psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.324
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
Κυριακή του Hangover
Περασμένες δώδεκα, σχεδόν μία το μεσημέρι ξαναβγήκαμε στο δρόμο με τον καιρό να είναι θαυμάσιος και τον ήλιο να καίει:
Δε περιμέναμε βέβαια τίποτα καλύτερο -πάλι καλά να λέμε- έτσι όπως εξελίχθηκε η προηγούμενη βραδιά. Περπατήσαμε κάνοντας ένα μικρό κύκλο γύρω από τη santa Catarina στα αξιοθέατα της προηγούμενης όπως τη Santo Ildefonso
Βγάζοντας και μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες της εκδρομής, παρόλη τη ζάλη μας:
Ακολούθως κατευθυνθήκαμε μέσα από τα άδεια στενάκια εκείνη την ώρα, προς το πολύ κεντρικό σταθμό Trindade από τον οποίο περνάνε όλες οι γραμμές, αρχικα για να δούμε τι παίζει με τη μετακίνηση προς το αεροδρόμιο προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα, καθώς επίσης και για να αλλάξουμε περιοχή:
Όντως λίγες στάσεις και 15 λεπτά μετά φτάναμε στο σταθμό Campanha και τη περιοχή της Noeda, ιδέα του Νίκου προκειμένου να δοκιμάσουμε τη τοπική κουζίνα:
Αφήσαμε πίσω μας το κτήριο του σταθμού και πήγαμε για δύο καφεδάκια στα γρήγορα, μιας και τα είχαμε ανάγκη:
Περισσότερη και απόλυτη ανάγκη όμως είχαμε το διασημότερο όλων έδεσμα της Πορτογαλικής κουζίνας που ακούει στο όνομα francesinha, γνωστό εκτός των άλλων για τις αντί-hangover του ιδιότητες. Έτσι πιάσαμε ένα τραπέζι στο εστιατόριο που μου γυάλισε περισσότερο, παραγγείλαμε 2 παγωμένες (μη ξεχνιόμαστε) και περιμέναμε καρτερικά να σερβιριστούμε:
Δεν έχω και πολλά λόγια για να περιγράψω αυτή την αποθέωση χοληστερίνης, στην απλή της μάλιστα εκδοχή χωρίς αυγό, ωστόσο έχω να πω ότι πρέπει οπωσδήποτε να το δοκιμάσετε όταν βρεθείτε στη Πορτογαλία. Ίσως σε αρκετούς κάτσει λίγο βαρύ, ευτυχώς σε μένα δε συνέβη κάτι τέτοιο, κατασπαράζοντας το με συνοπτικές διαδικασίες:
(συνταγή francesinha: wetravelportugal.com/francesinha-sandwich)
Φύγαμε από τη περιοχή και τα εστιατόρια απολύτως ευχαριστημένοι, παίρνοντας πακέτο και δύο νεράκια που ήταν δεδομένο ότι θα χρειαστούμε:
Κατεβήκαμε και πάλι στον κεντρικό σταθμό Trindade, κατηφορίζοντας από τα γνωστά στενάκια του ιστορικού κέντρου:
Σταματώντας και στην das Flores για ψώνια και σουβενίρ, από ένα κατάστημα που μας άρεσε:
Το ανοιξιάτικο μεσημέρι της Κυριακής ήταν απολαυστικό, με τη θερμοκρασία πάνω από 20 βαθμούς, κάτι που έδωσε σε πολύ κόσμο αφορμή για βόλτα, με τα καλοκαιρινά να κάνουν την εμφάνιση τους:
Πήραμε 2 μπυρίτσες στο χέρι μπαίνοντας στη R. de Ferreira Borges, φωτογενέστατο και κατηφορικό μεταξύ άλλων δρόμο του ιστορικού κέντρου,
kαι καθίσαμε να τις πιούμε παρέα με αρκετό ακόμη κόσμο στα γρασίδια του άρκου Infante Dom Henrique βλέποντας και το ομώνυμο άγαλμα:
Απέναντι βρίσκεται ακόμα ένα αξιοθέατο της λίστας, το Palácio da Bolsa, κτήριο του 19ου αιώνα:
Ήταν ώρα να μείνουμε κι εμείς με τα κοντομάνικα (και τι κοντομάνικα) μιας και είχαμε ζεσταθεί αρκετά από τον ήλιο του μεσημεριού:
Μόλις λίγα μέτρα μας χώριζαν από το ποτάμι, έτσι προσπερνώντας λίγο βιαστικά την εκκλησία «Monumento de São Francisco», βρεθήκαμε και πάλι να χαζεύουμε την υπέροχη θέα:
Όπως είναι λογικό, στα καταστήματα επικρατούσε το αδιαχώρητο για ακόμα μία μέρα, πόσο μάλλον για τη συγκεκριμένη που είχε όλες τις προϋποθέσεις:
Κατεβήκαμε ως τα πλαϊνά της όχθης του Douro:
Κάνοντας την απαραίτητη στάση στο αναψυκτήριο για ανεφοδιασμό, μιας και είχαμε στεγνώσει:
Στη περιοχή βρίσκεται το εξαιρετικό χάλκινο γλυπτό «Alminhas da Ponte» με το σημαντικό ιστορικό συμβολισμό του:
Το γλυπτό ουσιαστικά αποτίει φόρο τιμής στην τραγωδία της «Γέφυρας των Βαρκών» που συνέβη εκεί το 1809, όταν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής εισβολής η γέφυρα που βρίσκονταν στο σημείο στηριγμένη σε βάρκες, δεν άντεξε τη πίεση παρασέρνοντας στο θάνατο μεγάλο αριθμό ντόπιων.
Περάσαμε γι’ ακόμη μία φορά τη γέφυρα Luís I, με την ηλιοφάνεια να μου δίνει την ευκαιρία για αρκετές ακόμη λήψεις, λες και τις στερήθηκα τη προηγούμενη,
πιάνοντας ένα πεζούλι στην εξέδρα σχεδόν στο ύψος του ποταμού, για να πιούμε τη μπύρα μας. Ειλικρινά δε μπορούσα να σταματήσω να φωτογραφίζω την όμορφη πόλη:
Τα καραβάκια πηγαινοέρχονταν με κόσμο που βρήκε την ευκαιρία να κάνει σε ιδανικές συνθήκες τη μίνι κρουαζιέρα στις γέφυρες της πόλης:
Συνεχίσαμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου, βλέποντας εκτός των άλλων και τα πρώτα οινοποιεία, μιας και βρίσκονται μαζεμένα στη συγκεκριμένη μεριά της πόλης, όπως και αρκετά καφέ που επιδίδονται σε γευσιγνωσία:
Έτσι προχωρήσαμε ως το τέλος της λεωφόρου de Ramos Pinto, βλέποντας και το τέλος της γραμμής του τελεφερίκ:
Όχι που δε θα πηγαίναμε. Σιγά μη χάναμε την ευκαιρία να πιούμε μπύρα από τέτοιο ωραίο μπαλκόνι.
Ο χρόνος όμως κυλούσε και δεν ήταν με το μέρος μας…
Περασμένες δώδεκα, σχεδόν μία το μεσημέρι ξαναβγήκαμε στο δρόμο με τον καιρό να είναι θαυμάσιος και τον ήλιο να καίει:
Δε περιμέναμε βέβαια τίποτα καλύτερο -πάλι καλά να λέμε- έτσι όπως εξελίχθηκε η προηγούμενη βραδιά. Περπατήσαμε κάνοντας ένα μικρό κύκλο γύρω από τη santa Catarina στα αξιοθέατα της προηγούμενης όπως τη Santo Ildefonso
Βγάζοντας και μερικές από τις καλύτερες φωτογραφίες της εκδρομής, παρόλη τη ζάλη μας:
Ακολούθως κατευθυνθήκαμε μέσα από τα άδεια στενάκια εκείνη την ώρα, προς το πολύ κεντρικό σταθμό Trindade από τον οποίο περνάνε όλες οι γραμμές, αρχικα για να δούμε τι παίζει με τη μετακίνηση προς το αεροδρόμιο προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα, καθώς επίσης και για να αλλάξουμε περιοχή:
Όντως λίγες στάσεις και 15 λεπτά μετά φτάναμε στο σταθμό Campanha και τη περιοχή της Noeda, ιδέα του Νίκου προκειμένου να δοκιμάσουμε τη τοπική κουζίνα:
Αφήσαμε πίσω μας το κτήριο του σταθμού και πήγαμε για δύο καφεδάκια στα γρήγορα, μιας και τα είχαμε ανάγκη:
Περισσότερη και απόλυτη ανάγκη όμως είχαμε το διασημότερο όλων έδεσμα της Πορτογαλικής κουζίνας που ακούει στο όνομα francesinha, γνωστό εκτός των άλλων για τις αντί-hangover του ιδιότητες. Έτσι πιάσαμε ένα τραπέζι στο εστιατόριο που μου γυάλισε περισσότερο, παραγγείλαμε 2 παγωμένες (μη ξεχνιόμαστε) και περιμέναμε καρτερικά να σερβιριστούμε:
Δεν έχω και πολλά λόγια για να περιγράψω αυτή την αποθέωση χοληστερίνης, στην απλή της μάλιστα εκδοχή χωρίς αυγό, ωστόσο έχω να πω ότι πρέπει οπωσδήποτε να το δοκιμάσετε όταν βρεθείτε στη Πορτογαλία. Ίσως σε αρκετούς κάτσει λίγο βαρύ, ευτυχώς σε μένα δε συνέβη κάτι τέτοιο, κατασπαράζοντας το με συνοπτικές διαδικασίες:
(συνταγή francesinha: wetravelportugal.com/francesinha-sandwich)
Φύγαμε από τη περιοχή και τα εστιατόρια απολύτως ευχαριστημένοι, παίρνοντας πακέτο και δύο νεράκια που ήταν δεδομένο ότι θα χρειαστούμε:
Κατεβήκαμε και πάλι στον κεντρικό σταθμό Trindade, κατηφορίζοντας από τα γνωστά στενάκια του ιστορικού κέντρου:
Σταματώντας και στην das Flores για ψώνια και σουβενίρ, από ένα κατάστημα που μας άρεσε:
Το ανοιξιάτικο μεσημέρι της Κυριακής ήταν απολαυστικό, με τη θερμοκρασία πάνω από 20 βαθμούς, κάτι που έδωσε σε πολύ κόσμο αφορμή για βόλτα, με τα καλοκαιρινά να κάνουν την εμφάνιση τους:
Πήραμε 2 μπυρίτσες στο χέρι μπαίνοντας στη R. de Ferreira Borges, φωτογενέστατο και κατηφορικό μεταξύ άλλων δρόμο του ιστορικού κέντρου,
kαι καθίσαμε να τις πιούμε παρέα με αρκετό ακόμη κόσμο στα γρασίδια του άρκου Infante Dom Henrique βλέποντας και το ομώνυμο άγαλμα:
Απέναντι βρίσκεται ακόμα ένα αξιοθέατο της λίστας, το Palácio da Bolsa, κτήριο του 19ου αιώνα:
Ήταν ώρα να μείνουμε κι εμείς με τα κοντομάνικα (και τι κοντομάνικα) μιας και είχαμε ζεσταθεί αρκετά από τον ήλιο του μεσημεριού:
Μόλις λίγα μέτρα μας χώριζαν από το ποτάμι, έτσι προσπερνώντας λίγο βιαστικά την εκκλησία «Monumento de São Francisco», βρεθήκαμε και πάλι να χαζεύουμε την υπέροχη θέα:
Όπως είναι λογικό, στα καταστήματα επικρατούσε το αδιαχώρητο για ακόμα μία μέρα, πόσο μάλλον για τη συγκεκριμένη που είχε όλες τις προϋποθέσεις:
Κατεβήκαμε ως τα πλαϊνά της όχθης του Douro:
Κάνοντας την απαραίτητη στάση στο αναψυκτήριο για ανεφοδιασμό, μιας και είχαμε στεγνώσει:
Στη περιοχή βρίσκεται το εξαιρετικό χάλκινο γλυπτό «Alminhas da Ponte» με το σημαντικό ιστορικό συμβολισμό του:
Το γλυπτό ουσιαστικά αποτίει φόρο τιμής στην τραγωδία της «Γέφυρας των Βαρκών» που συνέβη εκεί το 1809, όταν κατά τη διάρκεια της Γαλλικής εισβολής η γέφυρα που βρίσκονταν στο σημείο στηριγμένη σε βάρκες, δεν άντεξε τη πίεση παρασέρνοντας στο θάνατο μεγάλο αριθμό ντόπιων.
Περάσαμε γι’ ακόμη μία φορά τη γέφυρα Luís I, με την ηλιοφάνεια να μου δίνει την ευκαιρία για αρκετές ακόμη λήψεις, λες και τις στερήθηκα τη προηγούμενη,
πιάνοντας ένα πεζούλι στην εξέδρα σχεδόν στο ύψος του ποταμού, για να πιούμε τη μπύρα μας. Ειλικρινά δε μπορούσα να σταματήσω να φωτογραφίζω την όμορφη πόλη:
Τα καραβάκια πηγαινοέρχονταν με κόσμο που βρήκε την ευκαιρία να κάνει σε ιδανικές συνθήκες τη μίνι κρουαζιέρα στις γέφυρες της πόλης:
Συνεχίσαμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου, βλέποντας εκτός των άλλων και τα πρώτα οινοποιεία, μιας και βρίσκονται μαζεμένα στη συγκεκριμένη μεριά της πόλης, όπως και αρκετά καφέ που επιδίδονται σε γευσιγνωσία:
Έτσι προχωρήσαμε ως το τέλος της λεωφόρου de Ramos Pinto, βλέποντας και το τέλος της γραμμής του τελεφερίκ:
- Έχουμε χρόνο έτσι; Ε, ας πάμε και μια βόλτα στην Ιρλανδική εδώ απέναντι, κρίμα είναι…
Όχι που δε θα πηγαίναμε. Σιγά μη χάναμε την ευκαιρία να πιούμε μπύρα από τέτοιο ωραίο μπαλκόνι.
Ο χρόνος όμως κυλούσε και δεν ήταν με το μέρος μας…
Last edited:
