Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
7η ημέρα - Μόναχο & πέριξ!
Σήμερα παραείχαμε πρωινό ξύπνημα. Στις 7:00 είμαστε στο πόδι. Ακόμα και τα παιδιά είχαν καταλάβει ότι σήμερα αν δεν ξυπνούσαν πρωί θα έχαναν κάτι πολύ σημαντικό.
Τα καταφέραμε λοιπόν και φύγαμε στην ώρα μας.
Πρώτη μας στάση ήταν το στρατόπεδο συγκέντρωσης στην πόλη του Dachau. Πρόκειται για το στρατόπεδο συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Σήμανση μέσα στην πόλη του Dachau που να οδηγεί στο στρατόπεδο δεν υπήρχε!
Όμως, υπάρχει δεν υπάρχει σήμανση, όπως και να το κάνεις, κάτι τέτοιο … δεν κρύβεται.
Με το που είδαμε τα τείχη του στρατοπέδου απ’ έξω μας ‘πιάστηκε’ η ψυχή μας. Δεν είναι ευχάριστο μέρος. Δεν γινόταν να το παραλείψουμε όμως. Και την προηγούμενη φορά που είχα έρθει στο Μόναχο είχα αποφύγει να πάω να δω το Dachau, αλλά δεν μπορούσα και πάλι να το αποφύγω. Τώρα είχα και τα παιδιά μαζί μου και έπρεπε…
Ανοίξαμε τη μεταλλική πόρτα με την επιγραφή … «Arbeit macht frei» και μπήκαμε στον προαύλιο χώρο. Απέραντος και ψυχρός!
Εικόνα της ιστορικής εισόδου σήμερα.....
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων Νταχάου δημιουργήθηκε το Μάρτιο του 1933. Αυτός ο καταυλισμός χρησίμευσε ως πρότυπο για όλα τα μεταγενέστερα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ως «σχολή βίας» για τους άντρες των SS, υπό την εντολή του οποίου βρισκόταν. Μέσα στα δώδεκα χρόνια της ύπαρξής του “πέρασαν” πάνω από 200.000 άτομα από όλη την Ευρώπη. Τα 41.500 από αυτά δολοφονήθηκαν. Στις 29 Απριλίου 1945, αμερικανικά στρατεύματα απελευθέρωσαν τους επιζώντες.
Ξεκινήσαμε με το κτίριο της διοίκησης του στρατοπέδου, που τώρα είναι μουσειακός χώρος. Το μουσείο εκθέτει φωτογραφίες, υλικό εποχής, μακέτα του στρατοπέδου, ιστορικά στοιχεία για το στρατόπεδο, βιογραφικά ανθρώπων που πέρασαν από εδώ και πληροφορίες για τις αγριότητες που διεπράχθησαν στο χώρο.
Στο χώρο επίσης, υπάρχουν πολλά παρεκκλήσια και θρησκευτικά μνημεία από διάφορες θρησκευτικές ομάδες. Κάποια από αυτά ανεγέρθηκαν από πρώην κρατουμένους που επέζησαν από το στρατόπεδο. Το Πολωνικό παρεκκλήσι, η μονή Καρμελιτών, η Προτεσταντική εκκλησία της συμφιλίωσης, το Ρωσικό παρεκκλήσι και βέβαια το Εβραϊκό μνημείο.
Παρεκκλήσι του θρησκευτικού αγώνα...
Παρεκκλήσι των Καρμελιτών...
Περιεργαστήκαμε αρκετά το χώρο, το μουσείο, τους κοιτώνες, τα παρεκκλήσια μέχρι που φτάσαμε στα κρεματώρια και στους θαλάμους αερίων. Αυτήν την επίσκεψη πολύ τη φοβόμουνα. Και συγκινηθήκαμε πολύ, ειδικά οι ενήλικες. Εγώ μάλιστα όταν εξηγούσα στη μικρή μου κάποια πράγματα και θυμήθηκα και τη καταπληκτική ταινία «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι, η συγκίνησή μου κορυφώθηκε…
Το κρεματώριο...
Οι θάλαμοι αερίων...
Ύστερα από αυτό, χρειαζόμαστε άπαντες κάτι πολύ “ανεβαστικό”. Οπότε η δεύτερη επίσκεψή μας για σήμερα ήταν το BMW WELT.
Το κτιριακό συγκρότημα της BMW είναι ορατό από μακριά. Ειδικά το Welt έχει τόσο εντυπωσιακή και διαστημική εμφάνιση, που δεν θα μπορούσες να μην το προσέξεις. Είναι ένα γυάλινο κτίριο, που μοιάζει σαν να … “στρίβει” προσπαθώντας να ενωθεί με τον ουρανοξύστη των γραφείων της εταιρείας, που βρίσκεται στην απέναντι μεριά της λεωφόρου Lerchenauer Strasse, με μια πολύ φουτουριστική γέφυρα.
Στο κλειστό parking του BMW WELT, το σεμνό μας Opel πάρκαρε ανάμεσα στα πολυτελή ΒΜW αυτοκίνητα! Ανεβήκαμε στην έκθεση, η οποία είναι ένας χώρος με πολύ …glamour. Καθίσαμε στη θέση του οδηγού και του συνοδηγού σε αυτοκίνητα ΒΜW, σε mini και σε Rolls Royce, καβαλήσαμε και μοτοσυκλέτα και βγάλαμε τις άπειρες φωτογραφίες σε αυτόν τον υπέροχο χώρο. Ζορίστηκαμε λίγο να φύγουμε από το μαγαζί με τα ρούχα και τα αξεσουάρ της BΜW, το οποίο είχε υπέροχα πράγματα. Πάντως, δεν είναι δύσκολο να περάσεις πολύ χρόνο σε αυτό το χώρο χωρίς να το καταλάβεις. Το περίεργο βέβαια είναι ότι αυτός ο χώρος είναι μια… αντιπροσωπεία αυτοκινήτων!
Η επόμενη στάση ήταν μια πολύ γρήγορη στάση στο παλαιοντολογικό μουσείο του Μονάχου. Ε! είναι νομίζω φανερό ότι κάποιος από την παρέα μας είχε αδυναμία στους δεινόσαυρους. Αυτή ήταν επίσκεψη ψιλοαστραπή, γιατί ήταν πολύ μικρό το μουσείο, αλλά ευτυχώς ήταν και ωραίο.
Αυτό το μικρό μουσείο είναι τμήμα του Πανεπιστημίου του Μονάχου, στεγάζεται σε ένα όμορφο κτίριο, στην οδό Richard-Wagner-Strasse και ομολογώ ότι επειδή είναι και λίγο κρυμμένο, αν δεν είχαμε αυτοκίνητο (με το gps εύκολα φτάσαμε και παρκάραμε απ’ έξω) δεν θα πηγαίναμε.
Ψάχνοντας περάσαμε και από την μπυραρία της Löwenbräu...
Και από την πλατεία του βασιλιά...
Το μουσείο έχει μια μεγάλη συλλογή από απολιθώματα ζώων και φυτών. Κύρια στοιχεία της συλλογής είναι το πρώιμο πουλί Archeopteryx, ένας πλαταιόσαυρος, ένας βραδύσαυρος, κρανία από τρικεράτοπα και αλόσαυρο, κάποια θηλαστικά όπως ένα γιγαντιαίο ελάφι και ένας σμιλόδοντας. Το σημαντικότερο όμως έκθεμα του μουσείου είναι ο εντυπωσιακός σκελετός του αρχέγονου ελέφαντα, που είναι και το επίκεντρο του μουσείου και αποτελεί ένα από τα πιο αξιοσημείωτα και εντυπωσιακά απολιθωμένα ευρήματα παγκοσμίως.
Τώρα πια έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο κάπου και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Παρκάραμε λοιπόν στο κεντρικότατο garage του εμπορικού κέντρου Stachus και ποδαράτοι πια με ένα pretzel στο χέρι που πολύ το λιγουρευτήκαμε, πήραμε κατεύθυνση προς το νησί του Deutches museum. Στο δρόμο μας συναντήσαμε “εντελώς τυχαία” την Asam’s Kirche και μπήκαμε να ρίξουμε μια ματιά. Το λέω το “εντελώς τυχαία” γιατί όλοι βιαζόντουσαν για το Deutches museum, αλλά εγώ δεύτερη φορά στο Μόναχο, να μην περάσω από την Asam’s δεν μου ερχόταν καλά. Πάντως η εκκλησία ήταν όντως στο δρόμο μας και δεν καθυστερήσαμε καθόλου για να τη δούμε. Κυριολεκτικά μπήκαμε, εκστασιαστήκαμε στιγμιαία με αυτό που είδαμε, βγάλαμε δυο φωτογραφίες και βγήκαμε. Συνολικός χρόνος: 4’ . Και τι ήταν αυτό που είδαμε;
Είδαμε την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Νέπομουκ, την οποία κανένας δεν την γνωρίζει με αυτό το όνομα, αλλά με το όνομα των αρχιτεκτόνων της. Πήρε το όνομά της από τους αδελφούς Asam, που την κατασκεύασαν και τη διακόσμησαν. Αυτό από μόνο του φανερώνει το πόσο εντυπωσιακή είναι η εκκλησία αυτή αρχιτεκτονικά.
Είδαμε μια εκκλησία που δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Δεν περιμένεις σε ένα πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο και στριμωγμένο ανάμεσα σε άλλα κτίρια να βρεις ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της αρχιτεκτονικής μπαρόκ σε ολόκληρη την Ευρώπη!
Εσωτερικά είναι πολύ εντυπωσιακή, λόγω της υπερβολικής διακόσμησής της. Είναι μια μικρή εκκλησία, και λίγο σκοτεινή, με γυψοτεχνήματα και νωπογραφίες υψηλής τεχνικής, με το φως να προσθέτει ιδιαίτερη διάσταση στα διακοσμητικά στοιχεία, αλλά είναι και τόσο παραφορτωμένη, που σε “μπερδεύει” και μπορεί στιγμιαία να νιώσεις ότι σε πλακώνει. Το σίγουρο είναι ότι, με το που μπαίνεις στο χώρο, σου βγαίνει ασυναίσθητα ένα … ααα!!!! Εμένα μου βγαίνει ακόμη και τώρα όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες!
Κι όμως έμελε να κάνουμε και άλλη στάση πριν να φτάσουμε στο Deutches museum. Αυτή ήταν μια στάση σε ένα μαγαζί που πουλούσε … μινιατούρες.
Ναι, νομίζω ότι αυτό το ταξίδι είχε τεράστια ποικιλία αξιοθεάτων, λόγω ποικίλλων …ενδιαφερόντων της παρέας. Είμαστε 5 άνθρωποι, διαφορετικοί μεταξύ μας, που ο καθένας έχει διαφορετικές ανάγκες, επιθυμίες και ιδιαιτερότητες. Σε άλλον αρέσουν οι … δεινόσαυροι, σε άλλον το … τένις, σε άλλον τα …ψώνια, σε άλλον οι … μινιατούρες, και σε άλλον τα … ταξίδια. Θα πρέπει να τα συνδυάσουμε όλα, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Εδώ στο παρελθόν, οργανώσαμε (και κάναμε) ταξίδι με κύριο σκοπό …να ψωνίσουμε μινιατούρες! Εδώ τώρα ήταν απλά μια …στάση στο δρόμο μας……
Τελικά, αυτό που “θέλαμε” δεν υπήρχε στο κατάστημα, όπως δεν υπήρχε και στο αντίστοιχο κατάστημα στην Αθήνα. Δεν πειράζει. Θα δοκιμάσουμε και στη Ρώμη αργότερα, μήπως και το βρούμε.
Η επόμενη μεγάλη στάση μας ήταν το «Γερμανικό Μουσείο των Αριστουργημάτων των Φυσικών Επιστημών και της Τεχνολογίας» του Μονάχου! Δύο ώρες είχαμε περιθώριο για να το δούμε. Για το μουσείο αυτό έχω αναφερθεί εκτενέστατα σε προηγούμενη ιστορία μου.
Είναι ένα “must” όχι μόνο για το Μόναχο, αλλά για τη Γερμανία ολόκληρη. Είναι η μια «εικόνα» της βαριάς Βιομηχανίας, που τόσο χαρακτηρίζει τη χώρα.
Η είσοδος του μουσείου...
Ολόκληρα εργοστάσια «εκθέτονται» εδώ. Υπάρχουν ολόκληρες αναπαραστάσεις, με ανθρώπινα ομοιώματα, που εντελώς ρεαλιστικά και σε φυσικό μέγεθος, αναβιώνουν και “αφηγούνται” την ιστορία και την εξέλιξη της τεχνολογίας κατά τη διάρκεια των ετών, ταξιδεύοντάς σε, στο βιομηχανικό παρελθόν της Γερμανίας.
Πρόκειται για μια έκθεση Επιστήμης, Τεχνολογίας και Παραγωγής μαζί. Και αυτό το μουσείο περιλαμβάνει όλο το Γερμανικό μοντέλο των παραπάνω.
Εντυπωσιακή είναι η «γραμμή παραγωγής» ολόκληρων εργοστασίων παρουσιασμένα σε μακέτες, με ‘ανατριχιαστικές’ λεπτομέρειες. Κλίβανοι, χυτήρια, μηχανολογικός εξοπλισμός σε φυσικό μέγεθος, διαστημόπλοια, καράβια, ολόκληρο υποβρύχιο που μπορείς να περιεργαστείς με κάθε λεπτομέρεια, συλλογές από πλεούμενα και αεροπλάνα διαφορετικών εποχών και λαών, μέχρι και αναπαράσταση ενός υπόγειου μεταλλείου σε φυσικό μέγεθος εκθέτεται σε έναν ολόκληρο όροφο.
Στα παιδιά μου άρεσε πάρα πολύ αν και στεναχωρήθηκα που είχαμε λίγο χρόνο και κάποια πράγματα δεν τα προλάβαμε και αυτά που είδαμε τα είδαμε λίγο τρέχοντας. Ομολογώ όμως ότι είχε αλλάξει αρκετά από την τελευταία φορά που το είχα επισκεφτεί. Έχει επεκταθεί με καινούριες πτέρυγες και τα εκθέματα έχουν χωριστεί και μεταφερθεί, σε άλλα κτίρια. Εμείς προλάβαμε και είδαμε τα ορυχεία, τις μηχανές, τα καράβια, αλλά δεν είδαμε (και θα ‘πρεπε) τα διαστημικά.
Μετά όμως και από αυτή μας την επίσκεψη καταλάβαμε ότι οι αντοχές όλων είχαν πέσει πολύ πολύ χαμηλά. Το πρωινό ξύπνημα και αυτός ο αγώνας να τα προλάβουμε όλα μας είχαν ξεκάνει. Το κακό είναι ότι όταν φτιάχνω πρόγραμμα εκδρομής δεν υπολογίζω ποτέ τον παράγοντα κούραση …των άλλων
.
Καταφέραμε όμως και φτάσαμε μέχρι την Victual Markt, όπου εκεί πήραμε λίγο δυνάμεις. Καθίσαμε και εμείς στους πάγκους της αγοράς, ανάμεσα στους Βαυαρούς και φάγαμε …όχι λουκάνικα… αλλά θαλασσινά. Ο μπαμπάς της οικογένειας έχει μια αδυναμία στα ζώα της … θάλασσας, οπότε αφού τα “πετύχαμε” και στο Μόναχο νιώσαμε λίγο τυχεροί. Όμως οι Βαυαροί μάλλον “το ‘χουν” με τα λουκάνικα και όχι με τα θαλασσινά. Το φαγητό μας τα είχε όλα μπόλικα, εκτός από το κυρίως πιάτο. Είχε μπόλικο κουρκούτι, είχε μπόλικη σόδα, είχε μπόλικες πατάτες….. Καλά να πάθουμε! Μα! Γαρίδες και καλαμαράκια στη Βαυαρία;
Παρόλα αυτά, μια mini ανασύνταξη δυνάμεων είχε γίνει. Οπότε συνεχίσαμε τη βόλτα μας ώσπου φτάσαμε μέχρι την πλατεία Marienplatz. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη πλατεία ήταν.
Ενα ανθρώπινο άγαλμα στο κέντρο της πλατείας...
Ο Αγγλικός κήπος μάλλον έβγαινε οριστικά από το πλάνο, η Theatine kirche επίσης, αλλά αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν ένα κουράγιο ακόμα για να επισκεφτούμε την μπυραρία Hofbräuhaus. Εγώ την γνώριζα, την είχα ξαναδεί και είχα καθίσει και είχα πιει και μπύρες. Έπρεπε όμως να τη επισκεφτούν και οι υπόλοιποι.
Η μπυραρία Hofbräuhaus στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτίριο και πολύ όμορφα διακοσμημένο. Είναι ένας τεράστιος χώρος, ψηλοτάβανος, με θολωτά ζωγραφιστά ταβάνια, με μια ορχήστρα που παίζει μουσική, με γκαρσόνες που φορούν παραδοσιακές Βαυαρικές φορεσιές, με πολύ κόσμο, οχλαγωγία και μπύρα … πολύ μπύρα!
Η παρέα μου που την είδε για πρώτη φορά, μπορώ να πω ότι σα να διέκρινα μια έκπληξη στο βλέμμα της. Μάλλον κάτι άλλο είχαν στο μυαλό τους που να ερμηνεύει τη λέξη «μπυραρία».
Πρόκειται για πολύ χαρακτηριστική, παραδοσιακή, Βαυαρική μπυραρία και ενδεχομένως και η διασημότερη παγκοσμίως. Με λίγα λόγια είναι ένα βασικό αξιοθέατο του Μονάχου, γιατί αποτελεί ένα μικρό … Octoberfest . Μπορεί δηλ. κάποιος να “πάρει μια ιδέα” για το πως είναι το μεγάλο αυτό πανηγύρι μπύρας … εκτός εποχής!
Επιστρέψαμε, διασχίζοντας τον πεζόδρομο Kaufingerstraße, ψάχνοντας καμιά καντίνα για λουκάνικα.
Είμαστε από χθες το βράδυ στη Γερμανία και ακόμη δεν είχαμε φάει λουκάνικα!
Λουκάνικα δεν βρήκαμε…βρήκαμε όμως παγωτά. Επιχειρήσαμε να πάρουμε φρούτα από κιόσκι του πεζόδρομου… αλλά είδαμε τις τιμές και μας κόπηκε η όρεξη και απλά το….. αναβάλαμε για την Ελλάδα.
Για του λόγου το αληθές…..
Μα! κεράσια με 25€ το κιλό και… φρέσκα τούρκικα σύκα με 2€… τα τρία ή 0,80€ το ένα!!!
Στην Ελλάδα τα κεράσια “βαριά” μπορεί να τα βρίσκαμε μέχρι 4,5€ το κιλό το καλοκαίρι. Τεράστια η διαφορά 25€ με 4,5€!!!
Στο τέλος του πεζόδρομου, στην πλατεία Karlplatz εκείνη τη στιγμή λάμβανε χώρα μια συγκέντρωση από το… αραβικό στοιχείο του Μονάχου. Και ήταν μεγάλη! Το έντονο αραβικό στοιχείο τουλάχιστον όταν πήγαμε εμείς στο Μόναχο δεν μπορούσες να μην το προσέξεις. Το ίδιο ισχύει και για το Salzburg. Είναι διάχυτη η παρουσία του. Το αναφέρω, γιατί μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Με το που τελείωσε το παγωτό, που τρώγαμε στο χέρι, αφήσαμε την ομιλία και φύγαμε για το αυτοκίνητό μας.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο θυμηθήκαμε άλλη μία εκκρεμότητα. Το πρωί που γυρνούσαμε στα πέριξ του Μονάχου δεν είχαμε δει το γήπεδο της Bayern!!! Μπορούσαμε να περάσουμε να δούμε από κοντά το Allianz Arena τώρα, καθώς θα φεύγαμε από την πόλη. Έλπιζα ότι θα δούμε την Αρένα φωταγωγημένη, ακόμη και σήμερα που δεν είχε αγώνα. Και ευτυχώς την είδαμε …και ήταν κατακόκκινη!
Κοντά στην πόλη μας (στη Landsberg am Lech), σταματήσαμε σε ένα Super Market και βολευτήκαμε με κάτι ψιλολόγια και όταν πια γυρίσαμε πίσω στο σπίτι, μαγείρεψα, είδαμε τηλεόραση, χαλαρώσαμε, κάναμε απολογισμό της ημέρας και κοιμηθήκαμε.
Ο απολογισμός της ημέρας αποφάνθηκε ότι σήμερα ήταν η πιο κουραστική ημέρα του ταξιδιού μας, μέχρι στιγμής, στην οποία, είδαμε και κάναμε χιλιάδες πράγματα!
Η διαδρομή που κάναμε πεζοί μέσα στο Μόναχο ήταν:
Σήμερα παραείχαμε πρωινό ξύπνημα. Στις 7:00 είμαστε στο πόδι. Ακόμα και τα παιδιά είχαν καταλάβει ότι σήμερα αν δεν ξυπνούσαν πρωί θα έχαναν κάτι πολύ σημαντικό.
Τα καταφέραμε λοιπόν και φύγαμε στην ώρα μας.
Πρώτη μας στάση ήταν το στρατόπεδο συγκέντρωσης στην πόλη του Dachau. Πρόκειται για το στρατόπεδο συγκέντρωσης της ναζιστικής Γερμανίας. Σήμανση μέσα στην πόλη του Dachau που να οδηγεί στο στρατόπεδο δεν υπήρχε!
Όμως, υπάρχει δεν υπάρχει σήμανση, όπως και να το κάνεις, κάτι τέτοιο … δεν κρύβεται.
Με το που είδαμε τα τείχη του στρατοπέδου απ’ έξω μας ‘πιάστηκε’ η ψυχή μας. Δεν είναι ευχάριστο μέρος. Δεν γινόταν να το παραλείψουμε όμως. Και την προηγούμενη φορά που είχα έρθει στο Μόναχο είχα αποφύγει να πάω να δω το Dachau, αλλά δεν μπορούσα και πάλι να το αποφύγω. Τώρα είχα και τα παιδιά μαζί μου και έπρεπε…
Ανοίξαμε τη μεταλλική πόρτα με την επιγραφή … «Arbeit macht frei» και μπήκαμε στον προαύλιο χώρο. Απέραντος και ψυχρός!
Εικόνα της ιστορικής εισόδου σήμερα.....
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης πολιτικών κρατουμένων Νταχάου δημιουργήθηκε το Μάρτιο του 1933. Αυτός ο καταυλισμός χρησίμευσε ως πρότυπο για όλα τα μεταγενέστερα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ως «σχολή βίας» για τους άντρες των SS, υπό την εντολή του οποίου βρισκόταν. Μέσα στα δώδεκα χρόνια της ύπαρξής του “πέρασαν” πάνω από 200.000 άτομα από όλη την Ευρώπη. Τα 41.500 από αυτά δολοφονήθηκαν. Στις 29 Απριλίου 1945, αμερικανικά στρατεύματα απελευθέρωσαν τους επιζώντες.
Ξεκινήσαμε με το κτίριο της διοίκησης του στρατοπέδου, που τώρα είναι μουσειακός χώρος. Το μουσείο εκθέτει φωτογραφίες, υλικό εποχής, μακέτα του στρατοπέδου, ιστορικά στοιχεία για το στρατόπεδο, βιογραφικά ανθρώπων που πέρασαν από εδώ και πληροφορίες για τις αγριότητες που διεπράχθησαν στο χώρο.
Στο χώρο επίσης, υπάρχουν πολλά παρεκκλήσια και θρησκευτικά μνημεία από διάφορες θρησκευτικές ομάδες. Κάποια από αυτά ανεγέρθηκαν από πρώην κρατουμένους που επέζησαν από το στρατόπεδο. Το Πολωνικό παρεκκλήσι, η μονή Καρμελιτών, η Προτεσταντική εκκλησία της συμφιλίωσης, το Ρωσικό παρεκκλήσι και βέβαια το Εβραϊκό μνημείο.
Παρεκκλήσι του θρησκευτικού αγώνα...
Παρεκκλήσι των Καρμελιτών...
Περιεργαστήκαμε αρκετά το χώρο, το μουσείο, τους κοιτώνες, τα παρεκκλήσια μέχρι που φτάσαμε στα κρεματώρια και στους θαλάμους αερίων. Αυτήν την επίσκεψη πολύ τη φοβόμουνα. Και συγκινηθήκαμε πολύ, ειδικά οι ενήλικες. Εγώ μάλιστα όταν εξηγούσα στη μικρή μου κάποια πράγματα και θυμήθηκα και τη καταπληκτική ταινία «Η ζωή είναι ωραία» του Μπενίνι, η συγκίνησή μου κορυφώθηκε…
Το κρεματώριο...
Οι θάλαμοι αερίων...
Ύστερα από αυτό, χρειαζόμαστε άπαντες κάτι πολύ “ανεβαστικό”. Οπότε η δεύτερη επίσκεψή μας για σήμερα ήταν το BMW WELT.
Το κτιριακό συγκρότημα της BMW είναι ορατό από μακριά. Ειδικά το Welt έχει τόσο εντυπωσιακή και διαστημική εμφάνιση, που δεν θα μπορούσες να μην το προσέξεις. Είναι ένα γυάλινο κτίριο, που μοιάζει σαν να … “στρίβει” προσπαθώντας να ενωθεί με τον ουρανοξύστη των γραφείων της εταιρείας, που βρίσκεται στην απέναντι μεριά της λεωφόρου Lerchenauer Strasse, με μια πολύ φουτουριστική γέφυρα.
Στο κλειστό parking του BMW WELT, το σεμνό μας Opel πάρκαρε ανάμεσα στα πολυτελή ΒΜW αυτοκίνητα! Ανεβήκαμε στην έκθεση, η οποία είναι ένας χώρος με πολύ …glamour. Καθίσαμε στη θέση του οδηγού και του συνοδηγού σε αυτοκίνητα ΒΜW, σε mini και σε Rolls Royce, καβαλήσαμε και μοτοσυκλέτα και βγάλαμε τις άπειρες φωτογραφίες σε αυτόν τον υπέροχο χώρο. Ζορίστηκαμε λίγο να φύγουμε από το μαγαζί με τα ρούχα και τα αξεσουάρ της BΜW, το οποίο είχε υπέροχα πράγματα. Πάντως, δεν είναι δύσκολο να περάσεις πολύ χρόνο σε αυτό το χώρο χωρίς να το καταλάβεις. Το περίεργο βέβαια είναι ότι αυτός ο χώρος είναι μια… αντιπροσωπεία αυτοκινήτων!
Η επόμενη στάση ήταν μια πολύ γρήγορη στάση στο παλαιοντολογικό μουσείο του Μονάχου. Ε! είναι νομίζω φανερό ότι κάποιος από την παρέα μας είχε αδυναμία στους δεινόσαυρους. Αυτή ήταν επίσκεψη ψιλοαστραπή, γιατί ήταν πολύ μικρό το μουσείο, αλλά ευτυχώς ήταν και ωραίο.
Αυτό το μικρό μουσείο είναι τμήμα του Πανεπιστημίου του Μονάχου, στεγάζεται σε ένα όμορφο κτίριο, στην οδό Richard-Wagner-Strasse και ομολογώ ότι επειδή είναι και λίγο κρυμμένο, αν δεν είχαμε αυτοκίνητο (με το gps εύκολα φτάσαμε και παρκάραμε απ’ έξω) δεν θα πηγαίναμε.
Ψάχνοντας περάσαμε και από την μπυραρία της Löwenbräu...
Και από την πλατεία του βασιλιά...
Το μουσείο έχει μια μεγάλη συλλογή από απολιθώματα ζώων και φυτών. Κύρια στοιχεία της συλλογής είναι το πρώιμο πουλί Archeopteryx, ένας πλαταιόσαυρος, ένας βραδύσαυρος, κρανία από τρικεράτοπα και αλόσαυρο, κάποια θηλαστικά όπως ένα γιγαντιαίο ελάφι και ένας σμιλόδοντας. Το σημαντικότερο όμως έκθεμα του μουσείου είναι ο εντυπωσιακός σκελετός του αρχέγονου ελέφαντα, που είναι και το επίκεντρο του μουσείου και αποτελεί ένα από τα πιο αξιοσημείωτα και εντυπωσιακά απολιθωμένα ευρήματα παγκοσμίως.
Τώρα πια έπρεπε να αφήσουμε το αυτοκίνητο κάπου και να συνεχίσουμε με τα πόδια. Παρκάραμε λοιπόν στο κεντρικότατο garage του εμπορικού κέντρου Stachus και ποδαράτοι πια με ένα pretzel στο χέρι που πολύ το λιγουρευτήκαμε, πήραμε κατεύθυνση προς το νησί του Deutches museum. Στο δρόμο μας συναντήσαμε “εντελώς τυχαία” την Asam’s Kirche και μπήκαμε να ρίξουμε μια ματιά. Το λέω το “εντελώς τυχαία” γιατί όλοι βιαζόντουσαν για το Deutches museum, αλλά εγώ δεύτερη φορά στο Μόναχο, να μην περάσω από την Asam’s δεν μου ερχόταν καλά. Πάντως η εκκλησία ήταν όντως στο δρόμο μας και δεν καθυστερήσαμε καθόλου για να τη δούμε. Κυριολεκτικά μπήκαμε, εκστασιαστήκαμε στιγμιαία με αυτό που είδαμε, βγάλαμε δυο φωτογραφίες και βγήκαμε. Συνολικός χρόνος: 4’ . Και τι ήταν αυτό που είδαμε;
Είδαμε την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη Νέπομουκ, την οποία κανένας δεν την γνωρίζει με αυτό το όνομα, αλλά με το όνομα των αρχιτεκτόνων της. Πήρε το όνομά της από τους αδελφούς Asam, που την κατασκεύασαν και τη διακόσμησαν. Αυτό από μόνο του φανερώνει το πόσο εντυπωσιακή είναι η εκκλησία αυτή αρχιτεκτονικά.
Είδαμε μια εκκλησία που δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Δεν περιμένεις σε ένα πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο και στριμωγμένο ανάμεσα σε άλλα κτίρια να βρεις ένα από τα πιο εντυπωσιακά παραδείγματα της αρχιτεκτονικής μπαρόκ σε ολόκληρη την Ευρώπη!
Εσωτερικά είναι πολύ εντυπωσιακή, λόγω της υπερβολικής διακόσμησής της. Είναι μια μικρή εκκλησία, και λίγο σκοτεινή, με γυψοτεχνήματα και νωπογραφίες υψηλής τεχνικής, με το φως να προσθέτει ιδιαίτερη διάσταση στα διακοσμητικά στοιχεία, αλλά είναι και τόσο παραφορτωμένη, που σε “μπερδεύει” και μπορεί στιγμιαία να νιώσεις ότι σε πλακώνει. Το σίγουρο είναι ότι, με το που μπαίνεις στο χώρο, σου βγαίνει ασυναίσθητα ένα … ααα!!!! Εμένα μου βγαίνει ακόμη και τώρα όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες!
Κι όμως έμελε να κάνουμε και άλλη στάση πριν να φτάσουμε στο Deutches museum. Αυτή ήταν μια στάση σε ένα μαγαζί που πουλούσε … μινιατούρες.
Ναι, νομίζω ότι αυτό το ταξίδι είχε τεράστια ποικιλία αξιοθεάτων, λόγω ποικίλλων …ενδιαφερόντων της παρέας. Είμαστε 5 άνθρωποι, διαφορετικοί μεταξύ μας, που ο καθένας έχει διαφορετικές ανάγκες, επιθυμίες και ιδιαιτερότητες. Σε άλλον αρέσουν οι … δεινόσαυροι, σε άλλον το … τένις, σε άλλον τα …ψώνια, σε άλλον οι … μινιατούρες, και σε άλλον τα … ταξίδια. Θα πρέπει να τα συνδυάσουμε όλα, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Εδώ στο παρελθόν, οργανώσαμε (και κάναμε) ταξίδι με κύριο σκοπό …να ψωνίσουμε μινιατούρες! Εδώ τώρα ήταν απλά μια …στάση στο δρόμο μας……
Τελικά, αυτό που “θέλαμε” δεν υπήρχε στο κατάστημα, όπως δεν υπήρχε και στο αντίστοιχο κατάστημα στην Αθήνα. Δεν πειράζει. Θα δοκιμάσουμε και στη Ρώμη αργότερα, μήπως και το βρούμε.
Η επόμενη μεγάλη στάση μας ήταν το «Γερμανικό Μουσείο των Αριστουργημάτων των Φυσικών Επιστημών και της Τεχνολογίας» του Μονάχου! Δύο ώρες είχαμε περιθώριο για να το δούμε. Για το μουσείο αυτό έχω αναφερθεί εκτενέστατα σε προηγούμενη ιστορία μου.
Είναι ένα “must” όχι μόνο για το Μόναχο, αλλά για τη Γερμανία ολόκληρη. Είναι η μια «εικόνα» της βαριάς Βιομηχανίας, που τόσο χαρακτηρίζει τη χώρα.
Η είσοδος του μουσείου...
Ολόκληρα εργοστάσια «εκθέτονται» εδώ. Υπάρχουν ολόκληρες αναπαραστάσεις, με ανθρώπινα ομοιώματα, που εντελώς ρεαλιστικά και σε φυσικό μέγεθος, αναβιώνουν και “αφηγούνται” την ιστορία και την εξέλιξη της τεχνολογίας κατά τη διάρκεια των ετών, ταξιδεύοντάς σε, στο βιομηχανικό παρελθόν της Γερμανίας.
Πρόκειται για μια έκθεση Επιστήμης, Τεχνολογίας και Παραγωγής μαζί. Και αυτό το μουσείο περιλαμβάνει όλο το Γερμανικό μοντέλο των παραπάνω.
Εντυπωσιακή είναι η «γραμμή παραγωγής» ολόκληρων εργοστασίων παρουσιασμένα σε μακέτες, με ‘ανατριχιαστικές’ λεπτομέρειες. Κλίβανοι, χυτήρια, μηχανολογικός εξοπλισμός σε φυσικό μέγεθος, διαστημόπλοια, καράβια, ολόκληρο υποβρύχιο που μπορείς να περιεργαστείς με κάθε λεπτομέρεια, συλλογές από πλεούμενα και αεροπλάνα διαφορετικών εποχών και λαών, μέχρι και αναπαράσταση ενός υπόγειου μεταλλείου σε φυσικό μέγεθος εκθέτεται σε έναν ολόκληρο όροφο.
Στα παιδιά μου άρεσε πάρα πολύ αν και στεναχωρήθηκα που είχαμε λίγο χρόνο και κάποια πράγματα δεν τα προλάβαμε και αυτά που είδαμε τα είδαμε λίγο τρέχοντας. Ομολογώ όμως ότι είχε αλλάξει αρκετά από την τελευταία φορά που το είχα επισκεφτεί. Έχει επεκταθεί με καινούριες πτέρυγες και τα εκθέματα έχουν χωριστεί και μεταφερθεί, σε άλλα κτίρια. Εμείς προλάβαμε και είδαμε τα ορυχεία, τις μηχανές, τα καράβια, αλλά δεν είδαμε (και θα ‘πρεπε) τα διαστημικά.
Μετά όμως και από αυτή μας την επίσκεψη καταλάβαμε ότι οι αντοχές όλων είχαν πέσει πολύ πολύ χαμηλά. Το πρωινό ξύπνημα και αυτός ο αγώνας να τα προλάβουμε όλα μας είχαν ξεκάνει. Το κακό είναι ότι όταν φτιάχνω πρόγραμμα εκδρομής δεν υπολογίζω ποτέ τον παράγοντα κούραση …
των άλλων.Καταφέραμε όμως και φτάσαμε μέχρι την Victual Markt, όπου εκεί πήραμε λίγο δυνάμεις. Καθίσαμε και εμείς στους πάγκους της αγοράς, ανάμεσα στους Βαυαρούς και φάγαμε …όχι λουκάνικα… αλλά θαλασσινά. Ο μπαμπάς της οικογένειας έχει μια αδυναμία στα ζώα της … θάλασσας, οπότε αφού τα “πετύχαμε” και στο Μόναχο νιώσαμε λίγο τυχεροί. Όμως οι Βαυαροί μάλλον “το ‘χουν” με τα λουκάνικα και όχι με τα θαλασσινά.
Το φαγητό μας τα είχε όλα μπόλικα, εκτός από το κυρίως πιάτο. Είχε μπόλικο κουρκούτι, είχε μπόλικη σόδα, είχε μπόλικες πατάτες….. Καλά να πάθουμε! Μα! Γαρίδες και καλαμαράκια στη Βαυαρία;
Παρόλα αυτά, μια mini ανασύνταξη δυνάμεων είχε γίνει. Οπότε συνεχίσαμε τη βόλτα μας ώσπου φτάσαμε μέχρι την πλατεία Marienplatz. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφη πλατεία ήταν.
Ενα ανθρώπινο άγαλμα στο κέντρο της πλατείας...
Ο Αγγλικός κήπος μάλλον έβγαινε οριστικά από το πλάνο, η Theatine kirche επίσης, αλλά αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν ένα κουράγιο ακόμα για να επισκεφτούμε την μπυραρία Hofbräuhaus. Εγώ την γνώριζα, την είχα ξαναδεί και είχα καθίσει και είχα πιει και μπύρες. Έπρεπε όμως να τη επισκεφτούν και οι υπόλοιποι.
Η μπυραρία Hofbräuhaus στεγάζεται σε ένα πανέμορφο κτίριο και πολύ όμορφα διακοσμημένο. Είναι ένας τεράστιος χώρος, ψηλοτάβανος, με θολωτά ζωγραφιστά ταβάνια, με μια ορχήστρα που παίζει μουσική, με γκαρσόνες που φορούν παραδοσιακές Βαυαρικές φορεσιές, με πολύ κόσμο, οχλαγωγία και μπύρα … πολύ μπύρα!
Η παρέα μου που την είδε για πρώτη φορά, μπορώ να πω ότι σα να διέκρινα μια έκπληξη στο βλέμμα της. Μάλλον κάτι άλλο είχαν στο μυαλό τους που να ερμηνεύει τη λέξη «μπυραρία».
Πρόκειται για πολύ χαρακτηριστική, παραδοσιακή, Βαυαρική μπυραρία και ενδεχομένως και η διασημότερη παγκοσμίως. Με λίγα λόγια είναι ένα βασικό αξιοθέατο του Μονάχου, γιατί αποτελεί ένα μικρό … Octoberfest . Μπορεί δηλ. κάποιος να “πάρει μια ιδέα” για το πως είναι το μεγάλο αυτό πανηγύρι μπύρας … εκτός εποχής!
Επιστρέψαμε, διασχίζοντας τον πεζόδρομο Kaufingerstraße, ψάχνοντας καμιά καντίνα για λουκάνικα.
Είμαστε από χθες το βράδυ στη Γερμανία και ακόμη δεν είχαμε φάει λουκάνικα!
Λουκάνικα δεν βρήκαμε…βρήκαμε όμως παγωτά. Επιχειρήσαμε να πάρουμε φρούτα από κιόσκι του πεζόδρομου… αλλά είδαμε τις τιμές και μας κόπηκε η όρεξη και απλά το….. αναβάλαμε για την Ελλάδα.
Για του λόγου το αληθές…..
Μα! κεράσια με 25€ το κιλό και… φρέσκα τούρκικα σύκα με 2€… τα τρία ή 0,80€ το ένα!!!
Στην Ελλάδα τα κεράσια “βαριά” μπορεί να τα βρίσκαμε μέχρι 4,5€ το κιλό το καλοκαίρι. Τεράστια η διαφορά 25€ με 4,5€!!!
Στο τέλος του πεζόδρομου, στην πλατεία Karlplatz εκείνη τη στιγμή λάμβανε χώρα μια συγκέντρωση από το… αραβικό στοιχείο του Μονάχου. Και ήταν μεγάλη! Το έντονο αραβικό στοιχείο τουλάχιστον όταν πήγαμε εμείς στο Μόναχο δεν μπορούσες να μην το προσέξεις. Το ίδιο ισχύει και για το Salzburg. Είναι διάχυτη η παρουσία του. Το αναφέρω, γιατί μου έκανε μεγάλη εντύπωση.
Με το που τελείωσε το παγωτό, που τρώγαμε στο χέρι, αφήσαμε την ομιλία και φύγαμε για το αυτοκίνητό μας.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητο θυμηθήκαμε άλλη μία εκκρεμότητα. Το πρωί που γυρνούσαμε στα πέριξ του Μονάχου δεν είχαμε δει το γήπεδο της Bayern!!! Μπορούσαμε να περάσουμε να δούμε από κοντά το Allianz Arena τώρα, καθώς θα φεύγαμε από την πόλη. Έλπιζα ότι θα δούμε την Αρένα φωταγωγημένη, ακόμη και σήμερα που δεν είχε αγώνα. Και ευτυχώς την είδαμε …και ήταν κατακόκκινη!
Κοντά στην πόλη μας (στη Landsberg am Lech), σταματήσαμε σε ένα Super Market και βολευτήκαμε με κάτι ψιλολόγια και όταν πια γυρίσαμε πίσω στο σπίτι, μαγείρεψα, είδαμε τηλεόραση, χαλαρώσαμε, κάναμε απολογισμό της ημέρας και κοιμηθήκαμε.
Ο απολογισμός της ημέρας αποφάνθηκε ότι σήμερα ήταν η πιο κουραστική ημέρα του ταξιδιού μας, μέχρι στιγμής, στην οποία, είδαμε και κάναμε χιλιάδες πράγματα!
Η διαδρομή που κάναμε πεζοί μέσα στο Μόναχο ήταν:
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
