Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.119
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
Βενετίας ... συνέχεια...
Στη Βενετία εμείς οι ενήλικες της παρέας έχουμε έρθει στο παρελθόν πολλές φορές. Στην τωρινή εκδρομή την έβαλα στο πρόγραμμα για να την δουν τα παιδιά μας, αλλά και επειδή….τη λατρεύω.
Τη Βενετία την έχουμε δει με ήλιο, με συννεφιά, με καταιγίδα, έχουμε δει το καρναβάλι της και τη regatta storica της, την έχουμε περπατήσει πολύ, έχουμε επισκεφτεί τα μουσεία της, έχουμε διασχίσει το μεγάλο κανάλι και τη λιμνοθάλασσα της με βαπορέτο, έχουμε πάει στο Μουράνο, έχουμε βολτάρει στην αμμουδιά του Lido, έχουμε συγκινηθεί ακούγοντας τις μουσικές της πλατείας της και βλέποντας την ομορφιά της. Στη σημερινή μας βόλτα, το σενάριο ήταν να περπατήσουμε χαλαρά και να τη χαρούμε. Είχα όμως στο μυαλό μου να δούμε και δυο τρία πράγματα (που τουλάχιστον εγώ δεν είχα ξαναδεί). Αυτά ήταν να δούμε ένα από τα πολύ χαρακτηριστικά palazzo της Βενετίας (το παλάτι Ca’doro), να μπούμε σε γόνδολα-traghetto δηλ. να περάσουμε κάθετα το μεγάλο κανάλι με γόνδολα – ταξί και να ανεβούμε στην ταράτσα του εμπορικού κέντρου Fondaco Dei Tedeschi, για να δούμε τη θέα του Μεγάλου Καναλιού από ψηλά. Ναυάγησαν και τα … τρία. Το traghetto δεν το προλάβαμε, ούτε και το παλάτι που ήταν από την απέναντι μεριά του traghetto και η ταράτσα (παρόλο που είχα προνοήσει να κλείσω θέσεις) δεν άνοιξε λόγω βροχής. (κλαψ…).
Αφήσαμε το garage του San Marco “κόβοντας δρόμο” μέσα από τους κήπους με το ελληνικό όνομα: Papadopoli gardini. Πρόκειται για 2 στρέμματα πράσινου ανάμεσα στα κανάλια, που κάποτε ανήκαν σε έναν Κερκυραίο ονόματι Παπαδόπουλο.
Πρώτη μας στάση ήταν για πίτσα από μαγαζί δίπλα στην πολύ γνώριμή μας από άλλη φορά Scuola di san Rocco. Η αλήθεια είναι ότι εγώ παρήγγειλα την πίτσα (στους υπόλοιπους) και έφυγα τρέχοντας για να προλάβω ανοιχτή την Santa Maria Gloriosa dei Frari, που δεν είχα ξαναπάει για να δω και λίγο Tiziano, γιατί αυτό το ταξίδι δεν είχε καθόλου τέχνη και έπρεπε να φέρω λίγο την ισορροπία…..
Η βασιλική Santa Maria Gloriosa dei Frari Βρίσκεται στο Campo dei Frari, και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η επιβλητική αυτή εκκλησία είναι χτισμένη στο γοτθικό στυλ της Ιταλίας, έχει το δεύτερο ψηλότερο campanile στην πόλη μετά το San Marco και όπως πολλές βενετσιάνικες εκκλησίες το εξωτερικό της είναι μάλλον απλό. Το εσωτερικό της όμως στεγάζει μια μεγάλη συλλογή από βενετσιάνικους πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά, καθώς και τάφους πολλών διάσημων προσωπικοτήτων (επίσκοποι, δόγηδες και άλλοι επιφανείς άνδρες της Βενετίας). Ανάμεσα στους πίνακες βρίσκονται και δύο αριστουργηματικοί, του σημαντικότερου μέλους της βενετσιάνικης σχολής του 16ου αι., του Τιτσιάνο, “The Assumption” (Η Κοίμηση της Θεοτόκου) και η -“Madonna di ca Pesaro”. Ο πρώτος (ένας πίνακας 7x4), βρίσκεται πάνω από την Αγία τράπεζα και παραγγέλθηκε στον Tiziano ειδικά για εδώ.
Μπαίνοντας φουριόζα στην εκκλησία και γεμάτη χαρά που τη βρήκα ανοιχτή (στις 5:30 υποτίθεται ότι έκλεινε και ήταν ήδη 6:00) είδα αμέσως τον τάφο του γλύπτη Antonio Canova. Δίπλα σε αυτόν βρισκόταν και ο επιβλητικότερος τάφος του Τιτσιάνο. Έτσι όπως μπήκα βιαστικά δεν πρόσεξα αν επιτρέπονται οι φωτογραφίες, οπότε γυρνάω πίσω για να ρωτήσω. Δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά βήματα, γιατί ο φύλακας-νεοκόρος ήταν κοντά μου, οπότε κάνοντάς του νόημα δείχνοντάς του τη μηχανή μου… έλαβα σύντομα ένα καταφατικό νεύμα, οπότε προχώρησα ακάθεκτη και “τράβηξα” τα πάντα με και χωρίς φλας. Όχι ότι θα με εμπόδιζε και πολύ η απαγόρευση, απλά τώρα έπαιρνα πιο άνετα πλάνα και χωρίς τύψεις.
Αποθανάτισα λοιπόν και τους δύο πίνακες του Τιτσιάνο και έφυγα ευχαριστημένη.
“The Assumption” του Τιτσιάνο...
και η “Madonna di ca Pesaro”
Στον τάφο του Τιτσιάνο υπάρχει ένα γλυπτό με κεντρική μορφή τον ίδιο τον Τιτσιάνο και δεξιά του και αριστερά του παριστάνονται η Παγκόσμια φύση και το τζίνι της γνώσης.
Βγαίνοντας από την εκκλησία πρόσεξα στην είσοδο το σήμα της απαγόρευσης λήψης φωτογραφιών. Περίεργο που εμένα μου επέτρεψαν να φωτογραφήσω! Μπορεί να οφείλεται στο Βενετσιάνικο “αέρα” μου…
Στην έξοδο συναντήθηκα με τους υπόλοιπους, οι οποίοι μόλις είχαν φάει την πίτσα τους. Μου παρέδωσαν και μένα την παραγγελία μου και αφού η εκκλησία τελικά δεν είχε και εισιτήριο (ενώ το διαδίκτυο έλεγε ότι είχε 3€) μπήκαν και εκείνοι μέσα στην εκκλησία για να τη δουν. Εγώ με την κόρη μου και υπό έντονη βροχόπτωση, που είχε στο μεταξύ ξεσπάσει, μείναμε στο υπόστεγο της εισόδου προσπαθώντας να φάμε την πίτσα μας κάτω από μιαν ομπρέλα, που πολύ δυσκολευόμουν να κρατήσω από τον αέρα στριμωγμένες μαζί με ένα άλλο ζευγάρι, που βρήκαν και εκείνοι καταφύγιο εκεί.
Για να μην την πάθουμε όπως στις λίμνες Plitvice, το επόμενό μας μέλημα εδώ ήταν να πάμε να πάρουμε δύο ωραιότατες και τεράστιες ομπρέλες. Από αυτές που χωράει «στρατός» από κάτω, αλλά είναι και λίγο βαριές. Επισκεφτήκαμε το μαγαζί που είναι απέναντι από την Santa Maria dei Frari για να πάρουμε για σουβενίρ … ομπρέλες από τη Βενετία. Λέω ότι είναι σουβενίρ γιατί δεν πολυβλέπω να τις χρησιμοποιώ ξανά. Δεν πειράζει όμως …γιατί θα τις χρησιμοποιώ … στα ταξίδια μου!
Στη συνέχεια η έντονη βροχή ξανάγινε …shower και εμείς προχωρήσαμε με κατεύθυνση την αγορά του Rialto. Κάναμε όμως μια μικρή παράκαμψη στο δρόμο για να “πετύχουμε” την Chiesa Retoriale di San Polo, η οποία γνώριζα πολύ καλά ότι είχε δύο πίνακες του Tintoretto, του άλλου “παιδιού” της Βενετίας. Προφανώς και είχε κλείσει τέτοια ώρα και μέχρι εδώ κράτησε και η τύχη μου ως αναφορά την τέχνη. Όχι τίποτα άλλο, αλλά πήγε “τζάμπα” η προετοιμασία που είχα κάνει για εκκλησιές της Βενετίας.
Στην αγορά του Rialto τα αγόρια μου αναγνώρισαν την …ταράτσα απ’ όπου πηδούσε ο Johnny Depp στην ταινία «ο τουρίστας» , (ουπς! δεν είχε πολλά film locations αυτό το ταξίδι…). Μετά εγώ επιχείρησα με νοήματα να πείσω την απέναντι γόνδολα να έρθει να μας πάρει, η οποία προφανώς (μετά τις 7:00 και με βροχή) με αγνόησε παντελώς, οπότε για να περάσουμε απέναντι αναγκαστήκαμε να διασχίσουμε την αγορά του Rialto και να φτάσουμε ως τη γέφυρα του Rialto, την οποία και περάσαμε για να “σκάσουμε” ακριβώς στην είσοδο του εμπορικού κέντρου Fondaco Dei Tedeschi.
Η αγορά του Ριάλτο...
Και οι γόνδολες απέναντι του traghetto... και το παλάτι Ca 'doro αριστερά... που ΔΕΝ πήγαμε...
Η περίφημη γέφυρα ... όπως φαίνεται από την είσοδο του Fondaco Dei Tedeschi...
Παρόλη την ενημέρωση που είχαμε στο ισόγειο ότι η ταράτσα είναι κλειστή, εμείς καταφέραμε να ανεβούμε σε αυτήν, με το υψοφοβικό ασανσέρ της. Επιστράτευσα ότι αέρα Βενετσιάνικο είχα μαζέψει και από τις προηγούμενες επισκέψεις μου και με την κράτηση στα χέρια μου επιχείρησα να βγω στο terrace. Τον “αέρα” μου τον αγνόησε όμως παντελώς ο φύλακας στην είσοδο, ο οποίος μου είπε ότι πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι … ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ!
Πω…πω!! Ούτε traghetto, ούτε παλάτι, ούτε Tedeschi. Τώρα θα αναγκαστούμε να ξαναέρθουμε Βενετία…..δήλωσα στον άνδρα μου!
Τουλάχιστον είδαμε το εμπορικό κέντρο εσωτερικά. Είναι ένα καταπληκτικό κτήριο, το οποίο είναι ολοφάνερο ότι είναι ένα πρώην παλάτι. Και δεν το λέω για να παρηγορηθώ (ότι είδα και ένα παλάτι) … γιατί είδα...ένα παλάτι!
...για του λόγου το αληθές…
Τώρα πια ότι ήταν ….να προλάβουμε στο “χαλαρό” σημερινό μας πρόγραμμα…δεν το προλάβαμε, οπότε έφτασε η ώρα για φαγητό. Προχωρήσαμε λοιπόν με κατεύθυνση προς τις … φρέσκιες μακαρονάδες του Dal Moro’s, όπου και εκεί “φάγαμε πόρτα”…. Ήταν κλειστό! Αν είναι δυνατόν! Τίποτα δεν μας “έκατσε” πια;
Απέναντι όμως από το διάσημο Moro’s υπήρχε ένα άλλο Ristorante.
Τελικά φάγαμε μακαρονάδες σε χωνί από το Ristorante “Da Stefano”, οι οποίες ήταν καταπληκτικές (ειδικά η pesto) και αφού καρδαμώσαμε πήγαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου και χαζέψαμε για τις επόμενες ώρες.
Είχε πια σουρουπώσει και η πλατεία δεν είχε τον κόσμο της ημέρας. Ήταν και η βροχή…
Έχω ξαναβρεθεί βράδυ στην πλατεία του Αγίου Μάρκου της Βενετίας. Την ημέρα είναι υπέροχα. Το βράδυ όμως είναι… μ α γ ι κ ά.
Περπατήσαμε σε όλη την πλατεία πάνω κάτω, κάτω από τις καμάρες της, κάτω από το campanile και μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Κατά τη διάρκεια του χαζέματος – χαλαρώματος – βόλτας στην πλατεία, απολαμβάναμε παράλληλα και τις μουσικές της. Μουσικές που ακούγονταν από τα καφέ της πλατείας. Από τις ορχήστρες του Quardi και του Florian ακούγονταν διάσημες ιταλικές και αγαπημένες μελωδίες, από “Con Τe Partiro” μέχρι και “Caruso”…
Η Βενετία τη νύχτα … αποτελεί ένα άλλο … διαφορετικό ταξίδι!!!
Μπήκαμε και σε ένα μαγαζί και ψωνίσαμε κοσμήματα από Μουράνο. Και επειδή πολύ μας άρεσε … ξαναμπήκαμε στο ίδιο μαγαζί για να πάρουμε και άλλα. Και μετά θυμηθήκαμε και κάτι μικροδωράκια που θέλαμε και … ξαναμπήκαμε. Από τις πολλές φορές που μπήκαμε, στο τέλος κάναμε και γνωριμία με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήξερε και δυο τρεις λέξεις ελληνικές, που τις είχε μάθει από τη … γυναίκα του που ήταν … Θεσσαλονικιά! Η «κακομοίρα»…. παντρεύτηκε Ιταλό και …. ξενιτεύτηκε! Τώρα είναι αναγκασμένη να ζει στη … Βενετία…για χάρη του…
Ξεφύγαμε για λίγο από την πλατεία προκειμένου να περπατήσουμε λίγο παραλιακά και να δούμε την ιστορική γέφυρα των στεναγμών αλλά και το ξενοδοχείο Danielli.
Το Danieli είναι το ξενοδοχείο που «έπαιξε» στην ταινία: «ο Τουρίστας», το οποίο μέσα είναι αρχιτεκτονικό αριστούργημα.
Είχαν αλλάξει πολλά από την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα (το ’12). Τότε θυμάμαι είχα μπει με μεγάλη άνεση μέσα, είχα περιεργαστεί το lobby και είχα κατέβει την περιβόητη σκάλα σαν μιαν άλλη Jolie. Τώρα είχαν βάλει όρια. Ένα σχοινί οριοθετούσε μέχρι ποιο σημείο επιτρεπόταν να προχωρήσεις για να δεις αυτό το «μουσείο». Φαντάζομαι πόσος κόσμος θα έκανε το ίδιο με μας….
Βγαίνοντας από το Danieli...η οπτική της Santa Maria della Salute που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του Μεγάλου Καναλιού είναι ... απλά εκπληκτική.
Επιστρέψαμε στην πλατεία. Σειρά είχε τώρα η Βενετσιάνικη μάσκα. Ψάξαμε και σε δυο τρία μαγαζιά να βρούμε και την ιδανική βενετσιάνικη μάσκα, που ήθελε ο μεγάλος μας. Έπρεπε να είναι στα χρώματα της Βενετίας και με γαμψή μεγάλη μύτη….! Τη βρήκαμε ευτυχώς….
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας τρώγοντας και παγωτά στο χέρι, τα οποία πήραμε από τρεις διαφορετικές gelateria. Όποια μας ΅γυάλιζε΅ , από αυτήν παίρναμε και παγωτό! Μόνο που μας ¨γυάλιζαν¨ πολλές. Και αυτή η πλατεία!!! Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε! Οι μουσικές … σε παρέσερναν έως και να χορέψεις στο κέντρο της βρεγμένης πλατείας, "του ομορφότερου σαλονιού της Ευρώπης", όπως λέγεται.
Μα! όσες φορές και να βρεθώ εδώ…. δεν χορταίνει το μάτι….
Η Βενετία τη νύχτα … αποτελεί ένα άλλο … διαφορετικό ταξίδι!!!
Κατά τις 10:30 πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Άδειοι δρόμοι. Βενετία … βράδυ με ψιλόβροχο και περπατούσαμε μόνοι μας. Άλλη αίσθηση…..
Είναι τόσο ευχάριστο να περπατάς στα στενά της Βενετίας Σε γειτονιές μακριά από τη San Marco, η περιπλάνηση στα στενά σε πάει χρόνια πίσω. Νομίζεις ότι έχεις ταξιδέψει στο παρελθόν και όπου να’ ναι θα δεις τον Καζανόβα στη γωνία.
Έξω από τη βιτρίνα της Prada κάναμε μια μικρή στάση για να παίξει ο “μικρός” μας. Ήθελε να κάνει μονόζυγο…Πολύ σουρεάλ μου φάνηκε η σκηνή…
Συνεχίσαμε επιλέγοντας τη γέφυρα της Accademia για να περάσουμε στην απέναντι πλευρά του μεγάλου καναλιού.
Είχα στο μυαλό μου να περάσουμε και από ένα άλλο film location, αγαπημένο των παιδιών. Και αυτό δεν ήταν άλλο από την εκκλησία του Αγίου Βαρνάβα. Πρόκειται για την εκκλησία που ο Χάρισον Φορντ ως Indiana Jones ανακάλυψε τον τάφο ενός ιππότη και το μυστικό του χαμένου δισκοπότηρου στην ΅Τελευταία σταυροφορία΅ . Όσο και αν ψάξαμε στην πλατεία του Αγίου Βαρνάβα να βρούμε τον υπόνομο απ’ τον οποίο βγήκε κυνηγημένος…o Indi δεν τον … βρήκαμε.
Οι φωτογραφίες στο σημείο βγήκαν πολύ σκοτεινές, οπότε δεν μπορώ να μην παραθέσω τις αντίστοιχες από προηγούμενο ταξίδι μου, γιατί εκτός των παραπάνω, η πλατεία αυτή είναι και πολύ πολύ όμορφη.
Στο δρόμο για το parking πέφτανε στοιχήματα μεταξύ μας, για το πόσο θα πληρώσουμε στην πιο τουριστική πόλη (της Ευρώπης τουλάχιστον). Για 5 ώρες παρκάρισμα άλλος έλεγε 15€, άλλος έλεγε 30€. Τελικά πληρώσαμε 21€. (ενημερωτικά: πληρώσαμε μισή τιμή απ’ ότι αν είχαμε παρκάρει πριν από τις 5:00 το απόγευμα).
Φτάσαμε στο δωμάτιό μας κατά τις 11:30. Ελλείψη κουζίνας σήμερα δεν θα μαγείρευα. Άλλωστε μπροστά στην πίτσα, τις μακαρονάδες και παγωτά που φάγαμε στη Βενετία, οτιδήποτε δικό μου θα ωχριούσε.
Παρόλο που σήμερα είχαμε περπατήσει αρκετά (πολύ περισσότερο απ’ ότι στο Μόναχο), δεν κουραστήκαμε καθόλου.
Η διαδρομή που κάναμε ήταν η:
Ακόμα και αυτή τη βροχερή ημέρα, ακόμα και με πρόγραμμα που "απέτυχε", … αυτή η βόλτα στη Βενετία ήταν από τις ωραιότερες του ταξιδιού μας.
Κοιμηθήκαμε γλυκά.
Στη Βενετία εμείς οι ενήλικες της παρέας έχουμε έρθει στο παρελθόν πολλές φορές. Στην τωρινή εκδρομή την έβαλα στο πρόγραμμα για να την δουν τα παιδιά μας, αλλά και επειδή….τη λατρεύω.
Τη Βενετία την έχουμε δει με ήλιο, με συννεφιά, με καταιγίδα, έχουμε δει το καρναβάλι της και τη regatta storica της, την έχουμε περπατήσει πολύ, έχουμε επισκεφτεί τα μουσεία της, έχουμε διασχίσει το μεγάλο κανάλι και τη λιμνοθάλασσα της με βαπορέτο, έχουμε πάει στο Μουράνο, έχουμε βολτάρει στην αμμουδιά του Lido, έχουμε συγκινηθεί ακούγοντας τις μουσικές της πλατείας της και βλέποντας την ομορφιά της. Στη σημερινή μας βόλτα, το σενάριο ήταν να περπατήσουμε χαλαρά και να τη χαρούμε. Είχα όμως στο μυαλό μου να δούμε και δυο τρία πράγματα (που τουλάχιστον εγώ δεν είχα ξαναδεί). Αυτά ήταν να δούμε ένα από τα πολύ χαρακτηριστικά palazzo της Βενετίας (το παλάτι Ca’doro), να μπούμε σε γόνδολα-traghetto δηλ. να περάσουμε κάθετα το μεγάλο κανάλι με γόνδολα – ταξί και να ανεβούμε στην ταράτσα του εμπορικού κέντρου Fondaco Dei Tedeschi, για να δούμε τη θέα του Μεγάλου Καναλιού από ψηλά. Ναυάγησαν και τα … τρία. Το traghetto δεν το προλάβαμε, ούτε και το παλάτι που ήταν από την απέναντι μεριά του traghetto και η ταράτσα (παρόλο που είχα προνοήσει να κλείσω θέσεις) δεν άνοιξε λόγω βροχής. (κλαψ…).
Αφήσαμε το garage του San Marco “κόβοντας δρόμο” μέσα από τους κήπους με το ελληνικό όνομα: Papadopoli gardini. Πρόκειται για 2 στρέμματα πράσινου ανάμεσα στα κανάλια, που κάποτε ανήκαν σε έναν Κερκυραίο ονόματι Παπαδόπουλο.
Πρώτη μας στάση ήταν για πίτσα από μαγαζί δίπλα στην πολύ γνώριμή μας από άλλη φορά Scuola di san Rocco. Η αλήθεια είναι ότι εγώ παρήγγειλα την πίτσα (στους υπόλοιπους) και έφυγα τρέχοντας για να προλάβω ανοιχτή την Santa Maria Gloriosa dei Frari, που δεν είχα ξαναπάει για να δω και λίγο Tiziano, γιατί αυτό το ταξίδι δεν είχε καθόλου τέχνη και έπρεπε να φέρω λίγο την ισορροπία…..
Η βασιλική Santa Maria Gloriosa dei Frari Βρίσκεται στο Campo dei Frari, και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η επιβλητική αυτή εκκλησία είναι χτισμένη στο γοτθικό στυλ της Ιταλίας, έχει το δεύτερο ψηλότερο campanile στην πόλη μετά το San Marco και όπως πολλές βενετσιάνικες εκκλησίες το εξωτερικό της είναι μάλλον απλό. Το εσωτερικό της όμως στεγάζει μια μεγάλη συλλογή από βενετσιάνικους πίνακες ζωγραφικής και γλυπτά, καθώς και τάφους πολλών διάσημων προσωπικοτήτων (επίσκοποι, δόγηδες και άλλοι επιφανείς άνδρες της Βενετίας). Ανάμεσα στους πίνακες βρίσκονται και δύο αριστουργηματικοί, του σημαντικότερου μέλους της βενετσιάνικης σχολής του 16ου αι., του Τιτσιάνο, “The Assumption” (Η Κοίμηση της Θεοτόκου) και η -“Madonna di ca Pesaro”. Ο πρώτος (ένας πίνακας 7x4), βρίσκεται πάνω από την Αγία τράπεζα και παραγγέλθηκε στον Tiziano ειδικά για εδώ.
Μπαίνοντας φουριόζα στην εκκλησία και γεμάτη χαρά που τη βρήκα ανοιχτή (στις 5:30 υποτίθεται ότι έκλεινε και ήταν ήδη 6:00) είδα αμέσως τον τάφο του γλύπτη Antonio Canova. Δίπλα σε αυτόν βρισκόταν και ο επιβλητικότερος τάφος του Τιτσιάνο. Έτσι όπως μπήκα βιαστικά δεν πρόσεξα αν επιτρέπονται οι φωτογραφίες, οπότε γυρνάω πίσω για να ρωτήσω. Δεν χρειάστηκε να κάνω πολλά βήματα, γιατί ο φύλακας-νεοκόρος ήταν κοντά μου, οπότε κάνοντάς του νόημα δείχνοντάς του τη μηχανή μου… έλαβα σύντομα ένα καταφατικό νεύμα, οπότε προχώρησα ακάθεκτη και “τράβηξα” τα πάντα με και χωρίς φλας. Όχι ότι θα με εμπόδιζε και πολύ η απαγόρευση, απλά τώρα έπαιρνα πιο άνετα πλάνα και χωρίς τύψεις.
Αποθανάτισα λοιπόν και τους δύο πίνακες του Τιτσιάνο και έφυγα ευχαριστημένη.“The Assumption” του Τιτσιάνο...
και η “Madonna di ca Pesaro”
Στον τάφο του Τιτσιάνο υπάρχει ένα γλυπτό με κεντρική μορφή τον ίδιο τον Τιτσιάνο και δεξιά του και αριστερά του παριστάνονται η Παγκόσμια φύση και το τζίνι της γνώσης.
Βγαίνοντας από την εκκλησία πρόσεξα στην είσοδο το σήμα της απαγόρευσης λήψης φωτογραφιών. Περίεργο που εμένα μου επέτρεψαν να φωτογραφήσω! Μπορεί να οφείλεται στο Βενετσιάνικο “αέρα” μου…
Στην έξοδο συναντήθηκα με τους υπόλοιπους, οι οποίοι μόλις είχαν φάει την πίτσα τους. Μου παρέδωσαν και μένα την παραγγελία μου και αφού η εκκλησία τελικά δεν είχε και εισιτήριο (ενώ το διαδίκτυο έλεγε ότι είχε 3€) μπήκαν και εκείνοι μέσα στην εκκλησία για να τη δουν. Εγώ με την κόρη μου και υπό έντονη βροχόπτωση, που είχε στο μεταξύ ξεσπάσει, μείναμε στο υπόστεγο της εισόδου προσπαθώντας να φάμε την πίτσα μας κάτω από μιαν ομπρέλα, που πολύ δυσκολευόμουν να κρατήσω από τον αέρα στριμωγμένες μαζί με ένα άλλο ζευγάρι, που βρήκαν και εκείνοι καταφύγιο εκεί.
Για να μην την πάθουμε όπως στις λίμνες Plitvice, το επόμενό μας μέλημα εδώ ήταν να πάμε να πάρουμε δύο ωραιότατες και τεράστιες ομπρέλες. Από αυτές που χωράει «στρατός» από κάτω, αλλά είναι και λίγο βαριές. Επισκεφτήκαμε το μαγαζί που είναι απέναντι από την Santa Maria dei Frari για να πάρουμε για σουβενίρ … ομπρέλες από τη Βενετία. Λέω ότι είναι σουβενίρ γιατί δεν πολυβλέπω να τις χρησιμοποιώ ξανά. Δεν πειράζει όμως …γιατί θα τις χρησιμοποιώ … στα ταξίδια μου!
Στη συνέχεια η έντονη βροχή ξανάγινε …shower και εμείς προχωρήσαμε με κατεύθυνση την αγορά του Rialto. Κάναμε όμως μια μικρή παράκαμψη στο δρόμο για να “πετύχουμε” την Chiesa Retoriale di San Polo, η οποία γνώριζα πολύ καλά ότι είχε δύο πίνακες του Tintoretto, του άλλου “παιδιού” της Βενετίας. Προφανώς και είχε κλείσει τέτοια ώρα και μέχρι εδώ κράτησε και η τύχη μου ως αναφορά την τέχνη. Όχι τίποτα άλλο, αλλά πήγε “τζάμπα” η προετοιμασία που είχα κάνει για εκκλησιές της Βενετίας.
Στην αγορά του Rialto τα αγόρια μου αναγνώρισαν την …ταράτσα απ’ όπου πηδούσε ο Johnny Depp στην ταινία «ο τουρίστας» , (ουπς! δεν είχε πολλά film locations αυτό το ταξίδι…). Μετά εγώ επιχείρησα με νοήματα να πείσω την απέναντι γόνδολα να έρθει να μας πάρει, η οποία προφανώς (μετά τις 7:00 και με βροχή) με αγνόησε παντελώς, οπότε για να περάσουμε απέναντι αναγκαστήκαμε να διασχίσουμε την αγορά του Rialto και να φτάσουμε ως τη γέφυρα του Rialto, την οποία και περάσαμε για να “σκάσουμε” ακριβώς στην είσοδο του εμπορικού κέντρου Fondaco Dei Tedeschi.
Η αγορά του Ριάλτο...
Και οι γόνδολες απέναντι του traghetto... και το παλάτι Ca 'doro αριστερά... που ΔΕΝ πήγαμε...
Η περίφημη γέφυρα ... όπως φαίνεται από την είσοδο του Fondaco Dei Tedeschi...
Παρόλη την ενημέρωση που είχαμε στο ισόγειο ότι η ταράτσα είναι κλειστή, εμείς καταφέραμε να ανεβούμε σε αυτήν, με το υψοφοβικό ασανσέρ της. Επιστράτευσα ότι αέρα Βενετσιάνικο είχα μαζέψει και από τις προηγούμενες επισκέψεις μου και με την κράτηση στα χέρια μου επιχείρησα να βγω στο terrace. Τον “αέρα” μου τον αγνόησε όμως παντελώς ο φύλακας στην είσοδο, ο οποίος μου είπε ότι πρέπει να συνειδητοποιήσω ότι … ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΤΑ!
Πω…πω!! Ούτε traghetto, ούτε παλάτι, ούτε Tedeschi. Τώρα θα αναγκαστούμε να ξαναέρθουμε Βενετία…..δήλωσα στον άνδρα μου!
Τουλάχιστον είδαμε το εμπορικό κέντρο εσωτερικά. Είναι ένα καταπληκτικό κτήριο, το οποίο είναι ολοφάνερο ότι είναι ένα πρώην παλάτι. Και δεν το λέω για να παρηγορηθώ (ότι είδα και ένα παλάτι) … γιατί είδα...ένα παλάτι!
...για του λόγου το αληθές…
Τώρα πια ότι ήταν ….να προλάβουμε στο “χαλαρό” σημερινό μας πρόγραμμα…δεν το προλάβαμε, οπότε έφτασε η ώρα για φαγητό. Προχωρήσαμε λοιπόν με κατεύθυνση προς τις … φρέσκιες μακαρονάδες του Dal Moro’s, όπου και εκεί “φάγαμε πόρτα”…. Ήταν κλειστό! Αν είναι δυνατόν! Τίποτα δεν μας “έκατσε” πια;
Απέναντι όμως από το διάσημο Moro’s υπήρχε ένα άλλο Ristorante.
Τελικά φάγαμε μακαρονάδες σε χωνί από το Ristorante “Da Stefano”, οι οποίες ήταν καταπληκτικές (ειδικά η pesto) και αφού καρδαμώσαμε πήγαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου και χαζέψαμε για τις επόμενες ώρες.
Είχε πια σουρουπώσει και η πλατεία δεν είχε τον κόσμο της ημέρας. Ήταν και η βροχή…
Έχω ξαναβρεθεί βράδυ στην πλατεία του Αγίου Μάρκου της Βενετίας. Την ημέρα είναι υπέροχα. Το βράδυ όμως είναι… μ α γ ι κ ά.
Περπατήσαμε σε όλη την πλατεία πάνω κάτω, κάτω από τις καμάρες της, κάτω από το campanile και μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Μάρκου. Κατά τη διάρκεια του χαζέματος – χαλαρώματος – βόλτας στην πλατεία, απολαμβάναμε παράλληλα και τις μουσικές της. Μουσικές που ακούγονταν από τα καφέ της πλατείας. Από τις ορχήστρες του Quardi και του Florian ακούγονταν διάσημες ιταλικές και αγαπημένες μελωδίες, από “Con Τe Partiro” μέχρι και “Caruso”…
Η Βενετία τη νύχτα … αποτελεί ένα άλλο … διαφορετικό ταξίδι!!!
Μπήκαμε και σε ένα μαγαζί και ψωνίσαμε κοσμήματα από Μουράνο. Και επειδή πολύ μας άρεσε … ξαναμπήκαμε στο ίδιο μαγαζί για να πάρουμε και άλλα. Και μετά θυμηθήκαμε και κάτι μικροδωράκια που θέλαμε και … ξαναμπήκαμε. Από τις πολλές φορές που μπήκαμε, στο τέλος κάναμε και γνωριμία με τον ιδιοκτήτη, ο οποίος ήξερε και δυο τρεις λέξεις ελληνικές, που τις είχε μάθει από τη … γυναίκα του που ήταν … Θεσσαλονικιά! Η «κακομοίρα»…. παντρεύτηκε Ιταλό και …. ξενιτεύτηκε! Τώρα είναι αναγκασμένη να ζει στη … Βενετία…για χάρη του…
Ξεφύγαμε για λίγο από την πλατεία προκειμένου να περπατήσουμε λίγο παραλιακά και να δούμε την ιστορική γέφυρα των στεναγμών αλλά και το ξενοδοχείο Danielli.
Το Danieli είναι το ξενοδοχείο που «έπαιξε» στην ταινία: «ο Τουρίστας», το οποίο μέσα είναι αρχιτεκτονικό αριστούργημα.
Είχαν αλλάξει πολλά από την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα (το ’12). Τότε θυμάμαι είχα μπει με μεγάλη άνεση μέσα, είχα περιεργαστεί το lobby και είχα κατέβει την περιβόητη σκάλα σαν μιαν άλλη Jolie. Τώρα είχαν βάλει όρια. Ένα σχοινί οριοθετούσε μέχρι ποιο σημείο επιτρεπόταν να προχωρήσεις για να δεις αυτό το «μουσείο». Φαντάζομαι πόσος κόσμος θα έκανε το ίδιο με μας….
Βγαίνοντας από το Danieli...η οπτική της Santa Maria della Salute που βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του Μεγάλου Καναλιού είναι ... απλά εκπληκτική.
Επιστρέψαμε στην πλατεία. Σειρά είχε τώρα η Βενετσιάνικη μάσκα. Ψάξαμε και σε δυο τρία μαγαζιά να βρούμε και την ιδανική βενετσιάνικη μάσκα, που ήθελε ο μεγάλος μας. Έπρεπε να είναι στα χρώματα της Βενετίας και με γαμψή μεγάλη μύτη….! Τη βρήκαμε ευτυχώς….
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας τρώγοντας και παγωτά στο χέρι, τα οποία πήραμε από τρεις διαφορετικές gelateria. Όποια μας ΅γυάλιζε΅ , από αυτήν παίρναμε και παγωτό! Μόνο που μας ¨γυάλιζαν¨ πολλές. Και αυτή η πλατεία!!! Δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε! Οι μουσικές … σε παρέσερναν έως και να χορέψεις στο κέντρο της βρεγμένης πλατείας, "του ομορφότερου σαλονιού της Ευρώπης", όπως λέγεται.
Μα! όσες φορές και να βρεθώ εδώ…. δεν χορταίνει το μάτι….
Η Βενετία τη νύχτα … αποτελεί ένα άλλο … διαφορετικό ταξίδι!!!
Κατά τις 10:30 πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Άδειοι δρόμοι. Βενετία … βράδυ με ψιλόβροχο και περπατούσαμε μόνοι μας. Άλλη αίσθηση…..
Είναι τόσο ευχάριστο να περπατάς στα στενά της Βενετίας Σε γειτονιές μακριά από τη San Marco, η περιπλάνηση στα στενά σε πάει χρόνια πίσω. Νομίζεις ότι έχεις ταξιδέψει στο παρελθόν και όπου να’ ναι θα δεις τον Καζανόβα στη γωνία.
Έξω από τη βιτρίνα της Prada κάναμε μια μικρή στάση για να παίξει ο “μικρός” μας. Ήθελε να κάνει μονόζυγο…Πολύ σουρεάλ μου φάνηκε η σκηνή…
Συνεχίσαμε επιλέγοντας τη γέφυρα της Accademia για να περάσουμε στην απέναντι πλευρά του μεγάλου καναλιού.
Είχα στο μυαλό μου να περάσουμε και από ένα άλλο film location, αγαπημένο των παιδιών. Και αυτό δεν ήταν άλλο από την εκκλησία του Αγίου Βαρνάβα. Πρόκειται για την εκκλησία που ο Χάρισον Φορντ ως Indiana Jones ανακάλυψε τον τάφο ενός ιππότη και το μυστικό του χαμένου δισκοπότηρου στην ΅Τελευταία σταυροφορία΅ . Όσο και αν ψάξαμε στην πλατεία του Αγίου Βαρνάβα να βρούμε τον υπόνομο απ’ τον οποίο βγήκε κυνηγημένος…o Indi δεν τον … βρήκαμε.
Οι φωτογραφίες στο σημείο βγήκαν πολύ σκοτεινές, οπότε δεν μπορώ να μην παραθέσω τις αντίστοιχες από προηγούμενο ταξίδι μου, γιατί εκτός των παραπάνω, η πλατεία αυτή είναι και πολύ πολύ όμορφη.
Στο δρόμο για το parking πέφτανε στοιχήματα μεταξύ μας, για το πόσο θα πληρώσουμε στην πιο τουριστική πόλη (της Ευρώπης τουλάχιστον). Για 5 ώρες παρκάρισμα άλλος έλεγε 15€, άλλος έλεγε 30€. Τελικά πληρώσαμε 21€. (ενημερωτικά: πληρώσαμε μισή τιμή απ’ ότι αν είχαμε παρκάρει πριν από τις 5:00 το απόγευμα).
Φτάσαμε στο δωμάτιό μας κατά τις 11:30. Ελλείψη κουζίνας σήμερα δεν θα μαγείρευα. Άλλωστε μπροστά στην πίτσα, τις μακαρονάδες και παγωτά που φάγαμε στη Βενετία, οτιδήποτε δικό μου θα ωχριούσε.
Παρόλο που σήμερα είχαμε περπατήσει αρκετά (πολύ περισσότερο απ’ ότι στο Μόναχο), δεν κουραστήκαμε καθόλου.
Η διαδρομή που κάναμε ήταν η:
Ακόμα και αυτή τη βροχερή ημέρα, ακόμα και με πρόγραμμα που "απέτυχε", … αυτή η βόλτα στη Βενετία ήταν από τις ωραιότερες του ταξιδιού μας.
Κοιμηθήκαμε γλυκά.
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
