Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Κι εν τέλει…Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο; Έχοντας ζήσει έστω κι ελάχιστα στην αχανή, πράσινη ερημιά αυτού του τόπου, εύκολα κανείς καταλαβαίνει το γιατί. Σας παραθέτω το απόσπασμα πάνω κάτω όπως το διάβασα:
‘Από τη στιγμή που κατακτήθηκε το Κίτο, οι κονκισταδόρες γύρεψαν νέες περιπέτειες. Οι μύθοι που μιλούσαν για το Ελ Ντοράντο και το Κανέλος (τη γη της Κανέλας, που υποτίθεται πως βρισκόταν ανατολικά), έκαναν τον Φρανσίσκο Πισάρο να διορίσει τον αδερφό του, Γκονσάλο, αρχηγό μιας αποστολής που είχε σκοπό να ανακαλύψει αυτούς τους πλούσιους και θρυλικούς τόπους. Τα Χριστούγεννα του 1539, η ομάδα αναχώρησε από το Κίτο αποτελούμενη από 340 στρατιώτες, 4000 ινδιάνους, 150 άλογα, ένα κοπάδι λάμα, 4000 γουρούνια, 900 σκυλιά και άφθονες προμήθειες.
Αφού βγήκαν ζωντανοί από ένα σεισμό και μια επίθεση που δέχτηκαν από εχθρικούς ιθαγενείς, κατηφόρισαν την Κορδιλιέρα. Στο Ρίο Κόκα συναντήθηκαν με τον Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα, που είχε σταλεί από το Γκουαγιακίλ για να υπηρετήσει τον Γκονσάλο με το βαθμό του υπολοχαγού. Ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα από την πυκνή, ελώδη βλάστηση κατά μήκος της όχθης, συναντήθηκαν με ένα τσούρμο γυμνών ινδιάνων. Για να τους τιμωρήσει επειδή δεν είχαν ακουστά το Ελ Ντοράντο, ο Γκονσάλο έδωσε εντολή να τους κάψουν ζωντανούς και τους έριξε στα σκυλιά για να τους κομματιάσουν.
Κάτω από ασταμάτητη βροχή, κι ύστερα από λίγους μήνες όπου τρέφονταν μόνο με ρίζες, καρπούς, χορτάρια και βατράχους, βρήκαν στο δρόμο τους κι άλλους ινδιάνους, που μιλούσαν για μια κατοικημένη πόλη, πλούσια στα όλα της αλλά κυρίως πλούσια σε χρυσάφι, μόλις δέκα μέρες περπάτημα από τη συμβολή των ποταμών Κόκα και Νάπο. Ένα φαρδύ πλεούμενο κατασκευάστηκε, και πενήντα στρατιώτες, υπό τις διαταγές του Ορεγιάνα, έφυγαν να βρουν την πόλη και να επιστρέψουν άρον άρον με φαγώσιμα –ήδη είχαν πεθάνει απ’ την πείνα κοντά 2000 ινδιάνοι και κάμποσοι από τους Ισπανούς.
Δυο μήνες αργότερα, και χωρίς να ‘χει νέα της ομάδας, ο Γκονσάλο αποφάσισε να κατευθυνθεί κι αυτός προς τη συμβολή, μα πόλη δεν υπήρχε. Οι Ινδιάνοι είχαν πει ψέματα για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Στις αρχές Ιουνίου του 1542, οι ογδόντα Ισπανοί που είχαν απομείνει από την ομάδα του Γκονσάλο, μπήκαν τρεκλίζοντας στο Κίτο, ‘γυμνοί και ξυπόλητοι’.
Την ίδια στιγμή, ο Ορεγιάνα βρισκόταν ήδη μια ήπειρο μακριά. Οι προμήθειες είχαν ήδη τελειώσει σαν έφτασαν στον προορισμό τους, κι η πείνα είχε αρχινίσει. Να πλεύσουν κόντρα στο ρεύμα φάνταζε αδύνατο, και οι δυσκολίες που θα απαντούσαν έτσι και προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο μέσα απ’ τη ζούγκλα, εύκολα θα σκότωναν τους αδύναμους και εξαντλημένους άντρες. Έτσι, υπακούοντας στον ψίθυρο του πεπρωμένου, ο Ορεγιάνα συνέχισε να κατεβαίνει το ποτάμι.
Για εννέα μήνες η αποστολή παρασερνόταν απ’ το ρεύμα, χωρίς ποτέ να ξέρει τι κρυβόταν πίσω από την επόμενη καμπή. Πρόχειροι, ξύλινοι σταυροί στήνονταν στο διάβα τους, τάχα διεκδικώντας στο όνομα του βασιλιά τους αυτά τα εδάφη που κανείς δεν είχε διάθεση να διεκδικήσει. Στο δρόμο τους συνάντησαν πολλές φυλές, άλλοι τους φίλευαν φαγώσιμα –γαλόπουλα, χελώνες, παπαγάλους, φρούτα –μαζί και χρυσαφένια ή ασημένια αντικείμενα, κι άλλοι τους ρίχνονταν με ακόντια και δηλητηριασμένα βέλη. Ο Ορεγιάνα δημιούργησε ένα αυτοσχέδιο λεξικό, κι από μια ινδιάνα αιχμάλωτη πληροφορήθηκε την παρουσία κι άλλων Ισπανών στην ενδοχώρα.
Τελικά, ο Ορεγιάνα κατόρθωσε να διαπλεύσει ολάκερο τον Αμαζόνιο στο μήκος του. Τον Αύγουστο του 1542, κι αφού έφερε εις πέρας και μ’ επιτυχία ένα από τα πλέον αμφίβολα και ριψοκίνδυνα ταξίδια της γνωστής ιστορίας, έφτασε κατάκοπος στο δέλτα του. Από εκεί βγήκε στον Ατλαντικό κι έβαλε πλώρη για το Κουμπάγουα, σε μικρή απόσταση από τα παράλια της Βενεζουέλας’.
Κι όσο για μας, που διόλου δεν είχαμε βάλει κατά νου να διαπλεύσουμε με τρόπο περιπετειώδη το ποτάμι...θα ‘πρεπε να τα είχαμε μυριστεί από νωρίς τα σπόρκα, είναι αλήθεια, τόσες και άλλες τόσες κακοτοπιές τις είχαμε αποφύγει ως τα τότε, μα εμείς περνούσαμε μακάρια το τελευταίο βράδυ μας, χαζεύοντας και ρομαντζάροντας μελιστάλαχτα στην κουπαστή, ως επίτασσε ο μήνας που διανύαμε…Όταν το νιώσαμε το Φλοτέλ να σταματάει και να ρίχνει κάβους στα ζερβά, διόλου δε νοιαστήκαμε, καλά, σταμάτησε, σκεφτήκαμε, και δώσ’ του οι φιλοσοφικές οι συζητήσεις στην κουβέρτα. Όταν μας πληροφόρησαν πως λειτουργούσε μόνο η μία μηχανή, αιτία ο ζαβολιάρικος κορμός που πήγε και σφηνώθηκε σε μέρη του πλοίου που καλά θα έκανε να αφήσει ανέγγιχτα, καλά, ξανάπαμε, συμβαίνουνε κι αυτά, και γυρίσαμε το κεφάλι από την άλλη (εγώ το γύρισα, δηλαδή, για να ‘μαι ακριβοδίκαιη στην πληροφόρηση, αφού τα μηχανικά γρανάζια στο κεφάλι του αγαπημένου μου ‘τουκάν’ μπήκανε παρευθύς σε κίνηση, προτρέποντάς τον να κατέβει ως το αμπάρι για να θαυμάσει με τα μάτια του τον κύριο Μπόλα στο έργο της επισκευής).
Όταν μας ξεσηκώσανε μες στα βαθιά μεσάνυχτα, τρεις και τέταρτο, για την ακρίβεια, για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, καμία ανησυχία εμείς, ε, βέβαια, σκεφτήκαμε, τόσος δρόμος μέχρι την Τσιρίτσα και το λεωφορείο…Στο ίδιο πνεύμα ρίχνουμε από πάνω μας τις βαθυπράσινες νιτσεράδες που μας δίνουνε, αποχαιρετούμε με πρώιμη νοσταλγία το Φλοτέλ και επιβιβαζόμαστε στη βάρκα. Ουδεμία έγνοια επίσης όταν οι ουρανοί ανοίγουν πάνω από τα κεφάλια μας κατά τις 4 που ξεκινάει η επιστροφή, κρεμώντας τριγύρω μας θολές κουρτίνες που δε σ’ αφήνουνε να δεις πέρα από τη βρεγμένη μύτη σου…Άντε, μια κάποια έγνοια όταν διαπιστώνουμε πως το πλεούμενο φώτα δε διαθέτει, ή, εν πάση περιπτώσει, τίποτα που να μοιάζει έστω κι αμυδρά με προβολέα…Ένας από το πλήρωμα σκαρφαλώνει στην πλώρη με ένα δυνατό φακό κι αυτό είναι όλο, κι η βάρκα αρχινάει να σκίζει τα νερά ανεβαίνοντας κόντρα στο ρεύμα.
Γύρω μας το σκοτάδι πήχτρα, το νερό σε απίστευτες ποσότητες να κατρακυλάει από τα ουράνια, εμείς να σουρώνουμε τις νιτσεράδες γύρω απ’ τα μούτρα μας μπας και μείνει πόντος άβρεχτος, το παλικάρι με το φακό το χαβά του, η βάρκα το δικό της, η ζούγκλα, αυτή κι αν είναι, κάνα μισάωρο συνεχίζεται το τρελό ταξίδι στα νερά του Αγουαρίκο, μέχρι που…μια δυνατή σκουντιά, έτσι το αντιλαμβάνομαι, σαν κάποιος να ‘χει σανιδώσει τα φρένα, κι όλοι βρισκόμαστε αγκαλιά και σε τρυφερά παρεδώσε με το κάθισμα του μπροστινού μας…
‘Κε πάσα;’ αναρωτιέται με τα λιγoστά, τσεβδά ισπανικά του ο Σ., ‘ξέρω κι εγώ, ελ κόντορ;’, απαντάει σε μια απόπειρα φτωχού χιούμορ η υποφαινόμενη, ατάραχη, μέχρι στιγμής, αν και εντάξει, οφείλει να παραδεχτεί πως τα ταξίδια της ξυπνούν το ακαταλόγιστο. Η απάντηση είναι προφανής: για πολλά μπορεί κανείς να επαινέσει τους ποταμούς της ζούγκλας, μα σίγουρα ένα από αυτά δεν είναι ο σταθερός τους χαρακτήρας. Βαθιοί σε σημεία, ρηχοί σε άλλα, με αμμώδεις κοίτες, το έχουνε συνήθειο να αλλάζουνε το βάθος τους καταπώς παν’ τα ρεύματα και οι αγέρηδες, και να που η βάρκα μας έχει κολλήσει με τη μούρη στο ρηχό, το αμμουδερό το πλάτωμα, και δεν εννοεί μήτε ρούπι να κουνήσει. Θαύμα, αυτό σημαίνει την εκάτσαμε τη βάρκα, άντε να δούμε πώς θα ξεκολλήσουμε. Αμάθητοι σε τέτοιες περιπέτειες, οι νεόκοποι Αγκίρε κοιταζόμαστε ανήσυχοι.
Για σηκωθείτε, προστάζει ο καπετάνιος, κι αρχινήστε να κουνιέστε. Ντερέτσα-εσκιέρδα, δεξιά-αριστερά, με όλο σας το βάρος και χωρίς τσιριμόνιες, να το κάνουμε, γιατί όχι, συμμορφωνόμαστε εμείς, κι ακολουθεί η πλέον σουρεάλ σκηνή που γνώρισε ποτέ του το ποτάμι: μες στο σκοτάδι πήχτρα που αναφέραμε πιο πριν, κι ενώ οι θεοί συνεχίζουν να μας λούζουν γενναιόδωρα με τα μπουγέλα, ένα τσούρμο γινωμένα και δυτικοθρεμμένα, βαθυπράσινα αβοκάντο λικνίζονται αυτιστικά και με δύναμη δεξιά αριστερά, στο ρυθμό που προστάζει στα ισπανικά ο καπιτάν τους. Το αυτοσχέδιο εκκρεμές διαρκεί κάνα μισάωρο, στη διάρκεια του οποίου το πλήρωμα δοκιμάζει όλες τις πιθανές και τις απίθανες λύσεις. Δυο τρεις από το πλήρωμα πηδάνε μέσα στα νερά κι αρχίζουνε να σπρώχνουνε και να τραβάνε, αψηφώντας βροχή, καϊμάνους, ηλεκτρικά χέλια και ανακόντες. Κι ενώ εγώ εξετάζω στα σοβαρά το ενδεχόμενο να τους τραβήξουμε στη βάρκα εσπευσμένα και καμιά δεκαριά ελαφρύτερους τον καθένα τους, το θαύμα γίνεται και το πλεούμενο αποσπάται από τη φορτική ξέρα.
Στο σύνολό του, το πλωτό σκέλος της επιστροφής διαρκεί ατόφιες πέντε ώρες. Φτάνουμε στην Τσιρίτσα, ανεβαίνουμε στο λεωφορείο κι αρχίζει ο αγώνας δρόμου για το Λάγο Άγριο και την πτήση μας, για να πληροφορηθούμε, άμα τη αφίξη μας στο αεροδρόμιο, πως το αεροπλάνο μας ακόμα να απογειωθεί από το Κίτο. Με ηρεμία οι διαδικασίες εφεξής, φωτογραφίζουμε και την πινακίδα με τη λοξή κόκκινη γραμμή που απαγορεύει κουμπούρες και χατζάρες στο αεροσκάφος, τι φυσικότερο άλλωστε, εδώ που βρισκόμαστε, η απογείωση κυλάει ομαλά, το ίδιο κι η προσγείωση, με πούλμαν ως το Alstonγια να απιθώσουμε τα μπαγκάζια μας, κι ύστερα βόλτα στην αβενίδα Αμαζόνας και γλυκιά κατάληξη στον παλιό μας γνώριμο, Λας Ρέδες κι απόψε, προτού ξημερώσει και πάρουμε το δρόμο για τις Άνδεις.
‘Από τη στιγμή που κατακτήθηκε το Κίτο, οι κονκισταδόρες γύρεψαν νέες περιπέτειες. Οι μύθοι που μιλούσαν για το Ελ Ντοράντο και το Κανέλος (τη γη της Κανέλας, που υποτίθεται πως βρισκόταν ανατολικά), έκαναν τον Φρανσίσκο Πισάρο να διορίσει τον αδερφό του, Γκονσάλο, αρχηγό μιας αποστολής που είχε σκοπό να ανακαλύψει αυτούς τους πλούσιους και θρυλικούς τόπους. Τα Χριστούγεννα του 1539, η ομάδα αναχώρησε από το Κίτο αποτελούμενη από 340 στρατιώτες, 4000 ινδιάνους, 150 άλογα, ένα κοπάδι λάμα, 4000 γουρούνια, 900 σκυλιά και άφθονες προμήθειες.
Αφού βγήκαν ζωντανοί από ένα σεισμό και μια επίθεση που δέχτηκαν από εχθρικούς ιθαγενείς, κατηφόρισαν την Κορδιλιέρα. Στο Ρίο Κόκα συναντήθηκαν με τον Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα, που είχε σταλεί από το Γκουαγιακίλ για να υπηρετήσει τον Γκονσάλο με το βαθμό του υπολοχαγού. Ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα από την πυκνή, ελώδη βλάστηση κατά μήκος της όχθης, συναντήθηκαν με ένα τσούρμο γυμνών ινδιάνων. Για να τους τιμωρήσει επειδή δεν είχαν ακουστά το Ελ Ντοράντο, ο Γκονσάλο έδωσε εντολή να τους κάψουν ζωντανούς και τους έριξε στα σκυλιά για να τους κομματιάσουν.
Κάτω από ασταμάτητη βροχή, κι ύστερα από λίγους μήνες όπου τρέφονταν μόνο με ρίζες, καρπούς, χορτάρια και βατράχους, βρήκαν στο δρόμο τους κι άλλους ινδιάνους, που μιλούσαν για μια κατοικημένη πόλη, πλούσια στα όλα της αλλά κυρίως πλούσια σε χρυσάφι, μόλις δέκα μέρες περπάτημα από τη συμβολή των ποταμών Κόκα και Νάπο. Ένα φαρδύ πλεούμενο κατασκευάστηκε, και πενήντα στρατιώτες, υπό τις διαταγές του Ορεγιάνα, έφυγαν να βρουν την πόλη και να επιστρέψουν άρον άρον με φαγώσιμα –ήδη είχαν πεθάνει απ’ την πείνα κοντά 2000 ινδιάνοι και κάμποσοι από τους Ισπανούς.
Δυο μήνες αργότερα, και χωρίς να ‘χει νέα της ομάδας, ο Γκονσάλο αποφάσισε να κατευθυνθεί κι αυτός προς τη συμβολή, μα πόλη δεν υπήρχε. Οι Ινδιάνοι είχαν πει ψέματα για να γλιτώσουν το τομάρι τους. Στις αρχές Ιουνίου του 1542, οι ογδόντα Ισπανοί που είχαν απομείνει από την ομάδα του Γκονσάλο, μπήκαν τρεκλίζοντας στο Κίτο, ‘γυμνοί και ξυπόλητοι’.
Την ίδια στιγμή, ο Ορεγιάνα βρισκόταν ήδη μια ήπειρο μακριά. Οι προμήθειες είχαν ήδη τελειώσει σαν έφτασαν στον προορισμό τους, κι η πείνα είχε αρχινίσει. Να πλεύσουν κόντρα στο ρεύμα φάνταζε αδύνατο, και οι δυσκολίες που θα απαντούσαν έτσι και προσπαθούσαν να ανοίξουν δρόμο μέσα απ’ τη ζούγκλα, εύκολα θα σκότωναν τους αδύναμους και εξαντλημένους άντρες. Έτσι, υπακούοντας στον ψίθυρο του πεπρωμένου, ο Ορεγιάνα συνέχισε να κατεβαίνει το ποτάμι.
Για εννέα μήνες η αποστολή παρασερνόταν απ’ το ρεύμα, χωρίς ποτέ να ξέρει τι κρυβόταν πίσω από την επόμενη καμπή. Πρόχειροι, ξύλινοι σταυροί στήνονταν στο διάβα τους, τάχα διεκδικώντας στο όνομα του βασιλιά τους αυτά τα εδάφη που κανείς δεν είχε διάθεση να διεκδικήσει. Στο δρόμο τους συνάντησαν πολλές φυλές, άλλοι τους φίλευαν φαγώσιμα –γαλόπουλα, χελώνες, παπαγάλους, φρούτα –μαζί και χρυσαφένια ή ασημένια αντικείμενα, κι άλλοι τους ρίχνονταν με ακόντια και δηλητηριασμένα βέλη. Ο Ορεγιάνα δημιούργησε ένα αυτοσχέδιο λεξικό, κι από μια ινδιάνα αιχμάλωτη πληροφορήθηκε την παρουσία κι άλλων Ισπανών στην ενδοχώρα.
Τελικά, ο Ορεγιάνα κατόρθωσε να διαπλεύσει ολάκερο τον Αμαζόνιο στο μήκος του. Τον Αύγουστο του 1542, κι αφού έφερε εις πέρας και μ’ επιτυχία ένα από τα πλέον αμφίβολα και ριψοκίνδυνα ταξίδια της γνωστής ιστορίας, έφτασε κατάκοπος στο δέλτα του. Από εκεί βγήκε στον Ατλαντικό κι έβαλε πλώρη για το Κουμπάγουα, σε μικρή απόσταση από τα παράλια της Βενεζουέλας’.
Κι όσο για μας, που διόλου δεν είχαμε βάλει κατά νου να διαπλεύσουμε με τρόπο περιπετειώδη το ποτάμι...θα ‘πρεπε να τα είχαμε μυριστεί από νωρίς τα σπόρκα, είναι αλήθεια, τόσες και άλλες τόσες κακοτοπιές τις είχαμε αποφύγει ως τα τότε, μα εμείς περνούσαμε μακάρια το τελευταίο βράδυ μας, χαζεύοντας και ρομαντζάροντας μελιστάλαχτα στην κουπαστή, ως επίτασσε ο μήνας που διανύαμε…Όταν το νιώσαμε το Φλοτέλ να σταματάει και να ρίχνει κάβους στα ζερβά, διόλου δε νοιαστήκαμε, καλά, σταμάτησε, σκεφτήκαμε, και δώσ’ του οι φιλοσοφικές οι συζητήσεις στην κουβέρτα. Όταν μας πληροφόρησαν πως λειτουργούσε μόνο η μία μηχανή, αιτία ο ζαβολιάρικος κορμός που πήγε και σφηνώθηκε σε μέρη του πλοίου που καλά θα έκανε να αφήσει ανέγγιχτα, καλά, ξανάπαμε, συμβαίνουνε κι αυτά, και γυρίσαμε το κεφάλι από την άλλη (εγώ το γύρισα, δηλαδή, για να ‘μαι ακριβοδίκαιη στην πληροφόρηση, αφού τα μηχανικά γρανάζια στο κεφάλι του αγαπημένου μου ‘τουκάν’ μπήκανε παρευθύς σε κίνηση, προτρέποντάς τον να κατέβει ως το αμπάρι για να θαυμάσει με τα μάτια του τον κύριο Μπόλα στο έργο της επισκευής).
Όταν μας ξεσηκώσανε μες στα βαθιά μεσάνυχτα, τρεις και τέταρτο, για την ακρίβεια, για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, καμία ανησυχία εμείς, ε, βέβαια, σκεφτήκαμε, τόσος δρόμος μέχρι την Τσιρίτσα και το λεωφορείο…Στο ίδιο πνεύμα ρίχνουμε από πάνω μας τις βαθυπράσινες νιτσεράδες που μας δίνουνε, αποχαιρετούμε με πρώιμη νοσταλγία το Φλοτέλ και επιβιβαζόμαστε στη βάρκα. Ουδεμία έγνοια επίσης όταν οι ουρανοί ανοίγουν πάνω από τα κεφάλια μας κατά τις 4 που ξεκινάει η επιστροφή, κρεμώντας τριγύρω μας θολές κουρτίνες που δε σ’ αφήνουνε να δεις πέρα από τη βρεγμένη μύτη σου…Άντε, μια κάποια έγνοια όταν διαπιστώνουμε πως το πλεούμενο φώτα δε διαθέτει, ή, εν πάση περιπτώσει, τίποτα που να μοιάζει έστω κι αμυδρά με προβολέα…Ένας από το πλήρωμα σκαρφαλώνει στην πλώρη με ένα δυνατό φακό κι αυτό είναι όλο, κι η βάρκα αρχινάει να σκίζει τα νερά ανεβαίνοντας κόντρα στο ρεύμα.
Γύρω μας το σκοτάδι πήχτρα, το νερό σε απίστευτες ποσότητες να κατρακυλάει από τα ουράνια, εμείς να σουρώνουμε τις νιτσεράδες γύρω απ’ τα μούτρα μας μπας και μείνει πόντος άβρεχτος, το παλικάρι με το φακό το χαβά του, η βάρκα το δικό της, η ζούγκλα, αυτή κι αν είναι, κάνα μισάωρο συνεχίζεται το τρελό ταξίδι στα νερά του Αγουαρίκο, μέχρι που…μια δυνατή σκουντιά, έτσι το αντιλαμβάνομαι, σαν κάποιος να ‘χει σανιδώσει τα φρένα, κι όλοι βρισκόμαστε αγκαλιά και σε τρυφερά παρεδώσε με το κάθισμα του μπροστινού μας…
‘Κε πάσα;’ αναρωτιέται με τα λιγoστά, τσεβδά ισπανικά του ο Σ., ‘ξέρω κι εγώ, ελ κόντορ;’, απαντάει σε μια απόπειρα φτωχού χιούμορ η υποφαινόμενη, ατάραχη, μέχρι στιγμής, αν και εντάξει, οφείλει να παραδεχτεί πως τα ταξίδια της ξυπνούν το ακαταλόγιστο. Η απάντηση είναι προφανής: για πολλά μπορεί κανείς να επαινέσει τους ποταμούς της ζούγκλας, μα σίγουρα ένα από αυτά δεν είναι ο σταθερός τους χαρακτήρας. Βαθιοί σε σημεία, ρηχοί σε άλλα, με αμμώδεις κοίτες, το έχουνε συνήθειο να αλλάζουνε το βάθος τους καταπώς παν’ τα ρεύματα και οι αγέρηδες, και να που η βάρκα μας έχει κολλήσει με τη μούρη στο ρηχό, το αμμουδερό το πλάτωμα, και δεν εννοεί μήτε ρούπι να κουνήσει. Θαύμα, αυτό σημαίνει την εκάτσαμε τη βάρκα, άντε να δούμε πώς θα ξεκολλήσουμε. Αμάθητοι σε τέτοιες περιπέτειες, οι νεόκοποι Αγκίρε κοιταζόμαστε ανήσυχοι.
Για σηκωθείτε, προστάζει ο καπετάνιος, κι αρχινήστε να κουνιέστε. Ντερέτσα-εσκιέρδα, δεξιά-αριστερά, με όλο σας το βάρος και χωρίς τσιριμόνιες, να το κάνουμε, γιατί όχι, συμμορφωνόμαστε εμείς, κι ακολουθεί η πλέον σουρεάλ σκηνή που γνώρισε ποτέ του το ποτάμι: μες στο σκοτάδι πήχτρα που αναφέραμε πιο πριν, κι ενώ οι θεοί συνεχίζουν να μας λούζουν γενναιόδωρα με τα μπουγέλα, ένα τσούρμο γινωμένα και δυτικοθρεμμένα, βαθυπράσινα αβοκάντο λικνίζονται αυτιστικά και με δύναμη δεξιά αριστερά, στο ρυθμό που προστάζει στα ισπανικά ο καπιτάν τους. Το αυτοσχέδιο εκκρεμές διαρκεί κάνα μισάωρο, στη διάρκεια του οποίου το πλήρωμα δοκιμάζει όλες τις πιθανές και τις απίθανες λύσεις. Δυο τρεις από το πλήρωμα πηδάνε μέσα στα νερά κι αρχίζουνε να σπρώχνουνε και να τραβάνε, αψηφώντας βροχή, καϊμάνους, ηλεκτρικά χέλια και ανακόντες. Κι ενώ εγώ εξετάζω στα σοβαρά το ενδεχόμενο να τους τραβήξουμε στη βάρκα εσπευσμένα και καμιά δεκαριά ελαφρύτερους τον καθένα τους, το θαύμα γίνεται και το πλεούμενο αποσπάται από τη φορτική ξέρα.
Στο σύνολό του, το πλωτό σκέλος της επιστροφής διαρκεί ατόφιες πέντε ώρες. Φτάνουμε στην Τσιρίτσα, ανεβαίνουμε στο λεωφορείο κι αρχίζει ο αγώνας δρόμου για το Λάγο Άγριο και την πτήση μας, για να πληροφορηθούμε, άμα τη αφίξη μας στο αεροδρόμιο, πως το αεροπλάνο μας ακόμα να απογειωθεί από το Κίτο. Με ηρεμία οι διαδικασίες εφεξής, φωτογραφίζουμε και την πινακίδα με τη λοξή κόκκινη γραμμή που απαγορεύει κουμπούρες και χατζάρες στο αεροσκάφος, τι φυσικότερο άλλωστε, εδώ που βρισκόμαστε, η απογείωση κυλάει ομαλά, το ίδιο κι η προσγείωση, με πούλμαν ως το Alstonγια να απιθώσουμε τα μπαγκάζια μας, κι ύστερα βόλτα στην αβενίδα Αμαζόνας και γλυκιά κατάληξη στον παλιό μας γνώριμο, Λας Ρέδες κι απόψε, προτού ξημερώσει και πάρουμε το δρόμο για τις Άνδεις.
Attachments
Last edited:
