Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
ʽΕν αρχή ην η Έκρηξη, και η Έκρηξη ην προς τον Θεόν, και Θεός ην η Έκρηξη.
Αύτη ην εν αρχή προς τον Θεόν.
πάντα δι' αυτής εγένετο, και χωρίς αυτήν εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν΄…
Αύτη ην εν αρχή προς τον Θεόν.
πάντα δι' αυτής εγένετο, και χωρίς αυτήν εγένετο ουδέ εν ό γέγονεν΄…
Κάπως έτσι πιθανότατα θα άρχιζε τη Γένεση ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος κι Ευαγγελιστής, αν η πνευματική πυξίδα του χαλνούσε κι έδειχνε αντιδιαμετρικά αντίθετο προορισμό, κι αντί να τραβήξει ανατολικά και προς την Ασία για να διαδώσει τα χριστιανικά ιδεώδη και να καταλήξει γέρος στο νησί της Πάτμου, τραβούσε δυτικά και προς τον Ειρηνικό. Το ταξίδι θα ήταν μακρύτερο, αυτό είναι σίγουρο, μα ποιος το ξέρει, αφού θα κατρακύλαγε από την Άκρη του Κόσμου, κι αφού τα έβαζε με θαλάσσια τέρατα και φουρτούνες, μπορεί και να κατέληγε σε ένα άλλο νησί, από τα ʽμαγεμέναʼ, λίγο πιο έξω από τις ακτές του Εκουαδόρ, 946 χιλιόμετρα, για την ακρίβεια, όπου ίσως και να ʽβρισκε πρόσφορο υλικό για μια ʽΑποκάλυψηʼ ακόμα πιο θεαματική, όπως και μια ρεαλιστικότερη εξήγηση για την καταγωγή του Ανθρώπου, μόλο που και αυτή, όπως κι ο προορισμός, θα ʽτανε αντιδιαμετρικά αντίθετη από αυτή που είχε ως τότε στο μυαλό του..
Για την ακρίβεια, η έκρηξη που έβγαλε στην επιφάνεια το ʽζωντανό εργαστήριʼ, τον ʽπαράδεισο των ερπετώνʼ κατά τον Δαρβίνο, τα ʽμαγεμένα νησιάʼ κατά τον απορημένο επίσκοπο του Παναμά, ή τα ʽκομμάτια από γαιάνθρακα, μεγεθυσμένα σε βουνάʼ κατά τον Χέρμαν Μέλβιλ, δεν ήταν μία, αλλά πολλές, αλλεπάλληλες, τρομακτικές και υποθαλάσσιες. Συσσώρευση λάβας είναι τα νησιά, λένε οι ειδικοί, απομεινάρια μιας βυθισμένης ηπειρωτικής πλάκας που ενωνόταν κάποτε με τη νότιο Αμερική, λένε κάποιοι άλλοι. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, οι πρώτες κορυφές ξεμύτισαν από τα βάθη του ωκεανού τέσσερα με πέντε εκατομμύρια χρόνια πριν, για να ακολουθήσουν κι άλλες, κι ύστερα και εν τέλει οι νεότερες, μόλις ένα εκατομμύριο χρόνια σε ηλικία κι ακόμα υπό διαμόρφωση, δημιουργώντας μια πολυμελή, μαυριδερή ομάδα που αριθμεί 13 μεγάλα νησιά, 6 νησάκια, 42 νησίδες και άπειρους βράχους, κι έχει επεκτατικές τάσεις, θαρρείς και δεν της φτάνουνε κοτζαμάν 8.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα που πιάνει το αρχιπέλαγος σε έκταση, κάθε χρονιά, ο φαταούλας, καβάλα στη τευτονική πλάκα της Νάσκα, κοντοζυγώνει ολοένα περισσότερο την ήπειρο.
Στην αρχή, λοιπόν, ήρθαν τα Ζώα. Τα ηφαιστειακά εξογκώματα γεννήθηκαν παντελώς έρημα από ζωή, μα τώρα σφύζουν κυριολεκτικά από κάθε λογής παράξενο πλάσμα. Και μια και τα νησιά ποτέ τους δεν ενώθηκαν πραγματικά με την Ήπειρο, μπορούμε κάλλιστα να υποθέσουμε τι είδους ζωντανά ήταν αυτά που άντεξαν τέτοιο ταξίδι. Θαλασσοπούλια, πρώτα απʼ όλα, (που μπορούσαν να πετάξουν), θαλάσσια θηλαστικά (που άντεχαν να κολυμπήσουν), κι ερπετά (που δεν το ʽχαν σε τίποτα, τα πολυμήχανα, να σκαρφαλώνουν σε ξύλα και κλαδιά, να θρονιάζονται εκεί λαθρεπιβάτες και να βάζουν πλώρη για τα νησιά, αντέχοντας μια χαρά χωρίς φαγητό ή νερό για τόσες μέρες). Μαζί τους κι έντομα και σπόροι από φυτά, άλλοτε κολλημένα στις φτερούγες τους, άλλοτε μισοχωνεμένα στο περιεχόμενο των στομαχιών τους. Κι έτσι, με τα πολλά, τα νησιά απέκτησαν μια εντυπωσιακή κι αξιοζήλευτη πανίδα και χλωρίδα: ενδημικές ιγκουάνες, χερσαίες και θαλάσσιες, φώκιες, θαλάσσιοι ελέφαντες, 58 μη αποδημητικά πτηνά, ανάμεσά τους οι διάσημοι σπίνοι του Δαρβίνου, κότσυφες, τα περιστέρια και τα γεράκια των Γκαλάπαγκος, κιτρινόραμφα άλμπατρος, γαλαζοπόδαρες, αστείες σούλες, φρεγάτες, μασκοφόρες σούλες, μαζί τους και τα δυο μοναδικά θαλασσοπούλια που είναι ανίκανα για πτήσεις, με άλλα λόγια, οι πιγκουίνοι και οι κορμοράνοι των Γκαλάπαγκος, αναρίθμητες σαύρες και χελώνες, πολλές χελώνες, 14 υποείδη, τα αρχαιότερα των ερπετών, αλλά και τα πιο σπάνια.
Στη συνέχεια, ήρθε ο Άνθρωπος. Πρώτα οι Ίνκας, λέει ο θρύλος, γύρω στο 1400, μόλο που αρχαιολογικές αποδείξεις δεν υπάρχουν. Από ατύχημα ανακαλύφθηκαν τα νησιά, λένε οι ιστορικοί, και μάλιστα από τον ισπανό κληρικό Τομάς ντε Μπερλάνγκα, επίσκοπο του Παναμά και υψηλά ιστάμενο Καθολικό εκπρόσωπο της ισπανοκατακτημένης Αμερικής την εποχή εκείνη. Το 1535, κι ενώ τραβούσε για το Περού, το πλοίο του παρασύρθηκε από τα ρεύματα κι έφτασε στα Γκαλάπαγκος. Βγήκε να βρει νερό ο καλός άνθρωπος, αλλά δε βρήκε άλλο από ʽφώκιες και χελώνες, και μάλιστα τόσο μεγάλες, που άνετα μπορούσαν να κουβαλήσουν ολόκληρο άνθρωπο πάνω στο καβούκι τουςʼ, μαζί με πουλιά ʽτόσο ανόητα, που δεν ήξεραν πώς να το βάλουν στα πόδιαʼ. Σαστισμένος μπροστά σε τόση μεγαλοσύνη, ο επίσκοπος βάφτισε τα νησιά Ενκαντάδας, ʽμαγεμέναʼ, δηλαδή, γιατί ξεγελούσαν το μάτι του ναυτικού κι έμοιαζαν να χάνονται και να εμφανίζονται με μυστηριώδη τρόπο μέσα από την ομίχλη. Για τα επόμενα διακόσια χρόνια, μακριά από τους ισπανικούς εμπορικούς δρόμους, τα νησιά πρόσφεραν καταφύγιο στους ολλανδούς και στους εγγλέζους κουρσάρους. Πρώτος μόνιμος κάτοικος ήταν ένας Ιρλανδός αμφίβολης αξιοπιστίας, που έστησε το τσαρδί του στη Φλορεάνα στα 1812. Η κυβέρνηση του Εκουαδόρ διεκδίκησε τα νησιά στα 1832, ενώ στη διάρκεια του Βʼ Παγκόσμιου Πολέμου, η Αμερική τα επέλεξε για να στήσει εκεί μια αμυντική στρατιωτική βάση, προστατεύοντας τη διώρυγα του Παναμά. Στο νησί Μπάλτρα φτιάχτηκε αεροδιάδρομος, που χρησιμοποιείται ως τα σήμερα, το 1958 έκλεισε μια και καλή η τελευταία αποικία καταδίκων, κι από το 1960 και μετά άρχισαν τακτικές πτήσεις με την ήπειρο, όπως και οι πρώτοι, δειλοί τουρίστες.
Στο τέλος, τελευταίο στη σειρά και καταϊδρωμένο, ήρθε και το Ζεύγος. Εφτάμιση το πρωί βρισκόμαστε κιόλας στο αεροδρόμιο. Τριάντα πέντε λεπτά κρατάει η πτήση για Γκουαγιακίλ κι εκεί τράνζιτ μια ώρα για να μπούμε ξανά στο ίδιο αεροπλάνο. Στο μεταξύ, κάτι στα ισπανικά, λίγο στα αγγλικά, οι αρχές μας ζητούν να στοιχιστούμε. Το κάνουμε και στεκόμαστε ο ένας πλάι στον άλλο, έτοιμοι προς επιθεώρηση. Βγαίνουν ξανά οι στρατιωτικοί, μωρέ μεγαλεία, τι επίσημο και επίτιμο άγημα, εν τέλει την επιθεώρηση την κάνει ένα χοντροκέφαλο λυκόσκυλο που περνάει αργά και με κομψότητα μπροστά από μας κι από τα μπαγκάζια μας. Κατά διαστήματα σταματάει και χώνει τη μουσούδα του σε κάποια αποσκευή, αδιαφορεί πλήρως για τους ανθρώπους και ψάχνει κύριος οίδε τι, μυστηριώδεις ουσίες, λένε κάποιοι, εκρηκτικά, ψιθυρίζουν κάποιοι άλλοι, φρούτα, αποφαίνομαι εγώ, αφού στα Γκαλάπαγκος απαγορεύεται δια ροπάλου να περάσεις τρόφιμα, καρπούς, ζαρζαβατικά, οτιδήποτε φαγώσιμο, δηλαδή, που θα μπορούσε να αλλοιώσει τη χλωρίδα. Μιάμιση ώρα πτήση πάνω από το πέλαγος, και προσγειωνόμαστε στη Μπάλτρα. Ένα νησάκι μια σταλιά, μια λωρίδα όλη κι όλη, άνεμος μπόλικος, αναταράξεις, προσγειωνόμαστε. Αποβιβαζόμαστε.
Aeropuerto Isla Baltra, Galapagos, Ecuador, μας πληροφορούν τα άσπρα γράμματα πάνω στο χαμηλό κτίσμα. Στην είσοδό του, πάνω στο γαρμπίλι, το ψεύτικο ομοίωμα μιας τεράστιας χελώνας μας καλωσορίζει ασάλευτο, μωρέ υπερβολές, σκέφτομαι εγώ, και λίγο αργότερα επιβεβαιώνομαι, στη Σάντα Κρους βρισκόμαστε αντίκρυ από το πέτρινο ομοίωμα ενός γλάρου σε μέγεθος ελικόπτερου. Προς το παρόν, όμως, έχουμε να αντιμετωπίσουμε το πολύβουο χάος με τις βαλίτσες που δε λένε να φτάσουν, κι ύστερα ένα συνονθύλευμα από λεωφορεία που ιδέα δεν έχουμε για πού τραβάνε και κανείς δε μπορεί να μας το εξηγήσει. Βρίσκουμε άκρη, σκαρφαλώνουμε σε ένα της ΤΑΜΕ και ξεκινάμε, για να κατέβουμε ξανά μετά από λίγο. Στη Μπάλτρα βρίσκεται το αεροδρόμιο, αλλά η Μπάλτρα χωρίζεται από τη Σάντα Κρους με ένα γαλαζοπράσινο κανάλι, τι φλούο θάλασσα είναι αυτή, περνάμε απέναντι με τη βαρκούλα, ακολουθεί δεύτερο λεωφορείο, διασχίζουμε κάτι ολόισιες ευθείες με κοκκινωπό, καλοπατημένο χώμα, και φτάνουμε στο Πουέρτο Αγιόρα, την πρωτεύουσα της Σάντα Κρους και μεγαλύτερο λιμάνι. Κοντά 12.000 πληθυσμό έχουνε τα Γκαλάπαγκος την εποχή που κάνουμε εμείς τη βίζιτα, κι αυτός ο πληθυσμός μοιράζεται σε 4 νησιά, μα εδώ είναι που μένουνε οι περισσότεροι.
Λα Φιέστα Οτέλ, το ξενοδοχείο μας, κι ακολουθεί γεύμα στον κήπο. Τι φάγαμε, ακριβώς δε θυμάμαι, θα σας γελάσω, στη μνήμη μου κυριαρχούν τα δεκάδες πολύχρωμα πουλιά, καναρίνια, ούτε ξέρω τι, που κατεβαίνουν άφοβα στο τραπέζι μας, τσιμπολογάνε απʼ το πιάτο μας, τρώνε απʼ το χέρι μας, εγώ, που μόνη τόσο κοντινή επαφή κι ανάμνηση έχω από τα περιστέρια στο Σύνταγμα, μένω έκπληκτη με το θάρρος ετούτων των πλασμάτων. Οι επόμενες μέρες θα μου αποδείξουν περίτρανα αυτό που έχω διαβάσει στους οδηγούς και δεν το ʽχω πιστέψει: τα Γκαλάπαγκος είναι ο επίγειος παράδεισος, μια Εδέμ ατρόμητων και άσκιαχτων πλασμάτων, ζωντανά που ποτέ δεν κυνηγήθηκαν, ο φόβος δεν έχει περάσει στη γονιδιακή αλυσίδα τους, τα πουλιά τρώνε απʼ το χέρι σου, οι ιγκουάνες επίσης, οι φώκιες δίνουν μια κι ανεβαίνουνε στη βάρκα σου, οι θαλάσσιοι ελέφαντες ξαπλώνουν (το είδαμε κι αυτό!) στο κρεβάτι σου, οι γαλαζοπόδαρες σούλες βήμα δεν κάνουν όταν πλησιάζεις στα δέκα εκατοστά από τη φωλιά και τα αυγά τους, κανείς δε σε φοβάται, κανείς δεν παραμερίζει να διαβείς, είσαι ίσος ανάμεσα σε ίσους, τι ευλογημένος τόπος, να δακρύζεις, σου ʽρχεται να τσιρίξεις που όλα αυτά τα χάσαμε για ένα αναθεματισμένο μήλο….
Attachments
Last edited:
