Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ιαπωνία Made in Japan

[evaT]

Abu Dhabi - Do!

Η Σαμάνθα, η Κάρι και τ άλλα κορίτσια από το Sex and the City ταξίδεψαν στα ΗΑΕ για τις ανάγκες της σχετικής ταινίας, μέσα στη χλίδα, τι πρώτη θέση στην πτήση, τι 5στερα σαράι με ιδιωτικό μπάτλερ, να αυτά θυμηθήκαμε κι άντε να επανέλθουμε στην πραγματικότητα της τουριστικής θέσης.

Πριν από όλα όμως, είχαμε ξανά ταξίδι.
Η μεγάλη πτήση έφευγε από το Τόκιο το απόγευμα. Εμείς απείχαμε 10-12 ώρες οδικώς αλλά μόνο 4 με το Shinkansen. Πείτε εσείς τώρα, σε πόσες χώρες του κόσμου αλήθεια βασίζεσαι να ταξιδέψεις τελευταία στιγμή μια τέτοια απόσταση, με υπέργειο μέσο;

Ούτε καν; Εγώ σίγουρα όχι πάντως.
Βεβαίως εδώ όμως μιλάμε για την Ιαπωνία. Που αν τύχει και έχει 15'' καθυστέρηση το τρένο, σε ταράζουν στις συγγνώμες.

7 η ώρα αξημέρωτα είχαμε ήδη ξεκινήσει. Αποχαιρετιστήκαμε με τον Σαλαμοκασεράκη που ανέβαινε σε διαφορετικό τρένο προς τον Ιαπωνικό νότο κι όσο γράφω αυτές τις γραμμές ακόμη κάπου εκεί τριγύρω είναι, έχει τον αμάζευτο.

Το ταξίδι μας κυλούσε ήρεμο, με σύμμαχο την άνεση του τρένου βυθιστήκαμε στον ύπνο του δικαίου, μέχρι που περίπου μία ώρα πριν φτάσουμε στο Τόκιο μας ξύπνησε μια σχετική ανησυχία σε ολόκληρο το βαγόνι, όταν έκανε μεγαλοπρεπή εμφάνιση ο κος Φούτζι που μας γέμισε ενθουσιασμό.

Στις καθυστερήσεις του ταξιδιού μας έκανε το χατήρι, τι άλλο να ζητήσουμε δηλαδή.

Δείτε απόσταση τα πόδια από το μπροστινό κάθισμα.

Ακριβώς 4 ώρες αργότερα φτάναμε στο Tokyo Station που είναι ένα άλλο χάος, χρειάστηκε ακόμη μία ώρα με το Narita Express και φτάσαμε πια αεροδρόμιο.
Οι διαδικασίες εξόδου από τη χώρα, αυτή τη φορά ήταν σύντομες, μας έμενε αρκετός χρόνος για χάζι στο αεροδρόμιο. Με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι τιμές στα καταστήματα εντός του τέρμιναλ ήταν φυσιολογικές, μάλιστα ψώνισα κάτι τελευταία σουβενίρ στις ίδιες τιμές που είχα βρει μέσα στις πόλεις. Ομοίως και στο φαγητό.

Η πτήση μέχρι το Αμπού Ντάμπι διήρκεσε 12 ολόκληρες βασανιστικές ώρες, πέρασαν όπως όπως, βλέποντας καμιά ταινία, λίγο ύπνο, λίγο ξεμούδιασμα, για καλή μας τύχη πετύχαμε μια μαγκιόρα Πειραιώτισσα αεροσυνοδό, να μου ζητάτε λέει ότι θέλετε, αλλά βασικά μας σέρβιραν πολύ νοστιμότερο φαγητό από αυτό στην προηγούμενη πτήση, λες και άλλαξαν σεφ, ένα πράγμα. Τα φάγαμε όλα.

Προσγειωθήκαμε μεσάνυχτα τοπική ώρα, μισοζαλισμένοι περάσαμε τις διαδικασίες του immigration που θα τις έλεγες σύντομες αν ήσουν φρέσκος αλλά σου φαίνονται σαν 800 χρόνια όταν στέκεσαι με το ζόρι μετά από πολύωρη πτήση.

Kαλέσαμε Uber το οποίο ήρθε τάχιστα, στη διαδρομή χαζεύαμε τους διάπλατους δρόμους με τα πολλαπλά flyover, κ ένα δάκρυ κύλησε μακρόσυρτα στο μαγουλάκι μου όταν θυμήθηκα τα δικά μας χάλια στον περιφερειακό της Θεσσαλονίκης όπου κατασκευάζεται το δικό μας μοναδικό flyover, 40 λεπτά αργότερα φτάναμε στο ξενοδοχείο Al Whada Ηotel που μας είχε κλείσει pro bono η Etihad.
Το δεύτερο καλό με το δωράκι της αεροπορικής είναι πως τσεκ ιν και άουτ είναι 24ωρα, δηλαδή μπαίνεις οποιαδήποτε ώρα φτάσεις και αναχωρείς συμπληρώνοντας το 48ωρο, που σήμαινε ότι μπορούσαμε να κρατήσουμε πάλι τα δωμάτια ως αργά , η αναχώρηση για Ελλάδα ήταν ξανά σε βραδινή ώρα. Βολικότατο.

Περασμένες 3 μπήκα στο δωμάτιό μου, μου έδωσαν μονόκλινο και υπέρδιπλη κρεβατάρα για πάρτη μου και μόνο. Έκανα ένα ζεστό μπανάκι κ προσγειώθηκα στο στρώμα διαγωνίως, μουγκρίζοντας από ανακούφιση μετά από 24 ώρες στο δρόμο.

Η θέα από τα ψηλά του ξενοδοχείου το επόμενο πρωί

Αριστερά φαίνεται ένα γήπεδο ποδοσφαίρου

Η ατμόσφαιρα ήταν θολή από την άμμο της ερήμου, κάποιες φορές καθάριζε αλλά το πρωί ήταν χειρότερα κι από την ομίχλη στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Δεν έβλεπες την τύφλα σου.

Πρώτη μας βόλτα φυσικά το μεγάλο τζαμί Al Zayed Grand Mosque, το 8ο μεγαλύτερο στον κόσμο με 82 θόλους και χωρητικότητα έως και 40.000 προσκυνητών.

Το uber βολεύει φουλ στη χώρα και είναι πάμφθηνο, ειδικά για εμάς που μοιραζόταν δια πέντε. Παραγγέλναμε ένα XL για να χωράμε όλοι, συνήθως ερχόταν κάποιο μεγάλο SUV και φτάναμε παντού γρήγορα και σχετικά οικονομικά.

Βγήκαμε έξω στο καλοκαίρι, η θερμοκρασία δεν ξεπερνούσε τους 30-32 βαθμούς αλλά έτσι απότομα, μας φάνηκε αφόρητο. Μέσα με τα κλιματιστικά βαρυχειμωνιά κ έξω φουλ καλοκαίρι. 'Ο,τι πρέπει για να αρρωστήσεις. Αρρωστήσεις είπα;; Καλομελέτα....

Εκεί που μας άφησε το uber, στην είσοδο των επισκεπτών, κατέβαινες σε μια υπόγεια στοά με καταστήματα σουβενίρ και κολεξιόν Μέσης Ανατολής μέχρι να βρεις τα πολλαπλά τσεκ πόιντ όπου διάφοροι ένστολοι και μη, ελέγχουν το εισιτήριό σου και κυρίως την ενδυμασία σου.
Φάγαμε άκυρο και στα δύο.

Αντί για εισιτήριο είχα το voucher της αεροπορικής (ήταν μέσα στις παροχές), δεν φτάνει αυτό, έπρεπε λέει να είχα κατεβάσει και ένα qr.
Nο πρόμπλεμ μου λέει ο μελαμψός ένστολος, θα το κάνεις επιτόπου. 'Εκανα ότι μου είπε, κατέβασα 5 qr για όλους μας και ευχαριστήθηκε.
Μαζί με τα qr βέβαια σου παρείχαν λεπτομερή οδηγό με το τι επιτρέπεται να φοράς και τι όχι.
Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Σε τζαμί θα πηγαίναμε, σεμνά είχαμε ντυθεί, με βάση την κοινή λογική και τη μαντήλα θυμηθήκαμε και όλα. Έτσι νόμιζα βέβαια.

Αυτό που ακολούθησε ήταν σκέτη παρωδία.
Με έκοψε εξονυχιστικά από πάνω ως κάτω, δεν περνάς λέει, η παντελόνα σου είναι κοντή, φαίνεται ο αστράγαλος και τα χέρια σου.
'Οντως τώρα;
Φόρεσα το μπουφανάκι μου, από χέρια είσαι οκ, περνάς, οι αστράγαλοι πάλι φαίνονται, θα πας να αγοράσεις κάλτσες.
Ανένδοτος!
Τι να κάνω, γυρίζω πίσω στα μαγαζιά, αγοράζω κάλτσες, και είμαι τώρα με το μπουφάν, παντελόνα και κάλτσα ως το γόνατο με αθλητικό, στιλιστικά νιώθω σα τον Βαμβακούλα στην προπόνηση, φωτογραφία προφίλ ΔΕΝ θα βγάλω, ωστόσο περνάω την επιθεώρηση, προβιβάζομαι παρακάτω.

Δέκα μέτρα μετά, δεύτερο τσεκ πόιντ, γυναίκα αυτή τη φορά.
Κόβεσαι λέει, είναι σηθρού η παντελόνα σου Δεν μας χ@@τε μανδάμ;;; Τι θέλεις από τη ζωή μου;
Είχαμε μαζί μας μπακ πακ με μαγιό και όλα τα σχετικά μια και θα πηγαίναμε παραλία μετά, έβγαλα την πετσέτα της μικροφίμπρας που είχα για τη θάλασσα και την έκανα παρεό, σου αρέσω έτσι;
Δεν της άρεσε πολύ αλλά δεν έβρισκε πια κάτι να φαίνεται, οπότε πήρα πράσινο φως.

Τα νεύρα μου στο κόκκινο στο μεταξύ, γ@@ώ τις κ@@θρησκείες σας και την υποκρισία τους μέσα!
'Ετοιμη να φύγω ήμουνα (όπως έκαναν και πολλές άλλες δυτικές που τις είχαν ζαλίσει τον έρωτα) αλλά τα κορίτσια που κι αυτά είχαν περάσει κι αυτά την Ιερά Εξέταση, είχαν ήδη βγει μπροστά και με περίμεναν.
Μέσα σ όλη αυτή την παράνοια, οι άντρες αρκεί να φορούσαν βερμούδα κάτω από το γόνατο κι όλα καλά!

Δείτε χάλι, πως με κατάντησαν

Θα μπορούσα να πω μέχρι χαλάλι για όσα μας υπέβαλλαν στη θέα αυτού του αριστουργήματος αλλά ήμουν ακόμα φουρκισμένη.

Από τα πιο εντυπωσιακά μουσουλμανικά μνημεία που έχω δει

και το εσωτερικό

Ρέπλικα

Εδώ η άλλη βαρυπενθούσα....Άνοιξε πέτραααααα...να διαβώ!! (Ο Τασουσίρο έσκαγε στα γέλια κάθε φορά που μας έβλεπε, μα πως είστε έτσι

Ξέφυγα από τα μάτια των φυλάκων κ έκανα ζαβολιά, εξαφάνισα την πετσέτα να βγω καμιά φωτογραφία της προκοπής

Αριστούργημα, τι να λέμε

Η ζέστη είχε σφίξει, είχε έρθει η ώρα της παραλίας. Φύγαμε για την Corniche Beach, που είναι ελεύθερη για το κοινό, με ένα μικρό αντίτιμο παίρνεις ξαπλώστρα και ομπρέλα, όλα τα κομφόρ. Η κρύα μπύρα που λαχταρούσα βέβαια, θα παρέμενε όνειρο. Σε μουσουλμανική χώρα βρίσκεσαι, σύνελθε.

Η διαδρομή

Η παραλία ήταν ήσυχη, όπως ήσυχα ήταν και παντού, κάτι σκόρπιοι τουρίστες εδώ και κει, ενώ το νερό είχε ευχάριστη θερμοκρασία, όχι όμως και τη διαύγεια που έχουν τα δικά μας νερά.

Το μπάνιο στη θάλασσα Νοέμβρη μήνα όμως, είχε την αξία του.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, ενώ στο παρακείμενο ομώνυμο Mall λειτουργούσε food court αλλά και ένα υπερμάρκετ με του πουλιού το γάλα που τιμήσαμε δεόντως. Είχε μεγάλη ποικιλία με έτοιμα γεύματα, βαλθήκαμε να δοκιμάσουμε περίεργες γεύσεις δίχως να ενθουσιαστούμε.

Μετά την αναγκαία σιέστα, το βραδάκι βγήκαμε γι άλλη μια βόλτα ως το Founders Memorial που είναι αφιερωμένο στη ζωή και τις αξίες του σείχη Zayed (τις οποίες αξίες ωστόσο, αγνοούσαμε).

Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, αλλά το χάζι στη διαδρομή με τους κατάφωτους ουρανοξύστες είχε ένα ενδιαφέρον.

έγινα καλοκαιρινή

Ωραία και καλά τα κτίρια, επιβλητικά τα μνημεία, αλλά κάτι σα να της έλειπε της πόλης, κάτι δεν κολλούσε και άφηνε ένα κενό στις τελικές εντυπώσεις. Το σκέφτηκα λίγο, μα τι λείπει, τι λείπει, α ναι καλέ! Τόσες ώρες το Vibe ψάχναμε. Ψάξε, ψάξε δεν θα το βρεις.

Στα πεζοδρόμια δεν κυκλοφορεί κόσμος, παρά μόνο λίγοι εργαζόμενοι μετανάστες, οι 'Αραβες κινούνται με μεγάλου κυβισμού οχήματα, προστατευμένοι πίσω από φιμέ για την ηλιακή ακτινοβολία τζάμια, στα malls ψωνίζουν μοναχικά και αθόρυβα, ενώ οι δυτικοί που ζουν εκεί μόνιμα, λογικά κάπου τρώνε και διασκεδάζουν, αλλά που;;

Είχαμε μπροστά μας άλλη μία γεμάτη μέρα να δεχθούμε εικόνες, να θαυμάσουμε αρχιτεκτονικά αριστουργήματα αλλά κυρίως να πάρουμε απαντήσεις για το πως ζουν εκεί, πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο, μετά τους εσωστρεφείς Ιάπωνες μας έλαχαν οι δυσπρόσιτοι 'Αραβες, σε μια υποθετική κλίμακα αλληλεπίδρασης με τους ντόπιους, το ταξίδι τούτο σκόραρε πιο λίγο ακόμη κι από την ομάδα μου.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 14
• 15
• 16
• 17
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 16 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Καλή αρχή Εύα!

αυτός είναι ο τρόπος μου λοιπόν να τιμήσω ένα από αγαπημένα μου γκρουπ, όπως να βγω και από πάνω. Διότι άλλο Alphaville άλλο Deep Purple, πως να το κάνουμε;

Υποκλίνομαι, αγαπώ πολύ τους Deep Purple κι εγώ, άσε που έδωσες και τρομερή ιδέα για όνομα ιστορίας μιλώντας περί αγαπημένων γκρουπ. Όταν κι αν, λέμε τώρα!

μου πέρασε πολύ γρήγορα όταν είδα πως συγγραφέας ήταν η φίλτατη @varioAthens που τη συμπαθώ πολύ

Τέτοια κάνει και σε λίγα χρονάκια πάλι θα μας κατηγορεί που μονοπωλούμε το μελλοντικό διαγωνισμό ιστοριών του Travelstories.

Στα του ταξιδιού, όπως προ είπα η Ιαπωνία αποτελούσε ακαθόριστα, τον δικό μου ονειρεμένο μου προορισμό. Δεν είναι πως είχα διαβάσει πολλά, δεν είχα δει, δεν γνώριζα τίποτε περισσότερο από σκόρπιες γενικές πληροφορίες, όμως η ιδιαίτερη κουλτούρα της χώρα με γοήτευε ανέκαθεν, επιθυμούσα διακαώς να ταξιδέψω εκεί

Επειδή όλα αυτά ίσχυαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό και για μένα, αναμένω καρτερικά να διαβάσω τη δική σου προσέγγιση για τη χώρα κι αν τελικά σε δικαίωσε η επίσκεψη και σε ποιο βαθμό.
Είναι χρόνια που το γυροφέρνω αυτό το ταξίδι και θεωρώ ότι το βρήκες σε πολύ καλή αναλογία τιμής και σωστά έπραξες.

 

[varioAthens]

Ε-Π-Ι-Τ-Ε-Λ-Ο-Υ-Σ... Απο την στιγμη που γυρισες παταω καθε τρεις και λιγο "ανανεωση" των μηνυματων περιμενοντας διακαως την ιστορια σου... οχι μονο γιατι θελω να ξαναζησω την Ιαπωνια αλλα και γιατι παντα απολαμβανω τις ιστοριες σου...
Εισαι αγαπημενη μου συγγραφεας και -πλεον μπορω να πω με σιγουρια- και πολυ ξεχωριστος ανθρωπος (ξερεις εσυ!! ).
Χαιρομαι που πραγματοποιησες το ταξιδι-ονειρο... ελπιζω να με συγχωρησεις που σου βγηκα στην στροφη με κλεψιμο του τιτλου...
Πιανω θεση και αναμενω με ανυπομονησια!!!

 

[evaT]

Υποκλίνομαι, αγαπώ πολύ τους Deep Purple κι εγώ, άσε που έδωσες και τρομερή ιδέα για όνομα ιστορίας μιλώντας περί αγαπημένων γκρουπ. Όταν κι αν, λέμε τώρα!

Από μένα είναι ΝΑΙ!!!!

Εισαι αγαπημενη μου συγγραφεας και -πλεον μπορω να πω με σιγουρια- και πολυ ξεχωριστος ανθρωπος (ξερεις εσυ!! ).

με σκλαβώνεις ρε! θα πιούμε εκείνο το ρημαδοκαφέ όταν ξαναέρθω κάτω...

 

[varioAthens]

με σκλαβώνεις ρε! θα πιούμε εκείνο το ρημαδοκαφέ όταν ξαναέρθω κάτω...

Μονο καφε; Θα το καψουμε κυρ Στεφανε!!!

 

[evaT]

Προετοιμασία ταξιδιού

Εδώ έπεσε μελέτη, όχι αστεία.

Ούτε εξετάσεις να έδινα, τόσες εργατοώρες.

Πάντα ξεκινάω με τραβελστόρις, ερωτήσεις σε ξένες (συνήθως) ομάδες στο fb, στη συνέχεια ytube, καθημερινό γκουγκλάρισμα για το ένα και το άλλο και ατελείωτο πρηξίδι σε όσους φίλους έκαναν το ταξίδι πρόσφατα, με αυτό τον τρόπο έφτυσε αίμα η @varioAthens για τον τίτλο, τον τελευταίο μήνα την ξεκινούσα από το πρωί με απορία και πολλές φορές πιάναμε νύχτα…


Σε αυτό το ταξίδι για πρώτη φορά έβαλα στο παιχνίδι και το ΑΙ. Διερευνητικά στην αρχή, με λίγο περισσότερη αποφασιστικότητα στη συνέχεια, έδινε ιδέες, μου τακτοποιούσε τα αξιοθέατα σε βολική σειρά, έβαζε emojis και ψαγμένα συμβολάκια στο προγραμματάκι μου, επίσης όμως έκανε φρικαλέα λάθη, τόσο σε διαδρομές όσο και σε τιμές, έπρεπε να τον τσεκάρω κάθε τρεις και λίγο, κάθε φορά που του επεσήμανα ένα λάθος ζητούσε συγνώμη και έβρισκε μια φθηνή δικαιολογία του τύπου «ναι συγνώμη αλλά υπάρχει και άλλος δρόμος με το ίδιο όνομα και μπερδεύτηκα», έτσι θυμήθηκα την εποχή που διάβαζα τα παιδιά μου για το σχολείο.


Ωραία τα επεράσαμε τα δυό μας όλο τον Αύγουστο που ο λαός έκανε τα μπάνια του και γω έβραζα πίσω στην άδεια πόλη, φυλάγοντας τις πολύτιμες μέρες της άδειάς μου. Στο γραφείο δεν χτυπούσε ούτε τηλέφωνο κι έτσι ο σχεδιασμός μου προχωρούσε γοργά.


Προσπάθησα δίχως μεγάλη επιτυχία να προσθέσω ένα διήμερο στο μοναστηριακό Koyasan, για να ζήσουμε την εμπειρία σε ryokan μαζί με τους καλόγερους σε μια πανέμορφη κατάφυτη τοποθεσία, μόνο που το Instagram έκανε δουλίτσα γι αυτούς και η διανυκτέρευση έπιασε την τιμή του χρυσού.
'Εριξα εύκολα άκυρο και μοίρασα τις μέρες έτσι ώστε να εξυπηρετείται το τίμιο budget μας.
5 διανυκτερεύσεις στο Τόκιο, 4 Κιότο, 1 Οσάκα και 3 Χιροσίμα, πήρα και τη βοήθεια του Σαλαμοκασεράκη με τα off the beaten path, για να βρούμε μια ψαγμένη εκδρομή κάπου στην ιαπωνική επαρχία χωρίς τις ορδές των Δυτικών τουριστών.


Μετακινήσεις όλες με Shinkansen (bullet train), το συνολικό ποσό δεν δικαιολογούσε το JR pass, αγόρασα όλα τα εισιτήρια online μεμονωμένα, για να έχω τις εκτυπώσεις μαζί μου και να μην καθυστερούμε στους σταθμούς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.


Με το γιεν σε ιστορικά χαμηλά, το ταξίδι συμφέρει όλο και περισσότερο. Ωστόσο το μεγαλύτερο τσάλεντζ στο σχεδιασμό παραμένει η «ακριβή» διαμονή κυρίως στο Τόκιο.
Το πλεονέκτημα της 6άδας ήταν ότι προσανατολίστηκα απευθείας σε διαμερίσματα αντί για τα στριμόκωλα ξενοδοχεία, ώστε να κερδίσουμε σε χρήμα και άνεση.


Ακόμη κ έτσι όμως, στο Τόκιο οι επιλογές σε λογική τιμή ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Ξεκίνησα τις κρατήσεις με δικαίωμα ακύρωσης και θα τα ξαναέβλεπα αργότερα.

Από κει και πέρα, μελέτησα κάθε διαδρομή, τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ, αξιοθέατα και πρόσβαση, εκδρομές, πρακτικά θέματα , φαγητό, ήθη κ έθιμα, πιθανές αγορές και δε συμμαζεύεται….
Κάηκα!

Προς υπεράσπισή μου, η ευθύνη του να οργανώνεις κάτι για τόσα άτομα, δεν είναι μικρή. Γνωρίζοντας ότι κανένας άλλος δεν θα ψάξει το παραμικρό, όφειλα να είμαι όσο τον δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένη.

Δε βαριέσαι, το έχω, γεννήθηκα έτοιμη!


Μέχρι τα μέσα Οκτώβρη, έκανα τις τελικές αλλαγές στα καταλύματα, άλλαξα τη διαμονή στο Τόκιο όταν βρήκα φοβερή τοποθεσία στο Σιντζούκου σε συμφέρουσα τιμή, ξανά μανά όλες τις διαδρομές από τη νέα τοποθεσία, έκανα τις διατυπώσεις για Immigrations, Qr codes, κατέβασα εφαρμογές στο κινητό, συνεννοήσεις για τις δωρεάν παροχές του ‘Αμπου Ντάμπι, και εξέδωσα ένα 45σέλιδο pdf με όλες τις πληροφορίες του ταξιδιού -κανονική πτυχιακή εργασία, το καρφίτσωσα στη συνομιλία, αλλά αμφιβάλλω ότι του έριξαν παραπάνω από μια φευγαλέα ματιά-εκτός από την Κάτσικο που διόρισα επίτιμη βοηθό), σε κάθε περίπτωση πάντως ο καιρός έφτασε, αποχαιρετήσαμε τον Σαλαμοκασεράκη που ξεκινούσε το ταξίδι μέσω Βουδαπέστης και περιμέναμε στωικά τη σειρά μας.

Ξημερώματα της 3ης Νοεμβρίου με αεροπλάνα και βαπόρια, σόρι αυτοκίνητα, βρεθήκαμε στο Βενιζέλος, παραδώσαμε αποσκευές, είμαστε πια στο σημείο μηδέν, εκεί που έχει τελειώσει η πολύμηνη προσμονή και ξεκινάει το κυριολεκτικό ταξίδι, έτοιμοι να δημιουργήσουμε αναμνήσεις και να γράψουμε τη δική μας μικρή ταξιδιωτική ιστορία.

 

[varioAthens]

Ενα θα σου πω: εχω φτασει στο σημειο να μαλωνω με το ΑΙ
Μα πραγματικα απανταει πολλες βλακειες και οταν το επισημαινω (γιατι τετοια ειμαι) παει να τα μπαλωσει και τσαντιζομαι περισσοτερο... ειμαι του γιατρου δεν το συζητω

 

[giannoula]

Δεν ξέρω για ποιο από όλα θα συμφωνήσω! Για τους Purple?? για το ταξίδι που πήγα με χαμηλές προσδοκίες και έγινε ένα απ΄' τα πιο αγαπημένα μου;; για τις εργατοώρες που ξόδεψα μήνες ολόκληρους για να το οργανώσω; ένα θα σου πω! Το δικό μου PDF είχε 85 σελίδες και μάλιστα εκτυπωμένες! Αφού όταν γυρίσαμε το σακίδιο ήταν 1 κιλό λιγότερο περιμένω με αγωνία τις εντυπώσεις σου αφού εμείς γυρίσαμε σχεδόν 1 μήνα πριν

 

[evaT]

Το δικό μου PDF είχε 85 σελίδες και μάλιστα εκτυπωμένες

Χαχα θα το πω στους άλλους που με λένε υπερβολική!

Βέβαια εγώ μάλλον διαμόρφωσα διαφορετική άποψη για τη χώρα. Θα τα ξεδιπλώσω στη συνέχεια.

 

[evaT]

Αθήνα – ‘Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, ημέρα ταξιδιού και προσγειωθήκαμε σ έναν άλλο πλανήτη

Η πρώτη πτήση ήταν 5ωρη, κύλησε γρήγορα, με έναν απαραίτητο υπνάκο, είμασταν όλοι σχεδόν άυπνοι. Ο Αριβάτσο μάλιστα που ξεκίνησε τελευταίος με τα κορίτσια, οδηγούσε όλη νύχτα το Θεσσαλονίκη-Αθήνα.

Στο αεροδρόμιο του 'Αμπου Ντάμπι είχαμε 8ωρο layover. Εντυπωσιαστήκαμε από το μέγεθος, τη χλίδα και την ησυχία, παρότι ο πίνακας ήταν γεμάτος με πτήσεις, στο τέρμιναλ επικρατούσε ασυνήθιστη ηρεμία.

Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, μέσα στο κέφι για το ταξίδι που ξεκινούσε, μέχρι που μας νίκησε η νύστα και πιάσαμε στασίδι να κλείσουμε λιγάκι τα μάτια μας.

Το βραδάκι ήρθε επιτέλους η ώρα της επιβίβασης

Μας στοίβαξαν στις μεσαίες θέσεις, ασφυχτικά μικρός ο χώρος, αυτή τη φορά είχα όμως προνοήσει και προμηθεύτηκα κάτι ιμάντες από τα τέμου, τους προσαρμόζεις στο τραπεζάκι και στηρίζεις τα πόδια σου, έκαναν δουλίτσα.

Μας σέρβιραν αυτό

Στις μεγάλες πτήσεις κοιμάμαι-ξυπνάω μέχρι που γίνομαι κάτι σαν ζόμπι, φαντάζομαι ο καθένας έχει τους τρόπους του να επιβιώνει, εγώ σηκώνομαι όταν μπορώ να κυκλοφορεί το αίμα και προσπαθώ να ξεκουράζομαι, ειδικά όταν η άφιξη συμπίπτει με χρόνο μπροστά για ξενάγηση.

Ομοίως σ αυτό το ταξίδι θα φτάναμε νωρίς το μεσημεράκι, θεωρητικά υπήρχε αρκετός χρόνος να βγούμε για την πρώτη διερευνητική βόλτα, καλό θα ήταν να είμαστε φρέσκιοι. Λέμε τώρα...

'Αντε φτάνουμε βρε παιδιά...

Προσγειωθήκαμε στην ώρα μας και κατεβήκαμε παραζαλισμένοι να περάσουμε τις διαδικασίες του immigration.

Η ουρά ήταν μεγάλη αλλά προχωρούσε γοργά, εμείς είχαμε εκδώσει τους κωδικούς Qr για να μη συμπληρώνουμε έντυπα στην άφιξη, οι γιαπωνέζοι έχουν αρχικά αυτόματα μηχανήματα όπου σκανάρεις το διαβατήριο με το Qr που έχεις εκδώσει, σου παίρνουν αποτυπώματα ενώ υπάρχει παντού ένας ευγενέστατος υπάλληλος να σε βοηθήσει με τη διαδικασία, έτσι εγκαινιάσαμε άμεσα τα αριγκατό και τις υποκλίσεις.

Μετά από αυτό δυστυχώς είχε και συνέχεια, με δεύτερη ουρά για έλεγχο από τελωνειακό, όταν ξεμπερδέψαμε και από αυτό βγήκαμε στο τέρμιναλ και κοιτούσα τις σημειώσεις μου όπου είχα καταγεγραμμένες τις κινήσεις με τη σωστή σειρά.
Πρώτα έπρεπε να τραβήξουμε μετρητά προκειμένου να βγάλουμε τις Suica (κάρτες για τα ΜΜΜ), να ψάξουμε για sim και στη συνέχεια να κατέβουμε έναν όροφο για να πάμε στα τρένα.

Τα μετρητά ήταν παιχνιδάκι, ΑΤΜ και ρεβολούτ, με 1 ευρώ προμήθεια ετελείωσε.
Οι sim ήταν παράλογα ακριβές, το δικό μου κινητό υποστηρίζει esim και είχα ήδη συνδεθεί, οπότε προσπεράσαμε να το δούμε για τους άλλους στην πόλη.

Για τη Suica τελικά υπήρχε αυτόματο μηχάνημα που έπαιρνε κάρτα, βγάλαμε όλοι από μία, ενώ ο Σλαμοκασεράκης που είναι Άι Φονάς την είχε ήδη κατεβασμένη στο κινητό του. Για τις πλέμπες των Android δεν έχουν προβλέψει να αναπτύξουν κάποιο app.

Αγοράσαμε εισιτήρια από τη γραμμή Kaisei που εξυπηρετούσε στον προορισμό μας, είχαμε ήδη χάσει πάνω από ώρα μέχρι να γίνουν όλα αυτά και θέλαμε άλλη μιάμισι σχεδόν για να φτάσουμε στον προορισμό μας. 'Ετσι είναι μανδάμ, Ιαπωνίες μου θέλατε, τι το περάσατε χωριό σαν τη Θεσσαλονίκη; (σκέφτηκα)

'Οταν μπήκαμε στο τρένο άρχισα να ζαλίζομαι. Η κούραση και το άγχος των διαδικαστικών με γονάτισαν. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να επανέλθουν οι παλμοί μου, ευτυχώς μέχρι να κατέβουμε είχα ανακτήσει κάποιες δυνάμεις κ ένιωθα καλύτερα.

Κατεβήκαμε από το τρένο στο Σιντζούκου, σ ένα σημείο τίγκα στα φαγητάδικα, convenient stores, Don Quijote και ένας πανζουρλισμός παντού,

με τις οδηγίες του σπιτονοικοκύρη ανά χείρας προσπαθούσα να βρω το σπίτι, όμως τα κάθετα στενά είχαν όλα το ίδιο όνομα, εγώ ήμουν υπερβολικά ζαλισμένη για να θυμηθώ ότι ο άνθρωπος μου είχε στείλει φωτογραφίες, κάποτε μου ήρθε η επιφοίτηση και το βρήκαμε, αλλά μ αυτά και με κείνα πιάσαμε απόγευμα, στις 5 έπεφτε το σκοτάδι, απλά πετάξαμε μέσα τις αποσκευές και βγήκαμε μήπως προλάβουμε το φως της ημέρας. Που τελικά δεν το προλάβαμε.

Λίγο να δούμε τι γίνεται με τις sim, λίγο το χάζι αριστερά-δεξιά, πήγε αργάμισι.

Αποφασίσαμε να φύγουμε καρφί για τη Σιμπούγια που ήταν μόνο 2-3 στάσεις μακρύτερα για να εκπληρωθεί και το όνειρο του Τασουσίρο που έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στην ιστορία του Χάτσικο.

Μόλις βγήκαμε στην επιφάνεια του Shibuya Crossing βιώσαμε αυτό που λέμε πολιτισμικό σοκ.

Φανταστείτε τώρα μετά από ένα 24ωρο σε δρόμους, διηπειρωτικές πτήσεις και κούραση στα κόκκινα, να βρεθείς στην άλλη άκρη του κόσμου, με ουρανοξύστες ολούθε, επιγραφές νέον, τεράστια videowalls, ορδές ανθρώπων κι ένα περιβάλλον που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε είμαστε εξοικειωμένοι.

Κάπως έτσι είναι η κατάσταση όταν ανάβει πράσινο στα φανάρια.

Βιντεάκι
- YouTube

'Οταν φτάσαμε εδώ ο Τασουσίρο συγκινήθηκε λίγο

Κάναμε μια βόλτα στους παρακείμενους δρόμους-οπωσδήποτε θα επιστρέφαμε στην περιοχή για να τη δούμε ξεκούραστοι

Πέσαμε στα βαθιά. Ο εγκέφαλος αδυνατούσε να απορροφήσει τόσο σύντομα όλη αυτή την πανδαισία εικόνων, χρωμάτων και ανθρώπινου πλήθους.

Την επόμενη φορά, προσαρμοσμένοι πια, θα εντοπίζαμε πολύ πιο άμεσα τα διαμαντάκια της περιοχής-ειδικά στο στυλιστικό κομμάτι, θα σας δείξω όλα στην ώρα τους.

Επιστρέψαμε στην περιοχή μας και φάγαμε κάτι απλό από τα convenient stores, θέλαμε να πλυθούμε, να τακτοποιηθούμε, για να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα φρεσκαδούρες από το πρωί με φουλ πρόγραμμα.

Πίσω στο σπίτι, ασχολήθηκα ενδελεχώς με τις διάσημες ιαπωνικές τουαλέτες, τις οποίες λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, τo καλύτερο δώρο μια γυναίκα! Αφού περιεργάστηκα τον τρόπο που λειτουργούν, ανακάλυψα τα μικρά τους μυστικά και έφτιαξα αυτό το κομψό βιντεάκι για να το δείξω στους φίλους μου

- YouTube

 

[varioAthens]

Μα κι εσυ κατευθειαν στα σκληρα; Πανε μια Οσακα, ενα Κυοτο ρε αδερφε… με την μια Σινζουκου και Σιμπουγια

 

[evaT]

Μα κι εσυ κατευθειαν στα σκληρα; Πανε μια Οσακα, ενα Κυοτο ρε αδερφε… με την μια Σινζουκου και Σιμπουγια

Εγώ το πάνικ ατάκ το είχα πάθει από το σπίτι στον καναπέ μου, κάτι Σιντζούκου τα τρώω για πρωινό, έτσι για να σηκώνουν οι γιατροί τα χέρια μαζί μου