Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα Ιαπωνία Made in Japan

[evaT]

Miyajima με guest star τον Κυριγίτσου

Το google maps μας έστειλε να αλλάξουμε τρένο κάπου στο πουθενά...Εκεί ένας φιλότιμος οδηγός επιστράτευσε όσα αγγλικά ήξερε για να μας δώσει να καταλάβουμε ότι έπρεπε να γυρίσουμε πίσω για να βρούμε το σωστό τρένο.

Μέχρι να γίνει αυτό, πέρασε κ άλλη ώρα, εκνευριστήκαμε, παστωθήκαμε και τελικά φτάσαμε μετά τις 12 στο πορθμείο για να πάρουμε το φέρυ για το νησάκι Μiyajima.

αυτά ήταν τα καραβάκια, είχε διάφορες εταιρείες, φόρτωναν κ έφευγαν.

Ο καιρός ήταν μια τρέλα, λιακάδα κ ευχάριστη θερμοκρασία, πράγμα που ενθάρρυνε βέβαια και όλους τους γηγενείς, είχε έναν απίστευτο χαμό.

Υπερτουριστίλα περίμενα, Ιάπωνες μας προέκυψαν. Τελικά μάθαμε πως εκείνη τη μέρα γιόρταζαν το ετήσιο φθινοπωρινό φεστιβάλ, όπου πραγματοποιείται η τελετή της φωτιάς, οι καλόγεροι περπατάνε πάνω σε κάρβουνα, αναβιώνοντας ένα αρχαίο τελετουργικό που ξορκίζει το κακό και προκαλεί υγεία και καλοτυχία.
'Άθελά μας λοιπόν, πέσαμε στο εβέντ της χρονιάς, όχι ότι οι τουρίστες ήταν λιγότεροι.

Εν πλω συναντάς το διάσημο Torii Gate, βρήκα ευκαιρία να τους στολίσω πάλι, που πήγαν κ έβαλαν μια πύλη μέσα στο νερό κι αν δεν ήταν το ινσταγκράμ ούτε η μάνα του θα το ήξερε.
Αυτή τη φορά είχα πέσει έξω.

Το νησάκι είναι καταπράσινο, πανέμορφο με πολλές κρυμμένες γωνιές, που ανακαλύπταμε όσο το τριγυρίζαμε.

Πρώτα από όλα όμως στο Torii για να φωτογραφηθούμε και μεις (άλλες ψωνάρες)

Εκείνη την ώρα είχε άμπωτη

'Οχι δεν εξαφανίστηκε ο κόσμος, τον ...εξαφάνισε εύκολα το ΑΙ

Προχωρήσαμε προς το Ναό Daishoin

στην είσοδο πέτυχα αυτό το είδωλο! 75+ ο κυριούλης, αλλά φάσιο άικο. Γαβαλάς!

δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο, φύγαμε και προχωρήσαμε προς το βουνό
Στο μεταξύ συναντηθήκαμε με τον Κυριγίτσου (βαφτίστηκε κ αυτός!) @Kyriakao και κάναμε τις βόλτες μας παρέα.

το τοπίο είχε φορέσει κ αυτό τα καλά του

Εδώ πέσαμε στην τελετή με τα κάρβουνα. Είχε μαζευτεί όλος ο ντουνιάς, όπως φαίνεται, τρυπώσαμε να δούμε την τελετή, σκέτη λαμογιά! Σε σβησμένα κάρβουνα πατούσαν, συμμετείχαν μάλιστα και κάμποσοι δήθεν πιστοί, σιγά μη σκίσετε κανένα καλσόν, κάποιος να τους ενημερώσει ότι οι Αναστενάρηδες στο Λαγκαδά θεσσαλονίκης περπατούσαν σε ΑΝΑΜΕΝΑ κάρβουνα κυριαρχώντας στο επακόλουθο έγκαυμα, προκαλώντας το θαυμασμό των πάντων- παιδάκι ήμουνα όταν με πήγαν εκεί κ ακόμα θυμάμαι το δέος που μου είχε προκαλέσει το θέαμα.

Ανέβαινες ένα μονοπάτι το οποίο σ έβγαζε κάθε φορά σ ένα ξεχωριστό μέρος.

καθοδόν βλέπαμε δεκάδες μικρούς βούδες μ αυτά τα πλεκτά σκουφάκια

Ψάξαμε στο ιντερνέτ και μάθαμε ότι οι μικροί βούδες αναπαριστούν παιδάκια που αρρώστησαν και πέθαναν, τα σκουφάκια τα πλέκουν οι ντόπιοι για να τα κρατούν ζεστά.
Πολύ γλυκό θέαμα.

Η διαδρομή ήταν πανέμορφη, γεμάτη hidden gems

Όταν κατεβήκαμε η πύλη πατούσε πλέον σε νερό!

που όσο περνούσε η ώρα ανέβαινε

η ομαδική

Βγήκαμε στα μαγαζάκια, λογής λογής σουβενιράδικα αλλά και πολλά φαγάδικα όπου φτιάχνουν κυρίως ένα τοπικό σουβλάκι με στρείδια (ούτε να τα μυρίσω θέλω)

ο Αριβάτσο πήρε ένα χταποδάτο

Σκόπιμα περιμέναμε το σούρουπο για να δούμε την πύλη στο ηλιοβασίλεμα

Κολάζ

Στην επιστροφή μοιραστήκαμε. Εγώ με τον Σαλαμικασεράκη και τον Κυριγίτσου πήραμε το τρένο εξπρές με σκοπό να πάμε απευθείας για Okonomiyaki (η σπεσιαλιτέ της Χιροσίμα).
Οι υπόλοιποι πήραν το τραμ που σε βγάζει κατευθείαν σπίτι μας.

Aπέναντι από το σταθμό της πόλης έχει ένα πολυόροφο κτίριο, shop-in-a-shop με δεκάδες μαγαζιά που φτιάχνουν το παραδοσιακό Okonomiyaki.
Που βασικά περιέχει λάχανο, κρέπα πάνω κάτω, μπέικον, νουντλς και γέμιση της προτίμησής σου, θαλασσινά ή κοτόπουλο, πικάντικο ή κανονικό, έχει για όλα τα γούστα.

Ωραία φάση!

'Ετοιμο! και πεντανόστιμο.

εδώ όλη η παρασκευή σε βιντεάκι
- YouTube

γλύφαμε και τα δάχτυλά μας

Στην επιστροφή, νύχτα πια, περάσαμε ξανά από το Πάρκο της Ειρήνης, να το φωτογραφήσουμε χωρίς κόσμο, οι περισσότεροι έρχονται ημερήσια για επίσκεψη στο μουσείο, το βράδι η πόλη ησυχάζει, κινείσαι πολύ πιο ανθρώπινα από τις υπόλοιπες πόλεις και νιώθεις περισσότερο τον τρόπο ζωής των ντόπιων.

Στο σκοτάδι ήταν ακόμα πιο ανατριχιαστικό.

Αποχαιρετιστήκαμε με τον Κυριγίτσου που θα συνέχιζε το ταξίδι του προς το Κιότο και βορειότερα, ενώ εμάς μας έμενε μία τελευταία ημέρα στη χώρα, για την οποία το μενού είχε ημερήσια εκδρομή προς δύο επαρχιακές πόλεις παγκοσμίως άγνωστες, με λιγότερο τουρισμό, τα κορμιά μας είχαν βαρύνει από τα πολλά χιλιόμετρα, τα μάτια μας ήταν γεμάτα από εικόνες, είμασταν χορτασμένοι, ωστόσο θέλαμε και λίγο ακόμη, άλλο ένα κεφάλαιο και έναν όμορφο επίλογο πριν το αναπόφευκτο αντίο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16
• 18
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Καλή αρχή Εύα!

αυτός είναι ο τρόπος μου λοιπόν να τιμήσω ένα από αγαπημένα μου γκρουπ, όπως να βγω και από πάνω. Διότι άλλο Alphaville άλλο Deep Purple, πως να το κάνουμε;

Υποκλίνομαι, αγαπώ πολύ τους Deep Purple κι εγώ, άσε που έδωσες και τρομερή ιδέα για όνομα ιστορίας μιλώντας περί αγαπημένων γκρουπ. Όταν κι αν, λέμε τώρα!

μου πέρασε πολύ γρήγορα όταν είδα πως συγγραφέας ήταν η φίλτατη @varioAthens που τη συμπαθώ πολύ

Τέτοια κάνει και σε λίγα χρονάκια πάλι θα μας κατηγορεί που μονοπωλούμε το μελλοντικό διαγωνισμό ιστοριών του Travelstories.

Στα του ταξιδιού, όπως προ είπα η Ιαπωνία αποτελούσε ακαθόριστα, τον δικό μου ονειρεμένο μου προορισμό. Δεν είναι πως είχα διαβάσει πολλά, δεν είχα δει, δεν γνώριζα τίποτε περισσότερο από σκόρπιες γενικές πληροφορίες, όμως η ιδιαίτερη κουλτούρα της χώρα με γοήτευε ανέκαθεν, επιθυμούσα διακαώς να ταξιδέψω εκεί

Επειδή όλα αυτά ίσχυαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό και για μένα, αναμένω καρτερικά να διαβάσω τη δική σου προσέγγιση για τη χώρα κι αν τελικά σε δικαίωσε η επίσκεψη και σε ποιο βαθμό.
Είναι χρόνια που το γυροφέρνω αυτό το ταξίδι και θεωρώ ότι το βρήκες σε πολύ καλή αναλογία τιμής και σωστά έπραξες.

 

[varioAthens]

Ε-Π-Ι-Τ-Ε-Λ-Ο-Υ-Σ... Απο την στιγμη που γυρισες παταω καθε τρεις και λιγο "ανανεωση" των μηνυματων περιμενοντας διακαως την ιστορια σου... οχι μονο γιατι θελω να ξαναζησω την Ιαπωνια αλλα και γιατι παντα απολαμβανω τις ιστοριες σου...
Εισαι αγαπημενη μου συγγραφεας και -πλεον μπορω να πω με σιγουρια- και πολυ ξεχωριστος ανθρωπος (ξερεις εσυ!! ).
Χαιρομαι που πραγματοποιησες το ταξιδι-ονειρο... ελπιζω να με συγχωρησεις που σου βγηκα στην στροφη με κλεψιμο του τιτλου...
Πιανω θεση και αναμενω με ανυπομονησια!!!

 

[evaT]

Υποκλίνομαι, αγαπώ πολύ τους Deep Purple κι εγώ, άσε που έδωσες και τρομερή ιδέα για όνομα ιστορίας μιλώντας περί αγαπημένων γκρουπ. Όταν κι αν, λέμε τώρα!

Από μένα είναι ΝΑΙ!!!!

Εισαι αγαπημενη μου συγγραφεας και -πλεον μπορω να πω με σιγουρια- και πολυ ξεχωριστος ανθρωπος (ξερεις εσυ!! ).

με σκλαβώνεις ρε! θα πιούμε εκείνο το ρημαδοκαφέ όταν ξαναέρθω κάτω...

 

[varioAthens]

με σκλαβώνεις ρε! θα πιούμε εκείνο το ρημαδοκαφέ όταν ξαναέρθω κάτω...

Μονο καφε; Θα το καψουμε κυρ Στεφανε!!!

 

[evaT]

Προετοιμασία ταξιδιού

Εδώ έπεσε μελέτη, όχι αστεία.

Ούτε εξετάσεις να έδινα, τόσες εργατοώρες.

Πάντα ξεκινάω με τραβελστόρις, ερωτήσεις σε ξένες (συνήθως) ομάδες στο fb, στη συνέχεια ytube, καθημερινό γκουγκλάρισμα για το ένα και το άλλο και ατελείωτο πρηξίδι σε όσους φίλους έκαναν το ταξίδι πρόσφατα, με αυτό τον τρόπο έφτυσε αίμα η @varioAthens για τον τίτλο, τον τελευταίο μήνα την ξεκινούσα από το πρωί με απορία και πολλές φορές πιάναμε νύχτα…


Σε αυτό το ταξίδι για πρώτη φορά έβαλα στο παιχνίδι και το ΑΙ. Διερευνητικά στην αρχή, με λίγο περισσότερη αποφασιστικότητα στη συνέχεια, έδινε ιδέες, μου τακτοποιούσε τα αξιοθέατα σε βολική σειρά, έβαζε emojis και ψαγμένα συμβολάκια στο προγραμματάκι μου, επίσης όμως έκανε φρικαλέα λάθη, τόσο σε διαδρομές όσο και σε τιμές, έπρεπε να τον τσεκάρω κάθε τρεις και λίγο, κάθε φορά που του επεσήμανα ένα λάθος ζητούσε συγνώμη και έβρισκε μια φθηνή δικαιολογία του τύπου «ναι συγνώμη αλλά υπάρχει και άλλος δρόμος με το ίδιο όνομα και μπερδεύτηκα», έτσι θυμήθηκα την εποχή που διάβαζα τα παιδιά μου για το σχολείο.


Ωραία τα επεράσαμε τα δυό μας όλο τον Αύγουστο που ο λαός έκανε τα μπάνια του και γω έβραζα πίσω στην άδεια πόλη, φυλάγοντας τις πολύτιμες μέρες της άδειάς μου. Στο γραφείο δεν χτυπούσε ούτε τηλέφωνο κι έτσι ο σχεδιασμός μου προχωρούσε γοργά.


Προσπάθησα δίχως μεγάλη επιτυχία να προσθέσω ένα διήμερο στο μοναστηριακό Koyasan, για να ζήσουμε την εμπειρία σε ryokan μαζί με τους καλόγερους σε μια πανέμορφη κατάφυτη τοποθεσία, μόνο που το Instagram έκανε δουλίτσα γι αυτούς και η διανυκτέρευση έπιασε την τιμή του χρυσού.
'Εριξα εύκολα άκυρο και μοίρασα τις μέρες έτσι ώστε να εξυπηρετείται το τίμιο budget μας.
5 διανυκτερεύσεις στο Τόκιο, 4 Κιότο, 1 Οσάκα και 3 Χιροσίμα, πήρα και τη βοήθεια του Σαλαμοκασεράκη με τα off the beaten path, για να βρούμε μια ψαγμένη εκδρομή κάπου στην ιαπωνική επαρχία χωρίς τις ορδές των Δυτικών τουριστών.


Μετακινήσεις όλες με Shinkansen (bullet train), το συνολικό ποσό δεν δικαιολογούσε το JR pass, αγόρασα όλα τα εισιτήρια online μεμονωμένα, για να έχω τις εκτυπώσεις μαζί μου και να μην καθυστερούμε στους σταθμούς κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.


Με το γιεν σε ιστορικά χαμηλά, το ταξίδι συμφέρει όλο και περισσότερο. Ωστόσο το μεγαλύτερο τσάλεντζ στο σχεδιασμό παραμένει η «ακριβή» διαμονή κυρίως στο Τόκιο.
Το πλεονέκτημα της 6άδας ήταν ότι προσανατολίστηκα απευθείας σε διαμερίσματα αντί για τα στριμόκωλα ξενοδοχεία, ώστε να κερδίσουμε σε χρήμα και άνεση.


Ακόμη κ έτσι όμως, στο Τόκιο οι επιλογές σε λογική τιμή ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Ξεκίνησα τις κρατήσεις με δικαίωμα ακύρωσης και θα τα ξαναέβλεπα αργότερα.

Από κει και πέρα, μελέτησα κάθε διαδρομή, τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ, αξιοθέατα και πρόσβαση, εκδρομές, πρακτικά θέματα , φαγητό, ήθη κ έθιμα, πιθανές αγορές και δε συμμαζεύεται….
Κάηκα!

Προς υπεράσπισή μου, η ευθύνη του να οργανώνεις κάτι για τόσα άτομα, δεν είναι μικρή. Γνωρίζοντας ότι κανένας άλλος δεν θα ψάξει το παραμικρό, όφειλα να είμαι όσο τον δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένη.

Δε βαριέσαι, το έχω, γεννήθηκα έτοιμη!


Μέχρι τα μέσα Οκτώβρη, έκανα τις τελικές αλλαγές στα καταλύματα, άλλαξα τη διαμονή στο Τόκιο όταν βρήκα φοβερή τοποθεσία στο Σιντζούκου σε συμφέρουσα τιμή, ξανά μανά όλες τις διαδρομές από τη νέα τοποθεσία, έκανα τις διατυπώσεις για Immigrations, Qr codes, κατέβασα εφαρμογές στο κινητό, συνεννοήσεις για τις δωρεάν παροχές του ‘Αμπου Ντάμπι, και εξέδωσα ένα 45σέλιδο pdf με όλες τις πληροφορίες του ταξιδιού -κανονική πτυχιακή εργασία, το καρφίτσωσα στη συνομιλία, αλλά αμφιβάλλω ότι του έριξαν παραπάνω από μια φευγαλέα ματιά-εκτός από την Κάτσικο που διόρισα επίτιμη βοηθό), σε κάθε περίπτωση πάντως ο καιρός έφτασε, αποχαιρετήσαμε τον Σαλαμοκασεράκη που ξεκινούσε το ταξίδι μέσω Βουδαπέστης και περιμέναμε στωικά τη σειρά μας.

Ξημερώματα της 3ης Νοεμβρίου με αεροπλάνα και βαπόρια, σόρι αυτοκίνητα, βρεθήκαμε στο Βενιζέλος, παραδώσαμε αποσκευές, είμαστε πια στο σημείο μηδέν, εκεί που έχει τελειώσει η πολύμηνη προσμονή και ξεκινάει το κυριολεκτικό ταξίδι, έτοιμοι να δημιουργήσουμε αναμνήσεις και να γράψουμε τη δική μας μικρή ταξιδιωτική ιστορία.

 

[varioAthens]

Ενα θα σου πω: εχω φτασει στο σημειο να μαλωνω με το ΑΙ
Μα πραγματικα απανταει πολλες βλακειες και οταν το επισημαινω (γιατι τετοια ειμαι) παει να τα μπαλωσει και τσαντιζομαι περισσοτερο... ειμαι του γιατρου δεν το συζητω

 

[giannoula]

Δεν ξέρω για ποιο από όλα θα συμφωνήσω! Για τους Purple?? για το ταξίδι που πήγα με χαμηλές προσδοκίες και έγινε ένα απ΄' τα πιο αγαπημένα μου;; για τις εργατοώρες που ξόδεψα μήνες ολόκληρους για να το οργανώσω; ένα θα σου πω! Το δικό μου PDF είχε 85 σελίδες και μάλιστα εκτυπωμένες! Αφού όταν γυρίσαμε το σακίδιο ήταν 1 κιλό λιγότερο περιμένω με αγωνία τις εντυπώσεις σου αφού εμείς γυρίσαμε σχεδόν 1 μήνα πριν

 

[evaT]

Το δικό μου PDF είχε 85 σελίδες και μάλιστα εκτυπωμένες

Χαχα θα το πω στους άλλους που με λένε υπερβολική!

Βέβαια εγώ μάλλον διαμόρφωσα διαφορετική άποψη για τη χώρα. Θα τα ξεδιπλώσω στη συνέχεια.

 

[evaT]

Αθήνα – ‘Αμπου Ντάμπι – Τόκιο, ημέρα ταξιδιού και προσγειωθήκαμε σ έναν άλλο πλανήτη

Η πρώτη πτήση ήταν 5ωρη, κύλησε γρήγορα, με έναν απαραίτητο υπνάκο, είμασταν όλοι σχεδόν άυπνοι. Ο Αριβάτσο μάλιστα που ξεκίνησε τελευταίος με τα κορίτσια, οδηγούσε όλη νύχτα το Θεσσαλονίκη-Αθήνα.

Στο αεροδρόμιο του 'Αμπου Ντάμπι είχαμε 8ωρο layover. Εντυπωσιαστήκαμε από το μέγεθος, τη χλίδα και την ησυχία, παρότι ο πίνακας ήταν γεμάτος με πτήσεις, στο τέρμιναλ επικρατούσε ασυνήθιστη ηρεμία.

Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα, μέσα στο κέφι για το ταξίδι που ξεκινούσε, μέχρι που μας νίκησε η νύστα και πιάσαμε στασίδι να κλείσουμε λιγάκι τα μάτια μας.

Το βραδάκι ήρθε επιτέλους η ώρα της επιβίβασης

Μας στοίβαξαν στις μεσαίες θέσεις, ασφυχτικά μικρός ο χώρος, αυτή τη φορά είχα όμως προνοήσει και προμηθεύτηκα κάτι ιμάντες από τα τέμου, τους προσαρμόζεις στο τραπεζάκι και στηρίζεις τα πόδια σου, έκαναν δουλίτσα.

Μας σέρβιραν αυτό

Στις μεγάλες πτήσεις κοιμάμαι-ξυπνάω μέχρι που γίνομαι κάτι σαν ζόμπι, φαντάζομαι ο καθένας έχει τους τρόπους του να επιβιώνει, εγώ σηκώνομαι όταν μπορώ να κυκλοφορεί το αίμα και προσπαθώ να ξεκουράζομαι, ειδικά όταν η άφιξη συμπίπτει με χρόνο μπροστά για ξενάγηση.

Ομοίως σ αυτό το ταξίδι θα φτάναμε νωρίς το μεσημεράκι, θεωρητικά υπήρχε αρκετός χρόνος να βγούμε για την πρώτη διερευνητική βόλτα, καλό θα ήταν να είμαστε φρέσκιοι. Λέμε τώρα...

'Αντε φτάνουμε βρε παιδιά...

Προσγειωθήκαμε στην ώρα μας και κατεβήκαμε παραζαλισμένοι να περάσουμε τις διαδικασίες του immigration.

Η ουρά ήταν μεγάλη αλλά προχωρούσε γοργά, εμείς είχαμε εκδώσει τους κωδικούς Qr για να μη συμπληρώνουμε έντυπα στην άφιξη, οι γιαπωνέζοι έχουν αρχικά αυτόματα μηχανήματα όπου σκανάρεις το διαβατήριο με το Qr που έχεις εκδώσει, σου παίρνουν αποτυπώματα ενώ υπάρχει παντού ένας ευγενέστατος υπάλληλος να σε βοηθήσει με τη διαδικασία, έτσι εγκαινιάσαμε άμεσα τα αριγκατό και τις υποκλίσεις.

Μετά από αυτό δυστυχώς είχε και συνέχεια, με δεύτερη ουρά για έλεγχο από τελωνειακό, όταν ξεμπερδέψαμε και από αυτό βγήκαμε στο τέρμιναλ και κοιτούσα τις σημειώσεις μου όπου είχα καταγεγραμμένες τις κινήσεις με τη σωστή σειρά.
Πρώτα έπρεπε να τραβήξουμε μετρητά προκειμένου να βγάλουμε τις Suica (κάρτες για τα ΜΜΜ), να ψάξουμε για sim και στη συνέχεια να κατέβουμε έναν όροφο για να πάμε στα τρένα.

Τα μετρητά ήταν παιχνιδάκι, ΑΤΜ και ρεβολούτ, με 1 ευρώ προμήθεια ετελείωσε.
Οι sim ήταν παράλογα ακριβές, το δικό μου κινητό υποστηρίζει esim και είχα ήδη συνδεθεί, οπότε προσπεράσαμε να το δούμε για τους άλλους στην πόλη.

Για τη Suica τελικά υπήρχε αυτόματο μηχάνημα που έπαιρνε κάρτα, βγάλαμε όλοι από μία, ενώ ο Σλαμοκασεράκης που είναι Άι Φονάς την είχε ήδη κατεβασμένη στο κινητό του. Για τις πλέμπες των Android δεν έχουν προβλέψει να αναπτύξουν κάποιο app.

Αγοράσαμε εισιτήρια από τη γραμμή Kaisei που εξυπηρετούσε στον προορισμό μας, είχαμε ήδη χάσει πάνω από ώρα μέχρι να γίνουν όλα αυτά και θέλαμε άλλη μιάμισι σχεδόν για να φτάσουμε στον προορισμό μας. 'Ετσι είναι μανδάμ, Ιαπωνίες μου θέλατε, τι το περάσατε χωριό σαν τη Θεσσαλονίκη; (σκέφτηκα)

'Οταν μπήκαμε στο τρένο άρχισα να ζαλίζομαι. Η κούραση και το άγχος των διαδικαστικών με γονάτισαν. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να επανέλθουν οι παλμοί μου, ευτυχώς μέχρι να κατέβουμε είχα ανακτήσει κάποιες δυνάμεις κ ένιωθα καλύτερα.

Κατεβήκαμε από το τρένο στο Σιντζούκου, σ ένα σημείο τίγκα στα φαγητάδικα, convenient stores, Don Quijote και ένας πανζουρλισμός παντού,

με τις οδηγίες του σπιτονοικοκύρη ανά χείρας προσπαθούσα να βρω το σπίτι, όμως τα κάθετα στενά είχαν όλα το ίδιο όνομα, εγώ ήμουν υπερβολικά ζαλισμένη για να θυμηθώ ότι ο άνθρωπος μου είχε στείλει φωτογραφίες, κάποτε μου ήρθε η επιφοίτηση και το βρήκαμε, αλλά μ αυτά και με κείνα πιάσαμε απόγευμα, στις 5 έπεφτε το σκοτάδι, απλά πετάξαμε μέσα τις αποσκευές και βγήκαμε μήπως προλάβουμε το φως της ημέρας. Που τελικά δεν το προλάβαμε.

Λίγο να δούμε τι γίνεται με τις sim, λίγο το χάζι αριστερά-δεξιά, πήγε αργάμισι.

Αποφασίσαμε να φύγουμε καρφί για τη Σιμπούγια που ήταν μόνο 2-3 στάσεις μακρύτερα για να εκπληρωθεί και το όνειρο του Τασουσίρο που έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία στην ιστορία του Χάτσικο.

Μόλις βγήκαμε στην επιφάνεια του Shibuya Crossing βιώσαμε αυτό που λέμε πολιτισμικό σοκ.

Φανταστείτε τώρα μετά από ένα 24ωρο σε δρόμους, διηπειρωτικές πτήσεις και κούραση στα κόκκινα, να βρεθείς στην άλλη άκρη του κόσμου, με ουρανοξύστες ολούθε, επιγραφές νέον, τεράστια videowalls, ορδές ανθρώπων κι ένα περιβάλλον που δεν έχει καμία σχέση με οτιδήποτε είμαστε εξοικειωμένοι.

Κάπως έτσι είναι η κατάσταση όταν ανάβει πράσινο στα φανάρια.

Βιντεάκι
- YouTube

'Οταν φτάσαμε εδώ ο Τασουσίρο συγκινήθηκε λίγο

Κάναμε μια βόλτα στους παρακείμενους δρόμους-οπωσδήποτε θα επιστρέφαμε στην περιοχή για να τη δούμε ξεκούραστοι

Πέσαμε στα βαθιά. Ο εγκέφαλος αδυνατούσε να απορροφήσει τόσο σύντομα όλη αυτή την πανδαισία εικόνων, χρωμάτων και ανθρώπινου πλήθους.

Την επόμενη φορά, προσαρμοσμένοι πια, θα εντοπίζαμε πολύ πιο άμεσα τα διαμαντάκια της περιοχής-ειδικά στο στυλιστικό κομμάτι, θα σας δείξω όλα στην ώρα τους.

Επιστρέψαμε στην περιοχή μας και φάγαμε κάτι απλό από τα convenient stores, θέλαμε να πλυθούμε, να τακτοποιηθούμε, για να ξεκινήσουμε την επόμενη μέρα φρεσκαδούρες από το πρωί με φουλ πρόγραμμα.

Πίσω στο σπίτι, ασχολήθηκα ενδελεχώς με τις διάσημες ιαπωνικές τουαλέτες, τις οποίες λάτρεψα από την πρώτη στιγμή, τo καλύτερο δώρο μια γυναίκα! Αφού περιεργάστηκα τον τρόπο που λειτουργούν, ανακάλυψα τα μικρά τους μυστικά και έφτιαξα αυτό το κομψό βιντεάκι για να το δείξω στους φίλους μου

- YouTube

 

[varioAthens]

Μα κι εσυ κατευθειαν στα σκληρα; Πανε μια Οσακα, ενα Κυοτο ρε αδερφε… με την μια Σινζουκου και Σιμπουγια

 

[evaT]

Μα κι εσυ κατευθειαν στα σκληρα; Πανε μια Οσακα, ενα Κυοτο ρε αδερφε… με την μια Σινζουκου και Σιμπουγια

Εγώ το πάνικ ατάκ το είχα πάθει από το σπίτι στον καναπέ μου, κάτι Σιντζούκου τα τρώω για πρωινό, έτσι για να σηκώνουν οι γιατροί τα χέρια μαζί μου