Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ιαπωνία Made in Japan

[evaT]

Απολογισμός – Λοιπές πληροφορίες


Όσο κι αν η Ιαπωνία ήταν για χρόνια άπιαστο (όπως πίστευα) όνειρο, η πραγματικότητα τελικά, δεν με δικαίωσε.
Υποψιάζομαι πως είναι από τις περιπτώσεις που όταν ονειρευόμαστε κάτι πολύ, δημιουργούμε άθελα προσδοκίες και περιμένουμε πράγματα που όμως δεν υπάρχουν.
Καταλάβαινα ήδη από τις πρώτες μέρες ότι δυσκολευόμουν να συμπαθήσω τον τόπο, δεν μου έβγαινε αυθόρμητα ο ενθουσιασμός που με έχω συνηθίσει με πλημμυρίζει στα μέρη που με συνεπαίρνουν.
Πριν πέσετε όλοι να με φάτε, δεν είναι αυτό που νομίζετε, δίχως αντίρρηση πρόκειται για μια χώρα με τεράστιο ενδιαφέρον, ασυνήθιστες εικόνες, άλλος πλανήτης σε σχέση με εμάς.
Ωστόσο δεν κατάφερα να συνδεθώ συναισθηματικά και δεν έχω και μια καλή εξήγηση.
Σα βγήκες ραντεβού με τον τέλειο άντρα, ήταν ψηλός, εμφανίσιμος, με σωστή δόση αυτοεκτίμησης και χιούμορ, μιλήσατε και περνούσες καλά, όμως η χημεία αγνοείτο και δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα γι αυτό. Δεν έγινε το κλικ.

‘Ετσι και γω με την Ιαπωνία. Το προσπαθήσαμε, αλλά δεν μας βγήκε. Όπως μου είπαν μερικοί, φάνηκε και στα κείμενά μου. Σα να τα ξεπετούσα τα κεφάλαια, δεν ήμουν συναισθηματική και χυμώδης όπως για άλλα ταξίδια.

‘Ένα κομμάτι της απογοήτευσης αφορά σίγουρα τους μοναχικούς εσωστρεφείς Ιάπωνες, με τους οποίους δύσκολα θα αλληλεπιδράσεις. Δεν θα πιάσεις ψιλή κουβέντα, δεν θα μάθεις κάτι για τον τρόπο ζωής τους, είναι πάντα χαμογελαστοί κ ευγενικοί όταν σε εξυπηρετούν αλλά ως εκεί. Κατά βάθος βγάζουν μια παγωμάρα, δε θέλουν ρε παιδί μου. Red flag.
Πόλεις στην πλειονότητα, άχαρες, μουντές, καταθλιπτικές, ταιριαστές με τη διάθεση των κατοίκων τους. Red flag ξανά.
Με εξαίρεση την υπέροχη παλιά πόλη του Κιότο που όμως δεν χάρηκα όσο θα ήθελα, υποφέρει άλλωστε σοβαρά από τις επιπτώσεις του υπερτουρισμού.
Αντίθετα, η πληθωρική φθινοπωρινή φύση στην εξοχή μας αποζημίωσε για όλες τις εικόνες που μας στερούσαν οι απρόσωπες πόλεις, χαθήκαμε μέσα σ όλες τις αποχρώσεις της ώχρας των φύλλων, τα κατακόκκινα βασιλικά σφενδάμια, τους όμορφους κήπους και τα εμβληματικά τέμπλα που γέμισαν χρώμα και γαλήνη τις εκδρομές μας.

Η παρέα όπως πάντα συνεννοήθηκε καλά, τα βρίσκαμε σε όλα και περάσαμε υπέροχα.

Πάμε να τα δούμε ένα-ένα

Πόλεις:

Τόκιο : Ξεκινήσαμε από κει, μας έριξαν στα βαθιά. Η υπερ-πληθυσμιακή πρωτεύουσα που σου ρουφάει την ενέργεια στη διάρκεια της μέρας και σε αναζωογονεί μόλις ανάψουν τα φώτα της νύχτας. Συνωστισμός με τάξη, περσόνες που δύσκολα θα δεις αλλού, έντονα φώτα και άχαρη αισθητική, είτε σε κερδίσει είτε όχι, δεν σ αφήνει αδιάφορο.
Κιότο : Η παλιά πόλη είναι ένα ακριβό κόσμημα που ασφυκτιά μέσα στα πλήθη. Μετανιώνω που δεν βρήκα κουράγιο να ξυπνήσω πολύ πρωί ή να πάω αργά το βράδι για να την αφουγκραστώ δίχως τις ορδές. Η νέα πόλη ομοίως άχρωμη με τις υπόλοιπες. Οι εξορμήσεις όμως με βάση την πόλη, ασυναγώνιστες.
Οσάκα : Οι 24 ώρες που περάσαμε εκεί ήταν πολύ λίγες για να βγάλω ένα αξιόπιστο συμπέρασμα. Ωστόσο μου φάνηκε πιο Ασία από τις υπόλοιπες, σε κάποια σημεία νόμιζα ότι βρίσκομαι στο Ανόι, ή και στη Μπαγκόνγκ όπως έλεγαν οι άλλοι.
Χιροσίμα: Πιο φιλική, πιο ανθρώπινη από τις προηγούμενες, με ειδικό βάρος λόγω της ιστορίας, μας κέρδισε at hello, παίρνει έξτρα πόντους για τα μνημεία της βόμβας που μας καθήλωσαν και την Miyajima που ήταν πιθανώς η καλύτερη εκδρομή του ταξιδιού.

‘Ανθρωποι: Τους παρατηρούσα διαρκώς. Μέσα στα ΜΜΜ είναι ανέκφραστοι και επιμελώς προσηλωμένοι στα κινητά τους. Στο δρόμο κοιτάνε τη δουλειά τους, αν ζητήσεις βοήθεια, ασφαλώς θα σου απαντήσουν πρόθυμα (σε περίπτωση που μιλάνε αγγλικά) αλλά η ευγένεια είναι προϊόν της βαθιάς τους παιδείας και σε καμία περίπτωση αυθόρμητη. Ακολουθούν τους κανόνες σαν ευαγγέλιο και δυσκολεύονται αν τους βάλεις να σκεφτούν έξω από το κουτί. Η νεολαία λατρεύει να ξημεροβραδιάζεται στα games, η κοινωνικότητα ανύπαρκτη. Κατανάλωση στο φουλ, σύνδεση στο μηδέν. Το λες και κοινωνικό πείραμα.

ΜΜΜ : Ο τομέας που εντυπωσιάζει κάθε επισκέπτη. Οι άνθρωποι είναι έτη φωτός μπροστά από όλους,, σε θέματα οργάνωσης, πληροφορίας και ποιότητας μετακινήσεων. Τουλάχιστον σε ότι αφορά τους χαώδεις σταθμούς , το μετρό και τα θαυμαστά υπεράνετα τρένα Shinkansen. Στον αντίποδα τα παλαιάς τεχνολογίας λεωφορεία που προκαλούν το λιγότερο αμηχανία.

Φαγητό : Τρως δίχως ενδοιασμούς και από την τελευταία καντίνα στο δρόμο, έχουν άπειρες επιλογές και τα περισσότερα παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Επίσης παράδεισος για ψαροφάγους, αν εξαιρέσεις τα πανάκριβα εστιατόρια με τα τελετουργικά ψησίματος, το φαγητό είναι πολύ προσιτό, αισθητά φθηνότερο από την Ελλάδα. Yakitori, Ramen, Tempura, Gyosa & Sashimi μερικά μόνο από τα τυπικά ιαπωνικά πιάτα.

Ασφάλεια: ‘Ισως το πιο ξεκούραστο ταξίδι έβερ. Ακόμα και στα πιο πολυσύχναστα μέρη, δεν σκέφτηκα ποτέ να βάλω το ένα μου χέρι πάνω στο τσαντάκι μου για να το προστατεύσω, αυτό δηλαδή που κάνω πάντα, εντός κ εκτός, όταν κυκλοφορώ ανάμεσα σε κόσμο.
Πιστεύω πως αν αφήσεις πορτοφόλι στο κέντρο του Τόκιο κ επιστρέψεις σε κανένα δίωρο, το πιθανότερο είναι να το βρεις στο ίδιο σημείο εκτός αν έχει προλάβει να στο φέρει πίσω η ίδια η αστυνομία.

Χρήματα : Χρειάστηκαν πολλά περισσότερα μετρητά από όσα πίστευα. Σε κανένα αξιοθέατο δεν θυμάμαι να έπαιρναν κάρτα. Ομοίως στα εστιατόρια ειδικά στα μικρά. Βγάζαμε από τα ΑTMs των Convenient Stores με ρέβολουτ που είχαν τη μικρότερη προμήθεια.

Kινητά: εγώ είχα esim από τη Ρέβολουτ και πάλι, δούλεψε τέλεια. Οι άλλοι έβαλαν τοπικές sim, με διάφορα προβλήματα, στις πουλάνε δίχως να παίρνουν ευθύνη για το αν θα λειτουργήσει, χρειάστηκε να «πειράξουν» αρκετές ρυθμίσεις από το τηλέφωνο για να έχουν αποτέλεσμα.

Πρίζες: Θέλει ανταπτοράκι τύπου Α & Β

Τουαλέτες: ‘Οντως; Θα ήταν προσβλητική παράλειψη να μην αναφέρω τίποτα για τις εκπληκτικές τουαλέτες που θα βρεις παντού στη χώρα. Μπαίνει στο τοπ 3 του ταξιδιού μαζί με την ασφάλεια και το καθαρό νεράκι που πίνεται παντού και βρίσκεις πανεύκολα..
Οι hitech θερμαινόμενες λεκάνες βρίσκονται σε κάθε σπίτι, εστιατόριο, ακόμη και στο δρόμο, αν ποτέ μου μείνει κανά φράγκο από τα ταξίδια, θα επενδύσω σε μια τέτοια για να μην ξαναχρειαστεί να της πω αντίο.

Ψώνια: Τρελή ποικιλία σε ποιοτικά ιαπωνικά και κορεάτικα καλλυντικά και είδη περιποίησης, σε αστείες τιμές, επίσης κουζινομάχαιρα και λοιπά κατσαρολικά. Στα παραδοσιακά σουβενίρ όπως tshirts και αναμνηστικά δυσκολευτήκαμε να βρούμε καλαίσθητα προϊόντα. Must try ιαπωνικό ουίσκι και σοκολατάκια με μάτσα.

Κόστος: Με το γιέν σε ιστορικά χαμηλά, το ταξίδι είναι πιο προσιτό από ποτέ.
Μείναμε εντός προϋπολογισμού εύκολα και σας τα παραθέτω αναλυτικά:
Κόστος αεροπορικών: € 762
Διαμονή € 630
Σινκάνσεν: € 340
Εκδρομές συνολικά: € 77
Ταξιδιωτική Ασφάλεια: € 50
Είσοδοι σε μουσεία κλπ: € 50
Εισιτήρια μετρό, ταξί Αμπού Ντάμπι κ μεταφορικά Αθήνα: Θεσσαλονίκη: € 250
Φαγητά-Ποτά: € 450
Ψώνια για μένα: € 200

Σύνολο για ταξίδι 17 ημερών από πόρτα σε πόρτα € 2800

Τελευταίο στατιστικό, τα χιλιόμετρα που διανύσαμε ποδαράτοι: 250 έκαστος, η εφαρμογή μου έστειλε χρυσό μετάλλιο για το Νοέμβριο, για το Δεκέμβριο θα μου στείλει μια περιποιημένη μούντζα.

Δεν μου αρέσει ο όρος ταξίδι ζωής, είναι ένα πολυφορεμένο κλισέ, οφείλω να παραδεχθώ όμως, κυρίως στον εαυτό μου ότι νιώθω πλήρης που κατάφερα να φτάσω τόσο μακριά, αυτό που κάποτε έδειχνε άπιαστο όνειρο, είναι σήμερα ανάμεσα στις αναμνήσεις μου.

‘Ένα ταξίδι εμβληματικό, με πολύ ενδιαφέρον και τροφή για τα μάτια του ταξιδιώτη, θεωρώ ότι για πρώτη φορά οι διαθέσιμες μέρες ήταν δίκαια μοιρασμένες στη χώρα, όμως φαντάζομαι πως αν ποτέ υπάρξει δεύτερη ευκαιρία θα επέλεγα να ανακαλύψω μικρότερες πιο παραδοσιακές πόλεις για να αισθανθώ καλύτερα τον τόπο και τη φιλοσοφία ζωής.

Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά από το γκρουπ μου (το έκανα πριβέ αλλά θέλω και δημόσια), τους φίλους και συνταξιδιώτες μου, για όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε. Εγώ ως (και καλά) αρχηγός, έχω ένα μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το σχεδιασμό, αυτή τη φορά πήγαν όλα καλά, δίχως απρόοπτα και καθυστερήσεις και άλλα σοβαρά ευτράπελα. Ιαπωνία είναι αυτή!

Και ασφαλώς ένα τεράστιο ευχαριστώ για όλους εσάς που με διαβάζετε και αφήνετε ένα σχόλιο που με εμπνέει να συνεχίσω.

Στα επόμενα λοιπόν.

Καλές γιορτές με υγεία για όλους μας!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 16
• 17
• 18

First Προηγούμενη 18 of 18

Go to chapter

Go

[psilos3]

Καλή αρχή Εύα!

αυτός είναι ο τρόπος μου λοιπόν να τιμήσω ένα από αγαπημένα μου γκρουπ, όπως να βγω και από πάνω. Διότι άλλο Alphaville άλλο Deep Purple, πως να το κάνουμε;

Υποκλίνομαι, αγαπώ πολύ τους Deep Purple κι εγώ, άσε που έδωσες και τρομερή ιδέα για όνομα ιστορίας μιλώντας περί αγαπημένων γκρουπ. Όταν κι αν, λέμε τώρα!

μου πέρασε πολύ γρήγορα όταν είδα πως συγγραφέας ήταν η φίλτατη @varioAthens που τη συμπαθώ πολύ

Τέτοια κάνει και σε λίγα χρονάκια πάλι θα μας κατηγορεί που μονοπωλούμε το μελλοντικό διαγωνισμό ιστοριών του Travelstories.

Στα του ταξιδιού, όπως προ είπα η Ιαπωνία αποτελούσε ακαθόριστα, τον δικό μου ονειρεμένο μου προορισμό. Δεν είναι πως είχα διαβάσει πολλά, δεν είχα δει, δεν γνώριζα τίποτε περισσότερο από σκόρπιες γενικές πληροφορίες, όμως η ιδιαίτερη κουλτούρα της χώρα με γοήτευε ανέκαθεν, επιθυμούσα διακαώς να ταξιδέψω εκεί

Επειδή όλα αυτά ίσχυαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό και για μένα, αναμένω καρτερικά να διαβάσω τη δική σου προσέγγιση για τη χώρα κι αν τελικά σε δικαίωσε η επίσκεψη και σε ποιο βαθμό.
Είναι χρόνια που το γυροφέρνω αυτό το ταξίδι και θεωρώ ότι το βρήκες σε πολύ καλή αναλογία τιμής και σωστά έπραξες.

 

[varioAthens]

Ε-Π-Ι-Τ-Ε-Λ-Ο-Υ-Σ... Απο την στιγμη που γυρισες παταω καθε τρεις και λιγο "ανανεωση" των μηνυματων περιμενοντας διακαως την ιστορια σου... οχι μονο γιατι θελω να ξαναζησω την Ιαπωνια αλλα και γιατι παντα απολαμβανω τις ιστοριες σου...
Εισαι αγαπημενη μου συγγραφεας και -πλεον μπορω να πω με σιγουρια- και πολυ ξεχωριστος ανθρωπος (ξερεις εσυ!! ).
Χαιρομαι που πραγματοποιησες το ταξιδι-ονειρο... ελπιζω να με συγχωρησεις που σου βγηκα στην στροφη με κλεψιμο του τιτλου...
Πιανω θεση και αναμενω με ανυπομονησια!!!

 

[evaT]

Υποκλίνομαι, αγαπώ πολύ τους Deep Purple κι εγώ, άσε που έδωσες και τρομερή ιδέα για όνομα ιστορίας μιλώντας περί αγαπημένων γκρουπ. Όταν κι αν, λέμε τώρα!

Από μένα είναι ΝΑΙ!!!!

Εισαι αγαπημενη μου συγγραφεας και -πλεον μπορω να πω με σιγουρια- και πολυ ξεχωριστος ανθρωπος (ξερεις εσυ!! ).

με σκλαβώνεις ρε! θα πιούμε εκείνο το ρημαδοκαφέ όταν ξαναέρθω κάτω...

 

[varioAthens]

με σκλαβώνεις ρε! θα πιούμε εκείνο το ρημαδοκαφέ όταν ξαναέρθω κάτω...

Μονο καφε; Θα το καψουμε κυρ Στεφανε!!!

 

[evaT]

Προετοιμασία ταξιδιού

Εδώ έπεσε μελέτη, όχι αστεία.

Ούτε εξετάσεις να έδινα, τόσες εργατοώρες.

Πάντα ξεκινάω με τραβελστόρις, ερωτήσεις σε ξένες (συνήθως) ομάδες στο fb, στη συνέχεια ytube, καθημερινό γκουγκλάρισμα για το ένα και το άλλο και ατελείωτο πρηξίδι σε όσους φίλους έκαναν το ταξίδι πρόσφατα, με αυτό τον τρόπο έφτυσε αίμα η @varioAthens για τον τίτλο, τον τελευταίο μήνα την ξεκινούσα από το πρωί με απορία και πολλές φορές πιάναμε νύχτα…


Σε αυτό το ταξίδι για πρώτη φορά έβαλα στο παιχνίδι και το ΑΙ. Διερευνητικά στην αρχή, με λίγο περισσότερη αποφασιστικότητα στη συνέχεια, έδινε ιδέες, μου τακτοποιούσε τα αξιοθέατα σε βολική σειρά, έβαζε emojis και ψαγμένα συμβολάκια στο προγραμματάκι μου, επίσης όμως έκανε φρικαλέα λάθη, τόσο σε διαδρομές όσο και σε τιμές, έπρεπε να τον τσεκάρω κάθε τρεις και λίγο, κάθε φορά που του επεσήμανα ένα λάθος ζητούσε συγνώμη και έβρισκε μια φθηνή δικαιολογία του τύπου «ναι συγνώμη αλλά υπάρχει και άλλος δρόμος με το ίδιο όνομα και μπερδεύτηκα», έτσι θυμήθηκα την εποχή που διάβαζα τα παιδιά μου για το σχολείο.


Ωραία τα επεράσαμε τα δυό μας όλο τον Αύγουστο που ο λαός έκανε τα μπάνια του και γω έβραζα πίσω στην άδεια πόλη, φυλάγοντας τις πολύτιμες μέρες της άδειάς μου. Στο γραφείο δεν χτυπούσε ούτε τηλέφωνο κι έτσι ο σχεδιασμός μου προχωρούσε γοργά.


Προσπάθησα δίχως μεγάλη επιτυχία να προσθέσω ένα διήμερο στο μοναστηριακό Koyasan, για να ζήσουμε την εμπειρία σε ryokan μαζί με τους καλόγερους σε μια πανέμορφη κατάφυτη τοποθεσία, μόνο που το Instagram έκανε δουλίτσα γι αυτούς και η διανυκτέρευση έπιασε την τιμή του χρυσού.
'Εριξα εύκολα άκυρο και μοίρασα τις μέρες έτσι ώστε να εξυπηρετείται το τίμιο budget μας.
5 διανυκτερεύσεις στο Τόκιο, 4 Κιότο, 1 Οσάκα και 3 Χιροσίμα, πήρα και τη βοήθεια του Σαλαμοκασεράκη με τα off the beaten path, για να βρούμε μια ψαγμένη εκδρομή κάπου στην ιαπωνική επαρχία χωρίς τις ορδές των Δυτικών τουριστών.


Μετακινήσεις όλες με Shinkansen (bullet train), το συνολικό ποσό δεν δικαιολογούσε το JR pass, αγόρασα όλα τα εισιτήρια online μεμονωμένα, για να έχω τις εκτυπώσεις μαζί μου και να μην καθυστερούμε στους σταθμούς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.


Με το γιεν σε ιστορικά χαμηλά, το ταξίδι συμφέρει όλο και περισσότερο. Ωστόσο το μεγαλύτερο τσάλεντζ στο σχεδιασμό παραμένει η «ακριβή» διαμονή κυρίως στο Τόκιο.
Το πλεονέκτημα της 6άδας ήταν ότι προσανατολίστηκα απευθείας σε διαμερίσματα αντί για τα στριμόκωλα ξενοδοχεία, ώστε να κερδίσουμε σε χρήμα και άνεση.


Ακόμη κ έτσι όμως, στο Τόκιο οι επιλογές σε λογική τιμή ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Ξεκίνησα τις κρατήσεις με δικαίωμα ακύρωσης και θα τα ξαναέβλεπα αργότερα.

Από κει και πέρα, μελέτησα κάθε διαδρομή, τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ, αξιοθέατα και πρόσβαση, εκδρομές, πρακτικά θέματα , φαγητό, ήθη κ έθιμα, πιθανές αγορές και δε συμμαζεύεται….
Κάηκα!

Προς υπεράσπισή μου, η ευθύνη του να οργανώνεις κάτι για τόσα άτομα, δεν είναι μικρή. Γνωρίζοντας ότι κανένας άλλος δεν θα ψάξει το παραμικρό, όφειλα να είμαι όσο τον δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένη.

Δε βαριέσαι, το έχω, γεννήθηκα έτοιμη!


Μέχρι τα μέσα Οκτώβρη, έκανα τις τελικές αλλαγές στα καταλύματα, άλλαξα τη διαμονή στο Τόκιο όταν βρήκα φοβερή τοποθεσία στο Σιντζούκου σε συμφέρουσα τιμή, ξανά μανά όλες τις διαδρομές από τη νέα τοποθεσία, έκανα τις διατυπώσεις για Immigrations, Qr codes, κατέβασα εφαρμογές στο κινητό, συνεννοήσεις για τις δωρεάν παροχές του ‘Αμπου Ντάμπι, και εξέδωσα ένα 45σέλιδο pdf με όλες τις πληροφορίες του ταξιδιού -κανονική πτυχιακή εργασία, το καρφίτσωσα στη συνομιλία, αλλά αμφιβάλλω ότι του έριξαν παραπάνω από μια φευγαλέα ματιά-εκτός από την Κάτσικο που διόρισα επίτιμη βοηθό), σε κάθε περίπτωση πάντως ο καιρός έφτασε, αποχαιρετήσαμε τον Σαλαμοκασεράκη που ξεκινούσε το ταξίδι μέσω Βουδαπέστης και περιμέναμε στωικά τη σειρά μας.

Ξημερώματα της 3ης Νοεμβρίου με αεροπλάνα και βαπόρια, σόρι αυτοκίνητα, βρεθήκαμε στο Βενιζέλος, παραδώσαμε αποσκευές, είμαστε πια στο σημείο μηδέν, εκεί που έχει τελειώσει η πολύμηνη προσμονή και ξεκινάει το κυριολεκτικό ταξίδι, έτοιμοι να δημιουργήσουμε αναμνήσεις και να γράψουμε τη δική μας μικρή ταξιδιωτική ιστορία.

 

[varioAthens]

Ενα θα σου πω: εχω φτασει στο σημειο να μαλωνω με το ΑΙ
Μα πραγματικα απανταει πολλες βλακειες και οταν το επισημαινω (γιατι τετοια ειμαι) παει να τα μπαλωσει και τσαντιζομαι περισσοτερο... ειμαι του γιατρου δεν το συζητω

 

[giannoula]

Δεν ξέρω για ποιο από όλα θα συμφωνήσω! Για τους Purple?? για το ταξίδι που πήγα με χαμηλές προσδοκίες και έγινε ένα απ΄' τα πιο αγαπημένα μου;; για τις εργατοώρες που ξόδεψα μήνες ολόκληρους για να το οργανώσω; ένα θα σου πω! Το δικό μου PDF είχε 85 σελίδες και μάλιστα εκτυπωμένες! Αφού όταν γυρίσαμε το σακίδιο ήταν 1 κιλό λιγότερο περιμένω με αγωνία τις εντυπώσεις σου αφού εμείς γυρίσαμε σχεδόν 1 μήνα πριν

 

[evaT]

Το δικό μου PDF είχε 85 σελίδες και μάλιστα εκτυπωμένες

Χαχα θα το πω στους άλλους που με λένε υπερβολική!

Βέβαια εγώ μάλλον διαμόρφωσα διαφορετική άποψη για τη χώρα. Θα τα ξεδιπλώσω στη συνέχεια.

 

[evaT]

Αθήνα – ‘Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, ημέρα ταξιδιού και προσγειωθήκαμε σ έναν άλλο πλανήτη

Η πρώτη πτήση ήταν 5ωρη, κύλησε γρήγορα, με έναν απαραίτητο υπνάκο, είμασταν όλοι σχεδόν άυπνοι. Ο Αριβάτσο μάλιστα που ξεκίνησε τελευταίος με τα κορίτσια, οδηγούσε όλη νύχτα το Θεσσαλονίκη-Αθήνα.

Στο αεροδρόμιο του 'Αμπου Ντάμπι είχαμε 8ωρο layover. Εντυπωσιαστήκαμε από το μέγεθος, τη χλίδα και την ησυχία, παρότι ο πίνακας ήταν γεμάτος με πτήσεις, στο τέρμιναλ επικρατούσε ασυνήθιστη ηρεμία.

Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, μέσα στο κέφι για το ταξίδι που ξεκινούσε, μέχρι που μας νίκησε η νύστα και πιάσαμε στασίδι να κλείσουμε λιγάκι τα μάτια μας.

Το βραδάκι ήρθε επιτέλους η ώρα της επιβίβασης

Μας στοίβαξαν στις μεσαίες θέσεις, ασφυχτικά μικρός ο χώρος, αυτή τη φορά είχα όμως προνοήσει και προμηθεύτηκα κάτι ιμάντες από τα τέμου, τους προσαρμόζεις στο τραπεζάκι και στηρίζεις τα πόδια σου, έκαναν δουλίτσα.

Μας σέρβιραν αυτό

Στις μεγάλες πτήσεις κοιμάμαι-ξυπνάω μέχρι που γίνομαι κάτι σαν ζόμπι, φαντάζομαι ο καθένας έχει τους τρόπους του να επιβιώνει, εγώ σηκώνομαι όταν μπορώ να κυκλοφορεί το αίμα και προσπαθώ να ξεκουράζομαι, ειδικά όταν η άφιξη συμπίπτει με χρόνο μπροστά για ξενάγηση.

Ομοίως σ αυτό το ταξίδι θα φτάναμε νωρίς το μεσημεράκι, θεωρητικά υπήρχε αρκετός χρόνος να βγούμε για την πρώτη διερευνητική βόλτα, καλό θα ήταν να είμαστε φρέσκιοι. Λέμε τώρα...

'Αντε φτάνουμε βρε παιδιά...

Προσγειωθήκαμε στην ώρα μας και κατεβήκαμε παραζαλισμένοι να περάσουμε τις διαδικασίες του immigration.

Η ουρά ήταν μεγάλη αλλά προχωρούσε γοργά, εμείς είχαμε εκδώσει τους κωδικούς Qr για να μη συμπληρώνουμε έντυπα στην άφιξη, οι γιαπωνέζοι έχουν αρχικά αυτόματα μηχανήματα όπου σκανάρεις το διαβατήριο με το Qr που έχεις εκδώσει, σου παίρνουν αποτυπώματα ενώ υπάρχει παντού ένας ευγενέστατος υπάλληλος να σε βοηθήσει με τη διαδικασία, έτσι εγκαινιάσαμε άμεσα τα αριγκατό και τις υποκλίσεις.

Μετά από αυτό δυστυχώς είχε και συνέχεια, με δεύτερη ουρά για έλεγχο από τελωνειακό, όταν ξεμπερδέψαμε και από αυτό βγήκαμε στο τέρμιναλ και κοιτούσα τις σημειώσεις μου όπου είχα καταγεγραμμένες τις κινήσεις με τη σωστή σειρά.
Πρώτα έπρεπε να τραβήξουμε μετρητά προκειμένου να βγάλουμε τις Suica (κάρτες για τα ΜΜΜ), να ψάξουμε για sim και στη συνέχεια να κατέβουμε έναν όροφο για να πάμε στα τρένα.

Τα μετρητά ήταν παιχνιδάκι, ΑΤΜ και ρεβολούτ, με 1 ευρώ προμήθεια ετελείωσε.
Οι sim ήταν παράλογα ακριβές, το δικό μου κινητό υποστηρίζει esim και είχα ήδη συνδεθεί, οπότε προσπεράσαμε να το δούμε για τους άλλους στην πόλη.

Για τη Suica τελικά υπήρχε αυτόματο μηχάνημα που έπαιρνε κάρτα, βγάλαμε όλοι από μία, ενώ ο Σλαμοκασεράκης που είναι Άι Φονάς την είχε ήδη κατεβασμένη στο κινητό του. Για τις πλέμπες των Android δεν έχουν προβλέψει να αναπτύξουν κάποιο app.

Αγοράσαμε εισιτήρια από τη γραμμή Kaisei που εξυπηρετούσε στον προορισμό μας, είχαμε ήδη χάσει πάνω από ώρα μέχρι να γίνουν όλα αυτά και θέλαμε άλλη μιάμισι σχεδόν για να φτάσουμε στον προορισμό μας. 'Ετσι είναι μανδάμ, Ιαπωνίες μου θέλατε, τι το περάσατε χωριό σαν τη Θεσσαλονίκη; (σκέφτηκα)

'Οταν μπήκαμε στο τρένο άρχισα να ζαλίζομαι. Η κούραση και το άγχος των διαδικαστικών με γονάτισαν. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να επανέλθουν οι παλμοί μου, ευτυχώς μέχρι να κατέβουμε είχα ανακτήσει κάποιες δυνάμεις κ ένιωθα καλύτερα.

Κατεβήκαμε από το τρένο στο Σιντζούκου, σ ένα σημείο τίγκα στα φαγητάδικα, convenient stores, Don Quijote και ένας πανζουρλισμός παντού,

με τις οδηγίες του σπιτονοικοκύρη ανά χείρας προσπαθούσα να βρω το σπίτι, όμως τα κάθετα στενά είχαν όλα το ίδιο όνομα, εγώ ήμουν υπερβολικά ζαλισμένη για να θυμηθώ ότι ο άνθρωπος μου είχε στείλει φωτογραφίες, κάποτε μου ήρθε η επιφοίτηση και το βρήκαμε, αλλά μ αυτά και με κείνα πιάσαμε απόγευμα, στις 5 έπεφτε το σκοτάδι, απλά πετάξαμε μέσα τις αποσκευές και βγήκαμε μήπως προλάβουμε το φως της ημέρας. Που τελικά δεν το προλάβαμε.

Λίγο να δούμε τι γίνεται με τις sim, λίγο το χάζι αριστερά-δεξιά, πήγε αργάμισι.

Αποφασίσαμε να φύγουμε καρφί για τη Σιμπούγια που ήταν μόνο 2-3 στάσεις μακρύτερα για να εκπληρωθεί και το όνειρο του Τασουσίρο που έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στην ιστορία του Χάτσικο.

Μόλις βγήκαμε στην επιφάνεια του Shibuya Crossing βιώσαμε αυτό που λέμε πολιτισμικό σοκ.

Φανταστείτε τώρα μετά από ένα 24ωρο σε δρόμους, διηπειρωτικές πτήσεις και κούραση στα κόκκινα, να βρεθείς στην άλλη άκρη του κόσμου, με ουρανοξύστες ολούθε, επιγραφές νέον, τεράστια videowalls, ορδές ανθρώπων κι ένα περιβάλλον που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε είμαστε εξοικειωμένοι.

Κάπως έτσι είναι η κατάσταση όταν ανάβει πράσινο στα φανάρια.

Βιντεάκι
- YouTube

'Οταν φτάσαμε εδώ ο Τασουσίρο συγκινήθηκε λίγο

Κάναμε μια βόλτα στους παρακείμενους δρόμους-οπωσδήποτε θα επιστρέφαμε στην περιοχή για να τη δούμε ξεκούραστοι

Πέσαμε στα βαθιά. Ο εγκέφαλος αδυνατούσε να απορροφήσει τόσο σύντομα όλη αυτή την πανδαισία εικόνων, χρωμάτων και ανθρώπινου πλήθους.

Την επόμενη φορά, προσαρμοσμένοι πια, θα εντοπίζαμε πολύ πιο άμεσα τα διαμαντάκια της περιοχής-ειδικά στο στυλιστικό κομμάτι, θα σας δείξω όλα στην ώρα τους.

Επιστρέψαμε στην περιοχή μας και φάγαμε κάτι απλό από τα convenient stores, θέλαμε να πλυθούμε, να τακτοποιηθούμε, για να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα φρεσκαδούρες από το πρωί με φουλ πρόγραμμα.

Πίσω στο σπίτι, ασχολήθηκα ενδελεχώς με τις διάσημες ιαπωνικές τουαλέτες, τις οποίες λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, τo καλύτερο δώρο μια γυναίκα! Αφού περιεργάστηκα τον τρόπο που λειτουργούν, ανακάλυψα τα μικρά τους μυστικά και έφτιαξα αυτό το κομψό βιντεάκι για να το δείξω στους φίλους μου

- YouTube

 

[varioAthens]

Μα κι εσυ κατευθειαν στα σκληρα; Πανε μια Οσακα, ενα Κυοτο ρε αδερφε… με την μια Σινζουκου και Σιμπουγια

 

[evaT]

Μα κι εσυ κατευθειαν στα σκληρα; Πανε μια Οσακα, ενα Κυοτο ρε αδερφε… με την μια Σινζουκου και Σιμπουγια

Εγώ το πάνικ ατάκ το είχα πάθει από το σπίτι στον καναπέ μου, κάτι Σιντζούκου τα τρώω για πρωινό, έτσι για να σηκώνουν οι γιατροί τα χέρια μαζί μου