evaT
Member
- Μηνύματα
- 2.217
- Likes
- 19.453
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Προετοιμασία Ταξιδιού
- Αθήνα – ‘Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, ημέρα ταξιδιού και προσγειωθήκαμε σ έναν άλλο πλανήτη
- Asakusa - Ueno - Akihabara - Skytree, Περπατώντας παραζαλισμένοι στο Τόκιο
- Imperial Palace- Tsukiji Market - Ginza- Teams Lab Planet & Odaiba - Βαράμε Υπερωρίες στο Τόκιο
- Εκδρομή στο ΝΙΚΚΟ, ο σφένδαμος στα καλύτερά του.
- Takeshita - Harajuku Tokyo και τα λοιπά - Πατρινό καρναβάλι για πάντα
- Στο Κιότο με καρεκλοπόδαρα
- Silver Pavilion - Nishiki market - Gion - Fushimi Inari , μην αγχώνεστε θα σας τα εξηγήσω όλα!
- Εκδρομή στη Νara - 'Όχι άλλα ελαφάκια!
- Arashiyama – Bamboo forest – Χρυσός Ναός και μετά βουρ για….jjimjilbang!
- 24 ώρες στην Οσάκα
- Χιροσίμα Αγάπη μου
- Miyajima με guest star τον Κυριγίτσου
- Kurashiki - Okayama - Korakuen Garden, τα ξετρυπώσαμε όλα
- Abu Dhabi - Do!
- Abu Dhabi συνέχεια
- Απολογισμός – Λοιπές πληροφορίες
Στο Κιότο με καρεκλοπόδαρα
'Ηρθε η ώρα να κάνει ντεμπούτο στη ζωή μας το τρένο βολίδα. Ή Shinkansen όπως τα λένε στην Ιαπωνία.
Είχα μια μικρή ανησυχία για το πόσο εύκολα θα βρίσκαμε τη σωστή πλατφόρμα στους χαώδεις σταθμούς, καλού κακού φροντίσαμε να υπάρχει άπλετος χρόνος, αφού πλέον σέρναμε μαζί και τις αποσκευές μας, στην πράξη, πρέπει να είσαι τουλάχιστον καθυστερημένος για να καταφέρεις να μπερδευτείς.
Οι άνθρωποι έχουν απίθανη σήμανση, φωτεινούς πίνακες στα αγγλικά, διαφορετικές πινακίδες παντού, ακόμη και χρωματιστές γραμμές στο δάπεδο, που τις ακολουθείς και σε οδηγούν στο μετρό, συμβατικό τρένο, ή Σινκάνσεν, ανάλογα που θέλεις να πας.
'Ενα ανάλογο σύστημα έχουμε και μεις στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, με χρωματιστές γραμμές που θεωρητικά σε οδηγούν στο ανάλογο κτίριο, όσες φορές αποφάσισα να τις ακολουθήσω βρέθηκα αλλού γι αλλού, τόσο εύχρηστο! 'Αει στο καλό μου και γω, τι πάω και θυμάμαι...
Επάνω στις γραμμές του τρένου, είχε πύλες στις οποίες περίμενες ανάλογα με το βαγόνι που έγραφε το εισιτήριό σου, πατούσες πάνω σε κάτι πατουσάκια στο δάπεδο- οι Ιάπωνες τα τηρούν ευλαβικά κάτι τέτοια- ενώ φυσικά η πόρτα του βαγονιού θα ανοίξει ακριβώς μπροστά σου.
Πόσο στενάχωρο να βλέπεις την πρόοδο στον κόσμο και μεις, μια ευρωπαϊκή χώρα (!) να έχουμε απαξιώσει τόσο πολύ τους σιδηρόδρομους που η λέξη και μόνο τρένο να είναι συνώνυμο διαφθοράς και πόνου μόνο.
Η άφιξη του bullet train ήταν το ίδιο εντυπωσιακή με την εμφάνισή του.
- YouTube
Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι μεγάλες πτήσεις με ανάλογο χώρο και άνεση!
Οι 2 ώρες και 15 λεπτά ως το Κιότο ήταν πολύ λίγο, είχαμε βολευτεί μια χαρά, είναι τόσο άνετο και ευχάριστο αυτό το τρένο, που οριακά στεναχωριέσαι που θα αποβιβαστείς.
Δυστυχώς ήταν η μέρα που ο καιρός μας τα έκανε μούσκεμα, είχα προνοήσει να έχουμε θέσεις που προσφέρουν θέα στο Φούτζι, αλλά ούτε συζήτηση με τέτοια μουντάδα. Δεν θα γκρινιάξω περισσότερο γιατί ήταν η μόνη μέρα που μας έβρεξε, κυριολεκτικά....τρένο μας πήγε ο καιρός σε ολόκληρο το ταξίδι, Νοέμβρη μήνα μάλιστα, που τα περιμένεις όλα.
Απρόθυμα, βγήκαμε έξω στο χάος του Kyoto Station. Ολόκληρο το αεροδρόμιο Μακεδονία-μαζί με την επέκταση, είναι αισθητά μικρότερο.
Η δυνατή βροχή έπεφτε ασταμάτητα. Ανοίξαμε ομπρέλες και ψάξαμε τη στάση λεωφορείου. Στο Τόκιο μετακινούμασταν αποκλειστικά με τα τρένα, εδώ το σκηνικό ήταν διαφορετικό.
Προς μεγάλη μας έκπληξη, ο στόλος των λεωφορείων απεδείχθη σε μεγάλο ποσοστό παμπάλαιος, ούτε ο ΟΑΣΘ τέτοιο χάλι. Και πετρελαιοκίνητα μάλιστα, ούτε καν ηλεκτρικά, θα μας τρελάνουν αυτοί οι Ιάπωνες.
Ή του ύψους ή τους βάθους.
Μπορείς πάντως να πληρώσεις το αντίτιμο και πάλι με τη Suica (που είναι πασπαρτού), ή αν δεν έχεις υπόλοιπο, δίνεις μετρητά και παίρνεις και ρέστα.
Γενικά οι οδηγοί είναι πολυεργαλεία. Οδηγούν, μιλούν στο μικρόφωνο, προσέχουν τους επιβάτες, επιβλέπουν το σκανάρισμα στις κάρτες, δίνουν ρέστα, η εργασιακή ηθική των Ιαπώνων είναι σε άλλο λέβελ, δεν είναι τυχαίο ότι μνημονεύεται παγκοσμίως.
Έβρεχε καταρρακτωδώς όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο, ευτυχώς το νέο σπίτι δεν απείχε πολύ από τη στάση, ενώ για το Κιότο, είχα την έμπνευση να κλείσω ένα παλιό παραδοσιακό σπίτι για να μπούμε στο κλίμα την περιοχής, οι φωτογραφίες στην καταχώριση ήταν κάπως έτσι, θεώρησα ότι θα είχε πλάκα, ωραία εμπειρία να ζήσουμε τέτοιο σκηνικό ως παρέα.
Η πραγματικότητα όμως απείχε έτη φωτός, μπήκαμε και είδαμε ένα εντελώς διαφορετικό θέαμα. 'Ελειπε όλος ο διάκοσμος που θα χάριζε προσωπικότητα στο χώρο, το σπίτι ήταν απλά γυμνό, σκοτεινό κ εντελώς ακατάλληλο για 6 ενήλικες.
Ναι μεν υπήρχαν τα στρώματα-κρεβάτια, φουτόν τέλος πάντων, αρκετά για να χωρέσουμε έστω ανά δυάδες όλοι, ο ζωτικός όμως χώρος για να καθίσουμε, να φάμε το πρωινό μας, να ετοιμαστούμε κλπ ήταν ασφυκτικά περιορισμένος.
Την επατήσαμεν!
Καθίσαμε κατάχαμα γύρω από το τραπεζάκι να τσιμπήσουμε τα σνακς μας και να χωνέψουμε ότι πρέπει να συνυπάρξουμε εκεί μέσα για τις επόμενες τέσσερις ημέρες. Παλιότερα θα με χαλούσε πολύ, πλέον έχω αποδεχθεί ότι όσο καλά και να προετοιμαστείς...shit happens κ στεναχωρήθηκα κυρίως γιατί ήμουν εγώ η υπεύθυνη για την επιλογή και τώρα θα ταλαιπωρούνταν όλοι εξαιτίας μου.
Από την άλλη είχα τη σιγουριά πως έτσι ή αλλιώς, εμείς πάντα βρίσκουμε τρόπο να περνάμε καλά.
Αργά το μεσημέρι πια που κάπως ηρέμησε η βροχή, βγήκαμε για την πρώτη βόλτα.
Φύγαμε καρφί για την παλιά πόλη, τα δρομάκια Ninenzaka & Sannenzaka, να πάρουμε επιτέλους λίγο από άρωμα παραδοσιακής Ιαπωνίας.
Σ όλα τα σπίτια υπήρχαν ομπρέλες διαθέσιμες για τους ενοίκους, βρήκα ευκαιρία να χρησιμοποιήσω μία από αυτές τις υπέροχες, μεγάλες διαφανείς που εκεί τις έβλεπες παντού.
Λόγω της βροχής αρχικά είχε ελάχιστο κόσμο, χώθηκαν όλοι σε καφέ και εστιατόρια, ούτε χαράματα τέτοια νέκρα. Αυτή ΔΕΝ είναι η κανονική εικόνα.
Πράγμα το οποίο κράτησε ελάχιστα και μόλις έκοψε βγήκαν έξω μαζικά σαν τα σαλιγκάρια
Μαζί με τις γιαλατζί γκέισες, μπορείς να νοικιάσεις στολή και να κυκλοφορείς έτσι, μερικές ήταν χαριτωμένες, αλλά κάποιες άλλες λόγω φυζίκ ήταν σκέτη τραγωδία.
Καλά η σαγιονάρα με την κάλτσα, μεγάλη επιτυχία!
Φρίζαρε και το μαλλί με τον υγρασία, άντε να σταυρώσω καλή φωτογραφία.
Ανεβήκαμε μέχρι τον Kiyomizu-dera Temple, o βουδιστικός ναός και ίσως το πιο εντυπωσιακό σημείο της πόλης.
Γιαλατζί κ αυτές
Δυστυχώς τα όμορφα χρώματα που βλέπαμε, ήταν αδύνατο να αποτυπωθούν στο φακό με ελάχιστο πια από το φυσικό φως, πιστέψαμε ότι θα καταφέρουμε να επανέλθουμε σε πιο βολική ώρα, πράγμα που όμως δεν έγινε ποτέ, οι μισοί από μας ξαναπήγαν το τελευταίο βράδι για μια μικρή βόλτα, κι αυτό ήταν όλο.
Κατά μήκος του δρόμου έβρισκες υπέροχα, καλαίσθητα μαγαζιά με σουβενίρ και άπειρα στέκια με λιχουδιές, όμως το πλήθος ήταν πια δυσθεώρητο.
Ούτε λόγος, η παλιά πόλη ήταν κουκλίστικη, μια από τις ωραιότερες που έχω δει ποτέ, ο υπερτουρισμός όμως εδώ αποτελεί λαίλαπα.
Φανταστείτε Μύκονο στα Ματογιάννια το 15γουστο. 'Η Πευκοχώρι, για μας τους βόρειους, ένα οποιοδήποτε Σαββατοκύριακο του Ιούλη. Τέτοιο χάλι.
'Αρχισα να μην αισθάνομαι καλά. Είχα πάλι έλλειμα ύπνου, δεν είχα φάει κανονικό φαγητό, δεν ξέρω τι από όλα με ενόχλησε, θεωρώ ότι είχα συνηθίσει το πλήθος, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
'Ενιωσα ξαφνικά ζάλη, ναυτία και κατάρρευση. Κατεβήκαμε προς τη νέα πόλη να βρούμε ένα καφέ να κάνουμε διάλειμμα.
Η Κάτσικο μετά της μητρός της, άλλαξαν πορεία, είχαν κλεισμένο ραντεβού σ' ένα στούντιο όπου η μικρά θα έκανε επαγγελματική φωτογράφιση με αμφίεση γκέισας
Με ρώτησαν αν θα ήθελα να κάνω και γω κάτι από όλα αυτά, μπα δεν θα πάρω, έχω ένα όριο με την τουριστίλα! 'Ασε που ξανθιά γκέισα; πόσο πιο fail? Θα με ακολουθεί το καραγκιοζιλίκι παντού, καλύτερα να τρολάρω εγώ τις άλλες
Για να φτάσουμε στο καφέ του διαλείμματος στο μεταξύ, είχαμε διανύσει τη μισή πόλη...Περάσαμε το ποτάμι, ψάχναμε κανένα Starbucks που έχει λέτζιτ καφέδες, το στίγμα μας έστειλε μέσα σε σταθμό μετρό και ήταν φίσκα, ξανά πίσω, το είχα τεντώσει όσο δεν πάει, όταν τελικά στρωθήκαμε κάπου, ένιωσα πολύ σοβαρά ότι θα λιποθυμήσω.
Μισή ωρίτσα αργότερα, αφού είχα πιεί ένα ζεστό, κάθισα ήσυχη και αμίλητη, άρχισα να συνέρχομαι και το θεώρησα καλό σημάδι-ότι μπορεί και να επιβιώσω από το ταξίδι.
Μάνα και κόρη αργούσαν πολύ με τη φωτογράφιση, έτσι πήραμε ξανά το δρόμο χαλαρά πια.
Pontocho Alley με τα ακριβά εστιατόρια Kobe και Wagyu (τα διάσημα πανάκριβα κρέατα της περιοχής)
Βγήκαμε στη συνοικία Gion προς αναζήτηση φαγητού σε μια λογική τιμή. Δεν είχα συνέλθει εντελώς, θυμάμαι ότι φάγαμε σε μια Pub με karaoke-πόσο χειρότερα να πάει; Υπήρχε μια παρέα-ο ένας πιο φάλτσος από τον άλλον, κακοποίησαν όσα άσματα μπόρεσαν, τελειώσαμε το φαγητό άρον άρον να σώσουμε τα ώτα μας.
Στο δρόμο για το σπίτι, συναντήσαμε κάτι που δεν περίμενα να δω στη χώρα που βρισκόμουνα.
Κι όμως είναι γεγονός! Ανετίκλας Ιάπωνας, παρκαρισμένος στον ποδηλατόδρομο, ούτε καν αλάρμ είχε βάλει.
Δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα! Φρουραααααά!!!!
Νομίζω μέχρι και η κρίση μου πέρασε μετά από αυτό.
Ήταν ώρα να επιστρέψουμε στοκελί μας , σπίτι ήθελα να πω. Καθίσαμε οκλαδόν να μοιραστούμε τις εντυπώσεις τις ημέρας. Να δω πως θα σηκωθούμε τώρα...
Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν πως ύστερα από 5 μέρες στη χώρα, με 5 συνεχόμενες νύχτες ινσόμνιας λόγω του ανελέητου τζετ λαγκ, εκείνο το βράδι, εκεί κατάχαμα στο στρώμα φουτόν, έκανα ανέλπιστα τον πρώτο καλό, χορταστικό, ολονύκτιο ύπνο.
Κοιμήθηκα δε τόσο βαριά, που δεν αντιλήφθηκα καν ποιός ξάπλωσε δίπλα μου. Τα στρώματα ήταν διπλά και όλοι έπρεπε να βολευτούμε ανά δύο, κάποια στιγμή πρόσεξα φευγαλέα δίπλα μου ένα κεφάλι, πίστεψα ότι κοιμάμαι με τον Σαλαμοκάσερο, αλλά τελικά ήταν ο Αριβάτσο, δεν είχα ιδέα ποιος κοιμήθηκε δίπλα μου (τέτοια είμαι
)
'Ηρθε η ώρα να κάνει ντεμπούτο στη ζωή μας το τρένο βολίδα. Ή Shinkansen όπως τα λένε στην Ιαπωνία.
Είχα μια μικρή ανησυχία για το πόσο εύκολα θα βρίσκαμε τη σωστή πλατφόρμα στους χαώδεις σταθμούς, καλού κακού φροντίσαμε να υπάρχει άπλετος χρόνος, αφού πλέον σέρναμε μαζί και τις αποσκευές μας, στην πράξη, πρέπει να είσαι τουλάχιστον καθυστερημένος για να καταφέρεις να μπερδευτείς.
Οι άνθρωποι έχουν απίθανη σήμανση, φωτεινούς πίνακες στα αγγλικά, διαφορετικές πινακίδες παντού, ακόμη και χρωματιστές γραμμές στο δάπεδο, που τις ακολουθείς και σε οδηγούν στο μετρό, συμβατικό τρένο, ή Σινκάνσεν, ανάλογα που θέλεις να πας.
'Ενα ανάλογο σύστημα έχουμε και μεις στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο, με χρωματιστές γραμμές που θεωρητικά σε οδηγούν στο ανάλογο κτίριο, όσες φορές αποφάσισα να τις ακολουθήσω βρέθηκα αλλού γι αλλού, τόσο εύχρηστο! 'Αει στο καλό μου και γω, τι πάω και θυμάμαι...
Επάνω στις γραμμές του τρένου, είχε πύλες στις οποίες περίμενες ανάλογα με το βαγόνι που έγραφε το εισιτήριό σου, πατούσες πάνω σε κάτι πατουσάκια στο δάπεδο- οι Ιάπωνες τα τηρούν ευλαβικά κάτι τέτοια- ενώ φυσικά η πόρτα του βαγονιού θα ανοίξει ακριβώς μπροστά σου.
Πόσο στενάχωρο να βλέπεις την πρόοδο στον κόσμο και μεις, μια ευρωπαϊκή χώρα (!) να έχουμε απαξιώσει τόσο πολύ τους σιδηρόδρομους που η λέξη και μόνο τρένο να είναι συνώνυμο διαφθοράς και πόνου μόνο.
Η άφιξη του bullet train ήταν το ίδιο εντυπωσιακή με την εμφάνισή του.
- YouTube
Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι μεγάλες πτήσεις με ανάλογο χώρο και άνεση!
Οι 2 ώρες και 15 λεπτά ως το Κιότο ήταν πολύ λίγο, είχαμε βολευτεί μια χαρά, είναι τόσο άνετο και ευχάριστο αυτό το τρένο, που οριακά στεναχωριέσαι που θα αποβιβαστείς.
Δυστυχώς ήταν η μέρα που ο καιρός μας τα έκανε μούσκεμα, είχα προνοήσει να έχουμε θέσεις που προσφέρουν θέα στο Φούτζι, αλλά ούτε συζήτηση με τέτοια μουντάδα. Δεν θα γκρινιάξω περισσότερο γιατί ήταν η μόνη μέρα που μας έβρεξε, κυριολεκτικά....τρένο μας πήγε ο καιρός σε ολόκληρο το ταξίδι, Νοέμβρη μήνα μάλιστα, που τα περιμένεις όλα.
Απρόθυμα, βγήκαμε έξω στο χάος του Kyoto Station. Ολόκληρο το αεροδρόμιο Μακεδονία-μαζί με την επέκταση, είναι αισθητά μικρότερο.
Η δυνατή βροχή έπεφτε ασταμάτητα. Ανοίξαμε ομπρέλες και ψάξαμε τη στάση λεωφορείου. Στο Τόκιο μετακινούμασταν αποκλειστικά με τα τρένα, εδώ το σκηνικό ήταν διαφορετικό.
Προς μεγάλη μας έκπληξη, ο στόλος των λεωφορείων απεδείχθη σε μεγάλο ποσοστό παμπάλαιος, ούτε ο ΟΑΣΘ τέτοιο χάλι. Και πετρελαιοκίνητα μάλιστα, ούτε καν ηλεκτρικά, θα μας τρελάνουν αυτοί οι Ιάπωνες.
Ή του ύψους ή τους βάθους.
Μπορείς πάντως να πληρώσεις το αντίτιμο και πάλι με τη Suica (που είναι πασπαρτού), ή αν δεν έχεις υπόλοιπο, δίνεις μετρητά και παίρνεις και ρέστα.
Γενικά οι οδηγοί είναι πολυεργαλεία. Οδηγούν, μιλούν στο μικρόφωνο, προσέχουν τους επιβάτες, επιβλέπουν το σκανάρισμα στις κάρτες, δίνουν ρέστα, η εργασιακή ηθική των Ιαπώνων είναι σε άλλο λέβελ, δεν είναι τυχαίο ότι μνημονεύεται παγκοσμίως.
Έβρεχε καταρρακτωδώς όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο, ευτυχώς το νέο σπίτι δεν απείχε πολύ από τη στάση, ενώ για το Κιότο, είχα την έμπνευση να κλείσω ένα παλιό παραδοσιακό σπίτι για να μπούμε στο κλίμα την περιοχής, οι φωτογραφίες στην καταχώριση ήταν κάπως έτσι, θεώρησα ότι θα είχε πλάκα, ωραία εμπειρία να ζήσουμε τέτοιο σκηνικό ως παρέα.
Η πραγματικότητα όμως απείχε έτη φωτός, μπήκαμε και είδαμε ένα εντελώς διαφορετικό θέαμα. 'Ελειπε όλος ο διάκοσμος που θα χάριζε προσωπικότητα στο χώρο, το σπίτι ήταν απλά γυμνό, σκοτεινό κ εντελώς ακατάλληλο για 6 ενήλικες.
Ναι μεν υπήρχαν τα στρώματα-κρεβάτια, φουτόν τέλος πάντων, αρκετά για να χωρέσουμε έστω ανά δυάδες όλοι, ο ζωτικός όμως χώρος για να καθίσουμε, να φάμε το πρωινό μας, να ετοιμαστούμε κλπ ήταν ασφυκτικά περιορισμένος.
Την επατήσαμεν!
Καθίσαμε κατάχαμα γύρω από το τραπεζάκι να τσιμπήσουμε τα σνακς μας και να χωνέψουμε ότι πρέπει να συνυπάρξουμε εκεί μέσα για τις επόμενες τέσσερις ημέρες. Παλιότερα θα με χαλούσε πολύ, πλέον έχω αποδεχθεί ότι όσο καλά και να προετοιμαστείς...shit happens κ στεναχωρήθηκα κυρίως γιατί ήμουν εγώ η υπεύθυνη για την επιλογή και τώρα θα ταλαιπωρούνταν όλοι εξαιτίας μου.
Από την άλλη είχα τη σιγουριά πως έτσι ή αλλιώς, εμείς πάντα βρίσκουμε τρόπο να περνάμε καλά.
Αργά το μεσημέρι πια που κάπως ηρέμησε η βροχή, βγήκαμε για την πρώτη βόλτα.
Φύγαμε καρφί για την παλιά πόλη, τα δρομάκια Ninenzaka & Sannenzaka, να πάρουμε επιτέλους λίγο από άρωμα παραδοσιακής Ιαπωνίας.
Σ όλα τα σπίτια υπήρχαν ομπρέλες διαθέσιμες για τους ενοίκους, βρήκα ευκαιρία να χρησιμοποιήσω μία από αυτές τις υπέροχες, μεγάλες διαφανείς που εκεί τις έβλεπες παντού.
Λόγω της βροχής αρχικά είχε ελάχιστο κόσμο, χώθηκαν όλοι σε καφέ και εστιατόρια, ούτε χαράματα τέτοια νέκρα. Αυτή ΔΕΝ είναι η κανονική εικόνα.
Πράγμα το οποίο κράτησε ελάχιστα και μόλις έκοψε βγήκαν έξω μαζικά σαν τα σαλιγκάρια
Μαζί με τις γιαλατζί γκέισες, μπορείς να νοικιάσεις στολή και να κυκλοφορείς έτσι, μερικές ήταν χαριτωμένες, αλλά κάποιες άλλες λόγω φυζίκ ήταν σκέτη τραγωδία.
Καλά η σαγιονάρα με την κάλτσα, μεγάλη επιτυχία!
Φρίζαρε και το μαλλί με τον υγρασία, άντε να σταυρώσω καλή φωτογραφία.
Ανεβήκαμε μέχρι τον Kiyomizu-dera Temple, o βουδιστικός ναός και ίσως το πιο εντυπωσιακό σημείο της πόλης.
Γιαλατζί κ αυτές
Δυστυχώς τα όμορφα χρώματα που βλέπαμε, ήταν αδύνατο να αποτυπωθούν στο φακό με ελάχιστο πια από το φυσικό φως, πιστέψαμε ότι θα καταφέρουμε να επανέλθουμε σε πιο βολική ώρα, πράγμα που όμως δεν έγινε ποτέ, οι μισοί από μας ξαναπήγαν το τελευταίο βράδι για μια μικρή βόλτα, κι αυτό ήταν όλο.
Κατά μήκος του δρόμου έβρισκες υπέροχα, καλαίσθητα μαγαζιά με σουβενίρ και άπειρα στέκια με λιχουδιές, όμως το πλήθος ήταν πια δυσθεώρητο.
Ούτε λόγος, η παλιά πόλη ήταν κουκλίστικη, μια από τις ωραιότερες που έχω δει ποτέ, ο υπερτουρισμός όμως εδώ αποτελεί λαίλαπα.
Φανταστείτε Μύκονο στα Ματογιάννια το 15γουστο. 'Η Πευκοχώρι, για μας τους βόρειους, ένα οποιοδήποτε Σαββατοκύριακο του Ιούλη. Τέτοιο χάλι.
'Αρχισα να μην αισθάνομαι καλά. Είχα πάλι έλλειμα ύπνου, δεν είχα φάει κανονικό φαγητό, δεν ξέρω τι από όλα με ενόχλησε, θεωρώ ότι είχα συνηθίσει το πλήθος, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
'Ενιωσα ξαφνικά ζάλη, ναυτία και κατάρρευση. Κατεβήκαμε προς τη νέα πόλη να βρούμε ένα καφέ να κάνουμε διάλειμμα.
Η Κάτσικο μετά της μητρός της, άλλαξαν πορεία, είχαν κλεισμένο ραντεβού σ' ένα στούντιο όπου η μικρά θα έκανε επαγγελματική φωτογράφιση με αμφίεση γκέισας
Με ρώτησαν αν θα ήθελα να κάνω και γω κάτι από όλα αυτά, μπα δεν θα πάρω, έχω ένα όριο με την τουριστίλα! 'Ασε που ξανθιά γκέισα; πόσο πιο fail? Θα με ακολουθεί το καραγκιοζιλίκι παντού, καλύτερα να τρολάρω εγώ τις άλλες
Για να φτάσουμε στο καφέ του διαλείμματος στο μεταξύ, είχαμε διανύσει τη μισή πόλη...Περάσαμε το ποτάμι, ψάχναμε κανένα Starbucks που έχει λέτζιτ καφέδες, το στίγμα μας έστειλε μέσα σε σταθμό μετρό και ήταν φίσκα, ξανά πίσω, το είχα τεντώσει όσο δεν πάει, όταν τελικά στρωθήκαμε κάπου, ένιωσα πολύ σοβαρά ότι θα λιποθυμήσω.
Μισή ωρίτσα αργότερα, αφού είχα πιεί ένα ζεστό, κάθισα ήσυχη και αμίλητη, άρχισα να συνέρχομαι και το θεώρησα καλό σημάδι-ότι μπορεί και να επιβιώσω από το ταξίδι.
Μάνα και κόρη αργούσαν πολύ με τη φωτογράφιση, έτσι πήραμε ξανά το δρόμο χαλαρά πια.
Pontocho Alley με τα ακριβά εστιατόρια Kobe και Wagyu (τα διάσημα πανάκριβα κρέατα της περιοχής)
Βγήκαμε στη συνοικία Gion προς αναζήτηση φαγητού σε μια λογική τιμή. Δεν είχα συνέλθει εντελώς, θυμάμαι ότι φάγαμε σε μια Pub με karaoke-πόσο χειρότερα να πάει; Υπήρχε μια παρέα-ο ένας πιο φάλτσος από τον άλλον, κακοποίησαν όσα άσματα μπόρεσαν, τελειώσαμε το φαγητό άρον άρον να σώσουμε τα ώτα μας.
Στο δρόμο για το σπίτι, συναντήσαμε κάτι που δεν περίμενα να δω στη χώρα που βρισκόμουνα.
Κι όμως είναι γεγονός! Ανετίκλας Ιάπωνας, παρκαρισμένος στον ποδηλατόδρομο, ούτε καν αλάρμ είχε βάλει.
Δεν το πίστευα αυτό που έβλεπα! Φρουραααααά!!!!
Νομίζω μέχρι και η κρίση μου πέρασε μετά από αυτό.
Ήταν ώρα να επιστρέψουμε στο
Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν πως ύστερα από 5 μέρες στη χώρα, με 5 συνεχόμενες νύχτες ινσόμνιας λόγω του ανελέητου τζετ λαγκ, εκείνο το βράδι, εκεί κατάχαμα στο στρώμα φουτόν, έκανα ανέλπιστα τον πρώτο καλό, χορταστικό, ολονύκτιο ύπνο.
Κοιμήθηκα δε τόσο βαριά, που δεν αντιλήφθηκα καν ποιός ξάπλωσε δίπλα μου. Τα στρώματα ήταν διπλά και όλοι έπρεπε να βολευτούμε ανά δύο, κάποια στιγμή πρόσεξα φευγαλέα δίπλα μου ένα κεφάλι, πίστεψα ότι κοιμάμαι με τον Σαλαμοκάσερο, αλλά τελικά ήταν ο Αριβάτσο, δεν είχα ιδέα ποιος κοιμήθηκε δίπλα μου (τέτοια είμαι
)
Last edited by a moderator:
).
