Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Στο νου του άπειρου ταξιδευτή, το Εκουαδόρ δεν είναι παρά ακόμα μία 'terra incognita', που ακολουθεί ταπεινά κι από απόσταση τα μεγάλα αστέρια που φωτίζουν τους γειτονικούς ορίζοντες: τους Ίνκας του Περού, κι ύστερα τους Αζτέκους του κεντρικού Μεξικού και της Γουατεμάλας. Παρόλα αυτά, δεν αμελεί να καμαρώνει για μια εκπληκτικά πλούσια, αρχαιολογική κληρονομιά. Το αρχαιότερο αγγείο όλης της λατινικής Αμερικής εδώ ανακαλύφθηκε, εδώ έζησαν λαοί που κατεργάζονταν την πλατίνα (μέταλλο άγνωστο για την Ευρώπη μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα), εδώ άνθισαν πολιτισμοί που έμελλε να διαμορφώσουν ολάκερη την ήπειρο. Η γη που τώρα είναι γνωστή ως Εκουαδόρ καταχτήθηκε διαδοχικά από τους Ίνκας, κι ύστερα τους Ισπανούς, που κατέκλυσαν τη χώρα σε αλλεπάλληλα κύματα, σπέρνοντας τον όλεθρο. Οι Ίνκας –ή, αλλιώς, ‘λαός του ήλιου’ –που από αιώνες γλυκοκοίταζαν την ‘γείτονα’, έδειξαν τις πραγματικές διαθέσεις τους γύρω στο 1460, όταν το έβαλαν αμέτι μουχαμέτι να αλώσουνε το τότε Κίτο. Ψυχωμένα πολέμησαν οι Κανιάρις, αυτόχθονη φυλή, μαζί με τις φυλές των Κάρας και των Πουρουάς, μα οι Ίνκας ήταν από μόνοι τους ένα αποτρόπαιο και φριχτό θέαμα στη μάχη. Αρματωμένοι με πανοπλίες, μακάβριες περικεφαλαίες και ακόντια, ασπίδες, σφεντόνες και champis, που μόνο σκοπό είχαν να ανοίγουν στα δυο το κεφάλι του εχθρού, ρίχνονταν στη μάχη με πολεμικές ιαχές που σου πάγωναν το αίμα. Ο άμοιρος αντίπαλος που θα τύχαινε να πιαστεί αιχμάλωτος στη μάχη, μεταφερόταν ως τον κοντινότερο ναό του ήλιου και σφαγιαζόταν επί τόπου. Το κρανίο του γινόταν κύπελο για κρασί, το σώμα του σερνόταν σε πομπή στους δρόμους, το στομάχι του χρησίμευε για να κατασκευαστεί τύμπανο, που θα χτυπούσε ανελέητα στην επόμενη μάχη. Πώς να τα βάλει κανείς με τέτοιο λαό; Μ’ αυτά και μ’ αυτά, οι Ίνκας θρονιάστηκαν για τα καλά στη χώρα, κουβαλώντας μαζί τους, εκτός από ένα μεγάλο αριθμό Κετσούα από το νότιο Περού, κι ένα μεγάλο αριθμό από τα συνήθεια και τα χούγια τους: εντυπωσιακές αρδευτικές μεθόδους, πρωτόγνωρους καρπούς, γλυκοπατάτες, φιστίκια και κόκα, μαζί κι ένα γεροδεμένο ζωντανό που αποδείχτηκε εξαίρετη πηγή για μαλλί, κι αργότερα ονομάστηκε λάμα. Τότε ήταν που φτιάχτηκε και η Αυτοκρατορική Οδός, που ένωνε το Κίτο με το Κούσκο. Μόλο που έφτανε τα 1980 χλμ σε μήκος, μια ομάδα δρομέων κατάφερνε να τη διασχίσει μέσα σε 8 μέρες μονάχα…
Δώσε κλώτσο στην ανέμη, πέρασαν τα χρόνια, μέχρι που ανέτειλε η ένδοξη εποχή των ισπανών κονκισταδόρες, η αλλιώς, ‘των λευκών, γενειοφόρων ξένων’…Οι πρώτοι σπανιόλοι πάτησαν το ποδάρι τους κοντά στην Εσμεράλδας το Σεπτέμβρη του 1526, σταλμένοι από την Κολομβία κι απ’ τον ίδιο τον Πισάρο, για να εξερευνήσουν τις περιοχές του νότου. Για τα επόμενα έξι χρόνια πολεμούσαν με τους ινδιάνους κι έδιναν μάχη με τα κουνούπια, με τα μολυσμένα έλη και τις ζούγκλες, κι ύστερα με τα παγωμένα κορφοβούνια, που κρύβονταν μονίμως μες στα σύννεφα. Ως το Νοέμβρη του 1532, που σκάρωσαν καταχθόνιο σχέδιο για να παγιδέψουν τον ίδιο τον αρχηγό τους. Ζητήσανε απ’ τον Αταχουάλπα να ‘ρθει στην τρανή πλατεία της Καχαμάρκα, κι αυτός το έκανε, και ήρθε άοπλος. Ο ισπανός παπάς που φανερώθηκε μπροστά του τον κάλεσε να ασπαστεί τις αρχές της χριστιανοσύνης, κι εκείνος, πράγμα ανείπωτο, είχε το θράσος να αρνηθεί και να πετάξει και κατάχαμα τη Βίβλο. Τινάχτηκε πίσω απ’ τους φράχτες ο Πισάρο και οι άντρες του, όπου περίμεναν κρυμμένοι, πιάνοντας εξ απήνης τους εμβρόντητους Ίνκας. Ο Αταχουάλπα φυλακίστηκε κι ορίστηκαν τα λύτρα: ένα δωμάτιο γεμάτο ασήμι και χρυσό, που ζύγιζε κοντά 24 τόνους, συγκεντρώθηκε, μα ο Ίνκα δεν αφέθηκε ελεύθερος. Για εννιά μήνες τον κρατήσανε στη φυλακή, όπου τον έμαθαν να γράφει, να παίζει σκάκι και να χαρτοπαίζει. Εν τέλει ο Πισάρο τον βάφτισε χαϊδευτικά ‘Φρανσίσκο’, κι ύστερα τον στραγγάλισε με ένα σιδερένιο κολάρο. Για τους Ίνκας, οι Ισπανοί ήταν κάτι το αλλοπρόσαλλο, ένα λάθος της φύσης, κι ίσως μια ανατροπή της φυσικής τάξης των πραγμάτων. Ήταν ‘ντυμένοι από την κορφή ως τα νύχια, και τα μούτρα τους σκεπάζονταν από μαλλί…’ Σα να μην έφτανε αυτό, για το μόνο που νοιάζονταν τα παράξενα αυτά πλάσματα ήταν το χρυσάφι, μονάχα αυτό λαχταρούσαν. Οι Ίνκας δε γνώριζαν την έννοια του χρήματος, μήτε της προσωπικής περιουσίας. Φαίνεται πως οι Ισπανοί τα τρώνε τα πολύτιμα μέταλλα, σκεφτόντουσαν, ή υποφέρουν από κάποια αλλόκοτη αρρώστια που μόνο ο χρυσός μπορεί να γιάνει.
Κι άλλο κλώτσο στην ανέμη, κύλησαν κι άλλα χρόνια και αιώνες…Τώρα ο πληθυσμός του Εκουαδόρ, σε έκταση 256 τετραγωνικά χιλιόμετρα, φτάνει κοντά τα 14 εκατομμύρια. Από δαύτα, ένα 40% είναι Ινδιάνοι, ένα 40% mestizo (μιγάδες με ινδιανο-ευρωπαϊκό αίμα), και το υπόλοιπο μοιράζεται ανάμεσα σε βέρους ευρωπαίους και σε απόγονους των μαύρων σκλάβων απ’ την Αφρική.
Εκείνο το ολοφώτεινο πρωινό του Ιουλίου, βέβαια, εμάς ποσώς μας ένοιαζαν όλα αυτά…Καθόμαστε στο πρωινό, στη μεγαλόπνοη και ελαφρά παρηκμασμένη αίθουσα του Αmbassador, που κάποτε, το δίχως άλλο, θα ‘χε γνωρίσει μεγάλες πιένες, και νιώθαμε τα ποδάρια μας να χορεύουν στο δικό τους ρυθμό κάτω από το τραπέζι. Στα γρήγορα τα παραγγείλαμε τα δέοντα, στα γρήγορα ρουφήξαμε και τον καφέ μας, μόλις που ανταλλάξαμε ένα αστείο για τα αυγά που είχαν φτάσει μαγειρεμένα διαφορετικά από ό,τι είχαμε ζητήσει (και πώς θα γινόταν διαφορετικά άλλωστε; Τα πενιχρά ισπανικά μου έφταναν για να καταλάβω πως huevo είναι αυγό, τα νούμερα τα έπαιζα στα δάχτυλα, πώς να λεγόταν το τηγάνι άραγε, έτσι στα αγγλικά, έτσι στα γαλλικά, το ίδιο και στα ιταλικά, dos huevos frios! αναφώνησα κι άφησα τη γυναίκα σύξυλη, να αναρωτιέται τι στα κομμάτια θα τα έκανα δυο αυγά παγωμένα, μόνο τους ισπανούς είχανε για περίεργους ως τότε, να τα μας τώρα που τα ίδια και χειρότερα μας κάνουν κι οι γριέγος, ιδιαίτερα αυτός εδώ, που δεν έχει αφήσει σίγμα για σίγμα στη θέση του, ντοθ ουέβοθ να ζητήσεις απ’ τη μάνα σου, απροσάρμοστε! –όλα ετούτα τα ωραία φαντάζομαι πως πέρασαν από το νου της για τον Σ., που μετά την εμπειρία της θερβέθας, της μπύρας, να σε χαρώ, είχε εξορίσει δια παντός το εύηχο σίγμα από το προσωπικό του λεξιλόγιο), και βγήκαμε να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας με τον αέρα και τα αυτιά μας με τους ήχους των Άνδεων…
Δώσε κλώτσο στην ανέμη, πέρασαν τα χρόνια, μέχρι που ανέτειλε η ένδοξη εποχή των ισπανών κονκισταδόρες, η αλλιώς, ‘των λευκών, γενειοφόρων ξένων’…Οι πρώτοι σπανιόλοι πάτησαν το ποδάρι τους κοντά στην Εσμεράλδας το Σεπτέμβρη του 1526, σταλμένοι από την Κολομβία κι απ’ τον ίδιο τον Πισάρο, για να εξερευνήσουν τις περιοχές του νότου. Για τα επόμενα έξι χρόνια πολεμούσαν με τους ινδιάνους κι έδιναν μάχη με τα κουνούπια, με τα μολυσμένα έλη και τις ζούγκλες, κι ύστερα με τα παγωμένα κορφοβούνια, που κρύβονταν μονίμως μες στα σύννεφα. Ως το Νοέμβρη του 1532, που σκάρωσαν καταχθόνιο σχέδιο για να παγιδέψουν τον ίδιο τον αρχηγό τους. Ζητήσανε απ’ τον Αταχουάλπα να ‘ρθει στην τρανή πλατεία της Καχαμάρκα, κι αυτός το έκανε, και ήρθε άοπλος. Ο ισπανός παπάς που φανερώθηκε μπροστά του τον κάλεσε να ασπαστεί τις αρχές της χριστιανοσύνης, κι εκείνος, πράγμα ανείπωτο, είχε το θράσος να αρνηθεί και να πετάξει και κατάχαμα τη Βίβλο. Τινάχτηκε πίσω απ’ τους φράχτες ο Πισάρο και οι άντρες του, όπου περίμεναν κρυμμένοι, πιάνοντας εξ απήνης τους εμβρόντητους Ίνκας. Ο Αταχουάλπα φυλακίστηκε κι ορίστηκαν τα λύτρα: ένα δωμάτιο γεμάτο ασήμι και χρυσό, που ζύγιζε κοντά 24 τόνους, συγκεντρώθηκε, μα ο Ίνκα δεν αφέθηκε ελεύθερος. Για εννιά μήνες τον κρατήσανε στη φυλακή, όπου τον έμαθαν να γράφει, να παίζει σκάκι και να χαρτοπαίζει. Εν τέλει ο Πισάρο τον βάφτισε χαϊδευτικά ‘Φρανσίσκο’, κι ύστερα τον στραγγάλισε με ένα σιδερένιο κολάρο. Για τους Ίνκας, οι Ισπανοί ήταν κάτι το αλλοπρόσαλλο, ένα λάθος της φύσης, κι ίσως μια ανατροπή της φυσικής τάξης των πραγμάτων. Ήταν ‘ντυμένοι από την κορφή ως τα νύχια, και τα μούτρα τους σκεπάζονταν από μαλλί…’ Σα να μην έφτανε αυτό, για το μόνο που νοιάζονταν τα παράξενα αυτά πλάσματα ήταν το χρυσάφι, μονάχα αυτό λαχταρούσαν. Οι Ίνκας δε γνώριζαν την έννοια του χρήματος, μήτε της προσωπικής περιουσίας. Φαίνεται πως οι Ισπανοί τα τρώνε τα πολύτιμα μέταλλα, σκεφτόντουσαν, ή υποφέρουν από κάποια αλλόκοτη αρρώστια που μόνο ο χρυσός μπορεί να γιάνει.
Κι άλλο κλώτσο στην ανέμη, κύλησαν κι άλλα χρόνια και αιώνες…Τώρα ο πληθυσμός του Εκουαδόρ, σε έκταση 256 τετραγωνικά χιλιόμετρα, φτάνει κοντά τα 14 εκατομμύρια. Από δαύτα, ένα 40% είναι Ινδιάνοι, ένα 40% mestizo (μιγάδες με ινδιανο-ευρωπαϊκό αίμα), και το υπόλοιπο μοιράζεται ανάμεσα σε βέρους ευρωπαίους και σε απόγονους των μαύρων σκλάβων απ’ την Αφρική.
Εκείνο το ολοφώτεινο πρωινό του Ιουλίου, βέβαια, εμάς ποσώς μας ένοιαζαν όλα αυτά…Καθόμαστε στο πρωινό, στη μεγαλόπνοη και ελαφρά παρηκμασμένη αίθουσα του Αmbassador, που κάποτε, το δίχως άλλο, θα ‘χε γνωρίσει μεγάλες πιένες, και νιώθαμε τα ποδάρια μας να χορεύουν στο δικό τους ρυθμό κάτω από το τραπέζι. Στα γρήγορα τα παραγγείλαμε τα δέοντα, στα γρήγορα ρουφήξαμε και τον καφέ μας, μόλις που ανταλλάξαμε ένα αστείο για τα αυγά που είχαν φτάσει μαγειρεμένα διαφορετικά από ό,τι είχαμε ζητήσει (και πώς θα γινόταν διαφορετικά άλλωστε; Τα πενιχρά ισπανικά μου έφταναν για να καταλάβω πως huevo είναι αυγό, τα νούμερα τα έπαιζα στα δάχτυλα, πώς να λεγόταν το τηγάνι άραγε, έτσι στα αγγλικά, έτσι στα γαλλικά, το ίδιο και στα ιταλικά, dos huevos frios! αναφώνησα κι άφησα τη γυναίκα σύξυλη, να αναρωτιέται τι στα κομμάτια θα τα έκανα δυο αυγά παγωμένα, μόνο τους ισπανούς είχανε για περίεργους ως τότε, να τα μας τώρα που τα ίδια και χειρότερα μας κάνουν κι οι γριέγος, ιδιαίτερα αυτός εδώ, που δεν έχει αφήσει σίγμα για σίγμα στη θέση του, ντοθ ουέβοθ να ζητήσεις απ’ τη μάνα σου, απροσάρμοστε! –όλα ετούτα τα ωραία φαντάζομαι πως πέρασαν από το νου της για τον Σ., που μετά την εμπειρία της θερβέθας, της μπύρας, να σε χαρώ, είχε εξορίσει δια παντός το εύηχο σίγμα από το προσωπικό του λεξιλόγιο), και βγήκαμε να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας με τον αέρα και τα αυτιά μας με τους ήχους των Άνδεων…
Attachments
Last edited:
