας μεταξύ Ταμίλ Κεϋλάνης και Ταμίλ Ινδίας που είναι πιο φασαριόζικοι και ζόρικοι.. προνόμια σε αυτό μικρό τμήμα της μειονότητας των Ταμίλ. Το να δουλεύουν νυχθημερόν στα χωράφια και τις φάρμες τόσο οι Ταμίλ όσο και οι Σινχαλέζοι εργάτες της βόρειας περιοχής, είχε σαν αποτέλεσμα να αποξενωθούν και να απομακρυνθούν από την σινχαλέζικη πλειονότητα του πλούσιου νότου, η οποία άρχισε να αναπτύσσει αστικά κέντρα κυρίως στο Κολόμπο, να δημιουργεί μια νέα εργατική τάξη αφήνοντας απ έξω τους Ταμίλ που δούλευαν στο βόρειο τμήμα της χώρας. Γνωστή και αποδεδειγμένα αποτελεσματική τακτική της Βρετανίας και των άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων στο να σπέρνουν διχόνοια στους αυτόχθονες πληθυσμούς (συνήθως σε φυλετικό επίπεδο) δίνοντας περισσότερη εύνοια και προνόμια στη μια πλευρά και όχι στην άλλη . Οι πρώτες εκλογές του 1931 υπό Βρετανική επίβλεψη είχαν σαν αποτέλεσμα ένα κυβερνητικό σχήμα σινχαλεζων ανώτερης τάξης, το οποιο σχήμα, έκανε γαργάρα την υπόθεση της ανεξαρτησίας από τη Βρετανία παρακαλώντας μόνο για ψίχουλα μιας μεγαλύτερης αυτονομίας…,( ετσι γίνεται ξεπληρώνεις τα δανεικά) Η αυξανόμενη αστική τάξη των λίγων εκλεκτών, ο συσσωρευμένος πλούτος σε μια μικρή μερίδα κόσμου στη πρωτεύουσα ενώ η πλειοψηφία των εργατών Ταμιλ και Σινχαλεζων που ζούσε σε άθλιες συνθήκες εργασίας σε φυτείες και φάρμες ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της κυβέρνησης που οδηγησε στη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας της χώρας και την έναρξη διαμαρτυριών, εκδηλώσεων αντίδρασης και πολιτικής πίεσης. Ιδρύθηκε έτσι το κόμμα LSSP που απαιτούσε την πληρη ανεξαρτησία από τη Βρετανία και που στους κόλπους του βρήκαν καταφύγιο πέρα από την ιδρυτική νεολαία σινχαλέζων και οι εργάτες και νεοι των Ταμίλ, πιστεύοντας πως ήταν το μόνο κόμμα που διεκδικούσε τη βελτίωση συνθηκών εργασίας και κατάργηση του αποκλεισμού των Ταμίλ από τη εργασία τη μόρφωση και παιδεία. .

Το τότε κυβερνόν Εθνικό κόμμα UPN σε συνεργασία με το φιλελεύθερο κόμμα SLFP, ( συνεργασίες δημοκρατικές) κήρυξε αντίποινα και για να διασπάσει και να αποδυναμώσει το LSSP και να σπείρει διχόνοια στους εργάτες, ( παντού τα πάντα τελικά) πέρασε το νόμο Ιθαγένειας του 1948 ‘’ Ζινχάλα μόνο’’ αφαιρώντας κάθε δικαίωμα ιθαγένειας από τους Ταμίλ ινδικής καταγωγής σε μια προσπάθεια να αποδυναμώσει το LSSP και να σπείρει τη διχόνοια στους εργάτες. Σκλήρυνε το πράγμα δηλαδή…

Τι να κάνει τώρα και το LSSP? Πώς να αντιδράσει? Ποιο δρόμο να ακολουθήσει? Του αγώνα η της υποταγής, της συνθηκολόγησης? Προτίμησε το δεύτερο, με αποτέλεσμα να συνεργαστεί με τα κυβερνόντα κόμματα εξαπολύοντας παράλληλα κάποιες αντιδράσεις για τα δήθεν παλιά πιστεύω του και τις κόκκινες γραμμές που λέει σήμερα ο δικός μας ο Σταθάκης, ( μη φανεί εντελώς η κωλοτουμπα) αλλά δυστυχώς χάνοντας τη βάση του, τον ιδεαλισμό του , το σκοπό ιδρύσεως του η ηγεσία του ολοένα απομακρύνονταν από τους εργάτες και τα δικαιώματα τους.. και αυτό θα φέρει ( τη διάσπαση) την αύξηση εθνικισμού των Ταμίλ, την απόσχιση τους, τη δημιουργία των Τίγρεων Ταμίλ, που εφαρμόζοντας το αντάρτικο έριξαν λάδι στη φωτιά και ο εμφύλιος ξεκινά..

Το ιστορικό του πολέμου έχει ως εξης..( μην νομίζετε ότι έχω μνήμη ελέφαντα και γράφω τόσα!!!! ,που μάλλον είναι πολλά αλλά διαβάζοντας πάλι δεν μπορώ να αντισταθώ στο πειρασμό να τα καταθέσω στα γραφόμενα μου)

Τον Απρίλιο του 1971 ξέσπασε η πρώτη μεγάλη εξέγερση της άνεργης νεολαίας των Ταμίλ, η οποία πνίγηκε στο αίμα! Έρχεται η ώρα του Βελουπιλάι Πραμπακαράν του αρχηγού όλων με μεγάλη αγωνιστική ιστορία.. Σε ηλικία μόλις 17 χρονών το 1972 πετάει μια βόμβα εναντίον ομάδας στρατιωτών ,ενώ το 1975 πυροβολεί εξ επαφής τον δήμαρχο της Τζάφνα, της μεγαλύτερης πόλης των Ταμίλ, θεωρώντας τον «προδότη». Και τι κάνει λοιπόν αυτός ο νεαρός με την ενηλικίωση του? Όχι βέβαια πάρτι… Ιδρύει το 1976 τους Τίγρεις της Απελευθέρωσης.

Η οργάνωση αυτή στηρίζεται στους καταπιεσμένους Ταμίλ, η οποία ενισχύεται οικονομικά και πολιτικά από τους Ταμίλ της διασποράς. Από αναφορές του BBCο ετήσιος προϋπολογισμός των Τίγρεων άγγιζε τα 300 εκ δολάρια .Παράλληλα, έχει τη συμπάθεια και τη στήριξη των δεκάδων εκατομμυρίων Ταμίλ της Ινδίας του κρατιδίου Ταμίλ Ναντού, ακριβώς δίπλα στη Σρι Λάνκα, σε απόσταση λίγων δεκάδων μιλίων. Αλλά όμως η κεντρική εξουσία της Ινδίας έχει αλλά στο μυαλό της, στέλνοντας στρατό για να υποστηρίξει τα κυβερνητικά στρατεύματα και έφυγε από το πεδίο αφού είχε χάσει 1200 στρατιώτες …

Το 1983 οι Τίγρεις Ταμίλ επιτίθενται σε στρατιωτική περίπολο και σκοτώνουν 13 στρατιώτες. Οι Σινχαλέζοι απαντούν με την εξαπόλυση πογκρόμ εναντίον αμάχων Ταμίλ, σφάζοντας τουλάχιστον 600 άτομα, μεταξύ των οποίων και γυναικόπαιδα. Ο εμφύλιος αρχίζει.

Το 1991 οι Ταμίλ βρίσκονται στο απόγειο της ισχύος τους. Ελέγχουν το ένα τρίτο της έκτασης της Σρι Λάνκα. Την Πρωτομαγιά του 1993 οι Ταμίλ δολοφονούν τον πρόεδρο της χώρας Ρανασίνγκε Πρεμαντάσα αλλά ,,αλλά το παιχνίδι αρχίζει να χάνεται…

Έχουν όμως ήδη χάσει το παιχνίδι των διεθνών συσχετισμών, καθώς η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και η συνακόλουθη στροφή της Ινδίας προς τις ΗΠΑ τους στερεί όλους τους συμμάχους.

Ιδίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, οι ΗΠΑ και η Βρετανία αποκτούν τον ασφυκτικό έλεγχο του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και στο πλαίσιο αυτό στραγγαλίζουν οικονομικά και τους Τίγρεις Ταμίλ, οι οποίοι σταδιακά χάνουν συνεχώς έδαφος και στα πεδία των μαχών.

Για να εκδικηθούν την στάση της Ινδίας και την ανάμειξη της στο πόλεμο μια γυναίκα-καμικάζι των Ταμίλ δολοφονεί τον Ινδό πρωθυπουργό Ρατζίβ Γκάντι, στις 21 Μαϊου 1989 γεγονός που ενισχύει τη απομόνωση των Τίγρεων , βρέθηκαν μόνοι τους αλλά συνέχισαν να αντιστέκονται λυσσασμένα μέχρι το τέλος. Ένα τέλος με 23.000 αντάρτες των Τίγρεων Ταμίλ νεκρούς πεδία των μαχών, άλλους 20.000 που «εξαφανίστηκαν» σε κυβερνητικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γνωστά πράγματα και τακτικές αν δεις τη ιστορία, Αργεντινή, Ισπανία επι Φράγκο κτλ Σε αυτούς τους αριθμούς προσθέτονται και 100.000 άμαχοι που έχασαν τη ζωή τους και 300.000 είναι οι πρόσφυγες …Και η ιστορία γράφεται από τους νικητές που περιφέρουν το πτώμα του αρχηγού των Ταμίλ Πραμπακαραν με μια τρύπα στο μέτωπο και του γιου του και τα εμφανίζουν στη τηλεόραση της χώρας . Μαζί με αυτούς και δεκάδες σύντροφοι τους που είτε εκτελεστήκαν είτε έπεσαν μαχόμενοι και έτσι πέφτει η αυλαία ενός αιματοβαμμένου εμφύλιου και η κυβερνώντες το 2009 διαβεβαιώνουν πως Τίγρεις Ταμίλ δεν υπάρχουν πια. Όσοι δεν είναι νεκροί έχουν λέει ενσωματωθεί στις τάξεις των Σινχαλέζων και όλα αυτά θα κλειστούν στο χθες.. ‘’Μεγάλη νικη του πολέμου κατά της τρομοκρατίας’’ πανηγυρίζει η και η Γουολ στριτ Τζενεραλ και όλη η Αμερική που κάθε απελευθερωτικό κίνημα είναι τρομοκρατία για αυτούς..

Θα αντέξει η χώρα σε αυτή τη νέα ενότητα? Σε αυτή τη προσπάθεια? Μένει να δούμε. Αυτά τα πολλά μα την αλήθεια και ελπίζω όχι κουραστικά για την ιστορία των Ταμίλ …

Ιστορία τέλος για την ώρα..
Φωτογραφίες που αφορούν το πόλεμο υπάρχουν χιλιάδες στο διαδίκτυο , εικόνες φρίκης και βαρβαρότητας.. Δεν θέλω να αναρτήσω καμια λόγω φρίκης ..., (οποιος θέλει αρκεί να γουγκλαρει ....

 

[LULLU]

Ο δρόμος για το βορρά είναι πολύ φαρδύτερος αλλά και με λίγη κίνηση. Περνάμε τα τελευταία πυκνοκατοικημένα σημεία του νησιού και το μάτι μας αρχίζει να συνηθίζει τη χαμηλή αλλά καταπράσινη βλάστηση των ρυζοχώραφων.

Σιγά σιγά μπαίνουμε στη χώρα των Ταμίλ. Αναγκαστική στάση στο φυλάκιο που θα δείξουμε τις ειδικές άδειες που το πρακτορείο είχε αναλάβει να ζητήσει και να προμηθευτεί από το υπουργείο άμυνας τους ,σχεδόν 3 εβδομάδες πριν το ταξίδι.. όσο προχωράμε τόσο τα σημάδια του εμφύλιου παρουσιάζονται μπροστά μας. Σπίτια καμένα, γκρεμισμένα, ερειπωμένα γράφουν ακόμη ιστορία.

Τολμώ να ρωτήσω τίνος έργο είναι όλα αυτά και η απάντηση ‘’έφοδος τερροριστων ‘’’ μπορεί να θεωρηθεί διπλωματική απάντηση.. Γιατί και οι κυβερνητικοί και οι αντάρτες προέβηκαν σε πράξεις τερροριστικές και βάρβαρες.. πυρπολήσεις, φόνοι , αποκεφαλισμοί, βιασμοί,πλήθος αθώου κόσμου κείτονταν σφαγμένοι στους δρόμους πλατειες και χωράφια και τα ποτάμια έρεαν αίματα αντί νερού..

Δεν μπορώ να αναπτύξω πολιτική ανάλυση και συζήτηση με το Ροχαμα αλλά σίγουρα DNA Ταμίλ δεν έχει…

Η χαμηλή βλάστηση σου δίνει ένα καθαρό και μακρύ ορίζοντα και η ματιά σου περιπλανιέται και χάνεται βαθιά..

Μπανανιές , τικ δένδρα και φοίνικες οι Kalamara ( αν το θυμάμαι καλά) που παράγουν εκτός γάλα, λάδι, καρύδα, ξύλο παράγουν ποτό και ξύδι Κalamani, συμβάλλοντας αρκετά στη οικονομία της χώρας.

Στάση για νερό και καφέ σε ένα κιόσκι αλλά τα κρεμασμένα τυρογαριδάκια και τα αποξηραμένα φρούτα μας κέντρισαν το ενδιαφέρον….

Παρατηρώ τις αγελάδες που βόσκουν ‘η προσπαθούν να βοσκήσουν στη λιγοστή πρασινάδα που υπάρχει στη άκρη του αυτοκινητόδρομου…

-Μα χαζές είναι? Τι να βοσκήσουν εδώ? Τι να βρουν? Γιαυτό σέρνουν τα κόκαλα τους από τη αδυναμία λες και βιώνουν τη 7 ετια ισχνών αγελάδων της κατάρας του Φαραώ.

-Αυτή τη εποχή λέει ο Ροχάμα δεν έχει πολύ πρασινάδα και γιαυτό είναι ισχνές και αδύνατες..

-Και αυτή η ατέλειωτη πρασινάδα τι είναι? ρωτώ δείχνοντας τα καταπράσινα αλλά με περίφραξη χωράφια δεξιά και αριστερά του δρόμου..

Εκείνος γελώντας μου δείχνει κάτι σημαιάκια άσπρα με μια κόκκινη νεκροκεφαλή στο κέντρο και ένα μεγάλο Χ που εμφανίζονται ανά διαστήματα …Μπουμ ….λεει..νάρκες….

Ωχ ναρκοπέδια παντού .. Εκτάσεις γης χιλιάδων εκταρίων έχουν θαμμένες ακόμη νάρκες του πολέμου οπότε άνθρωποι και ζώα κρατούν αποστάσεις ασφαλείας μέχρι σε 5-6 χρόνια να καθαριστεί η περιοχή…

Πλησιάζομαι στο πέρασμα του Ελέφαντα που εκτός του ότι χρησιμεύει για ότι δηλώνει ότι ακριβώς και το όνομα του, είναι ένα κομβικό σημείο που ενώνει τη κυρίως χώρα με την πενισουλα Τζάφνα ..

Εδώ στάση.. ένα μεγάλο λαμπερό μνημείο ορθώνεται στα δεξιά μας.

Είναι ένα μνημείο αφιερωμένο σε ένα από τους σύγχρονες ήρωες του εμφύλιου..Εδω το 1991 στο υπάρχον τότε στρατόπεδο ένας φαντάρος που έχει υπηρεσία σκοπιάς, βλέπει μια μπουλντόζα να κυλά σιγά σιγά προς τη πύλη και καταλαβαίνει πως μια βομβιστική επίθεση εξελίσσεται και γρήγορα αυτός και οι σύντροφοι του θα συναντούσαν τον θάνατο.. Ζώνεται λοιπόν όσες χειροβομβίδες εκρηκτικά βρίσκει γύρω του και τρέχει να προϋπαντήσει τη μπουλντόζα.. και ως καμικάζι ανατινάσσεται μαζί με τη γεμάτη εκρηκτικά μπουλντόζα.. ..

Θυσία, ηρωισμός και έτσι αναγνωρίζεται και από τη πολιτεία και στράτευμα που κτίζει αυτό εδώ το μνημείο για να τον τιμήσει.. Σωστά.. το να υπάρχει όμως βιντεογουόλ που να παίζει τη ζωή του σε ένα συνεχές μη διακοπτόμενο ντοκιμαντέρ , οι συνεντεύξεις της μάνας, που έχασε το γιο της αλλά πρέπει να χαίρεται γιατί είναι ήρωας, η ζωή της μάνας πριν και μετά το χαμό του παιδιού της, οι συναντήσεις της με του κυβερνήτες , τα μνημόσυνα, οι παρελάσεις ..ε .. μου φαίνεται υπερβολή.. Δεν μπορεί να λείπει να απουσιάζει και το μουσείο αφιερωμένο στη καθημερινότητα του ήρωα που περιέχει από τη στολή του τις μπότες του ,το πιάτο που έτρωγε, τα προσωπικά του είδη, τα πολεμοφόδια του και φωτογραφίες .

Παραδίπλα ένα κουτί συλλογής χρημάτων και δωρεών τα οποία θα χρησιμοποιηθούν στην education..- Τίνος και περί τίνος? ρωτώ.. Κανείς δεν απάντησε..

Δίπλα ακριβώς σχεδόν σε μεσοτοιχία κάποιος κάνει μπίζνες στο μεγάλο καφέ-εστιατόριο..

Πρώτοι και καλύτεροι πελάτες αυτής της ζεστής μέρας.., εμείς που πέσαμε με τα μούτρα και αδειάσαμε σχεδόν τη βιτρίνα από τις πεντανοστιμες αλήθεια είναι σπεσιαλιτέ..

 

[LULLU]

Μπαίνουμε στη Jaffnaπόλη των Ταμίλ, πρωτεύουσα της ομώνυμης πενισουλα με 88 χιλιάδες κατοίκους που υπήρξε μια ισχυρή αποικιοκρατική πόλη και λιμάνι επι εποχής Πορτογάλων . Ο εμφύλιος πόλεμος πλήγωσε πολύ αυτή τη πόλη, μάχες, πρόσφυγες, σκληρή στάση και έλεγχο από τις εγκατεστημένες στρατιωτικές δυνάμεις, εμπάργκο, απώλεια της ιδιοκτησίας, ερήμωσαν τη πόλη..Έτσι για αρκετά χρόνια παρέμεινε, μόνη, έρημη απόμακρη απογυμνωμένη να πληρώνει τις συνέπειες του πολέμου , να πληρώνει το τίμημα της ανεξαρτησίας.. Από το 2009 και έπειτα ο επαναπατρισμός των προσφύγων ξαναδίνει ζωή , προοπτική στη πόλη και τουρίστες τολμούν να επισκεφτούν με μεγαλύτερη ασφάλεια τη περιοχή γνωρίζοντας από κοντά τη κουλτούρα και τη ιστορία των Ταμίλ..

Πρώτη μας επίσκεψη στην ιστορική βιβλιοθήκη χτισμένη το 1954 και που ήταν η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη βιβλιοθήκη της Νότιας Ασίας και που δυστυχώς κάηκε συθέμελα στο πόλεμο .Τα 970.000 βιβλία έγιναν στάχτη .

Το ποιος την έκαψε είναι ακόμη αδιευκρίνιστο η για την ακρίβεια οι μεν κατηγορούν τους δε. Εγώ αποτυπώνω στη μνήμη μου ,αυτό που μου είπε ο τοπικός ξεναγός..

-Μαμ.., η βιβλιοθήκη κάηκε για να μην μπορούμε να θυμόμαστε. Δεν υπάρχουν αρχεία, ιστορικές αναφορές, δεν υπάρχει η μνήμη μας.. Εσείς μπορείτε να δείτε ποιος είχε συμφέρον να διαγραφτεί το παρελθόν μας.. Θεωρώ ότι μου κατονόμασε τους ένοχους ..τι κάνει νιάου –νιάου στα κεραμίδια?

Η βιβλιοθήκη ξανακτίστηκε και προσπαθεί να αποκτήσει πάλι τη χαμένη αίγλη της και η ιστορία αρχίζει πάλι να φωλιάζει στα ράφια της..

Η πόλη προπύργιο της Ινδουιστικής τέχνης, θρησκείας και κουλτούρας έχει να μας δείξει μνημεία και ναούς.

Ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος ινδουιστικός ναός είναι oNallurKandaswamyKovil or NallurMuruganKovil που ο πρώτος λίθος χτισίματος χρονολογείται από το 948 αλλα που τελική σχεδόν μορφή πήρε το 13 αιώνα .Ένα οικοδομικό μεγαθήριο από κολώνες, υπόστεγα, πύργο ρολογιού , εσωτερικές αυλές, αλλά υστερεί σε λαμπρότητα, κατά τη γνώμη μου πάντα, από τους ναούς στη Ινδία.

Ίσως τη όλη εικόνα τη κατέστρεψαν οι πολλές μπετονιέρες οι σκαλωσιές, οι κουβάδες και τα σακιά τσιμέντου χρώματα , μπογιατζήδες που βρίσκονται στο χώρο( από πότε δεν γνωρίζω) που δηλώνουν αναστήλωση και φρεσκάρισμα που μάλλον αργεί να τελειώσει..

Τα ιερά των λόρδων Ganesh , Vairanar, Sun, Sandana και Gopola βρίσκονται στη εσωτερική αυλή του ναού ενώ στο νότιο μέρος μια ιερή λίμνη είναι αφιερωμένη στον θεόMuruga Στη βόρεια πλευρά του ναού υπάρχει ένας μεγάλος ιερός κήπος ενώ στο υπόγειο κλειδωμένο κελάρι φυλάγονται μπρούντζινα και γλυπτά του 10 αιώνα…
Για να μπεις στον ναό πρέπει να είσαι και ευπρεπώς ενδεδυμένος. Στη αυλή ένας τουρίστας κάνει προσπάθεια να ανασύρει από το σακιδιο του και διαλέγοντας απο τα λιγοστά ρούχα αυτά που θα

του επέτρεπαν τη είσοδο στο εσωτερικό του ναού. Ο Ροχάμα και ο τοπικός ξεναγός έμειναν απέξω, μη πληρώντας τα κριτήρια ευπρεπούς ενδυσης.

Είμαστε τυχεροί που θα παρακολουθήσουμε στιγμές από τα ιερά δρώμενα στο ναο.

Οι παρά πολύ νεαροί μοναχοί ετοιμάζονται για τη απογευματινή λειτουργία. Ο ήχος ενός τύμπανου σηματοδοτεί τη έναρξη .. Από μια εσωτερική τη πύλη βγαίνουν οι μοναχοί λικνίζοντας τα από τη μέση και πάνω γυμνά καταϊδρωμένα κορμιά τους , οι περισσότεροι παραπατώντας αποτέλεσμα μάλλον κάποιας εισπνεόμενης η μασημένης αρίστης ποιότητας ουσίας και συνοδευόμενοι από τύμπανα και καμπάνες κάνουν το γύρο της εσωτερικής τετράγωνης αυλής σκορπώντας ένα πολύ ωραίο άρωμα λιβανιού .. Απαγορεύονται οι φωτογραφίες και εγώ με ανοικτό το βίντεο στα μουλωχτά προσπαθώ να καταγράψω τον ήχο ενώ η ίριδα καταγράφει κάθε εικόνα..

Φεύγουμε από το ναό λιβανισμένοι, προσευχημένοι , αγιασμένοι δεν θα λεγα κολαστήκαμε με τους μοναχούς, και κατηφορίσαμε προς το λιμάνι και το κάστρο -φρούριο που σχεδόν το περιβαλει
Οι αποικιοκράτες Πορτογάλοι που κατέλαβαν το βασίλειο της Jaffna και το φρούριο που έκτισε το 1618 ο Φίλιππο De Olivera ως ασφάλεια και υπεροχή δεν κατάφερε να αποτρέψει την εισβολή των Ολλανδών (1658) και αργότερα των Βρετανών (1796.)

Εκκλησίες, η μια θαυματουργή που είχε δώσει και το όνομα της στο οχυρό ως φρούριο θαυμάτων της Παναγίας, κυβερνητικά και στρατιωτικά κτήρια το βασιλικό παλάτι υπάρχουν μέσα στο οχυρό το οποίο στα χρόνια του εμφύλιου όντας στα χέρια του LTTE, γνώρισε πολιορκίες και μάχες ανακτήθηκε από τον επίσημο στρατό της Σριλανκα το 1995 μετά από μια πολιορκία που διήρκησε 50 μέρες.. Η πρόσβαση σε επισκέπτες ειχε περιοριστεί σημαντικά μέχρι σήμερα. Στο φρούριο υπάρχει ακόμη απόσπασμα στρατού που ελέγχει αλλά επιβλέπει συγχρόνως την αναστήλωση η οποία γίνεται του με Ολλανδική χρηματοδότηση… οι επιγραφές το δείχνουν συχνά μέσα στο χώρο.., σαν να λένε,,, οι ολλανδοί ξανάρχονται ’η αυτό μας ανήκει…

Ανάμεσα στα κτήρια τα πυροβολεία στο δρόμο πάνω στα τείχη ένα νιόπαντρο ζευγάρι κάνει τη γαμήλια φωτογράφιση του ανάμεσα στη ιστορία ατενίζοντας το μέλλον … Μας άφησαν να τους φωτογραφίσουμε και εμείς τους ανταποδώσαμε με τις καλύτερες ευχές μας..

Το ξενοδοχείο μας JaffnaHeritageHotel

μας ανακοινώνει πως δεν έχει δωμάτια και η διαμονή μας θα γίνει στο παράρτημα του που είναι δέκα μέτρα πιο κάτω στο ίδιο δρόμο. Μια ανησυχία αλήθεια επικράτησε με το που το είδαμε, γιατί στην ουσία ήταν ένα σπίτι 4 δωματίων με ένα κεντρικό σαλόνι σχεδόν εγκαταλειμμένο στη σκόνη και υγρασία αλλα δεν είχαμε και άλλη επιλογή..Για φαγητό και πρωινό θα έπρεπε να πάμε στο άλλο κεντρικό κτήριο πιο κάτω,,.

Μόλις ταχτοποιηθήκαμε αποφασίσαμε να κατέβουμε βόλτα στο κέντρο. Ο Ροχάμα μας άφησε σε ένα κεντρικό σημείο που θα ήταν το ραντεβού μας μετά από 3ωρη περιπλάνηση στα στενά και τους δρόμους.. Τα φώτα στους δρόμους και στα μαγαζιά δίνουν μια ζωντανή εικόνα στη πόλη.

Ο κόσμος στη καθημερινότητα του, στη δουλειά, στο μαγαζί στο σχολείο. Είναι λιγότερο γελαστοί και χαλαροί, στα μάτια τους φαίνεται η ανησυχία, αμφιβολία, η αποξένωση,, με το δίκιο τους έχουν περάσει τόσα και τόσα..Θα περάσει καιρός για να εμπιστευτούν ξανά, να νιώσουν ασφάλεια , η αιματοβαμμένη ιστορία τους γεμίζει ακόμη πόνο και κακές αναμνήσεις.. Γινόμαστε αντικείμενα περιέργειας νιώθοντας άβολα κυρίως όταν τα φώτα της πόλης άρχισαν να σβήνουν ένα- ένα ,τα μαγαζιά να κατεβάζουν ρολά και ο κόσμος να εξαφανίζεται από τους δρόμους.. Γίναμε ένα με το σκοτάδι, γίναμε σκιές που βαδίζαμε στα τυφλά για να βρούμε το σημείο συνάντησης.. Ο Ροχάμα ευτυχώς είχε έλθει νωρίτερα και μας περίμενε…

Η βραδιά μας έκλεισε στη τραπεζαρία του κεντρικού ξενοδοχείου απολαμβάνοντας τα τυπικά πιάτα της περιοχής.

Ένα δροσερό αεράκι μας προφυλάσσει από τα τσιμπήματα των πολλών κουνουπιών και επιστροφή στο διαμερισματάκι μας για ύπνο… αύριο πρωί κατεβαίνουμε νότια από την ανατολική πλευρά του νησιού ,ακόμη άγνωστη και παρθένα στο ευρύ τουριστικό κοινό..…