Σουδάν “Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε ν’αλλάξουμε ζωή....” (by hydronetta & isabelle)

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει

Νότια του τροπικού του Καρκίνου

O ήλιος έκαιγε ανελέητα το κορμί μας ντάλα καταμεσήμερο. Χειμώνας υποτίθεται και το θερμόμετρο είχε σκαρφαλώσει κοντά στους 35 βαθμούς. Κάθε τόσο αναρωτιόμασταν με φρίκη τι σημαίνει καλοκαίρι στο τόπο αυτό με θερμοκρασίες υπερπυρεξίας για βδομάδες!
Κι όσο εμείς, ως οι τρεις μοναδικοί αλλοδαποί επιδιδόμασταν σε αλλεπάλληλους χαιρετισμούς με τους ντόπιους στα μικρομάγαζα του σουκ και τους απαθανατίζαμε με απανωτές ριπές του κλείστρου της φωτογραφικής μηχανής, ένας γηραιός γενειοφόρος καλοσυνάτος κύριος φορώντας την κάτασπρη παραδοσιακή jalabiya, με πλησίασε και μου απηύθυνε χαιρετισμό προτείνοντάς μου το χέρι του:

Assalam alaykum. Αhlan wa sahlan

"Wa alaykum assalam. Shukran” ανταπάντησα με μια θερμή χειραψία

Where are you from?

Νahnu min Yunan” είπα, φουντώνοντας από ψωροπερηφάνεια που σαν τον παπαγάλο επαναλάμβανα μία από τις φράσεις που μετρημένες στα δάχτυλα ήξερα στα αραβικά.

Το πρόσωπό του φωτίστηκε κι ένα χαμόγελο διαγράφηκε στο πρόσωπό του: “Έλληνες είστε!

Νόμισα πως παράκουσα: “Μιλάτε ελληνικά;

Ναι, δούλεψα στην Ελλάδα 4 χρόνια ναυτικός. Σαλανίκ, Κερατσίνι

Γυρνώντας το χρόνο πίσω, ο ηλικιωμένος άρχισε να μου εξιστορεί με τα ξεφτισμένα πια ελληνικά του, καταμεσής του δρόμου υπό τα βλέμματα περίεργων που μας κύκλωσαν, τη ζωή του στην Ελλάδα γεμάτος νοσταλγία.

Τον χτύπησα φιλικά στον ώμο κι έκανα να φύγω, αλλά με τράβηξε πάλι κοντά του όλο ενθουσιασμό:
Να πω και τραγούδι, θυμάμαι: Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε να αλλάξουμε ζωή” κι όσο του επέτρεπαν τα χρόνια του λίκνισε ελαφρά το κορμί με το ρυθμό.
Τον κοίταξα στα μάτια με συγκίνηση και τον σφιχταγκάλιασα.

Θυμήθηκα τη ρύση του ποιητή: Όπου κι αν ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει. Τι κι αν αιτία είναι ένα τραγούδι του Πουλόπουλου...

Κάποιους μήνες νωρίτερα...
Για μια ακόμα φορά μια ταξιδιωτική συνωμοσία εξυφάνθη. Συνένοχος στο έγκλημα η Ισαβέλλα κι ο Κώστας με τους οποίους ταιριάζουν τα ταξιδιωτικά χνώτα μας: προορισμοί εκτός των πεπατημένων, άνθρωποι, φύση, μπίχλα, αγάπη στην φωτογραφία. Αυτή τη φορά (μετά το ταξιδιωτικό φιάσκο που ακούει στο όνομα Κίνα που ακόμα το φυσάω κι αμφιβάλλω αν θα κρυώσει ποτέ) κινηθήκαμε στη μαύρη ήπειρο. Στα ανατολικά της, εκεί που την έρημο διασχίζει το πιο μυθικό ποτάμι του κόσμου, ο Νείλος. Κι αν αυτό συνειρμικά παραπέμπει στην Αίγυπτο, συμβουλευτείτε το χάρτη και δείτε ποια χώρα υπάρχει ακριβώς κάτωθεν αυτής.

PAN_2909.JPG


Σουδάν λοιπόν!
Στην Ισλαμική Δημοκρατία του Σουδάν για να είμαστε ακριβείς με τις ονομασίες.

PAN_1947.JPG


Πολυφυλετικό, πρώην βρετανική αποικία, με ιστορικό εμφυλίων που οδήγησαν τελικά σε διαζύγιο με το νότο, αμαυρωμένο για την τραγωδία που ακούει στο όνομα Νταρφούρ, καταφύγιο του Οσάμα Μπιν Λάντεν, στη μαύρη λίστα για υπόθαλψη τρομοκρατίας και μ’έναν πρόεδρο που έχει κατσικωθεί στην εξουσία για σχεδόν 3 δεκαετίες και κατηγορείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου (αλλά δεν ιδρώνει το αυτί του). Άλλωστε οι διεθνείς μπίζνες καλά κρατούν, αφού πετρέλαιο, χρυσός, oυράνιο μαζεύουν σαν το μέλι τις “μύγες” (απ’όπου δεν θα μπορούσαν να λείπουν κυρίως οι κινέζικες). Τα λοιπά είναι ψιλά γράμματα …

PAN_3099.JPG


Κι η ζωή στο Σουδάν; Μια παραδοξότητα.
Ένδεια από τη μια, γιαπωνέζικα ογκώδη 4Χ4 στους δρόμους της από την άλλη.
Δρόμοι μέσα στη σκόνη και τη λάσπη, απαστράπτοντα mall στο κέντρο του Χαρτούμ. Χώρα φθηνή μεν αλλά με κόσμο που διψά για σκληρό συνάλλαγμα. Τόσο που η αναλογία του ευρώ στην μαύρη είναι 3,5 φορές πάνω από την επίσημη.
Αυστηρά κατάμαυρα niqab ν’αφήνουν έκθετα μόνο τα μάτια, αλλά και νεολαία με μοντέρνα χτενίσματα, τρέντυ ντυσίματα και απροκάλυπτα κλεφτά βλέμματα όλο λαγνεία.
Τζαμιά κι υπαίθριες γονυκλισίες προσευχής στον Αλλάχ, μα κι εκκλησιές.
Μνημεία με ιστορία χιλετιών όπου περιπλανιέσαι κατάμονος.

PAN_2481.JPG


Μουσική μελωδική που παραπέμπει περισσότερο σε ανατολικοαφρικάνικους ρυθμούς κι όχι σε μακρόσυρτους ανατολίτικους αμανέδες.
Ένα κλίμα ραθυμίας και σχετικής πραότητας ( ; ) τόσο που αναρωτιέσαι τι υποσυνείδητα υποκίνησε τέτοιο κτηνώδη αλληλοσπαραγμό στην πρόσφατη ιστορία της χώρας.

PAN_3041.JPG


Όμως ο αλλοδαπός επισκέπτης θα εισπράξει κατά κανόνα σεβασμό, ευγένεια και τιμιότητα στις συναλλαγές. Εκτός των ιστορικών αξιοθέατων, σίγουρα ο κόσμος είναι από πιο δυνατά χαρτιά της χώρας για έναν ταξιδιώτη (πώς είναι στην Κίνα; ε, καμία σχέση).
Μόνο που η φύση αδίκησε το Σουδάν. Του παραχώρησε ένα κομμάτι γης που είναι μια ατέλειωτη έρημος, σχετικά επίπεδη, πολύ συχνά πληκτική κι αρκετά αδιάφορη στο μεγαλύτερο τμήμα της.
Ευτυχώς που υπάρχει ο ζωοδότης Νείλος!

PAN_3052.JPG


PAN_3230.JPG


Περί οργάνωσης ταξιδίου
Οι συνταξιδιώτες μου (γνωστοί για την πλεονεξία τους) αποφάσισαν να βρεθούν νωρίτερα από μένα στο Σουδάν για να συμπεριλάβουν στο ταξίδι τις πόλεις Port Sudan και Kasala (οπότε ρεπορτάζ για κει θα έχετε μόνο δια χειρός Ισαβέλλας) όπου και κινήθηκαν ανεξάρτητα.
Σαν τους τρεις σωματοφύλακες, θα συναντιόμασταν στο Χαρτούμ και το πλάνο προέβλεπε να κινηθούμε βόρεια της πρωτεύουσας, στο κομμάτι της χώρας όπου υπάρχουν τα αρχαιολογικού ενδιαφέροντος αξιοθέατα. Αυτό όμως απαιτούσε να εξευρεθεί μέσο μεταφοράς.
Οι πληροφορίες στο διαδίκτυο με το σταγονόμετρο κι οι προσφορές από τους ντόπιους ταξιδιωτικούς πράκτορες για το τουρ που μας ενδιέφερε ήταν σε τιμές σχεδόν απαγορευτικές (αν και αρχικά το ελάχιστο ζητούμενό μας ήταν η ενοικίαση αυτοκινήτου με οδηγό). Με την γνωστή όμως επιμονή της η Ισαβέλα κατόρθωσε να ξετρυπώσει την οικονομικότερη προσφορά που θα μας εξασφάλιζε τελικά μετακίνηση, διαμονή, φαγητό αλλά κυρίως θα μας απάλλασσε από τον πονοκέφαλο της παράλογης γραφειοκρατίας (registration, ενα σωρό άδειες - ακόμα και για φωτογράφηση) που η κυβέρνηση του Σουδάν επιβάλλει στον αλλοδαπό επισκέπτη.
Η έκδοση της βίζας στην Αθήνα ευτυχώς δεν χρειάστηκε ιδιαίτερες διατυπώσεις, ασχέτως αν είναι ιδιαίτερα τσουχτερή. Ούτε προκρατήσεις ξενοδοχείων ή tour, ούτε ασφάλειες (άσε που κανείς δεν σε ασφαλίζει για το Σουδάν) που άλλες χώρες αρέσκονται να ζητούν. Χρειάστηκε όμως υπομονή από την Ισαβέλλα που έκανε τουλάχιστον 4 επισκέψεις για να ολοκληρώσει τη διαδικασία.
Ανάλογης λογικής σε τιμή και τα αεροπορικά εισιτήρια. Eπιλογές υπάρχουν, αλλά πιο φθηνά πας στο Πεκίνο παρά στο Χαρτούμ. Στην περίπτωσή μου επέλεξα τελικά την Gulf Αir καθώς ένα μήνα πριν το ταξίδι μείωσε την τιμή σε σχέση με τον ανταγωνισμό της Egyptair και της Turkish.
Όχι ότι μου βγήκε σε καλό… αλλά αυτά στο επόμενο κεφάλαιο :)

PAN_2333.JPG


PAN_2406.JPG


PAN_2978.JPG


ΥΓ Για λόγους οικονομίας κειμένου (και για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει κάτι παραπάνω) προτίμησα να κάνω παραπομπές με συνδέσμους σε σχετικές ιστοσελίδες


ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE:
Ας πω λοιπόν κι εγώ το κατιτίς μου.

Και καθώς τα της (κοινής) διαδρομής μας καλύπτονται ήδη εξόχως από τον αγαπημένο μου (παρά τα όσα του σούρνω :)) συνταξιδιώτη-συγγραφέα, ας σταθώ καλύτερα σε κάποιες γενικές σκέψεις και διαπιστώσεις.

Κάθε ταξίδι γεννάει δεκάδες ερωτήματα, υπάρχουν όμως ειδικότερα δύο που μου έχουν κολλήσει επίμονα από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο Σουδάν και συνεχίζουν να με ταλανίζουν και τώρα που γύρισα.

Το πρώτο διατυπώθηκε ήδη από τον … ακατανόμαστο, αλλά δεν μπορώ παρά να το επαναλάβω κι εγώ, και μάλιστα υπογραμμισμένο με bold: Αν αυτό που ζήσαμε εμείς είναι ο σουδανικός χειμώνας, πώς διάολο είναι εκεί το καλοκαίρι;



Με ημερήσιες θερμοκρασίες Greek summer Δεκέμβρη μήνα, της τάξης των 32-35 βαθμών (υπό σκιά εννοείται), η ιδέα και μόνο ότι αυτές είναι οι πιο «ψυχρές» μέρες του χρόνου αρκεί για να σε στείλει αδιάβαστο. Σκεφτείτε μονάχα πώς καθηλωνόμαστε όλοι, με σώμα και μυαλό χυλό, μόλις βαρέσει στην Ελλάδα κάνα σαραντάρι πέντε-δέκα μέρες το χρόνο, και πείτε μου εσείς πώς στην ευχή αντέχουν ΕΠΙ ΜΗΝΕΣ τούτοι δω οι άνθρωποι στους 45-47 και βάλε βαθμούς του σουδανικού καλοκαιριού;;; Πώς δουλεύουν; Πώς κινούνται; Πώς, έστω, ανασαίνουν; Παρένθεση: Για μια ακόμη φορά σκέφτηκα σε τι ευλογημένο (και από άποψη κλίματος) τόπο έχουμε την τύχη να ζούμε και πόσο ασύλληπτα γελοίοι είμαστε (και) σ’ αυτό το ζήτημα, όταν μετατρέπουμε σε μείζον τηλεοπτικό δράμα λίγο κρύο, ζέστη ή βροχή παραπάνω από το «κανονικό». Κλείνει η παρένθεση.


Για την ιστορία, συμπληρώνω ότι εξ όσων μας είπανε στο Χαρτούμ, ο φετινός Δεκέμβρης δεν ήταν φυσιολογικός, ήτοι η θερμοκρασία κανονικά θα όφειλε να είναι κάπως χαμηλότερη. Ένα ακόμη σημάδι της συντελούμενης κλιματικής αλλαγής; Πιθανόν. Δεν θέλω όμως ούτε να σκέφτομαι πού μπορεί να φτάσει ο υδράργυρος στο Σουδάν αν προκύψει κάποια στιγμή εκεί ένα μη φυσιολογικό καλοκαίρι….

Το δεύτερο ερώτημα είναι το εξής: Πώς διάολο καταφέρνουν οι άνθρωποι, μέσα σε τέτοια σκόνη, άμμο και εν γένει μπίχλα, να διατηρούν τόσο καθαρά τα ρούχα τους και πάλλευκες σαν χιόνι τις κελεμπίες τους;

Και καλά στο Χαρτούμ με τις, ας πούμε, σύγχρονες ανέσεις, (τουλάχιστον για μερίδα του πληθυσμού). Έστω ότι εκεί μπορούν να πλένουν και να πλένονται σχετικά εύκολα και συχνά. Στους παραγκομαχαλάδες όμως του Σουάκιν και στις καλύβες της Κάσσαλα (για παράδειγμα), χωρίς τρεχούμενο νερό ούτε για δείγμα (μην σας πω χωρίς καθόλου νερό στοιχειωδώς καθαρό), πώς το κατορθώνουν;



Πώς γίνεται να βγαίνουν τόσα περιποιημένα παιδάκια, με απαστράπτουσες σχολικές στολές μέσα από χαμόσπιτα από τσιμεντόλιθο και άθλια λαμαρινένια παραπήγματα;



Ποιες ηρωικές μανάδες φροντίζουν να ντύσουν τη φτώχεια τους με χρώμα και χαμόγελα περισώζοντας την αξιοπρέπεια της καθαριότητας μέσα από τα σκουπίδια;





Κάποιοι άνθρωποι είναι πραγματικοί πρωταθλητές της ζωής. Ολυμπιονίκες της επιβίωσης. Και μάλιστα χωρίς καμιά επίγνωση του άθλου τους. Και καμιά αναγνώριση, εννοείται, από κανέναν, για το επίτευγμά τους αυτό, αρχής γενομένης από όλους εμάς εδώ στην Δύση (ναι, ακόμα και στην Ψωροκώσταινα της κρίσης) που έχουμε τα πάντα από τα αναγκαία και που συνέχεια γκρινιάζουμε για περισσότερα από τα περιττά.



Ναι, τους αγάπησα τους Σουδανούς, δεν το κρύβω. Και δικαίως. Τους αξίζει και με το παραπάνω. Δεν συναντάς εύκολα αλλού τόσο ανοιχτόκαρδο και άδολο πληθυσμό, ειδικά στην Αφρική. Είναι σκληρή η Αφρική, όχι μόνο για τους γηγενείς της αλλά και για τους ταξιδιώτες. Γι αυτό και στην Μαύρη Ήπειρο δεν πας εν γένει τραλαλά και ανυποψίαστος. Πας, όσο γίνεται, προετοιμασμένος ψυχολογικά, όχι μόνο για ν’ αντιμετωπίσεις τον εσωτερικό συγκλονισμό που επιφέρει η άμεση επαφή με την πιο ακραία φτώχεια αλλά και για να διαχειριστείς όλα τα παρελκόμενά της: τον ρατσισμό (ανάλογο με αυτόν που κερνάμε εδώ τους μαύρους μετανάστες, για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά με αντεστραμμένους τους ρόλους), τις συνεχείς παρενοχλήσεις, την συχνά επιθετική επαιτεία (δώσε, είσαι λευκός άρα πλούσιος), τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις για να μην πληρώσεις διπλά και τρίδιπλα ακόμα κι ένα μπουκάλι νερό.

Εννοείται ότι υπάρχουν ιστορικοί, οικονομικοί και πολιτισμικοί λόγοι για όλα αυτά, μα ακόμα κι αν τους κατανοείς, η γνώση αυτή δεν αρκεί πάντα για να σε θωρακίσει συναισθηματικά. Πληγώνει πολύ η Αφρική πριν σε αφήσει να την αγαπήσεις..

Σε αντίθεση με τα παραπάνω γνωρίσματα που συναντάς σε πάμπολλες αφρικανικές χώρες, το Σουδάν φαντάζει σαν μια όαση προσήνειας, καλοσύνης, αθωότητας και ανθρωπιάς. Λες και ανήκει σε άλλη ήπειρο. Κάτι σαν νοτιοανατολική Ασία πριν τον τουρισμό. Ή σαν Ελλάδα του ’50

Με τα κάρα και τα γαϊδούρια.



Τους χωματένιους δρόμους και τα πλινθόκτιστα



Με την απλότητα και την καλαισθησία της αυθόρμητης λαϊκής αρχιτεκτονικής (προσέξτε παρακάλω την μπάρα στην πόρτα ;))



Με τους ανθρώπους να σε καλοδέχονται παντού και να σε καλούν να σε φιλέψουν.



Με τα παιδιά αμολημένα αμέριμνα στα αυτοσχέδια παιχνίδια τους.



Και όλα αυτά με φόντο αρχαιολογικούς χώρους που διέσχισαν θαρρείς τριανταπέντε αιώνων ιστορίας για την χαρά των ματιών σου και μόνο. Μόνος εσύ και οι πεσμένες κολώνες. Εσύ και μόνον εσύ στη σκιά των πυραμίδων. Πού αλλού στον κόσμο θα τα βρεις όλα αυτά συγκεντρωμένα σε μία και μόνη χώρα;



Ναι τους αγάπησα τους Σουδανούς κι έχω τους λόγους μου. Βάσιμους λόγους. Γιατί μια βδομάδα που περιφερθήκαμε στα ανατολικά της χώρας, μόνοι ο Ζυρ κι εγώ, πριν την hydronettίσια άφιξη, παντού μα παντού νιώσαμε ασφαλείς. Μοναδικές δυο σταγόνες γάλακτος σε μια θάλασσα μαύρου καφέ (μια βδομάδα δεν είδαμε πουθενά ούτε έναν λευκό για δείγμα), παντού μα παντού συναντήσαμε μονάχα ανθρώπους πρόθυμους να μας βοηθήσουν. Να μας δείξουν τον δρόμο, να συνεννοηθούν με τον οδηγό του αγοραίου, να μας βρουν κατάλυμα, να πάνε για λογαριασμό μας στους χαοτικούς σταθμούς των υπεραστικών να βγάλουν εισιτήρια. Χωρίς κανένα απολύτως κίνητρο πέρα απ’ αυτόν της φιλοξενίας και της εξυπηρέτησης των ξένων ταξιδιωτών που τους «έκαναν την τιμή» να επισκεφτούν την χώρα τους. Όχι μόνο κανείς δεν ζήτησε ποτέ μπαχτσίς, μα και κανένας δεν δέχτηκε όταν πήγαμε να δώσουμε. «Μα τι λέτε τώρα, χαρά μου που βοήθησα, welcome to my country».



Για να κρατήσουμε όμως την ροή της ιστορίας, ας αφήσουμε ως προσθήκη στο τέλος τiς εμπειρίες του ζεύγους στο ανατολικό Σουδάν κι ας παραμείνουμε για την ώρα στην διαδρομή του τρίο στον βορρά της χώρας.

Δεδομένου λοιπόν του γουρουνίσιου ζήλου να τα μαρτυρήσει όλα σε χρόνο dt, στην επόμενη ανάρτηση θα επικεντρωθώ στην προσθήκη φωτογραφικών συμπληρωμάτων από τα μέρη που έχουμε ήδη διατρέξει.

 
Last edited by a moderator:

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει
ΥΓ2 Επειδή κατέχω το ρεκόρ των ανολοκλήρωτων υπό εξέλιξη ταξιδιωτικών ιστοριών, αυτή τη φορά έβαλα μυαλό και φρόντισα να την ολοκληρώσω πριν την ποστάρω. Το 2018 με βρίσκει αρκετά επιμελή :eek::)
 

malysa

Member
Μηνύματα
1.046
Likes
1.825
Επόμενο Ταξίδι
έλα μου ντε...
Ονειρεμένο Ταξίδι
3η βραχονησίδα αριστερά
ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ!! Καλή χρονιά ροζ γουρουνάκι μας! Αναμένουμε με ανυπομονησία! :clap::xalara:
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει
Naqa & Mussawarat

Η πτήση προς Χαρτούμ προβλεπόταν να προσγειωθεί την Παρασκευή άγρια ξημερώματα και μετά να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με τη πόλη. Προσεκτικά επιλεγμένη μέρα άφιξης, καθώς είναι η μόνη ευκαιρία να δει κανείς τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες.
Εγώ τα κατάφερα ελέω Gulf Air να φτάσω αντί Παρασκευής μία μέρα αργότερα μιας κι η προγραμματισμένη πτήση την Πέμπτη από Αθήνα έφτασε καθυστερημένη με αποτέλεσμα να χαθεί η ανταπόκριση στο Μπαχρέιν. Κι έτσι πήγαν περίπατο οι δερβίσηδες...

Άφιξη στο αεροδρόμιο του Χαρτούμ στις 3 ξημερώματα Σαββάτου.
Οι διαδικασίες εισόδου στη χώρα ήταν ταχύτατες και μόλις σε μισή ώρα βρισκόμουν ήδη μέσα στο ταξί του ξενοδοχείου Κhartoum Plaza όπου διέμεναν οι συνταξιδιώτες μου, ο Κώστας κι η Ισαβέλλα.

Κοιμήθηκα ελάχιστα πριν την αναχώρηση από την σουδανική πρωτεύουσα. Παρά την κούραση του ταξιδιού το πρόσωπό μου ήταν κολλημένο στο τζάμι του αυτοκινήτου ρουφώντας αχόρταγα εικόνες που θα έπρεπε να έχω δει ένα 24ωρο νωρίτερα...

Πρώτη στάση στο δρόμο προς το βορρά, η Naqa.
Οι ναοί είναι οι καλύτερα διατηρημένοι Kουσιτικοί στο Σουδάν. Δεν μπορώ να πω. Επικρατούσε μια κοσμοσυρροή. Μια αλλοδαπή με τη ξεναγό της, μια μικρή ομάδα σουδανών επισκεπτών. Η παρουσία άλλων 5 επισκεπτών με είχε κάνει να εκμανώ με την Ισαβέλλα: πού είναι οι μοναξιές που μου έταξες;;;;
Αντάμα κι αρκετοί ντόπιοι που πιο πολύ ενδιαφέρονταν να ποτίσουν τα ζωντανά τους στο παρακείμενο πηγάδι.

PAN_1811.JPG


Ο πρώτος από τους δύο ναούς που επισκεφθήκαμε ήταν ο Ναός του Λιονταριού μπροστά από τον οποίο βρίσκεται ένα ελληνορωμαϊκής επιρροής καλαίσθητο περίπτερο με κορινθιακά κιονόκρανα να σμίγουν με τις σκαλιστές κόμπρες της εισόδου.

PAN_1767.JPG


PAN_1780.JPG


Ο κυρίως ναός αφιερωμένος στον λιονταροκέφαλο θεό Apedemac είναι εξαίσια σκαλισμένος στην περίμετρό του με βασιλικές μορφές και άλλες θεότητες. Η αισθητική κι αρχιτεκτονική ομοιότητα με αντίστοιχους φαραωνικούς ναούς είναι προφανής.

PAN_1781.JPG


PAN_1791.JPG


Πιο πάνω είναι ο ναός του Άμωνα με κιονοστοιχία από κριάρια που οδηγεί σε υποστύλιο που περιέχει το ναό. Κι εδώ περίτεχνα σκαλισμένες μορφές βασιλέων και θεοτήτων στην είσοδο του υποστυλίου και τους τοίχους του ναού.

PAN_1813.JPG


PAN_1824.JPG


PAN_1831.JPG


PAN_1841.JPG


Μέσα από χωμάτινες διαδρομές προσεγγίσαμε λίγο αργότερα το αρχαιολογικό χώρο της Μussawarat. Εκτεταμένος χώρος, γκρέμια όμως, με λιγοστές κολόνες να προσπαθούν να διεγείρουν την φαντασία του επισκέπτη για τα πρότερα μεγαλεία.

PAN_1893.JPG


PAN_1871.JPG


PAN_1886.JPG


Καλύτερη τύχη είχε ο Ναός του Λέοντα που αναστηλώθηκε από γερμανούς αρχαιολόγους. Αιγυπτιακής αισθητικής, ο φύλακας (που παλεύαμε να μπει στα φωτογραφικά πλάνα μας για να έχει και μια πινελιά ανθρώπινου στοιχείου) μας ξενάγησε σύντομα σε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες των σκαλιστών μορφών καθώς και στο λιτό εσωτερικό του.

PAN_1845.JPG


PAN_1851.JPG

Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια ανάγλυφου όπου οι ελέφαντες σέρνουν σκλάβους

PAN_1856.JPG
O θεός Ώρος

PAN_1859.JPG
Ο βασιλιάς με τον θεό Apedemac

PAN_1867.JPG


Το υπόλοιπο της διαδρομής ήταν ένας αγώνας δρόμου να βρεθούμε πριν την δύση του ήλιου στο γνωστότερο μνημείο του Σουδαν.
Τις πυραμίδες της Meroe.

Φτάσαμε όμως σαν ο ήλιος είχε δύσει, το φως ήταν χλωμό, εντούτοις θελησαμε να πάρουμε μια πρόγευση κι έτσι συνεννοηθήκαμε με τον οδηγό μας να τον συναντήσουμε στον χώρο όπου θα κατασκηνώναμε για το βράδυ.

Βλέπετε εκείνη τη μικρή πυραμίδα στο βάθος; Πίσω από το λοφάκι θα σας περιμένω” μας είπε κι εξαφανίστηκε.

Εμείς ως μικροί εξερευνητές αρχίσαμε ν´ανεβοκατεβαίνουμε τους αμμόλοφους με τις διάσπαρτες πυραμίδες και τελικά μιας και νύχτωνε κινήσαμε προς το συμφωνηθέν σημείο πίσω από το λοφάκι για να συναντήσουμε τον οδηγό.

PAN_1898.JPG


PAN_1908.JPG

Η πυραμίδα και το λοφάκι όπου θα κατασκηνώναμε και δόθηκε το υποτιθέμενο ραντεβού με τον οδηγό μας

PAN_1915.JPG


Όμως ο οδηγός... άφαντος.

Κάναμε λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, βγάζαμε κραυγές αλλά τίποτα. Εμείς κι η σιωπή της ερήμου. Λίγο πριν επικρατήσει πανικός, η λύση που προκρίθηκε ήταν να επιστρέψουμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου και να επικοινωνήσουμε με το πράκτορα, ώστε να τηλεφωνήσει αυτός με τη σειρά του στον οδηγό, αφού... δεν είχαμε προνοήσει να ζητήσουμε τον αριθμό κινητού του.

Η πορεία προς τα πίσω έγινε μέσα στο λυκόφως. Ανακουφισμένοι φτάσαμε λίγο πριν το απόλυτο σκοτάδι στην είσοδο και βγάλαμε το κινητό με την σουδανέζικη sim που είχαν προμηθευτεί οι συνταξιδιώτες μου για να τηλεφωνήσουμε.
Και βέβαια δεν τέλειωσε εκεί η περιπέτεια. Η μπαταρία του κινητού είχε πνεύσει τα λοίσθια. Μέσα στα μαύρα σκοτάδια αρχίσαμε υπό το φως αναπτήρα να κάνουμε εγχειρήσεις αλλαγής της κάρτας σε άλλη συσκευή κάτι διόλου εύκολο αν δεν θυμάσαι καν που είναι η εγκοπή.
Όσο το πάλευε η Ισαβέλλα, εγώ στωικά έλεγχα το χώρο τριγύρω πόσο ενδείκνυται για διανυκτέρευση χαμέ στο τσιμέντο του δαπέδου της εισόδου. Η προοπτική μετά το ολονύκτιο αεροπορικό ταξίδι δεν με γοήτευε καθόλου.
Με τα πολλά η εγχείρηση επέτυχε, τα τηλεφωνήματα έγιναν κι ανακουφισμένοι αντικρίσαμε μετά από λίγη ώρα τα φώτα του αυτοκινήτου να διαπερνούν το σκοτάδι.

Ο ύπνος προβλεπόταν να γίνει σε σκηνές στο ύπαιθρο ανάμεσα στους αμμόλοφους.
Ο οδηγός μας ετοίμασε το δείπνο αλλά σε μερίδες πείνας. Κάτι κομματάκια κοτόπουλο χωρίς ψαχνό κι ιχνοστοιχεία κοκκινιστού μοσχαριού που δεν τρωγόταν. Δυσφορήσαμε. Θεονήστικοι ολημερίς αρκεστήκαμε στις βούτες του ψωμιού στη σάλτσα.
Τουλάχιστον μας αποζημίωσε ένας πανέμορφος έναστρος ουρανός κι η απόλυτη σιγή.

Πάμε για ύπνο, με τις κότες, Κατερίνα” θα έλεγε ο αοιδός και η συσσωρευμένη κούραση συνέβαλλε να εναγκαλισθώ με τον Μορφέα με συνοπτικές διαδικασίες.

ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE

Να’ μαστε λοιπόν στην πρώτη μ.Υ (μετά Υδρονέττα) μέρα μας, με τελικό προορισμό την Meroe.

Στάση 1 – Naqa.

Εξαιρετικοί οι ναοί (τα διαβάσατε ήδη) όπου, για να μην επαναλαμβανόμαστε φωτογραφικά, θα προσθέσω μονάχα κάποια παραλειπόμενα ενδεικτικά της, ας πούμε … χαλαρότητας που επικρατεί στην φύλαξη των αρχαιολογικών χώρων του Σουδάν.

Φορτηγό στα τριάντα μέτρα από τον Ναό του Λιονταριού. Στην πορεία διαπιστώσαμε ότι είχε έρθει να κλέψει αρχαία αλλά για να φορτώσει …αγελάδες.



Διόλου περίεργο βέβαια άμα σκεφτείς ότι οι τσοπάνηδες της περιοχής φέρνουν τα ζώα τους να βοσκίσουν λίγα μέτρα από τον αρχαιολογικό χώρο.





Άσε που στον ναό του Άμωνα περιφερόταν κι ένα under cover άρτι αφιχθέν γουρουνάκι



Στάση 2 – Mussawarat

Εντάξει, δεν πάθαμε την πλάκα μας με τον χώρο, είναι αλήθεια, δεν τον λες όμως και για πέταμα φωτογραφικά, ειδικά με κόντρα φως





Στάση 3 – Meroe


Ίσα για μια τζουρίτσα πριν την Δύση





Και το πρώτο μ. Υ (μετά Υδρονέττα) δειλινό

 
Last edited:

vickokka

Member
Μηνύματα
1.235
Likes
1.931
Ονειρεμένο Ταξίδι
παντου
Καλή Χρονια!Καταπληκτικες εικόνες,τι ομορφιά ειναι αυτή!Παντα γερός εύχομαι να απολαμβάνεις τέτοιες διαδρομές!
 

fantasia13

Member
Μηνύματα
163
Likes
86
Επόμενο Ταξίδι
?
Ονειρεμένο Ταξίδι
Λατινικη Αμερικη
Πω πω ταξιδι !!!
Καλη Χρονια !!!
Περιμενουμε με αγωνια την συνεχεια.....
 

giannoula

Member
Μηνύματα
1.299
Likes
2.429
Επόμενο Ταξίδι
who knows???
πολύ χαίρομαι που ξεκινάς τη χρονιά με καινούρια ιστορία σε μοναδικό μέρος!!! Μας άγχωσες βραδιάτικα με τα τηλέφωνα.. Για συνέχισε;;;
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει
Οι πυραμίδες της Meroe

Το εγερτήριο σήμανε με το πρώτο φως της μέρας ώστε να περιηγηθούμε στις Πυραμιδες της Μeroe σαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου αρχίσουν να τις φωτίζουν.

Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους:

PAN_1923.JPG


PAN_1942.JPG


PAN_1943.JPG

Με το πρώτο φως του ήλιου

PAN_1953.JPG

Αμέσως μας ..τσίμπησε ο καμηλιέρης. Άλλωστε δεν υπήρχαν κι άλλοι επισκέπτες εκείνη την ώρα!

PAN_1961.JPG

Καλπάζοντας προς το μέρος μας. Camel ride?

PAN_1962.JPG


PAN_1978.JPG


PAN_1997.JPG

Μπορεί καμηλάδα να μην κάναμε αλλά το μπαξίσι τους το πήραν για να μας ποζάρουν.


Επιστρέφοντας στο αυτοσχέδιο camp το σκηνικό ήταν σουρρεαλιστικό.
Τρεις εμείς και πέντε οι πραματευτάδες που είχαν απλώσει τα σουβενίρ τους μπας και πουλήσουν τίποτα. Είδαν απόειδαν ότι δεν υπήρχε αγοραστικό ενδιαφέρον, τα μάζεψαν κι έφυγαν. Πριν όμως και χωρίς καμιά υποχρέωση μας βοήθησαν να μαζέψουμε τις σκηνές!

PAN_2008.JPG

Το camp και το souvenir market

PAN_2006.JPG

Βreakfast time


Kακοτυχίας συνέχεια, διότι δεν μας έφτανε το βραδινό χουνέρι του οδηγού, έμεινε και το αμάξι από μπαταρία.

Ο οδηγός μας εξαφανίστηκε στους αμμόλοφους άγραν βοήθειας. Δεν χρειάστηκε πολλή ώρα πριν εμφανιστεί από το πουθενά ένα άλλο αμάξι και μπορέσαμε να βάλουμε μπροστά.

Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας αναλώθηκε στην διάσχιση της πληκτικής ερήμου Bayuda πριν φτάσουμε στην Karima.

PAN_2023.JPG

Ατέλειωτη έρημος...

PAN_2016.JPG

Eξαιρετικό motel στα αζήτητα της εθνικής

PAN_2014.JPG

Προσφέρονται όλες οι ανέσεις για ένα ξένοιαστο ύπνο

PAN_2017.JPG

Το motel διαθέτει ΚΑΙ καφετέρια


Πριν την πόλη κάναμε παράκαμψη σε χωματόδρομο μέσα στην κοίτη ενός wadi για να δούμε τα απομεινάρια του μοναστηριού Deir Ghazali. Και να μην το δει κανείς δεν χάνει κάτι.

PAN_2036.JPG


PAN_2044.JPG


Με την είσοδό μας στην πόλη παρατηρούσαμε παντού ισχυρή αστυνομική παρουσία. Η απορία λύθηκε πάραυτα. Η Karima γιόρταζε το ετήσιο φεστιβάλ Jebel Barkal και ήδη βρισκόταν εκεί ο πρόεδρος της χώρας να το τιμήσει με την παρουσία του.

PAN_2056.JPG


PAN_2069.JPG


Η διαμονή στην Karima για τα επόμενα τρία βράδια έγινε σε νουβιακό ξενώνα. Λιτά δωμάτια γεμάτα κρεβάτια σ’όλους τους χώρους. Ένα στρώμα και μια κουβερτούλα. Τίποτ’άλλο. Για σεντόνια ούτε συζήτηση.
Δυο τουαλέτες στην αυλή (η μια είχε και λεκάνη!). Το χαρτί υγείας άγνωστο είδος.
Διέθετε όμως και ντουζιέρα (που λειτουργούσε), αλλά καλού κακού υπάρχει κι ένας κουβάς με ένα τενεκάκι. Ζεστό νερό για μπάνιο; Με 30+ βαθμούς θερμοκρασία περιβάλλοντος τι παράλογες απαιτήσεις είναι αυτές; Μήπως θέλετε και τζακούζι; Ακόμα δεν μας απαντήθηκε αν το νερό που πλενόμασταν ήταν φερμένο απευθείας από το Νείλο.

PAN_2615.JPG


Απουσία άλλων ενοίκων διακτινιστήκαμε όπου ήταν βολικότερα για τον καθένα μας.

Το δείπνο παρασκευάστηκε πάλι από τον οδηγό μας, στον οποίο δηλώσαμε ανερυθρίαστα ότι πεινάμε σαν λύκοι κι έτσι στο τραπέζι μας κατέφθασαν λουκάνικα, τηγανητές πατάτες και ρύζι.

Όμως τι να κάνεις σαν πέσει το σκοτάδι σε μια σουδανέζικη επαρχιακή πόλη;

Πάμε για ύπνο Κατερίνα....”

ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE

Δεύτερη μ. Υ μέρα

Αχ Μερόε!

Ήταν που λέτε κάπου το 2003 όταν ο εικοσάχρονος τότε γιος Ορέστης απέκτησε την πρώτη φωτογραφική του μηχανή. Θα την εγκαίνιαζε δε σε οικογενειακό ταξίδι στην Μποτσουάνα. Ποιος τη χάρη του! Στην αρχή λοιπόν του ταξιδιού, όπως ήταν και το αναμενόμενο, ο κανακάρης μου «πυροβολούσε» μετά μανίας ό,τι έβρισκε μπροστά του. Ανθρώπους, ζώα, καλύβες, τοπία. Ώσπου φτάνοντας στην Καλαχάρι ξαφνικά άρχισε να πέφτει ο ρυθμός, μέχρι που σταμάτησε εντελώς να φωτογραφίζει.

Τι έπαθες αγόρι μου και δεν τραβάς; Δεν σ’ αρέσει η έρημος; ρώτησα ως ανήσυχη Ελληνίδα μάνα. Για να λάβω, διατυπωμένη εξόχως ποιητικά, την πλέον αποστομωτική απάντηση: "Αντίθετα. Γι αυτό παραιτήθηκα. Πώς να φωτογραφίσει κανείς την σιωπή της Καλαχάρι;" (Ίσως γι αυτό να έγινε τελικά το παιδί μουσικός και όχι φωτογράφος).

Από τότε, κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σ’ ένα θέαμα που ξεπερνάει κατά πολύ αυτό που βλέπουν τα μάτια και ακουμπάει κατ’ ευθείαν στην ψυχή μου, έρχονται και ξανάρχονται στο νου μου εκείνα λόγια . Έτσι λοιπόν κι εδώ: Πώς να φωτογραφίσει κανείς την Μερόε; Όχι τις πυραμίδες – σιγά το δύσκολο! – αλλά την αίσθηση και το συναίσθημα. Τους εσωτερικούς κραδασμούς που επιφέρει η επίγνωση ότι είσαι εδώ. Εσύ, ένας ακόμη ασήμαντος κόκκος άμμου μέσα σ’ εκατομμύρια άλλους , που ωστόσο σου χαρίστηκε το τόσο σπάνιο προνόμιο να δεις το φως να ανατέλει, να ροδίζει, να χρυσίζει, και τελικά να λούζει άπλετα τ’ αρχαία μνημεία. Μόνος εσύ και ή έρημος. Μόνος εσύ και δυο χιλιετίες ιστορίας. Πώς να χωρέσει το βίωμα σε μία φωτογραφία;

Αναιρώντας τον εαυτό μου, δεν αντέχω παρ’όλα αυτά να μην ανεβάσω κι εγώ μερικές φωτό από την Μερόε, στις ροζ αποχρώσεις που δίνει η Canon (το γουρουνάκι, αν και ροζουλί το ίδιο, διαθέτει Nikon με πιο χρυσίζουσα χρωματική παλέτα).













Και μερικά παιχνιδάκια με τις σκιές







Με το Deir Ghazali λέω να μην σας κουράσω με πρόσθετες φωτό. Ενώνοντας τη φωνή μου με αυτή του Παναγιώτη, επαναλαμβάνω κι εγώ εν χορώ: και να μην πάτε δεν θα χάσετε δα και τίποτε.

Δεν μπορώ όμως να αφήσω να περάσει ασχολίαστη η ασύστολη, προκλητική, επαισχυντη, κατάπτυστη ύβρη του σύντροφου @panius που τόλμησε - άκουσον άκουσον - να χαρακτηρίσει ως "κοτέτσι" (αν είναι ποτέ δυνατόν!) εκείνο το πρότυπο boutique motel, μνημείο της ερήμου Bayuda. Σας το θυμίζω, για να ξέρετε όλοι ποιο πολυτελές resort επιχείρησε να απαξιώσει.



Αλλά τι να περιμένει κανείς από έναν συμφορουμίτη που έχει γράψει ανερυθρίαστα καλά λόγια για τους Κινέζους; (@hydronetta ρίχ' τα, μόλις σου έκανα πάσα) :haha::haha::haha:


Και το δεύτερο μ.Υ δειλινό στην Καρίμα για να κλείσει όμορφα η μέρα

 
Last edited:

chris7

Member
Μηνύματα
3.083
Likes
23.657
Επόμενο Ταξίδι
Λουξεμβούργο
Ονειρεμένο Ταξίδι
Καναδάς
Θαυμάσια!!!!!!!!!!!!!!!
Καινούρια ιστορία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Περιμένουμε τη συνέχεια.
 

panius

Member
Μηνύματα
664
Likes
2.720
Βρε, βγαζεις φωτογραφιες τα κοτετσια και τα ντιβανια χωρις στρωμα στην ερημο και ουτε μια φωτό απο Χαρτουμ ετσι να παρουμε μια γευση απο πρωτευουσα Σουδαν??? Τελος παντων... Πολυ ωραιο το οδοιπορικό σου στη χωρα με τα πυραμιδακια. Για να δουμε τη συνεχεια...
 

hydronetta

Member
Μηνύματα
4.150
Likes
14.438
Επόμενο Ταξίδι
???
Ονειρεμένο Ταξίδι
όπου δεν έχω πάει
Βρε, βγαζεις φωτογραφιες τα κοτετσια και τα ντιβανια χωρις στρωμα στην ερημο και ουτε μια φωτό απο Χαρτουμ ετσι να παρουμε μια γευση απο πρωτευουσα Σουδαν??? Τελος παντων... Πολυ ωραιο το οδοιπορικό σου στη χωρα με τα πυραμιδακια. Για να δουμε τη συνεχεια...
To εξωτικό Χαρτούμ :rolleyes: αξιώθηκα να το δω στο τέλος του ταξιδιού, οπότε θα υποστείς κάμποσα κοτέτσια ακόμα :D
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.110
Μηνύματα
880.630
Μέλη
38.838
Νεότερο μέλος
Crimson_gr

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom