Ηνωμένο Βασίλειο 20 χρόνια, εξερευνώντας τα μυστικά της Σκωτίας

[interted]

Όταν οι φιλόσοφοι βασιλέψουν και οι βασιλιάδες φιλοσοφήσουν, μόνο τότε θα ευτυχήσουν οι λαοί - Πλάτωνας


Πολύ συχνά το κάστρο είναι το μέρος που ένας βασιλιάς θα γεννηθεί, θα στεφθεί, θα οχυρωθεί σε περιόδους ταραχής, θα ζήσει μέρος της ζωής του, θα φυλακιστεί, θα πεθάνει. Το κάστρο λέει πολλά για την ζωή του βασιλιά, δημόσια και ιδιωτική. Σε αυτό το μέρος θα επισκεφθούμε τρία κάστρα-σύμβολα της βασιλικής εξουσίας.

Άγριος ο δρόμος για να φτάσουμε στο Balmoral, το ιδιωτικό κάστρο της Βασίλισσας στα ανατολικά Χάιλαντς. Φιδογυριστός, ανεβοκατεβαίνει ανάμεσα από ποτάμια και λόφους με χιονοδρομικά. Φτάνοντας, μας παραλαμβάνει υπάλληλος του κάστρου, το οποίο φυσικά είναι ακόμα σε χρήση, για μια ξενάγηση περίπου 1μιση ώρας. Το κάστρο το έχτισε η Βικτόρια μαζί με τον σύζυγο της τον Αλβέρτο, σε θέση παλαιότερου κάστρου, αφού της έδειξαν έναν πίνακα (δεν υπήρχαν φωτό τότε) και της είπαν ότι το κλίμα είναι καλύτερο από τα Δυτικά Χάιλαντς (την είχαν τσιμπήσει και αρκετά midges το καλοκαίρι που είχαν πάει honeymoon εκεί). Ήταν η περίοδος της ρομαντικής αναβίωσης της ζωής των Χάιλαντς, με γκάιντες, χάιλαντ γκέιμς και στρατούς με ταρτάν. Να ‘ναι καλά ο λογοτέχνης Γουόλτερ Σκοτ. Ένα από τα πρώτα κτίρια που μας δείχνουν είναι ένα κτίριο από λαμαρίνα (εφεύρεση της εποχής) που φιλοξενούσε την ξεχωριστή αίθουσα για Σκοτσέζικους χορούς κέιλι (ωραία φάση ο χορός, δοκιμάστε αν σας δοθεί η ευκαιρία). Πήρε λοιπόν το καράβι η Βικτόρια για το Αμπερντίν, από όπου διέσχισε ποτάμια και βάλτους, όπως δείχνει ο παραστατικός πίνακας στην αίθουσα δεξιώσεων. Το κάστρο είναι γρανιτένιο και πολύ κομψό, με διαχωρισμένα κτίρια του προσωπικού και του βασιλικού ζεύγους και των επισκεπτών του. Και διαφορετικών ανέσεων δωμάτια. Πχ. στο δωμάτιο του πάστορα μπορείς να ακουμπήσεις τους απέναντι τοίχους απλώνοντας τα χέρια σου, ενώ της βασίλισσας έχει ευρύχωρο μπαλκόνι που βλέπει όλη την περιοχή. Το κάστρο είναι το 1% της έκτασης. Το άλλο 99% είναι αφιλόξενες βαλτώδεις εκτάσεις όπου οι βασιλικοί κυνηγοί χτυπάνε ελάφια (για τον έλεγχο του πληθυσμού όπως μας είπε πολλές φορές ο ξεναγός), τα κεφάλια των οποίων στολίζουν την τραπεζαρία. Η τραπεζαρία είναι το μόνο δωμάτιο που σε αφήνουν να μπεις, αλλά περισσότερο ευχαριστήθηκα τις βόλτες στο γύρω δάσος (όπου η τωρινή Βασίλισσα απολαμβάνει την ιππασία πόνυ) και τον ποταμό Royal Dee.

Το Κάστρο του Στέρλινγκ από μακριά μοιάζει με αντίγραφο του κάστρου του Εδιμβούργου. Κάθεται κι αυτό πάνω στον μαύρο θρόνο του από παγωμένο μάγμα. Παλιά ρημαγμένα κτίρια αριστερά και δεξιά, βλέπεις καθώς ανεβαίνεις από τα απότομα πέτρινα καλντερίμια. Μέσα όμως είναι αρκετά διαφορετικό από του Εδιμβούργου. Περίπλοκο, κτισμένο σε πολλά στάδια, με ανομοιόμορφα κτίρια και δρόμους – δεν ξέρεις από που έχεις μπει σε ποιο μέρος βγήκες. Μπορείς να επισκεφθείς τις κρύπτες, τα βασιλικά διαμερίσματα, το δωμάτιο με τις κεφαλές (ξύλινα πορτραίτα από τον 16 αιώνα), το βασιλικό χολ, και την βασιλική εκκλησία. Όλα πολύ μεσαιωνικά, αν και επιδιορθωμένα ή ανακαινισμένα με προσθήκη πχ. μοντέρνων αντιγράφων ταπισερί (οι ορίτζιναλ είναι σε μουσείο της Νέας Υόρκης). Στην βασιλική εκκλησία πιάσαμε κουβέντα με τον νεαρό υπάλληλο. “Αυτό το κτίριο τελείωσε σε χρόνο μηδέν για την στέψη του Καρόλου, από το βασιλικό κλαν Στιούαρτ, ο οποίος ήταν βασιλιάς τόσο της Σκοτίας όσο και της Αγγλίας. Επειδή όμως τα βασίλεια δεν ήταν ακόμα ενωμένα, έπρεπε να γίνει στέψη τόσο στο Λονδίνο όσο και στο Στέρλινγκ. Κοίταξε αυτές τις τοιχογραφίες”, δείχνοντάς μου κάποιους κενούς κύκλους, “Ο συνάδερφος μου που δουλεύει εδώ 15 χρόνια έχει την θεωρία ότι περιείχαν πορτραίτα τα οποία μετά σβήστηκαν. Εγώ πιστεύω ότι δεν είχαν τίποτα.”. Μετά δείχνοντας μου ένα σύμβολο που μοιάζει με μουσικό σύμβολο. “Ο συνάδερφος μου πάει στοίχημα ότι αυτά είναι τα αρχικά του Charles I (το Ι μέσα στο C), ενώ εγώ πιστεύω James 6 (το J μεσα στο 6)”. Και ούτω καθεξής, συνεχίστηκε η ...αμφίβολη παρουσίαση της τοιχογραφίας. Πάντως υπάρχει υπεραφθονία επεξηγητικών πινακίδων. Μετάνιωσα που πήρα audioguide – τελικά δεν τον χρησιμοποίησα πολύ. Η θέα περπατώντας τα τείχη ήταν μάλλον το καλύτερο σημείο, με τον κάμπο του Στέρλινγκ, όπου ξεχωρίζει ο γοτθικός πύργος του Wallace monument, και τα χιονισμένα χάιλαντς στο βάθος.

Κάποτε που είχα επισκεφθεί το κάστρο του Εδιμβούργου (ίσως 15 χρόνια πριν), δεν μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Αντίθετα, για μένα το κάστρο είναι απλά το σύμβολο της πόλης, που το βλέπεις από κάθε σημείο, μια απομονωμένη νησίδα πάνω από τον γυαλιστερό βράχο στην καρδιά της πόλης. Οι καλύτερες θέες που έχω δει είναι κατεβαίνοντας το πίσω μέρος του λόφου “κάθισμα του Αρθούρου” στο σούρουπο, όπου η παλιά πόλη παίρνει ένα κοκκινωπό χρώμα. Την βόρεια πρόσοψη του κάστρου προς το Νιού Τάουν λέγεται σκαρφάλωσε ο Robert the Bruce μέσα στην νύχτα, για να το ανακαταλάβει από τους Άγγλους. Αποφάσισα να το ξαναεπισκεφθώ την περίοδο του κορονοϊού για δύο λόγους: ελάχιστος κόσμος και ήθελα να δω ζωντανά το κανόνι που πυροβολεί στις 1 μ.μ., κάτι που είχα χάσει την πρώτη φορά. Ωραία αίσθηση να μπαίνεις στο κάστρο, ακούγοντας στο audioguide περιγραφές του από διάφορους λογοτέχνες της πόλης, και να βλέπεις το Εδιμβούργο από τόσο περίοπτη θέση. Το ίδιο το κάστρο δεν έχει πολλά να δεις. Αυτό που θα σου πάρει περισσότερο χρόνο είναι ένα πολεμικό μουσείο (με κάποια ωραία παλιά βίντεο από το τάρταν άρμι, με τους μουσικούς της γκάιντας), ενώ ενδιαφέρον έχει και ένα πολεμικό μνημείο με τις λίστες των πολεμιστών που χάθηκαν. Ένα μικροσκοπικό μεσαιωνικό εκκλησάκι είναι νομίζω το πιο παλιό μέρος του κάστρου. Τελικά στήθηκα κι εγώ να δω τον πυροβολισμό της 1 μ.μ. Λέγεται ότι γινόταν για τον συγχρονισμό των ρολογιών των καραβιών που άραζαν στο Λιθ. Ωραίο το τελετουργικό, με τον ντυμένο παραδοσιακά υπεύθυνο να κοιτάει το ρολόι του και με καθορισμένες κινήσεις να ανάβει το κανόνι. Έκατσα και μπροστά, μπροστά και τελικά ...ξεκουφάθηκα. Μου έδωσε ωραία αίσθηση πάντως το κάστρο παρ’ όλη την έλλειψη σημαντικών αξιοθέατων μέσα.


---
Μια αρχική εικόνα:

Μπαλμόραλ

Στέρλινγκ

Εδιμβούργου

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 34
• 35
• 36
• 37
• 38
• …

  Go to chapter

  Go
• 73

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 36 of 73

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

με επιασε ενας ιλιγγος περνωντας απο αδελφη σε αδελφη....νασε καλα και να ταξιδευεις παντα..

 

[interted]

Ευχαριστώ @LULLU , κι εμένα με πιάνει ίλιγγος μην νομίζεις, αλλά με τραβάει και το τοπίο οπότε το παλεύω.

Μερικές φωτό από την διαδρομή.

Το πανόραμα των τριών αδερφών από το πάρκιν.

Η απεναντι πλευρά και το πάρκιν. (Three Sisters Car Park)

Κατασκηνώσαμε στην απέναντι πλευρά του ρέματος.

Ξεκινώντας το ανέβασμα με την παρέα.

Η κοιλάδα μεταξύ των Αδερφών 2 και 3 διακόπτεται από ένα τείχος το οποίο προσεγγίζεις από δεξιά.

Στάση για σνακ.

Θέα από το χωριό Γκλεν Κο και την έξοδο της κοιλάδας.

Το ζόρισμα για την "κορυφή των βουνών"

Από την κορυφή φαινόνταν η απομονωμένη κοιλάδα του Loch Etive στο βάθος αριστερά.

Ολοταχώς για την "κορυφή της τρομαχτικής αβύσσου"

Κάποιος υποστηριχτής της Σκοτσέζικης ανεξαρτησίας πέρασε από εδώ (ο Μάιλς ενθουσιάστηκε)

Ήξερε σε ποιά μέρη έμενε ο Ρόμπ Ρόυ.

Κοιτάζοντας από ψηλά την "χαμένη κοιλάδα", κλειστή και από τις δύο πλευρές.

Στο βάθος της κοιλάδας, καθώς νυχτώνει και ανάβουν φωτιές.

Το τέλος σηματοδοτείται από ένα βράχο.

Από όπου αρχίζει ζούγκλοειδής φύση.

Αποχαιρετισμός στις αδερφές.

 

[tasosrock]

ζούγκλοειδής φύση .. ωραια φωτο.!

 

[katkats]

Πάνω που θα παραπονιόμουν για φωτό.
Τι θέα είναι αυτή και τι τοπίο?!
Ωραίο θέμα διάλεξες. Περιμένω την επόμενη ανάμνηση.

 

[interted]

“I always feel that when I come to Edinburgh, in many ways I am coming home.” Alan Rickman


Έχοντας ζήσει στο Νιού Τάουν του Εδιμβούργου για 3 χρόνια, προσπαθώ να σκεφτώ μερικές χαρακτηριστικές στιγμές εκεί.

Μια μέρα καθόμουν στο λεωφορείο - από αυτά τα καφέ διώροφα – και πλησιάζαμε την κεντρική οδό Princes Street. Ένας γεράκος σηκώνεται αλαφιασμένος από το κάθισμα και τρέχει προς την έξοδο. Από την αφηρημάδα του είχε ξεχάσει την στάση του. Η φυσιογνωμία του μου φαίνεται πολύ γνωστή. "Αυτός είναι σίγουρα ο Πίτερ Χιγκς". Έχοντας πάρει πρόσφατα Νόμπελ για την ανακάλυψη του λεγόμενου “σωματιδίου του Θεού”, χαρακτηρισμό που δεν ενέκρινε ο ίδιος, το πρόσωπό του ήταν σε όλα τα μέσα ενημέρωσης. Θυμάμαι κάπου να λέει ότι, την ημέρα που θα αποφασίζονταν το Νόμπελ, είχε πάει για ψάρι σε ένα εστιατόριο του Λίθ, όπως συνήθιζε, και έμαθε αργότερα την είδηση από συγγενείς. Εκείνη την στιγμή λοιπόν πήρα έμπνευση, από την παρουσία και την ταπεινότητα του ανθρώπου.

Βρίσκομαι στην κορυφή του λοφίσκου Κάλτον Χιλ. Αν ο καιρός είναι καλός μπορείς να σταθείς και να παρατηρήσεις τις διάφορες γειτονιές της πόλης. Από την Νότια πλευρά, καθισμένος στο γρασίδι δίπλα στον μισοχτισμένο αρχαιοελληνικό ναό – που υπενθυμίζει τον χαρακτηρισμό του Εδιμβούργου ως “Αθήνα του Βορά” –, μπορείς να δεις το ανενεργό ηφαίστειο που ονομάζεται “κάθισμα του Αρθούρου” και τους γκρεμούς Σόλσμπουρι Κράγκς. Δεξιά του η παλιά Μεσαιωνική πόλη - το Όλντ Τάουν - και ο λοφίσκος του κάστρου. Από την Βόρεια, πιο ήσυχη πλευρά, μπορείς να ρεμβάσεις την θάλασσα – πιο συγκεκριμένα την έξοδο του Κόλπου του Φόρθ στην Βόρεια θάλασσα.

Κατεβαίνοντας από τον Κάλτον Χιλ έπρεπε να διασχίσω την Νιού Τάουν για να φτάσω στο σπίτι του πρώην ιδιοκτήτη μου για μια γραφειοκρατική υπόθεση. Το Νιού Τάουν του Εδιμβούργου είναι από τα νεότερα μέρη του. “Νέο”, δηλαδή από τον 18ο και 19ο αιώνα. Το μόνο κομματι της πόλης όπου μπορώ να προσανατολιστώ άνετα, λόγω ρυμοτομίας. Είναι προϊόν του Σκοτσέζικου διαφωτισμού, καθώς οι νέες τάξεις της διανόησης και του εμπορίου δεν βολεύονταν στο προχειροφτιαγμένο Όλντ Τάουν. Το πρώτο πράγμα που θα δεις μπαίνοντας στην φαρδιά Τζόρτζ στριτ είναι το άγαλμα του γενειοφόρου γίγαντα της Φυσικής Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ. Το σπίτι του, με τις διάφορες απεικονίσεις της ζωής του ζωγραφισμένες από την ξαδέρφη του, είναι επισκέψιμο κατόπιν ραντεβού. Αυτός κι αν είναι πηγή έμπνευσης.

Εκτός από τις βόλτες και τις φευγαλέες επισκέψεις στα κολονάτα αριστοκρατικά κτίρια της Τζόρτζ στρίτ, πριν μας πιάσει κανένας θυρωρός, η περιοχή μου θυμίζει στιγμές στα εξαιρετικά κοκτέιλ μπαρ και καφέ της. Π.χ. βλέποντας τον κόσμο να περνάει από την τζαμαρία του πρώτου ορόφου του Fredericks Coffee House ή στην ζεστή ατμόσφαιρα του υπόγειου Urban Angel με ωραία ραντεβού. Κατεβαίνοντας την St. Vincent Street περνώ τους εκνευριστικά ιδιωτικούς κήπους αριστερά και δεξιά. Ανοιχτοί μόνο μια φορά τον χρόνο, το φθινόπωρο, στα λεγόμενο DoorsOpenDays, όπου ο τυχερός επισκέπτης μπορεί να δει πολλά μέρη του Εδιμβούργου που είναι συνήθως κλειστά. Αν σας τύχει μην ξεχάσετε να εντοπίσετε το ηλιακό ρολόι.

Ο δρόμος τελειώνει στο εγκαταλελειμμένο St Stephen church και το φωτογενές στενάκι Circus lane με τα αντικριστά χαμηλά σπιτάκια και λουλούδια. Μένοντας ακριβώς απέναντι από το St Stephen church, θυμάμαι ότι έβλεπα κάπου, κάπου φώτα και άκουγα φασαρία από το υπόγειο. Μια φορά που πλησίασα παρατήρησα κυρίες να εισέρχονται κρατώντας πακέτα και μετά μουσικές τζαζ και αναστάτωση. Κάποιος τοπικός σύλλογος προφανώς. Η περιοχή αυτή, που ονομάζεται Στόκμπριτζ, έχει και την δικιά της λαϊκή αγορά, κάθε Κυριακή πρωί – αν και κάπως τσουχτερή σε τιμές -, και γενικώς υπάρχει αρκετή αίσθηση κοινότητας.

Έφτασα έξω από την πόρτα του Mr. B., του πρώην ιδιοκτήτη μου. Με υποδέχθηκε με το ψαρωτικό Σκοτσέζικο ύφος του. “Τι φταίω εγώ που έχω σοβαρή φάτσα;”, μου είχε πει κάποτε. "Είναι και αυτά τα Σκοτσέζικα φρύδια" του λέω. Πάντως αν οι Βρετανοί είναι γνωστοί για την πολιτική ορθότητα τους, ο Mr. B. είναι μάλλον γνωστός για το αντίθετο. “Πάω να φέρω το διαβατήριο μου”, μου λέει (χρειάζονταν για την γραφειοκρατική υπόθεση μου). Και γυρνώντας “Α, δεν βρήκα το Σκοτσέζικο και έφερα το άλλο!”. Φυσικά Σκοτσέζικο διαβατήριο δεν υπάρχει, αλλά λίγος αυτοσαρκασμός για την μπλεγμένη κατάσταση δεν βλάπτει. Η κυρά του που μας καλούσε, εμάς τους ένοικους, για δείπνο με νοστιμότατο αρνάκι και σάλτσα μέντας, προσπαθεί συνήθως να τον μαζέψει.

“Τι κάνει ο γιος σας; Πάει ακόμα για τρέξιμο” τον ρωτάω. Ο γιός του είναι αντιπροσωπευτικός ευγενικός Σκοτσέζος δρομέας: θα σταματήσει κάθε φορά που θα δει κόσμο έτσι ώστε να μην δυσκολέψει τους άλλους χρήστες του πεζοδρομίου. “Στο Όσλο, παντρεμένος με ντόπια και δύο παιδία, που να βρει χρόνο για τρέξιμο”. “Πάτε ακόμα στην Ισπανία για γκολφ;” “Ε έχουμε κάποια προβληματάκια υγείας, ασχολούμαστε με πιο σπιτικά σπορτ”. Και η γυναίκα του “πάλι κανόνισες μπριτζ το βράδυ; Είναι η τρίτη φορά την εβδομάδα, οπότε δεν σου μένει άλλη”. Τους χαιρέτησα και χάρηκα που είδα φίλους. Την επόμενη φορά πρέπει να θυμηθώ να φέρω και ένα μπουκάλι Αγιωργίτικο… ο Mr. B. είναι άλλωστε μεγάλος λάτρης του Ελληνικού οίνου.

Κλείνω με μια καρτουνιστική άποψη του Νιού Τάουν από Γάλλους καλλιτέχνες - άλλωστε οι Σκωτσέζοι είναι εξαιρετικά γαλλόφιλος λαός και δεν θα τους χαλάσω το χατίρι:

 

[interted]

Η διαδρομή:

Ξεκινώντας από το Κάλτον χιλ και τον μισότελειωμένο λόγω έλλειψης χρημάτων ναό του.

Η θεα στους γκρεμούς Σόλσμπουρι και το Ολντ Τάουν.

Η θέα προς τον κόλπο του Φόρθ και το λιμάνι Λιθ.

Το κάστρο στην κορυφή του λοφίσκου στο βάθος.

Οι πλανώδιοι μουσικοί πιάνουν δουλειά, κάποιοι δέχονται και κόντακτλες εισφορές,

Μπαίνοντας στην Πρινσες στριτ με το ιστορικό ξενοδοχείο Μπαλμόραλ στα αριστερά.

Είσοδος του σταθμού Γουέιβερλι.

Το νέο τράμ του Εδιμβούργου, που να και τελικά ολοκληρώθηκε επεισοδιακά - με καθυστέριση 4 χρόνων και διπλάσιο κόστος από το αρχικά υπολογισμένο -, τώρα κατασκευάζεται επέκταση μέχρι το Λιθ.

Το Νιου Τάουν ξεκινάει με την πλατεία του Αγ. Ανδρέα, του προστάτη της Σκοτίας.

Το άγαλμα του Μάξγουελ, του πιο επιδραστικού Φυσικού μαζί με τον Νεύτωνα και τον Αϊνστάιν, κοσμεί το Νιού Τάουν.

Πρωινό καθάρισμα.

Η Νιού Τάουν διαθέτει πολλά νεκλασικά κτίρια, τράπεζες ή λέσχες στο παρελθόν, χώροι εστίασης σήμερα.

Χωρίς το πουλί του στο κεφάλι, δεν είναι το σωστό άγαλμα.

Η Τζόρτζ στριτ είναι αρχοντική.

Ο δρόμος προς την κατεύθυνση του κάστρου, με ωραία καφέ στους ορόφους των κτιρίων.

Και ο δρόμος προς το Στόκμπριτζ.

Το ηλιακό ρολόι στους κήπους - που είναι ανοιχτοί στα DoorsOpenDays.

Ενδεικτικό των σπιτιών σε διάφορα επίπεδα, πάνω και κάτω από το επίπεδο του δρόμου.

Κλασικό καφέ λεωφορείο και στο βάθος η εγκαταλειμμένη εκκλησία του Αγ. Στέφανου.

Η Γκρέατ κινγκ στριτ.

Ο Αγ. Στέφανος, στον οποίο έχουν γυριστεί διάφορα σίριαλ, με το μυστήριο υπόγειο (βλ. ιστορία). Αριστερά το εκκλησάκι του Αγ. Βικέντιου.

Η χιλιοφωτογραφημένη Σίρκους Λέιν.

Θα το χτυπούσαμε αν δεν είχε κορωνοϊό.

Ο Μάξγουελ ζούσε σε μια από τις πιο κυριλέ περιοχές του Εδιμβούργου. Ίντια στριτ.

Και το Λύκειο που πήγαινε ο Μάξγουελ.

Κατεβαίνοντας στο Στοκμπριτζ.

Αν και στο Η.Β. γενικώς έχουν εκλείψει λόγω μεγάλων μάρκετ, το Στόκμπριτζ κρατάει ακόμα πολλά παραδοσιακά μαγαζάκια.

Ξεκούραση στο γρασίδι του Ινβερλίθ παρκ, να διαβάσουμε και τίποτα καθώς λιαζόμαστε.

 

[tasosrock]

!!!

 

[interted]

All men with honour are kings, But not all kings have honour, Rob Roy


Ένα δροσερό απόγευμα στα Ανατολικά Χάιλαντς. Ανεβαίνω λαχανιασμένος στην κορυφή ενός μικρού πράσινου λόφου. Εκεί με χαμόγελο με υποδέχεται ένας γενειοφόρος με μαγκούρα και παλιομοδίτικη στολή.

“Καλωσορίσατε! Οι καλύβες που βλέπετε είναι ακριβές αντίγραφο από γειτονικό εγκαταλελειμμένο παραδοσιακό οικισμό.”

Μισή ντουζίνα καλύβες... Κάθε καλύβα αποτελείται από μια χαμηλή πέτρινη βάση σκεπασμένη με άχυρα. Η στέγη σχηματίζει και ένα εξωτερικό κάλυμμα για ζώα. Ακουμπισμένες είναι ξύλινες σκούπες και πρωτόγονες τσάπες.

“Πόσο αρχαίος είναι αυτός ο οικισμός;”, ρωτάω.

“Εδώ ζούσαν μικροκαλλιεργητές από τον Μεσαίωνα μέχρι και τον 18ο αιώνα.”

18ο αιώνα – δεν το περίμενα. Μιλάμε για την εποχή που κατασκευάζανε ατμομηχανές και κάναν κύκλους στην υφήλιο.

“Εδώ η ζωή δεν είχε αλλάξει καθόλου. Στο εσωτερικό έκαιγε μόνιμα φωτιά από ξεραμένη τύρφη από τους γειτονικούς βαλτότοπους. Στις καλύβες πηγαινοέρχονταν τα ζωντανά. Άνθρωποι και ζώα. Και βέβαια φτιάχνανε τα πάντα μόνοι τους.”

Παρατηρώ την πρώτη καλύβα. Έχει ένα χώρο υποδοχής με μερικές ξύλινες καρέκλες.

“Η πρώτη καλύβα που βλέπεις άνηκε στον λεγόμενο Τάκσμαν. Τον ενδιάμεσο ιδιοκτήτη ο οποίος μάζευε τους φόρους για τον αρχηγό της φυλής, του “κλάν”.

Και συνεχίζει: “Το κλαν ήταν η βασική δομή της Σκοτσέζικης κοινωνίας των Χάιλαντς. Άνθρωποι που μοιράζονταν το ίδιο επίθετο: Μακντόναλντς, Κάμερονς, Κάμπελς…. Ελέγχαν την γη και επομένως τα πάντα. Πολεμούσαν για την γη. Οι διαφωνίες λύνονταν με μάχες σώμα με σώμα, χωρίς στολή, με ένα τσεκούρι. Είχαν και γυναίκες αρχηγούς. Στις σκοτεινές νύχτες γράφανε έπη στην γλώσσα τους τα Γαελικά.”

“Σε ποια μέρη της Σκοτίας βρίσκονταν αυτά τα κλαν;” ρωτάω.

“Παντού. Στις άκρες των λοχ, στις κοιλάδες, στα νησιά των Εβρίδων. Αλλά κυρίως στις πιο ορεινές περιοχές. Στα χαμηλά ζούσαν οι Λόουλάντερς. Αυτοί ήταν διαφορετικοί. Πιο κοντά στους Άγγλους… Βέβαια κι εγώ Άγγλος είμαι”, μου εκμυστηρεύτηκε.

Διαβάζοντας λίγο αργότερα, διαπίστωσα ότι οι λεγόμενοι Λόουλάντερς ήταν γνωστοί για την διγλωσσία και τις μυστικές συμφωνίες με τους Άγγλους. Στο τέλος μάλιστα απαγόρευσαν την κουλτούρα των Χάιλαντς, την γλώσσα, και τους διώξανε από την γη τους με τα λεγόμενα clearances. Οι περίφανοι Χαιλάντερς καταληξαν σε ψαροχώρια ή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και η γη τους έγινε βοσκότοπος και πεδίο κυνηγιού για την αριστοκρατία.

----

Βρίσκομαι στο Παλάτι του Χόλυρουντ. Κάτω από το ηφαιστειογενές “κάθισμα του Αρθούρου” στην καρδιά του Εδιμβούργου. Ήταν η έδρα του Βασιλιά ή Βασίλισσας της Σκωτίας και πλέον, μετά την ένωση των Βασιλείων το 1707, του μονάρχη της Βρετανίας. Η σημερινή Βασίλισσα έρχεται μία φορά τον χρόνο, τον Ιούλιο. Μας δώσανε και audioguide, ή μάλλον videoguide με ειδικό βίντεο μήνυμα του Καρόλου για τον Κορωνοϊό!

Ενώ ο κάτω όροφος είναι καθαρά λειτουργικός, οι τοίχοι του πάνω ορόφου είναι γεμάτοι με τέχνη. Πορτρέτα αριστοκρατών ή σκηνές από την Ελληνική μυθολογία. Το υπνοδωμάτιο του Βασιλιά, για παράδειγμα έχει στο ταβάνι μια φοβερή απεικόνιση του Ηρακλή να γίνεται δεκτός από τους Θεούς στον Όλυμπο, μετά τα παθήματά του στην Γη (βλ. Νέσσος). Τεράστια ταπισερί με εξωτικές σκηνές δίνουν ένα χαρακτήρα κοσμοπολίτικο.

Η γκαλερί, σήμερα αίθουσα δεξιώσεων, είναι γεμάτη με πίνακες. Πρόκειται για τις προσωπογραφίες όλων των βασιλιάδων της Σκοτίας. Πραγματικών και μυθικών. Ο Ολλανδός καλλιτέχνης μάλιστα o Jacob Jacobsz de Wet II είχε μόλις μια εβδομάδα για να ολοκληρώσει ένα πίνακα και να πάει στον επόμενο!

Ιστορικό ενδιαφέρον έχουν περισσότερο τα ανώτερα πατώματα, με το δωμάτιο που έμενε η Βασίλισσα Μαρία της Σκωτίας. Γαλλοαναθρεμμένη, προσπάθησε με συμμαχίες και γάμους με αρχηγούς κλαν να συμφιλιώσει τα κλαν, αλλά οδηγήθηκε σε οικτρή αποτυχία. Μάλιστα περνάς από το σημείο δολοφονίας του Ιταλού γραμματέα της, μέρος σκευωρίας κι αυτό, που έγινε μπροστά στα μάτια της ενώ ήταν έγκυος. Παραπέρα, βλέπεις πίνακες του “Ωραίου Πρίγκηπα Τσάρλι”, και τον Ιακωβιτών. Ήταν η τελευταία αντίσταση κατά της ένωσης των Βασιλείων του 1707 που τελικά πνίγηκε στο αίμα. Η νέα πραγματικότητα είχε πάρει συγκεκριμένη εικόνα πλέον. Και σε αυτή δεν ήταν τα Χάιλαντς.

Σκεπτόμενος πόσο διαφορετικά μέρη είναι αυτά τα δύο, ο οικισμός των Χάιλαντς και η ζωή του παλατιού, θυμήθηκα την παρακάτω σκηνή από το Rob Roy:

 

[interted]

Οι δύο διαδρομές. Πρώτα στο ανακατασκευασμένο χωριό, στο Highland Folk Museum, ένα δωρεάν μουσείο έκτασης 300 στρεμμάτων στα Ανατολικά Χάιλαντς.

Το μουσείο περιλαμβάνει, εκτός από το ανακατασκευασμένο χωριό, και πολλά σωσμένα παλιά κτιρια από εγκατελλελημένους οικισμούς σε όλη την Σκωτία.

Η καλύβα του Τακσμαν.

Ο ...Άγγλος.

Και μετά στο κέντρο του Εδιμβούργου, στο κάστρο του Χόλυρουντ.

Το κάστρο βρίσκεται απέναντι από το νέο Σκοτσέζικο κοινοβούλιο, στο οποίο μπορείτε να δείτε και την σημαία της Ε.Ε. ακόμα να κυματίζει! Οι Σκοτσέζοι βέβαια ψηφίσαν οχι στο Brexit.

Στην είσοδο του βασιλικού παλατιού της Σκοτίας.

Αυτός ο πύργος είναι το παλαιότερο μέρος του.

Τα βασιλικά εμβλήματα στην είσοδο.

Οι τρεις όροφοι έχουν Δωρικούς, Ιονικούς και Κορινθιακούς κίονες.

Και σκηνές από Ελληνική μυθολογία.

Ο Τσάρλς ο ΙΙ, από το παντοδύναμο κλαν Στιουάρτ που κυβερνούσε την Σκοτία και αργότερα και την Αγγλία για πάνω από ένα αιώνα. Τότε το παλάτι γνώρισε και την μεγαλύτερη χλιδή, γιατί μετά ήρθαν οι Προτεστάντες μινιμαλιστές Ανοβερίτες να κυβερνήσουν το Η.Β.

Οι ανάληψη του Ηρακλή πάνω από το κρεβάτι του Βασιλιά.

Οι πίνακες του Ολλανδού που έγιναν σε χρόνο ρεκόρ.

Οι επαναστάσεις κατά της ένωσης των Βασιλείων που πνίγηκαν στο αίμα.

Ένα αντίγραφο Τισιανού πάνω από το κρεβάτι της τραγικής Βασίλισας Μαρίας.

Λεπτομέρεια από το τέλος της στα χέρια της Βασίλισας της Αγγλίας Ελισάβετ, αφού δεν κατάφερε να ενώσει τα κλαν.

Ήταν και προκομμένη η Μαίρη.

Το Αββαϊο στο πίσω μέρος του παλατιού που "πέθανε" μαζί με τον περισσότερο Καθολικισμό.

 

[interted]

Μερικές χρηστικές πληροφορίες για τα μέρη που αναφέρθηκαν μέχρι τώρα.

1. Τρεις Αδερφές

Η διαδρομή από το Εδιμβούργο μέχρι το σημείο αφετηρίας της πεζοπορίας είναι η παρακάτω. Στην διαδρομή μπορείτε να σταματήσετε στο Doune Castle, το κάστρο που πετούσαν οι Γάλλοι αγελάδες στους Άγγλους στους Μόντυ Πάιθον, και στους καταράχτες του Killin, όπως και το όμορφο Callander.

Από το θαυματουργό βιβλίο The Munros: A Walkhighlands Guide η περιγραφή της πεζοπορικής διαδρομής. (ηλεκτρονικά εδώ: https://www.walkhighlands.co.uk/fortwilliam/bideannambian.shtml )
Για πιο χαλαρούς περιπατητές προτείνω το ανέβασμα μέχρι τον καταράχτη λίγο πριν την κορυφή του Coire nan Lochan και πάλι πίσω.

2. Η διαδρομή στο Νιού Τάουν και Στοκμπριτζ του Εδιμβούργου.

Τσεκάρετε το DoorsOpenDays (https://www.doorsopendays.org.uk) αν ταξιδεύετε φθινόπωρο γιατί ανοίγουν πάρα πολλά μέρη στο Εδιμβούργο που δεν έχεις αλλιώς πρόσβαση. Αν ανηφορίσετε την India Street μπορείτε να επισκευθείτε και το σπίτι του Μάξγουελ, κατόπιν ραντεβού. (https://www.clerkmaxwellfoundation.org/html/visits.html)

3. To Highlands Folk museum.

Η εκδρομή μπορεί να συνδιαστεί με βόλτα στα βουνά Cairngorms και με στάση στο όμορφο Περθ. Δωρεάν είσοδος αλλά με κράτηση από πριν. (https://www.highlifehighland.com/highlandfolkmuseum/)

Τέλος το Holyrood palace (https://www.rct.uk/visit/palace-of-holyroodhouse) κοστίζει £16.50 για τα δωμάτια που είδαμε.

Φιλοξενεί και ξεχωριστές εκθέσεις στην Queen's Gallery που όμως θέλει εξτρά εισητήριο £7.80 https://www.rct.uk/visit/the-queens-gallery-palace-of-holyroodhouse .

 

[katkats]

@interted πόσες πληροφορίες και προτάσεις! Μακάρι να τις ακολουθήσω κάποια στιγμή και να σε μνημονεύω.