evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.217
- Likes
- 19.453
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού
- Αθήνα – ‘Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, ημέρα ταξιδιού και προσγειωθήκαμε σ έναν άλλο πλανήτη
- Asakusa - Ueno - Akihabara - Skytree, Περπατώντας παραζαλισμένοι στο Τόκιο
- Imperial Palace- Tsukiji Market - Ginza- Teams Lab Planet & Odaiba - Βαράμε Υπερωρίες στο Τόκιο
- Εκδρομή στο ΝΙΚΚΟ, ο σφένδαμος στα καλύτερά του.
- Takeshita - Harajuku Tokyo και τα λοιπά - Πατρινό καρναβάλι για πάντα
- Στο Κιότο με καρεκλοπόδαρα
- Silver Pavilion - Nishiki market - Gion - Fushimi Inari , μην αγχώνεστε θα σας τα εξηγήσω όλα!
- Εκδρομή στη Νara - 'Όχι άλλα ελαφάκια!
- Arashiyama – Bamboo forest – Χρυσός Ναός και μετά βουρ για….jjimjilbang!
- 24 ώρες στην Οσάκα
- Χιροσίμα Αγάπη μου
- Miyajima με guest star τον Κυριγίτσου
- Kurashiki - Okayama - Korakuen Garden, τα ξετρυπώσαμε όλα
- Abu Dhabi - Do!
- Abu Dhabi συνέχεια
- Απολογισμός – Λοιπές πληροφορίες
Αθήνα – ‘Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, ημέρα ταξιδιού και προσγειωθήκαμε σ έναν άλλο πλανήτη
Η πρώτη πτήση ήταν 5ωρη, κύλησε γρήγορα, με έναν απαραίτητο υπνάκο, είμασταν όλοι σχεδόν άυπνοι. Ο Αριβάτσο μάλιστα που ξεκίνησε τελευταίος με τα κορίτσια, οδηγούσε όλη νύχτα το Θεσσαλονίκη-Αθήνα.
Στο αεροδρόμιο του 'Αμπου Ντάμπι είχαμε 8ωρο layover. Εντυπωσιαστήκαμε από το μέγεθος, τη χλίδα και την ησυχία, παρότι ο πίνακας ήταν γεμάτος με πτήσεις, στο τέρμιναλ επικρατούσε ασυνήθιστη ηρεμία.
Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, μέσα στο κέφι για το ταξίδι που ξεκινούσε, μέχρι που μας νίκησε η νύστα και πιάσαμε στασίδι να κλείσουμε λιγάκι τα μάτια μας.
Το βραδάκι ήρθε επιτέλους η ώρα της επιβίβασης
Μας στοίβαξαν στις μεσαίες θέσεις, ασφυχτικά μικρός ο χώρος, αυτή τη φορά είχα όμως προνοήσει και προμηθεύτηκα κάτι ιμάντες από τα τέμου, τους προσαρμόζεις στο τραπεζάκι και στηρίζεις τα πόδια σου, έκαναν δουλίτσα.
Μας σέρβιραν αυτό
Στις μεγάλες πτήσεις κοιμάμαι-ξυπνάω μέχρι που γίνομαι κάτι σαν ζόμπι, φαντάζομαι ο καθένας έχει τους τρόπους του να επιβιώνει, εγώ σηκώνομαι όταν μπορώ να κυκλοφορεί το αίμα και προσπαθώ να ξεκουράζομαι, ειδικά όταν η άφιξη συμπίπτει με χρόνο μπροστά για ξενάγηση.
Ομοίως σ αυτό το ταξίδι θα φτάναμε νωρίς το μεσημεράκι, θεωρητικά υπήρχε αρκετός χρόνος να βγούμε για την πρώτη διερευνητική βόλτα, καλό θα ήταν να είμαστε φρέσκιοι. Λέμε τώρα...
'Αντε φτάνουμε βρε παιδιά...
Προσγειωθήκαμε στην ώρα μας και κατεβήκαμε παραζαλισμένοι να περάσουμε τις διαδικασίες του immigration.
Η ουρά ήταν μεγάλη αλλά προχωρούσε γοργά, εμείς είχαμε εκδώσει τους κωδικούς Qr για να μη συμπληρώνουμε έντυπα στην άφιξη, οι γιαπωνέζοι έχουν αρχικά αυτόματα μηχανήματα όπου σκανάρεις το διαβατήριο με το Qr που έχεις εκδώσει, σου παίρνουν αποτυπώματα ενώ υπάρχει παντού ένας ευγενέστατος υπάλληλος να σε βοηθήσει με τη διαδικασία, έτσι εγκαινιάσαμε άμεσα τα αριγκατό και τις υποκλίσεις.
Μετά από αυτό δυστυχώς είχε και συνέχεια, με δεύτερη ουρά για έλεγχο από τελωνειακό, όταν ξεμπερδέψαμε και από αυτό βγήκαμε στο τέρμιναλ και κοιτούσα τις σημειώσεις μου όπου είχα καταγεγραμμένες τις κινήσεις με τη σωστή σειρά.
Πρώτα έπρεπε να τραβήξουμε μετρητά προκειμένου να βγάλουμε τις Suica (κάρτες για τα ΜΜΜ), να ψάξουμε για sim και στη συνέχεια να κατέβουμε έναν όροφο για να πάμε στα τρένα.
Τα μετρητά ήταν παιχνιδάκι, ΑΤΜ και ρεβολούτ, με 1 ευρώ προμήθεια ετελείωσε.
Οι sim ήταν παράλογα ακριβές, το δικό μου κινητό υποστηρίζει esim και είχα ήδη συνδεθεί, οπότε προσπεράσαμε να το δούμε για τους άλλους στην πόλη.
Για τη Suica τελικά υπήρχε αυτόματο μηχάνημα που έπαιρνε κάρτα, βγάλαμε όλοι από μία, ενώ ο Σλαμοκασεράκης που είναι Άι Φονάς την είχε ήδη κατεβασμένη στο κινητό του. Για τις πλέμπες των Android δεν έχουν προβλέψει να αναπτύξουν κάποιο app.
Αγοράσαμε εισιτήρια από τη γραμμή Kaisei που εξυπηρετούσε στον προορισμό μας, είχαμε ήδη χάσει πάνω από ώρα μέχρι να γίνουν όλα αυτά και θέλαμε άλλη μιάμισι σχεδόν για να φτάσουμε στον προορισμό μας. 'Ετσι είναι μανδάμ, Ιαπωνίες μου θέλατε, τι το περάσατε χωριό σαν τη Θεσσαλονίκη; (σκέφτηκα)
'Οταν μπήκαμε στο τρένο άρχισα να ζαλίζομαι. Η κούραση και το άγχος των διαδικαστικών με γονάτισαν. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να επανέλθουν οι παλμοί μου, ευτυχώς μέχρι να κατέβουμε είχα ανακτήσει κάποιες δυνάμεις κ ένιωθα καλύτερα.
Κατεβήκαμε από το τρένο στο Σιντζούκου, σ ένα σημείο τίγκα στα φαγητάδικα, convenient stores, Don Quijote και ένας πανζουρλισμός παντού,
με τις οδηγίες του σπιτονοικοκύρη ανά χείρας προσπαθούσα να βρω το σπίτι, όμως τα κάθετα στενά είχαν όλα το ίδιο όνομα, εγώ ήμουν υπερβολικά ζαλισμένη για να θυμηθώ ότι ο άνθρωπος μου είχε στείλει φωτογραφίες, κάποτε μου ήρθε η επιφοίτηση και το βρήκαμε, αλλά μ αυτά και με κείνα πιάσαμε απόγευμα, στις 5 έπεφτε το σκοτάδι, απλά πετάξαμε μέσα τις αποσκευές και βγήκαμε μήπως προλάβουμε το φως της ημέρας. Που τελικά δεν το προλάβαμε.
Λίγο να δούμε τι γίνεται με τις sim, λίγο το χάζι αριστερά-δεξιά, πήγε αργάμισι.
Αποφασίσαμε να φύγουμε καρφί για τη Σιμπούγια που ήταν μόνο 2-3 στάσεις μακρύτερα για να εκπληρωθεί και το όνειρο του Τασουσίρο που έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στην ιστορία του Χάτσικο.
Μόλις βγήκαμε στην επιφάνεια του Shibuya Crossing βιώσαμε αυτό που λέμε πολιτισμικό σοκ.
Φανταστείτε τώρα μετά από ένα 24ωρο σε δρόμους, διηπειρωτικές πτήσεις και κούραση στα κόκκινα, να βρεθείς στην άλλη άκρη του κόσμου, με ουρανοξύστες ολούθε, επιγραφές νέον, τεράστια videowalls, ορδές ανθρώπων κι ένα περιβάλλον που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε είμαστε εξοικειωμένοι.
Κάπως έτσι είναι η κατάσταση όταν ανάβει πράσινο στα φανάρια.
Βιντεάκι
- YouTube
'Οταν φτάσαμε εδώ ο Τασουσίρο συγκινήθηκε λίγο
Κάναμε μια βόλτα στους παρακείμενους δρόμους-οπωσδήποτε θα επιστρέφαμε στην περιοχή για να τη δούμε ξεκούραστοι
Πέσαμε στα βαθιά. Ο εγκέφαλος αδυνατούσε να απορροφήσει τόσο σύντομα όλη αυτή την πανδαισία εικόνων, χρωμάτων και ανθρώπινου πλήθους.
Την επόμενη φορά, προσαρμοσμένοι πια, θα εντοπίζαμε πολύ πιο άμεσα τα διαμαντάκια της περιοχής-ειδικά στο στυλιστικό κομμάτι, θα σας δείξω όλα στην ώρα τους.
Επιστρέψαμε στην περιοχή μας και φάγαμε κάτι απλό από τα convenient stores, θέλαμε να πλυθούμε, να τακτοποιηθούμε, για να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα φρεσκαδούρες από το πρωί με φουλ πρόγραμμα.
Πίσω στο σπίτι, ασχολήθηκα ενδελεχώς με τις διάσημες ιαπωνικές τουαλέτες, τις οποίες λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, τo καλύτερο δώρο μια γυναίκα! Αφού περιεργάστηκα τον τρόπο που λειτουργούν, ανακάλυψα τα μικρά τους μυστικά και έφτιαξα αυτό το κομψό βιντεάκι για να το δείξω στους φίλους μου
- YouTube
Η πρώτη πτήση ήταν 5ωρη, κύλησε γρήγορα, με έναν απαραίτητο υπνάκο, είμασταν όλοι σχεδόν άυπνοι. Ο Αριβάτσο μάλιστα που ξεκίνησε τελευταίος με τα κορίτσια, οδηγούσε όλη νύχτα το Θεσσαλονίκη-Αθήνα.
Στο αεροδρόμιο του 'Αμπου Ντάμπι είχαμε 8ωρο layover. Εντυπωσιαστήκαμε από το μέγεθος, τη χλίδα και την ησυχία, παρότι ο πίνακας ήταν γεμάτος με πτήσεις, στο τέρμιναλ επικρατούσε ασυνήθιστη ηρεμία.
Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, μέσα στο κέφι για το ταξίδι που ξεκινούσε, μέχρι που μας νίκησε η νύστα και πιάσαμε στασίδι να κλείσουμε λιγάκι τα μάτια μας.
Το βραδάκι ήρθε επιτέλους η ώρα της επιβίβασης
Μας στοίβαξαν στις μεσαίες θέσεις, ασφυχτικά μικρός ο χώρος, αυτή τη φορά είχα όμως προνοήσει και προμηθεύτηκα κάτι ιμάντες από τα τέμου, τους προσαρμόζεις στο τραπεζάκι και στηρίζεις τα πόδια σου, έκαναν δουλίτσα.
Μας σέρβιραν αυτό
Στις μεγάλες πτήσεις κοιμάμαι-ξυπνάω μέχρι που γίνομαι κάτι σαν ζόμπι, φαντάζομαι ο καθένας έχει τους τρόπους του να επιβιώνει, εγώ σηκώνομαι όταν μπορώ να κυκλοφορεί το αίμα και προσπαθώ να ξεκουράζομαι, ειδικά όταν η άφιξη συμπίπτει με χρόνο μπροστά για ξενάγηση.
Ομοίως σ αυτό το ταξίδι θα φτάναμε νωρίς το μεσημεράκι, θεωρητικά υπήρχε αρκετός χρόνος να βγούμε για την πρώτη διερευνητική βόλτα, καλό θα ήταν να είμαστε φρέσκιοι. Λέμε τώρα...
'Αντε φτάνουμε βρε παιδιά...
Προσγειωθήκαμε στην ώρα μας και κατεβήκαμε παραζαλισμένοι να περάσουμε τις διαδικασίες του immigration.
Η ουρά ήταν μεγάλη αλλά προχωρούσε γοργά, εμείς είχαμε εκδώσει τους κωδικούς Qr για να μη συμπληρώνουμε έντυπα στην άφιξη, οι γιαπωνέζοι έχουν αρχικά αυτόματα μηχανήματα όπου σκανάρεις το διαβατήριο με το Qr που έχεις εκδώσει, σου παίρνουν αποτυπώματα ενώ υπάρχει παντού ένας ευγενέστατος υπάλληλος να σε βοηθήσει με τη διαδικασία, έτσι εγκαινιάσαμε άμεσα τα αριγκατό και τις υποκλίσεις.
Μετά από αυτό δυστυχώς είχε και συνέχεια, με δεύτερη ουρά για έλεγχο από τελωνειακό, όταν ξεμπερδέψαμε και από αυτό βγήκαμε στο τέρμιναλ και κοιτούσα τις σημειώσεις μου όπου είχα καταγεγραμμένες τις κινήσεις με τη σωστή σειρά.
Πρώτα έπρεπε να τραβήξουμε μετρητά προκειμένου να βγάλουμε τις Suica (κάρτες για τα ΜΜΜ), να ψάξουμε για sim και στη συνέχεια να κατέβουμε έναν όροφο για να πάμε στα τρένα.
Τα μετρητά ήταν παιχνιδάκι, ΑΤΜ και ρεβολούτ, με 1 ευρώ προμήθεια ετελείωσε.
Οι sim ήταν παράλογα ακριβές, το δικό μου κινητό υποστηρίζει esim και είχα ήδη συνδεθεί, οπότε προσπεράσαμε να το δούμε για τους άλλους στην πόλη.
Για τη Suica τελικά υπήρχε αυτόματο μηχάνημα που έπαιρνε κάρτα, βγάλαμε όλοι από μία, ενώ ο Σλαμοκασεράκης που είναι Άι Φονάς την είχε ήδη κατεβασμένη στο κινητό του. Για τις πλέμπες των Android δεν έχουν προβλέψει να αναπτύξουν κάποιο app.
Αγοράσαμε εισιτήρια από τη γραμμή Kaisei που εξυπηρετούσε στον προορισμό μας, είχαμε ήδη χάσει πάνω από ώρα μέχρι να γίνουν όλα αυτά και θέλαμε άλλη μιάμισι σχεδόν για να φτάσουμε στον προορισμό μας. 'Ετσι είναι μανδάμ, Ιαπωνίες μου θέλατε, τι το περάσατε χωριό σαν τη Θεσσαλονίκη; (σκέφτηκα)
'Οταν μπήκαμε στο τρένο άρχισα να ζαλίζομαι. Η κούραση και το άγχος των διαδικαστικών με γονάτισαν. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να επανέλθουν οι παλμοί μου, ευτυχώς μέχρι να κατέβουμε είχα ανακτήσει κάποιες δυνάμεις κ ένιωθα καλύτερα.
Κατεβήκαμε από το τρένο στο Σιντζούκου, σ ένα σημείο τίγκα στα φαγητάδικα, convenient stores, Don Quijote και ένας πανζουρλισμός παντού,
με τις οδηγίες του σπιτονοικοκύρη ανά χείρας προσπαθούσα να βρω το σπίτι, όμως τα κάθετα στενά είχαν όλα το ίδιο όνομα, εγώ ήμουν υπερβολικά ζαλισμένη για να θυμηθώ ότι ο άνθρωπος μου είχε στείλει φωτογραφίες, κάποτε μου ήρθε η επιφοίτηση και το βρήκαμε, αλλά μ αυτά και με κείνα πιάσαμε απόγευμα, στις 5 έπεφτε το σκοτάδι, απλά πετάξαμε μέσα τις αποσκευές και βγήκαμε μήπως προλάβουμε το φως της ημέρας. Που τελικά δεν το προλάβαμε.
Λίγο να δούμε τι γίνεται με τις sim, λίγο το χάζι αριστερά-δεξιά, πήγε αργάμισι.
Αποφασίσαμε να φύγουμε καρφί για τη Σιμπούγια που ήταν μόνο 2-3 στάσεις μακρύτερα για να εκπληρωθεί και το όνειρο του Τασουσίρο που έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στην ιστορία του Χάτσικο.
Μόλις βγήκαμε στην επιφάνεια του Shibuya Crossing βιώσαμε αυτό που λέμε πολιτισμικό σοκ.
Φανταστείτε τώρα μετά από ένα 24ωρο σε δρόμους, διηπειρωτικές πτήσεις και κούραση στα κόκκινα, να βρεθείς στην άλλη άκρη του κόσμου, με ουρανοξύστες ολούθε, επιγραφές νέον, τεράστια videowalls, ορδές ανθρώπων κι ένα περιβάλλον που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε είμαστε εξοικειωμένοι.
Κάπως έτσι είναι η κατάσταση όταν ανάβει πράσινο στα φανάρια.
Βιντεάκι
- YouTube
'Οταν φτάσαμε εδώ ο Τασουσίρο συγκινήθηκε λίγο
Κάναμε μια βόλτα στους παρακείμενους δρόμους-οπωσδήποτε θα επιστρέφαμε στην περιοχή για να τη δούμε ξεκούραστοι
Πέσαμε στα βαθιά. Ο εγκέφαλος αδυνατούσε να απορροφήσει τόσο σύντομα όλη αυτή την πανδαισία εικόνων, χρωμάτων και ανθρώπινου πλήθους.
Την επόμενη φορά, προσαρμοσμένοι πια, θα εντοπίζαμε πολύ πιο άμεσα τα διαμαντάκια της περιοχής-ειδικά στο στυλιστικό κομμάτι, θα σας δείξω όλα στην ώρα τους.
Επιστρέψαμε στην περιοχή μας και φάγαμε κάτι απλό από τα convenient stores, θέλαμε να πλυθούμε, να τακτοποιηθούμε, για να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα φρεσκαδούρες από το πρωί με φουλ πρόγραμμα.
Πίσω στο σπίτι, ασχολήθηκα ενδελεχώς με τις διάσημες ιαπωνικές τουαλέτες, τις οποίες λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, τo καλύτερο δώρο μια γυναίκα! Αφού περιεργάστηκα τον τρόπο που λειτουργούν, ανακάλυψα τα μικρά τους μυστικά και έφτιαξα αυτό το κομψό βιντεάκι για να το δείξω στους φίλους μου
- YouTube
Last edited by a moderator:
).
