psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.057
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Περιεχόμενα
Από τον Douro ως …τον Douro
Αφήσαμε ξοπίσω μας το εξαιρετικό Wine box και το γνωστό τούνελ της περιοχής με σκοπό να βγούμε επιτέλους στο περιβόητο ποτάμι, κάτι που θα γινόταν στην αμέσως επόμενη διασταύρωση (μπορεί και όχι):
Όταν πήραμε τελικά τη κατηφόρα, οι εικόνες που συναντήσαμε ήταν βγαλμένες από το τόσο πρόσφατο αλλά και τόσο μακρινό με όλ’ αυτά παρελθόν:
Συνωστισμός, χαμός και πολυκοσμία, περιπλανώμενοι μουσικοί, διασκεδαστές, πωλητές ναρκωτικών (μη ξεχνιόμαστε), καφέ κι εστιατόρια ασφυκτικά γεμάτα, με τη πανδημία να μην απασχολεί πρακτικά κανέναν:
Ήταν και η πρώτη επαφή μας με τη γέφυρα Luís I ακόμα ένα σύμβολο και χαρακτηριστική εικόνα της όμορφης πόλης:
Μαζί με τα όμορφα αξιοθέατα που τη περιτρυγιρίζουν:
Οι περισσότεροι βολτάριζαν αμέριμνοι, άλλοι έκλειναν τις μικρές περιηγήσεις τους στο ποταμό με καραβάκι -κάτι που δεν είχαμε αποφασίσει να κάνουμε- και αρκετοί καθόντουσαν στα σκαλιά της όχθης πίνοντας μπυρίτσες:
Οι στιγμές ήταν μοναδικές, από κείνες που σε γεμίζουν και σου μένουν σ’ ένα ταξίδι, μιλώντας παράλληλα και σχεδιάζοντας στιγμές στο επόμενο καλοκαίρι. Θα είχαμε το χρόνο όμως γι’ αυτά, έτσι συνεχίσαμε το δρόμο μας περνώντας μέσα από τους μικροπωλητές της περιοχής:
Προσπεράσαμε την είσοδο της πεζογέφυρας οδεύοντας προς ένα σημείο θέασης της Ponte Infante Dom Henrique αλλά και προς αναζήτηση τουαλέτας, μπαίνοντας έτσι στο απέναντι μαγαζί.
Ήρθαμε που ήρθαμε, να μη πιούμε και δύο για το καλό; Είχε και ωραία θέα ανάμεσα στις δύο γέφυρες. Δε θα ‘θελα να ‘ξερα πόσο θα χρέωνε το αντίστοιχο καφέ στην Ελλάδα, στη Πορτογαλία πάντως οι τιμές ήταν ιδιαίτερα χαμηλές:
Λίγα λεπτά μετά ήρθε και η πολυπόθητη στιγμή του περάσματος, που αν και υπήρχαν εργασίες υπό εξέλιξη για ακόμα ένα σημείο:
Μου δόθηκε η ευκαιρία για μερικές εξαιρετικές λήψεις προς τα δυτικά του ποταμού υπό αυτή τη γωνία:
Δε κάναμε δεξιά προς την άλλη όχθη του Douro, αλλά συνεχίσαμε ευθεία όπως ήταν το σχέδιο μας, στη πολύ ανηφορική διαδρομή:
Μια διαδρομή που σε αποζημιώνει από τα πρώτα κιόλας βήματα. Σπίτια και μπαλκόνια με μπουγάδες, ελάχιστα ευτυχώς λουκέτα (αυτή η μάστιγα) αλλά και ανεπανάληπτη θέα προς το ποτάμι και το κέντρο, από όποιο σημείο κι αν κοιτάξεις:
Πάνω από το κεφάλι μας περνούσαν ακατάπαυστα και οι θάλαμοι του τελεφερίκ, μεταφέροντας κόσμο από το ψηλότερο στο χαμηλότερο σημείο, κάτι που βρήκα ωραίο αλλά αρκετά τουριστικό. Είχαμε πάρει εξάλλου γερή δόση διαδρομής τελεφερίκ στο Βιετνάμ, δε χρειαζόταν περισσότερη:
Η πρώτη κορυφή του λόφου οδηγεί στους όμορφους κήπους «do Morro» με τον κόσμο να συρρέει και εδώ κατά δεκάδες:
Μπορεί να μην είχε το τελειότερο ηλιοβασίλεμα, ο καλός καιρός όμως έδωσε την ευκαιρία σε όλους να ξεχυθούν και να αράξουν στα γρασίδια:
Η θέα εξάλλου από κείνο το σημείο είχε γίνει ακόμα καλύτερη, κι ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα:
Με τα cocktail μας στο χέρι και ακόμα πιο αυξημένη διάθεση λοιπόν δε σταματήσαμε στους κήπους αλλά συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε, έχοντας τη γέφυρα πιο κοντά από ποτέ:
Ακουμπήσαμε τα ποτά και τους εαυτούς μας σε ένα πεζούλι του παλιού μοναστηριού «Mosteiro da Serra do Pilar», που εκτός των άλλων αποτελεί και το καλύτερο ίσως Miradouro της πόλης του Πόρτο:
Τώρα καταλάβαμε γιατί επέμεναν όλοι ν’ ανέβουμε οπωσδήποτε εκεί, μιας και είχαμε πανοραμική άποψη όλου του σημείου:
Του φωτογενούς αυτού σημείου του Πόρτο:
Ήθελα να εκμεταλλευτώ φωτογραφικά το γεγονός ότι διανύαμε τη τελευταία μέρα χειμερινής ώρας, έτσι καθίσαμε μέχρι να σουρουπώσει πίνοντας το ποτάκι μας και κάνοντας για άλλη μια φορά ταξιδιωτικά σχέδια, που ελπίζω να ευοδωθούν και να σας τα περιγράψω σε κάποια επόμενη ιστορία:
Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει ξεκινήσαμε, από άλλη διαδρομή αυτή τη φορά…
Αφήσαμε ξοπίσω μας το εξαιρετικό Wine box και το γνωστό τούνελ της περιοχής με σκοπό να βγούμε επιτέλους στο περιβόητο ποτάμι, κάτι που θα γινόταν στην αμέσως επόμενη διασταύρωση (μπορεί και όχι):
- Ρε φίλε, είναι μεσημεράκι κι έχουμε κάνει ήδη πόσες στάσεις, μήπως να το τρέχαμε λίγο;
- Δε μου λες, πόσο καιρό έχεις να το ζήσεις αυτό κάπως έτσι;
- Έχεις δίκιο, προχώρα ευθεία, πάμε στην Ιρλανδική για άλλη μία και βλέπουμε…
Όταν πήραμε τελικά τη κατηφόρα, οι εικόνες που συναντήσαμε ήταν βγαλμένες από το τόσο πρόσφατο αλλά και τόσο μακρινό με όλ’ αυτά παρελθόν:
Συνωστισμός, χαμός και πολυκοσμία, περιπλανώμενοι μουσικοί, διασκεδαστές, πωλητές ναρκωτικών (μη ξεχνιόμαστε), καφέ κι εστιατόρια ασφυκτικά γεμάτα, με τη πανδημία να μην απασχολεί πρακτικά κανέναν:
Ήταν και η πρώτη επαφή μας με τη γέφυρα Luís I ακόμα ένα σύμβολο και χαρακτηριστική εικόνα της όμορφης πόλης:
Μαζί με τα όμορφα αξιοθέατα που τη περιτρυγιρίζουν:
Οι περισσότεροι βολτάριζαν αμέριμνοι, άλλοι έκλειναν τις μικρές περιηγήσεις τους στο ποταμό με καραβάκι -κάτι που δεν είχαμε αποφασίσει να κάνουμε- και αρκετοί καθόντουσαν στα σκαλιά της όχθης πίνοντας μπυρίτσες:
- Να πάμε να πάρουμε δύο; Έχει και κάτι ωραίες εδώ του λίτρου, πολύ παγωμένες!
- Όχι ρε πολύ είναι, ποιος θα τις πιει, χαχαχα. Πάμε να πάρουμε, να βγούμε και καμιά φωτογραφία κάτω απ’ τη γέφυρα:
Οι στιγμές ήταν μοναδικές, από κείνες που σε γεμίζουν και σου μένουν σ’ ένα ταξίδι, μιλώντας παράλληλα και σχεδιάζοντας στιγμές στο επόμενο καλοκαίρι. Θα είχαμε το χρόνο όμως γι’ αυτά, έτσι συνεχίσαμε το δρόμο μας περνώντας μέσα από τους μικροπωλητές της περιοχής:
Προσπεράσαμε την είσοδο της πεζογέφυρας οδεύοντας προς ένα σημείο θέασης της Ponte Infante Dom Henrique αλλά και προς αναζήτηση τουαλέτας, μπαίνοντας έτσι στο απέναντι μαγαζί.
Ήρθαμε που ήρθαμε, να μη πιούμε και δύο για το καλό; Είχε και ωραία θέα ανάμεσα στις δύο γέφυρες. Δε θα ‘θελα να ‘ξερα πόσο θα χρέωνε το αντίστοιχο καφέ στην Ελλάδα, στη Πορτογαλία πάντως οι τιμές ήταν ιδιαίτερα χαμηλές:
Λίγα λεπτά μετά ήρθε και η πολυπόθητη στιγμή του περάσματος, που αν και υπήρχαν εργασίες υπό εξέλιξη για ακόμα ένα σημείο:
Μου δόθηκε η ευκαιρία για μερικές εξαιρετικές λήψεις προς τα δυτικά του ποταμού υπό αυτή τη γωνία:
Δε κάναμε δεξιά προς την άλλη όχθη του Douro, αλλά συνεχίσαμε ευθεία όπως ήταν το σχέδιο μας, στη πολύ ανηφορική διαδρομή:
Μια διαδρομή που σε αποζημιώνει από τα πρώτα κιόλας βήματα. Σπίτια και μπαλκόνια με μπουγάδες, ελάχιστα ευτυχώς λουκέτα (αυτή η μάστιγα) αλλά και ανεπανάληπτη θέα προς το ποτάμι και το κέντρο, από όποιο σημείο κι αν κοιτάξεις:
Πάνω από το κεφάλι μας περνούσαν ακατάπαυστα και οι θάλαμοι του τελεφερίκ, μεταφέροντας κόσμο από το ψηλότερο στο χαμηλότερο σημείο, κάτι που βρήκα ωραίο αλλά αρκετά τουριστικό. Είχαμε πάρει εξάλλου γερή δόση διαδρομής τελεφερίκ στο Βιετνάμ, δε χρειαζόταν περισσότερη:
Η πρώτη κορυφή του λόφου οδηγεί στους όμορφους κήπους «do Morro» με τον κόσμο να συρρέει και εδώ κατά δεκάδες:
Μπορεί να μην είχε το τελειότερο ηλιοβασίλεμα, ο καλός καιρός όμως έδωσε την ευκαιρία σε όλους να ξεχυθούν και να αράξουν στα γρασίδια:
Η θέα εξάλλου από κείνο το σημείο είχε γίνει ακόμα καλύτερη, κι ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα:
- Λες να πιούμε δύο ωραία ποτάκια φίλε, βλέπω ουρά απέναντι, φτάνει και με τις μπύρες
- Μέσα, αλλά στο λέω τίμια, Mojito δε πίνω, είπα μετά τη Κούβα πουθενά, μόνο εκεί
- Εντάξει δεκτό, ας χτυπήσουμε μια Caipirinha τότε, έτσι για το καλό
- Είχα σκοπό να τη πιούμε στο Ρίο, αλλά εντάξει, συμβιβάζομαι κι εδώ προς το παρόν
Με τα cocktail μας στο χέρι και ακόμα πιο αυξημένη διάθεση λοιπόν δε σταματήσαμε στους κήπους αλλά συνεχίσαμε να ανηφορίζουμε, έχοντας τη γέφυρα πιο κοντά από ποτέ:
Ακουμπήσαμε τα ποτά και τους εαυτούς μας σε ένα πεζούλι του παλιού μοναστηριού «Mosteiro da Serra do Pilar», που εκτός των άλλων αποτελεί και το καλύτερο ίσως Miradouro της πόλης του Πόρτο:
Τώρα καταλάβαμε γιατί επέμεναν όλοι ν’ ανέβουμε οπωσδήποτε εκεί, μιας και είχαμε πανοραμική άποψη όλου του σημείου:
Του φωτογενούς αυτού σημείου του Πόρτο:
Ήθελα να εκμεταλλευτώ φωτογραφικά το γεγονός ότι διανύαμε τη τελευταία μέρα χειμερινής ώρας, έτσι καθίσαμε μέχρι να σουρουπώσει πίνοντας το ποτάκι μας και κάνοντας για άλλη μια φορά ταξιδιωτικά σχέδια, που ελπίζω να ευοδωθούν και να σας τα περιγράψω σε κάποια επόμενη ιστορία:
Μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει ξεκινήσαμε, από άλλη διαδρομή αυτή τη φορά…
Last edited:
