Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Φλορεάνα, αλλιώς Τσαρλς, εφτά καϊκάτες ώρες δυτικά της Εσπανιόλα και οι θαλάσσιοι θεοί μας λυπηθήκανε, σε ένα Άννα Μερσέδες που, οσφρητικά, τουλάχιστον, δεν έχει καμία σχέση με το χτεσινό πλεούμενο (πράγμα που αποδεικνύει πόσο καλά προετοιμασμένο για παρόμοιους πανικούς είναι το πλήρωμα και σε τι συχνότητα τις απαντάς αυτές τις φουσκοθαλασσιές στο Αρχιπέλαγος), περνάμε μια ήσυχη κι αναίμακτη νύχτα.
Ξημερώνουμε κι η Φλορεάνα βρίσκεται αντίκρυ και μας περιμένει. Σπουδαίο κι ετούτο το νησί, χλωρίδα, πανίδα, τα είπαμε, μα αυτοί που πιότερο απ' όλους έμειναν εντυπωσιακοί και αξιομνημόνευτοι είναι οι ανθρώπινοι κάτοικοί του. Εδώ εκτυλίχτηκε το μεγαλύτερο σκάνδαλο της νησιωτικής συστάδας από καταβολής της, που ακόμα, τόσα χρόνια μετά, παραμένει άλυτο μυστήριο. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: μετά τον αξιότιμο Πάτρικ Γουάτκινς, τον Ιρλανδό που λέγαμε νωρίτερα, που πάτησε το ποδάρι του στο νησί από το 1807 ως το '9, μετά ακόμα κι από την αποικία των καταδίκων που άνοιξε στη Φλορεάνα στα 1830, κι αφού όλα καταλάγιασαν και το νησί ερήμωσε ξανά, φτάνουμε στα 1929 και στην άφιξη του πρώτου ζεύγους που ήρθε να κατοικοεδρεύσει μόνιμα κι επίσημα στην αφιλόξενη ακτογραμμή του. Γερμανοί κι οι δυο, Φρίντριχ Ρίτερ εκείνος, Ντόρε Στράους εκείνη, παντρεμένοι αμφότεροι την εποχή που σύναψαν επιστήθια σχέση στη Γερμανία, εν τέλει κατάφεραν τους εκατέρωθεν συζύγους να τα βρούνε μεταξύ τους κι εκείνοι τράβηξαν μονιασμένοι να ζήσουν στο νησί των ονείρων τους. Πρακτικός άνθρωπος ο φον Ρίτερ, καταπώς δείχνουν τα πράγματα, ανέσεις και πολυτέλειες δεν ήθελε, του έφτανε ο έρωτάς του και μία καλύβη, συνειδητοποιώντας ωστόσο το άβολον του όλου πράγματος, τι να τα κάνεις τα περιττά, σκέφτηκε, και προτού μετακομίσει στο νέο του σπιτικό φρόντισε να βγάλει ένα προς ένα όλα του τα αχρείαστα δοντάκια και στη θέση τους να βάλει μια ολοκαίνουργια, ανοξείδωτη οδοντοστοιχία η οποία, εκτός από ένα τακτικό και σύντομο λουστράρισμα, άλλες σκοτούρες δε θα του έφερνε ούτε και πονόδοντους, η δε καλή του έσπευσε να τον μιμηθεί κι εκείνη, κι έτσι, μια μέρα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, έφτασαν απαστράπτοντες και χαμογελαστοί στη νήσο Φλορεάνα.
Για ένα δυο χρονάκια περνούσανε σαν πιτσουνάκια τα δυο τους, μα ακόμα κι ο Παράδεισος έχει ημερομηνία λήξης, στα 1932 να σου που καταφθάνουνε καινούργιοι γείτονες, ο κύριος και η κυρία Χάινς και Μάργκρετ Βίτμερ, μαζί κι ο κανακάρης τους, ο Χάρι. Άντε, εν πάση περιπτώσει, να σας ανεχτούμε, είπαν μέσα τους Ρίτερ και σία, έπιασαν να ζούνε μακριά κι αγαπημένα, καθένας στα του οίκου του και στα της φαμίλιας του, πέρα από κάτι μικροεπισκέψεις, άντε και κανένα δανεικό του τύπου, Γκούτεν ταγκ, μάιν Χάινς, μπας και σας περισσεύει λίγο Brasso να στιλβώσω τη μασέλα γιατί ξέμεινα, άλλο ουδέν. Κι ούτε ενοχλούταν κανένας τους, το νησί ήταν αρκετά μεγάλο για να χωράει πέντε ανθρώπους ανεμπόδιστα.
Έλα μου, όμως, που προτού βγει ο χρόνος, να 'σου καινούργιες κι αλλοπρόσαλλες αφίξεις. Η επονομαζόμενη 'Βαρόνη' Ελοίζ Βάγκνερ ντε Μποσκέ καταφθάνει μαζί με όλους τους φαντεζί τίτλους της και τη σαρδανάπαλη κουστωδία της. Τρεις εραστές έσερνε πίσω της η επονείδιστη, δυο Γερμανούς κι έναν Εκουαδοριανό, που φρόντιζαν να της ικανοποιούν κάθε καπρίτσιο, τι θέλει η κούκλα μας, έλεγαν οι νεαροί και νταβραντισμένοι επιβήτορες, να χτίσει ξενοδοχείο που θα το ονομάσει Χασιέντα Παραντίσο και ταίρι του δε θα 'χει πουθενά, μη χολοσκάς καλή μας, θα στο χτίσουμε! Μες στην τρελή χαρά θα έπρεπε να είναι η βαρονέσα, μα εκείνη πού, μοναδική στο είδος της κι αχάριστη, το 'βρισκε χαριτωμένο να τριγυρίζει με δερμάτινες μπότες, ρούχα που ουδόλως θα τα έλεγες 'σεμνά', αλλά δεν έφταναν αυτά, είχε κι ένα μαστίγιο, όπως κι ένα ρεβόλβερ με λαβή στολισμένη με μαργαριτάρια, που φρόντιζε να τα κατεβάζει, μαστίγιο και λαβή, εννοώ, πάνω στις ράχες και τα κεφάλια των αγαπητικών της. Κοινώς, κακότροπη και μοναχοφαγού η βαρόνη, αν εξαιρέσεις τους εραστές που από ένα σημείο και μετά την κοιτούσαν με μισό μάτι, όλα τα υπόλοιπα νησιά τη λάτρεψαν πραγματικά, δεξιώσεις και τα τοιαύτα, ως και τον Κυβερνήτη των νησιών φημολογείται πως ξελόγιασε, ξετρελαμένοι όλοι μαζί της, εκτός από τους κοντινότερους γειτόνους της, με άλλα λόγια, τους Ρίτερ, Βίτμερ και σία.
Τα μπερδέματα δεν άργησαν να φανούν. Με αμοιβαία αντιπάθεια τα δυο μέρη άρχισαν να υποψιάζονται και να κατηγορούν ο ένας τον άλλο για μικροκακιούλες και μνησικακίες που σε ένα άλλο, μεγαλύτερο νησί, θα περνούσαν απαρατήρητες, εδώ όμως, γιγαντώνονταν από την ερημιά κι από το αφιλόξενο τοπίο. Κάτι ο γάιδαρος των Ρίτερ που βρέθηκε να βόσκει σε ξένα χωράφια, κάτι η αλληλογραφία των Βίτμερ που δεν έλεγε να φτάσει στο Ποστ Όφις Μπέι, σημάδι πως κάποιος, (η βαρονέσα?) τη σούφρωνε χωρίς να πει κουβέντα, μέχρι το Μάρτη του '34 τα πράγματα είχαν φτάσει πια στο απροχώρητο. Ο δρ. Ρίτερ με την Ντόρε τσακώνονταν για ψύλλου πήδημα, της συμπεριφερόταν σα σκουπίδι, φώναζαν και ισχυρίζονταν οι Βίτμερ, ο ένας απ' τους δυο γερμανούς αγαπητικούς είχε πέσει σε δυσμένεια, όλο ξύλο και πείνα από τον άλλο γερμανό και τη βαρώνη, ο εκουαδοριανός τα είχε βροντήξει από καιρό και είχε πει περδόν, αλλά δεν πάει άλλο, γυρνάω σπίτι μου.
Κοντολογίς, χάλια κατάσταση. Ξάφνου, μια ωραία μέρα, η ξετσίπωτη βαρώνη και ο ένας γερμανός της έγιναν καπνός, απλά εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη. Στην Ταϊτή, πήγαν, στην Ταϊτή, ισχυριζόταν η Μάργκρετ, αλλά κανείς δεν την πίστευε γιατί δεν έδενε πουθενά η ιστορία. Λίγο αργότερα, ο τελευταίος αγαπητικός μπάρκαρε στο 'Ντιναμίτα', ένα περαστικό καράβι, μακριά από τα Γκαλάπαγκος κι όπου να 'ναι, τώρα τι έγινε και κατέληξε στο νησί Μαρκένα, αλλιώς Μπίντλοου, μαζί με έναν άλλο ναύτη, να πεθαίνει απ' τη δίψα, αυτό είναι ένα από τα πολλά που δε θα μάθουμε ποτέ, γεγονός είναι πως τα πτώματά τους, μουμιοποιημένα κι εντελώς αφυδατωμένα, βρέθηκαν λίγο αργότερα στο έρημο νησί, μακριά κι εντελώς εκτός από την αρχική ρότα του πλοίου. Τον ίδιο Νοέμβρη, ο δρ. Ρίτερ με την ανοξείδωτη οδοντοστοιχία του εγκατέλειψε μια για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο, από τροφική δηλητηρίαση, είπανε, κάτι είχε το κοτόπουλο που του είχε μαγειρέψει με αγάπη η καλή του, κανείς δεν έμαθε κι ούτε πρόκειται να μάθει ποτέ από ποιον και με ποιο τρόπο πέθαναν μυστηριωδώς ή εξαφανίστηκαν τόσοι άνθρωποι, η Μάργκρετ Βίτμερ, που μάλλον ήτανε κι η μόνη που το γνώριζε, δεν είπε σε κανέναν την αλήθεια, έσερνε το σκοτεινό μυστικό μαζί της ως το 2000, όπου πέθανε με τη σειρά της, και το πήρε μια για πάντα μαζί της.
Την εποχή που το Ζεύγος ατενίζει το νησί από την πρύμνη του Άννα Μερσέδες, πάντως, η καταχθόνια Μάργκρετ ζει και βασιλεύει στο Πουέρτο Βελάσκο, πράγμα που εμάς ποσώς μας αφορά, μόλο που θα πατήσουμε την ίδια άμμο που πατούσε κάποτε ο χαλκόδους δόκτορας, παρέα με την αγαπημένη του. Πρώτη μας στάση για σήμερα, τι άλλο, το Ποστ Όφις Μπέι. Εδώ άφηναν την αλληλογραφία τους οι πρώτοι φαλαινοθήρες, στα μέσα του 18ου αιώνα. Σε ένα ξέφωτο, λίγο μετά την παραλία, μια σειρά από βαρελάκια εκτελούν χρέη γραμματοκιβωτίων και διαλογής επιστολών. Έφταναν στη Φλορεάνα τα φαλαινοθηρικά, τελευταία ξηρά πριν τον ατέλειωτο νότιο Ειρηνικό, έβγαιναν τα πληρώματα κι άφηναν στα βαρελάκια τα γράμματα για τα σπίτια τους, μια διεύθυνση απαραιτήτως και χωρίς γραμματόσημο, έπειτα τα επόμενα καράβια που θα έφταναν μετά απ' αυτούς, είχαν την υποχρέωση να ανασκαλέψουν τις επιστολές, κι αν τύχαινε να πηγαίνουν σε μέρος όπου υπήρχε παραλήπτης, αναλάμβαναν να πάρουν το γράμμα μαζί και να το παραδώσουν ιδιοχείρως στον άνθρωπο που το περίμενε. Πρωτότυπο το σύστημα, τώρα φαλαινοθήρες δεν υπάρχουν σε αυτά τα μέρη, τα βαρελάκια ξεχειλίζουν από κάρτες με 'ουάου, γκρήτινγκς φρομ δε Γκαλάπαγκος' κι άλλα παρόμοια, ψάχνουμε να βρούμε καμιά ελληνική, ε ρε γλέντια, για φαντάσου να βρούμε και να την παραδώσουμε στην Ελλάδα, δε βρίσκουμε καμιά, κάρτα δεν έχουμε μαζί μας για να αφήσουμε, σε ένα χαρτί σημειώνουμε τα στοιχεία μας, έχουν περάσει χρόνια κι ακόμα δε μας έχει έρθει, αν ποτέ κανείς σας περάσει από τη Φλορεάνα, αλλιώς Τσαρλς, ας μπει στον κόπο να ανοίξει το ψηλότερο βαρελάκι, κάπου εκεί μέσα θα βρίσκεται ακόμα το χαρτάκι μας, και, ε ρε γλέντια που θα κάνουμε αν κάποιος από εσάς μας το φέρει πίσω…
Δεύτερη στάση, Πούντα Κόρμοραντ, η βάρκα μας πιάνει στην καστανή παραλία με τις σπαρμένες φώκιες, αποβιβαζόμαστε και το νερό μας φτάνει ως το γόνατο, δροσούλα, η μέρα συννεφιασμένη και μια ελαφριά ψύχρα, αν κοιτάξεις δεξιά θα δεις τη λιμνοθάλασσα όπου συχνάζουν σμήνη από ροζ φλαμίνγκο, λένε πως έρχονται εδώ κατά εκατοντάδες, όμως τη μέρα που το επισκεπτόμαστε εμείς, μόλις που διακρίνουμε ένα και μοναχικό φλαμίνγκο στην πέρα άκρη του. Εντυπωσιακό, μόλις που φαίνεται αλλά το ροζ χτυπητό χρώμα του το κάνει να ξεχωρίζει από μακριά, οφείλεται στις πολλές γαρίδες που καταναλώνουν, μας ενημερώνει ο Φραουλίνος, ελάτε τώρα, πάμε στη διπλανή παραλία. Διανύουμε κεφάτοι τα τετρακόσια μέτρα που μας χωρίζουν από τη δίδυμη παραλία. Πουθενά φώκιες, πουθενά θαλάσσιοι ελέφαντες, καβούρια, σπίνοι, κάτι, τέλος πάντων, τι ήρθαμε να δούμε εδώ, απορούμε και κοιτάμε γύρω μας με περιέργεια. Για κοιτάξτε καλύτερα, μας παροτρύνει με σατανικό μειδίαμα ο δικός μας, κάτω, βρε, στην άμμο, μες στο νερό, τι διακρίνετε; Τι διακρίνουμε, ξέρω κι εγώ, το νερό στους πέντε δέκα πόντους είναι αφρισμένο, κάτι κινείται, σαν ψάρι, σαλάχι, ναι, είναι ένα σαλάχι, σε μικρή απόσταση από τα πόδια μας, γκρίζο, ρομβοειδές, με κεντρί από αυτά που σίγουρα δε θέλεις να γνωρίσεις. Ένα σαλάχι; Ρωτάει με ένα χαμόγελο που φτάνει στα όρια της κακεντρέχειας ο Φραουλίνος, ξανακοιτάμε, πω πω, απίστευτο, όχι ένα, όχι δυο, αλλά δεκάδες, εκατοντάδες σαλάχια αναπαύονται εκεί που σκάει το κύμα, όμοια όλα τους, να συμπληρώνονται σαν παζλ, περπατήστε τώρα στο νερό, μας παροτρύνει ο μελαψός ξεναγός μας, δε θα σας πειράξουν, αρκεί μονάχα να σέρνετε όσο μπορείτε τις πατούσες σας, αν σας αγγίξουν θα φύγουν, δεν είσαστε θηράματα γι αυτά, μονάχα αν τα πατήσετε, φυσικό είναι, θα γυρίσουν και θα σας τσιμπήσουν. Κύριος οίδε γιατί, αλλά το κάνουμε, κι η αίσθηση είναι απερίγραπτη. Σε μια θάλασσα από σαλάχια σε μέγεθος πιατέλας, περπατάμε σέρνοντας τα πόδια μας κι αυτά μας αγγίζουν κι ύστερα μετακινούνται απαλά πιο μακριά μας, δεν υπάρχει κακία σε αυτόν τον Παράδεισο, δεν υπάρχει συμφέρον, δυο βασικές ανάγκες να καλύψεις, φαγητό, αναπαραγωγή, κι ύστερα όλα τα πλάσματα του Θεού ζουν αγαπημένα…
Ξανά στη βάρκα και στο Άννα Μερσέδες, και βάζουμε πλώρη για την Κορώνα του Διαβόλου. Λα Κορόνα ντελ Ντιάμπλο, η κορυφή ενός μισοβυθισμένου κρατήρα που σχηματίζει ημικύκλιο, ίσως το καλύτερο σημείο για καταδύσεις σε ολόκληρο το Αρχιπέλαγο, τριακόσια τόσα είδη πολύχρωμων ψαριών, μικρές φωκούλες που κολυμπάνε και παίζουν μαζί σου, βγάζουμε ρούχα, βάζουμε μάσκες κι αναπνευστήρες και βουτάμε στα κρύα νερά. Σκέτη απόλαυση. Βλέπουμε πράγματι τα δεκάδες ψάρια, μα είμαστε άτυχοι, φώκιες δε βλέπουμε αυτή τη φορά, εντάξει, δεν είμαστε κι αχάριστοι, κολυμπήσαμε συντροφιά τους στην παραλία, εδώ τα νερά είναι βαθιά και ζέουν από σκυλόψαρα που δε θα σας πειράξουνε, είναι καλοταϊσμένα, διατείνεται ο Φραουλίνος αλλά δε με χαλάει να ανέβω μια ώρα αρχύτερα στη βάρκα, πράγμα που γίνεται και επιστρέφουμε στο Άννα Μερσέδες. Το γεύμα στρώνεται στην πρύμνη, ως συνήθως, κι εκεί που τρώμε, πλαφ, και μια περίεργη, καλοκάγαθη φωκούλα παίρνει φόρα κι ανεβαίνει ακριβώς δίπλα μας, πάνω στη μεταλλική σχάρα που δεν απέχει ούτε ένα μέτρο από το τραπέζι μας. Γέλια, φωνές, μας χαζεύει για λίγο, το φαγητό μας φαίνεται πως δεν της εξάπτει την περιέργεια, έτσι κι αλλιώς απαγορεύεται ρητά να της προσφέρουμε, ξαναδίνει μια και φεύγει με χορτασμένη περιέργεια για τα βαθιά. Μέσα στην ίδια μέρα έχουμε την ευκαιρία και την τύχη να δούμε τον πίδακα μιας καμπούρας φάλαινας, ύστερα ένα τσούρμο πιγκουίνους που κολυμπούν ταχύτατα, σα σφαίρες, στο τέλος ένα κοπάδι δελφίνια μαζεύονται στην πλώρη μας και σκίζουν τα νερά μαζί μας.
Βράδυ πια, φτάνουμε στη Σάντα Κρους, αλλιώς Ιντεφαντιγκάμπλε, και στο γνωστό Πουέρτο Αγιόρα. Βγαίνουμε για σεργιάνι, κι ύστερα, μαζί με τους Ολλανδούς και τους Αυστριακούς καταλήγουμε για 'κοκτέλες' στο μπαρ του Φρανκ, με θέα τη θάλασσα. Καλά τα νταϊκίρι του Φρανκ, καλές κι οι θερβέθες του, αλλά αυτό που θυμάμαι, σχήμα λόγου, τι να 'θυμάμαι' τόσα ποτήρια αργότερα, ήταν η Κουκαράτσα του, κάτι με τεκίλα και κάτι άλλο, που το 'πινες είτε σβηστό, είτε αναμμένο, κι έπρεπε να προλάβεις και να το ρουφήξεις προτού λιώσει τελείως το καλαμάκι. Σκηνές απείρου κάλλους, γέλια, έχουμε πατήσει στεριά και τα καταφέραμε, δεν αφήσαμε τα κοκαλάκια μας στον πάτο του Ειρηνικού, παρέα με τα πειρατικά σεντούκια, ρουφάμε τα σφηνάκια μας και καταλήγουμε μακάριοι για ύπνο στο Άννα Μερσέδες, αυτή τη φορά μες στο λιμάνι.
Ξημερώνουμε κι η Φλορεάνα βρίσκεται αντίκρυ και μας περιμένει. Σπουδαίο κι ετούτο το νησί, χλωρίδα, πανίδα, τα είπαμε, μα αυτοί που πιότερο απ' όλους έμειναν εντυπωσιακοί και αξιομνημόνευτοι είναι οι ανθρώπινοι κάτοικοί του. Εδώ εκτυλίχτηκε το μεγαλύτερο σκάνδαλο της νησιωτικής συστάδας από καταβολής της, που ακόμα, τόσα χρόνια μετά, παραμένει άλυτο μυστήριο. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: μετά τον αξιότιμο Πάτρικ Γουάτκινς, τον Ιρλανδό που λέγαμε νωρίτερα, που πάτησε το ποδάρι του στο νησί από το 1807 ως το '9, μετά ακόμα κι από την αποικία των καταδίκων που άνοιξε στη Φλορεάνα στα 1830, κι αφού όλα καταλάγιασαν και το νησί ερήμωσε ξανά, φτάνουμε στα 1929 και στην άφιξη του πρώτου ζεύγους που ήρθε να κατοικοεδρεύσει μόνιμα κι επίσημα στην αφιλόξενη ακτογραμμή του. Γερμανοί κι οι δυο, Φρίντριχ Ρίτερ εκείνος, Ντόρε Στράους εκείνη, παντρεμένοι αμφότεροι την εποχή που σύναψαν επιστήθια σχέση στη Γερμανία, εν τέλει κατάφεραν τους εκατέρωθεν συζύγους να τα βρούνε μεταξύ τους κι εκείνοι τράβηξαν μονιασμένοι να ζήσουν στο νησί των ονείρων τους. Πρακτικός άνθρωπος ο φον Ρίτερ, καταπώς δείχνουν τα πράγματα, ανέσεις και πολυτέλειες δεν ήθελε, του έφτανε ο έρωτάς του και μία καλύβη, συνειδητοποιώντας ωστόσο το άβολον του όλου πράγματος, τι να τα κάνεις τα περιττά, σκέφτηκε, και προτού μετακομίσει στο νέο του σπιτικό φρόντισε να βγάλει ένα προς ένα όλα του τα αχρείαστα δοντάκια και στη θέση τους να βάλει μια ολοκαίνουργια, ανοξείδωτη οδοντοστοιχία η οποία, εκτός από ένα τακτικό και σύντομο λουστράρισμα, άλλες σκοτούρες δε θα του έφερνε ούτε και πονόδοντους, η δε καλή του έσπευσε να τον μιμηθεί κι εκείνη, κι έτσι, μια μέρα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, έφτασαν απαστράπτοντες και χαμογελαστοί στη νήσο Φλορεάνα.
Για ένα δυο χρονάκια περνούσανε σαν πιτσουνάκια τα δυο τους, μα ακόμα κι ο Παράδεισος έχει ημερομηνία λήξης, στα 1932 να σου που καταφθάνουνε καινούργιοι γείτονες, ο κύριος και η κυρία Χάινς και Μάργκρετ Βίτμερ, μαζί κι ο κανακάρης τους, ο Χάρι. Άντε, εν πάση περιπτώσει, να σας ανεχτούμε, είπαν μέσα τους Ρίτερ και σία, έπιασαν να ζούνε μακριά κι αγαπημένα, καθένας στα του οίκου του και στα της φαμίλιας του, πέρα από κάτι μικροεπισκέψεις, άντε και κανένα δανεικό του τύπου, Γκούτεν ταγκ, μάιν Χάινς, μπας και σας περισσεύει λίγο Brasso να στιλβώσω τη μασέλα γιατί ξέμεινα, άλλο ουδέν. Κι ούτε ενοχλούταν κανένας τους, το νησί ήταν αρκετά μεγάλο για να χωράει πέντε ανθρώπους ανεμπόδιστα.
Έλα μου, όμως, που προτού βγει ο χρόνος, να 'σου καινούργιες κι αλλοπρόσαλλες αφίξεις. Η επονομαζόμενη 'Βαρόνη' Ελοίζ Βάγκνερ ντε Μποσκέ καταφθάνει μαζί με όλους τους φαντεζί τίτλους της και τη σαρδανάπαλη κουστωδία της. Τρεις εραστές έσερνε πίσω της η επονείδιστη, δυο Γερμανούς κι έναν Εκουαδοριανό, που φρόντιζαν να της ικανοποιούν κάθε καπρίτσιο, τι θέλει η κούκλα μας, έλεγαν οι νεαροί και νταβραντισμένοι επιβήτορες, να χτίσει ξενοδοχείο που θα το ονομάσει Χασιέντα Παραντίσο και ταίρι του δε θα 'χει πουθενά, μη χολοσκάς καλή μας, θα στο χτίσουμε! Μες στην τρελή χαρά θα έπρεπε να είναι η βαρονέσα, μα εκείνη πού, μοναδική στο είδος της κι αχάριστη, το 'βρισκε χαριτωμένο να τριγυρίζει με δερμάτινες μπότες, ρούχα που ουδόλως θα τα έλεγες 'σεμνά', αλλά δεν έφταναν αυτά, είχε κι ένα μαστίγιο, όπως κι ένα ρεβόλβερ με λαβή στολισμένη με μαργαριτάρια, που φρόντιζε να τα κατεβάζει, μαστίγιο και λαβή, εννοώ, πάνω στις ράχες και τα κεφάλια των αγαπητικών της. Κοινώς, κακότροπη και μοναχοφαγού η βαρόνη, αν εξαιρέσεις τους εραστές που από ένα σημείο και μετά την κοιτούσαν με μισό μάτι, όλα τα υπόλοιπα νησιά τη λάτρεψαν πραγματικά, δεξιώσεις και τα τοιαύτα, ως και τον Κυβερνήτη των νησιών φημολογείται πως ξελόγιασε, ξετρελαμένοι όλοι μαζί της, εκτός από τους κοντινότερους γειτόνους της, με άλλα λόγια, τους Ρίτερ, Βίτμερ και σία.
Τα μπερδέματα δεν άργησαν να φανούν. Με αμοιβαία αντιπάθεια τα δυο μέρη άρχισαν να υποψιάζονται και να κατηγορούν ο ένας τον άλλο για μικροκακιούλες και μνησικακίες που σε ένα άλλο, μεγαλύτερο νησί, θα περνούσαν απαρατήρητες, εδώ όμως, γιγαντώνονταν από την ερημιά κι από το αφιλόξενο τοπίο. Κάτι ο γάιδαρος των Ρίτερ που βρέθηκε να βόσκει σε ξένα χωράφια, κάτι η αλληλογραφία των Βίτμερ που δεν έλεγε να φτάσει στο Ποστ Όφις Μπέι, σημάδι πως κάποιος, (η βαρονέσα?) τη σούφρωνε χωρίς να πει κουβέντα, μέχρι το Μάρτη του '34 τα πράγματα είχαν φτάσει πια στο απροχώρητο. Ο δρ. Ρίτερ με την Ντόρε τσακώνονταν για ψύλλου πήδημα, της συμπεριφερόταν σα σκουπίδι, φώναζαν και ισχυρίζονταν οι Βίτμερ, ο ένας απ' τους δυο γερμανούς αγαπητικούς είχε πέσει σε δυσμένεια, όλο ξύλο και πείνα από τον άλλο γερμανό και τη βαρώνη, ο εκουαδοριανός τα είχε βροντήξει από καιρό και είχε πει περδόν, αλλά δεν πάει άλλο, γυρνάω σπίτι μου.
Κοντολογίς, χάλια κατάσταση. Ξάφνου, μια ωραία μέρα, η ξετσίπωτη βαρώνη και ο ένας γερμανός της έγιναν καπνός, απλά εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη. Στην Ταϊτή, πήγαν, στην Ταϊτή, ισχυριζόταν η Μάργκρετ, αλλά κανείς δεν την πίστευε γιατί δεν έδενε πουθενά η ιστορία. Λίγο αργότερα, ο τελευταίος αγαπητικός μπάρκαρε στο 'Ντιναμίτα', ένα περαστικό καράβι, μακριά από τα Γκαλάπαγκος κι όπου να 'ναι, τώρα τι έγινε και κατέληξε στο νησί Μαρκένα, αλλιώς Μπίντλοου, μαζί με έναν άλλο ναύτη, να πεθαίνει απ' τη δίψα, αυτό είναι ένα από τα πολλά που δε θα μάθουμε ποτέ, γεγονός είναι πως τα πτώματά τους, μουμιοποιημένα κι εντελώς αφυδατωμένα, βρέθηκαν λίγο αργότερα στο έρημο νησί, μακριά κι εντελώς εκτός από την αρχική ρότα του πλοίου. Τον ίδιο Νοέμβρη, ο δρ. Ρίτερ με την ανοξείδωτη οδοντοστοιχία του εγκατέλειψε μια για πάντα τον μάταιο τούτο κόσμο, από τροφική δηλητηρίαση, είπανε, κάτι είχε το κοτόπουλο που του είχε μαγειρέψει με αγάπη η καλή του, κανείς δεν έμαθε κι ούτε πρόκειται να μάθει ποτέ από ποιον και με ποιο τρόπο πέθαναν μυστηριωδώς ή εξαφανίστηκαν τόσοι άνθρωποι, η Μάργκρετ Βίτμερ, που μάλλον ήτανε κι η μόνη που το γνώριζε, δεν είπε σε κανέναν την αλήθεια, έσερνε το σκοτεινό μυστικό μαζί της ως το 2000, όπου πέθανε με τη σειρά της, και το πήρε μια για πάντα μαζί της.
Την εποχή που το Ζεύγος ατενίζει το νησί από την πρύμνη του Άννα Μερσέδες, πάντως, η καταχθόνια Μάργκρετ ζει και βασιλεύει στο Πουέρτο Βελάσκο, πράγμα που εμάς ποσώς μας αφορά, μόλο που θα πατήσουμε την ίδια άμμο που πατούσε κάποτε ο χαλκόδους δόκτορας, παρέα με την αγαπημένη του. Πρώτη μας στάση για σήμερα, τι άλλο, το Ποστ Όφις Μπέι. Εδώ άφηναν την αλληλογραφία τους οι πρώτοι φαλαινοθήρες, στα μέσα του 18ου αιώνα. Σε ένα ξέφωτο, λίγο μετά την παραλία, μια σειρά από βαρελάκια εκτελούν χρέη γραμματοκιβωτίων και διαλογής επιστολών. Έφταναν στη Φλορεάνα τα φαλαινοθηρικά, τελευταία ξηρά πριν τον ατέλειωτο νότιο Ειρηνικό, έβγαιναν τα πληρώματα κι άφηναν στα βαρελάκια τα γράμματα για τα σπίτια τους, μια διεύθυνση απαραιτήτως και χωρίς γραμματόσημο, έπειτα τα επόμενα καράβια που θα έφταναν μετά απ' αυτούς, είχαν την υποχρέωση να ανασκαλέψουν τις επιστολές, κι αν τύχαινε να πηγαίνουν σε μέρος όπου υπήρχε παραλήπτης, αναλάμβαναν να πάρουν το γράμμα μαζί και να το παραδώσουν ιδιοχείρως στον άνθρωπο που το περίμενε. Πρωτότυπο το σύστημα, τώρα φαλαινοθήρες δεν υπάρχουν σε αυτά τα μέρη, τα βαρελάκια ξεχειλίζουν από κάρτες με 'ουάου, γκρήτινγκς φρομ δε Γκαλάπαγκος' κι άλλα παρόμοια, ψάχνουμε να βρούμε καμιά ελληνική, ε ρε γλέντια, για φαντάσου να βρούμε και να την παραδώσουμε στην Ελλάδα, δε βρίσκουμε καμιά, κάρτα δεν έχουμε μαζί μας για να αφήσουμε, σε ένα χαρτί σημειώνουμε τα στοιχεία μας, έχουν περάσει χρόνια κι ακόμα δε μας έχει έρθει, αν ποτέ κανείς σας περάσει από τη Φλορεάνα, αλλιώς Τσαρλς, ας μπει στον κόπο να ανοίξει το ψηλότερο βαρελάκι, κάπου εκεί μέσα θα βρίσκεται ακόμα το χαρτάκι μας, και, ε ρε γλέντια που θα κάνουμε αν κάποιος από εσάς μας το φέρει πίσω…
Δεύτερη στάση, Πούντα Κόρμοραντ, η βάρκα μας πιάνει στην καστανή παραλία με τις σπαρμένες φώκιες, αποβιβαζόμαστε και το νερό μας φτάνει ως το γόνατο, δροσούλα, η μέρα συννεφιασμένη και μια ελαφριά ψύχρα, αν κοιτάξεις δεξιά θα δεις τη λιμνοθάλασσα όπου συχνάζουν σμήνη από ροζ φλαμίνγκο, λένε πως έρχονται εδώ κατά εκατοντάδες, όμως τη μέρα που το επισκεπτόμαστε εμείς, μόλις που διακρίνουμε ένα και μοναχικό φλαμίνγκο στην πέρα άκρη του. Εντυπωσιακό, μόλις που φαίνεται αλλά το ροζ χτυπητό χρώμα του το κάνει να ξεχωρίζει από μακριά, οφείλεται στις πολλές γαρίδες που καταναλώνουν, μας ενημερώνει ο Φραουλίνος, ελάτε τώρα, πάμε στη διπλανή παραλία. Διανύουμε κεφάτοι τα τετρακόσια μέτρα που μας χωρίζουν από τη δίδυμη παραλία. Πουθενά φώκιες, πουθενά θαλάσσιοι ελέφαντες, καβούρια, σπίνοι, κάτι, τέλος πάντων, τι ήρθαμε να δούμε εδώ, απορούμε και κοιτάμε γύρω μας με περιέργεια. Για κοιτάξτε καλύτερα, μας παροτρύνει με σατανικό μειδίαμα ο δικός μας, κάτω, βρε, στην άμμο, μες στο νερό, τι διακρίνετε; Τι διακρίνουμε, ξέρω κι εγώ, το νερό στους πέντε δέκα πόντους είναι αφρισμένο, κάτι κινείται, σαν ψάρι, σαλάχι, ναι, είναι ένα σαλάχι, σε μικρή απόσταση από τα πόδια μας, γκρίζο, ρομβοειδές, με κεντρί από αυτά που σίγουρα δε θέλεις να γνωρίσεις. Ένα σαλάχι; Ρωτάει με ένα χαμόγελο που φτάνει στα όρια της κακεντρέχειας ο Φραουλίνος, ξανακοιτάμε, πω πω, απίστευτο, όχι ένα, όχι δυο, αλλά δεκάδες, εκατοντάδες σαλάχια αναπαύονται εκεί που σκάει το κύμα, όμοια όλα τους, να συμπληρώνονται σαν παζλ, περπατήστε τώρα στο νερό, μας παροτρύνει ο μελαψός ξεναγός μας, δε θα σας πειράξουν, αρκεί μονάχα να σέρνετε όσο μπορείτε τις πατούσες σας, αν σας αγγίξουν θα φύγουν, δεν είσαστε θηράματα γι αυτά, μονάχα αν τα πατήσετε, φυσικό είναι, θα γυρίσουν και θα σας τσιμπήσουν. Κύριος οίδε γιατί, αλλά το κάνουμε, κι η αίσθηση είναι απερίγραπτη. Σε μια θάλασσα από σαλάχια σε μέγεθος πιατέλας, περπατάμε σέρνοντας τα πόδια μας κι αυτά μας αγγίζουν κι ύστερα μετακινούνται απαλά πιο μακριά μας, δεν υπάρχει κακία σε αυτόν τον Παράδεισο, δεν υπάρχει συμφέρον, δυο βασικές ανάγκες να καλύψεις, φαγητό, αναπαραγωγή, κι ύστερα όλα τα πλάσματα του Θεού ζουν αγαπημένα…
Ξανά στη βάρκα και στο Άννα Μερσέδες, και βάζουμε πλώρη για την Κορώνα του Διαβόλου. Λα Κορόνα ντελ Ντιάμπλο, η κορυφή ενός μισοβυθισμένου κρατήρα που σχηματίζει ημικύκλιο, ίσως το καλύτερο σημείο για καταδύσεις σε ολόκληρο το Αρχιπέλαγο, τριακόσια τόσα είδη πολύχρωμων ψαριών, μικρές φωκούλες που κολυμπάνε και παίζουν μαζί σου, βγάζουμε ρούχα, βάζουμε μάσκες κι αναπνευστήρες και βουτάμε στα κρύα νερά. Σκέτη απόλαυση. Βλέπουμε πράγματι τα δεκάδες ψάρια, μα είμαστε άτυχοι, φώκιες δε βλέπουμε αυτή τη φορά, εντάξει, δεν είμαστε κι αχάριστοι, κολυμπήσαμε συντροφιά τους στην παραλία, εδώ τα νερά είναι βαθιά και ζέουν από σκυλόψαρα που δε θα σας πειράξουνε, είναι καλοταϊσμένα, διατείνεται ο Φραουλίνος αλλά δε με χαλάει να ανέβω μια ώρα αρχύτερα στη βάρκα, πράγμα που γίνεται και επιστρέφουμε στο Άννα Μερσέδες. Το γεύμα στρώνεται στην πρύμνη, ως συνήθως, κι εκεί που τρώμε, πλαφ, και μια περίεργη, καλοκάγαθη φωκούλα παίρνει φόρα κι ανεβαίνει ακριβώς δίπλα μας, πάνω στη μεταλλική σχάρα που δεν απέχει ούτε ένα μέτρο από το τραπέζι μας. Γέλια, φωνές, μας χαζεύει για λίγο, το φαγητό μας φαίνεται πως δεν της εξάπτει την περιέργεια, έτσι κι αλλιώς απαγορεύεται ρητά να της προσφέρουμε, ξαναδίνει μια και φεύγει με χορτασμένη περιέργεια για τα βαθιά. Μέσα στην ίδια μέρα έχουμε την ευκαιρία και την τύχη να δούμε τον πίδακα μιας καμπούρας φάλαινας, ύστερα ένα τσούρμο πιγκουίνους που κολυμπούν ταχύτατα, σα σφαίρες, στο τέλος ένα κοπάδι δελφίνια μαζεύονται στην πλώρη μας και σκίζουν τα νερά μαζί μας.
Βράδυ πια, φτάνουμε στη Σάντα Κρους, αλλιώς Ιντεφαντιγκάμπλε, και στο γνωστό Πουέρτο Αγιόρα. Βγαίνουμε για σεργιάνι, κι ύστερα, μαζί με τους Ολλανδούς και τους Αυστριακούς καταλήγουμε για 'κοκτέλες' στο μπαρ του Φρανκ, με θέα τη θάλασσα. Καλά τα νταϊκίρι του Φρανκ, καλές κι οι θερβέθες του, αλλά αυτό που θυμάμαι, σχήμα λόγου, τι να 'θυμάμαι' τόσα ποτήρια αργότερα, ήταν η Κουκαράτσα του, κάτι με τεκίλα και κάτι άλλο, που το 'πινες είτε σβηστό, είτε αναμμένο, κι έπρεπε να προλάβεις και να το ρουφήξεις προτού λιώσει τελείως το καλαμάκι. Σκηνές απείρου κάλλους, γέλια, έχουμε πατήσει στεριά και τα καταφέραμε, δεν αφήσαμε τα κοκαλάκια μας στον πάτο του Ειρηνικού, παρέα με τα πειρατικά σεντούκια, ρουφάμε τα σφηνάκια μας και καταλήγουμε μακάριοι για ύπνο στο Άννα Μερσέδες, αυτή τη φορά μες στο λιμάνι.
Attachments
Last edited:
