Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Academy Bay ονομάζεται το φυσικό λιμάνι του Πουέρτο Αγιόρα, μη φανταστείτε τίποτα το μεγαλόπνοο, μια φυσική, απαγκιασμένη αγκαλιά με μπλε ελεκτρίκ και, στα ρηχά της, τυρκουάζ επιφάνεια, όχθες μαυριδερές από πετρωμένη λάβα, ένα στενό, πετρόχτιστο λιμενοβραχίονα που μόλις και μετά βίας χωράει ένα αυτοκίνητο, και δεκάδες, μικρές, άσπρες βαρκούλες και ψαροκάικα. Μετά το παραδείσιο γεύμα μας στο ξενοδοχείο, κι αφού γίνεται η πρώτη γνωριμία με ένα ζευγάρι Ολλανδών που τις επόμενες μέρες θα τριγυρίζει μαζί μας από νησί σε νησάκι, βγαίνουμε για μια πρώτη βόλτα στο λιμάνι. Όμορφη ατμόσφαιρα, οι ρυθμοί χαλαροί, η φωτογραφική έχει μπερδευτεί και δεν ξέρει τι να πρωτοτραβήξει, τραβάει τον Σ. μπροστά στο θηριώδη, τσιμεντένιο γλάρο που λέγαμε πριν, όλα καλά, περίφημα, κι εκεί που χαζεύω ανέμελη, να που το μάτι μου πέφτει πάνω σε ένα μαύρο και άραχνο, σερνάμενο πλάσμα που ξεμυτίζει με τα τέσσερα από το χείλος του λιμενοβραχίονα. ʽΣαύρα!ʼ, ξεφωνίζω, ʽΙγκουάνα!ʼ, διορθώνω αμέσως μετά, και βάζω φτερά στα πόδια μου για να προλάβω το γοργοπόδαρο, έτσι το έχω ʽκόψειʼ, ερπετό. Το οποίο με βλέπει που ορμάω καταπάνω του, κάτι μονολογάει στην τοπική διάλεκτο των ερπετών, προφανώς μου σούρνει τα εξʼ αμάξης, ύστερα παίρνει μια βαριεστημένη στροφή και χάνεται από τα μάτια μου.
Καταστροφή, πάει το φωτογραφικό αντικείμενο, χάθηκε, άντε να ξαναβρείς τώρα ιγκουάνα, πλησιάζω απογοητευμένη, ας κάνω μια τελευταία προσπάθεια, λέω, μπας και ξέμεινε στο κεκλιμένο τοίχωμα, σκύβω να δω και μένω να κοιτάζω χάσκοντας. Όχι μία, όχι δυο, όχι δεκαδυό, αλλά δεκάδες ιγκουάνες σεργιανάνε αδιάφορες στα πλαϊνά τοιχώματα, νωθρές, πώς λέμε ʽταχύπουςʼ, το ακριβώς αντίθετο, τέρατα ασχήμιας όλες τους, τεμπελιάζουν και λιάζονται και σημασία δε δίνουν στη wannabe φυσιοδίφη που τις χαζεύει από πάνω. Ακόμα κι ο ίδιος ο Δαρβίνος είχε τρομάξει με την ασχήμια τους και με τη δρακόμορφη όψη τους, ʽσκοτεινούς διαβολάκουςʼ, τις αποκαλούσε, ʽχαζές και δυσκίνητες, με βρόμικο, μαυριδερό χρώμαʼ. Εμένα, πάλι, μετά την πρώτη εντύπωση, μου μοιάζουν συμπαθητικές και άκακες, και διόλου χαζές δεν τις βρίσκω. Συγγενείς ερπετών που πιθανότατα χάθηκαν πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια, προσαρμόστηκαν ιδανικά με τη ζωή του ωκεανού και τρέφονται με φύκια, όντας αναγκασμένες να βουτάνε και να φτάνουν σε βάθη που αγγίζουν ως και τα δώδεκα μέτρα. Για τις ανάγκες αυτής της ιδιόμορφης ζωής, ανέπτυξαν ασυνήθιστους αδένες που συνδέονται με το αναπνευστικό τους σύστημα και συγκεντρώνουν το παραπανίσιο αλάτι που μαζεύεται στα σώματά τους. Κάθε τόσο, κι αυτή είναι η μοναδική κακόγουστη παραφωνία σε όλα αυτά, αναγκάζονται να ξεφορτώνονται όλο αυτό το αλάτι, πράγμα που κάνουν με απανωτά, δυνατά, και διόλου ελκυστικά, φτερνίσματα.
Η μέρα μας συνεχίζεται με άσκοπα σουλάτσα στην πόλη. Φωτογραφίζουμε τα καλντερίμια, τα δεκάδες κόκκινα καβούρια με τα ολοκίτρινα κεφάλια και τα γαλαζωπά στηθάκια, Sally Lightfoot τα λένε, τρέχα γύρευε γιατί, το χρώμα μπλε έχει την τιμητική του στα Γκαλάπαγκος, θα ʽχουμε ευκαιρία να το διαπιστώσουμε μες στις επόμενες μέρες. Πίνουμε τις μαργαρίτες μας και ξεκουραζόμαστε γιατί την επομένη ξεκινάει ο μεγάλος γύρος των νησιών.
Με το ʽΆννα Μερσέδεςʼ. Που κλείσαμε στο Κίτο την πρώτη μέρα του ταξιδιού μας. Όχι με το ʽΓκαλάπαγκος Εξπλόρερʼ, το λουσάτο κρουαζιερόπλοιο, το τίγκα στους Αμερικάνους, που μας πρότεινε το Μετροπόλιταν, αλλά με το ʽΆννα Μερσέδεςʼ, το γλυκό, λευκό καϊκάκι που θα μας φιλοξενήσει τα επόμενα τρία βράδια, και θα μας γυρίσει σε μέρη μαγικά κι ονειρεμένα.
Ξημερώνουμε και κάνουμε την ίδια διαδρομή ανάποδα ως το κανάλι με τη Μπάλτρα. Παρέα με τους Ολλανδούς περιμένουμε το υπόλοιπο γκρουπ. Εγώ πιάνω την κουβέντα, ο Σ. κρεμιέται πάνω από το ανοιχτό καπό ενός ακόμα μικρού λεωφορείου που είχε την καλοσύνη να χαλάσει ακριβώς μπροστά στην προκυμαία. Σιγά σιγά, έρχονται ένας ένας. Δέκα στο σύνολό μας είμαστε, εμείς, οι Ολλανδοί, δυο ανυποψίαστες Ελβετίδες, δυο ξανθούληδες Αυστριακοί, ένα ζευγάρι Ισπανοί, κι ύστερα το πλήρωμα: Ουάσινγκτον λένε τον καπετάνιο μας, Μανόλο τον μάγειρά μας, ο Τσάρλι είναι ο οδηγός της βάρκας, ο Φροϊλάν, με όλες τις αστείες παραλλαγές που είμαστε ικανοί να σκαρφιστούμε για το όνομά του, είναι ο ξεναγός μας. Επιβιβαζόμαστε στο σκάφος, γνωριζόμαστε, κατεβαίνουμε μερικά σκαλάκια για να πάμε στις καμπίνες. Που ο θεός να τις κάνει. Η δική μας, δυο κουκέτες, η μια πάνω απʼ την άλλη και σε φάρδος καμιά εξηνταριά πόντοι, ίσως να λέω και πολλούς, φινιστρίνι που αχρείαστο να είναι, μια πόρτα, συρόμενη, που όμως σύρεται σύρριζα στις κουκέτες, αν θέλεις να ντυθείς ή να γδυθείς, πρέπει να σκαρφαλώσεις στην κουκέτα, κι εκεί, στους εξήντα μείον πόντους να κάμεις ό,τι είναι να κάμεις. Δε μας πειράζει, έναν ύπνο θα κάνουμε, λέμε οι αφελείς, χωρίς να έχουμε ιδέα τι θα επακολουθήσει. Και βάζουμε πλώρη για Πλάζα Σουρ…
Τα νησιά, να πούμε εδώ, όσον αφορά το ονοματάκι τους, μοιάζουνε κάμποσο με ιρλανδό μαχητή του ΙΡΑ, ή με καρδιοκατακτητή αρραβωνιάρη που γυρεύει τρόπο να ξεφύγει από το σόι της νύφης, με άλλα λόγια, καθένα έχει κάμποσα ονόματα, που χρησιμοποιεί κατά το κέφι του και κατά τις περιστάσεις. Αιτία οι τόσοι που ξεβράστηκαν στα μέρη τους, οι Ίνκας, φερειπείν, είχανε ονομάσει δυο από τα νησιά ʽNinachumbiʼ και ʽHuahuachumbiʼ, μα αυτά τα εύηχα ονόματα δώσανε ως όφειλαν τη θέση τους σε ονόματα πιότερο αξιόπιστα και αγγλοσαξωνικά, με το που ήρθανε οι βρετανοί κουρσάροι. Τζέρβις ή Τσάταμ, ας πούμε, που κι αυτά με τη σειρά τους τράπηκαν σε άτακτη φυγή όταν ήρθαν οι Ισπανοί, μαζί με το συνηθισμένο στοκ από τοπωνύμια, όπως Σάντα Κρους ή Σάντα Φε. Στο τέλος, η εκουαδοριανή κυβέρνηση, σε μια απόπειρα να διαλύσει κάθε σύγχυση, δίνει επίσημα ονόματα στις νήσους, με αποτέλεσμα να περιπλέξει την κατάσταση ακόμα περισσότερο, έτσι που τώρα πια, καθένα από τα νησιά, να ʽχει τουλάχιστον δυο ονόματα που χρησιμοποιούνται ακόμα.
Η Πλάζα Σουρ, στο βορειοανατολικό άκρο της Σάντα Κρους, είναι ένα μικροσκοπικό νησάκι που για τους δικούς του λόγους αρκέστηκε σε ένα όνομα μονάχα. Να ʽταν το μέγεθός του, 13 εκτάρια όλα κι όλα, που δε σήκωνε περιττά μεγαλεία, να ʽταν το βάρος μιας πανίδας τόσο εξαιρετικής που χώρο για άλλους εντυπωσιασμούς δεν είχε, δεν έχει καμιά σημασία, εμείς φτάνουμε στη στενή, τσιμεντένια προβλήτα και αποβιβαζόμαστε για να βρεθούμε αντίκρυ από μια πολυπληθή και φωνακλάδικη αποικία που αποτελείται από θαλάσσιους ελέφαντες και φώκιες. Τι απερίγραπτα γλυκά όντα είναι αυτά, πεσμένα στο ένα πλευρό μας κοιτάνε με τα μαύρα και τεράστια, ολοστρόγγυλα ματάκια τους, τρεμοπαίζουν τα μουστάκια τους, χτυπάνε τα πτερύγιά τους στα πλευρά για να ξυστούνε, τρίβουνε τα δυο αντικριστά πτερύγια, το λέω σωστά;, στις ουρές τους, ξαναξαπλώνουν, τα μικρά τους κολλητά στις μανούλες, άλλα θηλάζουνε, άλλα έχουν μπερδέψει τις τροφούς και τσακώνονται μεταξύ τους, σα να ʽσαι μέσα σε ντοκυμαντέρ του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ, τέτοια γλύκα, σου ʽρχεται να ορμήσεις και να τα αρχίσεις στις αγκαλιές και στα φιλιά, τόσο γλυκά, το είπα και θα το ξαναπώ, άλλο επίθετο πιο ταιριαστό δε βρίσκω. Ανάμεσά τους, κάτι φανταχτερά κίτρινα πουλάκια μια σταλιά, αυτά τα λένε canario maria, εξηγεί ο Φραουλίνος καθισμένος σʼ ένα βράχο. Αστεία ζώα, αστεία ονόματα, πιο αστείοι εμείς, έτσι όπως ακολουθούμε στη γραμμή το μονοπάτι, απαγορεύεται να κάνεις βήμα δεξιά ή αριστερά, μην τυχόν και πατήσεις κάποιο σπόρο, μην τυχόν και συνθλίψεις μπουμπούκι ή κλαδάκι, πεντακάθαρα τα πάντα, να αρχίζεις τις συγκρίσεις με τα καθʼ ημάς και να σε πιάνει μελαγχολία και σύγχυση…
Η βλάστηση χαμηλή σʼ ετούτο το νησί, αγκωνάρια και βράχοι από μαύρη λάβα, κοκκινωπές πόες κι αέρας δυνατός, τριγύρω μας, εκτός από τις φώκιες, τα θαλασσοπούλια σμήνη, ξεχωρίζουμε τις κοκκινοπόδαρες σούλες που έχουν τι άλλο, κόκκινα πόδια, άσπρα κορμιά, μαύρα κεφάλια και κατακόκκινα ματάκια σα ζωγραφιστά, κι ύστερα τις χερσαίες ιγκουάνες, εξίσου κακάσχημες με τις κολυμβήτριες ξαδέρφες τους, οι Βασιλειάδου του ζωικού βασιλείου και βάλε, αλλά πιο κίτρινες και κομματάκι πιο νωθρές, οι γλάροι τις τσαλαπατάνε κι αυτές εκεί, στωικές και ράθυμες μέχρι ανίας.
Χορταίνουμε εικόνες κι επιστρέφουμε από το ίδιο μονοπάτι. Για να βρούμε την προβλήτα κατειλημμένη. Από ένα βρομερό, ογκώδες, δυσκίνητο κι ευερέθιστο αρσενικό. Θαλάσσιο ελέφαντα, εννοώ. Εκεί κοντά, μαθαίνουμε, καταφεύγουν τα εργένικα αρσενικά για να αναρρώσουν ύστερα από κάποια κακότυχη διεκδίκηση. Εκεί ανακτούν τις δυνάμεις τους προτού ριχτούν με πάθος στην επόμενη ερωτική μάχη. Ο συγκεκριμένος δον Χουάν έχει θρονιαστεί εκεί που θα ʽπιανε η βαρκούλα μας, και δεν εννοεί να το κουνήσει ρούπι. Μας κάνει επίδειξη, θαρρώ. Μάτσο, βαρύς κι ασήκωτος, και όχι μόνο μεταφορικά, στα βαρβάτα του πιάνει τα 400 κιλά σε βάρος, τον βλέπουμε και κακοδιάθετο, και καθόμαστε στʼ αυγά μας. Κάνα εικοσάλεπτο κοιταζόμαστε, άντε, λέει μέσα του, τους έβαλα στη θέση τους, που θέλανε να μου φάνε τα κορίτσια, αντιός, αμίγκος, και δίνει μια με το κεφάλι και βουτάει στα ανεμοδαρμένα νερά. Τα ιδιαιτέρως ανεμοδαρμένα νερά. Ο άνεμος έχει δυναμώσει, επιβιβαζόμαστε πρώτα σε βάρκα κι ύστερα σε καΐκι, και βάζουμε πλώρη για την Εσπανιόλα, αλλιώς, Χουντ, όπως και για την πλέον επώδυνα αξέχαστη βραδιά που περάσαμε στα Γκαλάπαγκος, στο Εκουαδόρ, και σʼ όλα τα προηγούμενα και μελλοντικά ταξίδια μας..
Καταστροφή, πάει το φωτογραφικό αντικείμενο, χάθηκε, άντε να ξαναβρείς τώρα ιγκουάνα, πλησιάζω απογοητευμένη, ας κάνω μια τελευταία προσπάθεια, λέω, μπας και ξέμεινε στο κεκλιμένο τοίχωμα, σκύβω να δω και μένω να κοιτάζω χάσκοντας. Όχι μία, όχι δυο, όχι δεκαδυό, αλλά δεκάδες ιγκουάνες σεργιανάνε αδιάφορες στα πλαϊνά τοιχώματα, νωθρές, πώς λέμε ʽταχύπουςʼ, το ακριβώς αντίθετο, τέρατα ασχήμιας όλες τους, τεμπελιάζουν και λιάζονται και σημασία δε δίνουν στη wannabe φυσιοδίφη που τις χαζεύει από πάνω. Ακόμα κι ο ίδιος ο Δαρβίνος είχε τρομάξει με την ασχήμια τους και με τη δρακόμορφη όψη τους, ʽσκοτεινούς διαβολάκουςʼ, τις αποκαλούσε, ʽχαζές και δυσκίνητες, με βρόμικο, μαυριδερό χρώμαʼ. Εμένα, πάλι, μετά την πρώτη εντύπωση, μου μοιάζουν συμπαθητικές και άκακες, και διόλου χαζές δεν τις βρίσκω. Συγγενείς ερπετών που πιθανότατα χάθηκαν πριν από 100 εκατομμύρια χρόνια, προσαρμόστηκαν ιδανικά με τη ζωή του ωκεανού και τρέφονται με φύκια, όντας αναγκασμένες να βουτάνε και να φτάνουν σε βάθη που αγγίζουν ως και τα δώδεκα μέτρα. Για τις ανάγκες αυτής της ιδιόμορφης ζωής, ανέπτυξαν ασυνήθιστους αδένες που συνδέονται με το αναπνευστικό τους σύστημα και συγκεντρώνουν το παραπανίσιο αλάτι που μαζεύεται στα σώματά τους. Κάθε τόσο, κι αυτή είναι η μοναδική κακόγουστη παραφωνία σε όλα αυτά, αναγκάζονται να ξεφορτώνονται όλο αυτό το αλάτι, πράγμα που κάνουν με απανωτά, δυνατά, και διόλου ελκυστικά, φτερνίσματα.
Η μέρα μας συνεχίζεται με άσκοπα σουλάτσα στην πόλη. Φωτογραφίζουμε τα καλντερίμια, τα δεκάδες κόκκινα καβούρια με τα ολοκίτρινα κεφάλια και τα γαλαζωπά στηθάκια, Sally Lightfoot τα λένε, τρέχα γύρευε γιατί, το χρώμα μπλε έχει την τιμητική του στα Γκαλάπαγκος, θα ʽχουμε ευκαιρία να το διαπιστώσουμε μες στις επόμενες μέρες. Πίνουμε τις μαργαρίτες μας και ξεκουραζόμαστε γιατί την επομένη ξεκινάει ο μεγάλος γύρος των νησιών.
Με το ʽΆννα Μερσέδεςʼ. Που κλείσαμε στο Κίτο την πρώτη μέρα του ταξιδιού μας. Όχι με το ʽΓκαλάπαγκος Εξπλόρερʼ, το λουσάτο κρουαζιερόπλοιο, το τίγκα στους Αμερικάνους, που μας πρότεινε το Μετροπόλιταν, αλλά με το ʽΆννα Μερσέδεςʼ, το γλυκό, λευκό καϊκάκι που θα μας φιλοξενήσει τα επόμενα τρία βράδια, και θα μας γυρίσει σε μέρη μαγικά κι ονειρεμένα.
Ξημερώνουμε και κάνουμε την ίδια διαδρομή ανάποδα ως το κανάλι με τη Μπάλτρα. Παρέα με τους Ολλανδούς περιμένουμε το υπόλοιπο γκρουπ. Εγώ πιάνω την κουβέντα, ο Σ. κρεμιέται πάνω από το ανοιχτό καπό ενός ακόμα μικρού λεωφορείου που είχε την καλοσύνη να χαλάσει ακριβώς μπροστά στην προκυμαία. Σιγά σιγά, έρχονται ένας ένας. Δέκα στο σύνολό μας είμαστε, εμείς, οι Ολλανδοί, δυο ανυποψίαστες Ελβετίδες, δυο ξανθούληδες Αυστριακοί, ένα ζευγάρι Ισπανοί, κι ύστερα το πλήρωμα: Ουάσινγκτον λένε τον καπετάνιο μας, Μανόλο τον μάγειρά μας, ο Τσάρλι είναι ο οδηγός της βάρκας, ο Φροϊλάν, με όλες τις αστείες παραλλαγές που είμαστε ικανοί να σκαρφιστούμε για το όνομά του, είναι ο ξεναγός μας. Επιβιβαζόμαστε στο σκάφος, γνωριζόμαστε, κατεβαίνουμε μερικά σκαλάκια για να πάμε στις καμπίνες. Που ο θεός να τις κάνει. Η δική μας, δυο κουκέτες, η μια πάνω απʼ την άλλη και σε φάρδος καμιά εξηνταριά πόντοι, ίσως να λέω και πολλούς, φινιστρίνι που αχρείαστο να είναι, μια πόρτα, συρόμενη, που όμως σύρεται σύρριζα στις κουκέτες, αν θέλεις να ντυθείς ή να γδυθείς, πρέπει να σκαρφαλώσεις στην κουκέτα, κι εκεί, στους εξήντα μείον πόντους να κάμεις ό,τι είναι να κάμεις. Δε μας πειράζει, έναν ύπνο θα κάνουμε, λέμε οι αφελείς, χωρίς να έχουμε ιδέα τι θα επακολουθήσει. Και βάζουμε πλώρη για Πλάζα Σουρ…
Τα νησιά, να πούμε εδώ, όσον αφορά το ονοματάκι τους, μοιάζουνε κάμποσο με ιρλανδό μαχητή του ΙΡΑ, ή με καρδιοκατακτητή αρραβωνιάρη που γυρεύει τρόπο να ξεφύγει από το σόι της νύφης, με άλλα λόγια, καθένα έχει κάμποσα ονόματα, που χρησιμοποιεί κατά το κέφι του και κατά τις περιστάσεις. Αιτία οι τόσοι που ξεβράστηκαν στα μέρη τους, οι Ίνκας, φερειπείν, είχανε ονομάσει δυο από τα νησιά ʽNinachumbiʼ και ʽHuahuachumbiʼ, μα αυτά τα εύηχα ονόματα δώσανε ως όφειλαν τη θέση τους σε ονόματα πιότερο αξιόπιστα και αγγλοσαξωνικά, με το που ήρθανε οι βρετανοί κουρσάροι. Τζέρβις ή Τσάταμ, ας πούμε, που κι αυτά με τη σειρά τους τράπηκαν σε άτακτη φυγή όταν ήρθαν οι Ισπανοί, μαζί με το συνηθισμένο στοκ από τοπωνύμια, όπως Σάντα Κρους ή Σάντα Φε. Στο τέλος, η εκουαδοριανή κυβέρνηση, σε μια απόπειρα να διαλύσει κάθε σύγχυση, δίνει επίσημα ονόματα στις νήσους, με αποτέλεσμα να περιπλέξει την κατάσταση ακόμα περισσότερο, έτσι που τώρα πια, καθένα από τα νησιά, να ʽχει τουλάχιστον δυο ονόματα που χρησιμοποιούνται ακόμα.
Η Πλάζα Σουρ, στο βορειοανατολικό άκρο της Σάντα Κρους, είναι ένα μικροσκοπικό νησάκι που για τους δικούς του λόγους αρκέστηκε σε ένα όνομα μονάχα. Να ʽταν το μέγεθός του, 13 εκτάρια όλα κι όλα, που δε σήκωνε περιττά μεγαλεία, να ʽταν το βάρος μιας πανίδας τόσο εξαιρετικής που χώρο για άλλους εντυπωσιασμούς δεν είχε, δεν έχει καμιά σημασία, εμείς φτάνουμε στη στενή, τσιμεντένια προβλήτα και αποβιβαζόμαστε για να βρεθούμε αντίκρυ από μια πολυπληθή και φωνακλάδικη αποικία που αποτελείται από θαλάσσιους ελέφαντες και φώκιες. Τι απερίγραπτα γλυκά όντα είναι αυτά, πεσμένα στο ένα πλευρό μας κοιτάνε με τα μαύρα και τεράστια, ολοστρόγγυλα ματάκια τους, τρεμοπαίζουν τα μουστάκια τους, χτυπάνε τα πτερύγιά τους στα πλευρά για να ξυστούνε, τρίβουνε τα δυο αντικριστά πτερύγια, το λέω σωστά;, στις ουρές τους, ξαναξαπλώνουν, τα μικρά τους κολλητά στις μανούλες, άλλα θηλάζουνε, άλλα έχουν μπερδέψει τις τροφούς και τσακώνονται μεταξύ τους, σα να ʽσαι μέσα σε ντοκυμαντέρ του Νάσιοναλ Τζεογκράφικ, τέτοια γλύκα, σου ʽρχεται να ορμήσεις και να τα αρχίσεις στις αγκαλιές και στα φιλιά, τόσο γλυκά, το είπα και θα το ξαναπώ, άλλο επίθετο πιο ταιριαστό δε βρίσκω. Ανάμεσά τους, κάτι φανταχτερά κίτρινα πουλάκια μια σταλιά, αυτά τα λένε canario maria, εξηγεί ο Φραουλίνος καθισμένος σʼ ένα βράχο. Αστεία ζώα, αστεία ονόματα, πιο αστείοι εμείς, έτσι όπως ακολουθούμε στη γραμμή το μονοπάτι, απαγορεύεται να κάνεις βήμα δεξιά ή αριστερά, μην τυχόν και πατήσεις κάποιο σπόρο, μην τυχόν και συνθλίψεις μπουμπούκι ή κλαδάκι, πεντακάθαρα τα πάντα, να αρχίζεις τις συγκρίσεις με τα καθʼ ημάς και να σε πιάνει μελαγχολία και σύγχυση…
Η βλάστηση χαμηλή σʼ ετούτο το νησί, αγκωνάρια και βράχοι από μαύρη λάβα, κοκκινωπές πόες κι αέρας δυνατός, τριγύρω μας, εκτός από τις φώκιες, τα θαλασσοπούλια σμήνη, ξεχωρίζουμε τις κοκκινοπόδαρες σούλες που έχουν τι άλλο, κόκκινα πόδια, άσπρα κορμιά, μαύρα κεφάλια και κατακόκκινα ματάκια σα ζωγραφιστά, κι ύστερα τις χερσαίες ιγκουάνες, εξίσου κακάσχημες με τις κολυμβήτριες ξαδέρφες τους, οι Βασιλειάδου του ζωικού βασιλείου και βάλε, αλλά πιο κίτρινες και κομματάκι πιο νωθρές, οι γλάροι τις τσαλαπατάνε κι αυτές εκεί, στωικές και ράθυμες μέχρι ανίας.
Χορταίνουμε εικόνες κι επιστρέφουμε από το ίδιο μονοπάτι. Για να βρούμε την προβλήτα κατειλημμένη. Από ένα βρομερό, ογκώδες, δυσκίνητο κι ευερέθιστο αρσενικό. Θαλάσσιο ελέφαντα, εννοώ. Εκεί κοντά, μαθαίνουμε, καταφεύγουν τα εργένικα αρσενικά για να αναρρώσουν ύστερα από κάποια κακότυχη διεκδίκηση. Εκεί ανακτούν τις δυνάμεις τους προτού ριχτούν με πάθος στην επόμενη ερωτική μάχη. Ο συγκεκριμένος δον Χουάν έχει θρονιαστεί εκεί που θα ʽπιανε η βαρκούλα μας, και δεν εννοεί να το κουνήσει ρούπι. Μας κάνει επίδειξη, θαρρώ. Μάτσο, βαρύς κι ασήκωτος, και όχι μόνο μεταφορικά, στα βαρβάτα του πιάνει τα 400 κιλά σε βάρος, τον βλέπουμε και κακοδιάθετο, και καθόμαστε στʼ αυγά μας. Κάνα εικοσάλεπτο κοιταζόμαστε, άντε, λέει μέσα του, τους έβαλα στη θέση τους, που θέλανε να μου φάνε τα κορίτσια, αντιός, αμίγκος, και δίνει μια με το κεφάλι και βουτάει στα ανεμοδαρμένα νερά. Τα ιδιαιτέρως ανεμοδαρμένα νερά. Ο άνεμος έχει δυναμώσει, επιβιβαζόμαστε πρώτα σε βάρκα κι ύστερα σε καΐκι, και βάζουμε πλώρη για την Εσπανιόλα, αλλιώς, Χουντ, όπως και για την πλέον επώδυνα αξέχαστη βραδιά που περάσαμε στα Γκαλάπαγκος, στο Εκουαδόρ, και σʼ όλα τα προηγούμενα και μελλοντικά ταξίδια μας..
Attachments
Last edited:
