Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Ντόντε ελ αουτομπούς πορ Οταβάλο, καταφέρνουμε να συνεννοηθούμε, εκεί το λεωφορείο σας, ανεβείτε και τα μπαγκάζια από κάτω, δε θέλουμε άλλο εμείς, θρονιαζόμαστε στις δυο πρώτες δεξιές θέσεις, λίγο πιο πίσω και λοξά από τον οδηγό, και περιμένουμε την αναχώρηση. Ο εισπράκτορας παύλα ελεγκτής κρεμιέται από την πόρτα του συνοδηγού με το ένα χέρι, ο οδηγός βάζει μπροστά, εεεεε, τον άνθρωπο, μουρμουράω εγώ ανησυχώντας για την ακεραιότητα του ριψοκίνδυνου, χωρίς να ξέρω πως ο άνθρωπος παύλα σταφύλι που ισορροπεί δεν ισορροπεί στην πόρτα θα συνεχίσει να μένει κρεμασμένος εκεί σχεδόν για ένα μισάωρο, φωνάζοντας στεντόρεια και σε άτακτα διαστήματα 'Οταβάλο, Οταβάλο, Οταβάαααλοοοοο'! Τρις ειπωμένο κάθε φορά το όνομα του προορισμού μας, όπως σύντομα θα μαθαίναμε πως συμβαίνει σε κάθε μα κάθε διαδρομή προς άγραν νέων επιβατών, πρωτότυπη η στρατηγική προώθησης, σχολιάζω εγώ, δεν την καταλαβαίνω, όμως, υπάρχει περίπτωση κάποιος που περπατάει ανέμελος για τη λαϊκή ή δεν ξέρω πού αλλού, ν' ακούσει τις αγριοφωνάρες αυτουνού εδώ και να σκεφτεί, γάλα, ψωμί, βρε τι άλλο ήθελα, τι άλλο ήθελα, α!, ναι, να πάω στο Οταβάλο; Κι όμως, να που το λεωφορείο γεμίζει εν τέλει…
Τέλος πάντων, άλλο θέμα, το ζήτημα είναι πως εμείς έχουμε ήδη ξεκινήσει για τα βόρεια πάνω στη ραχοκοκαλιά των Άνδεων, μόνο που εδώ πρέπει να πούμε πως καθόλου δε μοιάζει όλο αυτό με ραχοκοκαλιά, εσφαλμένη η κυρίαρχη αντίληψη, αν θέλεις σώνει και καλά να την παρομοιάσεις με αντικείμενο, τότε, ναι, πιότερο θα 'μοιαζε με σκάλα, αριστερά η δυτική Κορδιλιέρα, δεξιά η ανατολική, να οι πλευρές της σκάλας με τα ενδιάμεσα βουνά για σκαλοπάτια, κι ανάμεσα, στα αψηλά υψόμετρα των δυο και των τριών χιλιάδων, πλατιές κοιλάδες με εύφορο, ηφαιστειακό χώμα. Δυόμιση ώρες αργότερα και 95 χιλιόμετρα πιο βόρεια, κι ενώ ο οδηγός μας οδηγεί με το ένα μάτι κάπου καρφωμένο ανάμεσα από τα χιλιάδες χαϊμαλιά που στολίζουν το παρμπρίζ, και το άλλο πλάγια και πίσω δεξιά, στυλωμένο στη φωτογραφική που κρέμεται από το λαιμό του Σ., (ώσπου δεν κρατιέται και τη στιγμή που ο Σ. βγάζει απ' την τσάντα έναν ευρυγώνιο να με το συμπάθειο για να χωρέσει τα βουνά που ξανοίγονται παντού ολόγυρα, ρωτάει, 'ρεπορτέρο;', και του κλείνει με νόημα το μάτι, αυτό το μάτι, δηλαδή, που υποτίθεται πως παρακολουθεί άγρυπνα και με εμβρίθεια το δρόμο), φτάνουμε στο Οταβάλο που απλώνεται περήφανο ανάμεσα από δυο, τι άλλο, ηφαίστεια. Μέρα Κυριακή, μέρα παζαριού, το μεγαλύτερο στην περιοχή, γι αυτό και διαλέξαμε να 'ρθούμε σήμερα, και πέφτουμε ακριβώς πάνω στη φούντωσή του. Γρήγορα ένα δωμάτιο, να μια πανσιόν λίγο πιο πίσω, ρωτάμε, μας κάνει, τι απαιτήσεις να 'χουμε, οι σιδεριές στα παράθυρα κάτι θα πρέπει να σημαίνουν, δε μπορεί, σκασίλα μας, μια χαρά μας πέφτει το δωμάτιο, αποθέτουμε μπαγκάζια και ξεχυνόμαστε στους δρόμους.
Τι χρώματα, τι πανδαισία, τι λαός! Οι Ίντιος σε όλο τους το μεγαλείο παζαρεύουν και απλώνουν τις πραμάτειες τους στα πεζοδρόμια και καταμεσής των δρόμων. Τι 'ναι τούτοι, μια κοψιά, ομορφόσογα όλοι τους, άντρες γυναίκες με ολόμαυρα, κορακάτα μαλλιά, μακριά ως τη μέση, χτενισμένα πίσω σε πλεξούδα, οι άντρες με ολόασπρα, πώς το καταφέρνουν, παντελόνια, μπλε σκούρο πόντσο από πάνω, μαύρα καπέλα, οι γυναίκες με μακριές, μπλε σκούρες φούστες, ολόλευκες μπλούζες με φουφούλες στα μανίκια, κεντήματα στο στήθος και τα μπράτσα, σειρές ολόκληρες από κολιέ που τους κρύβουν το λαιμό, κούκλοι και κούκλες όλοι τους, αρχοντικοί κι απόμακροι, λιγομίλητοι κι εξυπηρετικοί μονάχα όταν κι όπου πρέπει.
Περνάμε ώρες στο πολύχρωμο παζάρι. Σ' αυτό το δρόμο φρούτα και λαχανικά, παντού ζαρζαβατικά και βουνά από ανανάδες που κυλάν' πάνω στο χώμα, πράσινες μπανάνες, κίτρινες, καρπουζόφετες ολοκόκκινες πάνω στους πάγκους, ένας λόφος από ροζ παγωτό που στολίζεται από ανάποδα χωνάκια, χυμοί, χυμοί, πράσινοι, άσπροι, πορτοκαλιοί, βαθυκόκκινοι, γυάλες ολόκληρες γεμάτες χυμούς που περιμένουν να γεμίσουν τα ποτήρια, δυο τρεις κυράδες καθισμένες ανακούρκουδα μπροστά από μια λινάτσα με όσπρια, γελαστά παιδιά, κρέατα κρεμασμένα στα τσιγκέλια, σκυλιά ευερέθιστα που φίλοι δεν πιάνονται που να χτυπιέσαι, και χαλιά, παντού χαλιά, πρωτότυπα χαλιά, φτενά, πολύχρωμα, μικρά, μεγάλα, αχ, πώς τα φαντάζομαι στον τοίχο μου, υφάντρες διάσημες οι Οταβαλένιες και οι τιμές τους, ούτε του παπά να μην το πεις, τζάμπα, δεν κρατιέμαι, παίρνω δυο, το ένα πιο μικρό, για να το κορνιζάρω.
Τόσες ώρες περπάτημα, μεσημέριασε, πεινάσαμε, μπροστά από το Ελ Ίντιο σταματάμε και χαζεύουμε τις μαρμίτες. Οι μυρωδιές απείρως γαργαλιστικές, πώς λέγονται δεν ξέρω, ούτε τι είναι, ο Σ. πειραματίζεται με ένα βραστό, εγώ παίρνω κάτι που μοιάζει με φιλέτο αλλά με ένα αυγό μάτι από πάνω, εξαίρετο το φαγητό αποδεικνύεται, αλλά το κλου είναι η κομπανία με τους ίντιος που μας σιγοντάρουν όσο τρώμε. Τι γλύκα αυτή η μουσική, έξι τα παλικάρια, μαυρομάλλικα, ψηλά, με κιθάρες και πνευστά, έχω ολόκληρη λίστα με ονόματα αλλά ποιο είναι ποιο δεν ξέρω, ελπίζω πάντως πως οι quenas, τα μικρά φλάουτα με τις έξι τρύπες για τα δάχτυλα και τη μια για τον αντίχειρα, είναι πια από καλάμι κι όχι από πόδι κόνδορα, όπως φτιάχνονταν την εποχή που τα τεράστια πτηνά αφθονούσαν πάνω από τις Άνδεις. Όπως και να 'χει, με χορτάτο στομάχι κι αυτιά, σηκωνόμαστε να βρούμε το άλλο, το όχι τόσο κεντρικό παζάρι, το δύσοσμο και ρυπαρό παζάρι με τα ζώα, λίγο πιο έξω απ' την πόλη, γουρούνια και γελάδια και άλογα, τον αληθινό κι ολοζώντανο ομφαλό αυτής της πόλης, μακριά από φωτογραφικές μηχανές και τουρίστες. Αλίμονο, αργήσαμε, μονάχα οι σβουνιές κι οι καβαλίνες μαρτυράνε το παιχνίδι που παίχτηκε εδώ λίγο νωρίτερα, η βόλτα πανέμορφη, όμως, ευκαιρία για τους πίσω δρόμους, τους παρατημένους κι ανέγγιχτους. Ολιγόωρη ξεκούραση στην πανσιόν, έπειτα βραδινή βολτίτσα, ένα όμορφο μαγαζάκι, μπαράκι θα ήταν το ανάλογό του στην πατρίδα, βολευόμαστε σταυροπόδι στις φαρδιές μαξιλάρες και τα χαμηλά τραπεζάκια κι απολαμβάνουμε τη θερβέθα μας με τον γλυκό ήχο του φλάουτου να χαϊδεύει τ' αυτιά μας.
Ακόμα πιο πρωί, έξι τα χαράματα, λεωφορείο πίσω για το Κίτο. Πρωινό στο σταθμό, σε μαγαζί αμφιβόλου καθαριότητας, κι ύστερα επόμενο λεωφορείο για Ριομπάμπα. Και πάλι ακολουθούμε την Παναμερικάνα, αυτή τη φορά νότια του Κίτο. 'Αμπάτο, Αμπάτο, Αμπάααατοοοοο!', γκαρίζει ο αυτόχειρας εισπράκτορας και το λεωφορείο ξεχύνεται σε μια τρελή κούρσα τεσσάρων ολόκληρων ωρών μέσω Αμπάτο, φυσικά, στα όρια των μηχανικών μερών του και με αλλαγή φίλτρου πετρελαίου, υπό την άγρυπνη επόπτευση του Σ., κάπου στη μέση της διαδρομής.
Δύο το μεσημέρι άφιξη στη Ριομπάμπα, τακτοποίηση στο ξενοδοχείο με το ελληνοπρεπέστατο, τρέχα γύρευε γιατί, όνομα, Zeus, κι ύστερα τσουπ γι ακόμα μια βολτίτσα, του απομεσήμερου, στην όμορφη πόλη που ορθώνεται κουκλίστικη και αποικιακή, ολοζώντανη κι ολοκαίνουργια μετά το σεισμό του 1797 που την ισοπέδωσε, επιβλητική, αργοκίνητη και ήσυχη –εκτός κι αν τύχεις σε παζάρι. Ανηφορίζουμε μέχρι το λόφο κι αγναντεύουμε, τι άλλο, ένα ηφαίστειο. Όλος ο κόσμος τσάρκα μες στο πάρκο, παιδιά, σκυλιά, μα με ένα χρώμα εξωτικό, οι μεγάλοι να ρουφάνε με τα καλαμάκια από καρύδες, οι μικροί να τρώνε τσιπς μπανάνας και μαλλί της γριάς, ένα μικρό τρενάκι για τα πιτσιρίκια, οι παππούδες αραχτοί με τα καπελάκια τους πάνω στα πέτρινα παγκάκια, να παίζουν bocce, ξέρετε, εκείνο το παιχνίδι με τις μικρές μπαλίτσες στο χώμα που κάθε τόσα λεπτά κάποιος σηκώνεται και ρίχνει συρτά μια άλλη μπαλίτσα που πάει να βρει τις προηγούμενες που κάποιος άλλος έχει ρίξει από ώρα, κι ύστερα όλοι μετράνε πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρίσκεται η μια από την άλλη, και κάτι σημειώνουνε στα μπλοκάκια τους, τους πόντους, φαντάζομαι, αλλά μπορεί και τα στοιχήματα, κι όλοι μοιάζουνε εντελώς μα εντελώς απορροφημένοι από τη συναρπαστική παρτίδα και παρακολουθούνε με προσήλωση, ώσπου περνάνε άλλα πέντε λεπτά και κάποιος άλλος σηκώνεται και ξανά τα ίδια, 'δεν την αντέχω τόση συγκίνηση', λέω στον Σ. κι απομακρυνόμαστε για να καθίσουμε σ' ένα πεζούλι και να χαζέψουμε τα ροδαλά συννεφάκια που έχουν αρχίσει και πυκνώνουνε πάνω από, τι άλλο, το ηφαίστειο…
Τέλος πάντων, άλλο θέμα, το ζήτημα είναι πως εμείς έχουμε ήδη ξεκινήσει για τα βόρεια πάνω στη ραχοκοκαλιά των Άνδεων, μόνο που εδώ πρέπει να πούμε πως καθόλου δε μοιάζει όλο αυτό με ραχοκοκαλιά, εσφαλμένη η κυρίαρχη αντίληψη, αν θέλεις σώνει και καλά να την παρομοιάσεις με αντικείμενο, τότε, ναι, πιότερο θα 'μοιαζε με σκάλα, αριστερά η δυτική Κορδιλιέρα, δεξιά η ανατολική, να οι πλευρές της σκάλας με τα ενδιάμεσα βουνά για σκαλοπάτια, κι ανάμεσα, στα αψηλά υψόμετρα των δυο και των τριών χιλιάδων, πλατιές κοιλάδες με εύφορο, ηφαιστειακό χώμα. Δυόμιση ώρες αργότερα και 95 χιλιόμετρα πιο βόρεια, κι ενώ ο οδηγός μας οδηγεί με το ένα μάτι κάπου καρφωμένο ανάμεσα από τα χιλιάδες χαϊμαλιά που στολίζουν το παρμπρίζ, και το άλλο πλάγια και πίσω δεξιά, στυλωμένο στη φωτογραφική που κρέμεται από το λαιμό του Σ., (ώσπου δεν κρατιέται και τη στιγμή που ο Σ. βγάζει απ' την τσάντα έναν ευρυγώνιο να με το συμπάθειο για να χωρέσει τα βουνά που ξανοίγονται παντού ολόγυρα, ρωτάει, 'ρεπορτέρο;', και του κλείνει με νόημα το μάτι, αυτό το μάτι, δηλαδή, που υποτίθεται πως παρακολουθεί άγρυπνα και με εμβρίθεια το δρόμο), φτάνουμε στο Οταβάλο που απλώνεται περήφανο ανάμεσα από δυο, τι άλλο, ηφαίστεια. Μέρα Κυριακή, μέρα παζαριού, το μεγαλύτερο στην περιοχή, γι αυτό και διαλέξαμε να 'ρθούμε σήμερα, και πέφτουμε ακριβώς πάνω στη φούντωσή του. Γρήγορα ένα δωμάτιο, να μια πανσιόν λίγο πιο πίσω, ρωτάμε, μας κάνει, τι απαιτήσεις να 'χουμε, οι σιδεριές στα παράθυρα κάτι θα πρέπει να σημαίνουν, δε μπορεί, σκασίλα μας, μια χαρά μας πέφτει το δωμάτιο, αποθέτουμε μπαγκάζια και ξεχυνόμαστε στους δρόμους.
Τι χρώματα, τι πανδαισία, τι λαός! Οι Ίντιος σε όλο τους το μεγαλείο παζαρεύουν και απλώνουν τις πραμάτειες τους στα πεζοδρόμια και καταμεσής των δρόμων. Τι 'ναι τούτοι, μια κοψιά, ομορφόσογα όλοι τους, άντρες γυναίκες με ολόμαυρα, κορακάτα μαλλιά, μακριά ως τη μέση, χτενισμένα πίσω σε πλεξούδα, οι άντρες με ολόασπρα, πώς το καταφέρνουν, παντελόνια, μπλε σκούρο πόντσο από πάνω, μαύρα καπέλα, οι γυναίκες με μακριές, μπλε σκούρες φούστες, ολόλευκες μπλούζες με φουφούλες στα μανίκια, κεντήματα στο στήθος και τα μπράτσα, σειρές ολόκληρες από κολιέ που τους κρύβουν το λαιμό, κούκλοι και κούκλες όλοι τους, αρχοντικοί κι απόμακροι, λιγομίλητοι κι εξυπηρετικοί μονάχα όταν κι όπου πρέπει.
Περνάμε ώρες στο πολύχρωμο παζάρι. Σ' αυτό το δρόμο φρούτα και λαχανικά, παντού ζαρζαβατικά και βουνά από ανανάδες που κυλάν' πάνω στο χώμα, πράσινες μπανάνες, κίτρινες, καρπουζόφετες ολοκόκκινες πάνω στους πάγκους, ένας λόφος από ροζ παγωτό που στολίζεται από ανάποδα χωνάκια, χυμοί, χυμοί, πράσινοι, άσπροι, πορτοκαλιοί, βαθυκόκκινοι, γυάλες ολόκληρες γεμάτες χυμούς που περιμένουν να γεμίσουν τα ποτήρια, δυο τρεις κυράδες καθισμένες ανακούρκουδα μπροστά από μια λινάτσα με όσπρια, γελαστά παιδιά, κρέατα κρεμασμένα στα τσιγκέλια, σκυλιά ευερέθιστα που φίλοι δεν πιάνονται που να χτυπιέσαι, και χαλιά, παντού χαλιά, πρωτότυπα χαλιά, φτενά, πολύχρωμα, μικρά, μεγάλα, αχ, πώς τα φαντάζομαι στον τοίχο μου, υφάντρες διάσημες οι Οταβαλένιες και οι τιμές τους, ούτε του παπά να μην το πεις, τζάμπα, δεν κρατιέμαι, παίρνω δυο, το ένα πιο μικρό, για να το κορνιζάρω.
Τόσες ώρες περπάτημα, μεσημέριασε, πεινάσαμε, μπροστά από το Ελ Ίντιο σταματάμε και χαζεύουμε τις μαρμίτες. Οι μυρωδιές απείρως γαργαλιστικές, πώς λέγονται δεν ξέρω, ούτε τι είναι, ο Σ. πειραματίζεται με ένα βραστό, εγώ παίρνω κάτι που μοιάζει με φιλέτο αλλά με ένα αυγό μάτι από πάνω, εξαίρετο το φαγητό αποδεικνύεται, αλλά το κλου είναι η κομπανία με τους ίντιος που μας σιγοντάρουν όσο τρώμε. Τι γλύκα αυτή η μουσική, έξι τα παλικάρια, μαυρομάλλικα, ψηλά, με κιθάρες και πνευστά, έχω ολόκληρη λίστα με ονόματα αλλά ποιο είναι ποιο δεν ξέρω, ελπίζω πάντως πως οι quenas, τα μικρά φλάουτα με τις έξι τρύπες για τα δάχτυλα και τη μια για τον αντίχειρα, είναι πια από καλάμι κι όχι από πόδι κόνδορα, όπως φτιάχνονταν την εποχή που τα τεράστια πτηνά αφθονούσαν πάνω από τις Άνδεις. Όπως και να 'χει, με χορτάτο στομάχι κι αυτιά, σηκωνόμαστε να βρούμε το άλλο, το όχι τόσο κεντρικό παζάρι, το δύσοσμο και ρυπαρό παζάρι με τα ζώα, λίγο πιο έξω απ' την πόλη, γουρούνια και γελάδια και άλογα, τον αληθινό κι ολοζώντανο ομφαλό αυτής της πόλης, μακριά από φωτογραφικές μηχανές και τουρίστες. Αλίμονο, αργήσαμε, μονάχα οι σβουνιές κι οι καβαλίνες μαρτυράνε το παιχνίδι που παίχτηκε εδώ λίγο νωρίτερα, η βόλτα πανέμορφη, όμως, ευκαιρία για τους πίσω δρόμους, τους παρατημένους κι ανέγγιχτους. Ολιγόωρη ξεκούραση στην πανσιόν, έπειτα βραδινή βολτίτσα, ένα όμορφο μαγαζάκι, μπαράκι θα ήταν το ανάλογό του στην πατρίδα, βολευόμαστε σταυροπόδι στις φαρδιές μαξιλάρες και τα χαμηλά τραπεζάκια κι απολαμβάνουμε τη θερβέθα μας με τον γλυκό ήχο του φλάουτου να χαϊδεύει τ' αυτιά μας.
Ακόμα πιο πρωί, έξι τα χαράματα, λεωφορείο πίσω για το Κίτο. Πρωινό στο σταθμό, σε μαγαζί αμφιβόλου καθαριότητας, κι ύστερα επόμενο λεωφορείο για Ριομπάμπα. Και πάλι ακολουθούμε την Παναμερικάνα, αυτή τη φορά νότια του Κίτο. 'Αμπάτο, Αμπάτο, Αμπάααατοοοοο!', γκαρίζει ο αυτόχειρας εισπράκτορας και το λεωφορείο ξεχύνεται σε μια τρελή κούρσα τεσσάρων ολόκληρων ωρών μέσω Αμπάτο, φυσικά, στα όρια των μηχανικών μερών του και με αλλαγή φίλτρου πετρελαίου, υπό την άγρυπνη επόπτευση του Σ., κάπου στη μέση της διαδρομής.
Δύο το μεσημέρι άφιξη στη Ριομπάμπα, τακτοποίηση στο ξενοδοχείο με το ελληνοπρεπέστατο, τρέχα γύρευε γιατί, όνομα, Zeus, κι ύστερα τσουπ γι ακόμα μια βολτίτσα, του απομεσήμερου, στην όμορφη πόλη που ορθώνεται κουκλίστικη και αποικιακή, ολοζώντανη κι ολοκαίνουργια μετά το σεισμό του 1797 που την ισοπέδωσε, επιβλητική, αργοκίνητη και ήσυχη –εκτός κι αν τύχεις σε παζάρι. Ανηφορίζουμε μέχρι το λόφο κι αγναντεύουμε, τι άλλο, ένα ηφαίστειο. Όλος ο κόσμος τσάρκα μες στο πάρκο, παιδιά, σκυλιά, μα με ένα χρώμα εξωτικό, οι μεγάλοι να ρουφάνε με τα καλαμάκια από καρύδες, οι μικροί να τρώνε τσιπς μπανάνας και μαλλί της γριάς, ένα μικρό τρενάκι για τα πιτσιρίκια, οι παππούδες αραχτοί με τα καπελάκια τους πάνω στα πέτρινα παγκάκια, να παίζουν bocce, ξέρετε, εκείνο το παιχνίδι με τις μικρές μπαλίτσες στο χώμα που κάθε τόσα λεπτά κάποιος σηκώνεται και ρίχνει συρτά μια άλλη μπαλίτσα που πάει να βρει τις προηγούμενες που κάποιος άλλος έχει ρίξει από ώρα, κι ύστερα όλοι μετράνε πόσο κοντά ή πόσο μακριά βρίσκεται η μια από την άλλη, και κάτι σημειώνουνε στα μπλοκάκια τους, τους πόντους, φαντάζομαι, αλλά μπορεί και τα στοιχήματα, κι όλοι μοιάζουνε εντελώς μα εντελώς απορροφημένοι από τη συναρπαστική παρτίδα και παρακολουθούνε με προσήλωση, ώσπου περνάνε άλλα πέντε λεπτά και κάποιος άλλος σηκώνεται και ξανά τα ίδια, 'δεν την αντέχω τόση συγκίνηση', λέω στον Σ. κι απομακρυνόμαστε για να καθίσουμε σ' ένα πεζούλι και να χαζέψουμε τα ροδαλά συννεφάκια που έχουν αρχίσει και πυκνώνουνε πάνω από, τι άλλο, το ηφαίστειο…
Attachments
Last edited:
