Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Τρεισήμισι ώρες κράτησε αυτή η ιδιότυπη βαρκάδα. Με τη μηχανή στο τέρμα, σκίζαμε τα γαλακτερά, καφέ νερά του Αγουαρίκο, του ‘ποταμού που είναι πλούσιος σε νερά’. Στις όχθες η βλάστηση αδιαπέραστη, αδύνατο να καταλάβεις τι κρυβόταν από πίσω. Κατά διαστήματα ένα ξέφωτο, καταπράσινο κι αυτό, διάστικτο από καφετιές καλύβες με αχυρένιες στέγες, πώς επικοινωνούν αυτοί οι άνθρωποι, πώς προμηθεύονται τα χρειαζούμενα, τι κάνουνε οι ασθενείς, πού γεννάνε οι γυναίκες τους, πώς στην ευχή να επικοινωνήσεις έτσι με τον κόσμο, αρόδου οι βάρκες στη σειρά, ξύλινες ή όχι, μηχανάτες ή με κουπιά, δίνουνε την απάντηση. Γυμνά, σοκολατένια πιτσιρίκια τρεχαλάνε ανάμεσα στα αχυρόσπιτα, το μάτι τους παίρνει τους περίεργους ξένους με τις κάμερες, άλλα κοιτάνε δύσπιστα, τα πιο μεγάλα, τα μικρότερα κουνάνε με ενθουσιασμό το χέρι.
Έχουμε μείνει άλαλοι. Η βάρκα μας προχωρεί αποκόβοντας τα έκθετα κι ανυπεράσπιστα σαρκία μας από τον πολιτισμένο κόσμο, από κάθε κόσμο, για να πούμε την αλήθεια, αφού τα macaw, τα αρά, όπως μου λεν’ τα λεξικά μου, που μας χαζεύουνε από ψηλά, δε βλέπω να προσφέρουνε πολλά σε περίπτωση που κάτι χρειαστούμε. Το ποτάμι φιδογυρίζει και κυλάει, ορμητικό στα σημεία που στενεύει, μελιστάλαχτο στα υπόλοιπα. Λίγο πιο κάτω θα σμίξει με τον Κουγιαμπένο κι εκεί, τρεισήμισι ώρες κάτω στο ποτάμι, θα βρεθούμε με το μέρος που θα μας φιλοξενήσει για τα επόμενα τέσσερα βράδια.
Φλοτέλ Ορεγιάνα. Τρία πατώματα σε ύψος, με καφετιά κι άσπρα τοιχώματα, ανοιχτό από παντού, το πλευστό αυτό ξενοδοχείο περιμένει. Στην πρύμνη του, η παντιέρα της χώρας ανεμίζει γλυκά, στραφταλίζοντας τα τρία της χρώματα -κίτρινο πάνω πάνω για την πλούσια γεωργία της και τους φυσικούς της πόρους, μπλε στη μέση για τον ωκεανό και τους καθάριους ουρανούς της, και τα δυο τους να στηρίζονται πάνω στο κόκκινο και το αίμα όσων έπεσαν για την ελευθερία.
Το Φλοτέλ Ορεγιάνα, ο μόνος τρόπος περιπλάνησης σ’ αυτή τη γη με την απροσπέλαστη βλάστηση και τις κατά εποχές πλημμυρισμένες όχθες, ναυπηγήθηκε στη συνοριακή πόλη Κόκα το 1975, κι ύστερα άρχισε να ανεβοκατεβαίνει το Ρίο Νάπο ως το 1991, όπου και μεταφέρθηκε στο Ρίο Αγουαρίκο. Το σκαρί του μετράει κοντά 44 μέτρα σε μήκος και 7,5 σε φάρδος, και διαθέτει τρεις μηχανές που κρύβουν από εκατό άγρια άτια η καθεμιά, κι έχουν τη δύναμη να το σπρώχνουν με ταχύτητα που πιάνει ακόμα και τους 10 κόμβους όταν κατεβαίνει το ποτάμι, μόλο που πέφτει στους ράθυμους μισούς όποτε του πηγαίνει κόντρα. Είκοσι δυο καμπίνες διαθέτει αυτό το ποταμόπλοιο και με αυτό τον τρόπο εξυπηρετεί μέχρι και 48 επιβάτες, κι η κάθε καμπίνα διαθέτει δικό της ντουζ και τουαλέτα, μαζί και τρεχούμενο και πολυπόθητο νερό, ζεστό και κρύο. Όλες ανοίγουν προς τα έξω κι έχουν διπλές κουκέτες, τη μια πάνω απ’ την άλλη. Α! Κι όλες έχουνε από έναν ηλεκτρικό ανεμιστήρα.
Επιβιβαζόμαστε, ξεζαλωνόμαστε, δροσιζόμαστε, κι ακολουθεί σύναξη στο σαλόνι. Στις μέρες που θα ακολουθήσουν, το Φλοτέλ θα παρασέρνεται νωχελικά από το Ρίο Αγουαρίκο, όσο εμείς θα εκδράμουμε άλλοτε με μικρότερα βαρκάκια κι άλλοτε με ακόμα πιο μικρά, ξύλινα και χωρίς μηχανή, για ημερήσιες και νυχτερινές εξορμήσεις. Χωριζόμαστε σε 4 ομάδες (τουκάν, καϊμάνοι, δελφίνια και τζάγκουαρ) κι η μαυρομάτα Ισαβέλλα αναλαμβάνει την ενημέρωση. Να ‘χετε ανοιχτά τα μάτια αύριο, τονίζει, και τις μηχανές σε πρώτη ζήτηση. Κάθε λογής πετούμενο θα σκούζει πάνω απ’ τα κεφάλια σας, ο τόπος θα γεμίσει πεταλούδες, τις κορυφές των δέντρων να προσέχετε, από εκεί θα είναι κρεμασμένες οι μαϊμούδες. Κι αρχίζει να μας αραδιάζει ονόματα.
Από πουλιά, μας εξηγεί, θα δείτε αλιαετούς, αλκυόνες, κιτρινοκέφαλους γύπες, που ανήκουνε στην ίδια οικογένεια με τους κόνδορες κι έχουν κίτρινα, φωτεινά κεφάλια. Θα δείτε γαλαζοκίτρινα macaw, είναι πολύ κοινωνικά και κάνουν θόρυβο, κι έχουν λαμπερές γαλάζιες ράχες κι ολοκίτρινες κοιλιές. Παπαγάλους με φτερώματα στο χρώμα του κοβαλτίου, αρακάρι, που είναι τα μικρά τουκάν, αυτά με το ανασούμπαλο, τεράστιο ράμφος και τις δυο κίτρινες λουρίδες στα πλευρά. Λέει κι άλλα πολλά ονόματα η Ισαβέλλα, oropendola και cacique κι άλλα, που φιγουράρουνε πανώρια και πολύχρωμα στο φως του προτζέκτορα. Από θηλαστικά, έχουμε τις νυχτερίδες βαμπίρ, που μπορούν και περπατούν κατάχαμα και τρέφονται αποκλειστικά με αίμα. Red howler monkeys, οι μεγαλύτεροι πίθηκοι της Αμερικής, που φτάνουνε τα 60 εκατοστά σε ύψος και οι τσιρίδες τους ακούγονται από 3 χιλιόμετρα μακριά. Ταμαρίνοι κι αργοκίνητοι, τριδάχτυλοι βραδύποδες, αρμαδίλοι και καπιμπάρα, τα μεγαλύτερα τρωκτικά της υφηλίου, που ξεπερνούν το μέτρο σε μπόι και ζυγίζουνε ως και 100 κιλά. Πεκαρί, τα αγελαία αγριογούρουνα, που τρίζουν τα δόντια τους όταν θυμώνουνε και απεκκρίνουν ένα δύσοσμο υγρό από τον αδένα που κουβαλάν κάπου στην πλάτη τους. Κοάτι, χαριτωμένα κι αδηφάγα, κι όμοια στην όψη με ρακούν. Γιγάντιες βίδρες, δίμετρες, πολύ σπάνιες τώρα πια από το λυσσαλέο κυνήγι για τη γούνα τους. Τάπιροι, οι ευγενικοί, φυτοφάγοι γίγαντες, στενότεροι συγγενείς με το άλογο παρά με τον ελέφαντα, παρά το αλλόκοτο ρύγχος τους.
Και τέλος, μετά τους κομπάρσους, οι αληθινοί πρωταγωνιστές: ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της ζούγκλας, ο πιτσιλωτός ιαγουάρος, που φτάνει τα 2,5 μέτρα σε μήκος και τρέφεται με όλα τα υπόλοιπα, περιπολώντας σε περιοχές που φτάνουνε σε εμβαδόν ως και τα 25 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το γιγάντιο ανακόντα, το μεγαλύτερο ερπετό σ’ όλη τη νότιο Αμερική. Οχτάμετρο όταν νταβραντίζει, δεινός κολυμβητής, στραγγαλιστής από τους λίγους. Τέλος, ο μαύρος καϊμάνος, ο μεγαλύτερος από τα τέσσερα είδη που αλωνίζουν στο ποτάμι, τέσσερα μέτρα στα καλύτερά του, μα απειλούμενος με εξαφάνιση, ο δύστυχος.
Κι αν πεις για ψάρια, το μάλε βράσε! Γατόψαρα, αραπάιμα, που είναι το μακρύτερο ψάρι του Αμαζόνιου και πιάνει ως και τα τέσσερα μέτρα, ηλεκτρικά, δίμετρα χέλια και πιράνια, οι μικροί διαβόλοι, με κοφτερά, ολέθρια δοντάκια και ορέξεις αρκετά κατώτερες από τη φήμη τους, αφού τον περισσότερο καιρό τρέφονται με σπόρους και καρπούς που πέφτουνε στο νερό απ’ τα δέντρα. Τέλος, το πιο ανατριχιαστικό κατά τη γνώμη μου δημιούργημα, που η θέα του έφτασε να κοψοχολιάσει ακόμα και τη θαρραλέα Ισαβέλλα, μόλο που ήδη προσμετρούσε κάμποσα χρόνια εμπειρίας στα ποτάμια. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο κατάφερε να τρυπώσει στο σαλόνι, το παμπόνηρο κι ύπουλο πλάσμα, μα γεγονός είναι πως προσγειώθηκε κατευθείαν στο μέσον του τραπεζιού, κι έμεινε εκεί να κάθεται, κατάμαυρο και γυαλιστερό, σε μέγεθος παλάμης, και να μας κοιτάζει. Σκύψαμε εμείς να το περιεργαστούμε, άνετοι, είχαμε ήδη αντικρίσει κάμποσα από τα αξιοπερίεργα της ζούγκλας, σιγά μη μας τρομάξει το πετούμενο, προτού το πιάσουμε στα χέρια μας για να το μελετήσουμε από κοντά, είπαμε να συμβουλευτούμε την Ισαβέλλα. Σκαραμπέο? ρωτήσαμε, σίγουροι για την απάντηση. Η έμπειρη φυσιοδίφης έστρεψε τα μάτια της στο πλάσμα κι αυτοστιγμής τινάχτηκε δυο τρία μέτρα μακριά μας. Νο, ψέλλισε με βραχνή φωνή. Κουκαράτσα!!!
Έχουμε μείνει άλαλοι. Η βάρκα μας προχωρεί αποκόβοντας τα έκθετα κι ανυπεράσπιστα σαρκία μας από τον πολιτισμένο κόσμο, από κάθε κόσμο, για να πούμε την αλήθεια, αφού τα macaw, τα αρά, όπως μου λεν’ τα λεξικά μου, που μας χαζεύουνε από ψηλά, δε βλέπω να προσφέρουνε πολλά σε περίπτωση που κάτι χρειαστούμε. Το ποτάμι φιδογυρίζει και κυλάει, ορμητικό στα σημεία που στενεύει, μελιστάλαχτο στα υπόλοιπα. Λίγο πιο κάτω θα σμίξει με τον Κουγιαμπένο κι εκεί, τρεισήμισι ώρες κάτω στο ποτάμι, θα βρεθούμε με το μέρος που θα μας φιλοξενήσει για τα επόμενα τέσσερα βράδια.
Φλοτέλ Ορεγιάνα. Τρία πατώματα σε ύψος, με καφετιά κι άσπρα τοιχώματα, ανοιχτό από παντού, το πλευστό αυτό ξενοδοχείο περιμένει. Στην πρύμνη του, η παντιέρα της χώρας ανεμίζει γλυκά, στραφταλίζοντας τα τρία της χρώματα -κίτρινο πάνω πάνω για την πλούσια γεωργία της και τους φυσικούς της πόρους, μπλε στη μέση για τον ωκεανό και τους καθάριους ουρανούς της, και τα δυο τους να στηρίζονται πάνω στο κόκκινο και το αίμα όσων έπεσαν για την ελευθερία.
Το Φλοτέλ Ορεγιάνα, ο μόνος τρόπος περιπλάνησης σ’ αυτή τη γη με την απροσπέλαστη βλάστηση και τις κατά εποχές πλημμυρισμένες όχθες, ναυπηγήθηκε στη συνοριακή πόλη Κόκα το 1975, κι ύστερα άρχισε να ανεβοκατεβαίνει το Ρίο Νάπο ως το 1991, όπου και μεταφέρθηκε στο Ρίο Αγουαρίκο. Το σκαρί του μετράει κοντά 44 μέτρα σε μήκος και 7,5 σε φάρδος, και διαθέτει τρεις μηχανές που κρύβουν από εκατό άγρια άτια η καθεμιά, κι έχουν τη δύναμη να το σπρώχνουν με ταχύτητα που πιάνει ακόμα και τους 10 κόμβους όταν κατεβαίνει το ποτάμι, μόλο που πέφτει στους ράθυμους μισούς όποτε του πηγαίνει κόντρα. Είκοσι δυο καμπίνες διαθέτει αυτό το ποταμόπλοιο και με αυτό τον τρόπο εξυπηρετεί μέχρι και 48 επιβάτες, κι η κάθε καμπίνα διαθέτει δικό της ντουζ και τουαλέτα, μαζί και τρεχούμενο και πολυπόθητο νερό, ζεστό και κρύο. Όλες ανοίγουν προς τα έξω κι έχουν διπλές κουκέτες, τη μια πάνω απ’ την άλλη. Α! Κι όλες έχουνε από έναν ηλεκτρικό ανεμιστήρα.
Επιβιβαζόμαστε, ξεζαλωνόμαστε, δροσιζόμαστε, κι ακολουθεί σύναξη στο σαλόνι. Στις μέρες που θα ακολουθήσουν, το Φλοτέλ θα παρασέρνεται νωχελικά από το Ρίο Αγουαρίκο, όσο εμείς θα εκδράμουμε άλλοτε με μικρότερα βαρκάκια κι άλλοτε με ακόμα πιο μικρά, ξύλινα και χωρίς μηχανή, για ημερήσιες και νυχτερινές εξορμήσεις. Χωριζόμαστε σε 4 ομάδες (τουκάν, καϊμάνοι, δελφίνια και τζάγκουαρ) κι η μαυρομάτα Ισαβέλλα αναλαμβάνει την ενημέρωση. Να ‘χετε ανοιχτά τα μάτια αύριο, τονίζει, και τις μηχανές σε πρώτη ζήτηση. Κάθε λογής πετούμενο θα σκούζει πάνω απ’ τα κεφάλια σας, ο τόπος θα γεμίσει πεταλούδες, τις κορυφές των δέντρων να προσέχετε, από εκεί θα είναι κρεμασμένες οι μαϊμούδες. Κι αρχίζει να μας αραδιάζει ονόματα.
Από πουλιά, μας εξηγεί, θα δείτε αλιαετούς, αλκυόνες, κιτρινοκέφαλους γύπες, που ανήκουνε στην ίδια οικογένεια με τους κόνδορες κι έχουν κίτρινα, φωτεινά κεφάλια. Θα δείτε γαλαζοκίτρινα macaw, είναι πολύ κοινωνικά και κάνουν θόρυβο, κι έχουν λαμπερές γαλάζιες ράχες κι ολοκίτρινες κοιλιές. Παπαγάλους με φτερώματα στο χρώμα του κοβαλτίου, αρακάρι, που είναι τα μικρά τουκάν, αυτά με το ανασούμπαλο, τεράστιο ράμφος και τις δυο κίτρινες λουρίδες στα πλευρά. Λέει κι άλλα πολλά ονόματα η Ισαβέλλα, oropendola και cacique κι άλλα, που φιγουράρουνε πανώρια και πολύχρωμα στο φως του προτζέκτορα. Από θηλαστικά, έχουμε τις νυχτερίδες βαμπίρ, που μπορούν και περπατούν κατάχαμα και τρέφονται αποκλειστικά με αίμα. Red howler monkeys, οι μεγαλύτεροι πίθηκοι της Αμερικής, που φτάνουνε τα 60 εκατοστά σε ύψος και οι τσιρίδες τους ακούγονται από 3 χιλιόμετρα μακριά. Ταμαρίνοι κι αργοκίνητοι, τριδάχτυλοι βραδύποδες, αρμαδίλοι και καπιμπάρα, τα μεγαλύτερα τρωκτικά της υφηλίου, που ξεπερνούν το μέτρο σε μπόι και ζυγίζουνε ως και 100 κιλά. Πεκαρί, τα αγελαία αγριογούρουνα, που τρίζουν τα δόντια τους όταν θυμώνουνε και απεκκρίνουν ένα δύσοσμο υγρό από τον αδένα που κουβαλάν κάπου στην πλάτη τους. Κοάτι, χαριτωμένα κι αδηφάγα, κι όμοια στην όψη με ρακούν. Γιγάντιες βίδρες, δίμετρες, πολύ σπάνιες τώρα πια από το λυσσαλέο κυνήγι για τη γούνα τους. Τάπιροι, οι ευγενικοί, φυτοφάγοι γίγαντες, στενότεροι συγγενείς με το άλογο παρά με τον ελέφαντα, παρά το αλλόκοτο ρύγχος τους.
Και τέλος, μετά τους κομπάρσους, οι αληθινοί πρωταγωνιστές: ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της ζούγκλας, ο πιτσιλωτός ιαγουάρος, που φτάνει τα 2,5 μέτρα σε μήκος και τρέφεται με όλα τα υπόλοιπα, περιπολώντας σε περιοχές που φτάνουνε σε εμβαδόν ως και τα 25 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το γιγάντιο ανακόντα, το μεγαλύτερο ερπετό σ’ όλη τη νότιο Αμερική. Οχτάμετρο όταν νταβραντίζει, δεινός κολυμβητής, στραγγαλιστής από τους λίγους. Τέλος, ο μαύρος καϊμάνος, ο μεγαλύτερος από τα τέσσερα είδη που αλωνίζουν στο ποτάμι, τέσσερα μέτρα στα καλύτερά του, μα απειλούμενος με εξαφάνιση, ο δύστυχος.
Κι αν πεις για ψάρια, το μάλε βράσε! Γατόψαρα, αραπάιμα, που είναι το μακρύτερο ψάρι του Αμαζόνιου και πιάνει ως και τα τέσσερα μέτρα, ηλεκτρικά, δίμετρα χέλια και πιράνια, οι μικροί διαβόλοι, με κοφτερά, ολέθρια δοντάκια και ορέξεις αρκετά κατώτερες από τη φήμη τους, αφού τον περισσότερο καιρό τρέφονται με σπόρους και καρπούς που πέφτουνε στο νερό απ’ τα δέντρα. Τέλος, το πιο ανατριχιαστικό κατά τη γνώμη μου δημιούργημα, που η θέα του έφτασε να κοψοχολιάσει ακόμα και τη θαρραλέα Ισαβέλλα, μόλο που ήδη προσμετρούσε κάμποσα χρόνια εμπειρίας στα ποτάμια. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο κατάφερε να τρυπώσει στο σαλόνι, το παμπόνηρο κι ύπουλο πλάσμα, μα γεγονός είναι πως προσγειώθηκε κατευθείαν στο μέσον του τραπεζιού, κι έμεινε εκεί να κάθεται, κατάμαυρο και γυαλιστερό, σε μέγεθος παλάμης, και να μας κοιτάζει. Σκύψαμε εμείς να το περιεργαστούμε, άνετοι, είχαμε ήδη αντικρίσει κάμποσα από τα αξιοπερίεργα της ζούγκλας, σιγά μη μας τρομάξει το πετούμενο, προτού το πιάσουμε στα χέρια μας για να το μελετήσουμε από κοντά, είπαμε να συμβουλευτούμε την Ισαβέλλα. Σκαραμπέο? ρωτήσαμε, σίγουροι για την απάντηση. Η έμπειρη φυσιοδίφης έστρεψε τα μάτια της στο πλάσμα κι αυτοστιγμής τινάχτηκε δυο τρία μέτρα μακριά μας. Νο, ψέλλισε με βραχνή φωνή. Κουκαράτσα!!!
Attachments
Last edited:
