Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Στη φαντασία των Δυτικών, τα στερεότυπα στήνουν χορό όποτε ακούγεται η φράση ‘φυλές της ζούγκλας’. Στο νου μας έρχονται τσίτσιδοι ιθαγενείς που σέρνονται ύπουλα μέσα απ’ τη βλάστηση, που κραδαίνουν εργαλεία από τη Λίθινη Εποχή, κυνηγούν μονίμως το φαΐ τους, μπλέκονται σε ατελεύτητους, αιμοσταγείς πολέμους, συρρικνώνουν τα κρανία των εχθρών τους κι ενίοτε, τρέφονται από τις σάρκες τους. Η αλήθεια, όπως το φαντάζεστε, απέχει κάμποσο από τη φαντασία.
Ο εκουαδοριανός Αμαζόνιος είναι ελάχιστος, σε σύγκριση με τις αχανείς ζούγκλες της Βραζιλίας, μα κατοικείται από έξι βασικές εθνικές ομάδες. Πολυπληθέστεροι οι Κίτσουα, κι ύστερα οι Σουάρ, οι Ατσουάρ, οι Ουαρανί, οι Σιόνια-Σεκόγια κι οι Κοφάν. Παρά τις γερά ριζωμένες δυτικές πεποιθήσεις, οι περισσότερες φυλές του Αμαζονίου βασίζονται πιότερο στη γεωργία και τις καλλιέργειες, παρά στο άγριο κυνήγι. Οι Σιόνα-Σεκόγια και οι Κοφάν ζουν στις βόρειες περιοχές, εκεί που τώρα κάνει ανέμελο τα γαμήλια τσουλάτσα του το ζεύγος, κι είναι φυλές ημι-νομαδικές, πράγμα που σημαίνει πως κινούνται σε προκαθορισμένες περιοχές, εγκαταλείποντας τα παλιά εδάφη όταν εξαντλούνται, για να αναζητήσουν νέα και πιο πλούσια σε θηράματα. Η τακτική που ακολουθούν ονομάζεται ‘slash and burn’ στη γλώσσα των αγγλόφωνων ανθρωπολόγων, κι είναι η μέθοδος της αποχέρσωσης της γης για καλλιέργειες. Δυο τρία χρόνια αργότερα, όταν η γη εξαντλείται, εκείνοι την εγκαταλείπουν αφήνοντάς τη ανενόχλητη, να ξαναβρεί τη γονιμότητά της.
Οι Σιόνα-Σεκόγια δε γκρεμίζουν τα μεγάλα δέντρα, ιδιαίτερα τα καρποφόρα, ούτε και καίνε όση βλάστηση έχουν κόψει, παρά την αφήνουν να σαπίσει και να σκεπάσει την εκτεθειμένη γη. Παλιότερα οι ανθρωπολόγοι πίστευαν πως το κυνήγι και το ψάρεμα είναι οι βασικές συνήθειες, μα η αλήθεια είναι πως το μεγαλύτερο κομμάτι του διαιτολογίου τους βασίζεται σε άγριους καρπούς, μέλι, ρίζες και έντομα, κι είναι δουλειά των γυναικών να τα συλλέξουν. Όσο για την περιβόητη γύμνια τους, η αλήθεια είναι πως εκτός από τους ξετσίπωτους Ουαρανί, που το είχαν συνήθειο να κυκλοφοράνε ολόγυμνοι, στερεώνοντας τα πέη τους σε σπάγκους που περνούσανε γύρω απ’ τη μέση τους, όλες οι υπόλοιπες φυλές ύφαιναν τα ρούχα τους, που αργότερα χρωμάτιζαν με φυτικές βαφές. Οι Σιόνα-Σεκόγια και οι Κοφάν, που μας ενδιαφέρουν επί του παρόντος, ύφαιναν μπλε και κόκκινα ελαφριά, μονοκόμματα φορέματα, τα cushmas, που έμοιαζαν με καμιζόλες και τους έφταναν μέχρι το γόνατο.
Τη μέρα που αποβιβαζόμαστε απ’ τις πιρόγες μας στο Σάμπαλο, έτσι ντυμένοι είναι που μας υποδέχονται. Μπλε cushmas για τους άντρες, κόκκινα για τις γυναίκες, ολοκίτρινα για τα παιδιά. Μαλλιά κοντοκομμένα, κορακάτα, μύτες έντονες και γαμψές, τραχιά χαρακτηριστικά, σμιλεμένα πρόσωπα. Βαριά, απανωτά περιδέραια από καρπούς και κουκούτσια στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών, αρμαθιές ολάκερες από καμπύλα, κιτρινωπά δόντια κρέμονται στο λαιμό των αντρών, που το δίχως άλλο έχουν αφήσει κάμποσους τάπιρους ή και τζάγκουαρ να τριγυρνάνε φαφούτικα στη ζούγκλα. Οι περισσότεροι φορούν πλεχτά, κίτρινα στεφάνια στο μέτωπο, και κάνα δυο, αναμφίβολα οι πιο σεβάσμιοι, έχουν περάσει ένα μακρύ κόκκινο φτερό παπαγάλου στη μύτη. Οι Κοφάν που θα γνωρίσουμε εμείς, ζουν στο Σάμπαλο, ένα μικρό νησί του Αγουαρίκο, που χωρίζεται από την όχθη από ένα μικρό κανάλι, όπου αφθονούν τα σαλάχια. Στο μικρό, πράσινο ξέφωτο ορθώνονται καμιά δεκαριά καλύβες που πατάνε σε πασσάλους. Θέλεις δε θέλεις δυο λεπτά να το διασχίσεις από τη μια άκρη ως την άλλη, μόλο που θα σου πάρει κοντά τρεις ώρες να κάνεις το γύρο του νησιού.
Την ολιγομελή ομάδα μας αναλαμβάνει ο Μπασίλιο, κι αυτός με φτερό κόκκινο στη μύτη, και μας ξεναγεί στα μυστικά του δάσους. Κοντά ένα χιλιόμετρο είναι η διαδρομή. Στη διάρκειά της, ο Μπασίλιο μας δείχνει φυτά και θάμνους και δέντρα ένα προς ένα, και μας εξηγεί τη χρησιμότητα του καθενός. Αυτή εδώ η κληματσίδα λέγεται ‘σκορδόδεντρο’, κι οι μύτες μας επιβεβαιώνουν το γιατί. Αν βράσεις το φλοιό του, λέει, κι ύστερα πιεις το νερό ή χώσεις κατευθείαν τα κομμάτια στα ρουθούνια σου, θα γιατρευτείς απ’ τα κρυώματα, τον πυρετό και τα ρευματικά πονάκια. Αυτό εδώ, προσέξτε μην πέσετε πάνω του, έχει φλοιό κατάφορτο από μυτερά και ύπουλα αγκάθια. Και τα μυρμήγκια που θα δείτε καταγής, μην τυχόν και τα αγγίξετε, τσιμπάνε δυνατά και καίνε, κι ύστερα ορμάνε όλα μαζί, συνεχίζει ο Μπασίλιο, και προσέχει μην πατήσει με τις γυμνές πατούσες του τα ανελέητα, μικροσκοπικά όντα. Στο τέλος της φυσιολατρικής ξενάγησης ακολουθεί επίσκεψη στις αχυροκαλύβες, κι ύστερα επίδειξη με φυσοκάλαμα, που μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Οι γυναίκες επιδεικνύουν την πραμάτεια τους, φλογέρες φτιαγμένες από καλάμι, κολιέ και βραχιόλια από καρπούς. ‘Chietzafpiopoem, chieegaychu’, ευχαριστούμε, γεια χαρά, προσπαθούμε να τραυλίσουμε στη γλώσσα τους, και επιστρέφουμε στο Φλοτέλ για γεύμα κι ύστερα για την τελευταία εξόρμηση στη ζούγκλα, όπου οι θεοί μας ευλογούν και έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να αντικρίσουμε, έστω και φευγαλέα, τα ξακουστά ροδαλά δελφίνια του Αμαζονίου.
Ο εκουαδοριανός Αμαζόνιος είναι ελάχιστος, σε σύγκριση με τις αχανείς ζούγκλες της Βραζιλίας, μα κατοικείται από έξι βασικές εθνικές ομάδες. Πολυπληθέστεροι οι Κίτσουα, κι ύστερα οι Σουάρ, οι Ατσουάρ, οι Ουαρανί, οι Σιόνια-Σεκόγια κι οι Κοφάν. Παρά τις γερά ριζωμένες δυτικές πεποιθήσεις, οι περισσότερες φυλές του Αμαζονίου βασίζονται πιότερο στη γεωργία και τις καλλιέργειες, παρά στο άγριο κυνήγι. Οι Σιόνα-Σεκόγια και οι Κοφάν ζουν στις βόρειες περιοχές, εκεί που τώρα κάνει ανέμελο τα γαμήλια τσουλάτσα του το ζεύγος, κι είναι φυλές ημι-νομαδικές, πράγμα που σημαίνει πως κινούνται σε προκαθορισμένες περιοχές, εγκαταλείποντας τα παλιά εδάφη όταν εξαντλούνται, για να αναζητήσουν νέα και πιο πλούσια σε θηράματα. Η τακτική που ακολουθούν ονομάζεται ‘slash and burn’ στη γλώσσα των αγγλόφωνων ανθρωπολόγων, κι είναι η μέθοδος της αποχέρσωσης της γης για καλλιέργειες. Δυο τρία χρόνια αργότερα, όταν η γη εξαντλείται, εκείνοι την εγκαταλείπουν αφήνοντάς τη ανενόχλητη, να ξαναβρεί τη γονιμότητά της.
Οι Σιόνα-Σεκόγια δε γκρεμίζουν τα μεγάλα δέντρα, ιδιαίτερα τα καρποφόρα, ούτε και καίνε όση βλάστηση έχουν κόψει, παρά την αφήνουν να σαπίσει και να σκεπάσει την εκτεθειμένη γη. Παλιότερα οι ανθρωπολόγοι πίστευαν πως το κυνήγι και το ψάρεμα είναι οι βασικές συνήθειες, μα η αλήθεια είναι πως το μεγαλύτερο κομμάτι του διαιτολογίου τους βασίζεται σε άγριους καρπούς, μέλι, ρίζες και έντομα, κι είναι δουλειά των γυναικών να τα συλλέξουν. Όσο για την περιβόητη γύμνια τους, η αλήθεια είναι πως εκτός από τους ξετσίπωτους Ουαρανί, που το είχαν συνήθειο να κυκλοφοράνε ολόγυμνοι, στερεώνοντας τα πέη τους σε σπάγκους που περνούσανε γύρω απ’ τη μέση τους, όλες οι υπόλοιπες φυλές ύφαιναν τα ρούχα τους, που αργότερα χρωμάτιζαν με φυτικές βαφές. Οι Σιόνα-Σεκόγια και οι Κοφάν, που μας ενδιαφέρουν επί του παρόντος, ύφαιναν μπλε και κόκκινα ελαφριά, μονοκόμματα φορέματα, τα cushmas, που έμοιαζαν με καμιζόλες και τους έφταναν μέχρι το γόνατο.
Τη μέρα που αποβιβαζόμαστε απ’ τις πιρόγες μας στο Σάμπαλο, έτσι ντυμένοι είναι που μας υποδέχονται. Μπλε cushmas για τους άντρες, κόκκινα για τις γυναίκες, ολοκίτρινα για τα παιδιά. Μαλλιά κοντοκομμένα, κορακάτα, μύτες έντονες και γαμψές, τραχιά χαρακτηριστικά, σμιλεμένα πρόσωπα. Βαριά, απανωτά περιδέραια από καρπούς και κουκούτσια στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών, αρμαθιές ολάκερες από καμπύλα, κιτρινωπά δόντια κρέμονται στο λαιμό των αντρών, που το δίχως άλλο έχουν αφήσει κάμποσους τάπιρους ή και τζάγκουαρ να τριγυρνάνε φαφούτικα στη ζούγκλα. Οι περισσότεροι φορούν πλεχτά, κίτρινα στεφάνια στο μέτωπο, και κάνα δυο, αναμφίβολα οι πιο σεβάσμιοι, έχουν περάσει ένα μακρύ κόκκινο φτερό παπαγάλου στη μύτη. Οι Κοφάν που θα γνωρίσουμε εμείς, ζουν στο Σάμπαλο, ένα μικρό νησί του Αγουαρίκο, που χωρίζεται από την όχθη από ένα μικρό κανάλι, όπου αφθονούν τα σαλάχια. Στο μικρό, πράσινο ξέφωτο ορθώνονται καμιά δεκαριά καλύβες που πατάνε σε πασσάλους. Θέλεις δε θέλεις δυο λεπτά να το διασχίσεις από τη μια άκρη ως την άλλη, μόλο που θα σου πάρει κοντά τρεις ώρες να κάνεις το γύρο του νησιού.
Την ολιγομελή ομάδα μας αναλαμβάνει ο Μπασίλιο, κι αυτός με φτερό κόκκινο στη μύτη, και μας ξεναγεί στα μυστικά του δάσους. Κοντά ένα χιλιόμετρο είναι η διαδρομή. Στη διάρκειά της, ο Μπασίλιο μας δείχνει φυτά και θάμνους και δέντρα ένα προς ένα, και μας εξηγεί τη χρησιμότητα του καθενός. Αυτή εδώ η κληματσίδα λέγεται ‘σκορδόδεντρο’, κι οι μύτες μας επιβεβαιώνουν το γιατί. Αν βράσεις το φλοιό του, λέει, κι ύστερα πιεις το νερό ή χώσεις κατευθείαν τα κομμάτια στα ρουθούνια σου, θα γιατρευτείς απ’ τα κρυώματα, τον πυρετό και τα ρευματικά πονάκια. Αυτό εδώ, προσέξτε μην πέσετε πάνω του, έχει φλοιό κατάφορτο από μυτερά και ύπουλα αγκάθια. Και τα μυρμήγκια που θα δείτε καταγής, μην τυχόν και τα αγγίξετε, τσιμπάνε δυνατά και καίνε, κι ύστερα ορμάνε όλα μαζί, συνεχίζει ο Μπασίλιο, και προσέχει μην πατήσει με τις γυμνές πατούσες του τα ανελέητα, μικροσκοπικά όντα. Στο τέλος της φυσιολατρικής ξενάγησης ακολουθεί επίσκεψη στις αχυροκαλύβες, κι ύστερα επίδειξη με φυσοκάλαμα, που μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Οι γυναίκες επιδεικνύουν την πραμάτεια τους, φλογέρες φτιαγμένες από καλάμι, κολιέ και βραχιόλια από καρπούς. ‘Chietzafpiopoem, chieegaychu’, ευχαριστούμε, γεια χαρά, προσπαθούμε να τραυλίσουμε στη γλώσσα τους, και επιστρέφουμε στο Φλοτέλ για γεύμα κι ύστερα για την τελευταία εξόρμηση στη ζούγκλα, όπου οι θεοί μας ευλογούν και έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να αντικρίσουμε, έστω και φευγαλέα, τα ξακουστά ροδαλά δελφίνια του Αμαζονίου.
Attachments
Last edited:
