evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.217
- Likes
- 19.453
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού
- Αθήνα – ‘Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, ημέρα ταξιδιού και προσγειωθήκαμε σ έναν άλλο πλανήτη
- Asakusa - Ueno - Akihabara - Skytree, Περπατώντας παραζαλισμένοι στο Τόκιο
- Imperial Palace- Tsukiji Market - Ginza- Teams Lab Planet & Odaiba - Βαράμε Υπερωρίες στο Τόκιο
- Εκδρομή στο ΝΙΚΚΟ, ο σφένδαμος στα καλύτερά του.
- Takeshita - Harajuku Tokyo και τα λοιπά - Πατρινό καρναβάλι για πάντα
- Στο Κιότο με καρεκλοπόδαρα
- Silver Pavilion - Nishiki market - Gion - Fushimi Inari , μην αγχώνεστε θα σας τα εξηγήσω όλα!
- Εκδρομή στη Νara - 'Όχι άλλα ελαφάκια!
- Arashiyama – Bamboo forest – Χρυσός Ναός και μετά βουρ για….jjimjilbang!
- 24 ώρες στην Οσάκα
- Χιροσίμα Αγάπη μου
- Miyajima με guest star τον Κυριγίτσου
- Kurashiki - Okayama - Korakuen Garden, τα ξετρυπώσαμε όλα
- Abu Dhabi - Do!
- Abu Dhabi συνέχεια
- Απολογισμός – Λοιπές πληροφορίες
Silver Pavilion - Nishiki market - Gion - Fushimi Inari , μην αγχώνεστε θα σας τα εξηγήσω όλα!
Μόνο εγώ ήξερα το καθημερινό μας δρομολόγιο και τι θα βλέπαμε. Η ομάδα μου με τα ονόματα δεν τα πήγαινε καλά.
Ούτε με το πρόγραμμά μου βεβαίως. Συνήθως από την προηγούμενη τα λέγαμε περιληπτικά για την επόμενη, το πρωί με τον καφέ τα επαναλάμβανα, αλλά και στην πορεία με ρωτούσε ο καθένας ξανά μανά "πως το λένε αυτό που θα πάμε μετά;" Επί 5 άτομα τώρα
Κι επειδή η υπομονή έχει τα όριά της και ΔΕΝ είναι από τα δυνατά μου σημεία, που και που γυάλιζε το μάτι μου και γάβγιζα.
'Οταν ήμουν ήρεμη και χαλαρή τους προέτρεπα να κάνουν όσες ερωτήσεις θέλουν, όταν όμως ήμουν κουρασμένη και τσιτώνω, το τσιπάκι μου γυρίζει αλλιώς.
Για σήμερα είχα βάλει ένα ναό ακόμη για αρχή, βόλτα στην κλειστή αγορά τροφίμων του Κιότο, συνέχεια με την παραδοσιακή συνοικία των γκεϊσών Gion και στο τέλος τον πολυφωτογραφημένο διάσημο ναό Fushimi Inari με τα 10.000 torii (πύλες) που αρχικά είχα πρόθεση να τον δούμε πολύ νωρίς το πρωί για να αποφύγουμε τις ορδές, στη συνέχεια αποφάσισα να πάμε βραδάκι που χαλαρώνει ο κόσμος για να μη χάσουμε τον πολύτιμο ύπνο μας.
Το Ginkaku-Ji ή Silver Pavilion είναι μια όμορφη ζεν τοποθεσία με ένα μικρό ναό. Αν έχετε σκοπό τα πάτε και στο Χρυσό Ναό παραλείψτε το, είναι υποδεέστερος. Αν όχι, είναι μια χαρά για βολτούλα.
'Ομορφοι κήποι στα φθινοπωρινά χρώματα
και το μονοπάτι ανηφορίζει προσφέροντας θέα
Στην έξοδο βρίσκεις το Philosopher's Path, θεωρητικά ένα γραφικό μονοπάτι δίπλα στο ποταμάκι. Στην πράξη ήταν ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου, που τα βρίσκουν οι απατεώνες και τα βάζουν στους ταξιδιωτικούς οδηγούς
Σαν χαντάκι με νερό ήταν
Δεν ξέρω, ίσως την άνοιξη με τις ανθισμένες κερασιές να είναι όντως εντυπωσιακό.
Το περπατήσαμε λίγο κι αφού ήταν τέρμα βαρετό, βρήκαμε ένα καφέ να αράξουμε για λίγο.
Μάτσα λάτε και πάλι για μένα.
Μέχρι να κατέβουμε στην πόλη, έπιασε μεσημέρι. Μια χαρά δηλαδή για την αγορά τροφίμων που αυτή τη φορά μας ενθουσίασε σε ποικιλία και χρώμα.
Αυτό είναι το περίφημο Μοσχάρι Kobe - η ακριβότερη ποικιλία στον κόσμο
Αρκετός κόσμος
τηγανητά κοτόπουλα
και σούσι
Μέσα στη στοά έφτιαχναν μπέργκερ με μοσχάρι wagyu και στρωθήκαμε να τα δοκιμάσουμε, ενώ τα κορίτσια πήραν 1 ! μόνο σουβλάκι με Kobe και έδωσαν γι αυτό εδώ, ούτε λίγο ούτε πολύ, 20€ Πόσα 20ρικα θέλεις για να χορτάσεις;
Πάντως είπαν ότι ήταν πεντανόστιμο
Το burger ερχόταν σε πιο τίμια τιμή, γύρω στο 10ρικο και ήταν θεικό
Με γεμάτα στομάχια συνεχίσαμε τη βόλτα προς τη Gion.
Περάσαμε από το ποτάμι
'Ομως η σύγχρονη πόλη ήταν εξίσου άσχημη με τις υπόλοιπες της χώρεα, χαμηλά κτίρια αλλά πολύ μπετόν κ απουσία αισθητικής. Τίποτα το όμορφο για να σας δείξω.
Πολλά εμπορικά στον κεντρικό δρόμο και στο τέλος άλλος ένα Ναός σε ένα κιτς πορτοκαλί χρώμα
Η Gion ωστόσο είναι ατμοσφαιρική, αυτό που περιμένεις να δεις από μια παλιά Ιαπωνική πόλη
Δεν είναι ουάου όμορφη, συμπαθητική απλά.
Στο σημείο αυτό σταματήσαμε να χαζέψουμε τις φωτογραφίες-ήταν ένα από τα μέρη που πραγματοποιούνται σόου με τις μάικο (μαθητευόμενες γκέισες) για τους τουρίστες, όπως κοιτάζαμε αφηρημένα, ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και βγήκε βιαστική μία μάικο, έτρεξε αλαφιασμένη και χώθηκε σ ένα σπίτι απέναντι, πριν προλάβουν να πλακώσουν οι διερχόμενοι. Ήμουν ακριβώς μπροστά και την είδα φάτσα κάρτα, όμως στην φωτογραφία την πρόλαβα μόνο πλάτη, ας είναι.
'Ηταν μια συγκινητική στιγμή
Τουλάχιστον αυτή ήταν αυθεντική.
Πήρε να πέφτει η νύχτα, είχε έρθει η ώρα για το Fushimi Inari. Μπήκαμε στο τρένο, καμία σχέση η κίνηση με το Τόκιο.
Με πράσινα καθίσματα-καναπέδες!
Από κει που σ αφήνει το τρένο έχει ένα περπατηματάκι ακόμη (αλίμονο!), ευτυχώς η θερμοκρασία ήταν ακόμη ευχάριστη, ο κόσμος που ανέβαινε ήταν αισθητά λιγότερος από αυτόν που κατέβαινε, άρα μάλλον ήταν καλή η επιλογή να το δούμε αργότερα.
Η είσοδος στο Ναό
Φτάσαμε και στο σημείο από όπου ξεκινούν τα διαδοχικά torii τα οποία εκτείνονται για 4 χιλιόμετρα, ως επάνω στο βουνό.
Εμείς βέβαια για τη βόλτα ήρθαμε, δεν είχαμε σκοπό να πάμε μακριά, τόσο όσο να ξεφύγουμε από το μπουλούκι της εισόδου, γεγονός είναι πως 5-10 λεπτά αργότερα, άρχισε να ερημώνει και βγάλαμε ήσυχοι τις φωτογραφίες μας.
Στις φωτογραφίες φαίνεται πιο φωτεινό από ό,τι στο μάτι, η Νατασούκο είπε πως ίσως τη μέρα να είναι τελικά καλύτερο, όμως αυτή ήταν η ευκαιρία μας και δύσκολα να βρισκόταν δεύτερη.
Για το βραδινό μας αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τις συστάσεις ενός 'Ελληνα που είχαμε πετύχει το προηγούμενο βράδι-έναν από τους πολλούς που βρίσκαμε συχνά πυκνά, τι διάολο στην άλλη άκρη του κόσμου είμαστε, όχι στην Ευρώπη! αλλά φαίνεται τελικά είμαστε παντού.
Ο συγκεκριμένος είχε μέρες στο Κιότο, μας σύστησε ένα τίμιο μαγαζί για να δοκιμάσουμε το wagyu δίχως να ξεπαραδιαστούμε.
Είχα προσπαθήσει να κάνω κράτηση σε ένα από τα ακριβά ρεστοράν με σεφ που θα έκανε τις κοπές μπροστά μας και όλο το τελετουργικό, yakiniku, όμως ήθελαν κράτηση 3 μέρες μπροστά και τη μέρα που μας βόλευε ήταν κλειστά. Προφανώς υπήρχαν πολλά άλλα, ξέχασα όμως να ασχοληθώ, εντέλει μετά από αρκετό ποδαρόδρομο βρήκαμε το συστημένο και δεν μας απογοήτευσε.
Το Wagyu σερβίρεται σαν ωμό να το πω; Με ειδικό ψήσιμο για να κρατάει τους χυμούς, ήταν όμως ιδιαίτερα εύγευστο
και το εστιατόριο πολύ καλαίσθητο
Ο Σαλαμοκασεράκης περικόπτεται για να συνεχίσει να απολαμβάνει την ανωνυμία του, οι υπόλοιποι είμαστε μαϊντανοί έτσι κ αλλιώς.
Ο τελευταίος ποδαρόδρομος προς το σπίτι μας γονάτισε, τα χιλιόμετρα ήταν πολλές φορές αθέατα, δηλαδή πέρα από το απαραίτητο περπάτημα για να δεις ένα αξιοθέατο ή να εξερευνήσεις μια γειτονιά, πολλά προκύπταν από τις αλλαγές μεταφορικών μέσων, τρέχα από δω, λάθη στις στάσεις, φύγε απέναντι, δώστου και οι αλλαγές στα τρένα να πρέπει να ανεβοκατέβεις επίπεδα, οι εφαρμογές καθημερινά μας έδιναν συγχαρητήρια πριν καλά καλά μεσημεριάσει, που θα πάει δεν θα επιστρέψουμε; θα επιστρέψουμε στα ενοχλητικά μπιπ από τα wearables, σήκω ρε βόδι από τον καναπέ να κυκλοφορήσει λιγάκι το αίμα σου!
Τελευταία στάση κάθε βράδι ευλαβικά στο κοντινότερο από το σπίτι convenient store, όπου φορτίζαμε τις suica, βγάζαμε ξανά μανά μετρητό από τα atm (πολύ μετρητό όμως η Ιαπωνία-θα σας τα πω στο τέλος αυτά) και ψωνίζαμε κανένα σνακ κ γλυκάκι για τις νυχτερινές λιγούρες.
Το καλό με τα aibnb αντίθετα από τα ξενοδοχεία, είναι πως στο τέλος της ξενάγησης στην επιστροφή στο σπίτι η παρέα δε χωρίζεται, μπορείς να αράξεις παρέα στα σαλονάκια, να χαζολογήσεις, να μοιραστείς τις εικόνες της ημέρας πιο χαλαρός, ακόμη και στον περιορισμένο χώρο που είχαμε στο Κιότο, προσαρμοστήκαμε και καλαμπουρίζαμε την κατάσταση, όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια κάνεις λεμονάδα, καλύτερα ταξίδι όλοι μαζί έστω και στριμωχτά, παρά μόνος σου στον παράδεισο, σωστά;
Μόνο εγώ ήξερα το καθημερινό μας δρομολόγιο και τι θα βλέπαμε. Η ομάδα μου με τα ονόματα δεν τα πήγαινε καλά.
Ούτε με το πρόγραμμά μου βεβαίως. Συνήθως από την προηγούμενη τα λέγαμε περιληπτικά για την επόμενη, το πρωί με τον καφέ τα επαναλάμβανα, αλλά και στην πορεία με ρωτούσε ο καθένας ξανά μανά "πως το λένε αυτό που θα πάμε μετά;" Επί 5 άτομα τώρα
Κι επειδή η υπομονή έχει τα όριά της και ΔΕΝ είναι από τα δυνατά μου σημεία, που και που γυάλιζε το μάτι μου και γάβγιζα.
'Οταν ήμουν ήρεμη και χαλαρή τους προέτρεπα να κάνουν όσες ερωτήσεις θέλουν, όταν όμως ήμουν κουρασμένη και τσιτώνω, το τσιπάκι μου γυρίζει αλλιώς.
Για σήμερα είχα βάλει ένα ναό ακόμη για αρχή, βόλτα στην κλειστή αγορά τροφίμων του Κιότο, συνέχεια με την παραδοσιακή συνοικία των γκεϊσών Gion και στο τέλος τον πολυφωτογραφημένο διάσημο ναό Fushimi Inari με τα 10.000 torii (πύλες) που αρχικά είχα πρόθεση να τον δούμε πολύ νωρίς το πρωί για να αποφύγουμε τις ορδές, στη συνέχεια αποφάσισα να πάμε βραδάκι που χαλαρώνει ο κόσμος για να μη χάσουμε τον πολύτιμο ύπνο μας.
Το Ginkaku-Ji ή Silver Pavilion είναι μια όμορφη ζεν τοποθεσία με ένα μικρό ναό. Αν έχετε σκοπό τα πάτε και στο Χρυσό Ναό παραλείψτε το, είναι υποδεέστερος. Αν όχι, είναι μια χαρά για βολτούλα.
'Ομορφοι κήποι στα φθινοπωρινά χρώματα
και το μονοπάτι ανηφορίζει προσφέροντας θέα
Στην έξοδο βρίσκεις το Philosopher's Path, θεωρητικά ένα γραφικό μονοπάτι δίπλα στο ποταμάκι. Στην πράξη ήταν ένα τίποτα με μπόλικο καθόλου, που τα βρίσκουν οι απατεώνες και τα βάζουν στους ταξιδιωτικούς οδηγούς
Σαν χαντάκι με νερό ήταν
Δεν ξέρω, ίσως την άνοιξη με τις ανθισμένες κερασιές να είναι όντως εντυπωσιακό.
Το περπατήσαμε λίγο κι αφού ήταν τέρμα βαρετό, βρήκαμε ένα καφέ να αράξουμε για λίγο.
Μάτσα λάτε και πάλι για μένα.
Μέχρι να κατέβουμε στην πόλη, έπιασε μεσημέρι. Μια χαρά δηλαδή για την αγορά τροφίμων που αυτή τη φορά μας ενθουσίασε σε ποικιλία και χρώμα.
Αυτό είναι το περίφημο Μοσχάρι Kobe - η ακριβότερη ποικιλία στον κόσμο
Αρκετός κόσμος
τηγανητά κοτόπουλα
και σούσι
Μέσα στη στοά έφτιαχναν μπέργκερ με μοσχάρι wagyu και στρωθήκαμε να τα δοκιμάσουμε, ενώ τα κορίτσια πήραν 1 ! μόνο σουβλάκι με Kobe και έδωσαν γι αυτό εδώ, ούτε λίγο ούτε πολύ, 20€
Πόσα 20ρικα θέλεις για να χορτάσεις;
Πάντως είπαν ότι ήταν πεντανόστιμο
Το burger ερχόταν σε πιο τίμια τιμή, γύρω στο 10ρικο και ήταν θεικό
Με γεμάτα στομάχια συνεχίσαμε τη βόλτα προς τη Gion.
Περάσαμε από το ποτάμι
'Ομως η σύγχρονη πόλη ήταν εξίσου άσχημη με τις υπόλοιπες της χώρεα, χαμηλά κτίρια αλλά πολύ μπετόν κ απουσία αισθητικής. Τίποτα το όμορφο για να σας δείξω.
Πολλά εμπορικά στον κεντρικό δρόμο και στο τέλος άλλος ένα Ναός σε ένα κιτς πορτοκαλί χρώμα
Η Gion ωστόσο είναι ατμοσφαιρική, αυτό που περιμένεις να δεις από μια παλιά Ιαπωνική πόλη
Δεν είναι ουάου όμορφη, συμπαθητική απλά.
Στο σημείο αυτό σταματήσαμε να χαζέψουμε τις φωτογραφίες-ήταν ένα από τα μέρη που πραγματοποιούνται σόου με τις μάικο (μαθητευόμενες γκέισες) για τους τουρίστες, όπως κοιτάζαμε αφηρημένα, ξαφνικά άνοιξε μια πόρτα και βγήκε βιαστική μία μάικο, έτρεξε αλαφιασμένη και χώθηκε σ ένα σπίτι απέναντι, πριν προλάβουν να πλακώσουν οι διερχόμενοι. Ήμουν ακριβώς μπροστά και την είδα φάτσα κάρτα, όμως στην φωτογραφία την πρόλαβα μόνο πλάτη, ας είναι.
'Ηταν μια συγκινητική στιγμή
Τουλάχιστον αυτή ήταν αυθεντική.
Πήρε να πέφτει η νύχτα, είχε έρθει η ώρα για το Fushimi Inari. Μπήκαμε στο τρένο, καμία σχέση η κίνηση με το Τόκιο.
Με πράσινα καθίσματα-καναπέδες!
Από κει που σ αφήνει το τρένο έχει ένα περπατηματάκι ακόμη (αλίμονο!), ευτυχώς η θερμοκρασία ήταν ακόμη ευχάριστη, ο κόσμος που ανέβαινε ήταν αισθητά λιγότερος από αυτόν που κατέβαινε, άρα μάλλον ήταν καλή η επιλογή να το δούμε αργότερα.
Η είσοδος στο Ναό
Φτάσαμε και στο σημείο από όπου ξεκινούν τα διαδοχικά torii τα οποία εκτείνονται για 4 χιλιόμετρα, ως επάνω στο βουνό.
Εμείς βέβαια για τη βόλτα ήρθαμε, δεν είχαμε σκοπό να πάμε μακριά, τόσο όσο να ξεφύγουμε από το μπουλούκι της εισόδου, γεγονός είναι πως 5-10 λεπτά αργότερα, άρχισε να ερημώνει και βγάλαμε ήσυχοι τις φωτογραφίες μας.
Στις φωτογραφίες φαίνεται πιο φωτεινό από ό,τι στο μάτι, η Νατασούκο είπε πως ίσως τη μέρα να είναι τελικά καλύτερο, όμως αυτή ήταν η ευκαιρία μας και δύσκολα να βρισκόταν δεύτερη.
Για το βραδινό μας αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τις συστάσεις ενός 'Ελληνα που είχαμε πετύχει το προηγούμενο βράδι-έναν από τους πολλούς που βρίσκαμε συχνά πυκνά, τι διάολο στην άλλη άκρη του κόσμου είμαστε, όχι στην Ευρώπη! αλλά φαίνεται τελικά είμαστε παντού.
Ο συγκεκριμένος είχε μέρες στο Κιότο, μας σύστησε ένα τίμιο μαγαζί για να δοκιμάσουμε το wagyu δίχως να ξεπαραδιαστούμε.
Είχα προσπαθήσει να κάνω κράτηση σε ένα από τα ακριβά ρεστοράν με σεφ που θα έκανε τις κοπές μπροστά μας και όλο το τελετουργικό, yakiniku, όμως ήθελαν κράτηση 3 μέρες μπροστά και τη μέρα που μας βόλευε ήταν κλειστά. Προφανώς υπήρχαν πολλά άλλα, ξέχασα όμως να ασχοληθώ, εντέλει μετά από αρκετό ποδαρόδρομο βρήκαμε το συστημένο και δεν μας απογοήτευσε.
Το Wagyu σερβίρεται σαν ωμό να το πω; Με ειδικό ψήσιμο για να κρατάει τους χυμούς, ήταν όμως ιδιαίτερα εύγευστο
και το εστιατόριο πολύ καλαίσθητο
Ο Σαλαμοκασεράκης περικόπτεται για να συνεχίσει να απολαμβάνει την ανωνυμία του, οι υπόλοιποι είμαστε μαϊντανοί έτσι κ αλλιώς.
Ο τελευταίος ποδαρόδρομος προς το σπίτι μας γονάτισε, τα χιλιόμετρα ήταν πολλές φορές αθέατα, δηλαδή πέρα από το απαραίτητο περπάτημα για να δεις ένα αξιοθέατο ή να εξερευνήσεις μια γειτονιά, πολλά προκύπταν από τις αλλαγές μεταφορικών μέσων, τρέχα από δω, λάθη στις στάσεις, φύγε απέναντι, δώστου και οι αλλαγές στα τρένα να πρέπει να ανεβοκατέβεις επίπεδα, οι εφαρμογές καθημερινά μας έδιναν συγχαρητήρια πριν καλά καλά μεσημεριάσει, που θα πάει δεν θα επιστρέψουμε; θα επιστρέψουμε στα ενοχλητικά μπιπ από τα wearables, σήκω ρε βόδι από τον καναπέ να κυκλοφορήσει λιγάκι το αίμα σου!
Τελευταία στάση κάθε βράδι ευλαβικά στο κοντινότερο από το σπίτι convenient store, όπου φορτίζαμε τις suica, βγάζαμε ξανά μανά μετρητό από τα atm (πολύ μετρητό όμως η Ιαπωνία-θα σας τα πω στο τέλος αυτά) και ψωνίζαμε κανένα σνακ κ γλυκάκι για τις νυχτερινές λιγούρες.
Το καλό με τα aibnb αντίθετα από τα ξενοδοχεία, είναι πως στο τέλος της ξενάγησης στην επιστροφή στο σπίτι η παρέα δε χωρίζεται, μπορείς να αράξεις παρέα στα σαλονάκια, να χαζολογήσεις, να μοιραστείς τις εικόνες της ημέρας πιο χαλαρός, ακόμη και στον περιορισμένο χώρο που είχαμε στο Κιότο, προσαρμοστήκαμε και καλαμπουρίζαμε την κατάσταση, όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια κάνεις λεμονάδα, καλύτερα ταξίδι όλοι μαζί έστω και στριμωχτά, παρά μόνος σου στον παράδεισο, σωστά;
Last edited by a moderator:
).
