Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Καλημερούδια από τα χαράματα, κι εμείς δε βλέπουμε την ώρα να ρίξουμε μαύρη πέτρα πίσω μας. Μαζεύουμε τα μπογαλάκια μας και βγαίνουμε ακροποδητί στο διάδρομο, μην τυχόν κι ανησυχήσουμε τις, βεβαιωμένο αυτό, σκοτεινές δυνάμεις αυτού του ζοφερού ξενοδοχείου που σίγουρα αυτή τη στιγμή αναπαύονται, αφού εμάς στιγμή δε μας επέτρεψαν να αναπαυθούμε όλη νύχτα…Μονάχα η φαντασία ενός Τέρι Γκίλιαμ στο ʽΜπραζίλʼ θα μπορούσε να συλλάβει τον αρχιτεκτονικό λαβύρινθο αυτού του μέρους, και πράγματι, η εικόνα του ορόφου μας, φέρνει στο νου μια πιο εξελιγμένη βερσιόν της ταινίας. Οι διάδρομοι εξακολουθούν να κακοφωτίζονται με το ίδιο κιτρινωπό κι αρρωστιάρικο χρώμα, τα στριφογυριστά εσωτερικά μπαλκόνια, αν κι είμαστε στον τελευταίο όροφο, καταλήγουν σε μια άδεια ρεσεψιόν, ένα ξύλινο, ψηλό και επιβλητικό γραφείο στη μέση ενός πλατώματος, ξέχειλου από σκονισμένα χαρτιά και σφραγίδες, ανθρώπινη παρουσία πουθενά. Είναι να σε πιάνει σύγκρυο. Το πώς μας έχει υποβάλλει έτσι αυτό το νοσηρό ξενοδοχείο, ακόμα δεν το έχω καταλάβει, μα η αίσθησή του εξακολουθεί κι είναι ολοζώντανη, τόσα χρόνια αργότερα…
Ας μην το σκεφτόμαστε άλλο, μερικά πράγματα καλό είναι να μένουν εσαεί κλειδαμπαρωμένα στη ντουλάπα, ας πούμε τώρα ότι επιβιβαζόμαστε σε ακόμα ένα λεωφορείο και παίρνουμε το δρόμο για τη Μάντα. Το γνωστό σκηνικό, δε θα επεκταθώ ξανά, το εμπεδώσαμε. Τέσσερις ώρες παρά ένα τέταρτο αργότερα, διασχίζουμε μια απέραντη έκταση με μπανανιές που μοιάζει να μην έχει τέρμα, και κάνουμε την είσοδό μας στην πόλη. Μεγάλο λιμάνι η Μάντα, με τις μπανάνες της, τον καφέ της και τα ψάρια της, χωρίζεται στο κεντρικό κι εμπορικό της τμήμα και σʼ ένα άλλο, πιο παραθεριστικό, το Ταρκί, εκεί όπου οι ντόπιοι ψαράδες ξεφορτώνουν και ξελεπίζουν τη σοδειά της μέρας –τόνους, καρχαρίες, dorados και χέλια. Πιάνουμε ένα δωματιάκι στο Ταρκί, εφοδιαζόμαστε με μια φρεσκοστυμμένη καρπουζάδα, και με τα ολοκόκκινα, δροσιστικά ποτηράκια ανά χείρας, βγαίνουμε να σουλατσάρουμε.
Η παραλία απέραντη, ο καιρός μουντός, για μπάνιο δεν είναι, μολαταύτα ο κόσμος αμέτρητος κι ακόμα πιο αμέτρητα τα θαλασσοπούλια που στριφογυρνάνε πάνω από τα κεφάλια μας. Οι βάρκες έχουν επιστρέψει στο λιμάνι και τα υπολογιστικά πτηνά αρπάζουνε την ευκαιρία για το μεσημεριανό τους μεζεδάκι. Κάνουν απίθανα ακροβατικά, σμήνη ολάκερα, στριφογυρνάνε, χάνουνε ύψος απότομα και ξαναπετούν ψηλά, καμώματα που για ώρες θα μπορούσες να χαζεύεις. Δεν ξέρω τα ονόματά τους, άλλα είναι γκριζωπά με μακριές, λεπτές μύτες, από αυτές που σκαλίζουνε τη λάσπη για σκουλήκια, άλλα είναι φουντωτά με άσπρα σώματα και μαύρα κεφάλια, κάποια μοιάζουνε με σταχτοτσικνιάδες, ως εκεί με βγάζουνε οι γνώσεις μου, οι εντυπωσιακότεροι όλων, όμως, είναι οι δεκάδες πελεκάνοι που βουτάν με το κεφάλι από ψηλά, καμιά τριανταριά μέτρα και βάλε, με το που κιαλάρουνε ψαράκι, τσουπ!, δίνουν μια με το κεφάλι και σκάνε σαν οβίδες φτερωτές στη θάλασσα. Ο Σ. έχει μαγευτεί από το υπερθέαμα, φαίνεται πως όλο και κάποιο κουσούρι του απόμεινε από τις εποχές που τριγυρνούσε ως ένδοξο ʽτουκάνʼ στη ζούγκλα, και δώσʼ του οι φωτογραφίες, φιλμ ολόκληρο και να μην του πετυχαίνουνε κιόλας, ώσπου να γυρίσει από εκεί που ακούγεται το ένα πλαφ, γύρω του να ʽχουν σκάσει στο νερό καμιά δεκαριά πελεκάνοι.
Τέλος πάντων, μακρηγορούμε, κι είχα σκοπό να συντομεύω σήμερα. Στην ατέλειωτη παραλία, που λέτε, ο κόσμος που δεν κολυμπά, επιδίδεται με ζήλο σε αθλοπαιδιές. Οι αυτοσχέδιες παιδικές χαρές είναι για χάζι. Πουθενά κούνιες και τσουλήθρες, αντί γι αυτά, μια σειρά θεόρατα λάστιχα από φορτηγά, μεγάλα και μικρότερα, έχουν μπηχτεί κατά το ένα τρίτο μες στην άμμο, σχηματίζοντας, το ένα πίσω από το άλλο, κάτι που μοιάζει με ράχη θαλάσσιου ερπετού, σαν τη Νέσι ένα πράγμα, που πάνω του σκαρφαλώνουνε και κρατούν ισορροπία οι πιτσιρικάδες. Όσα από τα παιδιά δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με παιδιάστικα παιχνίδια, έχουν μια μπάλα που κλωτσάνε με μανία, το τι ποδόσφαιρο παίζεται σε αυτή την παραλία άλλο πράμα, πρώτη εθνική, δεύτερη και τσικό, όλοι τους γύρω από ένα κλωτσοσκούφι, οι έφηβοι σχηματίζουν ομάδες και τρέχουν για προπόνηση πάνω κάτω στην άμμο. Τους χαζεύουμε που περνούν από μπροστά μας κορδωτοί και μας μοιράζουνε χαμόγελα, οι αυριανοί Πελέ του Εκουαδόρ, καμία σχέση με τους προ-κολομβιανούς, ηδονιστές προγόνους τους, μακριά πολύ απʼ τους Μαντένιος του Χοκάι, όπως λεγότανε κάποτε η Μάντα. Ετούτοι εδώ έχουν πάψει να λατρεύουνε θεούς της γονιμότητας, έχουν σταματήσει να φασκιώνουνε σφιχτά τα κεφάλια των παιδιών τους για να αποκτήσουνε σαγηνευτικά και μακρουλά μέτωπα και πηγούνια, θέλω να πιστεύω πως δεν καταδέχονται πια να ξεριζώνουν τις καρδιές των αιχμαλώτων τους ενόσω πάλλονται ακόμα, μόλο που δεν είμαι διόλου σίγουρη πως έχουν ελαττώσει στο ελάχιστο την κατανάλωση της πατροπαράδοτης και πανάρχαιας κόκας. Βγάζω τις κακές τις σκέψεις από το μυαλό μου, αυτό που κάνει επί του παρόντος η νεολαία αυτής της χώρας, είναι να τρέχει, να γυμνάζεται και να ελπίζει, και οι ελπίδες της βγαίνουνε αληθινές λίγες μέρες αργότερα από εκείνο το απόγευμα που το Ζεύγος φωτογραφίζει ξέφρενα τους πελεκάνους της Μάντα.
Αν υποθέσουμε πως ολόκληρη η λατινική Αμερική είναι ένα στάδιο, με τι άθλημα θα παρομοιάσουμε το Εκουαδόρ; Για τους γείτονές του δε χρειάζεται να σκεφτεί πολύ κανείς. Για το Περού, είμαστε σίγουροι, τριπλούν τσεκαρισμένο. Φόρα, τρέξιμο, το πρώτο πόδι πατάει στο Κούσκο, το δεύτερο στη Νάσκα, κι ύστερα και τα δυο μαζί προσγειώνονται στο δημοφιλές κι ελκυστικό σκάμμα του Μάτσου Πίτσου, το μεγαλύτερο πόλο έλξης αυτής της χώρας. Για την Κολομβία έχουμε αμφιβολίες, με ό,τι άθλημα και να ασχοληθεί, πάλι ντοπέ θα βγει στον έλεγχο κι εκτός θα μείνει απʼ τους αγώνες, το Εκουαδόρ, πάντως, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αθλητής μεγάλων αποστάσεων, από εκείνα τα αθλήματα, καταλαβαίνετε, που χρειάζονται τεράστια υπομονή και μηδαμινή βοήθεια, ούτε γυμναστήρια και ακριβό εξοπλισμό, απλά ελπίδα και προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον. Κι όντως, το καλοκαίρι εκείνο η χώρα ολάκερη μέλλεται να πανηγυρίσει ξέφρενα και τα ποτήρια με το ρούμι να εκσφενδονιστούν με ενθουσιασμό στον αέρα. Στους ολυμπιακούς εκείνης της χρονιάς, ο Τζέφερσον Λεονάρντο Πέρες Κεζάδα από την Κουένκα, μόλις στα 22 χρόνια του, θα φέρει για το Εκουαδόρ το πρώτο του χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, και μάλιστα στα 20 χιλιόμετρα βάδην. Για την ακρίβεια, αυτό θα είναι το μοναδικό μετάλλιο που κερδίζει το Εκουαδόρ στην ιστορία του, το δεύτερο και τελευταίο θα έρθει από τον ίδιο αθλητή πολλά χρόνια αργότερα, στο Πεκίνο, μονάχα που αυτή τη φορά θα είναι ασημένιο. Επί του παρόντος, όμως, κι ενώ η Ελλάδα πάλλεται καταζαλισμένη από ευτυχία κάτω από τη μπάρα του Πύρρου, ο Τζέφερσον Λεονάρντο και τα λοιπά, ξεκινάει τρέχοντας, περπατώντας, και βαδίζοντας, ένα προσκύνημα 459 χιλιομέτρων, από τον καθεδρικό του Κίτο ως τη γενέτειρα πόλη του, την όμορφη Κουένκα, τραβώντας πάνω του τους εθνικούς προβολείς κι όλο το ενδιαφέρον, παραγκωνίζοντας ακόμα κι αυτόν τον ολοκαίνουργιο πρόεδρο, αφού είναι χρονιά εκλογών, κι ο Αμπνταλά Χάιμε Μπουκάραμ Ορτίς βρίσκεται για πρώτη φορά στην εξουσία. Σύντομος θρίαμβος, θα μου πείτε, ούτε έξι μήνες δεν κράτησε το προεδριλίκι μα μέσα σε αυτό το διάστημα ο Αμπνταλά Χάιμε και τα λοιπά, πρόκαμε να καταχραστεί εκατομμύρια δολάρια και να διαφύγει στον Παναμά, όπου, όπως με πληροφορούν οι πηγές μου, ζει και βασιλεύει ως τα σήμερα.
Κάποιος να με σταματήσει, πήρα φόρα και με έπιασε η φλυαρία μου, ας πούμε τώρα πως την επομένη παίρνουμε ένα ταξί, αφήνουμε πίσω μας τη Μάντα και τα περίχωρά της, μαζί και το Μοντεκρίστι με τις carludovica palmata του, από τις οποίες φτιάχνεται ο πασίγνωστος ʽπαναμάςʼ, το ψάθινο καπέλο που από εδώ ξεκίνησε κι έγινε διάσημο, μα του οποίου το όνομα σφετερίστηκε η ζηλόφθονη κεντροαμερικάνικη χώρα, κλείνει η παρένθεση, και τραβάμε για το όμορφο, παραλιακό χωριουδάκι Σαν Χασίντο, και το δίδυμο αδερφάκι του, το Σαν Κλεμέντε. Φτάνουμε στο δεύτερο, βρίσκουμε δωμάτιο, βάζουμε από μέσα τα μαγιουδάκια μας και βγαίνουμε όλο ενθουσιασμό και αδημονία για την πρώτη μας βουτιά στον Ειρηνικό. Οι παραλίες απέραντες και φαρδουλές, προφανώς τα νερά έχουν τραβηχτεί με την άμπωτη, η άμμος δε μας λέει και πολλά, το κύμα μέτριο, μπαίνουμε όλο χαρά, και με τη χαρά μένουμε, το ρεύμα είναι τόσο δυνατό που μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Το είχα διαβάσει και δεν το πίστευα, καλά, σκεφτόμουνα, σιγά, υπερβολές για να γυρίζονται τα σήριαλ με τις Πάμελες και τα κόκκινα σωσίβια, να που είναι αλήθεια, όμως, ή, τουλάχιστον, αλήθεια είναι σʼ αυτή τη συγκεκριμένη παραλία που μπαίνεις ως τα γόνατα και νιώθεις δυο γερές παλάμες να σε έχουνε γραπώσει από τον αστράγαλο και να σε τραβάνε με μανία προς τα μέσα. Δεν ξέρω αν είναι το πνεύμα του φον Χούμπολτ που έχει μεταμορφωθεί στο ομώνυμο ρεύμα, μα δε διακινδυνεύω και μπαίνω δειλά μέχρι τη μέση και πάντα ως εκεί που πατώνω, ωραία η αίσθηση και η δροσούλα ευπρόσδεκτη, παίζουμε λίγο με τα κύματα και βγαίνουμε καθαροί και λυτρωμένοι στην παραλία.
Το χωριουδάκι είναι ομορφούτσικο, φτωχούλικο, με μικρές, ξύλινες καλύβες, ελάχιστο κόσμο, τουρίστες μόνο εμάς, βάρκες μακρόστενες πάνω στην άμμο, έναν αέρα εκτός σεζόν και ερημιάς, ιδανικό καταφύγιο για μας που δε μπορούμε τα πολύβουα, βρίσκουμε ένα ωραίο ταβερνάκι κι εκεί καταφεύγουμε για τα απαραίτητα εφόδια της μέρας. Τέτοια ανακάλυψη το ταβερνάκι, δεν την περιμέναμε. Το πάτωμα χωμάτινο, το ταβάνι τσιμεντένιο, ανάμεσα σε ταβάνι και σε πάτωμα τσιμεντένιες κολώνες και τεράστια, παραλληλόγραμμα ανοίγματα που σου καδράρουνε τη θέα, ξέρετε, την παραλία με τη βάρκα και τα κύματα, το βουνό απέναντι και τα θαλασσοπούλια σε παράταξη από πάνω. Τα τραπέζια μακρόστενα, με κείνα τα γνωστά, πολύχρωμα τραπεζομάντιλα που μου θυμίζουνε εξοχή της παιδικής μου ηλικίας, ξέρετε ποια λέω, εκείνα τα πλαστικά με τα λουλούδια και τα φρούτα, που απʼ τα χρόνια κολλάνε πάνω στο τραπέζι και γίνονται ένα, ανάγλυφα κατά τόπους, μονίμως ακαθάριστα, κι όμως τόσο μα τόσο γελαστά και φιλόξενα. Το γεύμα μας φτωχό και θεσπέσιο. Ένα βαθύ πιάτο της σούπας με cebiche και τσιπς τηγανητής μπανάνας στο πλάι, κι άλλο ένα ρηχό, με τηγανισμένο ψάρι, στολισμένο με φέτες ντοματούλας, που γαρνίρεται με λευκό ρύζι και, τι άλλο, μαντέψτε, το βρήκατε, βραστή μπανάνα. Κι από πάνω, οι απαραίτητες Pilsener που τώρα ευφραίνουν νοστιμότερες από ποτέ τον ουρανίσκο μας. Η μέρα κλείνει με ένα αργό περίπατο μέχρι το Σαν Χασίντο, πάντα παραλιακά, χαζεύοντας τα χιλιάδες καβουράκια που ανοιγοκλείνουνε λαγούμια πάνω στην άμμο, και τα χρυσαφένια συννεφάκια στον ορίζοντα, λίγο πριν πέσει το σκοτάδι.
Την επομένη, πρωινό λεωφορείο για Μπαχία. Χάνουμε την ανταπόκριση των 9.45 για το Κίτο και περιμένουμε μέχρι τη 1. Δεν τρέχει τίποτα, κανένα ραντεβού δεν έχουμε και κανείς δε μας περιμένει, γευματίζουμε σε παραθαλάσσιο ταβερνάκι, περνάμε ακόμα μια φορά από την τράπεζα, χαζολογάμε κι απολαμβάνουμε helados με γεύσεις τροπικών φρούτων. Λεωφορείο ακόμα μια φορά για Σάντο Ντομίνγκο, πεντέμιση ώρες η διαδρομή, τι ώρες έχουμε κλείσει πάνω στα λεωφορεία, αδιανόητο, κι από εκεί κατευθείαν για το Κίτο. Από τη θάλασσα στα 2.800 σε μια μέρα, μας πιάνει βράδυ και ομίχλη που ποιος ξέρει τι μας έκρυψε και δεν το είδαμε, τη νταλίκα με το γιωταχί που φιληθήκανε την είδαμε πάντως, ύστερα η ομίχλη διαλύεται κι έχουμε και φεγγαράδα, ωραία πράγματα, τώρα τις βλέπουμε τις χαράδρες που περνάνε σύρριζα από τις ρόδες μας κι ανατριχιάζουμε, η διαδρομή να σου σηκώνεται η τρίχα, ο οδηγός με τάσεις αυτοκτονικές, δεν εξηγείται, από εκείνους που σε κάνουνε και επαναλαμβάνεις ʽπαναγιά μουʼ δέκα φορές μες στο πεντάλεπτο, εν πάση περιπτώσει, μʼ αυτά και μʼ αυτά αριβάρουμε στο Κίτο, παίρνουμε ταξί για το Alston και φτάνουμε στο γνωστό ξενοδοχείο μας και στη γλυκιά Νάνσυ, τη ρεσεψιονίστ από το Μπάνιος που γνωρίσαμε την προηγούμενη φορά που μείναμε εδώ και γίναμε φίλοι και ανταλλάξαμε διευθύνσεις και συνεχίσαμε να αλληλογραφούμε για χρόνια, δείπνο σε Τεξ Μεξ κι ύπνο για όσες ώρες απομένουν, προτού σηκωθούμε και πάρουμε το αεροπλάνο για τα Γκαλάπαγκος.
Ας μην το σκεφτόμαστε άλλο, μερικά πράγματα καλό είναι να μένουν εσαεί κλειδαμπαρωμένα στη ντουλάπα, ας πούμε τώρα ότι επιβιβαζόμαστε σε ακόμα ένα λεωφορείο και παίρνουμε το δρόμο για τη Μάντα. Το γνωστό σκηνικό, δε θα επεκταθώ ξανά, το εμπεδώσαμε. Τέσσερις ώρες παρά ένα τέταρτο αργότερα, διασχίζουμε μια απέραντη έκταση με μπανανιές που μοιάζει να μην έχει τέρμα, και κάνουμε την είσοδό μας στην πόλη. Μεγάλο λιμάνι η Μάντα, με τις μπανάνες της, τον καφέ της και τα ψάρια της, χωρίζεται στο κεντρικό κι εμπορικό της τμήμα και σʼ ένα άλλο, πιο παραθεριστικό, το Ταρκί, εκεί όπου οι ντόπιοι ψαράδες ξεφορτώνουν και ξελεπίζουν τη σοδειά της μέρας –τόνους, καρχαρίες, dorados και χέλια. Πιάνουμε ένα δωματιάκι στο Ταρκί, εφοδιαζόμαστε με μια φρεσκοστυμμένη καρπουζάδα, και με τα ολοκόκκινα, δροσιστικά ποτηράκια ανά χείρας, βγαίνουμε να σουλατσάρουμε.
Η παραλία απέραντη, ο καιρός μουντός, για μπάνιο δεν είναι, μολαταύτα ο κόσμος αμέτρητος κι ακόμα πιο αμέτρητα τα θαλασσοπούλια που στριφογυρνάνε πάνω από τα κεφάλια μας. Οι βάρκες έχουν επιστρέψει στο λιμάνι και τα υπολογιστικά πτηνά αρπάζουνε την ευκαιρία για το μεσημεριανό τους μεζεδάκι. Κάνουν απίθανα ακροβατικά, σμήνη ολάκερα, στριφογυρνάνε, χάνουνε ύψος απότομα και ξαναπετούν ψηλά, καμώματα που για ώρες θα μπορούσες να χαζεύεις. Δεν ξέρω τα ονόματά τους, άλλα είναι γκριζωπά με μακριές, λεπτές μύτες, από αυτές που σκαλίζουνε τη λάσπη για σκουλήκια, άλλα είναι φουντωτά με άσπρα σώματα και μαύρα κεφάλια, κάποια μοιάζουνε με σταχτοτσικνιάδες, ως εκεί με βγάζουνε οι γνώσεις μου, οι εντυπωσιακότεροι όλων, όμως, είναι οι δεκάδες πελεκάνοι που βουτάν με το κεφάλι από ψηλά, καμιά τριανταριά μέτρα και βάλε, με το που κιαλάρουνε ψαράκι, τσουπ!, δίνουν μια με το κεφάλι και σκάνε σαν οβίδες φτερωτές στη θάλασσα. Ο Σ. έχει μαγευτεί από το υπερθέαμα, φαίνεται πως όλο και κάποιο κουσούρι του απόμεινε από τις εποχές που τριγυρνούσε ως ένδοξο ʽτουκάνʼ στη ζούγκλα, και δώσʼ του οι φωτογραφίες, φιλμ ολόκληρο και να μην του πετυχαίνουνε κιόλας, ώσπου να γυρίσει από εκεί που ακούγεται το ένα πλαφ, γύρω του να ʽχουν σκάσει στο νερό καμιά δεκαριά πελεκάνοι.
Τέλος πάντων, μακρηγορούμε, κι είχα σκοπό να συντομεύω σήμερα. Στην ατέλειωτη παραλία, που λέτε, ο κόσμος που δεν κολυμπά, επιδίδεται με ζήλο σε αθλοπαιδιές. Οι αυτοσχέδιες παιδικές χαρές είναι για χάζι. Πουθενά κούνιες και τσουλήθρες, αντί γι αυτά, μια σειρά θεόρατα λάστιχα από φορτηγά, μεγάλα και μικρότερα, έχουν μπηχτεί κατά το ένα τρίτο μες στην άμμο, σχηματίζοντας, το ένα πίσω από το άλλο, κάτι που μοιάζει με ράχη θαλάσσιου ερπετού, σαν τη Νέσι ένα πράγμα, που πάνω του σκαρφαλώνουνε και κρατούν ισορροπία οι πιτσιρικάδες. Όσα από τα παιδιά δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με παιδιάστικα παιχνίδια, έχουν μια μπάλα που κλωτσάνε με μανία, το τι ποδόσφαιρο παίζεται σε αυτή την παραλία άλλο πράμα, πρώτη εθνική, δεύτερη και τσικό, όλοι τους γύρω από ένα κλωτσοσκούφι, οι έφηβοι σχηματίζουν ομάδες και τρέχουν για προπόνηση πάνω κάτω στην άμμο. Τους χαζεύουμε που περνούν από μπροστά μας κορδωτοί και μας μοιράζουνε χαμόγελα, οι αυριανοί Πελέ του Εκουαδόρ, καμία σχέση με τους προ-κολομβιανούς, ηδονιστές προγόνους τους, μακριά πολύ απʼ τους Μαντένιος του Χοκάι, όπως λεγότανε κάποτε η Μάντα. Ετούτοι εδώ έχουν πάψει να λατρεύουνε θεούς της γονιμότητας, έχουν σταματήσει να φασκιώνουνε σφιχτά τα κεφάλια των παιδιών τους για να αποκτήσουνε σαγηνευτικά και μακρουλά μέτωπα και πηγούνια, θέλω να πιστεύω πως δεν καταδέχονται πια να ξεριζώνουν τις καρδιές των αιχμαλώτων τους ενόσω πάλλονται ακόμα, μόλο που δεν είμαι διόλου σίγουρη πως έχουν ελαττώσει στο ελάχιστο την κατανάλωση της πατροπαράδοτης και πανάρχαιας κόκας. Βγάζω τις κακές τις σκέψεις από το μυαλό μου, αυτό που κάνει επί του παρόντος η νεολαία αυτής της χώρας, είναι να τρέχει, να γυμνάζεται και να ελπίζει, και οι ελπίδες της βγαίνουνε αληθινές λίγες μέρες αργότερα από εκείνο το απόγευμα που το Ζεύγος φωτογραφίζει ξέφρενα τους πελεκάνους της Μάντα.
Αν υποθέσουμε πως ολόκληρη η λατινική Αμερική είναι ένα στάδιο, με τι άθλημα θα παρομοιάσουμε το Εκουαδόρ; Για τους γείτονές του δε χρειάζεται να σκεφτεί πολύ κανείς. Για το Περού, είμαστε σίγουροι, τριπλούν τσεκαρισμένο. Φόρα, τρέξιμο, το πρώτο πόδι πατάει στο Κούσκο, το δεύτερο στη Νάσκα, κι ύστερα και τα δυο μαζί προσγειώνονται στο δημοφιλές κι ελκυστικό σκάμμα του Μάτσου Πίτσου, το μεγαλύτερο πόλο έλξης αυτής της χώρας. Για την Κολομβία έχουμε αμφιβολίες, με ό,τι άθλημα και να ασχοληθεί, πάλι ντοπέ θα βγει στον έλεγχο κι εκτός θα μείνει απʼ τους αγώνες, το Εκουαδόρ, πάντως, κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αθλητής μεγάλων αποστάσεων, από εκείνα τα αθλήματα, καταλαβαίνετε, που χρειάζονται τεράστια υπομονή και μηδαμινή βοήθεια, ούτε γυμναστήρια και ακριβό εξοπλισμό, απλά ελπίδα και προσπάθεια για ένα καλύτερο μέλλον. Κι όντως, το καλοκαίρι εκείνο η χώρα ολάκερη μέλλεται να πανηγυρίσει ξέφρενα και τα ποτήρια με το ρούμι να εκσφενδονιστούν με ενθουσιασμό στον αέρα. Στους ολυμπιακούς εκείνης της χρονιάς, ο Τζέφερσον Λεονάρντο Πέρες Κεζάδα από την Κουένκα, μόλις στα 22 χρόνια του, θα φέρει για το Εκουαδόρ το πρώτο του χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, και μάλιστα στα 20 χιλιόμετρα βάδην. Για την ακρίβεια, αυτό θα είναι το μοναδικό μετάλλιο που κερδίζει το Εκουαδόρ στην ιστορία του, το δεύτερο και τελευταίο θα έρθει από τον ίδιο αθλητή πολλά χρόνια αργότερα, στο Πεκίνο, μονάχα που αυτή τη φορά θα είναι ασημένιο. Επί του παρόντος, όμως, κι ενώ η Ελλάδα πάλλεται καταζαλισμένη από ευτυχία κάτω από τη μπάρα του Πύρρου, ο Τζέφερσον Λεονάρντο και τα λοιπά, ξεκινάει τρέχοντας, περπατώντας, και βαδίζοντας, ένα προσκύνημα 459 χιλιομέτρων, από τον καθεδρικό του Κίτο ως τη γενέτειρα πόλη του, την όμορφη Κουένκα, τραβώντας πάνω του τους εθνικούς προβολείς κι όλο το ενδιαφέρον, παραγκωνίζοντας ακόμα κι αυτόν τον ολοκαίνουργιο πρόεδρο, αφού είναι χρονιά εκλογών, κι ο Αμπνταλά Χάιμε Μπουκάραμ Ορτίς βρίσκεται για πρώτη φορά στην εξουσία. Σύντομος θρίαμβος, θα μου πείτε, ούτε έξι μήνες δεν κράτησε το προεδριλίκι μα μέσα σε αυτό το διάστημα ο Αμπνταλά Χάιμε και τα λοιπά, πρόκαμε να καταχραστεί εκατομμύρια δολάρια και να διαφύγει στον Παναμά, όπου, όπως με πληροφορούν οι πηγές μου, ζει και βασιλεύει ως τα σήμερα.
Κάποιος να με σταματήσει, πήρα φόρα και με έπιασε η φλυαρία μου, ας πούμε τώρα πως την επομένη παίρνουμε ένα ταξί, αφήνουμε πίσω μας τη Μάντα και τα περίχωρά της, μαζί και το Μοντεκρίστι με τις carludovica palmata του, από τις οποίες φτιάχνεται ο πασίγνωστος ʽπαναμάςʼ, το ψάθινο καπέλο που από εδώ ξεκίνησε κι έγινε διάσημο, μα του οποίου το όνομα σφετερίστηκε η ζηλόφθονη κεντροαμερικάνικη χώρα, κλείνει η παρένθεση, και τραβάμε για το όμορφο, παραλιακό χωριουδάκι Σαν Χασίντο, και το δίδυμο αδερφάκι του, το Σαν Κλεμέντε. Φτάνουμε στο δεύτερο, βρίσκουμε δωμάτιο, βάζουμε από μέσα τα μαγιουδάκια μας και βγαίνουμε όλο ενθουσιασμό και αδημονία για την πρώτη μας βουτιά στον Ειρηνικό. Οι παραλίες απέραντες και φαρδουλές, προφανώς τα νερά έχουν τραβηχτεί με την άμπωτη, η άμμος δε μας λέει και πολλά, το κύμα μέτριο, μπαίνουμε όλο χαρά, και με τη χαρά μένουμε, το ρεύμα είναι τόσο δυνατό που μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα. Το είχα διαβάσει και δεν το πίστευα, καλά, σκεφτόμουνα, σιγά, υπερβολές για να γυρίζονται τα σήριαλ με τις Πάμελες και τα κόκκινα σωσίβια, να που είναι αλήθεια, όμως, ή, τουλάχιστον, αλήθεια είναι σʼ αυτή τη συγκεκριμένη παραλία που μπαίνεις ως τα γόνατα και νιώθεις δυο γερές παλάμες να σε έχουνε γραπώσει από τον αστράγαλο και να σε τραβάνε με μανία προς τα μέσα. Δεν ξέρω αν είναι το πνεύμα του φον Χούμπολτ που έχει μεταμορφωθεί στο ομώνυμο ρεύμα, μα δε διακινδυνεύω και μπαίνω δειλά μέχρι τη μέση και πάντα ως εκεί που πατώνω, ωραία η αίσθηση και η δροσούλα ευπρόσδεκτη, παίζουμε λίγο με τα κύματα και βγαίνουμε καθαροί και λυτρωμένοι στην παραλία.
Το χωριουδάκι είναι ομορφούτσικο, φτωχούλικο, με μικρές, ξύλινες καλύβες, ελάχιστο κόσμο, τουρίστες μόνο εμάς, βάρκες μακρόστενες πάνω στην άμμο, έναν αέρα εκτός σεζόν και ερημιάς, ιδανικό καταφύγιο για μας που δε μπορούμε τα πολύβουα, βρίσκουμε ένα ωραίο ταβερνάκι κι εκεί καταφεύγουμε για τα απαραίτητα εφόδια της μέρας. Τέτοια ανακάλυψη το ταβερνάκι, δεν την περιμέναμε. Το πάτωμα χωμάτινο, το ταβάνι τσιμεντένιο, ανάμεσα σε ταβάνι και σε πάτωμα τσιμεντένιες κολώνες και τεράστια, παραλληλόγραμμα ανοίγματα που σου καδράρουνε τη θέα, ξέρετε, την παραλία με τη βάρκα και τα κύματα, το βουνό απέναντι και τα θαλασσοπούλια σε παράταξη από πάνω. Τα τραπέζια μακρόστενα, με κείνα τα γνωστά, πολύχρωμα τραπεζομάντιλα που μου θυμίζουνε εξοχή της παιδικής μου ηλικίας, ξέρετε ποια λέω, εκείνα τα πλαστικά με τα λουλούδια και τα φρούτα, που απʼ τα χρόνια κολλάνε πάνω στο τραπέζι και γίνονται ένα, ανάγλυφα κατά τόπους, μονίμως ακαθάριστα, κι όμως τόσο μα τόσο γελαστά και φιλόξενα. Το γεύμα μας φτωχό και θεσπέσιο. Ένα βαθύ πιάτο της σούπας με cebiche και τσιπς τηγανητής μπανάνας στο πλάι, κι άλλο ένα ρηχό, με τηγανισμένο ψάρι, στολισμένο με φέτες ντοματούλας, που γαρνίρεται με λευκό ρύζι και, τι άλλο, μαντέψτε, το βρήκατε, βραστή μπανάνα. Κι από πάνω, οι απαραίτητες Pilsener που τώρα ευφραίνουν νοστιμότερες από ποτέ τον ουρανίσκο μας. Η μέρα κλείνει με ένα αργό περίπατο μέχρι το Σαν Χασίντο, πάντα παραλιακά, χαζεύοντας τα χιλιάδες καβουράκια που ανοιγοκλείνουνε λαγούμια πάνω στην άμμο, και τα χρυσαφένια συννεφάκια στον ορίζοντα, λίγο πριν πέσει το σκοτάδι.
Την επομένη, πρωινό λεωφορείο για Μπαχία. Χάνουμε την ανταπόκριση των 9.45 για το Κίτο και περιμένουμε μέχρι τη 1. Δεν τρέχει τίποτα, κανένα ραντεβού δεν έχουμε και κανείς δε μας περιμένει, γευματίζουμε σε παραθαλάσσιο ταβερνάκι, περνάμε ακόμα μια φορά από την τράπεζα, χαζολογάμε κι απολαμβάνουμε helados με γεύσεις τροπικών φρούτων. Λεωφορείο ακόμα μια φορά για Σάντο Ντομίνγκο, πεντέμιση ώρες η διαδρομή, τι ώρες έχουμε κλείσει πάνω στα λεωφορεία, αδιανόητο, κι από εκεί κατευθείαν για το Κίτο. Από τη θάλασσα στα 2.800 σε μια μέρα, μας πιάνει βράδυ και ομίχλη που ποιος ξέρει τι μας έκρυψε και δεν το είδαμε, τη νταλίκα με το γιωταχί που φιληθήκανε την είδαμε πάντως, ύστερα η ομίχλη διαλύεται κι έχουμε και φεγγαράδα, ωραία πράγματα, τώρα τις βλέπουμε τις χαράδρες που περνάνε σύρριζα από τις ρόδες μας κι ανατριχιάζουμε, η διαδρομή να σου σηκώνεται η τρίχα, ο οδηγός με τάσεις αυτοκτονικές, δεν εξηγείται, από εκείνους που σε κάνουνε και επαναλαμβάνεις ʽπαναγιά μουʼ δέκα φορές μες στο πεντάλεπτο, εν πάση περιπτώσει, μʼ αυτά και μʼ αυτά αριβάρουμε στο Κίτο, παίρνουμε ταξί για το Alston και φτάνουμε στο γνωστό ξενοδοχείο μας και στη γλυκιά Νάνσυ, τη ρεσεψιονίστ από το Μπάνιος που γνωρίσαμε την προηγούμενη φορά που μείναμε εδώ και γίναμε φίλοι και ανταλλάξαμε διευθύνσεις και συνεχίσαμε να αλληλογραφούμε για χρόνια, δείπνο σε Τεξ Μεξ κι ύπνο για όσες ώρες απομένουν, προτού σηκωθούμε και πάρουμε το αεροπλάνο για τα Γκαλάπαγκος.
Attachments
Last edited:
