Rosa
Member
- Μηνύματα
- 1.635
- Likes
- 1.964
- Ταξίδι-Όνειρο
- Trobriand Islands...
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο - Εβδομάδα 1η (ή, αλλιώς, 'Για ποιο λόγο ο σενιόρ Φρανσίσκο ντε Ορεγιάνα δεν έφτασε ποτέ στο Ελ Ντοράντο…')
- Κεφάλαιο 3ο
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο
- Κεφάλαιο 7ο
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο][B]Δεύτερο Ετάπ: Άνδεις (ή, αλλιώς, 'Τι έγινε και 'καρβούνιασε' το στρούντελ της σκληρόκαρδης φροϊλάιν Βίζελ;')[/B
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο][B]Τρίτο Ετάπ: Γκαλάπαγκος (ή, αλλιώς, ʽΤι καλό σιγοβράζει στο πειρατικό καζάνι, Κάρολε;ʼ)[/B
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Κεφάλαιο 17ο
- Κεφάλαιο 18ο
- Κεφάλαιο 19ο][B]Επίλογος (ή, αλλιώς, ʽ…κι αν βγάζαμε το γιώτα απʼ το αλφάβητο…?)[/B
- Video][media=youtube]xM-o1eesn4M[/media
Ο ήλιος που ανατέλλει δειλά και συνεσταλμένα πίσω από το Τσιμποράτσο των εξήμιση χιλιάδων μέτρων, βρίσκει εμάς, κατά τα καθιερωμένα μας, θρονιασμένους πρώτο τραπέζι πίστα πίσω και δεξιά από τον οδηγό, και τον εισπράκτορα, κρεμασμένο κατά το προσφιλές του συνήθειο από την πόρτα, να υποδέχεται τη μέρα όμοιος με ξελαρυγγιασμένο βραχνοκόκορα. ʽΑλαουσί, Αλαουσί, Αλαουσίιιιιι!ʼ, ξεκινά, μα ετούτη τη φορά ακολουθεί πρωτάκουστη πρωτοτυπία: ʽΝαρίς ντελ Ντιάμπλοοοοοοο!ʼ, συνεχίζει, πράγμα που μας επιβεβαιώνει πως βρισκόμαστε στο σωστό όχημα.
Δυο ώρες κρατά η διαδρομή, και στις εννιά πατάμε ήδη το ταπεινό χώμα αυτής της πόλης που κάποτε γνώρισε μεγάλες δόξες ως ορεινό θέρετρο για τους κατοίκους του Γκουαγιακίλ, οι οποίοι αργότερα προτίμησαν την εντυπωσιακή Κουένκα και άφησαν στη μοίρα του το Αλαουσί, που τώρα αποπνέει έναν προκλητικό αέρα παρακμής μα διόλου δε σκοτίζεται για όλη αυτή την εγκατάλειψη, κι αυτό γιατί: α) έχει το ολόδικό του παζάρι που γίνεται κάθε Κυριακή κι είναι ευκαιρία για μάζωξη για τους indigenas του Τσιμποράτσο και του Κανιάρ και β) γιατί από το Αλαουσί είναι που οι περισσότεροι ταξιδιώτες επιβιβάζονται στο Περίφημο Τρένο.
Το Περίφημο Τρένο. Το Διάσημο. Το Δυσκολότερο. Το Εντυπωσιακότερο. Το Επικίνδυνο. Όπως και να το πεις, το τρένο του Αλαουσί κρατάει τα σκήπτρα της πλέον ʽmust-see-and-doʼ διαδρομής σε ράγες. Η κατασκευή του ξεκίνησε μεγαλόπνοα, κι είχε σκοπό να ενώσει το Κίτο με το Γκουαγιακίλ και τα παράλια. Χρόνια τράβηξε το έργο, πάμπολλες ζωές χάθηκαν όπως γίνεται πάντα με τα εκ πρώτης όψεως ακατόρθωτα επιτεύγματα, εν τέλει, το 1899, με βάγια και κλάδους, γίνεται το πρώτο δρομολόγιο. Δεν ξέρω για πόσο καιρό συνέχισε να λειτουργεί σʼ όλο το μήκος του, ένεκα οι πλημμύρες, οι κατολισθήσεις, οι σεισμοί και τα αποδέλοιπα καλά των Άνδεων και της φτώχιας, την εποχή πάντως που το Ζεύγος στέκεται ζαλωμένο στην αποβάθρα του Αλαουσί, σε υψόμετρο 2.356 μέτρων από τη θάλασσα, το τρένο ζει και βασιλεύει, τουλάχιστον για το κομμάτι της διαδρομής που μας ενδιαφέρει, και δεν αργεί να κάνει τη μεγαλόπρεπη εμφάνισή του. Κατʼ αρχήν, περνάει μέσα από την πόλη, σε δρόμους που ουδόλως θα τους έλεγες ʽφαρδιούςʼ ή ʽαπλόχωρουςʼ. Πλησιάζει σφυρίζοντας κι ο πρωινός ήλιος το κάνει κι αστράφτει, τουλάχιστον τη μηχανή μπροστά, κι όχι τα ξύλινα βαγόνια.
Το βλέπουμε να σκάει μύτη και πλησιάζουμε κι άλλο τις ράγες, εμείς και κάποιες δεκάδες, εξίσου βαριά ζαλωμένοι τουρίστες, που σίγουρα, όπως κι εμείς, δεν έχουνε ʽσώας τας φρέναςʼ. Παίρνουμε θέση, ετοιμαζόμαστε, το τρένο πλησιάζει, κόβει ταχύτητα, πλησιάζει κι άλλο… και μας προσπερνάει. Για λίγα δευτερόλεπτα μένουμε να χάσκουμε, ύστερα ο Σ. και το τσούρμο παίρνουν την απόφαση και πηδάνε πάνω εν κινήσει. Με θηλυκά και ως εκ τούτου μειωμένα αντανακλαστικά, ξεμένω πίσω. ʽΤρέχα, Rosa, τρέχα!ʼ, φωνάζει ο Σ. και σπεύδω να υπακούσω. Αρπάζομαι με το ένα χέρι από το κάγκελο και τρέχω παράλληλα με το τρένο. ʽΠήδα, Rosa, πήδα!ʼ, ξαναφωνάζει ο καλός μου που έχει σκαρφαλώσει ήδη στην οροφή, αφού πόντος ελεύθερος δεν υπάρχει να σταθεί πιο κάτω. Ή ταν ή επί τας, τώρα ή ποτέ, προφταίνω να συλλογιστώ, κι ως ταλαίπωρος Μπάστερ Κήτον σε βουβή κωμωδία, δίνω ένα σάλτο (εμένα πάντως έτσι μου φάνηκε) και καταφέρνω να κρεμαστώ από το κάγκελο. Πέντε έξι χέρια πέφτουνε από πάνω, με τραβάνε και καταφέρνω να αναρριχηθώ στην οροφή. Θαύμα, πάει κι αυτό, το ξεπετάξαμε. Απιθώνω σακίδιο, απιθώνω τα μαλακά μου μέρη στον αυλακωτό τσίγκο που παίζει ρόλο οροφής, το τρένο συνεχίζει να πηγαίνει, κόβει κι άλλο…και σταματάει. Οι μισοί επίδοξοι επιβάτες έχουν ήδη σκαρφαλώσει πάνω κάτω όπως εμείς, οι υπόλοιποι μισοί, καλύτερα ενημερωμένοι, επιβιβάζονται τώρα με την ησυχία τους. Μάλιστα….τόσο θεαματικό ρεσάλτο δεν κάνανε, όμως, λέω μόνη μου και παρηγοριέμαι.
Από τα ψηλά, έχεις μια παντελώς άλλη αντίληψη των πραγμάτων, βλέπεις τα πράγματα από γωνίες που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα σου ήταν αθέατες. Σε κάποια σημεία, αν τεντώσεις όσο παίρνει το χέρι σου, θʼ αγγίξεις το υπόστεγο του σταθμού και των διπλανών κτιρίων. Η οροφή έχει γεμίσει απʼ άκρη σʼ άκρη, απλώνουμε τα πόδια μας κι από τους αστραγάλους και πιο κάτω περισσεύουμε στον αέρα. Προστατευτικό στηθαίο δεν υπάρχει, εννοείται, πού τέτοιες πολυτέλειες. Μια παρέα Γάλλων πλησιάζει, σπρώχνοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι. Είναι ένα νέο παιδί, καμιά εικοσιπενταριά χρόνων. Περιμένω να τον δω να μπαίνει στο βαγόνι, όπως κάνουνε οι ντόπιοι που μας κοιτάνε χασκογελώντας, μα μένω εμβρόντητη. Οι φίλοι του τον σηκώνουνε στα χέρια και πολύ προσεκτικά, πολύ τρυφερά, τον ανεβάζουνε στην οροφή μαζί μας…Το παλικάρι λάμπει ολόκληρο, τέτοιο χαμόγελο ευτυχίας σπάνια να δεις. Βουρκώνω…
Κοντά μια ώρα κρατάει το φόρτωμα. Η πιτσιρικαρία της περιοχής στα ένδοξά της, τα μελαψά αγοράκια, είναι δεν είναι δέκα χρόνων, αναρριχώνται από παντού για να πουλήσουνε στους ξένους την πραμάτεια τους. Στο τέλος σκαρφαλώνει κι ο εισπράκτορας παύλα ελεγκτής. Μας ελέγχει τα εισιτήρια, κι είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.
Τι συναίσθημα κι αυτό! Η αμαξοστοιχία ξεκινάει, μʼ εμάς στο ύψος του πρώτου ορόφου. Περνάμε σε ελάχιστη απόσταση από τα κτίρια και ρίχνουμε κλεφτές ματιές απʼ τα παράθυρα. Βγαίνουμε απʼ την πόλη και η κατάβαση αρχίζει.
Η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε λέγεται ʽNariz del Diabloʼ, τουτέστιν, ʽμύτη του διαβόλουʼ. Φανταστείτε μια μύτη. Τεράστια, όμως, μυτόγκα, κάθετη και αδιάβατη στις δυο πλευρές, ύψους 300 μέτρων, όλο πέτρα και χαράδρες. Αυτή τη μύτη πάμε να διασχίσουμε, κι αυτή ήταν που στάθηκε το μεγαλύτερο εμπόδιο στην κατασκευή του έργου. Διασχίζουμε φαράγγια, πάμε παράλληλα με ένα ποτάμι, ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε, σύρριζα στο γκρεμό και με τους αστραγάλους ακόμα έξω από το τρένο. Το ύψος φοβήσιμο, οι στενές ράγες ακόμα περισσότερο. Τόσο απότομες είναι οι πλαγιές, που δεν υπάρχει χώρος για στροφές. Το τρένο κατεβαίνει με αλλεπάλληλα ζιγκζάγκ, ωωωωπ, κατηφορίζουμε προς τα δεξιά, φτάνουμε στο τέρμα, κι απλά, ωωωωπππ, κυλάμε προς τα αριστερά, και πάει λέγοντας. Απλή μέθοδος, απλούστατη, το αυγό του Κολόμβου, κι έτσι, ντερέτσα-εσκιέρδα γι ακόμα μια φορά, κατεβαίνουμε τη μύτη ως την πεδιάδα.
Πάνω που ανασαίνουμε, νέες περιπέτειες. Βλέπω τον εισπράκτορα που κάθεται και χαζολογάει μαζί μας, να πιάνει το κόκκινο φουλάρι που έχει περασμένο στο λαιμό και να το ανεβάζει ως τα μάτια του, σκεπάζοντας μύτη και στόμα. ʽΏπα, η μεγάλη ληστεία του τρένουʼ, λέω μέσα μου, και φαντάζομαι από τώρα τις εκφράσεις των δικών μας όταν οι εκουδοριανοί απαγωγείς τους τηλεφωνήσουνε για λύτρα. Μπα, άλλο είναι το σενάριο, το διαπιστώνουμε λίγα δευτερόλεπτα πριν το τρένο χωθεί με τη μύτη στο πρώτο τούνελ…Έχω την εντύπωση πως το ύψος του φτάνει δε φτάνει για έναν άνθρωπο καθιστό, αλλά δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ παραπέρα. Από ένστικτο σκύβουμε όλοι μπροστά, το πηγούνι του ενός πάνω στην πλάτη του άλλου, και κλείνουμε τα μάτια. Μα όχι και τη μύτη. Ένας καπνός ντουμάνι μας πνίγει για λίγο και με αναγκάζει να χωθώ μέσα στη μπλούζα μου. Α, γι αυτό, λοιπόν, ο πονηρός εισπράκτορας, μονολογώ, και η δεύτερη σήραγγα με βρίσκει καλύτερα προετοιμασμένη.
Το ταξίδι κυλάει ομαλά, χωρίς εκτροχιασμούς ή άλλα. Διασχίζουμε ένα χωριουδάκι, το Σιμπάμπε, οι γυναίκες, με φαρδιές φούστες, στιβάλια και καπέλα αλά Βολιβία, μας χαζεύουν από κάτω, τα παιδιά μας χαιρετάνε. Αφήνουμε πίσω μας το χωριό. Έχω πάρει το κολάι και κορδώνομαι, και τα κορδώματα στοιχίζουν…Χαζεύω, φωτογραφίζω, χαλαρώνω, κι είδηση δεν παίρνω πως όλοι πριν από μένα σκύβουνε ή κάνουν πίσω…Η καλαμιά απλώνεται να χαστουκίσει τους είκοσι τριάντα πρώτους, μα αυτοί έχουν πάρει τα μέτρα τους και την αποφεύγουν. Εγώ δεν τα έχω πάρει, χαζεύω, το είπαμε, και το ύπουλο φυτό σκάει κατευθείαν στο μάγουλό μου και βία έναν πόντο κάτω από το δεξί μου μάτι…Βλέπω τον ουρανό σφοντύλι, δεν καταλαβαίνω τι έχει γίνει, βάζω το χέρι μου στο μάτι μου και το βγάζω ματωμένο. Η πληγή δεν είναι μεγάλη αλλά κάποιο αγγείο έχει σπάσει, δεν εξηγείται πως μουσκεύω τόσα χαρτομάντιλα. Θα γυρίσω σημαδεμένη, σκέφτομαι, και ταμπονάρω το τραύμα. Κατά καλή μου τύχη, η επόμενη στάση δεν αργεί. Φτάνουμε στη Χουίγρα και σπεύδουμε να αποβιβαστούμε, ένα χωριό ο θεός να το κάνει, στη μέση του πουθενά, μα εδώ είναι που για δεύτερη φορά τάζω να ανάψω μια λαμπάδα στον άγιο προστάτη των ταξιδιωτών, δεν εξηγείται πώς, σε ένα χωριό όλο μιζέρια και χαμόσπιτα, το πρώτο πράγμα που αντικρίζω, τραυματίας, κατεβαίνοντας από το τρένο, να είναι ένα…φαρμακείο… Μπαίνουμε μέσα κι ο καλός ο άνθρωπος, που λέξη δε μιλάει αγγλικά, με αναλαμβάνει. Καθαρίζει την πληγή, την απολυμαίνει, την επιδένει κι ούτε που θέλει να πάρει λεφτά, με το στανιό του βάζουμε μερικά χαρτονομίσματα στο χέρι. Για τις επόμενες μέρες η αφεντιά μου θα τριγυρίζει στο Εκουαδόρ μπανταρισμένη με επιδέσμους, αλλά σημάδι δε θα μείνει ούτε στο ελάχιστο.
Ώρα να ηρεμήσουμε, να τσιμπήσουμε και κάτι. Ενημερωνόμαστε πως φαγητό θα βρούμε στο Οτέλ Πριμαβέρα, στο τέρμα της ανηφόρας είναι, ας ανηφορίσουμε λοιπόν. Θαύμα υπʼ αριθμόν δύο, το Πριμαβέρα διαθέτει έναν κήπο ωραιότατο με χορτάρι, ψηλά δέντρα, δυο τρία τραπεζάκια με λευκό τραπεζομάντιλο και θέα στο φαράγγι. Τρώμε, ευφραινόμαστε, ώρα να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε, τώρα που τα σχέδια έχουν αλλάξει. Αρχικός προορισμός ήταν η όμορφη Κουένκα, αλλά μαθαίνουμε πως οι indigenas, που για κάτι διαμαρτύρονται, έχουν κλείσει το δρόμο. Δεν πειράζει, έτσι όπως τα ʽφεραν η τύχη και η καλαμιά τα πράγματα, ας πάρουμε λεωφορείο για τα παράλια. Στο Γκουαγιακίλ, μας λέει ένας εγγλέζος που μας πιάνει την κουβέντα, ήμουνα πριν από λίγο. Αν ψάχνετε ξενοδοχείο value for money, μην παραλείψετε να κλείσετε στο Mετροπόλιταν. Ωραία, λέμε εμείς, εκεί θα πάμε, άντε να δούμε τώρα τι ώρα έχει λεωφορείο από τη Χουίγρα για Γκουαγιακίλ.
Τι να πει κανείς για την επόμενη διαδρομή;…το λεωφορείο φίσκα, δεν πειράζει, λέμε οι έμπειροι, αφού ταξιδέψαμε πάνω σε τρένο, δεν κάνουμε το ίδιο και με το λεωφορείο; Και ανεβαίνουμε στην οροφή….Εμείς και πέντε έξι ξένοι, μαζί και μια κοπέλα από το Ισραήλ, που τριγυρίζει στη λατινική Αμερική για μήνες, εντελώς μόνη. Για δεύτερη φορά η ίδια σκηνή, ο εισπράκτορας που ανεβαίνει απʼ τη σκάλα να μας κόψει εισιτήριο. Και ξεκινάμε…Να σημειώσω εδώ πως, εκτός από τους ανθρώπους, η οροφή του λεωφορείου είναι γεμάτη πράγματα και σάκους, σε ένα σημείο, μάλιστα, όχι πολύ μακριά μας, υπάρχει ένα καδρόνι με καμιά δεκαριά μυτερά καρφιά που προεξέχουν σʼ όλο του το μήκος. Κι ακολουθεί μια θεότρελη διαδρομή πέντε ωρών μες στα βουνά. Δε θα αποπειραθώ καν να κάνω περιγραφή….Όποιος έχει δει ταινίες με τρελά λεωφορεία στις πλαγιές της Κολομβίας, ας πούμε, θα καταλάβει. Το λεωφορείο ανεβοκατεβαίνει πλαγιές με όσα όσα, περνάει ανάμεσα από παράγκες, φρένο δε θα πρέπει να υπάρχει γιατί δε χρησιμοποιείται ποτέ, κάποια στιγμή πατάμε και έναν σκύλο αφού ο οδηγός ούτε που το διανοείται να φρενάρει, απλά συνεχίζει καταπάνω στο δύστυχο το ζωντανό…Έχει πιάσει κρύο τσουχτερό και μια ελαφριά ομίχλη. Τουρτουρίζω αλλά πού να σκεφτώ να ανοίξω σακίδιο. Καθόμαστε πλάτη με πλάτη με τον Σ., εκείνος κοιτάζει μπροστά, εγώ πίσω. Κάθε λίγο και λιγάκι, σε ελάχιστο ύψος από την οροφή του λεωφορείου, περνάνε σωλήνες ή κλαδιά, πολύ πιο επικίνδυνα από τις καλαμιές του τρένου. Ο Σ. τα βλέπει πρώτος, εγώ δε μπορώ, ʽόποτε σου σφίγγω το χέριʼ, μου λέει, ʽθα πέφτεις μπρούμυτα, χωρίς να το σκέφτεσαι και χωρίς να ρωτάςʼ. Αυτό κάνω, πέφτω μπρούμυτα κάθε λίγο και λιγάκι, τα αντικείμενα περνάνε σύρριζα πάνω από το κεφάλι μου, αλλά γλιτώνω από τα χειρότερα…
Εν πάση περιπτώσει, φτάνουμε στο Γκουαγιακίλ. Μια σύγχρονη, άσχημη πόλη (ή, τουλάχιστον, αυτή την εντύπωση έχουμε μες στο σούρουπο, και ο καιρός δε φτάνει για την αλλάξουμε), που δε μας τραβάει. Από το σταθμό των λεωφορείων παίρνουμε ταξί για το Μετροπόλιταν. Κάπου εδώ μετανιώνω που δεν το τράβηξα σε βίντεο. Ένα όχημα που στοίχημα θα ʽβαζες πως είναι αδύνατο να πάρει μπροστά, με πόρτες κακοχυμένες που δεν κλείνουνε, κατάφορτο από χαϊμαλιά, το δε κάθισμα του οδηγού σιδερένιο με πλεχτές, πλαστικές λωρίδες, πώς είναι τα καθίσματα στα καλοκαιρινά σινεμά; Ε, ακριβώς τέτοιο! Όσο για την οδήγηση, ένας εφιάλτης! Το ταξί να διασχίζει ολοταχώς (όσο γίνεται αυτό) τις λεωφόρους, ενώ από κάθε ένα κάθετο στενό να ξεπετάγονται επίσης ολοταχώς οχήματα με οδηγούς που δεν τους περνάει καν απʼ το μυαλό καν να ελέγξουν αν έρχεται ή όχι κάποιος. Ο δικός μας ταξιτζής έχει ανοιχτό το παράθυρο και λούζει με διάφορα κοσμητικά επίθετα τους αντερχόμενους αποφεύγοντας στο εκατοστό την πλαγιομετωπική, εμείς κάνουμε το σταυρό μας, άγιο έχουμε ακόμα μια φορά, χωρίς να τρακάρουμε φτάνουμε στο Μετροπόλιταν.
Που το βρίσκουμε κλειστό. Την κεντρική είσοδο, δηλαδή. Ρωτάμε και μας μπάζουνε από το πλάι, κατεβαίνουμε μια ράμπα, μπαίνουμε σε κάτι που μοιάζει με υπόγειο και ανεβαίνουμε με το εσωτερικό ασανσέρ. Θα ʽπρεπε να ʽχουμε καταλάβει από πριν τι σόι βαρύτητα έχει μια σύσταση που προέρχεται από εγγλέζο, αλλά δεν το σκεφτήκαμε και τώρα να ʽμαστε, σε ένα τρισάθλιο, μελαγχολικό, πολυκαιρισμένο, ξεπεσμένο και με τελείως (μα τελείως!) αρνητική αύρα ξενοδοχείο, που μας γεννάει ένα είδος μεταφυσικής ή υπερφυσικής ανησυχίας…Ψηλά ταβάνια, σκουριασμένες, σιδερένιες μπανιέρες με λιονταρίσια πόδια, μια ατέλειωτη σειρά από μυρμήγκια που βαδίζουν στοιχισμένα από το κομοδίνο ως το παράθυρο, διάδρομοι με μισόκλειστες πόρτες που όταν ανοίγουν βγάζουν σε κακοφωτισμένα, χαμηλοτάβανα δωματιάκια. Όχι επικίνδυνο, καμία σχέση μʼ αυτό, αλλά…περίεργο…αλλόκοτο…σαν ʽτρύπαʼ που σε βγάζει σε άλλη διάσταση… Φανταστείτε την αίσθηση που έχετε όταν βλέπετε θρίλερ, λίγο πριν την σκηνή όπου ξέρετε από πριν πως θα τρομάξετε. Δε μπορώ να το περιγράψω παραπάνω. Μετά από μια σύντομη βόλτα στη Μαλεκόν και μια βιαστική επίσκεψη στο τοπικό Pizza Hut, επιστρέφουμε σέρνοντας στο Μετροπόλιταν, για να κάνουμε έναν ανήσυχο ύπνο και να ονειρευτούμε κι οι δυο, πολύ ζωντανά, πως μας έχουν απαγάγει εξωγήινοι…
Δυο ώρες κρατά η διαδρομή, και στις εννιά πατάμε ήδη το ταπεινό χώμα αυτής της πόλης που κάποτε γνώρισε μεγάλες δόξες ως ορεινό θέρετρο για τους κατοίκους του Γκουαγιακίλ, οι οποίοι αργότερα προτίμησαν την εντυπωσιακή Κουένκα και άφησαν στη μοίρα του το Αλαουσί, που τώρα αποπνέει έναν προκλητικό αέρα παρακμής μα διόλου δε σκοτίζεται για όλη αυτή την εγκατάλειψη, κι αυτό γιατί: α) έχει το ολόδικό του παζάρι που γίνεται κάθε Κυριακή κι είναι ευκαιρία για μάζωξη για τους indigenas του Τσιμποράτσο και του Κανιάρ και β) γιατί από το Αλαουσί είναι που οι περισσότεροι ταξιδιώτες επιβιβάζονται στο Περίφημο Τρένο.
Το Περίφημο Τρένο. Το Διάσημο. Το Δυσκολότερο. Το Εντυπωσιακότερο. Το Επικίνδυνο. Όπως και να το πεις, το τρένο του Αλαουσί κρατάει τα σκήπτρα της πλέον ʽmust-see-and-doʼ διαδρομής σε ράγες. Η κατασκευή του ξεκίνησε μεγαλόπνοα, κι είχε σκοπό να ενώσει το Κίτο με το Γκουαγιακίλ και τα παράλια. Χρόνια τράβηξε το έργο, πάμπολλες ζωές χάθηκαν όπως γίνεται πάντα με τα εκ πρώτης όψεως ακατόρθωτα επιτεύγματα, εν τέλει, το 1899, με βάγια και κλάδους, γίνεται το πρώτο δρομολόγιο. Δεν ξέρω για πόσο καιρό συνέχισε να λειτουργεί σʼ όλο το μήκος του, ένεκα οι πλημμύρες, οι κατολισθήσεις, οι σεισμοί και τα αποδέλοιπα καλά των Άνδεων και της φτώχιας, την εποχή πάντως που το Ζεύγος στέκεται ζαλωμένο στην αποβάθρα του Αλαουσί, σε υψόμετρο 2.356 μέτρων από τη θάλασσα, το τρένο ζει και βασιλεύει, τουλάχιστον για το κομμάτι της διαδρομής που μας ενδιαφέρει, και δεν αργεί να κάνει τη μεγαλόπρεπη εμφάνισή του. Κατʼ αρχήν, περνάει μέσα από την πόλη, σε δρόμους που ουδόλως θα τους έλεγες ʽφαρδιούςʼ ή ʽαπλόχωρουςʼ. Πλησιάζει σφυρίζοντας κι ο πρωινός ήλιος το κάνει κι αστράφτει, τουλάχιστον τη μηχανή μπροστά, κι όχι τα ξύλινα βαγόνια.
Το βλέπουμε να σκάει μύτη και πλησιάζουμε κι άλλο τις ράγες, εμείς και κάποιες δεκάδες, εξίσου βαριά ζαλωμένοι τουρίστες, που σίγουρα, όπως κι εμείς, δεν έχουνε ʽσώας τας φρέναςʼ. Παίρνουμε θέση, ετοιμαζόμαστε, το τρένο πλησιάζει, κόβει ταχύτητα, πλησιάζει κι άλλο… και μας προσπερνάει. Για λίγα δευτερόλεπτα μένουμε να χάσκουμε, ύστερα ο Σ. και το τσούρμο παίρνουν την απόφαση και πηδάνε πάνω εν κινήσει. Με θηλυκά και ως εκ τούτου μειωμένα αντανακλαστικά, ξεμένω πίσω. ʽΤρέχα, Rosa, τρέχα!ʼ, φωνάζει ο Σ. και σπεύδω να υπακούσω. Αρπάζομαι με το ένα χέρι από το κάγκελο και τρέχω παράλληλα με το τρένο. ʽΠήδα, Rosa, πήδα!ʼ, ξαναφωνάζει ο καλός μου που έχει σκαρφαλώσει ήδη στην οροφή, αφού πόντος ελεύθερος δεν υπάρχει να σταθεί πιο κάτω. Ή ταν ή επί τας, τώρα ή ποτέ, προφταίνω να συλλογιστώ, κι ως ταλαίπωρος Μπάστερ Κήτον σε βουβή κωμωδία, δίνω ένα σάλτο (εμένα πάντως έτσι μου φάνηκε) και καταφέρνω να κρεμαστώ από το κάγκελο. Πέντε έξι χέρια πέφτουνε από πάνω, με τραβάνε και καταφέρνω να αναρριχηθώ στην οροφή. Θαύμα, πάει κι αυτό, το ξεπετάξαμε. Απιθώνω σακίδιο, απιθώνω τα μαλακά μου μέρη στον αυλακωτό τσίγκο που παίζει ρόλο οροφής, το τρένο συνεχίζει να πηγαίνει, κόβει κι άλλο…και σταματάει. Οι μισοί επίδοξοι επιβάτες έχουν ήδη σκαρφαλώσει πάνω κάτω όπως εμείς, οι υπόλοιποι μισοί, καλύτερα ενημερωμένοι, επιβιβάζονται τώρα με την ησυχία τους. Μάλιστα….τόσο θεαματικό ρεσάλτο δεν κάνανε, όμως, λέω μόνη μου και παρηγοριέμαι.
Από τα ψηλά, έχεις μια παντελώς άλλη αντίληψη των πραγμάτων, βλέπεις τα πράγματα από γωνίες που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα σου ήταν αθέατες. Σε κάποια σημεία, αν τεντώσεις όσο παίρνει το χέρι σου, θʼ αγγίξεις το υπόστεγο του σταθμού και των διπλανών κτιρίων. Η οροφή έχει γεμίσει απʼ άκρη σʼ άκρη, απλώνουμε τα πόδια μας κι από τους αστραγάλους και πιο κάτω περισσεύουμε στον αέρα. Προστατευτικό στηθαίο δεν υπάρχει, εννοείται, πού τέτοιες πολυτέλειες. Μια παρέα Γάλλων πλησιάζει, σπρώχνοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι. Είναι ένα νέο παιδί, καμιά εικοσιπενταριά χρόνων. Περιμένω να τον δω να μπαίνει στο βαγόνι, όπως κάνουνε οι ντόπιοι που μας κοιτάνε χασκογελώντας, μα μένω εμβρόντητη. Οι φίλοι του τον σηκώνουνε στα χέρια και πολύ προσεκτικά, πολύ τρυφερά, τον ανεβάζουνε στην οροφή μαζί μας…Το παλικάρι λάμπει ολόκληρο, τέτοιο χαμόγελο ευτυχίας σπάνια να δεις. Βουρκώνω…
Κοντά μια ώρα κρατάει το φόρτωμα. Η πιτσιρικαρία της περιοχής στα ένδοξά της, τα μελαψά αγοράκια, είναι δεν είναι δέκα χρόνων, αναρριχώνται από παντού για να πουλήσουνε στους ξένους την πραμάτεια τους. Στο τέλος σκαρφαλώνει κι ο εισπράκτορας παύλα ελεγκτής. Μας ελέγχει τα εισιτήρια, κι είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε.
Τι συναίσθημα κι αυτό! Η αμαξοστοιχία ξεκινάει, μʼ εμάς στο ύψος του πρώτου ορόφου. Περνάμε σε ελάχιστη απόσταση από τα κτίρια και ρίχνουμε κλεφτές ματιές απʼ τα παράθυρα. Βγαίνουμε απʼ την πόλη και η κατάβαση αρχίζει.
Η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε λέγεται ʽNariz del Diabloʼ, τουτέστιν, ʽμύτη του διαβόλουʼ. Φανταστείτε μια μύτη. Τεράστια, όμως, μυτόγκα, κάθετη και αδιάβατη στις δυο πλευρές, ύψους 300 μέτρων, όλο πέτρα και χαράδρες. Αυτή τη μύτη πάμε να διασχίσουμε, κι αυτή ήταν που στάθηκε το μεγαλύτερο εμπόδιο στην κατασκευή του έργου. Διασχίζουμε φαράγγια, πάμε παράλληλα με ένα ποτάμι, ανεβαίνουμε, κατεβαίνουμε, σύρριζα στο γκρεμό και με τους αστραγάλους ακόμα έξω από το τρένο. Το ύψος φοβήσιμο, οι στενές ράγες ακόμα περισσότερο. Τόσο απότομες είναι οι πλαγιές, που δεν υπάρχει χώρος για στροφές. Το τρένο κατεβαίνει με αλλεπάλληλα ζιγκζάγκ, ωωωωπ, κατηφορίζουμε προς τα δεξιά, φτάνουμε στο τέρμα, κι απλά, ωωωωπππ, κυλάμε προς τα αριστερά, και πάει λέγοντας. Απλή μέθοδος, απλούστατη, το αυγό του Κολόμβου, κι έτσι, ντερέτσα-εσκιέρδα γι ακόμα μια φορά, κατεβαίνουμε τη μύτη ως την πεδιάδα.
Πάνω που ανασαίνουμε, νέες περιπέτειες. Βλέπω τον εισπράκτορα που κάθεται και χαζολογάει μαζί μας, να πιάνει το κόκκινο φουλάρι που έχει περασμένο στο λαιμό και να το ανεβάζει ως τα μάτια του, σκεπάζοντας μύτη και στόμα. ʽΏπα, η μεγάλη ληστεία του τρένουʼ, λέω μέσα μου, και φαντάζομαι από τώρα τις εκφράσεις των δικών μας όταν οι εκουδοριανοί απαγωγείς τους τηλεφωνήσουνε για λύτρα. Μπα, άλλο είναι το σενάριο, το διαπιστώνουμε λίγα δευτερόλεπτα πριν το τρένο χωθεί με τη μύτη στο πρώτο τούνελ…Έχω την εντύπωση πως το ύψος του φτάνει δε φτάνει για έναν άνθρωπο καθιστό, αλλά δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ παραπέρα. Από ένστικτο σκύβουμε όλοι μπροστά, το πηγούνι του ενός πάνω στην πλάτη του άλλου, και κλείνουμε τα μάτια. Μα όχι και τη μύτη. Ένας καπνός ντουμάνι μας πνίγει για λίγο και με αναγκάζει να χωθώ μέσα στη μπλούζα μου. Α, γι αυτό, λοιπόν, ο πονηρός εισπράκτορας, μονολογώ, και η δεύτερη σήραγγα με βρίσκει καλύτερα προετοιμασμένη.
Το ταξίδι κυλάει ομαλά, χωρίς εκτροχιασμούς ή άλλα. Διασχίζουμε ένα χωριουδάκι, το Σιμπάμπε, οι γυναίκες, με φαρδιές φούστες, στιβάλια και καπέλα αλά Βολιβία, μας χαζεύουν από κάτω, τα παιδιά μας χαιρετάνε. Αφήνουμε πίσω μας το χωριό. Έχω πάρει το κολάι και κορδώνομαι, και τα κορδώματα στοιχίζουν…Χαζεύω, φωτογραφίζω, χαλαρώνω, κι είδηση δεν παίρνω πως όλοι πριν από μένα σκύβουνε ή κάνουν πίσω…Η καλαμιά απλώνεται να χαστουκίσει τους είκοσι τριάντα πρώτους, μα αυτοί έχουν πάρει τα μέτρα τους και την αποφεύγουν. Εγώ δεν τα έχω πάρει, χαζεύω, το είπαμε, και το ύπουλο φυτό σκάει κατευθείαν στο μάγουλό μου και βία έναν πόντο κάτω από το δεξί μου μάτι…Βλέπω τον ουρανό σφοντύλι, δεν καταλαβαίνω τι έχει γίνει, βάζω το χέρι μου στο μάτι μου και το βγάζω ματωμένο. Η πληγή δεν είναι μεγάλη αλλά κάποιο αγγείο έχει σπάσει, δεν εξηγείται πως μουσκεύω τόσα χαρτομάντιλα. Θα γυρίσω σημαδεμένη, σκέφτομαι, και ταμπονάρω το τραύμα. Κατά καλή μου τύχη, η επόμενη στάση δεν αργεί. Φτάνουμε στη Χουίγρα και σπεύδουμε να αποβιβαστούμε, ένα χωριό ο θεός να το κάνει, στη μέση του πουθενά, μα εδώ είναι που για δεύτερη φορά τάζω να ανάψω μια λαμπάδα στον άγιο προστάτη των ταξιδιωτών, δεν εξηγείται πώς, σε ένα χωριό όλο μιζέρια και χαμόσπιτα, το πρώτο πράγμα που αντικρίζω, τραυματίας, κατεβαίνοντας από το τρένο, να είναι ένα…φαρμακείο… Μπαίνουμε μέσα κι ο καλός ο άνθρωπος, που λέξη δε μιλάει αγγλικά, με αναλαμβάνει. Καθαρίζει την πληγή, την απολυμαίνει, την επιδένει κι ούτε που θέλει να πάρει λεφτά, με το στανιό του βάζουμε μερικά χαρτονομίσματα στο χέρι. Για τις επόμενες μέρες η αφεντιά μου θα τριγυρίζει στο Εκουαδόρ μπανταρισμένη με επιδέσμους, αλλά σημάδι δε θα μείνει ούτε στο ελάχιστο.
Ώρα να ηρεμήσουμε, να τσιμπήσουμε και κάτι. Ενημερωνόμαστε πως φαγητό θα βρούμε στο Οτέλ Πριμαβέρα, στο τέρμα της ανηφόρας είναι, ας ανηφορίσουμε λοιπόν. Θαύμα υπʼ αριθμόν δύο, το Πριμαβέρα διαθέτει έναν κήπο ωραιότατο με χορτάρι, ψηλά δέντρα, δυο τρία τραπεζάκια με λευκό τραπεζομάντιλο και θέα στο φαράγγι. Τρώμε, ευφραινόμαστε, ώρα να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε, τώρα που τα σχέδια έχουν αλλάξει. Αρχικός προορισμός ήταν η όμορφη Κουένκα, αλλά μαθαίνουμε πως οι indigenas, που για κάτι διαμαρτύρονται, έχουν κλείσει το δρόμο. Δεν πειράζει, έτσι όπως τα ʽφεραν η τύχη και η καλαμιά τα πράγματα, ας πάρουμε λεωφορείο για τα παράλια. Στο Γκουαγιακίλ, μας λέει ένας εγγλέζος που μας πιάνει την κουβέντα, ήμουνα πριν από λίγο. Αν ψάχνετε ξενοδοχείο value for money, μην παραλείψετε να κλείσετε στο Mετροπόλιταν. Ωραία, λέμε εμείς, εκεί θα πάμε, άντε να δούμε τώρα τι ώρα έχει λεωφορείο από τη Χουίγρα για Γκουαγιακίλ.
Τι να πει κανείς για την επόμενη διαδρομή;…το λεωφορείο φίσκα, δεν πειράζει, λέμε οι έμπειροι, αφού ταξιδέψαμε πάνω σε τρένο, δεν κάνουμε το ίδιο και με το λεωφορείο; Και ανεβαίνουμε στην οροφή….Εμείς και πέντε έξι ξένοι, μαζί και μια κοπέλα από το Ισραήλ, που τριγυρίζει στη λατινική Αμερική για μήνες, εντελώς μόνη. Για δεύτερη φορά η ίδια σκηνή, ο εισπράκτορας που ανεβαίνει απʼ τη σκάλα να μας κόψει εισιτήριο. Και ξεκινάμε…Να σημειώσω εδώ πως, εκτός από τους ανθρώπους, η οροφή του λεωφορείου είναι γεμάτη πράγματα και σάκους, σε ένα σημείο, μάλιστα, όχι πολύ μακριά μας, υπάρχει ένα καδρόνι με καμιά δεκαριά μυτερά καρφιά που προεξέχουν σʼ όλο του το μήκος. Κι ακολουθεί μια θεότρελη διαδρομή πέντε ωρών μες στα βουνά. Δε θα αποπειραθώ καν να κάνω περιγραφή….Όποιος έχει δει ταινίες με τρελά λεωφορεία στις πλαγιές της Κολομβίας, ας πούμε, θα καταλάβει. Το λεωφορείο ανεβοκατεβαίνει πλαγιές με όσα όσα, περνάει ανάμεσα από παράγκες, φρένο δε θα πρέπει να υπάρχει γιατί δε χρησιμοποιείται ποτέ, κάποια στιγμή πατάμε και έναν σκύλο αφού ο οδηγός ούτε που το διανοείται να φρενάρει, απλά συνεχίζει καταπάνω στο δύστυχο το ζωντανό…Έχει πιάσει κρύο τσουχτερό και μια ελαφριά ομίχλη. Τουρτουρίζω αλλά πού να σκεφτώ να ανοίξω σακίδιο. Καθόμαστε πλάτη με πλάτη με τον Σ., εκείνος κοιτάζει μπροστά, εγώ πίσω. Κάθε λίγο και λιγάκι, σε ελάχιστο ύψος από την οροφή του λεωφορείου, περνάνε σωλήνες ή κλαδιά, πολύ πιο επικίνδυνα από τις καλαμιές του τρένου. Ο Σ. τα βλέπει πρώτος, εγώ δε μπορώ, ʽόποτε σου σφίγγω το χέριʼ, μου λέει, ʽθα πέφτεις μπρούμυτα, χωρίς να το σκέφτεσαι και χωρίς να ρωτάςʼ. Αυτό κάνω, πέφτω μπρούμυτα κάθε λίγο και λιγάκι, τα αντικείμενα περνάνε σύρριζα πάνω από το κεφάλι μου, αλλά γλιτώνω από τα χειρότερα…
Εν πάση περιπτώσει, φτάνουμε στο Γκουαγιακίλ. Μια σύγχρονη, άσχημη πόλη (ή, τουλάχιστον, αυτή την εντύπωση έχουμε μες στο σούρουπο, και ο καιρός δε φτάνει για την αλλάξουμε), που δε μας τραβάει. Από το σταθμό των λεωφορείων παίρνουμε ταξί για το Μετροπόλιταν. Κάπου εδώ μετανιώνω που δεν το τράβηξα σε βίντεο. Ένα όχημα που στοίχημα θα ʽβαζες πως είναι αδύνατο να πάρει μπροστά, με πόρτες κακοχυμένες που δεν κλείνουνε, κατάφορτο από χαϊμαλιά, το δε κάθισμα του οδηγού σιδερένιο με πλεχτές, πλαστικές λωρίδες, πώς είναι τα καθίσματα στα καλοκαιρινά σινεμά; Ε, ακριβώς τέτοιο! Όσο για την οδήγηση, ένας εφιάλτης! Το ταξί να διασχίζει ολοταχώς (όσο γίνεται αυτό) τις λεωφόρους, ενώ από κάθε ένα κάθετο στενό να ξεπετάγονται επίσης ολοταχώς οχήματα με οδηγούς που δεν τους περνάει καν απʼ το μυαλό καν να ελέγξουν αν έρχεται ή όχι κάποιος. Ο δικός μας ταξιτζής έχει ανοιχτό το παράθυρο και λούζει με διάφορα κοσμητικά επίθετα τους αντερχόμενους αποφεύγοντας στο εκατοστό την πλαγιομετωπική, εμείς κάνουμε το σταυρό μας, άγιο έχουμε ακόμα μια φορά, χωρίς να τρακάρουμε φτάνουμε στο Μετροπόλιταν.
Που το βρίσκουμε κλειστό. Την κεντρική είσοδο, δηλαδή. Ρωτάμε και μας μπάζουνε από το πλάι, κατεβαίνουμε μια ράμπα, μπαίνουμε σε κάτι που μοιάζει με υπόγειο και ανεβαίνουμε με το εσωτερικό ασανσέρ. Θα ʽπρεπε να ʽχουμε καταλάβει από πριν τι σόι βαρύτητα έχει μια σύσταση που προέρχεται από εγγλέζο, αλλά δεν το σκεφτήκαμε και τώρα να ʽμαστε, σε ένα τρισάθλιο, μελαγχολικό, πολυκαιρισμένο, ξεπεσμένο και με τελείως (μα τελείως!) αρνητική αύρα ξενοδοχείο, που μας γεννάει ένα είδος μεταφυσικής ή υπερφυσικής ανησυχίας…Ψηλά ταβάνια, σκουριασμένες, σιδερένιες μπανιέρες με λιονταρίσια πόδια, μια ατέλειωτη σειρά από μυρμήγκια που βαδίζουν στοιχισμένα από το κομοδίνο ως το παράθυρο, διάδρομοι με μισόκλειστες πόρτες που όταν ανοίγουν βγάζουν σε κακοφωτισμένα, χαμηλοτάβανα δωματιάκια. Όχι επικίνδυνο, καμία σχέση μʼ αυτό, αλλά…περίεργο…αλλόκοτο…σαν ʽτρύπαʼ που σε βγάζει σε άλλη διάσταση… Φανταστείτε την αίσθηση που έχετε όταν βλέπετε θρίλερ, λίγο πριν την σκηνή όπου ξέρετε από πριν πως θα τρομάξετε. Δε μπορώ να το περιγράψω παραπάνω. Μετά από μια σύντομη βόλτα στη Μαλεκόν και μια βιαστική επίσκεψη στο τοπικό Pizza Hut, επιστρέφουμε σέρνοντας στο Μετροπόλιταν, για να κάνουμε έναν ανήσυχο ύπνο και να ονειρευτούμε κι οι δυο, πολύ ζωντανά, πως μας έχουν απαγάγει εξωγήινοι…
Attachments
Last edited:
