psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.057
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
Τελευταίο βράδυ στην όμορφη πόλη
Είχαμε δει πολλά. Δύο μέρες στη πόλη έχοντας γεμίσει ποιότητα. Δύο μέρες στην όμορφη πόλη. Δεν ήξερα τι άλλο θα μπορούσα να περιμένω ή να ζητήσω, μιας και όλα ήταν αρμονικά και άψογα προσδίδοντας στις στιγμές μεγάλη ταξιδιωτική χαρά.
Αυτά σκεφτόμουν όσο έπινα τη μπύρα μου χαζεύοντας τα φώτα πάνω στα νερά του ποταμού, όταν άκουσα ξαφνικά από την υπέροχη διμελή μπάντα :
So, so you think you can tell
Heaven from hell?
Blue skies from pain?
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
Να τι ήταν τελικά αυτό που έλειπε κι έδωσε το κάτι παραπάνω. Να πως ένα κομμάτι σου απογειώνει περισσότερο τη μαγική νύχτα. Παραγγελία να το είχα κάνει δε θα μπορούσε να βγει καλύτερα, πόσο μάλλον τώρα που έγινε τυχαία, με τους ήχους των Pink Floyd να δίνουν το καλύτερο θέμα στο νυχτερινό σκηνικό. Τριγύρω μας κόσμος που απλά είχε αφεθεί κι αυτός στην μοναδικότητα της στιγμής, μαζί μ’ αυτούς που ψάρευαν στο Douro:
Η μπάντα συνέχισε απτόητη για λίγο ακόμη. Ίδιο θέμα, ίδιο συγκρότημα:
Hello? Hello.Hello.Hello.
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me
Is there anyone home?
Με λίγα tips, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο ευτυχίας ευχαριστήσαμε τους μουσικούς που έκαναν τις στιγμές αλησμόνητες, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής από τη κάτω πλευρά της γέφυρας αυτή τη φορά:
Κατευθυνθήκαμε παράλληλα σχεδόν του ποταμιού, μέσω της Ribeira Negra προκειμένου να περάσουμε το τούνελ και να δούμε τη τοιχογραφία από πλακάκια. Τι άλλο;
Για το καλό μας αντισταθήκαμε στο πειρασμό να μπούμε στο Wine box ή στην Ιρλανδική μιας και ο χρόνος ήταν λιγοστός, προχωρώντας προς το κέντρο, βλέποντας τις τελευταίες εικόνες από το ποτάμι:
Ανεβαίνοντας τα ανηφορικά δρομάκια της πόλης, γύρω από το πεζόδρομο και την εκκλησία Santo Ildefonso:
Το πάθημα της προηγουμένης μας είχε γίνει μάθημα βεβαίως, εξάλλου ήταν και Κυριακή βράδυ με ότι σημαίνει αυτό σε κάθε πόλη της Ευρώπης, αλλά υπήρχε και πρωινό ξύπνημα.
Έτσι σχεδόν άμεσα, στις 21:30 ήμασταν πάλι στο δρόμο, περνώντας από την αγαπημένη και γνωστή διαδρομή, με τη κίνηση να είναι κατά πολύ λιγότερη απ’ ότι τις δύο προηγούμενες ημέρες όπως ήταν λογικό:
Φάγαμε μια ψυχρολουσία βλέποντας αρχικά κλειστό το Bar to be wild, ωστόσο απτόητοι κατευθυνθήκαμε στην Ιρλανδική Bonaparte Downtown που είχα σταμπάρει από το πρώτο κιόλας βράδυ:
Ο χώρος ήταν πολύ ζεστός και όμορφος, όπως οφείλει να είναι κάθε τέτοιο μέρος, με τον μπάρμαν πολύ ομιλητικό και ευδιάθετο, προερχόμενο μάλιστα από το Rio De Janeiro. «Λες να είναι σημάδι αυτό φίλε;» αναρωτηθήκαμε και οι δύο φωναχτά, όταν τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας. Πιστεύουμε στα σημάδια, μας έχουν τύχει πολλά σε ανάλογες εκδρομές:
Ήπιαμε τις ΙΡΑ και τις Lager μας συνοδεύοντας με ελαφρύ φαγητό γιατί έκοψε ξαφνικά, κάνοντας ακόμα περισσότερα σχέδια για το μέλλον:
Μια μπύρα ακόμα χωρούσε οπωσδήποτε παρόλο που δεν είχαμε και πολλές επιλογές, έτσι χωθήκαμε στο πρώτο μπαράκι που βρήκαμε διαθέσιμο, με live μουσική παρακαλώ με κιθάρες, εννοείται χωρίς να καταλαβαίνουμε λέξη. Ας είναι:
Όταν ο χάρτης μας οδήγησε σε ένα πολύ μικρό στενό με σκάλες και θέα την από πάνω πλευρά του σταθμού άρχισα να αμφιβάλλω, κάτι όμως που αναίρεσα γρήγορα μιας και είδα κόσμο να πηγαινοέρχεται:
Μα τι μαγαζί ήταν αυτό πάλι; Μια οικοδομή σχεδόν γιαπί, ένας τσεκαδόρος στη πόρτα και μουσικές ν’ ακούγονται από το βάθος. Εννοείται πως μπήκαμε χωρίς δισταγμό, γι’ αυτές άλλωστε τις εμπειρίες ζούμε:
Περάσαμε στον όμορφα μπορώ να πω διακοσμημένο χώρο του Ferro και πήραμε δύο μπυρίτσες από το μπαρ, ανεβαίνοντας και μια βόλτα στη ταράτσα και τον ανοικτό του χώρο, προτού καταλήξουμε σε ένα από τα δωμάτια όπου ένας dj το έσπαγε:
(Δεύτερη μέρα σερί σε club παίζει να είχα να πάω από τη 5ήμερη στο μεταξύ)
Η εντυπωσιακή ξανθιά που μου έπιασε τη συζήτηση πήρε πόδι με συνοπτικές διαδικασίες, πάνω που πήγα να σκεφτώ «ρε λες;». Φτάνει σ’ αυτή τη Πορτογαλία με τα ναρκωτικά, δε θέλω. Αρκούν οι παγωμένες μπύρες της βραδιάς:
Γεμάτοι πλέον και απόλυτα ικανοποιημένοι από τη βραδιά και την εκδρομή γενικότερα, κατηφορίσαμε το πεζόδρομο κινούμενοι προς το διαμέρισμα μας λίγο πριν τις τρεις.
Όπως έπρεπε...
Είχαμε δει πολλά. Δύο μέρες στη πόλη έχοντας γεμίσει ποιότητα. Δύο μέρες στην όμορφη πόλη. Δεν ήξερα τι άλλο θα μπορούσα να περιμένω ή να ζητήσω, μιας και όλα ήταν αρμονικά και άψογα προσδίδοντας στις στιγμές μεγάλη ταξιδιωτική χαρά.
Αυτά σκεφτόμουν όσο έπινα τη μπύρα μου χαζεύοντας τα φώτα πάνω στα νερά του ποταμού, όταν άκουσα ξαφνικά από την υπέροχη διμελή μπάντα :
So, so you think you can tell
Heaven from hell?
Blue skies from pain?
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?
Να τι ήταν τελικά αυτό που έλειπε κι έδωσε το κάτι παραπάνω. Να πως ένα κομμάτι σου απογειώνει περισσότερο τη μαγική νύχτα. Παραγγελία να το είχα κάνει δε θα μπορούσε να βγει καλύτερα, πόσο μάλλον τώρα που έγινε τυχαία, με τους ήχους των Pink Floyd να δίνουν το καλύτερο θέμα στο νυχτερινό σκηνικό. Τριγύρω μας κόσμος που απλά είχε αφεθεί κι αυτός στην μοναδικότητα της στιγμής, μαζί μ’ αυτούς που ψάρευαν στο Douro:
Η μπάντα συνέχισε απτόητη για λίγο ακόμη. Ίδιο θέμα, ίδιο συγκρότημα:
Hello? Hello.Hello.Hello.
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me
Is there anyone home?
Με λίγα tips, ένα μεγάλο ευχαριστώ κι ένα ακόμα μεγαλύτερο χαμόγελο ευτυχίας ευχαριστήσαμε τους μουσικούς που έκαναν τις στιγμές αλησμόνητες, παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής από τη κάτω πλευρά της γέφυρας αυτή τη φορά:
Κατευθυνθήκαμε παράλληλα σχεδόν του ποταμιού, μέσω της Ribeira Negra προκειμένου να περάσουμε το τούνελ και να δούμε τη τοιχογραφία από πλακάκια. Τι άλλο;
Για το καλό μας αντισταθήκαμε στο πειρασμό να μπούμε στο Wine box ή στην Ιρλανδική μιας και ο χρόνος ήταν λιγοστός, προχωρώντας προς το κέντρο, βλέποντας τις τελευταίες εικόνες από το ποτάμι:
Ανεβαίνοντας τα ανηφορικά δρομάκια της πόλης, γύρω από το πεζόδρομο και την εκκλησία Santo Ildefonso:
Το πάθημα της προηγουμένης μας είχε γίνει μάθημα βεβαίως, εξάλλου ήταν και Κυριακή βράδυ με ότι σημαίνει αυτό σε κάθε πόλη της Ευρώπης, αλλά υπήρχε και πρωινό ξύπνημα.
Έτσι σχεδόν άμεσα, στις 21:30 ήμασταν πάλι στο δρόμο, περνώντας από την αγαπημένη και γνωστή διαδρομή, με τη κίνηση να είναι κατά πολύ λιγότερη απ’ ότι τις δύο προηγούμενες ημέρες όπως ήταν λογικό:
Φάγαμε μια ψυχρολουσία βλέποντας αρχικά κλειστό το Bar to be wild, ωστόσο απτόητοι κατευθυνθήκαμε στην Ιρλανδική Bonaparte Downtown που είχα σταμπάρει από το πρώτο κιόλας βράδυ:
Ο χώρος ήταν πολύ ζεστός και όμορφος, όπως οφείλει να είναι κάθε τέτοιο μέρος, με τον μπάρμαν πολύ ομιλητικό και ευδιάθετο, προερχόμενο μάλιστα από το Rio De Janeiro. «Λες να είναι σημάδι αυτό φίλε;» αναρωτηθήκαμε και οι δύο φωναχτά, όταν τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας. Πιστεύουμε στα σημάδια, μας έχουν τύχει πολλά σε ανάλογες εκδρομές:
Ήπιαμε τις ΙΡΑ και τις Lager μας συνοδεύοντας με ελαφρύ φαγητό γιατί έκοψε ξαφνικά, κάνοντας ακόμα περισσότερα σχέδια για το μέλλον:
Μια μπύρα ακόμα χωρούσε οπωσδήποτε παρόλο που δεν είχαμε και πολλές επιλογές, έτσι χωθήκαμε στο πρώτο μπαράκι που βρήκαμε διαθέσιμο, με live μουσική παρακαλώ με κιθάρες, εννοείται χωρίς να καταλαβαίνουμε λέξη. Ας είναι:
- Δηλαδή θα πάμε από τις 12:30 για ύπνο, αμαρτία δεν είναι;
- Αφού βλέπεις τι γίνεται, σχεδόν ερημιά. Τι έχεις κατά νου;
- Θ’ ανοίξω το google και θα ψαχτώ, δε μπορεί, ολόκληρο Πόρτο
Όταν ο χάρτης μας οδήγησε σε ένα πολύ μικρό στενό με σκάλες και θέα την από πάνω πλευρά του σταθμού άρχισα να αμφιβάλλω, κάτι όμως που αναίρεσα γρήγορα μιας και είδα κόσμο να πηγαινοέρχεται:
Μα τι μαγαζί ήταν αυτό πάλι; Μια οικοδομή σχεδόν γιαπί, ένας τσεκαδόρος στη πόρτα και μουσικές ν’ ακούγονται από το βάθος. Εννοείται πως μπήκαμε χωρίς δισταγμό, γι’ αυτές άλλωστε τις εμπειρίες ζούμε:
Περάσαμε στον όμορφα μπορώ να πω διακοσμημένο χώρο του Ferro και πήραμε δύο μπυρίτσες από το μπαρ, ανεβαίνοντας και μια βόλτα στη ταράτσα και τον ανοικτό του χώρο, προτού καταλήξουμε σε ένα από τα δωμάτια όπου ένας dj το έσπαγε:
(Δεύτερη μέρα σερί σε club παίζει να είχα να πάω από τη 5ήμερη στο μεταξύ)
Η εντυπωσιακή ξανθιά που μου έπιασε τη συζήτηση πήρε πόδι με συνοπτικές διαδικασίες, πάνω που πήγα να σκεφτώ «ρε λες;». Φτάνει σ’ αυτή τη Πορτογαλία με τα ναρκωτικά, δε θέλω. Αρκούν οι παγωμένες μπύρες της βραδιάς:
Γεμάτοι πλέον και απόλυτα ικανοποιημένοι από τη βραδιά και την εκδρομή γενικότερα, κατηφορίσαμε το πεζόδρομο κινούμενοι προς το διαμέρισμα μας λίγο πριν τις τρεις.
Όπως έπρεπε...
Last edited:
