psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.057
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
Φύγαμε για Πορτογαλία.
Επιτέλους καλοκαιρία! Η απρόσμενη ζέστη μετά από το πιο παγωμένο Μάρτη των τελευταίων ετών, μόνο καλούς οιωνούς μπορούσε να φέρει, την ώρα που βγήκα στο δρόμο λίγο μετά το τέλος των μαθητικών παρελάσεων. Αρκετά νωρίς για τα δεδομένα μου, έχοντας χρόνο όχι μόνο για να προλάβουμε άνετα τη πτήση αλλά και για καφεδάκι στο αεροδρόμιο. Το ίδιο άνετη και χωρίς καθυστερήσεις ήταν και η αναχώρηση λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι:
(αεροπλανική φωτογραφία για το καλό της εκδρομής
)
Ηλιόλουστη η Θεσσαλονίκη ξοπίσω μας, σχεδόν ηλιόλουστη η Φρανκφούρτη μπροστά μας:
Οι δροσερές Βαυαρικές μπύρες ήταν μόνο η αρχή, αλλάζοντας με ρυθμό τις χώρες, για γαλλικά κρασιά και σκωτσέζικα αποστάγματα. Θέλαμε και ιταλικό aperitif τρομάρα μας, μετά από ένα τριπλό εσπρέσο για να συνέλθουμε. Από το φαγητό πάντως δεν έμεινα ευχαριστημένος, δύο σούπες και μόνο λουκάνικα με ρύζι και πατάτες. Να το φτιάξουμε αυτό παιδιά έτσι; Την άλλη φορά που θα 'ρθω το θέλω καλύτερο.
Υπό αυτές τις ωραίες συνθήκες προχωρήσαμε όχι πολλή ώρα πριν προς το gate, για μια βραδινή πτήση 2 περίπου ωρών που με ζόρισε πολύ, καθώς ζήσαμε συνθήκες low cost με τη τάξη να μη μπορεί να επιβληθεί, τις μάσκες να μπαινοβγαίνουν και την αναχώρηση να καθυστερεί 30 λεπτά για να βολευτούν οι -υπερβολικές- χειραποσκευές όλων των επιβατών. Καλώς ήρθατε στη νέα πραγματικότητα:
Ευτυχώς η άφιξη δε καθυστέρησε παραπάνω από του αναμενομένου, σε ένα άδειο σχεδόν αεροδρόμιο χωρίς την υποψία του παραμικρού ελέγχου. Η ιδέα του transfer αποδείχτηκε σωτήρια, μιας και ο συνεπέστατος και πολύ φιλικός οδηγός μας περίμενε στην ώρα του, ξεκινώντας αμέσως για το διαμέρισμα μας σε ένα 20λεπτο δρομολόγιο:
Όπως είναι γνωστό πλέον, σε κούραση ωράρια και ταξίδια δε κωλώσαμε ποτέ, έτσι αφού παραλάβαμε το πολύ ωραίο δίχωρο δωμάτιο, κατηφορίσαμε σχεδόν αμέσως στη πόλη για να κυκλοφορήσουμε, με την ώρα Πορτογαλίας να δείχνει 23:30.
Ας πάρουμε μια μπύρα για το καλώς ήρθατε και συνεχίζουμε φίλε, πρότεινα μόλις φτάσαμε στο ψιλικατζίδικο απέναντι από τη πιο γνωστή πλατεία ίσως του Πόρτο, κάτω από το κτήριο Municipal και το πάρκο do Município που εν τέλει καθίσαμε να τις πιούμε, αγριεύοντας και σε κάτι πιτσιρικάδες που ήρθαν με ύφος να ζητήσουν τσιγάρο:
Είχα φροντίσει να δω που βρίσκεται συγκεντρωμένη η νυχτερινή ζωή του Πόρτο, κάτι που ωστόσο δε χρειαζόταν αν ακολουθούσες απλώς τη μάζα. Έτσι προχωρήσαμε περίπου 500 μέτρα ανεβαίνοντας τη πολυσύχναστη Elisio de Melo, αντικρύζοντας μια υπερβολική πολυκοσμία που δε περίμενα σε καμία περίπτωση να δω. Αφενός η επιπλέον άρση των μέτρων, αφετέρου ο πολύ καλός ανοιξιάτικος καιρός συνηγορούσαν σ’ αυτό:
Δε χρειαζόταν σκέψη βεβαίως, επιλέγοντας το «HD Bar to Be Wild» με τις μουσικάρες του από …τζουκ μποξ παρακαλώ, πίνοντας μπύρες αναρωτώμενοι τι δουλειά έχει μια φριτέζα μέσα σ’ ένα μπαρ, απάντηση που μας έδωσε η διπλανή παρέα Γερμανών με τη πιατάρα τηγανιτών πατατών που έχωσε ανάμεσα στα Lemmy cocktail (μη ρωτήσει κανείς τι είναι, ντροπή) που έπινε:
Ωραίο μπαρ, που η σημαιάρα του Clansman σε κεντρικό σημείο το έκανε ωραιότερο!
Οι αντοχές μας μετά από όλα αυτά είχαν μειωθεί αισθητά, ωστόσο χωρούσε άλλη μία τελευταία, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε μέτρα μιας και λίγο πιο πάνω ήταν το γνωστό σιντριβάνι dos Leões αλλά και ο ναός do Carmo που είχα έτσι κι αλλιώς σημειωμένα στη λίστα μου. Καλό κι αυτό, μπαρότσαρκα και νυχτερινά αξιοθέατα:
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να συνεννοηθώ με τον μπάρμαν από το μπαρ της γωνίας, μιας και στην αρχή μου σέρβιρε αναψυκτικό cola (αν είναι δυνατόν, ποιος πίνει cola 2 τη νύχτα) που τον έβαλα εν τέλει να το χύσει, αντικαθιστώντας με δύο μεγάλες μπύρες. Τις ήπιαμε στη πλατεία και καθ’ οδόν, βλέποντας τον κόσμο να έχει γεμίσει ασφυκτικά πλέον τα απέναντι μπαράκια και το πεζοδρόμιο εκτός αυτών:
Η ώρα κόντευε τρεις, ήμασταν όλη μέρα στο δρόμο κι έπρεπε να ανασυνταχθούμε. Το Πόρτο μας περίμενε!
Επιτέλους καλοκαιρία! Η απρόσμενη ζέστη μετά από το πιο παγωμένο Μάρτη των τελευταίων ετών, μόνο καλούς οιωνούς μπορούσε να φέρει, την ώρα που βγήκα στο δρόμο λίγο μετά το τέλος των μαθητικών παρελάσεων. Αρκετά νωρίς για τα δεδομένα μου, έχοντας χρόνο όχι μόνο για να προλάβουμε άνετα τη πτήση αλλά και για καφεδάκι στο αεροδρόμιο. Το ίδιο άνετη και χωρίς καθυστερήσεις ήταν και η αναχώρηση λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι:
(αεροπλανική φωτογραφία για το καλό της εκδρομής
)
Ηλιόλουστη η Θεσσαλονίκη ξοπίσω μας, σχεδόν ηλιόλουστη η Φρανκφούρτη μπροστά μας:
- Έχουμε 4 ώρες σχεδόν στη διάθεση μας, τι κάνουμε, βγαίνουμε;
- Όχι ρε, αφού στο είπα σίγουρα, σαν Gold έχω πρόσβαση στο lounge και μπορώ να πάρω ακόμα έναν μαζί μου, τι άγχεσαι;
Οι δροσερές Βαυαρικές μπύρες ήταν μόνο η αρχή, αλλάζοντας με ρυθμό τις χώρες, για γαλλικά κρασιά και σκωτσέζικα αποστάγματα. Θέλαμε και ιταλικό aperitif τρομάρα μας, μετά από ένα τριπλό εσπρέσο για να συνέλθουμε. Από το φαγητό πάντως δεν έμεινα ευχαριστημένος, δύο σούπες και μόνο λουκάνικα με ρύζι και πατάτες. Να το φτιάξουμε αυτό παιδιά έτσι; Την άλλη φορά που θα 'ρθω το θέλω καλύτερο.
Υπό αυτές τις ωραίες συνθήκες προχωρήσαμε όχι πολλή ώρα πριν προς το gate, για μια βραδινή πτήση 2 περίπου ωρών που με ζόρισε πολύ, καθώς ζήσαμε συνθήκες low cost με τη τάξη να μη μπορεί να επιβληθεί, τις μάσκες να μπαινοβγαίνουν και την αναχώρηση να καθυστερεί 30 λεπτά για να βολευτούν οι -υπερβολικές- χειραποσκευές όλων των επιβατών. Καλώς ήρθατε στη νέα πραγματικότητα:
Ευτυχώς η άφιξη δε καθυστέρησε παραπάνω από του αναμενομένου, σε ένα άδειο σχεδόν αεροδρόμιο χωρίς την υποψία του παραμικρού ελέγχου. Η ιδέα του transfer αποδείχτηκε σωτήρια, μιας και ο συνεπέστατος και πολύ φιλικός οδηγός μας περίμενε στην ώρα του, ξεκινώντας αμέσως για το διαμέρισμα μας σε ένα 20λεπτο δρομολόγιο:
- Καλώς ήρθατε στο Πόρτο, που έχουμε πολλές εκκλησίες, εκκλησίες και μερικές ακόμα εκκλησίες να δείτε! Να δοκιμάσετε οπωσδήποτε «francesinha» είναι από τα πιο γνωστά μας πιάτα. Ψωμί, κρέας, λουκάνικο, τυρί, ξανά ψωμί, ξανά κρέας, ξανά λουκάνικο, πάλι τυρί από πάνω κι αυγό, και όλο αυτό μέσα σε σάλτσα μονολογούσε κι εξηγούσε με πολύ παραστατικό τρόπο όσο οδηγούσε κάνοντας μας να γελάσουμε δυνατά.
- Ναι μην ανησυχείς, το έχουμε υπόψιν μας
- Εσείς στην Ελλάδα έχετε παραδοσιακό πιάτο; Πως λέγεται, θέλω να το δοκιμάσω!
- Musakas
- Πως; (μετά τη 10η προσπάθεια). Καλά εντάξει, πάρε το κινητό μου και γράψε στην αναζήτηση να το κρατήσω.
Όπως είναι γνωστό πλέον, σε κούραση ωράρια και ταξίδια δε κωλώσαμε ποτέ, έτσι αφού παραλάβαμε το πολύ ωραίο δίχωρο δωμάτιο, κατηφορίσαμε σχεδόν αμέσως στη πόλη για να κυκλοφορήσουμε, με την ώρα Πορτογαλίας να δείχνει 23:30.
Ας πάρουμε μια μπύρα για το καλώς ήρθατε και συνεχίζουμε φίλε, πρότεινα μόλις φτάσαμε στο ψιλικατζίδικο απέναντι από τη πιο γνωστή πλατεία ίσως του Πόρτο, κάτω από το κτήριο Municipal και το πάρκο do Município που εν τέλει καθίσαμε να τις πιούμε, αγριεύοντας και σε κάτι πιτσιρικάδες που ήρθαν με ύφος να ζητήσουν τσιγάρο:
Είχα φροντίσει να δω που βρίσκεται συγκεντρωμένη η νυχτερινή ζωή του Πόρτο, κάτι που ωστόσο δε χρειαζόταν αν ακολουθούσες απλώς τη μάζα. Έτσι προχωρήσαμε περίπου 500 μέτρα ανεβαίνοντας τη πολυσύχναστη Elisio de Melo, αντικρύζοντας μια υπερβολική πολυκοσμία που δε περίμενα σε καμία περίπτωση να δω. Αφενός η επιπλέον άρση των μέτρων, αφετέρου ο πολύ καλός ανοιξιάτικος καιρός συνηγορούσαν σ’ αυτό:
Δε χρειαζόταν σκέψη βεβαίως, επιλέγοντας το «HD Bar to Be Wild» με τις μουσικάρες του από …τζουκ μποξ παρακαλώ, πίνοντας μπύρες αναρωτώμενοι τι δουλειά έχει μια φριτέζα μέσα σ’ ένα μπαρ, απάντηση που μας έδωσε η διπλανή παρέα Γερμανών με τη πιατάρα τηγανιτών πατατών που έχωσε ανάμεσα στα Lemmy cocktail (μη ρωτήσει κανείς τι είναι, ντροπή) που έπινε:
Ωραίο μπαρ, που η σημαιάρα του Clansman σε κεντρικό σημείο το έκανε ωραιότερο!
Οι αντοχές μας μετά από όλα αυτά είχαν μειωθεί αισθητά, ωστόσο χωρούσε άλλη μία τελευταία, χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε μέτρα μιας και λίγο πιο πάνω ήταν το γνωστό σιντριβάνι dos Leões αλλά και ο ναός do Carmo που είχα έτσι κι αλλιώς σημειωμένα στη λίστα μου. Καλό κι αυτό, μπαρότσαρκα και νυχτερινά αξιοθέατα:
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να συνεννοηθώ με τον μπάρμαν από το μπαρ της γωνίας, μιας και στην αρχή μου σέρβιρε αναψυκτικό cola (αν είναι δυνατόν, ποιος πίνει cola 2 τη νύχτα) που τον έβαλα εν τέλει να το χύσει, αντικαθιστώντας με δύο μεγάλες μπύρες. Τις ήπιαμε στη πλατεία και καθ’ οδόν, βλέποντας τον κόσμο να έχει γεμίσει ασφυκτικά πλέον τα απέναντι μπαράκια και το πεζοδρόμιο εκτός αυτών:
Η ώρα κόντευε τρεις, ήμασταν όλη μέρα στο δρόμο κι έπρεπε να ανασυνταχθούμε. Το Πόρτο μας περίμενε!
Last edited:
