evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.217
- Likes
- 19.453
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού
- Αθήνα – ‘Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, ημέρα ταξιδιού και προσγειωθήκαμε σ έναν άλλο πλανήτη
- Asakusa - Ueno - Akihabara - Skytree, Περπατώντας παραζαλισμένοι στο Τόκιο
- Imperial Palace- Tsukiji Market - Ginza- Teams Lab Planet & Odaiba - Βαράμε Υπερωρίες στο Τόκιο
- Εκδρομή στο ΝΙΚΚΟ, ο σφένδαμος στα καλύτερά του.
- Takeshita - Harajuku Tokyo και τα λοιπά - Πατρινό καρναβάλι για πάντα
- Στο Κιότο με καρεκλοπόδαρα
- Silver Pavilion - Nishiki market - Gion - Fushimi Inari , μην αγχώνεστε θα σας τα εξηγήσω όλα!
- Εκδρομή στη Νara - 'Όχι άλλα ελαφάκια!
- Arashiyama – Bamboo forest – Χρυσός Ναός και μετά βουρ για….jjimjilbang!
- 24 ώρες στην Οσάκα
- Χιροσίμα Αγάπη μου
- Miyajima με guest star τον Κυριγίτσου
- Kurashiki - Okayama - Korakuen Garden, τα ξετρυπώσαμε όλα
- Abu Dhabi - Do!
- Abu Dhabi συνέχεια
- Απολογισμός – Λοιπές πληροφορίες
Arashiyama – Bamboo forest – Χρυσός Ναός και μετά βουρ για….jjimjilbang!
Το λεωφορείο για Arashiyama περνούσε σχεδόν έξω από το σπίτι μας. Πλην όμως, έφτασε ήδη γεμάτο τουρίστες μια και η συγκεκριμένη εκδρομή είναι από τις πιο δημοφιλείς στην περιοχή. 20 στάσεις έλεγε ο γούγλης , όρθιοι, πατικωμένοι σε φοβερή ζέστη, τραγική εμπειρία. Κάτι που δεν περιμέναμε από τα ΜΜΜ μιας τόσο προηγμένης χώρας.
Πονηρά σκεπτόμενοι, σταθήκαμε μπροστά από καθήμενους Ιάπωνες, με την ελπίδα ότι οι ντόπιοι θα κατέβουν πριν φτάσουμε στα τουριστικά, καλά το σκεφτήκαμε και καθίσαμε πριν μας ξεκάνει η ορθοστασία.
‘Όταν φτάσαμε 40-45 λεπτά αργότερα, εκεί που μας άφησε η συγκοινωνία είχε ένα μικρό χαμό. Αναμενόμενο βέβαια. Είχαμε πια συνηθίσει.
Περάσαμε μια γέφυρα για να βγούμε απέναντι από το ποτάμι.
Συναντήσαμε πολλά σχολεία, οι τσάντες από τις πιτσιρίκες ήταν τίγκα στα κρεμαστούλια.
Κατευθυνθήκαμε προς το δάσος με τα μπαμπού μαζί με ένα στρατό τουριστών, δίχως να διαμαρτυρηθούμε, αν θες να είσαι μόνος (ή σχεδόν μόνος) ξύπνα στις 5 κ έλα στο ξημέρωμα. Μέση οδός δεν υπάρχει.
Στην αρχή ήταν έτσι
Και μετά μπήκαμε στην κύρια οδό, αυτή που βλέπαμε στις φωτογραφίες.
Με όλο το λαό
Και χωρίς! Αν σηκώσεις την κάμερα λίγο πιο ψηλά.
Γραφικός αοιδός που είχε πιάσει ένα ταιριαστό με το περιβάλλον σκοπό. Ααααααοοοοομμμμμ.
Βέβαια αυτό μονοπάτι το λες, δρόμο το λές, δάσος πάντως δε το λες! περπατήσαμε 150-200 μέτρα και τέλος, αυτό ήταν όλο;
Στο μυαλό μου τα μπαμπού θα εκτείνονταν σε μια μεγάλη έκταση όπου θα στρίβαμε από δω κ από κει αποφεύγοντας το πλήθος. Ήταν όλα ένα ψέμα. Ωραίο, αλλά σύντομο.
Βγήκαμε λίγο πιο πέρα να φάμε ένα σνακ, από κει ξεκινούσαν διαφορετικά μονοπάτια με κατεύθυνση προς το ποτάμι.
Πήραμε ένα από αυτά, ακολουθήσαμε μια αναπάντεχα όμορφη διαδρομή, με ελάχιστο πια κόσμο, μέσα στα φθινοπωρινά χρώματα της φύσης, το δε τοπίο απογειώθηκε από το σημείο που φαινόταν το ποτάμι, πήραμε το χρόνο μας και απολαύσαμε τις στιγμές, ποιο Bamboo forest τώρα, μπροστά σ αυτή την ομορφιά, ασύγκριτα ωραιότερες εικόνες όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες.
Παράδεισος!
Καταλάβατε τώρα γιατί αναίρεσα το ΝΙΚΚΟ; Δεν είδαμε τίποτα παραπάνω στο βορρά και ακόμα δεν είχαμε τελειώσει με τα σουλάτσα στη φύση. Παρακάτω το ταξίδι είχε κ άλλο ψωμί.
Επιστρέψαμε για να μπούμε στο πάρκο με τους μακάκους. Το πλήθος του κόσμου μας αποθάρρυνε και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για τον Χρυσό Ναό Kinkaku Ji πριν πέσει το φως. Ευτυχώς σ αυτά τα βρίσκαμε εύκολα.
Στο σημείο αυτό, με το άκουσμα ενός ακόμη ναού, ο Σαλαμοκασεράκης άγγιξε τα όριά του και μας χαιρέτησε, ήθελε να συνεχίσει το περπάτημα ή απλά μας σιχάθηκε τόσες μέρες ο σόλο τράβελερ, ώρα του καλή! Θα ανταμώναμε στο Κιότο για το βραδινό.
Αλλάξαμε πάλι κανά δύο λεωφορεία, γιατί αυτός ο ρημαδοναός είναι κάπου μόνος του χωρίς να βολεύει με κανένα άλλο αξιοθέατο, ευτυχώς φτάσαμε τσίμα τσίμα πριν αρχίσει να χάνεται το φως.
Ο Ναός Kinkaku Ji αρχικά χτίστηκε το 1397 ως βίλα για τον Σογκούν Ashikaga Yoshimitsu. Μετά τον θάνατό του μετατράπηκε σε βουδιστικό Zen σύμφωνα με τη διαθήκη του. Το κτίριο που βλέπουμε σήμερα ανακατασκευάστηκε το 1955 μετά από εμπρησμό από μοναχό που είχε καταστρέψει το παλιό.
Το πάνω μέρος του ναού είναι καλυμμένο με χρυσό φύλλο 24 καρατίων! ουάου
Και βέβαια Ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, ήδη από το 1994.
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ναός , ξε-ναός,ήταν το ωραιότερο σημείο που βλέπαμε μέχρι στιγμής, ήταν σχεδόν μαγικές οι αντανακλάσεις στο νερό.
To die for, που λέμε και στο χωριό μου!
Εμείς το πήγαμε ένα βήμα παραπέρα, αφού η Κάτσικο είναι των καλών τεχνών και είχε ήδη ετοιμάσει ένα σκίτσο με το Ναό, ταλαντούχο το κορίτσι μας.
Εκεί κοντά στο Ναό υπάρχουν τα πιο παραδοσιακά λουτρά της Ιαπωνίας τα jjimjilbang! (άντε πες το πάλι αυτό, τσιτμτσιλμπαγκ!
Τόσο κοντά που το πήραμε με το πόδι. 900 μέτρα έλεγε το maps, κοντεύαμε να φτάσουμε και το μόνο που έβλεπες ήταν αστικό τοπίο.
Τι στο καλό, από τα μπετά αναβλύζουν τα νερά; Παράξενο.
Εκεί λοιπόν ανάμεσα από τις πολυκατοικίες βρήκαμε τα Funaoka Onsen, παραδοσιακά λουτρά από το 1923 και τιμή εισόδου μόλις 3 ευρώ το άτομο!
Η είσοδος
Μας χώρισαν άντρες- γυναίκες σε διαφορετικές δεξαμενές, είχα διαβάσει ότι απαγορεύονται μαγιό και πετσέτες, απλά μπαίνεις μέσα ολόγυμνος.
Κάτι περισσότερο για τις διαδικασίες δε γνώριζα.
Τα κορίτσια καθυστερούσαν στα αποδυτήρια, εγώ τσιτσιδώθηκα και μπήκα μέσα δισταχτικά σκανάροντας το περιβάλλον μου.
Στην πρώτη αίθουσα βρήκα 4-5 γιαγιάδες, καθισμένες σε χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια με μια βρύση μπροστά τους και καλαθάκια με σαμπουάν, σαπούνια, σκραμπ, σφουγγάρια και βούρτσες..
Οι γιαγιάδες ήταν σαν αποστεωμένες και το θέαμα λιγάκι...περίεργο, σαπουνίζονταν σχολαστικά παντού, έκαναν σκραμπ στο πρόσωπο, τουλάχιστον 10 λεπτά τις έβλεπα να τρίβονται, εγώ πάλι το μόνο που κρατούσα ήταν μια μικρή άκυρη πετσετούλα και δεν ήξερα ποιο σημείο να πρωτοκαλύψω. Κάθισα στο σκαμνάκι αμήχανη κ απλά άνοιξα τη βρύση να πέφτει πάνω μου το νερό. Η γιαγιά δίπλα μου, έκοψε ένα κομμάτι από το σαπούνι της και μου το έδωσε νεύοντάς μου να σαπουνιστώ. Κάτι είπαν μεταξύ τους με τις άλλες και γέλασαν.
Εύκολα το μεταφράζω στο μυαλό μου «που πάει η αχάρω η άπλυτη να μας μαγαρίσει τα νερά»
εντάξει ρε παιδιά,δεν ήξερα, γιου φάουλ!
Πλύθηκα και γω με ό,τι είχα, μην μας περνάνε για βρωμιάρες οι Ασιάτισσες και πέρασα στην επόμενη αίθουσα. Ευτυχώς είχε μερικές δυτικές ακόμη που έδειχναν κι αυτές αποπροσανατολισμένες. Δοκίμασα το νερό στην πρώτη δεξαμενή και έκαιγε πολύ.
Βρήκα μια άλλη με πιο υποφερτή θερμοκρασία κι έμεινα εκεί για λίγο. Μετά θυμήθηκα ότι στην καταχώριση είχα δει την εξωτερική γούρνα που μου είχε κάνει κλικ και την αναζήτησα. Στο μεταξύ ήρθαν και τα κορίτσια, αφού πέρασαν κ αυτές τη διαδικασία του ντουζ στο σκαμνί και την ιερά εξέταση των γιαγιάδων.
Αυτή ήταν η εξωτερική χαβούζα (φωτό από το ιντερνέτ)
και οι εσωτερικές
τράβηξα και γω μία στη ζούλα από τα αποδυτήρια
Με ιδανική θερμοκρασία, την πέσαμε εκεί μαζί με 1-2 νεότερες μικρόσωμες γιαπωνεζούλες. Τις εκτοπίσαμε λίγο αλλά τι να κάνουμε.
Παραδίπλα είχε δεξαμενή με παγωμένο νερό, ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Χαλαρώσαμε στο ζεστό νεράκι κ απολαύσαμε όλη την αυθεντική εμπειρία με τις ντόπιες και τα τελετουργικά τους , υποθέτω είναι εξίσου ωραία εμπειρία αν αντέχεις οικονομικά να κλείσεις ένα Ryokan (δωμάτιο ξενοδοχείου με σπα εντός) κάπου στη φύση, αλλά κι αυτό δεν ήταν άσχημο, παραδοσιακό λουτρό μέσα στον αστικό ιστό!
Τα αγόρια βγήκαν κ αυτά ευχαριστημένα από την εμπειρία και βράδι πια πήραμε το δρόμο για το σπίτι. Τα κορίτσια και ο Αριβάτσο ήθελαν κ άλλη βόλτα, πήγαν να βρούν το Σαλαμοκασεράκη στο κέντρο και περπάτησαν προς την παλιά πόλη. Εγώ κι ο Τασουσίρο σπίτι, μετα λουτρά προτιμώ να λιώνω, είχα χορτάσει από βόλτα.
Κλείσαμε το Κιότο με ένα ωραιότατο δείπνο σε ένα ακόμη λόκαλ εστιατόριο που ξετρυπώσαμε.
Οι βαλίτσες ετοιμάστηκαν κ πάλι, είχε έρθει η ώρα της Οσάκα.
Μαζί με μια έκπληξη.
Από μέρες με ψάρευε ο φίλος ο Κυριάκος, @Kyriakao, που είμαστε, με ρώταγε πότε θα πάτε εδώ, πότε εκεί, με παραξένεψε λίγο που ήθελε να μαθαίνει τόσες λεπτομέρειες αλλά καθόλου δεν πήγε το μυαλό μου.
'Οσο είμασταν στο εστιατόριο μου κότσαρε μια φωτογραφία με την αφεντιά του στην Οσάκα!
Τόσο καιρό το συζητάμε το ταξίδι στην Ιαπωνία, βρεθήκαμε και από κοντά, κουβέντα δεν είπε ο άτιμος!
Κανονίσαμε ραντεβού να κάνουμε ρηγιούνιον στο επόμενο πρωί στην Οσάκα, το πρόγραμμά μας ήταν κοινό για τις επόμενες ημέρες, όσο πάει αυξάνεται η ομάδα
Το λεωφορείο για Arashiyama περνούσε σχεδόν έξω από το σπίτι μας. Πλην όμως, έφτασε ήδη γεμάτο τουρίστες μια και η συγκεκριμένη εκδρομή είναι από τις πιο δημοφιλείς στην περιοχή. 20 στάσεις έλεγε ο γούγλης , όρθιοι, πατικωμένοι σε φοβερή ζέστη, τραγική εμπειρία. Κάτι που δεν περιμέναμε από τα ΜΜΜ μιας τόσο προηγμένης χώρας.
Πονηρά σκεπτόμενοι, σταθήκαμε μπροστά από καθήμενους Ιάπωνες, με την ελπίδα ότι οι ντόπιοι θα κατέβουν πριν φτάσουμε στα τουριστικά, καλά το σκεφτήκαμε και καθίσαμε πριν μας ξεκάνει η ορθοστασία.
‘Όταν φτάσαμε 40-45 λεπτά αργότερα, εκεί που μας άφησε η συγκοινωνία είχε ένα μικρό χαμό. Αναμενόμενο βέβαια. Είχαμε πια συνηθίσει.
Περάσαμε μια γέφυρα για να βγούμε απέναντι από το ποτάμι.
Συναντήσαμε πολλά σχολεία, οι τσάντες από τις πιτσιρίκες ήταν τίγκα στα κρεμαστούλια.
Κατευθυνθήκαμε προς το δάσος με τα μπαμπού μαζί με ένα στρατό τουριστών, δίχως να διαμαρτυρηθούμε, αν θες να είσαι μόνος (ή σχεδόν μόνος) ξύπνα στις 5 κ έλα στο ξημέρωμα. Μέση οδός δεν υπάρχει.
Στην αρχή ήταν έτσι
Και μετά μπήκαμε στην κύρια οδό, αυτή που βλέπαμε στις φωτογραφίες.
Με όλο το λαό
Και χωρίς! Αν σηκώσεις την κάμερα λίγο πιο ψηλά.
Γραφικός αοιδός που είχε πιάσει ένα ταιριαστό με το περιβάλλον σκοπό. Ααααααοοοοομμμμμ.
Βέβαια αυτό μονοπάτι το λες, δρόμο το λές, δάσος πάντως δε το λες! περπατήσαμε 150-200 μέτρα και τέλος, αυτό ήταν όλο;
Στο μυαλό μου τα μπαμπού θα εκτείνονταν σε μια μεγάλη έκταση όπου θα στρίβαμε από δω κ από κει αποφεύγοντας το πλήθος. Ήταν όλα ένα ψέμα. Ωραίο, αλλά σύντομο.
Βγήκαμε λίγο πιο πέρα να φάμε ένα σνακ, από κει ξεκινούσαν διαφορετικά μονοπάτια με κατεύθυνση προς το ποτάμι.
Πήραμε ένα από αυτά, ακολουθήσαμε μια αναπάντεχα όμορφη διαδρομή, με ελάχιστο πια κόσμο, μέσα στα φθινοπωρινά χρώματα της φύσης, το δε τοπίο απογειώθηκε από το σημείο που φαινόταν το ποτάμι, πήραμε το χρόνο μας και απολαύσαμε τις στιγμές, ποιο Bamboo forest τώρα, μπροστά σ αυτή την ομορφιά, ασύγκριτα ωραιότερες εικόνες όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες.
Παράδεισος!
Καταλάβατε τώρα γιατί αναίρεσα το ΝΙΚΚΟ; Δεν είδαμε τίποτα παραπάνω στο βορρά και ακόμα δεν είχαμε τελειώσει με τα σουλάτσα στη φύση. Παρακάτω το ταξίδι είχε κ άλλο ψωμί.
Επιστρέψαμε για να μπούμε στο πάρκο με τους μακάκους. Το πλήθος του κόσμου μας αποθάρρυνε και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για τον Χρυσό Ναό Kinkaku Ji πριν πέσει το φως. Ευτυχώς σ αυτά τα βρίσκαμε εύκολα.
Στο σημείο αυτό, με το άκουσμα ενός ακόμη ναού, ο Σαλαμοκασεράκης άγγιξε τα όριά του και μας χαιρέτησε, ήθελε να συνεχίσει το περπάτημα ή απλά μας σιχάθηκε τόσες μέρες ο σόλο τράβελερ, ώρα του καλή! Θα ανταμώναμε στο Κιότο για το βραδινό.
Αλλάξαμε πάλι κανά δύο λεωφορεία, γιατί αυτός ο ρημαδοναός είναι κάπου μόνος του χωρίς να βολεύει με κανένα άλλο αξιοθέατο, ευτυχώς φτάσαμε τσίμα τσίμα πριν αρχίσει να χάνεται το φως.
Ο Ναός Kinkaku Ji αρχικά χτίστηκε το 1397 ως βίλα για τον Σογκούν Ashikaga Yoshimitsu. Μετά τον θάνατό του μετατράπηκε σε βουδιστικό Zen σύμφωνα με τη διαθήκη του. Το κτίριο που βλέπουμε σήμερα ανακατασκευάστηκε το 1955 μετά από εμπρησμό από μοναχό που είχε καταστρέψει το παλιό.
Το πάνω μέρος του ναού είναι καλυμμένο με χρυσό φύλλο 24 καρατίων! ουάου
Και βέβαια Ανήκει στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, ήδη από το 1994.
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι ναός , ξε-ναός,ήταν το ωραιότερο σημείο που βλέπαμε μέχρι στιγμής, ήταν σχεδόν μαγικές οι αντανακλάσεις στο νερό.
To die for, που λέμε και στο χωριό μου!
Εμείς το πήγαμε ένα βήμα παραπέρα, αφού η Κάτσικο είναι των καλών τεχνών και είχε ήδη ετοιμάσει ένα σκίτσο με το Ναό, ταλαντούχο το κορίτσι μας.
Εκεί κοντά στο Ναό υπάρχουν τα πιο παραδοσιακά λουτρά της Ιαπωνίας τα jjimjilbang! (άντε πες το πάλι αυτό, τσιτμτσιλμπαγκ!
Τόσο κοντά που το πήραμε με το πόδι. 900 μέτρα έλεγε το maps, κοντεύαμε να φτάσουμε και το μόνο που έβλεπες ήταν αστικό τοπίο.
Τι στο καλό, από τα μπετά αναβλύζουν τα νερά; Παράξενο.
Εκεί λοιπόν ανάμεσα από τις πολυκατοικίες βρήκαμε τα Funaoka Onsen, παραδοσιακά λουτρά από το 1923 και τιμή εισόδου μόλις 3 ευρώ το άτομο!
Η είσοδος
Μας χώρισαν άντρες- γυναίκες σε διαφορετικές δεξαμενές, είχα διαβάσει ότι απαγορεύονται μαγιό και πετσέτες, απλά μπαίνεις μέσα ολόγυμνος.
Κάτι περισσότερο για τις διαδικασίες δε γνώριζα.
Τα κορίτσια καθυστερούσαν στα αποδυτήρια, εγώ τσιτσιδώθηκα και μπήκα μέσα δισταχτικά σκανάροντας το περιβάλλον μου.
Στην πρώτη αίθουσα βρήκα 4-5 γιαγιάδες, καθισμένες σε χαμηλά πλαστικά σκαμνάκια με μια βρύση μπροστά τους και καλαθάκια με σαμπουάν, σαπούνια, σκραμπ, σφουγγάρια και βούρτσες..
Οι γιαγιάδες ήταν σαν αποστεωμένες και το θέαμα λιγάκι...περίεργο, σαπουνίζονταν σχολαστικά παντού, έκαναν σκραμπ στο πρόσωπο, τουλάχιστον 10 λεπτά τις έβλεπα να τρίβονται, εγώ πάλι το μόνο που κρατούσα ήταν μια μικρή άκυρη πετσετούλα και δεν ήξερα ποιο σημείο να πρωτοκαλύψω. Κάθισα στο σκαμνάκι αμήχανη κ απλά άνοιξα τη βρύση να πέφτει πάνω μου το νερό. Η γιαγιά δίπλα μου, έκοψε ένα κομμάτι από το σαπούνι της και μου το έδωσε νεύοντάς μου να σαπουνιστώ. Κάτι είπαν μεταξύ τους με τις άλλες και γέλασαν.
Εύκολα το μεταφράζω στο μυαλό μου «που πάει η αχάρω η άπλυτη να μας μαγαρίσει τα νερά»
εντάξει ρε παιδιά,δεν ήξερα, γιου φάουλ!Πλύθηκα και γω με ό,τι είχα, μην μας περνάνε για βρωμιάρες οι Ασιάτισσες και πέρασα στην επόμενη αίθουσα. Ευτυχώς είχε μερικές δυτικές ακόμη που έδειχναν κι αυτές αποπροσανατολισμένες. Δοκίμασα το νερό στην πρώτη δεξαμενή και έκαιγε πολύ.
Βρήκα μια άλλη με πιο υποφερτή θερμοκρασία κι έμεινα εκεί για λίγο. Μετά θυμήθηκα ότι στην καταχώριση είχα δει την εξωτερική γούρνα που μου είχε κάνει κλικ και την αναζήτησα. Στο μεταξύ ήρθαν και τα κορίτσια, αφού πέρασαν κ αυτές τη διαδικασία του ντουζ στο σκαμνί και την ιερά εξέταση των γιαγιάδων.
Αυτή ήταν η εξωτερική χαβούζα (φωτό από το ιντερνέτ)
και οι εσωτερικές
τράβηξα και γω μία στη ζούλα από τα αποδυτήρια
Με ιδανική θερμοκρασία, την πέσαμε εκεί μαζί με 1-2 νεότερες μικρόσωμες γιαπωνεζούλες. Τις εκτοπίσαμε λίγο αλλά τι να κάνουμε.
Παραδίπλα είχε δεξαμενή με παγωμένο νερό, ευχαριστώ δεν θα πάρω.
Χαλαρώσαμε στο ζεστό νεράκι κ απολαύσαμε όλη την αυθεντική εμπειρία με τις ντόπιες και τα τελετουργικά τους , υποθέτω είναι εξίσου ωραία εμπειρία αν αντέχεις οικονομικά να κλείσεις ένα Ryokan (δωμάτιο ξενοδοχείου με σπα εντός) κάπου στη φύση, αλλά κι αυτό δεν ήταν άσχημο, παραδοσιακό λουτρό μέσα στον αστικό ιστό!
Τα αγόρια βγήκαν κ αυτά ευχαριστημένα από την εμπειρία και βράδι πια πήραμε το δρόμο για το σπίτι. Τα κορίτσια και ο Αριβάτσο ήθελαν κ άλλη βόλτα, πήγαν να βρούν το Σαλαμοκασεράκη στο κέντρο και περπάτησαν προς την παλιά πόλη. Εγώ κι ο Τασουσίρο σπίτι, μετα λουτρά προτιμώ να λιώνω, είχα χορτάσει από βόλτα.
Κλείσαμε το Κιότο με ένα ωραιότατο δείπνο σε ένα ακόμη λόκαλ εστιατόριο που ξετρυπώσαμε.
Οι βαλίτσες ετοιμάστηκαν κ πάλι, είχε έρθει η ώρα της Οσάκα.
Μαζί με μια έκπληξη.
Από μέρες με ψάρευε ο φίλος ο Κυριάκος, @Kyriakao, που είμαστε, με ρώταγε πότε θα πάτε εδώ, πότε εκεί, με παραξένεψε λίγο που ήθελε να μαθαίνει τόσες λεπτομέρειες αλλά καθόλου δεν πήγε το μυαλό μου.
'Οσο είμασταν στο εστιατόριο μου κότσαρε μια φωτογραφία με την αφεντιά του στην Οσάκα!
Τόσο καιρό το συζητάμε το ταξίδι στην Ιαπωνία, βρεθήκαμε και από κοντά, κουβέντα δεν είπε ο άτιμος!
Κανονίσαμε ραντεβού να κάνουμε ρηγιούνιον στο επόμενο πρωί στην Οσάκα, το πρόγραμμά μας ήταν κοινό για τις επόμενες ημέρες, όσο πάει αυξάνεται η ομάδα
Last edited by a moderator:
).
