psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.324
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
Καλά ήταν, γιατί φεύγουμε;
Ήρθε και η τελευταία μέρα, η δύσκολη, αυτή της επιστροφής στην Ελλάδα. Με σχεδόν κοινή ώρα πτήσης παρόλο που πηγαίναμε σε διαφορετικούς προορισμούς, θα ξεκινούσαμε μαζί για το αεροδρόμιο, αρχίζοντας τη μέρα αρκετά νωρίς για να έχουμε άπλα χρόνου.
Διαλέξαμε το κλασσικό φούρνο με τα τρομερά του φαγώσιμα, επιβεβαιώνοντας το αληθές της χωμάτινης γεύσης του καφέ, λες και δε μας έφτανε μια φορά:
Φρόντισα βέβαια να ψωνίσω και μερικές προμήθειες μιας και είχα πολλές ώρες μπροστά μου μέχρι να φτάσω σπίτι, όπως και μερικά παραδοσιακά Πορτογαλικά γλυκάκια «Pastel de nata», με μια θαυμάσια κρέμα ζαχαροπλαστικής, που άπαντες πρέπει να δοκιμάσετε όταν βρεθείτε στη χώρα.
(συνταγή & παρουσίαση: www.daringgourmet.com/pasteis-de-nata-portuguese-custard-tarts )
Προχωρήσαμε κατόπιν σχεδόν όλο το πεζόδρομο, περνώντας για μια ακόμη φορά από τη Capela das Almas
Στην ευχάριστη διαδρομή προς το κεντρικό σταθμό Trindade θα συναντήσετε και αρκετά παραδοσιακά παντοπωλεία με τα γνωστά προϊόντα της χώρας, που ακόμα μετανιώνω γιατί δε μπήκα να ψωνίσω…
Εκδώσαμε τα εισιτήρια μας κόστους 3,40€
και χωρίς καθυστέρηση αναχωρήσαμε με τη μωβ γραμμή, φτάνοντας 20 λεπτά μετά στο αεροδρόμιο Francisco Sá Carneiro
Αφού περάσαμε εν τάχει τον έλεγχο, αφοσιωθήκαμε σε ψώνια, με το κλασσικό Πορτ αλλά κι ένα άλλο λικέρ της πόλης να έχουν τη τιμητική τους, μαζί με μερικά χοιρινά καυτερά λουκάνικα που εξίσου φημίζονται και θεώρησα καλό να προμηθευτώ. Όλα βάσει κανονισμού βεβαίως μιας και πετούσαμε με connection, με τη σακούλα και την απόδειξη (ακόμα με πονάει η χαμένη Αβάνα προ 4ετίας) από τα καταστήματα του αεροδρομίου.
Πως θα περάσει η ώρα τώρα στην αναμονή, αφού ήρθαμε νωρίς; Α ναι…
Χαιρέτησα τον Νίκο που έφευγε νωρίτερα και περίμενα τη σειρά μου στο καφέ απέναντι από το Gate που άνοιξε στην ώρα του, οδηγώντας μας από τη φυσούνα στο αεροσκάφος των ελβετικών αερογραμμών, σε μια -ακόμη- ασφυκτικά γεμάτη πτήση:
Άφηνα πίσω μου το Πόρτο με μουντό καιρό και συννεφιά, δίνοντας την υπόσχεση επιστροφής, σε μια καταπληκτική πόλη που πρόλαβα να δεθώ μαζί της:
Δύο ώρες και είκοσι λεπτά μετά προσγειωνόμασταν στην ηλιόλουστη Ζυρίχη, μ’ εμένα σχετικά αγχωμένο, μιας και καθόμουν τελευταίος και η ώρα που μεσολαβούσε για τη πτήση ανταπόκρισης ήταν ελάχιστη:
Τελικά όχι μόνο πρόλαβα αλλά ήμουν και άνετος, σε ένα μικρό κατά τα άλλα αεροδρόμιο που οι κανονισμοί υγιεινής εφαρμοζόντουσαν κατά το δοκούν. Σκανάροντας μόνο τη κάρτα επιβίβασης και χωρίς να δείξω το παραμικρό έγγραφο επιβιβάστηκα στο αεροσκάφος:
Ένα αεροσκάφος καινούριο, με σύστημα καθισμάτων 3-2 που εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί:
Η πτήση μου έβγαλε τη ψυχή με τις 2 ώρες να περνούν βασανιστικά και με αρκετές αναταράξεις, στριμωγμένος ανάμεσα σε επιβάτες αγενέστατους (και συναχωμένους) που μας περνούσαν για ηλίθιους αρνούμενοι να βάλουν μάσκα, αδιάφορο πλήρωμα και αρκετή φασαρία. Από τις φορές που παρακαλούσα πραγματικά να τελειώσει και δε τελείωνε.
(Ήταν η μόνη φορά που αναγκάστηκα να κάνω email στη swiss για παράπονα, με τον αρμόδιο χαρτογιακά να μου απαντάει με γλοιώδες ύφος και 44 κλισέ σε κάθε πρόταση, όχι ότι περίμενα βέβαια κάτι καλύτερο).
Εννοείται για να μη ξεχνάμε σε τι εποχές βρισκόμαστε ακόμα, η άφιξη στο αεροδρόμιο Μακεδονία ολοκληρώθηκε με έλεγχο πιστοποιητικών και τεστάκι, σχεδόν στους περισσότερους επιβάτες της πτήσης, εκτός φυσικά από τους διπλανούς μου.
Όλα καλά. Τελείωσε κι αυτό, να 'ταν κι άλλο!
Ήρθε και η τελευταία μέρα, η δύσκολη, αυτή της επιστροφής στην Ελλάδα. Με σχεδόν κοινή ώρα πτήσης παρόλο που πηγαίναμε σε διαφορετικούς προορισμούς, θα ξεκινούσαμε μαζί για το αεροδρόμιο, αρχίζοντας τη μέρα αρκετά νωρίς για να έχουμε άπλα χρόνου.
Διαλέξαμε το κλασσικό φούρνο με τα τρομερά του φαγώσιμα, επιβεβαιώνοντας το αληθές της χωμάτινης γεύσης του καφέ, λες και δε μας έφτανε μια φορά:
Φρόντισα βέβαια να ψωνίσω και μερικές προμήθειες μιας και είχα πολλές ώρες μπροστά μου μέχρι να φτάσω σπίτι, όπως και μερικά παραδοσιακά Πορτογαλικά γλυκάκια «Pastel de nata», με μια θαυμάσια κρέμα ζαχαροπλαστικής, που άπαντες πρέπει να δοκιμάσετε όταν βρεθείτε στη χώρα.
(συνταγή & παρουσίαση: www.daringgourmet.com/pasteis-de-nata-portuguese-custard-tarts )
Προχωρήσαμε κατόπιν σχεδόν όλο το πεζόδρομο, περνώντας για μια ακόμη φορά από τη Capela das Almas
Στην ευχάριστη διαδρομή προς το κεντρικό σταθμό Trindade θα συναντήσετε και αρκετά παραδοσιακά παντοπωλεία με τα γνωστά προϊόντα της χώρας, που ακόμα μετανιώνω γιατί δε μπήκα να ψωνίσω…
Εκδώσαμε τα εισιτήρια μας κόστους 3,40€
και χωρίς καθυστέρηση αναχωρήσαμε με τη μωβ γραμμή, φτάνοντας 20 λεπτά μετά στο αεροδρόμιο Francisco Sá Carneiro
Αφού περάσαμε εν τάχει τον έλεγχο, αφοσιωθήκαμε σε ψώνια, με το κλασσικό Πορτ αλλά κι ένα άλλο λικέρ της πόλης να έχουν τη τιμητική τους, μαζί με μερικά χοιρινά καυτερά λουκάνικα που εξίσου φημίζονται και θεώρησα καλό να προμηθευτώ. Όλα βάσει κανονισμού βεβαίως μιας και πετούσαμε με connection, με τη σακούλα και την απόδειξη (ακόμα με πονάει η χαμένη Αβάνα προ 4ετίας) από τα καταστήματα του αεροδρομίου.
Πως θα περάσει η ώρα τώρα στην αναμονή, αφού ήρθαμε νωρίς; Α ναι…
Χαιρέτησα τον Νίκο που έφευγε νωρίτερα και περίμενα τη σειρά μου στο καφέ απέναντι από το Gate που άνοιξε στην ώρα του, οδηγώντας μας από τη φυσούνα στο αεροσκάφος των ελβετικών αερογραμμών, σε μια -ακόμη- ασφυκτικά γεμάτη πτήση:
Άφηνα πίσω μου το Πόρτο με μουντό καιρό και συννεφιά, δίνοντας την υπόσχεση επιστροφής, σε μια καταπληκτική πόλη που πρόλαβα να δεθώ μαζί της:
Δύο ώρες και είκοσι λεπτά μετά προσγειωνόμασταν στην ηλιόλουστη Ζυρίχη, μ’ εμένα σχετικά αγχωμένο, μιας και καθόμουν τελευταίος και η ώρα που μεσολαβούσε για τη πτήση ανταπόκρισης ήταν ελάχιστη:
Τελικά όχι μόνο πρόλαβα αλλά ήμουν και άνετος, σε ένα μικρό κατά τα άλλα αεροδρόμιο που οι κανονισμοί υγιεινής εφαρμοζόντουσαν κατά το δοκούν. Σκανάροντας μόνο τη κάρτα επιβίβασης και χωρίς να δείξω το παραμικρό έγγραφο επιβιβάστηκα στο αεροσκάφος:
Ένα αεροσκάφος καινούριο, με σύστημα καθισμάτων 3-2 που εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί:
Η πτήση μου έβγαλε τη ψυχή με τις 2 ώρες να περνούν βασανιστικά και με αρκετές αναταράξεις, στριμωγμένος ανάμεσα σε επιβάτες αγενέστατους (και συναχωμένους) που μας περνούσαν για ηλίθιους αρνούμενοι να βάλουν μάσκα, αδιάφορο πλήρωμα και αρκετή φασαρία. Από τις φορές που παρακαλούσα πραγματικά να τελειώσει και δε τελείωνε.
(Ήταν η μόνη φορά που αναγκάστηκα να κάνω email στη swiss για παράπονα, με τον αρμόδιο χαρτογιακά να μου απαντάει με γλοιώδες ύφος και 44 κλισέ σε κάθε πρόταση, όχι ότι περίμενα βέβαια κάτι καλύτερο).
Εννοείται για να μη ξεχνάμε σε τι εποχές βρισκόμαστε ακόμα, η άφιξη στο αεροδρόμιο Μακεδονία ολοκληρώθηκε με έλεγχο πιστοποιητικών και τεστάκι, σχεδόν στους περισσότερους επιβάτες της πτήσης, εκτός φυσικά από τους διπλανούς μου.
Όλα καλά. Τελείωσε κι αυτό, να 'ταν κι άλλο!
Last edited:
