Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.303
- Likes
- 17.259
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
11η ημέρα - Ρώμη … για άλλη μια φορά!
Όταν κατεβήκαμε για πρωινό στο υπέροχο μοναστηριακό τραπέζι (τι άλλο
είμαστε μόνοι μας. Οι άλλοι ένοικοι του Αβαείου όχι μόνο είχαν τελειώσει με το πρωινό τους, αλλά είχαν εκκλησιαστεί κιόλας στην εκκλησάκι του συγκροτήματος (εγώ το ΄χασα αυτό
).
Φάγαμε όμως χαλαρά, ήπιαμε και τον macchiato μας ακόμα πιο χαλαρά και έβγαλα και πολλές … ημερήσιες φωτογραφίες.
Σήμερα γενικά είμαστε λίγο πιο άνετοι. Είχαμε μόνο να πάμε στη Ρώμη (που απείχε μόλις μιάμιση ώρα) και θα έπρεπε να είμαστε εκεί κατά τις 12:00, που είχαμε ραντεβού με το επόμενο κατάλυμά μας για το check in.
Τι περίεργο που ακούγεται: «Είχαμε μόνο να πάμε στη Ρώμη»…λες και η Ρώμη είναι λίγο….
Ε! Στην προκειμένη όμως ήταν λίγο, αν σκεφτεί κανείς αυτά που κάναμε τις προηγούμενες ημέρες…
Αφού "παίξαμε λίγο" βγάζοντας πολλές φωτογραφίες...
Πληρώσαμε, ευχαριστήσαμε και φύγαμε.
Αποχαιρετίσαμε το όμορφο μοναστήρι, το οποίο συνέχιζα να φωτογραφίζω καθώς απομακρυνόμασταν...
Για όποιον ενδιαφέρεται το Αβαείο βρίσκεται πάνω στο λόφο πίσω από τη συστάδα αυτή των δέντρων, στο τέλος αυτού του μικρού δρόμου....
Χωρίς απρόοπτα φτάσαμε λίγο μετά τις 12:00 στο κατάλυμά μας, στη Ρώμη.
Μόλις μπήκαμε στη Ρώμη...
Στη γειτονιά μας ... η Βασιλική του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού...
Το κατάλυμά μας...
Αυτό το κατάλυμα δεν ήταν όπως το περίμενα. Είχε καλή θέση, είχε και καλή τιμή (90€ για διαμέρισμα 5 ατόμων στο κέντρο), αλλά δεν ήταν καλό. Ήταν σε ένα εξαιρετικό σημείο, σε καλή γειτονιά, σε ένα στενάκι (Via di Sant’Erasmo) κάθετο στη Via Druso πίσω από τα Λουτρά του Καρακάλλα. Από την άλλη όμως ήταν ημιυπόγειο, μύριζε υγρασία, είχε ένα καναπέ κρεβάτι και ένα ράντζο, τα οποία δεν ήταν καν στρωμένα (που είναι η Γερμανίδα, που μας τα είχε όλα έτοιμα και ένα μικροσκοπικό μπάνιο. Και το μοναδικό προσόν του, που ήταν ότι είχε καλή θέση, εμάς δεν μας χρειάστηκε και πολύ, γιατί τελικά δεν κινηθήκαμε πεζοί, αλλά με το αυτοκίνητο μας.
Στη Ρώμη είχαμε ξαναπάει, εμείς οι ενήλικες αλλά και ο μεγάλος μας γιος. Στο αρχικό πρόγραμμα δεν ήταν “μέσα”. Από τον Άγιο Μαρίνο θα φεύγαμε κατευθείαν για Μπάρι, κάνοντας μόνο μια στάση για ύπνο σε μια μικρή πόλη, στο San Giovanni Rotondo. Μετά όμως σκεφτήκαμε ότι αφού θα “τρώγαμε” που θα “τρώγαμε” όλο τον κορμό της Ιταλίας με τα χιλιόμετρά του και τα διόδιά του, αντί να περάσουμε από άλλα μέρη πιο άσημα, καλύτερα να περνούσαμε από Ρώμη να τη δουν και τα δυο μικρότερα παιδιά. Πάντα υπάρχει ένας λόγος που θα ικανοποιεί τη ρήση… «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη»
Αφού τακτοποιηθήκαμε ξεκινήσαμε για τον Άγιο Πέτρο και το Βατικανό. Ουπς! Είχαμε όμως μια εκκρεμότητα που “σερνόταν” από το Μόναχο… Να αγοράσουμε μινιατούρες από αντίστοιχο μαγαζί της Ρώμης. Ευτυχώς το google μας “είπε” ότι ήταν πολύ κοντά μας, οπότε και …. πήγαμε. Μόνο που και εδώ δεν υπήρχαν οι μινιατούρες που θέλαμε, οπότε πια ένα … ταξίδι στον τόπο παραγωγής τους (στην Βρετανία) είναι πλέον αναπόφευκτο…
Στη συνέχεια φύγαμε “καρφί” για την πλατεία του Αγίου Πέτρου, στην οποία φτάσαμε γρήγορα και παρκάραμε εύκολα με χρήση παρκόμετρου πίσω και δυτικά της πλατείας. Το να παρκάρουμε ήταν εύκολο, όχι όμως και να μπούμε μέσα στην εκκλησία. Είχε απίστευτη ουρά από κόσμο. Δεν θα μπορούσαμε να “φάμε” τρεις ώρες εδώ. Θέλω να θυμίσω ότι η Ρώμη είναι πλέον ο πρώτος στόχος για τρομοκρατική επίθεση και το πόσο αστυνομοκρατείτε δεν λέγεται! Όπου μαζευόταν κόσμος (δηλ. παντού) και ειδικότερα στις εισόδους των πλατειών, είχε αστυνομία και στρατό. Και ο έλεγχος για να μπεις στον Άγιο Πέτρο εξονυχιστικός και βέβαια πολύ χρονοβόρος.
Οπότε εμείς … είδαμε την πλατεία, τον οβελίσκο της και τα σημεία που έπαιξαν και στην ταινία “Illuminati” (είμαστε και fans των film locations, να μην ξεχνιόμαστε), κάναμε μια βόλτα με μια πρώτη πίτσα και παγωτό στο χέρι μέχρι το Castelo Sant’ Angelo και τον Τίβερη και γυρίσαμε πίσω στο αυτοκίνητο.
Η πλατεία του Αγίου Πέτρου...
Ο Τίβερης...
Το Castello Sant Angelo...
Επόμενή μας στάση -πάλι με το αυτοκίνητο- ήταν το Κολοσσαίο. Παρκάραμε πίσω από το Κολοσσαίο πάλι με παρκόμετρο και βολτάραμε γύρω του για καμιά ώρα βγάζοντας φωτογραφίες παίρνοντας πόζες.
Η αψίδα του Κωνσταντίνου...
Ο ιππόδρομος...circus maximus...
Τα μοναδικά πεύκα της Ρώμης. O κορμός προχωρά γυμνός και σε μεγάλο ύψος ξεκινά το φύλλωμα που απλώνεται σαν ομπρέλα. Κατακλύζουν την αιώνια πόλη και χαρίζουν στα ερείπια μια... ρομαντική πινελιά!
Το Καπιτώλιο...
Η συνέχεια είχε βόλτα στο κέντρο της Ρώμης.
Δεδομένου ότι αν παρκάραμε κοντά στο διαμέρισμά μας, θα παρκάραμε με παρκόμετρο, αποφασίσαμε να παρκάρουμε κάπου πιο κοντά στο κέντρο της Ρώμης, ώστε να φύγουμε εύκολα μετά την μάλλον πολύωρη βόλτα μας. Έτσι μετά από αρκετή ώρα ομολογώ, γιατί δεν είναι εύκολο πολύ να βρεις θέση, παρκάραμε δίπλα στον Τίβερη, στο ύψος της γέφυρας Ponte Garibaldi κοντά στο νησάκι Τιβερίνα, όπου από εκεί το Πάνθεον ήταν πολύ κοντά μας και συνεχίσαμε τη βόλτα μας πεζοί πια.
Πήραμε τη Via Torre Argentina προκειμένου να φτάσουμε στο Πάνθεον. Κάποια στιγμή προσπεράσαμε μια μικρή πλατεία, την Largo di Torre Argentina, στην οποία βρίσκονται κάποια ερείπια της αρχαίας Ρώμης.
Μόλις την προσπεράσαμε συνειδητοποίησα τι ήταν. Ήταν τα ερείπια του Θεάτρου του Πομπήιου (καθώς και τεσσάρων ναών). Πολλοί είναι αυτοί που περνούν από εκεί βλέποντας απλά, κάποια ακόμα ερείπια της Ρώμης, καθώς προσπαθούν να φτάσουν στα πιο γνωστά αξιοθέατα, όπως στην Πιάτσα Ναβόνα ή στο Πάνθεον που βρίσκονται κοντά. Όπως δηλαδή κάναμε και εμείς……. Πολλοί είναι βέβαια και αυτοί που αγνοούν ότι στο Θέατρο του Πομπήιου κάποτε έγινε η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα!
Και εγώ που το γνώριζα; Πως το προσπέρασα έτσι, χωρίς να δώσω σημασία; Βλέπετε δεν ήταν στο πρόγραμμα γιατί “δεν χωρούσε” και δεν είχα υπολογίσει ότι θα παρκάραμε εκεί κοντά. Οπότε δεν έχω καν φωτογραφικό ντοκουμέντο…
Από αυτό το σημείο της Ρώμης δεν είχα περάσει ποτέ στις προηγούμενες επισκέψεις μου. Και είναι σημείο με …ιστορία!
Η ιστορία λέει ότι:
Οι εντάσεις μεταξύ του Καίσαρα και των μελών της Ρωμαϊκής Συγκλήτου κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Γερουσίας, που πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο του Πομπήιου, είχαν σαν αποτέλεσμα τη δολοφονία του με 23 μαχαιριές από τους συγκλητικούς του στις 14 Μαρτίου του 44 π.Χ. Τότε που ο Ιούλιος είπε το «Και εσύ τέκνον μου Βρούτε;», που έμεινε στην ιστορία…..
Πήγαμε όπου άντεχαν τα πόδια μας, κατά μήκος της “τουριστικής οδού”, όπως τη λέω εγώ. Αυτό σημαίνει ότι ξεκινήσαμε από την Piazza Navona, περάσαμε από τις δύο εκκλησίες San Luigi dei Frances & Santa Agostino για να δούμε τον αγαπημένο μου Caravaggio, που έχουν μέσα (αλλά ήταν κλειστές δυστυχώς), συνεχίσαμε με το μοναδικό Πάνθεον, την Piazza di Pietra και τις κολώνες του ναού του Αδριανού, ώσπου φτάσαμε και στη Fontana di Trevi (που κλασικά ασφυκτιούσε από κόσμο) και καταλήξαμε στη Scalinata και τη Via Condotti.
Το Πάνθεον της Ρώμης...
Στην Piazza Navona...
Στη Fontana Di Trevi...
Στη Scalinata...
Βέβαια καθ’ όλον τον περίπατό μας στην τουριστική οδό είχαμε παρέα τα διάφορα happenings του δρόμου. Ζογκλέρ, ζωγράφοι, μουσικοί του δρόμου, ανθρώπινα αγάλματα, ως και σοπράνο με καπέλο «ότι προαιρείστε» συναντήσαμε…. Αν είναι δυνατόν! Μέχρι και αυτό μπορείς να συναντήσεις στην Ιταλία.
Ομολογώ όμως ότι αυτή τη βόλτα ήταν η τέταρτη φορά που την έκανα και μου φάνηκε “overdose”. Αυτή τη φορά δεν την ευχαριστήθηκα. Ακόμα και ο μεγάλος μου γιος που την έχει επίσης ξανακάνει την χαρακτήρισε «πανηγύρι». Ας όψεται η ξενάγηση στα άλλα δύο παιδιά. Έχω πια φωτογραφίες με εμένα με φόντο τη Fontana di Trevi το 2005, το 2008, το 2011 και τώρα θα προσθέσω και το 2017. Η Grerena στο ίδιο σημείο κατά το πέρασμα των ετών! Που να έριχνα και νομίσματα στο συντριβάνι… Παρόλο που δεν έχω ρίξει ποτέ…..
όλο εδώ βρίσκομαι…
Διαφορετικά ήθελα να περάσω το Σαββατόβραδο στη Ρώμη. Θα ήταν φοβερά να πηγαίναμε στη μοδάτη Trastevere ή ακόμα στην ανερχόμενη γειτονιά Monti για βόλτα και φαγητό.
Η μικρή μας όμως την καταευχαριστήθηκε τη βόλτα. Τι φωτογραφίες με τον Πινόκιο έβγαλε, τι σουβενίρ αγόρασε, τι φωτογραφίες με τα ανθρώπινα αγάλματα έβγαλε. «Βρε γι’ αυτά σε έφερα εδώ;», της έλεγα και γελούσε. Στη piazza di Pietra πετύχαμε και έναν φοβερό καλλιτέχνη του δρόμου, που έπαιζε με σκιές δίνοντας μια καταπληκτική παράσταση μετατρέποντας την πλατεία σε θέατρο... σκιών. Μου φαίνεται έχει δίκιο ο γιος μου όταν λέει ότι του θυμίζει πανηγύρι.
Πάνω στην τουριστική οδό μεταξύ Scalinata και Trevi καθίσαμε σε μια Hostaria για μακαρονάδες. Η “la scalinata” που καθίσαμε ήταν πολύ τουριστική. Τώρα βέβαια και τι δεν είναι τουριστικό σε αυτή την πόλη; Τα γκαρσόνια ήταν πολύ “επαγγελματίες”, με την παλιά έννοια του όρου. Με αστεία και πειράγματα προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι είναι αυθεντικοί όπως οι παλιοί, με ταπεραμέντο και λαλίστατοι, και που υποτίθεται ότι δεν ήξεραν Αγγλικά, αλλά που κατά βάθος ήξεραν και “παίζανε” με την παντομίμα. Αυτό εντάξει ήταν χαριτωμένο. Το πρόβλημα για μένα ήταν ότι δεν μου άρεσε η μακαρονάδα μου. Μία μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα που θα ‘πρεπε να ήταν πικάντικη, αλλά … δεν ήταν. Είχε μια πολύ γνώριμη γεύση σαν σπιτική μεν, αλλά πολύ συνηθισμένη δε. Σαν να μην ήμουνα στην πατρίδα της μακαρονάδας! Δεν φτάνανε δηλαδή όλα τα τουριστικά που μου την “είχανε δώσει” λίγο, δεν ευχαριστήθηκα το φαγητό και ομολογώ ότι με έπιασε ένα παράπονο, που οι υπόλοιποι της παρέας μου, το εκλάβανε ως … γκρίνια. 
Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσαν να με καταλάβουν, γιατί σε εκείνους άρεσαν όλα. Μάλλον εγώ είχα ψηλότερα τον πήχη απ’ ότι οι άλλοι.
Στο δρόμο της επιστροφής μας όλοι μου κάνανε το χατίρι, να παρακάμψουμε λίγο, προκειμένου να πάμε να δοκιμάσουμε το παγωτό στο διάσημο San Crispino. Εντάξει, μάλλον δεν ήταν η μέρα μου. Και εδώ «χαλάστηκα» λίγο, γιατί και ήταν πανάκριβο και οπτικά δεν το ευχαριστήθηκα, γιατί δεν έβλεπα τις γεύσεις για να διαλέξω, επειδή ήταν καλυμμένες με αδιαφανή καπάκια! Μα η μισή χαρά είναι το να βλέπεις την ποικιλία των χρωμάτων των γεύσεων!
To Πάνθεον τη νύχτα...
Τέλος κάναμε και μια μικρή στάση σε ένα Πακιστανικό γαλακτοπωλείο (για τις προμήθειες του πρωινού μας).
Η επιστροφή μας μέχρι το αυτοκίνητο έγινε με μας να σερνόμαστε από την κούραση. Ούτε φωτογραφίες στο Torre Argentina είχα κουράγια να βγάλω, ούτε στον Τίβερη, ούτε και το αυτοκίνητό μας παρκαρισμένο στη λεωφόρο Lungotevere dei Vallati της Ρώμης, που θα ‘πρεπε … για να θυμόμαστε πόσο μας έβγαλε ασπροπρόσωπους και που μας έφερε!
Με φουσκάλες στα πόδια έφτασα στο αυτοκίνητο και είπα χαλάλι για το χρόνο που “φάγαμε” νωρίτερα να παρκάρουμε εδώ, γιατί με τα πόδια να πήγαινα στο διαμέρισμα; … μάλλον δεν θα την “πάλευα”.
Και μη νομίζει κανείς ότι επειδή γκρίνιαξα λίγο, “μπούχτισα” από Ρώμη και δεν θέλω να ξαναπάω. Όχιιι! Ήδη έχω στο μυαλό μου το σενάριο:
Μαζί με τον καλό μου να νοικιάσουμε μια vespa, αλά Ιταλικά και να γυρίσουμε την αιώνια πόλη … όπως ο Gregory Peck και Audrey Hepburn…..στο παλιό αλλά κλασικό & αγαπημένο «Διακοπές στη Ρώμη».
Όταν κατεβήκαμε για πρωινό στο υπέροχο μοναστηριακό τραπέζι (τι άλλο
είμαστε μόνοι μας. Οι άλλοι ένοικοι του Αβαείου όχι μόνο είχαν τελειώσει με το πρωινό τους, αλλά είχαν εκκλησιαστεί κιόλας στην εκκλησάκι του συγκροτήματος (εγώ το ΄χασα αυτό).Φάγαμε όμως χαλαρά, ήπιαμε και τον macchiato μας ακόμα πιο χαλαρά και έβγαλα και πολλές … ημερήσιες φωτογραφίες.
Σήμερα γενικά είμαστε λίγο πιο άνετοι. Είχαμε μόνο να πάμε στη Ρώμη (που απείχε μόλις μιάμιση ώρα) και θα έπρεπε να είμαστε εκεί κατά τις 12:00, που είχαμε ραντεβού με το επόμενο κατάλυμά μας για το check in.
Τι περίεργο που ακούγεται: «Είχαμε μόνο να πάμε στη Ρώμη»…λες και η Ρώμη είναι λίγο….
Ε! Στην προκειμένη όμως ήταν λίγο, αν σκεφτεί κανείς αυτά που κάναμε τις προηγούμενες ημέρες…
Αφού "παίξαμε λίγο" βγάζοντας πολλές φωτογραφίες...
Πληρώσαμε, ευχαριστήσαμε και φύγαμε.
Αποχαιρετίσαμε το όμορφο μοναστήρι, το οποίο συνέχιζα να φωτογραφίζω καθώς απομακρυνόμασταν...
Για όποιον ενδιαφέρεται το Αβαείο βρίσκεται πάνω στο λόφο πίσω από τη συστάδα αυτή των δέντρων, στο τέλος αυτού του μικρού δρόμου....
Χωρίς απρόοπτα φτάσαμε λίγο μετά τις 12:00 στο κατάλυμά μας, στη Ρώμη.
Μόλις μπήκαμε στη Ρώμη...
Στη γειτονιά μας ... η Βασιλική του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού...
Το κατάλυμά μας...
Αυτό το κατάλυμα δεν ήταν όπως το περίμενα. Είχε καλή θέση, είχε και καλή τιμή (90€ για διαμέρισμα 5 ατόμων στο κέντρο), αλλά δεν ήταν καλό. Ήταν σε ένα εξαιρετικό σημείο, σε καλή γειτονιά, σε ένα στενάκι (Via di Sant’Erasmo) κάθετο στη Via Druso πίσω από τα Λουτρά του Καρακάλλα. Από την άλλη όμως ήταν ημιυπόγειο, μύριζε υγρασία, είχε ένα καναπέ κρεβάτι και ένα ράντζο, τα οποία δεν ήταν καν στρωμένα (που είναι η Γερμανίδα, που μας τα είχε όλα έτοιμα
και ένα μικροσκοπικό μπάνιο. Και το μοναδικό προσόν του, που ήταν ότι είχε καλή θέση, εμάς δεν μας χρειάστηκε και πολύ, γιατί τελικά δεν κινηθήκαμε πεζοί, αλλά με το αυτοκίνητο μας.Στη Ρώμη είχαμε ξαναπάει, εμείς οι ενήλικες αλλά και ο μεγάλος μας γιος. Στο αρχικό πρόγραμμα δεν ήταν “μέσα”. Από τον Άγιο Μαρίνο θα φεύγαμε κατευθείαν για Μπάρι, κάνοντας μόνο μια στάση για ύπνο σε μια μικρή πόλη, στο San Giovanni Rotondo. Μετά όμως σκεφτήκαμε ότι αφού θα “τρώγαμε” που θα “τρώγαμε” όλο τον κορμό της Ιταλίας με τα χιλιόμετρά του και τα διόδιά του, αντί να περάσουμε από άλλα μέρη πιο άσημα, καλύτερα να περνούσαμε από Ρώμη να τη δουν και τα δυο μικρότερα παιδιά. Πάντα υπάρχει ένας λόγος που θα ικανοποιεί τη ρήση… «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη»
Αφού τακτοποιηθήκαμε ξεκινήσαμε για τον Άγιο Πέτρο και το Βατικανό. Ουπς! Είχαμε όμως μια εκκρεμότητα που “σερνόταν” από το Μόναχο… Να αγοράσουμε μινιατούρες από αντίστοιχο μαγαζί της Ρώμης. Ευτυχώς το google μας “είπε” ότι ήταν πολύ κοντά μας, οπότε και …. πήγαμε. Μόνο που και εδώ δεν υπήρχαν οι μινιατούρες που θέλαμε, οπότε πια ένα … ταξίδι στον τόπο παραγωγής τους (στην Βρετανία) είναι πλέον αναπόφευκτο…
Στη συνέχεια φύγαμε “καρφί” για την πλατεία του Αγίου Πέτρου, στην οποία φτάσαμε γρήγορα και παρκάραμε εύκολα με χρήση παρκόμετρου πίσω και δυτικά της πλατείας. Το να παρκάρουμε ήταν εύκολο, όχι όμως και να μπούμε μέσα στην εκκλησία. Είχε απίστευτη ουρά από κόσμο. Δεν θα μπορούσαμε να “φάμε” τρεις ώρες εδώ. Θέλω να θυμίσω ότι η Ρώμη είναι πλέον ο πρώτος στόχος για τρομοκρατική επίθεση και το πόσο αστυνομοκρατείτε δεν λέγεται! Όπου μαζευόταν κόσμος (δηλ. παντού) και ειδικότερα στις εισόδους των πλατειών, είχε αστυνομία και στρατό. Και ο έλεγχος για να μπεις στον Άγιο Πέτρο εξονυχιστικός και βέβαια πολύ χρονοβόρος.
Οπότε εμείς … είδαμε την πλατεία, τον οβελίσκο της και τα σημεία που έπαιξαν και στην ταινία “Illuminati” (είμαστε και fans των film locations, να μην ξεχνιόμαστε), κάναμε μια βόλτα με μια πρώτη πίτσα και παγωτό στο χέρι μέχρι το Castelo Sant’ Angelo και τον Τίβερη και γυρίσαμε πίσω στο αυτοκίνητο.
Η πλατεία του Αγίου Πέτρου...
Ο Τίβερης...
Το Castello Sant Angelo...
Επόμενή μας στάση -πάλι με το αυτοκίνητο- ήταν το Κολοσσαίο. Παρκάραμε πίσω από το Κολοσσαίο πάλι με παρκόμετρο και βολτάραμε γύρω του για καμιά ώρα βγάζοντας φωτογραφίες παίρνοντας πόζες.
Η αψίδα του Κωνσταντίνου...
Ο ιππόδρομος...circus maximus...
Τα μοναδικά πεύκα της Ρώμης. O κορμός προχωρά γυμνός και σε μεγάλο ύψος ξεκινά το φύλλωμα που απλώνεται σαν ομπρέλα. Κατακλύζουν την αιώνια πόλη και χαρίζουν στα ερείπια μια... ρομαντική πινελιά!
Το Καπιτώλιο...
Η συνέχεια είχε βόλτα στο κέντρο της Ρώμης.
Δεδομένου ότι αν παρκάραμε κοντά στο διαμέρισμά μας, θα παρκάραμε με παρκόμετρο, αποφασίσαμε να παρκάρουμε κάπου πιο κοντά στο κέντρο της Ρώμης, ώστε να φύγουμε εύκολα μετά την μάλλον πολύωρη βόλτα μας. Έτσι μετά από αρκετή ώρα ομολογώ, γιατί δεν είναι εύκολο πολύ να βρεις θέση, παρκάραμε δίπλα στον Τίβερη, στο ύψος της γέφυρας Ponte Garibaldi κοντά στο νησάκι Τιβερίνα, όπου από εκεί το Πάνθεον ήταν πολύ κοντά μας και συνεχίσαμε τη βόλτα μας πεζοί πια.
Πήραμε τη Via Torre Argentina προκειμένου να φτάσουμε στο Πάνθεον. Κάποια στιγμή προσπεράσαμε μια μικρή πλατεία, την Largo di Torre Argentina, στην οποία βρίσκονται κάποια ερείπια της αρχαίας Ρώμης.
Μόλις την προσπεράσαμε συνειδητοποίησα τι ήταν. Ήταν τα ερείπια του Θεάτρου του Πομπήιου (καθώς και τεσσάρων ναών). Πολλοί είναι αυτοί που περνούν από εκεί βλέποντας απλά, κάποια ακόμα ερείπια της Ρώμης, καθώς προσπαθούν να φτάσουν στα πιο γνωστά αξιοθέατα, όπως στην Πιάτσα Ναβόνα ή στο Πάνθεον που βρίσκονται κοντά. Όπως δηλαδή κάναμε και εμείς……. Πολλοί είναι βέβαια και αυτοί που αγνοούν ότι στο Θέατρο του Πομπήιου κάποτε έγινε η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα!
Και εγώ που το γνώριζα; Πως το προσπέρασα έτσι, χωρίς να δώσω σημασία; Βλέπετε δεν ήταν στο πρόγραμμα γιατί “δεν χωρούσε” και δεν είχα υπολογίσει ότι θα παρκάραμε εκεί κοντά. Οπότε δεν έχω καν φωτογραφικό ντοκουμέντο…
Από αυτό το σημείο της Ρώμης δεν είχα περάσει ποτέ στις προηγούμενες επισκέψεις μου. Και είναι σημείο με …ιστορία!
Η ιστορία λέει ότι:
Οι εντάσεις μεταξύ του Καίσαρα και των μελών της Ρωμαϊκής Συγκλήτου κατά τη διάρκεια της Συνόδου της Γερουσίας, που πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο του Πομπήιου, είχαν σαν αποτέλεσμα τη δολοφονία του με 23 μαχαιριές από τους συγκλητικούς του στις 14 Μαρτίου του 44 π.Χ. Τότε που ο Ιούλιος είπε το «Και εσύ τέκνον μου Βρούτε;», που έμεινε στην ιστορία…..
Πήγαμε όπου άντεχαν τα πόδια μας, κατά μήκος της “τουριστικής οδού”, όπως τη λέω εγώ. Αυτό σημαίνει ότι ξεκινήσαμε από την Piazza Navona, περάσαμε από τις δύο εκκλησίες San Luigi dei Frances & Santa Agostino για να δούμε τον αγαπημένο μου Caravaggio, που έχουν μέσα (αλλά ήταν κλειστές δυστυχώς), συνεχίσαμε με το μοναδικό Πάνθεον, την Piazza di Pietra και τις κολώνες του ναού του Αδριανού, ώσπου φτάσαμε και στη Fontana di Trevi (που κλασικά ασφυκτιούσε από κόσμο) και καταλήξαμε στη Scalinata και τη Via Condotti.
Το Πάνθεον της Ρώμης...
Στην Piazza Navona...
Στη Fontana Di Trevi...
Στη Scalinata...
Βέβαια καθ’ όλον τον περίπατό μας στην τουριστική οδό είχαμε παρέα τα διάφορα happenings του δρόμου. Ζογκλέρ, ζωγράφοι, μουσικοί του δρόμου, ανθρώπινα αγάλματα, ως και σοπράνο με καπέλο «ότι προαιρείστε» συναντήσαμε…. Αν είναι δυνατόν! Μέχρι και αυτό μπορείς να συναντήσεις στην Ιταλία.
Ομολογώ όμως ότι αυτή τη βόλτα ήταν η τέταρτη φορά που την έκανα και μου φάνηκε “overdose”. Αυτή τη φορά δεν την ευχαριστήθηκα. Ακόμα και ο μεγάλος μου γιος που την έχει επίσης ξανακάνει την χαρακτήρισε «πανηγύρι». Ας όψεται η ξενάγηση στα άλλα δύο παιδιά. Έχω πια φωτογραφίες με εμένα με φόντο τη Fontana di Trevi το 2005, το 2008, το 2011 και τώρα θα προσθέσω και το 2017. Η Grerena στο ίδιο σημείο κατά το πέρασμα των ετών! Που να έριχνα και νομίσματα στο συντριβάνι… Παρόλο που δεν έχω ρίξει ποτέ…..
όλο εδώ βρίσκομαι…Διαφορετικά ήθελα να περάσω το Σαββατόβραδο στη Ρώμη. Θα ήταν φοβερά να πηγαίναμε στη μοδάτη Trastevere ή ακόμα στην ανερχόμενη γειτονιά Monti για βόλτα και φαγητό.
Η μικρή μας όμως την καταευχαριστήθηκε τη βόλτα. Τι φωτογραφίες με τον Πινόκιο έβγαλε, τι σουβενίρ αγόρασε, τι φωτογραφίες με τα ανθρώπινα αγάλματα έβγαλε. «Βρε γι’ αυτά σε έφερα εδώ;», της έλεγα και γελούσε. Στη piazza di Pietra πετύχαμε και έναν φοβερό καλλιτέχνη του δρόμου, που έπαιζε με σκιές δίνοντας μια καταπληκτική παράσταση μετατρέποντας την πλατεία σε θέατρο... σκιών. Μου φαίνεται έχει δίκιο ο γιος μου όταν λέει ότι του θυμίζει πανηγύρι.
Πάνω στην τουριστική οδό μεταξύ Scalinata και Trevi καθίσαμε σε μια Hostaria για μακαρονάδες. Η “la scalinata” που καθίσαμε ήταν πολύ τουριστική. Τώρα βέβαια και τι δεν είναι τουριστικό σε αυτή την πόλη; Τα γκαρσόνια ήταν πολύ “επαγγελματίες”, με την παλιά έννοια του όρου. Με αστεία και πειράγματα προσπαθούσαν να σε πείσουν ότι είναι αυθεντικοί όπως οι παλιοί, με ταπεραμέντο και λαλίστατοι, και που υποτίθεται ότι δεν ήξεραν Αγγλικά, αλλά που κατά βάθος ήξεραν και “παίζανε” με την παντομίμα. Αυτό εντάξει ήταν χαριτωμένο. Το πρόβλημα για μένα ήταν ότι δεν μου άρεσε η μακαρονάδα μου. Μία μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα που θα ‘πρεπε να ήταν πικάντικη, αλλά … δεν ήταν.
Είχε μια πολύ γνώριμη γεύση σαν σπιτική μεν, αλλά πολύ συνηθισμένη δε. Σαν να μην ήμουνα στην πατρίδα της μακαρονάδας! Δεν φτάνανε δηλαδή όλα τα τουριστικά που μου την “είχανε δώσει” λίγο, δεν ευχαριστήθηκα το φαγητό και ομολογώ ότι με έπιασε ένα παράπονο, που οι υπόλοιποι της παρέας μου, το εκλάβανε ως … γκρίνια. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσαν να με καταλάβουν, γιατί σε εκείνους άρεσαν όλα. Μάλλον εγώ είχα ψηλότερα τον πήχη απ’ ότι οι άλλοι.
Στο δρόμο της επιστροφής μας όλοι μου κάνανε το χατίρι, να παρακάμψουμε λίγο, προκειμένου να πάμε να δοκιμάσουμε το παγωτό στο διάσημο San Crispino. Εντάξει, μάλλον δεν ήταν η μέρα μου. Και εδώ «χαλάστηκα» λίγο, γιατί και ήταν πανάκριβο και οπτικά δεν το ευχαριστήθηκα, γιατί δεν έβλεπα τις γεύσεις για να διαλέξω, επειδή ήταν καλυμμένες με αδιαφανή καπάκια! Μα η μισή χαρά είναι το να βλέπεις την ποικιλία των χρωμάτων των γεύσεων!
To Πάνθεον τη νύχτα...
Τέλος κάναμε και μια μικρή στάση σε ένα Πακιστανικό γαλακτοπωλείο (για τις προμήθειες του πρωινού μας).
Η επιστροφή μας μέχρι το αυτοκίνητο έγινε με μας να σερνόμαστε από την κούραση. Ούτε φωτογραφίες στο Torre Argentina είχα κουράγια να βγάλω, ούτε στον Τίβερη, ούτε και το αυτοκίνητό μας παρκαρισμένο στη λεωφόρο Lungotevere dei Vallati της Ρώμης, που θα ‘πρεπε … για να θυμόμαστε πόσο μας έβγαλε ασπροπρόσωπους και που μας έφερε!
Με φουσκάλες στα πόδια έφτασα στο αυτοκίνητο και είπα χαλάλι για το χρόνο που “φάγαμε” νωρίτερα να παρκάρουμε εδώ, γιατί με τα πόδια να πήγαινα στο διαμέρισμα; … μάλλον δεν θα την “πάλευα”.
Και μη νομίζει κανείς ότι επειδή γκρίνιαξα λίγο, “μπούχτισα” από Ρώμη και δεν θέλω να ξαναπάω. Όχιιι! Ήδη έχω στο μυαλό μου το σενάριο:
Μαζί με τον καλό μου να νοικιάσουμε μια vespa, αλά Ιταλικά και να γυρίσουμε την αιώνια πόλη … όπως ο Gregory Peck και Audrey Hepburn…..στο παλιό αλλά κλασικό & αγαπημένο «Διακοπές στη Ρώμη».
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
