Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Εσπανιόλα, αλλιώς Χουντ, η νοτιότερη στεριά στο νησιωτικό σύμπλεγμα των Γκαλάπαγκος. Από την Πλάζα Σουρ και τον βαρύθυμο ελέφαντα, απέχει δεν απέχει εννιά ώρες, αν τις κατέβεις με καΐκι, όπως έχει σκοπό να κάνει το Ζεύγος και οι υπόλοιποι ατάκτως ερριμμένοι Ευρωπαίοι που απαρτίζουνε το γκρουπ. Το είπαμε όμως και νωρίτερα, ο αγέρας έχει δυναμώσει, κύματα έχουν σηκωθεί, εδώ είναι Ειρηνικός, σχήμα οξύμωρο, τι του το δώσανε τέτοιο όνομα, από ειρωνική διάθεση και μόνο, ασύμβατα πράγματα, η θάλασσα αφρίζει και η γλυκιά ‘Άννα Μερσέδες’ παραδέρνει σαν το καρυδότσουφλο μέσα στη νύχτα. Να αποπειραθώ να κάνω μια περιγραφή; Φανταστείτε έναν ψεύτικο ταύρο, από αυτούς που βάζουν στα ροντέο και οι διάφοροι φερέλπιδες καουμπόηδες καβαλάνε και παλεύουνε απεγνωσμένα να κρατηθούν στη ράχη του, ενώ το ομοίωμα τινάζεται και στριφογυρίζει και αφρίζει και κλωτσάει, κι εν τέλει τους ξεφορτώνεται και τους σωριάζει φαρδιούς πλατιούς στο πριονίδι. Τώρα βάλτε τη λευκή μας βαρκούλα στη θέση του ταύρου κι εμάς στη ράχη της. Και πείτε μας να σταθούμε όρθιοι. Δε θα το καταφέρουμε όσο κι αν προσπαθήσουμε, των αδυνάτων αδύνατο, όλοι, εκτός από τον μέχρι ενοχλήσεως ατάραχο Ισπανό, καταφεύγουμε στις κουκέτες.
Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στην κουκέτα, στην αποκάτω, για να ‘χω εύκολη πρόσβαση στο μπάνιο. Θυμάμαι τη συρόμενη πόρτα τραβηγμένη, για να μπορώ να τρέξω όποτε το απαιτήσει η ανάγκη. Θυμάμαι το κάθε μα κάθε κύμα, το πώς τιναζόταν στα ύψη πρώτα η βάρκα, έπειτα εμείς. Το πώς έσκαγε κάτω πρώτα η βάρκα, έπειτα οι πλάτες μας. Πλαφ η βάρκα, μπαμ εμείς ξαπλωμένοι πάνω στις κουκέτες, πλαφ, μπαμ, λίγο ακόμα και θα σκούζαμε από τον πόνο, ολάκερο το σώμα να χτυπιέται σα χταπόδι πάνω στο ξύλινο κρεβάτι, το καΐκι να πετάει στον αέρα και να σκάει, το ίδιο κι εμείς, πλαφ, μπαμ, οι ώρες να περνάνε, έξι, εφτά, οχτώ, εννιά, να λες ‘φτάνουμε όπου να ‘ναι’ και να μη φτάνουμε ποτέ, πλαφ, μπαμ, τέτοιο ξυλοδαρμό πού να τον φανταστείς σαν ξεκινάς για τη ρομαντική σου κρουαζιέρα. Τι άλλο θυμάμαι; Τον αγώνα μου να τραβήξω ως το λαιμό μου την κουβέρτα, και να μην τα καταφέρνω. Το τρέξιμο ως την τουαλέτα που απείχε δεν απείχε τρία μέτρα απ’ την καμπίνα, το είπαμε, το πλεούμενο ήτανε μικρό, κι ας χωρούσε δεκατέσσερις. Πόσες φορές σηκώθηκα, αυτό δεν το θυμάμαι, κι από αυτές πόσες βρέθηκα μόνη μου πάνω από το νιπτήρα και πόσες με παρέα, ούτε αυτό το έχω συγκρατήσει. Ο στενός διάδρομος δεν έμεινε στιγμή άδειος σ’ όλο το ταξίδι, Ολλανδοί, Αυστριακοί, Έλληνες, Βελγίδες και μια Σπανιόλα, αφού ο δικός της αποδείχτηκε ο μοναδικός με γερό στομάχι και την είχε ‘κάνει’ στο κατάστρωμα, ένα μάτσο μαλλιοκούβαρα, να τρέχουν σαν τρελοί ποιος θα πρωτοπρολάβει, εφιάλτης…Οι Βελγίδες, κοριτσούδια κι άπειρα, καταπώς φαίνεται, να έχουν πανικοβληθεί, οι ξανθομάλληδες Αυστριακοί, από μια ώρα και μετά, σωριασμένοι με ανοιχτά χέρια και πόδια στο διάδρομο, να τους τσαλαπατάει όποιος έτρεχε για την τουαλέτα, να τους περιλούζει όποιος δεν προλάβαινε να τη φτάσει έγκαιρα. Αυτοί να βογκάνε, να τα ‘χουμε δει όλα, σκηνές της Αποκάλυψης και το ταξίδι, πλαφ, μπαμ, τελειωμό να μην έχει. Οι ώρες περνάνε, δέκα, έντεκα, άντε, ακόμα; Πλαφ, μπαμ, δώδεκα, δεκατρείς, να θες να πεθάνεις, να έχεις στραγγίξει, το βράδυ ατέλειωτο, το ταξίδι ατέλειωτο, πόσες ώρες να αντέξει ένας άνθρωπος σε τέτοιο παραδαρμό, σε τέτοια βρώμα, οι ώρες γίνονται από εννέα δεκατέσσερις, δεκατέσσερις ώρες πλαφ, μπαμ, και κανείς να μη σε ενημερώνει, φτάνουμε, δε φτάνουμε, βουλιάζουμε, τι στην ευχή γίνεται, επιτέλους ξημερώνει και λίγο αργότερα, μουσκεμένοι ως το μεδούλι κι όχι απ’ το κύμα, φτάνουμε καμιά φορά στην Εσπανιόλα.
Με το τελευταίο απομεινάρι δύναμης σηκωνόμαστε, προσπαθούμε να βρούμε εκατοστό αβρώμιστο για να πατήσουμε, αλλάζουμε ρούχα και βγαίνουμε στο κατάστρωμα. Από τα βάθη της Κολάσεως στους ηλιόλουστους λειμώνες, κάπως έτσι πρέπει να είναι η Ανάσταση, ο Ισπανός, ο μάγειρας κι όλο το πλήρωμα, θαρρείς από άλλο σκάφος, φρέσκοι και μια χαρά κεφάτοι, σκάνε χαμόγελα. Οίκτου για μας, περηφάνιας που αυτοί δε ζαλιστήκανε, λίγο με νοιάζει, ρίχνω μια πρώτη ματιά στο τραπέζι του πρωινού που περιμένει κατάφορτο με κάθε καλούδι, αρπάζω μια κούπα με τσάι, το ίδιο κι όλοι οι υπόλοιποι, κανείς δε βάζει μπουκιά στο στόμα του, εκτός από τον ασυμπάθιστο Ισπανό που στρογγυλοκάθεται κι αρχίζει να περιδρομιάζει. Μας παίρνει πολλή ώρα να συνέλθουμε, το φρέσκο αεράκι μας χτυπάει, οι μυρωδιές έχουν αλλάξει, κάπως καλύτερα τα πράγματα, ο μάγειρας, που μας είδε νιόνυμφους, από την προηγούμενη μας έχει κλείσει το μάτι και μας έχει ευχηθεί ένα ‘νίνιο γκαλαπαγκίτο’ όλο νόημα, πού να ‘ξερε ο άνθρωπος τι σόι θαλασσόλυκοι του γλυκού νερού θα του βγαίναμε όλοι μας…
Ας δώσω τέλος στην οδυνηρή ανάμνηση εκείνης της βραδιάς, ας πούμε τώρα γι αυτό το όμορφο νησί και τους υπέροχους κατοίκους του…Πούντα Σουάρες λέγεται το σημείο όπου αποβιβαζόμαστε, για να πέσουμε ξανά πάνω σε μια νέα αποικία από φώκιες. Γλυκά πλάσματα, τρυφερά ματάκια, το ξανάπαμε, αλλά αυτές οι φωνές τους, βρε παιδί μου, αυτοί οι ήχοι οι λαρυγγικοί και παντελώς στερημένοι από χάρη, σου φέρνουν στο μυαλό το χτεσινοβραδινό κονσέρτο στο καΐκι και κάνουν τα ήδη λυγισμένα γόνατά σου να σχηματίζουν ακόμα πιο κλειστές γωνίες. Τέλος πάντων, οι φώκιες κι οι ελέφαντες δεν είναι η μεγάλη ατραξιόν αυτού του νησιού, όπως δεν είναι ούτε το καινούργιο είδος ιγκουάνας που αντικρίζουμε, ένα μαυροπράσινο πλάσμα διάστικτο από κόκκινες βούλες, οι αληθινοί πρωταγωνιστές είναι τα πετούμενα, και συγκεκριμένα εκείνα τα αριστοκρατικά κι όλο κομψότητα όντα, τα καραφλά άλμπατρος, δώδεκα χιλιάδες από δαύτα φωλιάζουν εδώ, στη μεγαλύτερη αποικία άλμπατρος του κόσμου. Αλλόκοτα πλάσματα, τα άλμπατρος, στις εποχές του ζευγαρώματος ‘ξιφομαχούν’ με τα κιτρινωπά ράμφη τους και βαδίζουν σα ‘μεθυσμένοι ναύτες’, κάνοντας τις φωτογραφικές να παίρνουν φωτιά, τη συγκεκριμένη μέρα, όμως, ο ερωτικός χορός που παρακολουθούμε εκτελείται από ένα άλλο είδος πτηνού, ακόμα πιο αλλόκοτου κι αστείου.
Οι γαλαζοπόδαρες σούλες ονομάζονται blue footed boobies στα αγγλικά, κι εδώ, για λόγους σοβαρότητας, θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως όχι, το όνομά τους δεν τους δόθηκε εξαιτίας κάποιου ιδιαίτερου και παραφουσκωμένου ανατομικού χαρακτηριστικού, οι αγγλομαθείς θα με εννοήσετε, η πραγματικότητα είναι πως για την ονομασία ευθύνονται οι πρώτοι ναυτικοί που τους αντίκρισαν, bobo στα ισπανικά σημαίνει ‘τούβλο’ ή και ‘κούτσουρο’, άμυαλος κι άφρων, με άλλα λόγια, κι οι ναυτικοί απόρησαν που ετούτα τα πουλιά δεν πέταγαν και δεν έκαναν προσπάθειες να φύγουν όταν τα ζύγωναν για να τα εξοντώσουν. Οι γαλαζοπόδαρες σούλες έχουν την τιμητική τους στην Εσπανιόλα, κι εμείς τυχαίνει να τις συναντήσουμε σ’ όλες τις πιθανές στάσεις και καταστάσεις. Δυο από αυτές επιδίδονται σε φρενιασμένα κορταρίσματα μπροστά στο φακό. Κάθονται αντίκρυ η μια απ’ την άλλη, με τα έντονα γαλάζια ποδαράκια τους και τα ολοστρόγγυλα και μονίμως έκπληκτα ματάκια τους, και σηκώνουν πρώτα το κεφάλι να κοιτάξουν το Θεό, ύστερα μια το ένα ποδαράκι και μια το άλλο, ψηλά, όμως, στρατιωτικά, το ‘βάδισμα της χήνας’ από σούλες, κι ύστερα πιάνουν μικρά κλαδάκια με τα ράμφη τους και τα προσφέρουνε η μια στην άλλη, κι έπειτα πάλι απ’ την αρχή. Είναι απορροφημένες και δεν ενοχλούνται καθόλου από την παρουσία μας, ούτε όταν πλησιάζουμε στις φωλιές τους από μικρή, ελάχιστη απόσταση, λίγο να κάνεις έτσι το χέρι σου τις πιάνεις, κι αυτές κάθονται εκεί και σε κοιτάζουν, έχοντας ανάμέσα στα πόδια τους άλλοτε αυγά, κι άλλοτε τους ακόμα πιο αστείους, λευκούς και φουντωτούς νεοσσούς τους. Οι δε νεοσσοί, άλλο υπερθέαμα από μόνοι τους, εντυπωσιακά κωμικοί αλλά και αποφασισμένοι, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Η μάνα δε μπορεί να μεγαλώσει δυο μικρά, αυτή είναι η πικρή αλήθεια, όποτε γεννηθούν δύο, λοιπόν, το πιο μεγαλόσωμο και καλοταϊσμένο τσιμπολογάει αμείλικτα το πιο αδύναμο, μέχρι που το σπρώχνει έξω από το μικρό κύκλο από κλαδάκια και πετρούλες που σηματοδοτεί τα όρια της φωλιάς. Από εκείνο το σημείο και μετά, η μάνα σταματάει πια να το ταΐζει, ολόκληρη η προσοχή της και τα σκουληκάκια της αφιερώνονται στο κραταιότερο, που έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσει.
Ανάμεσα σε άλμπατρος και σούλες, ένα ακόμα ασυνήθιστο πτηνό, που δικαιούται λίγα λόγια, αφού κι αυτό το έβαλε το λιθαράκι του στη θεωρία για την ανθρώπινη εξέλιξη. Εκ πρώτης όψεως είναι τελείως αδιάφορο, γκριζόλευκο, μικροκαμωμένο, με λεπτή μύτη και εκρηκτική συμπεριφορά, αεικίνητο και αφάνταστα ενοχλητικό, ακόμα και τις φώκιες τολμάει να τσιμπολογήσει. Είναι ο περίφημος ‘σπίνος του Δαρβίνου’, ένα από τα δεκατρία παρόμοια είδη που κατά πάσα πιθανότητα κατάγονται από το ίδιο, πρώτο είδος. Πρώτος ο Δαρβίνος παρατήρησε πώς κάθε είδος είχε καταφέρει να προσαρμοστεί με τον καιρό, προκειμένου να επιβιώσει. Καθένα είχε αποκτήσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που ταίριαζαν με το περιβάλλον στο οποίο ζούσε, μια και κάθε νησί στα Γκαλάπαγκος είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα. Άλλοι σπίνοι, λοιπόν, είχαν κοντά και δυνατά ράμφη, κατάλληλα για να χωρίζουν σπόρους, άλλα είχαν μακριά κι αδύνατα, για να μπορούν να πιάνουν έντομα. Ο Δαρβίνος έκανε τις παρατηρήσεις του και αποχώρησε, κι ύστερα, πολλά χρόνια αργότερα, έβγαλε τα συμπεράσματά του για τη διαδικασία της φυσικής επιλογής. Κάθε σπίνος που έφτασε κάποτε στα Γκαλάπαγκος, σκέφτηκε, άρχισε να γεννάει μικρά που είχαν ανεπαίσθητες διαφορές από το γονιό τους. Σε αυτό το παράξενο περιβάλλον, ορισμένα μικρά ήταν καλύτερα εξοπλισμένα για επιβίωση. Αυτοί οι νεοσσοί ήταν που έφταναν στην ωριμότητα και με τη σειρά τους γεννούσαν άλλα μικρά, περνώντας τους τα νέα γενετικά χαρακτηριστικά τους. Μέσα από εκατοντάδες, χιλιάδες γενιές, ορισμένα χαρακτηριστικά ‘επιλέχτηκαν’ ως πιο ταιριαστά στην καινούργια πατρίδα τους, μέχρι που οι διαφορές ανάμεσα στο καινούργιο και το πρώτο, αυθεντικό είδος, να γίνουν τόσες, που το καινούργιο είδος να θεωρηθεί εντελώς διαφορετικό από το παλιό. Κι έτσι, ο Δαρβίνος έφτασε να γράψει την περίφημη ‘Καταγωγή των Ειδών’, και να εκφράσει την εξής βλάσφημη εικασία: σα να μην έφτανε που το ζωικό βασίλειο δεν είχε δημιουργηθεί μέσα σε εφτά μέρες από τον μέγα Πλάστη μας, ο Άνθρωπος, άκουσον άκουσον, δεν ήταν σε τίποτα διαφορετικός από όλες τις υπόλοιπες μορφές ζωής αυτού του κόσμου…
Πώς φτάσαμε τώρα εδώ, κι εγώ αναρωτιέμαι, ας συνεχίσουμε τα περιηγητικά, εκτός από τα χιλιάδες πουλιά, η Εσπανιόλα διαθέτει ένα ‘puffing hole’ πολύ εντυπωσιακό, ένα λαγούμι μες στα βράχια, δηλαδή, απ’ το οποίο ξεπετάγεται ένας πίδακας νερού ύψους ακόμα και πενήντα μέτρων όποτε το χτυπάει δυνατά το κύμα. Διαθέτει επίσης το Γκάρντνερ Μπέι, μια μακρόστενη παραλία με ασπρόχρυση, λεπτή άμμο, σαν πούδρα, από αυτή που σου πετάει το γάντι να ξαπλώσεις πάνω της και να κυλιστείς και να βγεις αλευρωμένος, για να ‘χεις μετά μια δικαιολογία που κολύμπησες στα τυρκουάζ νερά της, παρέα με τις μικρές φώκιες που σε κοιτάζουν λιγωμένες. Όλα αυτά τα έχει η Εσπανιόλα, κι όλα αυτά τα είδαμε. Σε πολύ καλύτερη κατάσταση πια και ανανεωμένοι, επιβιβαζόμαστε στην Άννα Μερσέδες και βάζουμε πλώρη για τη Φλορεάνα, αλλιώς Τσαρλς, με τα ηφαίστεια, τους διαβόλους, τα φλαμίνγκο της, και το αιματοβαμμένο παρελθόν της.
Θυμάμαι να είμαι ξαπλωμένη στην κουκέτα, στην αποκάτω, για να ‘χω εύκολη πρόσβαση στο μπάνιο. Θυμάμαι τη συρόμενη πόρτα τραβηγμένη, για να μπορώ να τρέξω όποτε το απαιτήσει η ανάγκη. Θυμάμαι το κάθε μα κάθε κύμα, το πώς τιναζόταν στα ύψη πρώτα η βάρκα, έπειτα εμείς. Το πώς έσκαγε κάτω πρώτα η βάρκα, έπειτα οι πλάτες μας. Πλαφ η βάρκα, μπαμ εμείς ξαπλωμένοι πάνω στις κουκέτες, πλαφ, μπαμ, λίγο ακόμα και θα σκούζαμε από τον πόνο, ολάκερο το σώμα να χτυπιέται σα χταπόδι πάνω στο ξύλινο κρεβάτι, το καΐκι να πετάει στον αέρα και να σκάει, το ίδιο κι εμείς, πλαφ, μπαμ, οι ώρες να περνάνε, έξι, εφτά, οχτώ, εννιά, να λες ‘φτάνουμε όπου να ‘ναι’ και να μη φτάνουμε ποτέ, πλαφ, μπαμ, τέτοιο ξυλοδαρμό πού να τον φανταστείς σαν ξεκινάς για τη ρομαντική σου κρουαζιέρα. Τι άλλο θυμάμαι; Τον αγώνα μου να τραβήξω ως το λαιμό μου την κουβέρτα, και να μην τα καταφέρνω. Το τρέξιμο ως την τουαλέτα που απείχε δεν απείχε τρία μέτρα απ’ την καμπίνα, το είπαμε, το πλεούμενο ήτανε μικρό, κι ας χωρούσε δεκατέσσερις. Πόσες φορές σηκώθηκα, αυτό δεν το θυμάμαι, κι από αυτές πόσες βρέθηκα μόνη μου πάνω από το νιπτήρα και πόσες με παρέα, ούτε αυτό το έχω συγκρατήσει. Ο στενός διάδρομος δεν έμεινε στιγμή άδειος σ’ όλο το ταξίδι, Ολλανδοί, Αυστριακοί, Έλληνες, Βελγίδες και μια Σπανιόλα, αφού ο δικός της αποδείχτηκε ο μοναδικός με γερό στομάχι και την είχε ‘κάνει’ στο κατάστρωμα, ένα μάτσο μαλλιοκούβαρα, να τρέχουν σαν τρελοί ποιος θα πρωτοπρολάβει, εφιάλτης…Οι Βελγίδες, κοριτσούδια κι άπειρα, καταπώς φαίνεται, να έχουν πανικοβληθεί, οι ξανθομάλληδες Αυστριακοί, από μια ώρα και μετά, σωριασμένοι με ανοιχτά χέρια και πόδια στο διάδρομο, να τους τσαλαπατάει όποιος έτρεχε για την τουαλέτα, να τους περιλούζει όποιος δεν προλάβαινε να τη φτάσει έγκαιρα. Αυτοί να βογκάνε, να τα ‘χουμε δει όλα, σκηνές της Αποκάλυψης και το ταξίδι, πλαφ, μπαμ, τελειωμό να μην έχει. Οι ώρες περνάνε, δέκα, έντεκα, άντε, ακόμα; Πλαφ, μπαμ, δώδεκα, δεκατρείς, να θες να πεθάνεις, να έχεις στραγγίξει, το βράδυ ατέλειωτο, το ταξίδι ατέλειωτο, πόσες ώρες να αντέξει ένας άνθρωπος σε τέτοιο παραδαρμό, σε τέτοια βρώμα, οι ώρες γίνονται από εννέα δεκατέσσερις, δεκατέσσερις ώρες πλαφ, μπαμ, και κανείς να μη σε ενημερώνει, φτάνουμε, δε φτάνουμε, βουλιάζουμε, τι στην ευχή γίνεται, επιτέλους ξημερώνει και λίγο αργότερα, μουσκεμένοι ως το μεδούλι κι όχι απ’ το κύμα, φτάνουμε καμιά φορά στην Εσπανιόλα.
Με το τελευταίο απομεινάρι δύναμης σηκωνόμαστε, προσπαθούμε να βρούμε εκατοστό αβρώμιστο για να πατήσουμε, αλλάζουμε ρούχα και βγαίνουμε στο κατάστρωμα. Από τα βάθη της Κολάσεως στους ηλιόλουστους λειμώνες, κάπως έτσι πρέπει να είναι η Ανάσταση, ο Ισπανός, ο μάγειρας κι όλο το πλήρωμα, θαρρείς από άλλο σκάφος, φρέσκοι και μια χαρά κεφάτοι, σκάνε χαμόγελα. Οίκτου για μας, περηφάνιας που αυτοί δε ζαλιστήκανε, λίγο με νοιάζει, ρίχνω μια πρώτη ματιά στο τραπέζι του πρωινού που περιμένει κατάφορτο με κάθε καλούδι, αρπάζω μια κούπα με τσάι, το ίδιο κι όλοι οι υπόλοιποι, κανείς δε βάζει μπουκιά στο στόμα του, εκτός από τον ασυμπάθιστο Ισπανό που στρογγυλοκάθεται κι αρχίζει να περιδρομιάζει. Μας παίρνει πολλή ώρα να συνέλθουμε, το φρέσκο αεράκι μας χτυπάει, οι μυρωδιές έχουν αλλάξει, κάπως καλύτερα τα πράγματα, ο μάγειρας, που μας είδε νιόνυμφους, από την προηγούμενη μας έχει κλείσει το μάτι και μας έχει ευχηθεί ένα ‘νίνιο γκαλαπαγκίτο’ όλο νόημα, πού να ‘ξερε ο άνθρωπος τι σόι θαλασσόλυκοι του γλυκού νερού θα του βγαίναμε όλοι μας…
Ας δώσω τέλος στην οδυνηρή ανάμνηση εκείνης της βραδιάς, ας πούμε τώρα γι αυτό το όμορφο νησί και τους υπέροχους κατοίκους του…Πούντα Σουάρες λέγεται το σημείο όπου αποβιβαζόμαστε, για να πέσουμε ξανά πάνω σε μια νέα αποικία από φώκιες. Γλυκά πλάσματα, τρυφερά ματάκια, το ξανάπαμε, αλλά αυτές οι φωνές τους, βρε παιδί μου, αυτοί οι ήχοι οι λαρυγγικοί και παντελώς στερημένοι από χάρη, σου φέρνουν στο μυαλό το χτεσινοβραδινό κονσέρτο στο καΐκι και κάνουν τα ήδη λυγισμένα γόνατά σου να σχηματίζουν ακόμα πιο κλειστές γωνίες. Τέλος πάντων, οι φώκιες κι οι ελέφαντες δεν είναι η μεγάλη ατραξιόν αυτού του νησιού, όπως δεν είναι ούτε το καινούργιο είδος ιγκουάνας που αντικρίζουμε, ένα μαυροπράσινο πλάσμα διάστικτο από κόκκινες βούλες, οι αληθινοί πρωταγωνιστές είναι τα πετούμενα, και συγκεκριμένα εκείνα τα αριστοκρατικά κι όλο κομψότητα όντα, τα καραφλά άλμπατρος, δώδεκα χιλιάδες από δαύτα φωλιάζουν εδώ, στη μεγαλύτερη αποικία άλμπατρος του κόσμου. Αλλόκοτα πλάσματα, τα άλμπατρος, στις εποχές του ζευγαρώματος ‘ξιφομαχούν’ με τα κιτρινωπά ράμφη τους και βαδίζουν σα ‘μεθυσμένοι ναύτες’, κάνοντας τις φωτογραφικές να παίρνουν φωτιά, τη συγκεκριμένη μέρα, όμως, ο ερωτικός χορός που παρακολουθούμε εκτελείται από ένα άλλο είδος πτηνού, ακόμα πιο αλλόκοτου κι αστείου.
Οι γαλαζοπόδαρες σούλες ονομάζονται blue footed boobies στα αγγλικά, κι εδώ, για λόγους σοβαρότητας, θα πρέπει να διευκρινίσουμε πως όχι, το όνομά τους δεν τους δόθηκε εξαιτίας κάποιου ιδιαίτερου και παραφουσκωμένου ανατομικού χαρακτηριστικού, οι αγγλομαθείς θα με εννοήσετε, η πραγματικότητα είναι πως για την ονομασία ευθύνονται οι πρώτοι ναυτικοί που τους αντίκρισαν, bobo στα ισπανικά σημαίνει ‘τούβλο’ ή και ‘κούτσουρο’, άμυαλος κι άφρων, με άλλα λόγια, κι οι ναυτικοί απόρησαν που ετούτα τα πουλιά δεν πέταγαν και δεν έκαναν προσπάθειες να φύγουν όταν τα ζύγωναν για να τα εξοντώσουν. Οι γαλαζοπόδαρες σούλες έχουν την τιμητική τους στην Εσπανιόλα, κι εμείς τυχαίνει να τις συναντήσουμε σ’ όλες τις πιθανές στάσεις και καταστάσεις. Δυο από αυτές επιδίδονται σε φρενιασμένα κορταρίσματα μπροστά στο φακό. Κάθονται αντίκρυ η μια απ’ την άλλη, με τα έντονα γαλάζια ποδαράκια τους και τα ολοστρόγγυλα και μονίμως έκπληκτα ματάκια τους, και σηκώνουν πρώτα το κεφάλι να κοιτάξουν το Θεό, ύστερα μια το ένα ποδαράκι και μια το άλλο, ψηλά, όμως, στρατιωτικά, το ‘βάδισμα της χήνας’ από σούλες, κι ύστερα πιάνουν μικρά κλαδάκια με τα ράμφη τους και τα προσφέρουνε η μια στην άλλη, κι έπειτα πάλι απ’ την αρχή. Είναι απορροφημένες και δεν ενοχλούνται καθόλου από την παρουσία μας, ούτε όταν πλησιάζουμε στις φωλιές τους από μικρή, ελάχιστη απόσταση, λίγο να κάνεις έτσι το χέρι σου τις πιάνεις, κι αυτές κάθονται εκεί και σε κοιτάζουν, έχοντας ανάμέσα στα πόδια τους άλλοτε αυγά, κι άλλοτε τους ακόμα πιο αστείους, λευκούς και φουντωτούς νεοσσούς τους. Οι δε νεοσσοί, άλλο υπερθέαμα από μόνοι τους, εντυπωσιακά κωμικοί αλλά και αποφασισμένοι, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Η μάνα δε μπορεί να μεγαλώσει δυο μικρά, αυτή είναι η πικρή αλήθεια, όποτε γεννηθούν δύο, λοιπόν, το πιο μεγαλόσωμο και καλοταϊσμένο τσιμπολογάει αμείλικτα το πιο αδύναμο, μέχρι που το σπρώχνει έξω από το μικρό κύκλο από κλαδάκια και πετρούλες που σηματοδοτεί τα όρια της φωλιάς. Από εκείνο το σημείο και μετά, η μάνα σταματάει πια να το ταΐζει, ολόκληρη η προσοχή της και τα σκουληκάκια της αφιερώνονται στο κραταιότερο, που έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσει.
Ανάμεσα σε άλμπατρος και σούλες, ένα ακόμα ασυνήθιστο πτηνό, που δικαιούται λίγα λόγια, αφού κι αυτό το έβαλε το λιθαράκι του στη θεωρία για την ανθρώπινη εξέλιξη. Εκ πρώτης όψεως είναι τελείως αδιάφορο, γκριζόλευκο, μικροκαμωμένο, με λεπτή μύτη και εκρηκτική συμπεριφορά, αεικίνητο και αφάνταστα ενοχλητικό, ακόμα και τις φώκιες τολμάει να τσιμπολογήσει. Είναι ο περίφημος ‘σπίνος του Δαρβίνου’, ένα από τα δεκατρία παρόμοια είδη που κατά πάσα πιθανότητα κατάγονται από το ίδιο, πρώτο είδος. Πρώτος ο Δαρβίνος παρατήρησε πώς κάθε είδος είχε καταφέρει να προσαρμοστεί με τον καιρό, προκειμένου να επιβιώσει. Καθένα είχε αποκτήσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που ταίριαζαν με το περιβάλλον στο οποίο ζούσε, μια και κάθε νησί στα Γκαλάπαγκος είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα. Άλλοι σπίνοι, λοιπόν, είχαν κοντά και δυνατά ράμφη, κατάλληλα για να χωρίζουν σπόρους, άλλα είχαν μακριά κι αδύνατα, για να μπορούν να πιάνουν έντομα. Ο Δαρβίνος έκανε τις παρατηρήσεις του και αποχώρησε, κι ύστερα, πολλά χρόνια αργότερα, έβγαλε τα συμπεράσματά του για τη διαδικασία της φυσικής επιλογής. Κάθε σπίνος που έφτασε κάποτε στα Γκαλάπαγκος, σκέφτηκε, άρχισε να γεννάει μικρά που είχαν ανεπαίσθητες διαφορές από το γονιό τους. Σε αυτό το παράξενο περιβάλλον, ορισμένα μικρά ήταν καλύτερα εξοπλισμένα για επιβίωση. Αυτοί οι νεοσσοί ήταν που έφταναν στην ωριμότητα και με τη σειρά τους γεννούσαν άλλα μικρά, περνώντας τους τα νέα γενετικά χαρακτηριστικά τους. Μέσα από εκατοντάδες, χιλιάδες γενιές, ορισμένα χαρακτηριστικά ‘επιλέχτηκαν’ ως πιο ταιριαστά στην καινούργια πατρίδα τους, μέχρι που οι διαφορές ανάμεσα στο καινούργιο και το πρώτο, αυθεντικό είδος, να γίνουν τόσες, που το καινούργιο είδος να θεωρηθεί εντελώς διαφορετικό από το παλιό. Κι έτσι, ο Δαρβίνος έφτασε να γράψει την περίφημη ‘Καταγωγή των Ειδών’, και να εκφράσει την εξής βλάσφημη εικασία: σα να μην έφτανε που το ζωικό βασίλειο δεν είχε δημιουργηθεί μέσα σε εφτά μέρες από τον μέγα Πλάστη μας, ο Άνθρωπος, άκουσον άκουσον, δεν ήταν σε τίποτα διαφορετικός από όλες τις υπόλοιπες μορφές ζωής αυτού του κόσμου…
Πώς φτάσαμε τώρα εδώ, κι εγώ αναρωτιέμαι, ας συνεχίσουμε τα περιηγητικά, εκτός από τα χιλιάδες πουλιά, η Εσπανιόλα διαθέτει ένα ‘puffing hole’ πολύ εντυπωσιακό, ένα λαγούμι μες στα βράχια, δηλαδή, απ’ το οποίο ξεπετάγεται ένας πίδακας νερού ύψους ακόμα και πενήντα μέτρων όποτε το χτυπάει δυνατά το κύμα. Διαθέτει επίσης το Γκάρντνερ Μπέι, μια μακρόστενη παραλία με ασπρόχρυση, λεπτή άμμο, σαν πούδρα, από αυτή που σου πετάει το γάντι να ξαπλώσεις πάνω της και να κυλιστείς και να βγεις αλευρωμένος, για να ‘χεις μετά μια δικαιολογία που κολύμπησες στα τυρκουάζ νερά της, παρέα με τις μικρές φώκιες που σε κοιτάζουν λιγωμένες. Όλα αυτά τα έχει η Εσπανιόλα, κι όλα αυτά τα είδαμε. Σε πολύ καλύτερη κατάσταση πια και ανανεωμένοι, επιβιβαζόμαστε στην Άννα Μερσέδες και βάζουμε πλώρη για τη Φλορεάνα, αλλιώς Τσαρλς, με τα ηφαίστεια, τους διαβόλους, τα φλαμίνγκο της, και το αιματοβαμμένο παρελθόν της.
Attachments
Last edited:
