psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.324
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Περιεχόμενα
Στα οινοποιεία του Πόρτο
Ωραία η λιακάδα. Ωραίες και οι μπυρίτσες στη λιακάδα. Ωραίo το Πόρτο, ωραίες οι εκδρομές, ωραίο και το άκυρο που ρίξαμε τελικά για βόλτα στη παραλία. Δε πειράζει, θα δούμε Ατλαντικό άλλη φορά, από την άλλη μεριά ακόμη καλύτερα.
Τι δεν είναι ωραίο; Η ώρα που περνάει τάχιστα.
Η αντίθεση μέσα σε λίγα μέτρα είναι τεράστια, μιας και από το σημείο εκείνο κι έπειτα ελάχιστα οχήματα κυκλοφορούν στους πλακόστρωτους δρόμους της περιοχής και η σχετική βαβούρα της υπόλοιπης πόλης αντικαθίσταται με την ησυχία:
Όπως μας είχαν πει, βρήκαμε το οινοποιείο ανοικτό κι επισκέψιμο, έτσι ανεβήκαμε τα σκαλιά του και προσπεράσαμε την αυλή με την εντυπωσιακή θέα του χωρίς δισταγμό:
Δεν επιθυμούσαμε να ακολουθήσουμε κάποιο tour, παρά μόνο να περιηγηθούμε στους επιτρεπόμενους χώρους και να δοκιμάσουμε τα αποστάγματα. Για το λόγο αυτό κάναμε ένα πρώτο μικρό γύρο ξεκινώντας από το κατάστημα, βλέποντας παράλληλα τις γυάλινες προθήκες με τα μουσειακού τύπου αντικείμενα αλλά και τα εκλεκτά κρασιά τύπου πορτ, αρκετά εκ των οποίων ξέφευγαν σε παλαίωση και τιμές:
Ο χώρος του Graham’s μου έκανε ιδιαίτερη έκπληξη όντας καλαίσθητος και πολύ προσεγμένος, παρόλο που προορίζεται για αμιγώς τουριστική χρήση:
Ακόμα και το δωμάτιο γευσιγνωσίας στο οποίο εν τέλει καθίσαμε μου προκάλεσε θετικότατη εντύπωση:
Μια παρέα που απολάμβανε ένα μπουκάλι πεπαλαιωμένου πορτ είχε προλάβει βέβαια να πιάσει το καλύτερο (για ευνόητους λόγους) τραπέζι του χώρου:
Εμείς μελετήσαμε το κατάλογο καθισμένοι δίπλα σε μια γυάλινη προθήκη με ένα συνομήλικο απόσταγμα, αρκετά μεγάλου κόστους πλέον. Σα το παλιό καλό κρασί είμαστε φίλε, είπα αλλά ούτε κι εγώ ο ίδιος δε το πίστεψα:
Μέχρι να έρθει η παραγγελία πήγα να ρίξω μια ματιά στα μεγάλα δρύινα βαρέλια που παλαιώνεται ο εξαιρετικής ποιότητας οίνος:
Δοκιμάσαμε αρχικά ένα κόκκινο τύπου Tawny δεκαετούς ωρίμανσης & ελεγχόμενης οξείδωσης, με το χαρακτηριστικό ωραίο βαθύ χρώμα και τη φρουτώδη γεύση του, αρκετά γλυκό όμως οφείλω να ομολογήσω κι αφού το ήπιαμε και ξεπλύναμε ένα λευκό τριετούς ωρίμανσης, γλυκό και αυτό που δε με ενθουσίασε:
Γενικότερα δεν είμαι του γλυκού οίνου οπότε χάρηκα την εμπειρία, την δοκιμή 1-2 ποικιλιών αλλά ως εκεί, νομίζω δεν ήμουν για παραπάνω.
Ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι τελικά προλάβαμε να το δούμε και αυτό αποχωρήσαμε γύρω στις 7, περνώντας και πάλι μέσα από το πολύ όμορφο κατάστημα, την ίδια ώρα που το τελευταίο γκρουπ έκανε μαθήματα γευσιγνωσίας:
Το γεγονός δε ότι στο Πόρτο συναντάς αμπέλια εντός αστικού ιστού με ενθουσίασε, καθώς ήταν κάτι που ούτε γνώριζα, ούτε περίμενα να δω:
Αφήσαμε πίσω μας το πολύ ωραίο κτήριο και κατηφορίσαμε και πάλι προς το ποτάμι βολτάροντας και λίγο στην όμορφη περιοχή:
Έχω γίνει κουραστικός το ξέρω, αλλά τι να πω γι’ αυτή τη θέα που δε τη βαρέθηκα στιγμή;
Ένα μίνι Κυριακάτικο παρτυ σε κάποιο από τα μαγαζιά της παραλιακής με πορτογαλικά χιτ και κόσμο να χορεύει μας τράβηξε αμέσως, πίνοντας μια μπύρα στο μπαρ με τα χοιρομέρια (!) να κρέμονται πάνω απ’ το κεφάλι μας. Άλλο πάλι και τούτο:
Ξαναβγήκαμε στη παραλιακή σχεδόν σούρουπο, προς αναζήτηση και φαγητού εκτός των άλλων. Σίγουρα όχι γλυκού, κάτι που βρίσκει κανείς σε αφθονία:
Οι εικόνες δίπλα στο ποτάμι ήταν για άλλη μια στιγμή μοναδικές,
τη στιγμή μάλιστα που το μετρό περνάει κάτω από το Mosteiro da Serra do Pilar:
Σ΄ αυτό το μαγαζάκι παίζει να έχει Bifana, πρέπει να τη φάμε, πάω να ρωτήσω, μου αποκρίθηκε ο Νίκος περνώντας απέναντι:
Έρχομαι κι εγώ φίλε να πάρω και μπυρίτσες, τα παλικάρια εδώ ροκάρουν ασύστολα θα κάτσουμε, απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη:
Όντως λίγα λεπτά μετά σερβιρίστηκε ακόμα μια ονείρωξη της Πορτογαλικής κουζίνας, αυτή που ακούει στο όνομα Bifana. Όσο απλή φαίνεται, τόσο γευστική είναι, θυμίζοντας μου γεύση χοιρινής τηγανιάς με κόκκινο πιπέρι που τρώμε στο σπίτι. Εκεί κρύβεται βέβαια και το μυστικό της, στο μαρινάρισμα και τις ποικιλίες πιπεριών αλλά και το πολύ μαλακό ψωμάκι:
(συνταγή για bifana: Bifana - Traditional Portuguese Bifana Recipe)
Φάγαμε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση πίνοντας τις μπύρες μας, παίρνοντας άλλες δύο πριν συνεχίσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο :
Ήταν η ώρα που περνούσε η πομπή, μια πορεία με τυμπανιστές ακολουθούμενη από αρκετό κόσμο που δε μπόρεσα να καταλάβω καθόλου τι ρόλο έπαιζε:
Ακόμα μια ωραία εικόνα στην εκδρομή, που άλλαξε προς στιγμήν μόνο τις ηχητικές ισορροπίες…
Εξάλλου είχε σχεδόν νυχτώσει...
Ωραία η λιακάδα. Ωραίες και οι μπυρίτσες στη λιακάδα. Ωραίo το Πόρτο, ωραίες οι εκδρομές, ωραίο και το άκυρο που ρίξαμε τελικά για βόλτα στη παραλία. Δε πειράζει, θα δούμε Ατλαντικό άλλη φορά, από την άλλη μεριά ακόμη καλύτερα.
Τι δεν είναι ωραίο; Η ώρα που περνάει τάχιστα.
- Σήκω, είναι έξι παρά, πρέπει να προλάβουμε τα οινοποιεία, ρεζίλι θα γίνουμε αν δε πάμε!
Η αντίθεση μέσα σε λίγα μέτρα είναι τεράστια, μιας και από το σημείο εκείνο κι έπειτα ελάχιστα οχήματα κυκλοφορούν στους πλακόστρωτους δρόμους της περιοχής και η σχετική βαβούρα της υπόλοιπης πόλης αντικαθίσταται με την ησυχία:
Όπως μας είχαν πει, βρήκαμε το οινοποιείο ανοικτό κι επισκέψιμο, έτσι ανεβήκαμε τα σκαλιά του και προσπεράσαμε την αυλή με την εντυπωσιακή θέα του χωρίς δισταγμό:
Δεν επιθυμούσαμε να ακολουθήσουμε κάποιο tour, παρά μόνο να περιηγηθούμε στους επιτρεπόμενους χώρους και να δοκιμάσουμε τα αποστάγματα. Για το λόγο αυτό κάναμε ένα πρώτο μικρό γύρο ξεκινώντας από το κατάστημα, βλέποντας παράλληλα τις γυάλινες προθήκες με τα μουσειακού τύπου αντικείμενα αλλά και τα εκλεκτά κρασιά τύπου πορτ, αρκετά εκ των οποίων ξέφευγαν σε παλαίωση και τιμές:
Ο χώρος του Graham’s μου έκανε ιδιαίτερη έκπληξη όντας καλαίσθητος και πολύ προσεγμένος, παρόλο που προορίζεται για αμιγώς τουριστική χρήση:
Ακόμα και το δωμάτιο γευσιγνωσίας στο οποίο εν τέλει καθίσαμε μου προκάλεσε θετικότατη εντύπωση:
Μια παρέα που απολάμβανε ένα μπουκάλι πεπαλαιωμένου πορτ είχε προλάβει βέβαια να πιάσει το καλύτερο (για ευνόητους λόγους) τραπέζι του χώρου:
Εμείς μελετήσαμε το κατάλογο καθισμένοι δίπλα σε μια γυάλινη προθήκη με ένα συνομήλικο απόσταγμα, αρκετά μεγάλου κόστους πλέον. Σα το παλιό καλό κρασί είμαστε φίλε, είπα αλλά ούτε κι εγώ ο ίδιος δε το πίστεψα:
Μέχρι να έρθει η παραγγελία πήγα να ρίξω μια ματιά στα μεγάλα δρύινα βαρέλια που παλαιώνεται ο εξαιρετικής ποιότητας οίνος:
Δοκιμάσαμε αρχικά ένα κόκκινο τύπου Tawny δεκαετούς ωρίμανσης & ελεγχόμενης οξείδωσης, με το χαρακτηριστικό ωραίο βαθύ χρώμα και τη φρουτώδη γεύση του, αρκετά γλυκό όμως οφείλω να ομολογήσω κι αφού το ήπιαμε και ξεπλύναμε ένα λευκό τριετούς ωρίμανσης, γλυκό και αυτό που δε με ενθουσίασε:
Γενικότερα δεν είμαι του γλυκού οίνου οπότε χάρηκα την εμπειρία, την δοκιμή 1-2 ποικιλιών αλλά ως εκεί, νομίζω δεν ήμουν για παραπάνω.
Ευχαριστημένοι από το γεγονός ότι τελικά προλάβαμε να το δούμε και αυτό αποχωρήσαμε γύρω στις 7, περνώντας και πάλι μέσα από το πολύ όμορφο κατάστημα, την ίδια ώρα που το τελευταίο γκρουπ έκανε μαθήματα γευσιγνωσίας:
Το γεγονός δε ότι στο Πόρτο συναντάς αμπέλια εντός αστικού ιστού με ενθουσίασε, καθώς ήταν κάτι που ούτε γνώριζα, ούτε περίμενα να δω:
Αφήσαμε πίσω μας το πολύ ωραίο κτήριο και κατηφορίσαμε και πάλι προς το ποτάμι βολτάροντας και λίγο στην όμορφη περιοχή:
Έχω γίνει κουραστικός το ξέρω, αλλά τι να πω γι’ αυτή τη θέα που δε τη βαρέθηκα στιγμή;
Ένα μίνι Κυριακάτικο παρτυ σε κάποιο από τα μαγαζιά της παραλιακής με πορτογαλικά χιτ και κόσμο να χορεύει μας τράβηξε αμέσως, πίνοντας μια μπύρα στο μπαρ με τα χοιρομέρια (!) να κρέμονται πάνω απ’ το κεφάλι μας. Άλλο πάλι και τούτο:
Ξαναβγήκαμε στη παραλιακή σχεδόν σούρουπο, προς αναζήτηση και φαγητού εκτός των άλλων. Σίγουρα όχι γλυκού, κάτι που βρίσκει κανείς σε αφθονία:
Οι εικόνες δίπλα στο ποτάμι ήταν για άλλη μια στιγμή μοναδικές,
τη στιγμή μάλιστα που το μετρό περνάει κάτω από το Mosteiro da Serra do Pilar:
Σ΄ αυτό το μαγαζάκι παίζει να έχει Bifana, πρέπει να τη φάμε, πάω να ρωτήσω, μου αποκρίθηκε ο Νίκος περνώντας απέναντι:
Έρχομαι κι εγώ φίλε να πάρω και μπυρίτσες, τα παλικάρια εδώ ροκάρουν ασύστολα θα κάτσουμε, απάντησα χωρίς δεύτερη σκέψη:
Όντως λίγα λεπτά μετά σερβιρίστηκε ακόμα μια ονείρωξη της Πορτογαλικής κουζίνας, αυτή που ακούει στο όνομα Bifana. Όσο απλή φαίνεται, τόσο γευστική είναι, θυμίζοντας μου γεύση χοιρινής τηγανιάς με κόκκινο πιπέρι που τρώμε στο σπίτι. Εκεί κρύβεται βέβαια και το μυστικό της, στο μαρινάρισμα και τις ποικιλίες πιπεριών αλλά και το πολύ μαλακό ψωμάκι:
(συνταγή για bifana: Bifana - Traditional Portuguese Bifana Recipe)
Φάγαμε με ιδιαίτερη ευχαρίστηση πίνοντας τις μπύρες μας, παίρνοντας άλλες δύο πριν συνεχίσουμε στο απέναντι πεζοδρόμιο :
Ήταν η ώρα που περνούσε η πομπή, μια πορεία με τυμπανιστές ακολουθούμενη από αρκετό κόσμο που δε μπόρεσα να καταλάβω καθόλου τι ρόλο έπαιζε:
Ακόμα μια ωραία εικόνα στην εκδρομή, που άλλαξε προς στιγμήν μόνο τις ηχητικές ισορροπίες…
Εξάλλου είχε σχεδόν νυχτώσει...
Last edited:
