giannismits
Member
- Μηνύματα
- 3.494
- Likes
- 11.728
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2 - Ταλίν: Η άφιξη και οι οχυρώσεις στην παλιά πόλη!
- Κεφάλαιο 3 - Ταλίν: Παλιά πόλη (All-linn και Toompea)
- Κεφάλαιο 4 - Ταλίν: Kadriorg και Pirita
- Κεφάλαιο 5 - Ταλίν: Καταρράκτες Jägala και η εναλλακτική Kalamaja!
- Κεφάλαιο 6 - Ταλίν: Μια φυλακή μια παραλία και τα φώτα της πόλης!
- Κεφάλαιο 7 - Narva: Στα σύνορα με τη Ρωσία!
- Κεφάλαιο 8 - Ελσίνκι: 4 χρόνια μετά!
- Κεφάλαιο 9 - Ρίγα: Η άφιξη και η Παλιά πόλη (Vecrīga)!
- Κεφάλαιο 10 - Ρίγα: Κέντρο (Centrs) και σούρουπο στον Νταουγκάβα!
- Κεφάλαιο 11 - Ρίγα: Η Aρτ νουβό συνοικία, η hipstery γειτονιά και η Jurmala!
- Κεφάλαιο 12 - Ρίγα: Κεντρική αγορά και αριστερή όχθη του Νταουγκάβα!
Ταλίν: Μια φυλακή μια παραλία και τα φώτα της πόλης!
Από το πάρκο Kalamaja βγήκαμε στην κεντρική λεωφόρο Kalaranna. Απέναντι από το πάρκο είναι η μικρή παραλιακή Noblessner. Ένα παλιό ναυπηγείο είναι πλέον η πιο ταχύτερα αναπτυσσόμενη περιοχή στο Ταλίν. Οι παλιές αίθουσες εργοστασίων αναγεννήθηκαν ενώ έχουν χτιστεί μοντέρνα κτίρια με διαμερίσματα. Στην περιοχή Noblessner υπάρχει εστιατόριο με αστέρι Michelin, ζυθοποιεία, καφέ, καταστήματα καθώς και αίθουσα συναυλιών . Την περιοχή αυτή όμως την αφήσαμε και πήγαμε λίγο πιο δίπλα, στην παραλιακή περιοχή της Kalamaja με πολλά κτίρια παλιών εργοστασίων που έχουν γίνει ενδιαφέροντα πολιτιστικά ιδρύματα και μουσεία, με την τοπική ιχθυαγορά στο παλιό αλιευτικό λιμάνι, την παραλία Kalarand και μια φυλακή!
Το πιο διάσημο μουσείο του Ταλίν είναι το ναυτικό και στρατιωτικό μουσείο Lennusadam (λιμάνι υδροπλάνου), που στεγάζεται σε γιγαντιαία υπόστεγα υδροπλάνο του 1917 στην όχθη του κόλπου του Ταλίν. Το κορυφαίο Μουσείο υψηλής τεχνολογίας παρουσιάζει τη ναυτική και στρατιωτική ιστορία της Εσθονίας μέσω πραγματικών εκθεμάτων και αρκετών διαδραστικών προσομοιωτών. Το κύριο αξιοθέατο στο κεντρικό κομμάτι του Μουσείου είναι το υποβρύχιο Lembit που ζυγίζει 600 τόνους. Φτιάχτηκε το 1936 για το εσθονικό Ναυτικό και υπηρέτησε στον Β ' Παγκόσμιο Πόλεμο υπό τη Σοβιετική σημαία. Παρέμεινε στην υπηρεσία για 75 χρόνια και ήταν το παλαιότερο υποβρύχιο στον κόσμο σε χρήση μέχρι που σύρθηκε στην ξηρά το 2011 και παρά τη μακρά ιστορία του είναι ακόμα σε κατάσταση. Το τσουχτερό του εισιτήριο είναι 15€.
Η περιοχή αυτή είναι ιδιαίτερη και αλλόκοτη! Από τη μια το μουσείο Lennusadam, δίπλα ένα εγκαταλελειμμένο μεγάλο κτίριο αγνώστου ταυτότητας, ακριβώς δίπλα μια σύγχρονη μικρή πλατεία, και δίπλα στη θάλασσα η παλιά φριχτή φυλακή Patarei!
Από τα πιο ενδιαφέροντα και εναλλακτικά μέρη για βόλτα στο Ταλίν είναι γύρω από τη φυλακή Patarei. Μια κλασσική αμυντική δομή, χτισμένη το 1828 που χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως φρούριο και στρατιωτικό στρατόπεδο. Από το 1920 χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Μεταξύ 1940-1941, 1944-1991, ήταν η πιο περιβόητη περίοδος στην ιστορία της φυλακής όταν η σοβιετική μυστική αστυνομία πήρε τον έλεγχο των κτιρίων και φυλάκιζε όσους έκαναν αντίσταση ενάντια στο καθεστώς. Η χειρότερη περίοδος για τους κρατουμένους ήταν πιθανώς μετά το θάνατο του Στάλιν όταν η σοβιετική προσέγγιση προς την Εσθονία, είχε ακόμα πιο σκληρή μεταχείριση στους πολιτικούς αντιφρονούντες. Βασανιστήρια, εκτελέσεις, λιμοκτονία, παραφροσύνη.. Όλα αυτά ήταν η καθημερινή ρουτίνα στο Patarei. Ακόμα και μετά την ανεξαρτησία της Εσθονίας, η φυλακή Patarei στέγαζε κρατούμενους για πάνω από μία δεκαετία. Τελικά έκλεισε το 2002 και από το 2007 είναι ανοικτή ως Πολιτιστικό Πάρκο. Το συγκρότημα είναι προστατευόμενο μέρος αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του Ταλίν. Προσεγγίσαμε τη φυλακή-φάντασμα δίπλα στη θάλασσα και μας πρόσφερε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εμπειρία!
Ήξερα ότι το εσωτερικό του συγκροτήματος Patarei δεν είναι προσβάσιμο για τον κόσμο, όμως μας περίμενε μια έκπληξη. Περνώντας την πίσω πλευρά του, βρήκαμε ένα άνοιγμα και διαπιστώσαμε πως όχι μόνο είναι ανοιχτό αλλά λειτουργεί και ως μουσειακός χώρος.
Αυτό το απομεινάρι του σκοτεινού παρελθόντος του Ταλίν πήρε πάλι ζωή! Στις 14 Μαΐου 2019 άνοιξε για το κοινό ένας εκθεσιακός χώρος με τίτλο "Ο Κομμουνισμός είναι φυλακή"! Η έκθεση είναι ανοιχτή από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο από τις 10:00 μέχρι τις 18:00 και το εισιτήριο κοστίζει 5€. Ήμασταν οι μοναδικοί μεμονωμένοι επισκέπτες καθώς στο χώρο γινόταν ξενάγηση σε ένα μικρό γκρουπ. Μάλλον η έκθεση δεν έχει γίνει ακόμα γνωστή και προφανώς οι περισσότεροι που επισκέπτονται το Ταλίν εξαντλούνται μόνο στην παλιά πόλη! Το φάντασμα του πέτρινου φρουρίου, της εγκαταλειμμένης σοβιετικής φυλακής Patarei, είναι για τους Εσθονούς ένα μνημείο, και μια έντονη υπενθύμιση της βαναυσότητας του σοβιετικού καθεστώτος!
Ο εκθεσιακός χώρος καλύπτει σχεδόν 1.200 τετραγωνικά μέτρα στην ανατολική πτέρυγα της φυλακής όπου έχουν διατηρηθεί άθικτοι οι εσωτερικοί χώροι των φυλακών και οι διάδρομοι των κρατουμένων στην αυλή, τα κελιά (κυψέλες) του κεντρικού κτιρίου όπου δεκάδες άνθρωποι ήταν στριμωγμένοι, οι τουαλέτες και οι διάδρομοι, τα διοικητικά δωμάτια, τα δωμάτια για τη φωτογράφηση και την εξέταση των κρατουμένων, ο θάλαμος εκτέλεσης, και πολλά άλλα δωμάτια. Τα επόμενα χρόνια, είναι στα σχέδια του κράτους να δημιουργήσει στο Patarei ένα Διεθνές Μουσείο για τα θύματα του κομμουνισμού!
Καθώς περπατάμε στους σκουριασμένους διαδρόμους κατά μήκος των κελιών και της αίθουσας εκτέλεσης, δεν υπάρχει ψυχή. Παρά μονάχα οι βασανισμένες ψυχές μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Είναι ένα απόκοσμο, άβολο, και δυσάρεστο μέρος. Οι μεγάλοι διάδρομοι είναι σιωπηλοί, οι πόρτες μισάνοιχτες σαν κάποιος μόλις να τις άνοιξε. Σε κάποιους τοίχους διάφορα συνθήματα από φυλακισμένους ή από φρουρούς. Ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει εκεί. Ο φόβος και η απελπισία έχουν ποτίσει τα πάντα! Η εικόνα της εγκατάλειψης στη φυλακή όπως και σε παρόμοια δραματικά μέρη, είναι πάντα μια κραυγαλέα ματιά στο παρελθόν και δημιουργεί ένα μέρος οδυνηρό, προκλητικό και άκρως καθηλωτικό. Όμως η γοητεία της αποσύνθεσης πάντα κινεί το ενδιαφέρον και είναι αυτό που κάνει μοναδικό αυτό το μέρος. Η αυθεντικότητα του. Όσο κι αν είναι δυσάρεστο, είναι ένα μέρος για μάθηση, δίνει τροφή για σκέψη και προσφέρει μια δυνατή εμπειρία.
Το χειρουργείο με τα παρατημένα στο χρόνο ιατρικά μηχανήματα στη θέση τους
Η αίθουσα εκτέλεσης όπου κρεμούσαν τους αιχμαλώτους
Κυψέλη κρατουμένων. Έως 40 άνδρες ζούσαν σε αυτό το κελί που ήταν για 16 άτομα. Οι προνομιούχοι είχαν το κρεβάτι στην πόρτα. Όσο πιο κοντά στο παράθυρο τόσο πιο βρώμικα. Αρκετά συχνά υπήρχαν μάχες τη νύχτα μεταξύ των κρατουμένων, που στη χειρότερη περίπτωση ένας αιχμάλωτος ήταν νεκρός το επόμενο πρωί!
Δωμάτιο φυλάκων ή διοικητικών υπαλλήλων?
Στην αυλή του ημικυκλίου της φυλακής, υπάρχουν τα εξωτερικά κελιά όπου οι τρόφιμοι μετακινούνταν μία φορά την εβδομάδα για να πάρουν καθαρό αέρα. Μόνο που δεν υπήρχε καμία εξαίρεση σε περίπτωση που είχε βροχή, χιόνι ή παγωνιά!
Δεν επισκεφτήκαμε όλους τους χώρους αλλά όσο θλιβερό κι αν είναι αυτό το μέρος είχε τρομερό ενδιαφέρον. Η έκθεση της φυλακής μας εισάγει έντονα στη φύση της απολυταρχικής κομμουνιστικής ιδεολογίας και στα εγκλήματα της σε διάφορες χώρες, και μας παρουσιάσει τις ιστορίες των θυμάτων από τα στρατόπεδο αιχμαλώτων Γκουλάγκ με σπάνιο φωτογραφικό υλικό. Κάποια στιγμή συναντήσαμε το μικρό γκρουπ των επισκεπτών και κρυφακούσαμε τον ξεναγό. Είπε πως εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βιώσει τις βίαιες συνέπειες της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αλλά η έκταση, ο αντίκτυπος και το υπόβαθρο των κομμουνιστικών εγκλημάτων δεν έχει συζητηθεί καθόλου. Πως συχνά λησμονείται ποια είναι η πραγματική ιδεολογία του Κομμουνισμού και το πόσα εκατομμύρια κόσμου υπέφεραν απ’ αυτόν. Ανέφερε πως υπάρχουν πάνω από 90.000.000 θύματα του κομμουνισμού και ειλικρινά δεν έχω ιδέα αν στέκει αυτός ο αριθμός!
Σε ένα μικρό βαθμό πάντως η έκθεση αναφέρει και την περίοδο που η φυλακή ήταν στο καθεστώς κατοχής της ναζιστικής Γερμανίας για να μας τονίσει, πως η ιστορία αυτού του κτιρίου συγκεντρώνει τις καταπιέσεις των δύο πιο ανελέητων καθεστώτων του 20 αιώνα, και να μας υπενθυμίσει την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας.
Μια νότα χρώματος και αισιοδοξίας στο χώρο δίνουν τα διάφορα έργα ζωγραφικής που δημιούργησαν μετά το κλείσιμο της φυλακής, νέοι καλλιτέχνες μιας αναδυόμενης καλλιτεχνικής υποκουλτούρας που αποφάσισαν ότι η εγκαταλελειμμένη φυλακή, θα μπορούσε να αποτελέσει καμβά για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες τους. Σε διάφορα σημεία στο ισόγειο και πολλοί από τους τοίχος στο εξωτερικό έχουν καλυφθεί με έργα ζωγραφικής και γκράφιτι. Όλες οι καλλιτεχνικές δημιουργίες λένε τη δική τους ιστορία. Στους τοίχους που κάποτε ήταν φυλακισμένοι οι συνάνθρωποι και οι συγγενείς τους, οι γενιές που ακολούθησαν μπόρεσαν να εκφραστούν με χρώμα, δημιουργικότητα και χιούμορ.
Μετά από την κλεισούρα και την κατάθλιψη λίγη θάλασσα θα μας έκανε καλό. Φεύγοντας από τη φυλακή πήραμε περιμετρικά το μονοπάτι κατά μήκος της θάλασσας μέχρι την μικρή παραλία Kalarand και την ιχθυαγορά Kalaturg.
Στην παραλία Kalarand κάποιοι θαρραλέοι βούτηξαν στην θάλασσα με φόντο τα κρουαζιερόπλοια…
Η ιχθυαγορά λειτουργεί κάθε Σάββατο πρωί, οπότε εμείς κάναμε ένα απλό πέρασμα από κει. Στην περιοχή πολύ κοντά είναι κάποια ενδιαφέροντα κτίρια και μουσεία όπως το Κέντρο Ενεργειακής Ανακάλυψης σε ένα εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής 100 ετών, το Μουσείο σύγχρονης τέχνης Εσθονίας (EKKM) που στεγάζεται σε ένα παλιό εργοστάσιο θέρμανσης και φιλοξενεί ένα καλλιτεχνικό καφέ, και το δημοφιλές Kultuurikatel που είναι ένα δημιουργικό κέντρο και ένα μέρος για πολιτιστικές εκδηλώσεις σε ένα πλήρως ανακαινισμένο κτήριο που ήταν ο κεντρικός ηλεκτρικός σταθμός του Ταλίν. Είναι ένας πολυχώρος για διάφορα εργαστήρια, σεμινάρια, συνέδρια, φεστιβάλ, εκθέσεις και πολλά άλλα.
Ωραία όλα αυτά όμως δεν είχαμε το χρόνο και τα πόδια να συνεχίσουμε. Για άλλη μια φορά είχα τάξει στον Rose παραλία, αμμουδιά και ξεκούραση. Από την κεντρική παραλιακή λεωφόρο Kalaranna, πήραμε το αστικό 73 και λίγες στάσεις μετά κατεβήκαμε στην στάση Erika, κι από εκεί πήραμε το αστικό 59 μέχρι το τέρμα, στην παραλία Pikakari. Μετά από μια έντονη κουραστική μέρα, αυτή η μεσημεριανή-απογευματινή ανάπαυλα στη θάλασσα ήταν όνειρο! Με το που φτάσαμε, μια πινακίδα-καρδιά μας καλωσόρισε στην παραλία. Η θέα προς το Ταλίν ήταν υπέροχη.
Ο καιρός ήταν σχετικά καλός με 18 βαθμούς αλλά η παραλία είχε ελάχιστο κόσμο. Πίστευα πως θα έβλεπα Εσθονούς να λιάζονται μιας και είναι από τις πιο δημοφιλείς παραλίες αλλά και πάλι ερημιά. Η παραλία ήταν σαν ελληνική! Μεγάλη με παχιά άμμο, η θάλασσα κρύσταλλο και όλως περιέργως για Βαλτική δεν ήταν ρηχή. Απλώσαμε την πετσέτα μας και απολαύσαμε την ηρεμία και τη θέα της ήρεμης θάλασσας. Για να νοιώσουμε λίγο καλοκαίρι βγάλαμε και τις μπλούζες μας. Όχι για πολύ όμως γιατί έβγαλε αεράκι! Βλέποντας 2-3 ανθρώπους να μπαίνουν άνετα μέσα στη θάλασσα είχα την περιέργεια τι θερμοκρασία έχει το νερό. Τόλμησα λοιπόν να βουτήξω τα πόδια μου… και πάγωσα! Ο Rose γελούσε κι εγώ σαν τρελός έτρεξα να βάλω τα πόδια μου στην άμμο να τα ζεστάνω λίγο. Άντεξα ελάχιστα δευτερόλεπτα μέσα στο νερό και μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολα και γρήγορα βούτηξαν αυτοί οι λίγοι που ήταν εκείνη την ώρα στην παραλία. Η ώρα πέρασε όμορφα με ξάπλα, μουσική, σνακ που είχαμε μαζί μας και πάντα με θέα τη θάλασσα της Βαλτικής!
Λίγο πριν πάμε στη στάση να πάρουμε το αστικό να επιστρέψουμε στο κέντρο, κάναμε μια βόλτα στην αποβάθρα Katariina kai που χωρίζει την μεγάλη αμμουδιά από τη θάλασσα.
Ξεκούραστοί και με γεμάτες τις μπαταρίες επιστρέψαμε με το αστικό 59 και κατεβήκαμε στο τέρμα της διαδρομής, στο σταθμό Balti jaam. Είναι απόγευμα και είναι η καλύτερη ώρα να κάνουμε μια ακόμα βόλτα στην παλιά πόλη. Ξεκινήσαμε με μια βόλτα στο πάρκο Šnelli κάτω από το λόφο Toompea.
Μια μικρή επανάληψη της παλιάς πόλης δεν έβλαψε κανέναν! Κάναμε ένα μικρό πέρασμα από δρόμους που είχαμε περπατήσει και από την κεντρική πλατεία του Δημαρχείου. Η τουριστική κεντρική πλατεία είχε όπως πάντα κόσμο, αλλά οι γύρω δρόμοι ήταν πιο ήρεμοι και η παλιά πόλη πιο όμορφη.
Ήμασταν σε αναζήτηση εστιατορίου αλλά μετά από λίγο ψάξιμο η λύση στην πείνα μας βρέθηκε. Pizza Grande, στην Väike-Karja 6a κρυμμένη πίσω από μια μικρή αυλή. Η αυλή του ήταν πολύ ατμοσφαιρική αλλά λόγω ψύχρας καθίσαμε στο εσωτερικό που ήταν χουχουλιάρικο και πιο χειμερινό. Πολλή καλή εξυπηρέτηση, υπερβολικά φτηνές τιμές και πεντανόστιμη πίτσα και ζυμαρικά. 12,30€ μαζί με τις μπύρες. Το προτείνω.
Διασχίσαμε την Pikk και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο της παλιάς πόλης…
Την προηγούμενη μέρα το μεσημέρι είχαμε απολαύσει το λόφο Toompea και την εξαιρετική πανοραμική θέα. Είχα όμως υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα ξαναέρθουμε στο λόφο λίγο πριν σουρουπώσει ώστε να δω την πανοραμική θέα της πόλης καθώς νυχτώνει. Πρώτα στην πλατφόρμα Patkuli. Σε άλλα ταξίδια λέγαμε τι κρίμα που δεν έχουμε μεγάλη διάρκεια μέρας, κι εδώ βαρεθήκαμε να περιμένουμε μέχρι να σουρουπώσει. Τελειωμό δεν είχε αυτό το φως! Μείναμε αρκετή ώρα μέχρι να σκοτεινιάσει και είχε αρκετή ψύχρα όμως μας αποζημίωσε για ακόμα μια φορά η πανέμορφη θέα.
Μετά πήγαμε στο καλύτερο σημείο προβολής του λόφου, την Kohtuotsa vaateplats. Είχε πια βραδιάσει και η θέα από το σημείο αυτό ήταν μαγική. Τα φώτα της πόλης άναψαν και φώτισαν το Ταλίν. Από το Λιμάνι και την παλιά πόλη με τους φωτισμένους πύργους της μέχρι τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες.
Περπατώντας στο λόφο ενώ είχε πέσει η νύχτα στις 22:30, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Η παλιά πόλη στον λόφο Toompea, με τα φανάρια και τα φωτισμένα μεσαιωνικά σοκάκια και κτίρια ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και έρημη και το μοναδικό που έσπαγε την ησυχία ήταν οι φωνές μας! Κατηφορίσαμε προς τον καθεδρικό ναό Aleksander Nevski και την αυλή του Δανού Βασιλιά στα μεσαιωνικά τείχη. Ο χαμηλός φωτισμός στη συνοικία έδινε ένα τόνο μυστηρίου!
Πλατεία Ελευθερίας (Vabaduse väljak)
Η βραδιά έκλεισε στο Valli baar, στην οδό Müürivahe 14, πίσω από την πλατεία Ελευθερίας. Το τελευταίο σοβιετικό μπαρ στο Ταλίν! Ένα αυθεντικό θρυλικό μπαρ σε στυλ 70s που έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό όπως ήταν κάποτε. Το μαγαζί είναι μια τρύπα με ένα ξύλινο μπαρ και μια σειρά από σκαμπό γύρω του. Αυτό είναι όλο το μαγαζί. Οι περισσότεροι θαμώνες ήταν ντόπιοι, και επικρατούσε μια ζεστή νοσταλγική ατμόσφαιρα στο παλιομοδίτικο μπαρ. Ήπιαμε τις μπύρες μας, φάγαμε από μια μπρουσκέτα με παστή σαρδέλα βαλτικής και αποχωρήσαμε υπερπλήρεις.
Η 2η μέρα του ταξιδιού είχε τελειώσει.
Από το πάρκο Kalamaja βγήκαμε στην κεντρική λεωφόρο Kalaranna. Απέναντι από το πάρκο είναι η μικρή παραλιακή Noblessner. Ένα παλιό ναυπηγείο είναι πλέον η πιο ταχύτερα αναπτυσσόμενη περιοχή στο Ταλίν. Οι παλιές αίθουσες εργοστασίων αναγεννήθηκαν ενώ έχουν χτιστεί μοντέρνα κτίρια με διαμερίσματα. Στην περιοχή Noblessner υπάρχει εστιατόριο με αστέρι Michelin, ζυθοποιεία, καφέ, καταστήματα καθώς και αίθουσα συναυλιών . Την περιοχή αυτή όμως την αφήσαμε και πήγαμε λίγο πιο δίπλα, στην παραλιακή περιοχή της Kalamaja με πολλά κτίρια παλιών εργοστασίων που έχουν γίνει ενδιαφέροντα πολιτιστικά ιδρύματα και μουσεία, με την τοπική ιχθυαγορά στο παλιό αλιευτικό λιμάνι, την παραλία Kalarand και μια φυλακή!
Το πιο διάσημο μουσείο του Ταλίν είναι το ναυτικό και στρατιωτικό μουσείο Lennusadam (λιμάνι υδροπλάνου), που στεγάζεται σε γιγαντιαία υπόστεγα υδροπλάνο του 1917 στην όχθη του κόλπου του Ταλίν. Το κορυφαίο Μουσείο υψηλής τεχνολογίας παρουσιάζει τη ναυτική και στρατιωτική ιστορία της Εσθονίας μέσω πραγματικών εκθεμάτων και αρκετών διαδραστικών προσομοιωτών. Το κύριο αξιοθέατο στο κεντρικό κομμάτι του Μουσείου είναι το υποβρύχιο Lembit που ζυγίζει 600 τόνους. Φτιάχτηκε το 1936 για το εσθονικό Ναυτικό και υπηρέτησε στον Β ' Παγκόσμιο Πόλεμο υπό τη Σοβιετική σημαία. Παρέμεινε στην υπηρεσία για 75 χρόνια και ήταν το παλαιότερο υποβρύχιο στον κόσμο σε χρήση μέχρι που σύρθηκε στην ξηρά το 2011 και παρά τη μακρά ιστορία του είναι ακόμα σε κατάσταση. Το τσουχτερό του εισιτήριο είναι 15€.
Η περιοχή αυτή είναι ιδιαίτερη και αλλόκοτη! Από τη μια το μουσείο Lennusadam, δίπλα ένα εγκαταλελειμμένο μεγάλο κτίριο αγνώστου ταυτότητας, ακριβώς δίπλα μια σύγχρονη μικρή πλατεία, και δίπλα στη θάλασσα η παλιά φριχτή φυλακή Patarei!
Από τα πιο ενδιαφέροντα και εναλλακτικά μέρη για βόλτα στο Ταλίν είναι γύρω από τη φυλακή Patarei. Μια κλασσική αμυντική δομή, χτισμένη το 1828 που χρησιμοποιήθηκε αρχικά ως φρούριο και στρατιωτικό στρατόπεδο. Από το 1920 χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή. Μεταξύ 1940-1941, 1944-1991, ήταν η πιο περιβόητη περίοδος στην ιστορία της φυλακής όταν η σοβιετική μυστική αστυνομία πήρε τον έλεγχο των κτιρίων και φυλάκιζε όσους έκαναν αντίσταση ενάντια στο καθεστώς. Η χειρότερη περίοδος για τους κρατουμένους ήταν πιθανώς μετά το θάνατο του Στάλιν όταν η σοβιετική προσέγγιση προς την Εσθονία, είχε ακόμα πιο σκληρή μεταχείριση στους πολιτικούς αντιφρονούντες. Βασανιστήρια, εκτελέσεις, λιμοκτονία, παραφροσύνη.. Όλα αυτά ήταν η καθημερινή ρουτίνα στο Patarei. Ακόμα και μετά την ανεξαρτησία της Εσθονίας, η φυλακή Patarei στέγαζε κρατούμενους για πάνω από μία δεκαετία. Τελικά έκλεισε το 2002 και από το 2007 είναι ανοικτή ως Πολιτιστικό Πάρκο. Το συγκρότημα είναι προστατευόμενο μέρος αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του Ταλίν. Προσεγγίσαμε τη φυλακή-φάντασμα δίπλα στη θάλασσα και μας πρόσφερε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εμπειρία!
Ήξερα ότι το εσωτερικό του συγκροτήματος Patarei δεν είναι προσβάσιμο για τον κόσμο, όμως μας περίμενε μια έκπληξη. Περνώντας την πίσω πλευρά του, βρήκαμε ένα άνοιγμα και διαπιστώσαμε πως όχι μόνο είναι ανοιχτό αλλά λειτουργεί και ως μουσειακός χώρος.
Αυτό το απομεινάρι του σκοτεινού παρελθόντος του Ταλίν πήρε πάλι ζωή! Στις 14 Μαΐου 2019 άνοιξε για το κοινό ένας εκθεσιακός χώρος με τίτλο "Ο Κομμουνισμός είναι φυλακή"! Η έκθεση είναι ανοιχτή από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβριο από τις 10:00 μέχρι τις 18:00 και το εισιτήριο κοστίζει 5€. Ήμασταν οι μοναδικοί μεμονωμένοι επισκέπτες καθώς στο χώρο γινόταν ξενάγηση σε ένα μικρό γκρουπ. Μάλλον η έκθεση δεν έχει γίνει ακόμα γνωστή και προφανώς οι περισσότεροι που επισκέπτονται το Ταλίν εξαντλούνται μόνο στην παλιά πόλη! Το φάντασμα του πέτρινου φρουρίου, της εγκαταλειμμένης σοβιετικής φυλακής Patarei, είναι για τους Εσθονούς ένα μνημείο, και μια έντονη υπενθύμιση της βαναυσότητας του σοβιετικού καθεστώτος!
Ο εκθεσιακός χώρος καλύπτει σχεδόν 1.200 τετραγωνικά μέτρα στην ανατολική πτέρυγα της φυλακής όπου έχουν διατηρηθεί άθικτοι οι εσωτερικοί χώροι των φυλακών και οι διάδρομοι των κρατουμένων στην αυλή, τα κελιά (κυψέλες) του κεντρικού κτιρίου όπου δεκάδες άνθρωποι ήταν στριμωγμένοι, οι τουαλέτες και οι διάδρομοι, τα διοικητικά δωμάτια, τα δωμάτια για τη φωτογράφηση και την εξέταση των κρατουμένων, ο θάλαμος εκτέλεσης, και πολλά άλλα δωμάτια. Τα επόμενα χρόνια, είναι στα σχέδια του κράτους να δημιουργήσει στο Patarei ένα Διεθνές Μουσείο για τα θύματα του κομμουνισμού!
Καθώς περπατάμε στους σκουριασμένους διαδρόμους κατά μήκος των κελιών και της αίθουσας εκτέλεσης, δεν υπάρχει ψυχή. Παρά μονάχα οι βασανισμένες ψυχές μέσα σε αυτούς τους τοίχους. Είναι ένα απόκοσμο, άβολο, και δυσάρεστο μέρος. Οι μεγάλοι διάδρομοι είναι σιωπηλοί, οι πόρτες μισάνοιχτες σαν κάποιος μόλις να τις άνοιξε. Σε κάποιους τοίχους διάφορα συνθήματα από φυλακισμένους ή από φρουρούς. Ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει εκεί. Ο φόβος και η απελπισία έχουν ποτίσει τα πάντα! Η εικόνα της εγκατάλειψης στη φυλακή όπως και σε παρόμοια δραματικά μέρη, είναι πάντα μια κραυγαλέα ματιά στο παρελθόν και δημιουργεί ένα μέρος οδυνηρό, προκλητικό και άκρως καθηλωτικό. Όμως η γοητεία της αποσύνθεσης πάντα κινεί το ενδιαφέρον και είναι αυτό που κάνει μοναδικό αυτό το μέρος. Η αυθεντικότητα του. Όσο κι αν είναι δυσάρεστο, είναι ένα μέρος για μάθηση, δίνει τροφή για σκέψη και προσφέρει μια δυνατή εμπειρία.
Το χειρουργείο με τα παρατημένα στο χρόνο ιατρικά μηχανήματα στη θέση τους
Η αίθουσα εκτέλεσης όπου κρεμούσαν τους αιχμαλώτους
Κυψέλη κρατουμένων. Έως 40 άνδρες ζούσαν σε αυτό το κελί που ήταν για 16 άτομα. Οι προνομιούχοι είχαν το κρεβάτι στην πόρτα. Όσο πιο κοντά στο παράθυρο τόσο πιο βρώμικα. Αρκετά συχνά υπήρχαν μάχες τη νύχτα μεταξύ των κρατουμένων, που στη χειρότερη περίπτωση ένας αιχμάλωτος ήταν νεκρός το επόμενο πρωί!
Δωμάτιο φυλάκων ή διοικητικών υπαλλήλων?
Στην αυλή του ημικυκλίου της φυλακής, υπάρχουν τα εξωτερικά κελιά όπου οι τρόφιμοι μετακινούνταν μία φορά την εβδομάδα για να πάρουν καθαρό αέρα. Μόνο που δεν υπήρχε καμία εξαίρεση σε περίπτωση που είχε βροχή, χιόνι ή παγωνιά!
Δεν επισκεφτήκαμε όλους τους χώρους αλλά όσο θλιβερό κι αν είναι αυτό το μέρος είχε τρομερό ενδιαφέρον. Η έκθεση της φυλακής μας εισάγει έντονα στη φύση της απολυταρχικής κομμουνιστικής ιδεολογίας και στα εγκλήματα της σε διάφορες χώρες, και μας παρουσιάσει τις ιστορίες των θυμάτων από τα στρατόπεδο αιχμαλώτων Γκουλάγκ με σπάνιο φωτογραφικό υλικό. Κάποια στιγμή συναντήσαμε το μικρό γκρουπ των επισκεπτών και κρυφακούσαμε τον ξεναγό. Είπε πως εκατομμύρια άνθρωποι έχουν βιώσει τις βίαιες συνέπειες της κομμουνιστικής ιδεολογίας, αλλά η έκταση, ο αντίκτυπος και το υπόβαθρο των κομμουνιστικών εγκλημάτων δεν έχει συζητηθεί καθόλου. Πως συχνά λησμονείται ποια είναι η πραγματική ιδεολογία του Κομμουνισμού και το πόσα εκατομμύρια κόσμου υπέφεραν απ’ αυτόν. Ανέφερε πως υπάρχουν πάνω από 90.000.000 θύματα του κομμουνισμού και ειλικρινά δεν έχω ιδέα αν στέκει αυτός ο αριθμός!
Σε ένα μικρό βαθμό πάντως η έκθεση αναφέρει και την περίοδο που η φυλακή ήταν στο καθεστώς κατοχής της ναζιστικής Γερμανίας για να μας τονίσει, πως η ιστορία αυτού του κτιρίου συγκεντρώνει τις καταπιέσεις των δύο πιο ανελέητων καθεστώτων του 20 αιώνα, και να μας υπενθυμίσει την αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ελευθερίας.
Μια νότα χρώματος και αισιοδοξίας στο χώρο δίνουν τα διάφορα έργα ζωγραφικής που δημιούργησαν μετά το κλείσιμο της φυλακής, νέοι καλλιτέχνες μιας αναδυόμενης καλλιτεχνικής υποκουλτούρας που αποφάσισαν ότι η εγκαταλελειμμένη φυλακή, θα μπορούσε να αποτελέσει καμβά για τις καλλιτεχνικές ανησυχίες τους. Σε διάφορα σημεία στο ισόγειο και πολλοί από τους τοίχος στο εξωτερικό έχουν καλυφθεί με έργα ζωγραφικής και γκράφιτι. Όλες οι καλλιτεχνικές δημιουργίες λένε τη δική τους ιστορία. Στους τοίχους που κάποτε ήταν φυλακισμένοι οι συνάνθρωποι και οι συγγενείς τους, οι γενιές που ακολούθησαν μπόρεσαν να εκφραστούν με χρώμα, δημιουργικότητα και χιούμορ.
Μετά από την κλεισούρα και την κατάθλιψη λίγη θάλασσα θα μας έκανε καλό. Φεύγοντας από τη φυλακή πήραμε περιμετρικά το μονοπάτι κατά μήκος της θάλασσας μέχρι την μικρή παραλία Kalarand και την ιχθυαγορά Kalaturg.
Στην παραλία Kalarand κάποιοι θαρραλέοι βούτηξαν στην θάλασσα με φόντο τα κρουαζιερόπλοια…
Η ιχθυαγορά λειτουργεί κάθε Σάββατο πρωί, οπότε εμείς κάναμε ένα απλό πέρασμα από κει. Στην περιοχή πολύ κοντά είναι κάποια ενδιαφέροντα κτίρια και μουσεία όπως το Κέντρο Ενεργειακής Ανακάλυψης σε ένα εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής 100 ετών, το Μουσείο σύγχρονης τέχνης Εσθονίας (EKKM) που στεγάζεται σε ένα παλιό εργοστάσιο θέρμανσης και φιλοξενεί ένα καλλιτεχνικό καφέ, και το δημοφιλές Kultuurikatel που είναι ένα δημιουργικό κέντρο και ένα μέρος για πολιτιστικές εκδηλώσεις σε ένα πλήρως ανακαινισμένο κτήριο που ήταν ο κεντρικός ηλεκτρικός σταθμός του Ταλίν. Είναι ένας πολυχώρος για διάφορα εργαστήρια, σεμινάρια, συνέδρια, φεστιβάλ, εκθέσεις και πολλά άλλα.
Ωραία όλα αυτά όμως δεν είχαμε το χρόνο και τα πόδια να συνεχίσουμε. Για άλλη μια φορά είχα τάξει στον Rose παραλία, αμμουδιά και ξεκούραση. Από την κεντρική παραλιακή λεωφόρο Kalaranna, πήραμε το αστικό 73 και λίγες στάσεις μετά κατεβήκαμε στην στάση Erika, κι από εκεί πήραμε το αστικό 59 μέχρι το τέρμα, στην παραλία Pikakari. Μετά από μια έντονη κουραστική μέρα, αυτή η μεσημεριανή-απογευματινή ανάπαυλα στη θάλασσα ήταν όνειρο! Με το που φτάσαμε, μια πινακίδα-καρδιά μας καλωσόρισε στην παραλία. Η θέα προς το Ταλίν ήταν υπέροχη.
Ο καιρός ήταν σχετικά καλός με 18 βαθμούς αλλά η παραλία είχε ελάχιστο κόσμο. Πίστευα πως θα έβλεπα Εσθονούς να λιάζονται μιας και είναι από τις πιο δημοφιλείς παραλίες αλλά και πάλι ερημιά. Η παραλία ήταν σαν ελληνική! Μεγάλη με παχιά άμμο, η θάλασσα κρύσταλλο και όλως περιέργως για Βαλτική δεν ήταν ρηχή. Απλώσαμε την πετσέτα μας και απολαύσαμε την ηρεμία και τη θέα της ήρεμης θάλασσας. Για να νοιώσουμε λίγο καλοκαίρι βγάλαμε και τις μπλούζες μας. Όχι για πολύ όμως γιατί έβγαλε αεράκι! Βλέποντας 2-3 ανθρώπους να μπαίνουν άνετα μέσα στη θάλασσα είχα την περιέργεια τι θερμοκρασία έχει το νερό. Τόλμησα λοιπόν να βουτήξω τα πόδια μου… και πάγωσα! Ο Rose γελούσε κι εγώ σαν τρελός έτρεξα να βάλω τα πόδια μου στην άμμο να τα ζεστάνω λίγο. Άντεξα ελάχιστα δευτερόλεπτα μέσα στο νερό και μου έκανε εντύπωση πόσο εύκολα και γρήγορα βούτηξαν αυτοί οι λίγοι που ήταν εκείνη την ώρα στην παραλία. Η ώρα πέρασε όμορφα με ξάπλα, μουσική, σνακ που είχαμε μαζί μας και πάντα με θέα τη θάλασσα της Βαλτικής!
Λίγο πριν πάμε στη στάση να πάρουμε το αστικό να επιστρέψουμε στο κέντρο, κάναμε μια βόλτα στην αποβάθρα Katariina kai που χωρίζει την μεγάλη αμμουδιά από τη θάλασσα.
Ξεκούραστοί και με γεμάτες τις μπαταρίες επιστρέψαμε με το αστικό 59 και κατεβήκαμε στο τέρμα της διαδρομής, στο σταθμό Balti jaam. Είναι απόγευμα και είναι η καλύτερη ώρα να κάνουμε μια ακόμα βόλτα στην παλιά πόλη. Ξεκινήσαμε με μια βόλτα στο πάρκο Šnelli κάτω από το λόφο Toompea.
Μια μικρή επανάληψη της παλιάς πόλης δεν έβλαψε κανέναν! Κάναμε ένα μικρό πέρασμα από δρόμους που είχαμε περπατήσει και από την κεντρική πλατεία του Δημαρχείου. Η τουριστική κεντρική πλατεία είχε όπως πάντα κόσμο, αλλά οι γύρω δρόμοι ήταν πιο ήρεμοι και η παλιά πόλη πιο όμορφη.
Ήμασταν σε αναζήτηση εστιατορίου αλλά μετά από λίγο ψάξιμο η λύση στην πείνα μας βρέθηκε. Pizza Grande, στην Väike-Karja 6a κρυμμένη πίσω από μια μικρή αυλή. Η αυλή του ήταν πολύ ατμοσφαιρική αλλά λόγω ψύχρας καθίσαμε στο εσωτερικό που ήταν χουχουλιάρικο και πιο χειμερινό. Πολλή καλή εξυπηρέτηση, υπερβολικά φτηνές τιμές και πεντανόστιμη πίτσα και ζυμαρικά. 12,30€ μαζί με τις μπύρες. Το προτείνω.
Διασχίσαμε την Pikk και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο της παλιάς πόλης…
Την προηγούμενη μέρα το μεσημέρι είχαμε απολαύσει το λόφο Toompea και την εξαιρετική πανοραμική θέα. Είχα όμως υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα ξαναέρθουμε στο λόφο λίγο πριν σουρουπώσει ώστε να δω την πανοραμική θέα της πόλης καθώς νυχτώνει. Πρώτα στην πλατφόρμα Patkuli. Σε άλλα ταξίδια λέγαμε τι κρίμα που δεν έχουμε μεγάλη διάρκεια μέρας, κι εδώ βαρεθήκαμε να περιμένουμε μέχρι να σουρουπώσει. Τελειωμό δεν είχε αυτό το φως! Μείναμε αρκετή ώρα μέχρι να σκοτεινιάσει και είχε αρκετή ψύχρα όμως μας αποζημίωσε για ακόμα μια φορά η πανέμορφη θέα.
Μετά πήγαμε στο καλύτερο σημείο προβολής του λόφου, την Kohtuotsa vaateplats. Είχε πια βραδιάσει και η θέα από το σημείο αυτό ήταν μαγική. Τα φώτα της πόλης άναψαν και φώτισαν το Ταλίν. Από το Λιμάνι και την παλιά πόλη με τους φωτισμένους πύργους της μέχρι τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες.
Περπατώντας στο λόφο ενώ είχε πέσει η νύχτα στις 22:30, δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Η παλιά πόλη στον λόφο Toompea, με τα φανάρια και τα φωτισμένα μεσαιωνικά σοκάκια και κτίρια ήταν ιδιαίτερα ατμοσφαιρική και έρημη και το μοναδικό που έσπαγε την ησυχία ήταν οι φωνές μας! Κατηφορίσαμε προς τον καθεδρικό ναό Aleksander Nevski και την αυλή του Δανού Βασιλιά στα μεσαιωνικά τείχη. Ο χαμηλός φωτισμός στη συνοικία έδινε ένα τόνο μυστηρίου!
Πλατεία Ελευθερίας (Vabaduse väljak)
Η βραδιά έκλεισε στο Valli baar, στην οδό Müürivahe 14, πίσω από την πλατεία Ελευθερίας. Το τελευταίο σοβιετικό μπαρ στο Ταλίν! Ένα αυθεντικό θρυλικό μπαρ σε στυλ 70s που έχει παραμείνει σε μεγάλο βαθμό όπως ήταν κάποτε. Το μαγαζί είναι μια τρύπα με ένα ξύλινο μπαρ και μια σειρά από σκαμπό γύρω του. Αυτό είναι όλο το μαγαζί. Οι περισσότεροι θαμώνες ήταν ντόπιοι, και επικρατούσε μια ζεστή νοσταλγική ατμόσφαιρα στο παλιομοδίτικο μπαρ. Ήπιαμε τις μπύρες μας, φάγαμε από μια μπρουσκέτα με παστή σαρδέλα βαλτικής και αποχωρήσαμε υπερπλήρεις.
Η 2η μέρα του ταξιδιού είχε τελειώσει.
Last edited by a moderator:
