evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.217
- Likes
- 19.453
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού
- Αθήνα – ‘Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, ημέρα ταξιδιού και προσγειωθήκαμε σ έναν άλλο πλανήτη
- Asakusa - Ueno - Akihabara - Skytree, Περπατώντας παραζαλισμένοι στο Τόκιο
- Imperial Palace- Tsukiji Market - Ginza- Teams Lab Planet & Odaiba - Βαράμε Υπερωρίες στο Τόκιο
- Εκδρομή στο ΝΙΚΚΟ, ο σφένδαμος στα καλύτερά του.
- Takeshita - Harajuku Tokyo και τα λοιπά - Πατρινό καρναβάλι για πάντα
- Στο Κιότο με καρεκλοπόδαρα
- Silver Pavilion - Nishiki market - Gion - Fushimi Inari , μην αγχώνεστε θα σας τα εξηγήσω όλα!
- Εκδρομή στη Νara - 'Όχι άλλα ελαφάκια!
- Arashiyama – Bamboo forest – Χρυσός Ναός και μετά βουρ για….jjimjilbang!
- 24 ώρες στην Οσάκα
- Χιροσίμα Αγάπη μου
- Miyajima με guest star τον Κυριγίτσου
- Kurashiki - Okayama - Korakuen Garden, τα ξετρυπώσαμε όλα
- Abu Dhabi - Do!
- Abu Dhabi συνέχεια
- Απολογισμός – Λοιπές πληροφορίες
Imperial Palace- Tsukiji Market - Ginza- Teams Lab Planet & Odaiba - Βαράμε Υπερωρίες στο Τόκιο
Ο ύπνος μου άργησε πάλι μια αιωνιότητα και μια ημέρα, το πήρα απόφαση ότι θα βρυκολακιάσω σ αυτό το ταξίδι, προσθέσαμε πάντως μία ώρα plus στο πρωινό ξύπνημα κι ας ξεκινούσαμε κάλλιο αργά παρά αργότερα...
Το μενού σήμερα ξεκινούσε με το Imperial Palace, που όπως προδίδει το ονοματάκι του, είναι το Παλάτι του Αυτοκράτορα που ουσιαστικά βλέπεις μια μικρή άποψη εξωτερικά, κάναμε μια τσάρκα και χαζέψαμε το όμορφο ποταμάκι.
Η πύλη
Αυτό είναι το σημείο που τραβήχτηκε η όμορφη εισαγωγική φωτό της παρέας μας.
Συνέχεια με την πιο αριστοκρατική εμπορική οδό του Τόκιο, την πασίγνωστη Ginza.
Ξανά μανά τρένο, είχαμε ήδη εξοικειωθεί με το φοβερό σύστημα συγκοινωνιών της πόλης, τόσα εκατομμύρια ψυχές, ατελείωτος συνωστισμός κι όμως όλα λειτουργούσαν ρολόι.
Καταρχάς το ένα τρένο διαδέχονταν το επόμενο, μιλάμε για δευτερόλεπτα αναμονής, φοβερό.
Πριν φτάσουμε στη φημισμένη λεωφόρο Chuo Dori, η μικρή της παρέας, η Κάτσικο, που είχε ξεσηκώσει όλες τις φαγητο-μοντερνιές που κυκλοφορούν στο Τικ Τοκ, επέμενε να μας περάσει από ένα διάσημο στέκι για μπραντς. Καλά-καλά πρωινό δεν είχαμε φάει ακόμα, μετά το μπραντς μας έβλεπα να σερνόμαστε σαν τα φίδια, καλά θα πάει η μέρα!
Το διάσημο εκ των ινφλουένσερς στέκι, επί της ουσίας ήταν μια τρύπα και απέξω ουρά τετραγώνου που περίμεναν τι ακριβώς;;;
Στραβώσαμε με τη μία οι boomers, αλλά για καλή της τύχη υπήρχε παρακείμενο πάρκο με τραπέζια πικνικ, η μικρή ανέλαβε να περιμένει στην ουρά υποσχόμενη γαστριμαργικές πανδαισίες, εμείς χαβαλεδιάζαμε ξεκούραστοι, κοροϊδεύοντας τα σόσιαλ που έχουν κάνει διάσημους τους πουθενάδες όλου του κόσμου.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας όμως, όταν η νεαρά επέστρεψε με κάτι περίεργα ντόνατς; να τα πω; μπουγάτσες να τα πω;
Δεν ξέρω πως να τα πω, αλλά παίζει να ήταν ό,τι ωραιότερο έχω γευτεί σε γλυκό στη ζωή μου!
Το δικό μου είχε γεύση κρεμ μπουλέ και ευχαρίστως γουρούνιαζα ακόμη ένα, όμως έδειξα χαρακτήρα κι έφαγα μόνο αυτό που μου αναλογούσε.
Αυτό είχε γεύση μάγκο, κόλαση κ αυτό, πωπω τα είδα ξανά και με έπιασε λιγούρα.
Παίρνω πίσω τις μπούρδες που είπα πριν τα γευτώ και βάζω τη διεύθυνση του μαγαζιού για τους μελλοντικούς λιχούδηδες.
Age.3 GINZA · Japan, 〒104-0061 Tokyo, Chuo City, Ginza, 1 Chome−24−11 杉浦ビル 1Ｆ
Η Ginza από την άλλη δεν μας προκάλεσε τον ίδιο ενθουσιασμό. Μια πλατιά λεωφόρος με ακριβά καταστήματα όπως οπουδήποτε στον κόσμο.
αυτό ήταν ωραίο! Η βιτρίνα της Τoyota.
Εμείς είμαστε για κανά Zara και πολύ μας είναι, οπότε τι να κάνουμε έξω από τις Βουιτόν;
Αυτό που είχε ενδιαφέρον ήταν ότι στις ταράτσες των κτιρίων έχουν φτιάξει κανονικά πάρκα οι αθεόφοβοι!
Το πήραμε πρέφα από ένα πολυκατάστημα απέναντι και φυσικά τρέξαμε να το τσεκάρουμε
με τα φυτά και το γρασίδι του!
Ακριβή θέα
Σκέφτομαι από που να ψωνίσω
Βγήκαμε ξανά στο δρόμο για να δούμε το πολύπαθο θέατρο Kabukiza
που έχει καταστραφεί από φωτιά, σεισμό και βομβαρδισμούς, αλλά ανακατασκευάστηκε και στεκόταν μόνο του παραδοσιακό, ανάμεσα από τα σύγχρονα κτίρια.
Μία φωτό, μεταβολή και αλλαγή πορείας.
Φύγαμε για την ανοιχτή αγορά τροφίμων της πόλης γύρω στο χιλιόμετρο από κει που είμασταν, το πήραμε ποδαράτο.
Θα μου πεις πεινάσατε κιόλας; Ε δεν είχαμε πεινάσει σοβαρά αλλά έτσι βόλευε στο πρόγραμμα κ επίσης κλείνουν νωρίς αυτά οπότε οριακά την προλαβαίναμε (ή και όχι).
Στην πράξη είχε αρκετά μαγαζιά ανοιχτά, οι τιμές όμως αρκετά τσουχτερές, τα ίδια πράγματα συνοικιακά τα έτρωγες στη μισή τιμή και ακόμη πιο κάτω.
Δοκίμασα ένα σούσι με σολομό που ήταν συμπαθητικό
και αυτό που μοιάζει με λουκουμά αλλά ήταν λίγο χάλια
Για να είμαι ειλικρινής ούτε η Tsukiji Market μας άρεσε, Cancel τη Ginza, cancel και τη Tsukiji, θα μας πείτε τίποτα ιδιότροπους όπου νάναι
Φύγαμε για το Teams Lab Planet Museum, το οποίο είναι τεχνολογικό διαδραστικό μουσείο -δεν είχα ξαναδεί τίποτα ανάλογο στη ζωή μου, είχα κλείσει εισιτήρια βδομάδες για να προλάβω το sold out με τιμή στα 27 € (αλμυρούτσικο).
Μπαίνεις με την ώρα που έχεις κλείσει, ακόμη κ έτσι υπάρχει ουρά όμως, περιμέναμε περίπου μισή ώρα όρθιοι πριν μπούμε, βάζεις όλα σου τα πράγματα σε λόκερ και συνεχίζεις στο μουσείο ξυπόλητος μόνο με το κινητό σου.
Ωραία εμπειρία, εντυπωσιαστήκαμε, αλλά ως παρέα επίσης παίξαμε πολύ, διασκεδάσαμε, ως συνήθως είμαστε δημιουργικοί με τις φωτογραφίες και τα βίντεο και ως οφείλαμε το ρίξαμε στη σαχλαμάρα και γελάσαμε πολύ. 'Αξια τα 27 ευρώπουλα.
Eίχε κάτι τέτοια
και τέτοια...αλλά άντε να βγάλεις άκρη τι είναι από μια φωτογραφία
Ψηφιακές αναπαραστάσεις με όλο το ζωικό βασίλειο, πραγματικά απίθανο!
εδώ ποζάρω με κάτι τεράστιες μπάλες (ενώ τα αγόρια έκαναν κάτι σαχλά βίντεο που δεν αρμόζουν στην ηλικία τους, τσιλικάκια με τις μπάλες, κοτζάμ μαντράχαλοι)
Ενώ παρακάτω στον κήπο με τις ορχιδέες προσαρμόστηκα στο περιβάλλον μου
Ούτε στο κλείσιμο θα με έπαιρναν είδηση, φοβερή έμπνευση το φορεματάκι
Έκανα βιντεάκια από όλες τις αίθουσες και το ένωσα σε ταινία, όποιος θέλει ρίχνει μια ματιά.
- YouTube
Χαλαρωμένοι από την εμπειρία βγήκαμε στη νύχτα.
'Εξω από το μουσείο περνάει η γραμμή Yurikamome με το υπέργειο τρένο που διασχίζει το νότιο τομέα της πόλης ανάμεσα από τους ουρανοξύστες, κάνοντας τέρμα στο λιμάνι και την περιοχή Odaiba. H @varioAthens με ξεστράβωσε για το συγκεκριμένο και την ευχαριστώ πολύ για ένα από τα highlights του ταξιδιού.
Από το σταθμό που ανεβήκαμε το τρενάκι ήταν άδειο-δεν έχει οδηγό (κάτι σαν το μετρό Θεσσαλονίκης), οι κυρίες πιάσαμε στασίδι πρώτη μούρη και απολαύσαμε την υπερπαραγωγή της διαδρομής.
η Rainbow Bridge
Από το βιντεάκι φαίνεται καλύτερα
- YouTube
Η διαδρομή διήρκεσε σίγουρα ένα 40λεπτο, όμως προοδευτικά το τρένο γέμισε ασφυχτικά με κοστουμαρισμένους Ιάπωνες, ήταν η ώρα που σχολούσαν από τη δουλειά και οι περισσότεροι κατέβηκαν μαζί μας στον τερματικό σταθμό για να αλλάξουν τρένο.
Δυστυχώς οι άντρες της παρέας που κάθονταν πιο πίσω δεν είχαν θέα στη διαδρομή και τα είδαν κ αυτοί από τα βιντεάκια.
Εγώ πάντως ξετρελάθηκα,
Στην Odaiba, οι δυτικοί τουρίστες ήταν πια δυσεύρετοι, τα μαγαζιά ήταν λόκαλ και φίσκα από παρέες συναδέλφων, που μετά το σχόλασμα τρωγόπιναν και μιλούσαν φωναχτά, η τέλεια αντίθεση με την σιωπηλή μουντρουχαλίαση της ημερήσιας εικόνας.
Βρήκαμε ένα ταβερνείο πιο γραφικό δε γινόταν. Μόνο Ιάπωνες οι θαμώνες, δίχως ίχνος τουρίστα και αγγλικά για δείγμα. Παραγγείλαμε μεζέδες και σάκε από τις φωτογραφίες, ό,τι τρωγόταν το ξαναπαίρναμε, φέρε το ένα, φέρε το άλλο και τριγύρω μας οι χαρτογιακάδες Ιάπωνες να χαλάνε τον κόσμο, το βράδι γινόταν όλο και καλύτερο. Ότι πιο αυθεντικό πετύχαμε, έχει την αξία του.
Μετά από αυτό κάναμε δεύτερο γύρο σε σουσάδικο παραδίπλα, περνάνε τα πιατάκια με το σούσι από μπροστά σου, παίρνεις όσα θέλεις και στο τέλος πληρώνεις με βάσει τα άδεια πιατάκια που έχεις μπροστά σου.
Από κει που βρεθήκαμε χρειαστήκαμε σχεδόν ολόκληρη ώρα για να επιστρέψουμε στη βάση μας, είχαμε συμπληρώσει 12ωρο έξω, η διαπίστωση προέκυπτε πια ομόφωνα, η πόλη άξιζε την ώρα που άναβαν τα φώτα. Εκείνη ήταν η ώρα που αποκτούσε προσωπικότητα και τα vibe που τόσο της έλειπαν στο φως της ημέρας.
Ο σχεδιασμός μου αποδεικνυόταν εντελώς λανθασμένος.
Ιδανικά θα έπρεπε να κοιμόμασταν τις ώρες της ημέρας, άσε που θα μας έβγαινε πιο φυσικά αντί για τις κουκουβάγιες που μας είχε καταντήσει το τζετ λαγκ, να κοπροσκυλιάζαμε ξεκούραστοι τις νύχτες, παρατηρώντας τις συνήθειες των ντόπιων να μεταμορφώνονται κάτω τα έντονα φώτα των videowalls, των επιγραφών νέον και τη χαλαρότητα της διάθεσης.
Ο ύπνος μου άργησε πάλι μια αιωνιότητα και μια ημέρα, το πήρα απόφαση ότι θα βρυκολακιάσω σ αυτό το ταξίδι, προσθέσαμε πάντως μία ώρα plus στο πρωινό ξύπνημα κι ας ξεκινούσαμε κάλλιο αργά παρά αργότερα...
Το μενού σήμερα ξεκινούσε με το Imperial Palace, που όπως προδίδει το ονοματάκι του, είναι το Παλάτι του Αυτοκράτορα που ουσιαστικά βλέπεις μια μικρή άποψη εξωτερικά, κάναμε μια τσάρκα και χαζέψαμε το όμορφο ποταμάκι.
Η πύλη
Αυτό είναι το σημείο που τραβήχτηκε η όμορφη εισαγωγική φωτό της παρέας μας.
Συνέχεια με την πιο αριστοκρατική εμπορική οδό του Τόκιο, την πασίγνωστη Ginza.
Ξανά μανά τρένο, είχαμε ήδη εξοικειωθεί με το φοβερό σύστημα συγκοινωνιών της πόλης, τόσα εκατομμύρια ψυχές, ατελείωτος συνωστισμός κι όμως όλα λειτουργούσαν ρολόι.
Καταρχάς το ένα τρένο διαδέχονταν το επόμενο, μιλάμε για δευτερόλεπτα αναμονής, φοβερό.
Πριν φτάσουμε στη φημισμένη λεωφόρο Chuo Dori, η μικρή της παρέας, η Κάτσικο, που είχε ξεσηκώσει όλες τις φαγητο-μοντερνιές που κυκλοφορούν στο Τικ Τοκ, επέμενε να μας περάσει από ένα διάσημο στέκι για μπραντς. Καλά-καλά πρωινό δεν είχαμε φάει ακόμα, μετά το μπραντς μας έβλεπα να σερνόμαστε σαν τα φίδια, καλά θα πάει η μέρα!
Το διάσημο εκ των ινφλουένσερς στέκι, επί της ουσίας ήταν μια τρύπα και απέξω ουρά τετραγώνου που περίμεναν τι ακριβώς;;;
Στραβώσαμε με τη μία οι boomers, αλλά για καλή της τύχη υπήρχε παρακείμενο πάρκο με τραπέζια πικνικ, η μικρή ανέλαβε να περιμένει στην ουρά υποσχόμενη γαστριμαργικές πανδαισίες, εμείς χαβαλεδιάζαμε ξεκούραστοι, κοροϊδεύοντας τα σόσιαλ που έχουν κάνει διάσημους τους πουθενάδες όλου του κόσμου.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας όμως, όταν η νεαρά επέστρεψε με κάτι περίεργα ντόνατς; να τα πω; μπουγάτσες να τα πω;
Δεν ξέρω πως να τα πω, αλλά παίζει να ήταν ό,τι ωραιότερο έχω γευτεί σε γλυκό στη ζωή μου!
Το δικό μου είχε γεύση κρεμ μπουλέ και ευχαρίστως γουρούνιαζα ακόμη ένα, όμως έδειξα χαρακτήρα κι έφαγα μόνο αυτό που μου αναλογούσε.
Αυτό είχε γεύση μάγκο, κόλαση κ αυτό, πωπω τα είδα ξανά και με έπιασε λιγούρα.
Παίρνω πίσω τις μπούρδες που είπα πριν τα γευτώ και βάζω τη διεύθυνση του μαγαζιού για τους μελλοντικούς λιχούδηδες.
Age.3 GINZA · Japan, 〒104-0061 Tokyo, Chuo City, Ginza, 1 Chome−24−11 杉浦ビル 1Ｆ
Η Ginza από την άλλη δεν μας προκάλεσε τον ίδιο ενθουσιασμό. Μια πλατιά λεωφόρος με ακριβά καταστήματα όπως οπουδήποτε στον κόσμο.
αυτό ήταν ωραίο! Η βιτρίνα της Τoyota.
Εμείς είμαστε για κανά Zara και πολύ μας είναι, οπότε τι να κάνουμε έξω από τις Βουιτόν;
Αυτό που είχε ενδιαφέρον ήταν ότι στις ταράτσες των κτιρίων έχουν φτιάξει κανονικά πάρκα οι αθεόφοβοι!
Το πήραμε πρέφα από ένα πολυκατάστημα απέναντι και φυσικά τρέξαμε να το τσεκάρουμε
με τα φυτά και το γρασίδι του!
Ακριβή θέα
Σκέφτομαι από που να ψωνίσω
Βγήκαμε ξανά στο δρόμο για να δούμε το πολύπαθο θέατρο Kabukiza
που έχει καταστραφεί από φωτιά, σεισμό και βομβαρδισμούς, αλλά ανακατασκευάστηκε και στεκόταν μόνο του παραδοσιακό, ανάμεσα από τα σύγχρονα κτίρια.
Μία φωτό, μεταβολή και αλλαγή πορείας.
Φύγαμε για την ανοιχτή αγορά τροφίμων της πόλης γύρω στο χιλιόμετρο από κει που είμασταν, το πήραμε ποδαράτο.
Θα μου πεις πεινάσατε κιόλας; Ε δεν είχαμε πεινάσει σοβαρά αλλά έτσι βόλευε στο πρόγραμμα κ επίσης κλείνουν νωρίς αυτά οπότε οριακά την προλαβαίναμε (ή και όχι).
Στην πράξη είχε αρκετά μαγαζιά ανοιχτά, οι τιμές όμως αρκετά τσουχτερές, τα ίδια πράγματα συνοικιακά τα έτρωγες στη μισή τιμή και ακόμη πιο κάτω.
Δοκίμασα ένα σούσι με σολομό που ήταν συμπαθητικό
και αυτό που μοιάζει με λουκουμά αλλά ήταν λίγο χάλια
Για να είμαι ειλικρινής ούτε η Tsukiji Market μας άρεσε, Cancel τη Ginza, cancel και τη Tsukiji, θα μας πείτε τίποτα ιδιότροπους όπου νάναι
Φύγαμε για το Teams Lab Planet Museum, το οποίο είναι τεχνολογικό διαδραστικό μουσείο -δεν είχα ξαναδεί τίποτα ανάλογο στη ζωή μου, είχα κλείσει εισιτήρια βδομάδες για να προλάβω το sold out με τιμή στα 27 € (αλμυρούτσικο).
Μπαίνεις με την ώρα που έχεις κλείσει, ακόμη κ έτσι υπάρχει ουρά όμως, περιμέναμε περίπου μισή ώρα όρθιοι πριν μπούμε, βάζεις όλα σου τα πράγματα σε λόκερ και συνεχίζεις στο μουσείο ξυπόλητος μόνο με το κινητό σου.
Ωραία εμπειρία, εντυπωσιαστήκαμε, αλλά ως παρέα επίσης παίξαμε πολύ, διασκεδάσαμε, ως συνήθως είμαστε δημιουργικοί με τις φωτογραφίες και τα βίντεο και ως οφείλαμε το ρίξαμε στη σαχλαμάρα και γελάσαμε πολύ. 'Αξια τα 27 ευρώπουλα.
Eίχε κάτι τέτοια
και τέτοια...αλλά άντε να βγάλεις άκρη τι είναι από μια φωτογραφία
Ψηφιακές αναπαραστάσεις με όλο το ζωικό βασίλειο, πραγματικά απίθανο!
εδώ ποζάρω με κάτι τεράστιες μπάλες (ενώ τα αγόρια έκαναν κάτι σαχλά βίντεο που δεν αρμόζουν στην ηλικία τους, τσιλικάκια με τις μπάλες, κοτζάμ μαντράχαλοι)
Ενώ παρακάτω στον κήπο με τις ορχιδέες προσαρμόστηκα στο περιβάλλον μου
Ούτε στο κλείσιμο θα με έπαιρναν είδηση, φοβερή έμπνευση το φορεματάκι
Έκανα βιντεάκια από όλες τις αίθουσες και το ένωσα σε ταινία, όποιος θέλει ρίχνει μια ματιά.
- YouTube
Χαλαρωμένοι από την εμπειρία βγήκαμε στη νύχτα.
'Εξω από το μουσείο περνάει η γραμμή Yurikamome με το υπέργειο τρένο που διασχίζει το νότιο τομέα της πόλης ανάμεσα από τους ουρανοξύστες, κάνοντας τέρμα στο λιμάνι και την περιοχή Odaiba. H @varioAthens με ξεστράβωσε για το συγκεκριμένο και την ευχαριστώ πολύ για ένα από τα highlights του ταξιδιού.
Από το σταθμό που ανεβήκαμε το τρενάκι ήταν άδειο-δεν έχει οδηγό (κάτι σαν το μετρό Θεσσαλονίκης), οι κυρίες πιάσαμε στασίδι πρώτη μούρη και απολαύσαμε την υπερπαραγωγή της διαδρομής.
η Rainbow Bridge
Από το βιντεάκι φαίνεται καλύτερα
- YouTube
Η διαδρομή διήρκεσε σίγουρα ένα 40λεπτο, όμως προοδευτικά το τρένο γέμισε ασφυχτικά με κοστουμαρισμένους Ιάπωνες, ήταν η ώρα που σχολούσαν από τη δουλειά και οι περισσότεροι κατέβηκαν μαζί μας στον τερματικό σταθμό για να αλλάξουν τρένο.
Δυστυχώς οι άντρες της παρέας που κάθονταν πιο πίσω δεν είχαν θέα στη διαδρομή και τα είδαν κ αυτοί από τα βιντεάκια.
Εγώ πάντως ξετρελάθηκα,
Στην Odaiba, οι δυτικοί τουρίστες ήταν πια δυσεύρετοι, τα μαγαζιά ήταν λόκαλ και φίσκα από παρέες συναδέλφων, που μετά το σχόλασμα τρωγόπιναν και μιλούσαν φωναχτά, η τέλεια αντίθεση με την σιωπηλή μουντρουχαλίαση της ημερήσιας εικόνας.
Βρήκαμε ένα ταβερνείο πιο γραφικό δε γινόταν. Μόνο Ιάπωνες οι θαμώνες, δίχως ίχνος τουρίστα και αγγλικά για δείγμα. Παραγγείλαμε μεζέδες και σάκε από τις φωτογραφίες, ό,τι τρωγόταν το ξαναπαίρναμε, φέρε το ένα, φέρε το άλλο και τριγύρω μας οι χαρτογιακάδες Ιάπωνες να χαλάνε τον κόσμο, το βράδι γινόταν όλο και καλύτερο. Ότι πιο αυθεντικό πετύχαμε, έχει την αξία του.
Μετά από αυτό κάναμε δεύτερο γύρο σε σουσάδικο παραδίπλα, περνάνε τα πιατάκια με το σούσι από μπροστά σου, παίρνεις όσα θέλεις και στο τέλος πληρώνεις με βάσει τα άδεια πιατάκια που έχεις μπροστά σου.
Από κει που βρεθήκαμε χρειαστήκαμε σχεδόν ολόκληρη ώρα για να επιστρέψουμε στη βάση μας, είχαμε συμπληρώσει 12ωρο έξω, η διαπίστωση προέκυπτε πια ομόφωνα, η πόλη άξιζε την ώρα που άναβαν τα φώτα. Εκείνη ήταν η ώρα που αποκτούσε προσωπικότητα και τα vibe που τόσο της έλειπαν στο φως της ημέρας.
Ο σχεδιασμός μου αποδεικνυόταν εντελώς λανθασμένος.
Ιδανικά θα έπρεπε να κοιμόμασταν τις ώρες της ημέρας, άσε που θα μας έβγαινε πιο φυσικά αντί για τις κουκουβάγιες που μας είχε καταντήσει το τζετ λαγκ, να κοπροσκυλιάζαμε ξεκούραστοι τις νύχτες, παρατηρώντας τις συνήθειες των ντόπιων να μεταμορφώνονται κάτω τα έντονα φώτα των videowalls, των επιγραφών νέον και τη χαλαρότητα της διάθεσης.
Last edited by a moderator:
).
