Σουδάν “Πάμε για ύπνο Κατερίνα, πάμε ν’αλλάξουμε ζωή....” (by hydronetta & isabelle)

[hydronetta]

Παλιά Dongola: χριστιανικά μνημεία

Την διαδρομή προς την Παλιά Dongola 150 χλμ δυτικά της Karima την καλύψαμε σε μόλις 1-1/2 ώρα, αφού ήταν μια ευθεία ασφάλτου πρόσφατης κινεζικής κατασκευής (μα ψάχνατε από αλλού εργολάβο; ) με ελάχιστη κίνηση με το κοντέρ να δείχνει μόνιμα πάνω από 120 χλμ.

Όχι! Δεν είναι φωτογραφία από άλλη χώρα. Να'ναι καλά ο Νείλος

Η πόλη της Παλιάς Dongola ήταν πρωτεύουσα του χριστιανικού βασιλείου της Μακουρίας μεταξύ του 7ου και του 14ου αιώνα και στο αποκορύφωμά της φιλοξενούσε δεκάδες εκκλησίες και μοναστήρια.

Λίγες εκατοντάδες μέτρα από τα κύρια χριστιανικά αξιοθέατα είναι ένα μεγάλο ισλαμικό νεκροταφείο που περιέχει αρκετούς τεράστιους τάφους λάσπης-τούβλου, που μου θύμιζαν κυψέλες.

Tρύπωσα να δω το εσωτερικό μιας εξ’αυτών. Η μπόχα από περιττώματα χτύπησε αμέσως μύτη μου. Κι αυτά δεν μοιάζαν αιγοπροβάτων. Η απορία μου λύθηκε ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου. Εκατοντάδες μικρές νυχτερίδες κάλυπταν το θόλο κι είχαν αρχίσει ένα ξέφρενο πέταγμα ενοχλημένες από την παρουσία μου και το φλας της μηχανής.

Eπιβλητικότερη όλων στο χώρο στέκει η Αίθουσα του Θρόνου (μη επισκέψιμη εσωτερικά) που μετατράπηκε σε τζαμί τον 14ο αι. στο τέλος της χριστιανικής περιόδου. Το τζαμί ήταν σε λειτουργία μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα .

Στην παλιά Dongola oι εκκλησιές και τα μοναστήρια ήταν γενικά απλές εξωτερικά, όμως οι εσωτερικοί χώροι είχαν όμορφες τοιχογραφίες - μερικές από τις οποίες βρίσκονται στο Εθνικό Μουσείο του Χαρτούμ.
Σήμερα, λίγοι διάσπαρτοι τοίχοι και σειρές κιονοστοιχιών παραμένουν αδιάψευστοι μάρτυρες του παρελθόντος.

Όμως το σκηνικό με την έρημο, τον Νείλο, το εγκαταλελειμμένο χωριό και την απόλυτη μοναξιά κάνουν την επίσκεψη μοναδική εμπειρία (διότι όπου γκρέμι εμείς εκστασιαζόμαστε...)

Η θέα στο Νείλο εξ'ευωνύμων

Η θέα στο Νείλο εκ δεξιών

Υπέροχα γκρέμια με φόντο την Αίθουσα του Θρόνου



Aφού γλιτώσαμε στο τσακ την ηλίαση αφού περιφερόμασταν για τουλάχιστον 3 ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο, επιστρέψαμε στην Karima.
Κάνοντας παράκαμψη πάνω από το Νείλο στην νέα κινέζικη (τι άλλο πια; ) γέφυρα, αρχικά σταματήσαμε σε μια υπαίθρια καντίνα για να γευματίσουμε.

Πιθάρια με νερό να ξεδιψάνε οι περιστατικοί.

To ακάματο 4X4

Η είσοδος της καντίνας

Ψωμί, φαλάφελ, φουλ και πατάτες κοκκινιστές με ιχνοστοιχεία κρέατος. Αμφιβάλλω αν θα ανακαλύπταμε μόνοι μας ποτέ το συγκεκριμένο μέρος για να γευματίσουμε, αφού ταμπέλα "διαφημιστική" όπως αλλού δεν υπήρχε. Η επιχείρηση μάλλον απευθυνόταν στη γειτονιά.
Τα μαχαιροπίρουνα ήταν ανύπαρκτα, αλλά αυτό δεν μας έκανε εντύπωση. Το ψωμί και τα δάκτυλα γιατί τα έχουμε;
Το όλο σκηνικό συμπλήρωσαν κι οι μύγες που στήσαν χορό κι επιβουλεύονταν συνεχώς το φαγητό μας. Εντούτοις τα φάγαμε κι αφήσαμε τα ψίχουλα...
Σας διαβεβαιώ: ουδεμία παρενέργεια στο γαστρεντερικό μας σύστημα.

Η μέρα ολοκληρώθηκε με επίσκεψη στη νεκρόπολη με τις πυραμίδες Nuri, τις λιγότερο εντυπωσιακές από όσες είδαμε σ’όλο το ταξίδι καθώς ο χρόνος κι η άμμος τις κατατρώνε σιγά σιγά.

Παρά τα χιλιόμετρα φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στον ξενώνα μας. Ευκαιρία για χαλάρωση, δείπνο από τα χεράκια του οδηγού μας και βέβαια τη γνωστή ενασχόληση το βράδυ: “Πάμε για ύπνο Κατερίνα....”

ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE

4η μ. Υ μέρα

Μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις, σας το έχω πει; Ήτοι, έτσι κι ένας τόπος κατορθώσει να με ξαφνιάζει, ε, τότε, μ’ έχει κερδίσει από χέρι.

Όχι, δεν είχα προετοιμαστεί γι αυτό που αντίκρισα στην παλιά Dongola. Για την ακρίβεια δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το τι έπρεπε να περιμένω. Γι αυτό και όταν βρέθηκα μπροστά σ’ αυτό το άδειο τίποτε, σπαρμένο με τα δεκάδες κυψελωτά οικοδομήματα, το τοπίο με άρπαξε κατ’ ευθείαν από τα μούτρα. Παράκρουση! Φωτογραφική εννοώ. Σαν κι αυτή που παθαίνω μπροστά σε κάθε τι που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί.

Μια λέξη ήρθε και μου κόλλησε εκείνη τη στιγμή και την σέρνω μαζί μου από τότε. Μια λέξη αγγλική: weird. Που τρέχα γύρευε γιατί μου φαίνεται πώς περιγράφει καλύτερα από το ελληνικό της αντίστοιχο (αλλόκοτο, παράδοξο) την αίσθηση που αποπνέει ο χώρος. Η αλήθεια είναι ότι η weird γοητεία του δεν προέρχεται μόνο από τις "κυψέλες" του μουσουλμανικού νεκροταφείου, ορισμένες εκ των οποίων, μερικώς κατεστραμμένες, θυμίζουν υπερτροφικά τσόφλια αυγών ακουμπισμένων στην άμμο.

Στα ιδιόμορφα αυτά μαυσωλεία έρχονται να προστεθούν και τα διάσπαρτα ερείπια ανάμεσα τους

καθώς και η περίφημη Αίθουσα του Θρόνου που δεσπόζει πάνω στο λόφο και εισχωρεί σχεδόν ασυναίσθητα σε κάθε φωτογραφικό καρέ

Και βεβαίως τα άκρως ατμοσφαιρικά υπολείμματα του χωριού κοντά στον Νείλο που αφηγούνται κι αυτά με τον τρόπο τους τις δικές τους ιστορίες.

Μα πάνω απ’ όλα είναι ο ίδιος ο ζωοδότης ποταμός, αυτό το ανεκτίμητο δώρο της Φύσης, που έκανε εφικτή τη ζωή στην έρημο, καρπίζοντας όχι μονάχα τις απαραίτητες καλλιέργειες μα και ολόκληρους πολιτισμούς στις όχθες του.

Και καθώς το αδηφάγο γουρουνάκι ήδη φούλαρε την ιστορία με όσες (εξαιρετικές) φωτό του Νείλου αν φας προφιλ και τρουά καρ πυροβόλησε εκείνη την ημέρα, εγώ θα περιοριστώ αναγκαστικά στην μία και μοναδική που δεν μπόρεσε να βγάλει για πρακτικούς λόγους, και καλά να πάθει! (χε χε χε!)

Και πριν βιαστείτε να με πείτε φθονερή και χαιρέκακη, μάθετε πρώτα τον λόγο και κρίνετε. Το γουρούνι το λοιπόν δεν κατάφερε να βγάλει τη συγκεκριμένη φωτό γιατί δεν διέθετε τηλεφακό. Και δεν διέθετε τηλεφακό, όχι επειδή δεν έχει ο καημενούλης λεφτά για ν’ αγοράσει, αλλά επειδή είναι ένας φρικτός τεμπέλαρος και βαρέθηκε να πάρει μαζί του στο ταξίδι τον τηλεφακό που ήδη κατέχει. Τον άφησε συνειδητά στο σπίτι. Έτσι ακριβώς όπως σας τα γράφω. Του έπεφτε, λέει, βαρύς ο τελέ (μισό κιλό) για το ευαίσθητο (δίμετρο) κορμάκι του. Μάλιστα. Από τον τελέ ξεκίνησε να κάνει τις περικοπές στο «μη αναγκαίο βάρος». Ενώ οι τρεις κούτες τσιγάρα που’ σερνε μαζί του για να καπνίζει πάφα πούφα ακόμα και στον ύπνο του και, κυρίως, η γ@μ@ταμπλέτα που κουβάλησε για να σκαρώνει νυχτιάτικα ιστορίες και να με τρέχει εμένα τώρα να συμπληρώνω, α, όλα κι όλα, αυτά προφανώς συγκαταλέγονται στα απαραίτητα. Τι να πεις…

Άντε και μερικά ακόμα στιγμιότυπα της ημέρας

Το μεσημεριανό μας σερβιρισμένο με όλους τους κανόνες του αφρικανικού σαβουάρ βιβρ.

El Nuri, με ολίγη από σκιές και υδρονέττιες πλάτες

Και ο Ζυρ κοντρα φως να κλείσει το κεφάλαιο

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9
• 10
• 11
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 9 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

ΥΓ2 Επειδή κατέχω το ρεκόρ των ανολοκλήρωτων υπό εξέλιξη ταξιδιωτικών ιστοριών, αυτή τη φορά έβαλα μυαλό και φρόντισα να την ολοκληρώσω πριν την ποστάρω. Το 2018 με βρίσκει αρκετά επιμελή

 

[malysa]

ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ!! Καλή χρονιά ροζ γουρουνάκι μας! Αναμένουμε με ανυπομονησία!

 

[hydronetta]

ΚΑΛΩΣ ΤΟΝ!! Καλή χρονιά ροζ γουρουνάκι μας! Αναμένουμε με ανυπομονησία!

Eυχαριστώ @malysa μου. Καλή χρονιά να έχουμε και καλοταξιδεμένη.

 

[hydronetta]

Naqa & Mussawarat

Η πτήση προς Χαρτούμ προβλεπόταν να προσγειωθεί την Παρασκευή άγρια ξημερώματα και μετά να ξεκινήσουμε τη γνωριμία με τη πόλη. Προσεκτικά επιλεγμένη μέρα άφιξης, καθώς είναι η μόνη ευκαιρία να δει κανείς τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες.
Εγώ τα κατάφερα ελέω Gulf Air να φτάσω αντί Παρασκευής μία μέρα αργότερα μιας κι η προγραμματισμένη πτήση την Πέμπτη από Αθήνα έφτασε καθυστερημένη με αποτέλεσμα να χαθεί η ανταπόκριση στο Μπαχρέιν. Κι έτσι πήγαν περίπατο οι δερβίσηδες...

Άφιξη στο αεροδρόμιο του Χαρτούμ στις 3 ξημερώματα Σαββάτου.
Οι διαδικασίες εισόδου στη χώρα ήταν ταχύτατες και μόλις σε μισή ώρα βρισκόμουν ήδη μέσα στο ταξί του ξενοδοχείου Κhartoum Plaza όπου διέμεναν οι συνταξιδιώτες μου, ο Κώστας κι η Ισαβέλλα.

Κοιμήθηκα ελάχιστα πριν την αναχώρηση από την σουδανική πρωτεύουσα. Παρά την κούραση του ταξιδιού το πρόσωπό μου ήταν κολλημένο στο τζάμι του αυτοκινήτου ρουφώντας αχόρταγα εικόνες που θα έπρεπε να έχω δει ένα 24ωρο νωρίτερα...

Πρώτη στάση στο δρόμο προς το βορρά, η Naqa.
Οι ναοί είναι οι καλύτερα διατηρημένοι Kουσιτικοί στο Σουδάν. Δεν μπορώ να πω. Επικρατούσε μια κοσμοσυρροή. Μια αλλοδαπή με τη ξεναγό της, μια μικρή ομάδα σουδανών επισκεπτών. Η παρουσία άλλων 5 επισκεπτών με είχε κάνει να εκμανώ με την Ισαβέλλα: πού είναι οι μοναξιές που μου έταξες;;;;
Αντάμα κι αρκετοί ντόπιοι που πιο πολύ ενδιαφέρονταν να ποτίσουν τα ζωντανά τους στο παρακείμενο πηγάδι.

Ο πρώτος από τους δύο ναούς που επισκεφθήκαμε ήταν ο Ναός του Λιονταριού μπροστά από τον οποίο βρίσκεται ένα ελληνορωμαϊκής επιρροής καλαίσθητο περίπτερο με κορινθιακά κιονόκρανα να σμίγουν με τις σκαλιστές κόμπρες της εισόδου.

Ο κυρίως ναός αφιερωμένος στον λιονταροκέφαλο θεό Apedemac είναι εξαίσια σκαλισμένος στην περίμετρό του με βασιλικές μορφές και άλλες θεότητες. Η αισθητική κι αρχιτεκτονική ομοιότητα με αντίστοιχους φαραωνικούς ναούς είναι προφανής.

Πιο πάνω είναι ο ναός του Άμωνα με κιονοστοιχία από κριάρια που οδηγεί σε υποστύλιο που περιέχει το ναό. Κι εδώ περίτεχνα σκαλισμένες μορφές βασιλέων και θεοτήτων στην είσοδο του υποστυλίου και τους τοίχους του ναού.

Μέσα από χωμάτινες διαδρομές προσεγγίσαμε λίγο αργότερα το αρχαιολογικό χώρο της Μussawarat. Εκτεταμένος χώρος, γκρέμια όμως, με λιγοστές κολόνες να προσπαθούν να διεγείρουν την φαντασία του επισκέπτη για τα πρότερα μεγαλεία.

Καλύτερη τύχη είχε ο Ναός του Λέοντα που αναστηλώθηκε από γερμανούς αρχαιολόγους. Αιγυπτιακής αισθητικής, ο φύλακας (που παλεύαμε να μπει στα φωτογραφικά πλάνα μας για να έχει και μια πινελιά ανθρώπινου στοιχείου) μας ξενάγησε σύντομα σε ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες των σκαλιστών μορφών καθώς και στο λιτό εσωτερικό του.

Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια ανάγλυφου όπου οι ελέφαντες σέρνουν σκλάβους

O θεός Ώρος

Ο βασιλιάς με τον θεό Apedemac

Το υπόλοιπο της διαδρομής ήταν ένας αγώνας δρόμου να βρεθούμε πριν την δύση του ήλιου στο γνωστότερο μνημείο του Σουδαν.
Τις πυραμίδες της Meroe.

Φτάσαμε όμως σαν ο ήλιος είχε δύσει, το φως ήταν χλωμό, εντούτοις θελησαμε να πάρουμε μια πρόγευση κι έτσι συνεννοηθήκαμε με τον οδηγό μας να τον συναντήσουμε στον χώρο όπου θα κατασκηνώναμε για το βράδυ.

“Βλέπετε εκείνη τη μικρή πυραμίδα στο βάθος; Πίσω από το λοφάκι θα σας περιμένω” μας είπε κι εξαφανίστηκε.

Εμείς ως μικροί εξερευνητές αρχίσαμε ν´ανεβοκατεβαίνουμε τους αμμόλοφους με τις διάσπαρτες πυραμίδες και τελικά μιας και νύχτωνε κινήσαμε προς το συμφωνηθέν σημείο πίσω από το λοφάκι για να συναντήσουμε τον οδηγό.

Η πυραμίδα και το λοφάκι όπου θα κατασκηνώναμε και δόθηκε το υποτιθέμενο ραντεβού με τον οδηγό μας

Όμως ο οδηγός... άφαντος.

Κάναμε λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, βγάζαμε κραυγές αλλά τίποτα. Εμείς κι η σιωπή της ερήμου. Λίγο πριν επικρατήσει πανικός, η λύση που προκρίθηκε ήταν να επιστρέψουμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου και να επικοινωνήσουμε με το πράκτορα, ώστε να τηλεφωνήσει αυτός με τη σειρά του στον οδηγό, αφού... δεν είχαμε προνοήσει να ζητήσουμε τον αριθμό κινητού του.

Η πορεία προς τα πίσω έγινε μέσα στο λυκόφως. Ανακουφισμένοι φτάσαμε λίγο πριν το απόλυτο σκοτάδι στην είσοδο και βγάλαμε το κινητό με την σουδανέζικη sim που είχαν προμηθευτεί οι συνταξιδιώτες μου για να τηλεφωνήσουμε.
Και βέβαια δεν τέλειωσε εκεί η περιπέτεια. Η μπαταρία του κινητού είχε πνεύσει τα λοίσθια. Μέσα στα μαύρα σκοτάδια αρχίσαμε υπό το φως αναπτήρα να κάνουμε εγχειρήσεις αλλαγής της κάρτας σε άλλη συσκευή κάτι διόλου εύκολο αν δεν θυμάσαι καν που είναι η εγκοπή.
Όσο το πάλευε η Ισαβέλλα, εγώ στωικά έλεγχα το χώρο τριγύρω πόσο ενδείκνυται για διανυκτέρευση χαμέ στο τσιμέντο του δαπέδου της εισόδου. Η προοπτική μετά το ολονύκτιο αεροπορικό ταξίδι δεν με γοήτευε καθόλου.
Με τα πολλά η εγχείρηση επέτυχε, τα τηλεφωνήματα έγιναν κι ανακουφισμένοι αντικρίσαμε μετά από λίγη ώρα τα φώτα του αυτοκινήτου να διαπερνούν το σκοτάδι.

Ο ύπνος προβλεπόταν να γίνει σε σκηνές στο ύπαιθρο ανάμεσα στους αμμόλοφους.
Ο οδηγός μας ετοίμασε το δείπνο αλλά σε μερίδες πείνας. Κάτι κομματάκια κοτόπουλο χωρίς ψαχνό κι ιχνοστοιχεία κοκκινιστού μοσχαριού που δεν τρωγόταν. Δυσφορήσαμε. Θεονήστικοι ολημερίς αρκεστήκαμε στις βούτες του ψωμιού στη σάλτσα.
Τουλάχιστον μας αποζημίωσε ένας πανέμορφος έναστρος ουρανός κι η απόλυτη σιγή.

“Πάμε για ύπνο, με τις κότες, Κατερίνα” θα έλεγε ο αοιδός και η συσσωρευμένη κούραση συνέβαλλε να εναγκαλισθώ με τον Μορφέα με συνοπτικές διαδικασίες.

ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE​

Να’ μαστε λοιπόν στην πρώτη μ.Υ (μετά Υδρονέττα) μέρα μας, με τελικό προορισμό την Meroe.

Στάση 1 – Naqa.

Εξαιρετικοί οι ναοί (τα διαβάσατε ήδη) όπου, για να μην επαναλαμβανόμαστε φωτογραφικά, θα προσθέσω μονάχα κάποια παραλειπόμενα ενδεικτικά της, ας πούμε … χαλαρότητας που επικρατεί στην φύλαξη των αρχαιολογικών χώρων του Σουδάν.

Φορτηγό στα τριάντα μέτρα από τον Ναό του Λιονταριού. Στην πορεία διαπιστώσαμε ότι είχε έρθει να κλέψει αρχαία αλλά για να φορτώσει …αγελάδες.

Διόλου περίεργο βέβαια άμα σκεφτείς ότι οι τσοπάνηδες της περιοχής φέρνουν τα ζώα τους να βοσκίσουν λίγα μέτρα από τον αρχαιολογικό χώρο.

Άσε που στον ναό του Άμωνα περιφερόταν κι ένα under cover άρτι αφιχθέν γουρουνάκι

Στάση 2 – Mussawarat

Εντάξει, δεν πάθαμε την πλάκα μας με τον χώρο, είναι αλήθεια, δεν τον λες όμως και για πέταμα φωτογραφικά, ειδικά με κόντρα φως

Στάση 3 – Meroe


Ίσα για μια τζουρίτσα πριν την Δύση

Και το πρώτο μ. Υ (μετά Υδρονέττα) δειλινό

 

[vickokka]

Καλή Χρονια!Καταπληκτικες εικόνες,τι ομορφιά ειναι αυτή!Παντα γερός εύχομαι να απολαμβάνεις τέτοιες διαδρομές!

 

[fantasia13]

Πω πω ταξιδι !!!
Καλη Χρονια !!!
Περιμενουμε με αγωνια την συνεχεια.....

 

[giannoula]

πολύ χαίρομαι που ξεκινάς τη χρονιά με καινούρια ιστορία σε μοναδικό μέρος!!! Μας άγχωσες βραδιάτικα με τα τηλέφωνα.. Για συνέχισε;;;

 

[hydronetta]

Οι πυραμίδες της Meroe

Το εγερτήριο σήμανε με το πρώτο φως της μέρας ώστε να περιηγηθούμε στις Πυραμιδες της Μeroe σαν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου αρχίσουν να τις φωτίζουν.

Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους:

Με το πρώτο φως του ήλιου

Αμέσως μας ..τσίμπησε ο καμηλιέρης. Άλλωστε δεν υπήρχαν κι άλλοι επισκέπτες εκείνη την ώρα!

Καλπάζοντας προς το μέρος μας. Camel ride?

Μπορεί καμηλάδα να μην κάναμε αλλά το μπαξίσι τους το πήραν για να μας ποζάρουν.


Επιστρέφοντας στο αυτοσχέδιο camp το σκηνικό ήταν σουρρεαλιστικό.
Τρεις εμείς και πέντε οι πραματευτάδες που είχαν απλώσει τα σουβενίρ τους μπας και πουλήσουν τίποτα. Είδαν απόειδαν ότι δεν υπήρχε αγοραστικό ενδιαφέρον, τα μάζεψαν κι έφυγαν. Πριν όμως και χωρίς καμιά υποχρέωση μας βοήθησαν να μαζέψουμε τις σκηνές!

Το camp και το souvenir market

Βreakfast time


Kακοτυχίας συνέχεια, διότι δεν μας έφτανε το βραδινό χουνέρι του οδηγού, έμεινε και το αμάξι από μπαταρία.

Ο οδηγός μας εξαφανίστηκε στους αμμόλοφους άγραν βοήθειας. Δεν χρειάστηκε πολλή ώρα πριν εμφανιστεί από το πουθενά ένα άλλο αμάξι και μπορέσαμε να βάλουμε μπροστά.

Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας αναλώθηκε στην διάσχιση της πληκτικής ερήμου Bayuda πριν φτάσουμε στην Karima.

Ατέλειωτη έρημος...

Eξαιρετικό motel στα αζήτητα της εθνικής

Προσφέρονται όλες οι ανέσεις για ένα ξένοιαστο ύπνο

Το motel διαθέτει ΚΑΙ καφετέρια


Πριν την πόλη κάναμε παράκαμψη σε χωματόδρομο μέσα στην κοίτη ενός wadi για να δούμε τα απομεινάρια του μοναστηριού Deir Ghazali. Και να μην το δει κανείς δεν χάνει κάτι.

Με την είσοδό μας στην πόλη παρατηρούσαμε παντού ισχυρή αστυνομική παρουσία. Η απορία λύθηκε πάραυτα. Η Karima γιόρταζε το ετήσιο φεστιβάλ Jebel Barkal και ήδη βρισκόταν εκεί ο πρόεδρος της χώρας να το τιμήσει με την παρουσία του.

Η διαμονή στην Karima για τα επόμενα τρία βράδια έγινε σε νουβιακό ξενώνα. Λιτά δωμάτια γεμάτα κρεβάτια σ’όλους τους χώρους. Ένα στρώμα και μια κουβερτούλα. Τίποτ’άλλο. Για σεντόνια ούτε συζήτηση.
Δυο τουαλέτες στην αυλή (η μια είχε και λεκάνη!). Το χαρτί υγείας άγνωστο είδος.
Διέθετε όμως και ντουζιέρα (που λειτουργούσε), αλλά καλού κακού υπάρχει κι ένας κουβάς με ένα τενεκάκι. Ζεστό νερό για μπάνιο; Με 30+ βαθμούς θερμοκρασία περιβάλλοντος τι παράλογες απαιτήσεις είναι αυτές; Μήπως θέλετε και τζακούζι; Ακόμα δεν μας απαντήθηκε αν το νερό που πλενόμασταν ήταν φερμένο απευθείας από το Νείλο.

Απουσία άλλων ενοίκων διακτινιστήκαμε όπου ήταν βολικότερα για τον καθένα μας.

Το δείπνο παρασκευάστηκε πάλι από τον οδηγό μας, στον οποίο δηλώσαμε ανερυθρίαστα ότι πεινάμε σαν λύκοι κι έτσι στο τραπέζι μας κατέφθασαν λουκάνικα, τηγανητές πατάτες και ρύζι.

Όμως τι να κάνεις σαν πέσει το σκοτάδι σε μια σουδανέζικη επαρχιακή πόλη;

“Πάμε για ύπνο Κατερίνα....”

ΚΑΙ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ISABELLE​

Δεύτερη μ. Υ μέρα

Αχ Μερόε!

Ήταν που λέτε κάπου το 2003 όταν ο εικοσάχρονος τότε γιος Ορέστης απέκτησε την πρώτη φωτογραφική του μηχανή. Θα την εγκαίνιαζε δε σε οικογενειακό ταξίδι στην Μποτσουάνα. Ποιος τη χάρη του! Στην αρχή λοιπόν του ταξιδιού, όπως ήταν και το αναμενόμενο, ο κανακάρης μου «πυροβολούσε» μετά μανίας ό,τι έβρισκε μπροστά του. Ανθρώπους, ζώα, καλύβες, τοπία. Ώσπου φτάνοντας στην Καλαχάρι ξαφνικά άρχισε να πέφτει ο ρυθμός, μέχρι που σταμάτησε εντελώς να φωτογραφίζει.

Τι έπαθες αγόρι μου και δεν τραβάς; Δεν σ’ αρέσει η έρημος; ρώτησα ως ανήσυχη Ελληνίδα μάνα. Για να λάβω, διατυπωμένη εξόχως ποιητικά, την πλέον αποστομωτική απάντηση: "Αντίθετα. Γι αυτό παραιτήθηκα. Πώς να φωτογραφίσει κανείς την σιωπή της Καλαχάρι;" (Ίσως γι αυτό να έγινε τελικά το παιδί μουσικός και όχι φωτογράφος).

Από τότε, κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά σ’ ένα θέαμα που ξεπερνάει κατά πολύ αυτό που βλέπουν τα μάτια και ακουμπάει κατ’ ευθείαν στην ψυχή μου, έρχονται και ξανάρχονται στο νου μου εκείνα λόγια . Έτσι λοιπόν κι εδώ: Πώς να φωτογραφίσει κανείς την Μερόε; Όχι τις πυραμίδες – σιγά το δύσκολο! – αλλά την αίσθηση και το συναίσθημα. Τους εσωτερικούς κραδασμούς που επιφέρει η επίγνωση ότι είσαι εδώ. Εσύ, ένας ακόμη ασήμαντος κόκκος άμμου μέσα σ’ εκατομμύρια άλλους , που ωστόσο σου χαρίστηκε το τόσο σπάνιο προνόμιο να δεις το φως να ανατέλει, να ροδίζει, να χρυσίζει, και τελικά να λούζει άπλετα τ’ αρχαία μνημεία. Μόνος εσύ και ή έρημος. Μόνος εσύ και δυο χιλιετίες ιστορίας. Πώς να χωρέσει το βίωμα σε μία φωτογραφία;

Αναιρώντας τον εαυτό μου, δεν αντέχω παρ’όλα αυτά να μην ανεβάσω κι εγώ μερικές φωτό από την Μερόε, στις ροζ αποχρώσεις που δίνει η Canon (το γουρουνάκι, αν και ροζουλί το ίδιο, διαθέτει Nikon με πιο χρυσίζουσα χρωματική παλέτα).

Και μερικά παιχνιδάκια με τις σκιές

Με το Deir Ghazali λέω να μην σας κουράσω με πρόσθετες φωτό. Ενώνοντας τη φωνή μου με αυτή του Παναγιώτη, επαναλαμβάνω κι εγώ εν χορώ: και να μην πάτε δεν θα χάσετε δα και τίποτε.

Δεν μπορώ όμως να αφήσω να περάσει ασχολίαστη η ασύστολη, προκλητική, επαισχυντη, κατάπτυστη ύβρη του σύντροφου @panius που τόλμησε - άκουσον άκουσον - να χαρακτηρίσει ως "κοτέτσι" (αν είναι ποτέ δυνατόν!) εκείνο το πρότυπο boutique motel, μνημείο της ερήμου Bayuda. Σας το θυμίζω, για να ξέρετε όλοι ποιο πολυτελές resort επιχείρησε να απαξιώσει.

Αλλά τι να περιμένει κανείς από έναν συμφορουμίτη που έχει γράψει ανερυθρίαστα καλά λόγια για τους Κινέζους; (@hydronetta ρίχ' τα, μόλις σου έκανα πάσα)


Και το δεύτερο μ.Υ δειλινό στην Καρίμα για να κλείσει όμορφα η μέρα

 

[chris7]

Θαυμάσια!!!!!!!!!!!!!!!
Καινούρια ιστορία!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[panius]

Βρε, βγαζεις φωτογραφιες τα κοτετσια και τα ντιβανια χωρις στρωμα στην ερημο και ουτε μια φωτό απο Χαρτουμ ετσι να παρουμε μια γευση απο πρωτευουσα Σουδαν??? Τελος παντων... Πολυ ωραιο το οδοιπορικό σου στη χωρα με τα πυραμιδακια. Για να δουμε τη συνεχεια...

 

[hydronetta]

Βρε, βγαζεις φωτογραφιες τα κοτετσια και τα ντιβανια χωρις στρωμα στην ερημο και ουτε μια φωτό απο Χαρτουμ ετσι να παρουμε μια γευση απο πρωτευουσα Σουδαν??? Τελος παντων... Πολυ ωραιο το οδοιπορικό σου στη χωρα με τα πυραμιδακια. Για να δουμε τη συνεχεια...

To εξωτικό Χαρτούμ αξιώθηκα να το δω στο τέλος του ταξιδιού, οπότε θα υποστείς κάμποσα κοτέτσια ακόμα