Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.407
- Likes
- 19.805
- Επόμενο Ταξίδι
- Μαδρίτη πάλι :)
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
6η ημέρα - Στα έγκατα των … Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg!
Ανανεωμένη και με ανασυνταγμένες τις δυνάμεις μου ξύπνησα κατά τις 7:30 και με αδημονία έτρεξα στο παράθυρο για να δω που βρίσκομαι. Και είδα αυτό……
Το χωριό που μέναμε λέγεται Rennweg am Katschberg και είναι πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο Α-10. Συγκεκριμένα βρίσκεται πολύ κοντά στην αρχή του τεράστιου τούνελ Katschberg του αυτοκινητόδρομου A-10. Το επέλεξα γιατί βρισκόταν σε σημείο που δεν παρέκκλινε από την πορεία μας, αλλά και γιατί ήταν πολύ κοντά στον παγετώνα Eisriesenwelt που θα επισκεπτόμαστε σήμερα το πρωί. Δεν φανταζόμουν όμως ότι το Rennweg θα ήταν τόσο όμορφο!
Περιχαρής αποφάσισα να βγω και να πάω για ψώνια. Έτσι βγήκα στο δρόμο…και συνάντησα αυτό…
Και μετά συνέχισα…πέρασα και ένα ποταμάκι και μετά συνάντησα αυτό….
και αυτό …
Ψώνισα λοιπόν στο Super Market όλα τα απαραίτητα για το πρωινό μας και στο γυρισμό συνάντησα και αυτό...
Μα που ζουν αυτοί οι άνθρωποι;
Αφού ετοιμάσαμε το πρωινό μας στην ωραία κουζινίτσα μας και το φάγαμε στην μεγάλη, ξύλινη Γερμανικού στυλ τραπεζαρία μας, ήπιαμε τον καφέ μας στον κήπο, αυτόν τον κήπο….
χαιρετήσαμε τον Herr & τη Frau Lackner και αναχωρήσαμε για τον παγετώνα Eisriesenwelt.
O παγετώνας Eisriesenwelt είναι ο μεγαλύτερος της Ευρώπης και βρίσκεται κυριολεκτικά … μέσα στο βουνό Hochkogel, των Άλπεων. Ο Eisriesenwelt (που στα Γερμανικά μεταφράζεται σαν "Κόσμος των παγωμένων γιγάντων") είναι ένα σπήλαιο πάγου, δηλ. ένα είδος φυσικού σπηλαίου, που περιέχει σημαντική ποσότητα πολυετών πάγων.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1879 από τον Anton Posselt, έναν Αυστριακό επιστήμονα, ο οποίος εξερεύνησε μόνο τα πρώτα 200 μέτρα του. Ήταν γνωστό στους ντόπιους (και πριν απ’ τον Posset), οι οποίοι πίστευαν ότι ήταν η πύλη της κολάσεως και αρνούνταν να το εξερευνήσουν!!
Το βουνό Hochkogel είναι ορατό από τον αυτοκινητόδρομο Α-10...
Σε λιγότερο από μία ώρα από την αναχώρησή μας από τους Lackner έπρεπε να αφήσουμε την Α-10 και να στρίψουμε για τον παγετώνα. “Χάσαμε” όμως τη διασταύρωση. Υπάρχει μια καφέ ταμπέλα που λέει προς “Eisriesenwelt”, την οποία όμως δεν προσέξαμε. Και αναγκαστήκαμε και κάναμε αναστροφή μετά από μερικά χιλιόμετρα. Υπάρχει και ένα μεγάλο σημάδι για την ταμπέλα, που δεν είναι άλλο, από ένα μεγάλο κάστρο, που βρίσκεται απέναντι.
Κάστρο και Hochkogel στο ίδιο πλάνο...
Το κάστρο Hohenwerfen, που αν και είναι πολύ παλιό (του 1075) είναι πολύ καλά διατηρημένο, στέκεται στην κορυφή ενός λόφου ύψους 600μ. και έχει αποτελέσει σκηνικό για πάρα πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Έχει γίνει από ρομαντικό ξενοδοχείο, έως μοναστήρι και στρατηγείο των Γερμανών σε ταινίες με θέμα τον Β’ Παγκόσμιο. Θέλω να πω ότι είναι τόσο όμορφο και σε πολύ επιβλητικό σημείο, που είναι αδύνατον να μην το προσέξεις και αποτελεί συγχρόνως σημάδι ότι έφτασες και στον παγετώνα.
Για να φτάσουμε στο parking του παγετώνα και μπροστά από τα εκδοτήρια ανεβήκαμε σε υψόμετρο περίπου 900μ Είχα ακούσει για απίστευτες ουρές στα εκδοτήρια, αλλά απ΄ ότι φαίνεται αυτές είναι μόνο …καλοκαιρινές. Τώρα ήταν Σεπτέμβριος.. Τα εισιτήρια και για τους 5 μας ήταν 91€ (24€ για τον κάθε ενήλικο, 18€ για το κάθε αγόρι και 7€ για τη μικρή). Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν τσιμπημένα, αλλά ύστερα από την επίσκεψή μας αυτή αναθεώρησα την άποψή μου.
Βέβαια το να φτάσεις στον παγετώνα δεν ήταν ακριβώς και πολύ εύκολη υπόθεση. Οι διάφορες ταμπέλες προσπαθούν να σε προετοιμάσουν ψυχολογικά, με μηνύματα του τύπου:
• Η είσοδος επιτρέπεται μόνο με επίσημο ξεναγό.
• Όλοι οι επισκέπτες πρέπει να φοράνε σκληρά παπούτσια και ζεστά ρούχα.
• Στην είσοδο μοιράζονται λάμπες.
• Όσοι αποφασίσουν να επισκεφτούν το μέρος, να έχουν υπ’ όψη τους ότι θα χρειαστεί να ανεβούν περίπου 134μ. Έτσι, δεν προτείνεται σε ανθρώπους με καρδιοπάθεια ή κινητικά και αναπνευστικά προβλήματα.
• Τα παιδιά είναι εξ’ ολοκλήρου ευθύνη των γονιών τους να κρίνουν αν μπορούν να αντέξουν να είναι κλεισμένα σε έναν τέτοιου είδους χώρο για τα 75’ που διαρκεί το tour.
Είχα ήδη ενημερωθεί για τα παραπάνω από το site του παγετώνα και είχα οργανωθεί με χοντρά ρούχα για όλους, σκουφιά, γάντια κ.α. και είχαμε φροντίσει να φτάσουμε και νωρίς για να έχουμε το χρόνο να ανεβούμε.
Μετά τα εκδοτήρια λοιπόν ανηφορίσαμε περίπου κανένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε στο τελεφερίκ. Περιττό να αναφέρω ότι, καθ’ όλη τη διαδρομή είχαμε καταπληκτική θέα και το σκηνικό όλο των γύρω πλαγιών πολύ απλά… έκοβε την ανάσα..…..
Από τα εκδοτήρια... ξεκίνησε η ανηφορική βόλτα μας...
Βρισκόμασταν ήδη σε ένα υψόμετρο των 1100μ περίπου. Η διαδρομή με το τελεφερίκ ήταν απολαυστική. Ανεβήκαμε στα 1700μ. με αυτό, φτάνοντας σε ένα καταπληκτικό σαλέ, στο οποίο δεν καθίσαμε δυστυχώς, γιατί είχαμε ακόμα αρκετή διαδρομή να κάνουμε και μάλιστα ανηφορική.
Η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι την είσοδο της σπηλιάς ήταν πιο κουραστική και σαφώς μακρύτερη από το πρώτο κομμάτι (πριν το τελεφερίκ), αλλά πρόσφερε και πολύ πιο ωραίες εικόνες. Η θέα ήταν μ α γ ι κ ή! Από εδώ πια έβλεπες και κάτω την κοιλάδα Salzach, τα χωριά της, τον αυτοκινητόδρομο που είμαστε πριν λίγο, αλλά έβλεπες και πολλές κορυφές των Άλπεων και μάλιστα χιονισμένες. Εδώ πια καταλαβαίνεις ότι είσαι στις Άλπεις ή μάλλον… στην καρδιά των Άλπεων. Δεν χόρταινε το μάτι σου να βλέπει. Με στάσεις, χάζεμα και φωτογραφίες κάναμε περί τα τρία τέταρτα να ανεβούμε τα 1500μ. που υπολείπονταν μέχρι την είσοδο του σπηλαίου, την οποία και βλέπαμε καθώς πλησιάζαμε. Ήταν μια τρύπα στο βουνό.
Και μόλις φτάσαμε ψιλολαχανιασμένοι, με χαρά είδαμε ότι προλαβαίνουμε το Αγγλόφωνο group που μόλις έμπαινε μέσα, αλλά ο υπεύθυνος ξεναγός είχε διαφορετική άποψη. «Θα περιμένετε το επόμενο group», μας είπε αυστηρά.
Φυσικά για αυτήν την αναμονή που προέκυψε, ποιος έφταιγε; Κατά την οικογένεια έφταιγε … η μαμά. Πάντα η μαμά φταίει! Εγώ λοιπόν έφταιγα γιατί σταματούσα συχνά στη διαδρομή για να βγάλω φωτογραφίες! Κι όλο στάσεις έκανα για να βγάλουμε φωτογραφίες με όλες τις βουνοκορφές για φόντο. Και ενώ βλέπαμε από μακριά τον κόσμο στην είσοδο του σπηλαίου, που περίμενε κι άλλους για να σχηματίσουν group, εμείς δεν κάναμε γρήγορα … εξ’ αιτίας μου. Βγάζαμε φωτογραφίες! Αυτή είναι η ετυμηγορία! Τώρα ποιος ξέρει πόση ώρα θα περιμένουμε να μαζευτεί πάλι ικανός αριθμός για σχηματιστεί group…..
Για μένα βέβαια έφταιγε ο αυστηρός Αυστριακός, που το μόνο που τον νοιάζει, να τηρήσει τους τύπους. “Τόσοι ακριβώς” πρέπει να είναι στο group και ούτε ένας παραπάνω (ή πέντε πάνω – κάτω).
Ένα τέταρτο πέρασε κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι μας λέγαμε τα δικά μας, του τύπου «μα γιατί;», «αφού προλάβαμε», «γιατί να περιμένουμε να μαζευτεί κόσμος;», ώσπου ο ξεναγός μας, μας φώναξε για να μπούμε μέσα.
Μόλις μπήκαμε, αμέσως καταλάβαμε γιατί τελικά ο ξεναγός μας δεν μας άφησε να μπούμε μέσα με το προηγούμενο group, ενώ το είχαμε προλάβει. Το καταλάβαμε όταν μας είπε το χαρακτηριστικό “αστείο”: «Σας έχω καλά και κακά νέα. Τα κακά είναι ότι μέσα στο σπήλαιο έχει 0 βαθμούς Κελσίου. Τα καλά είναι ότι έχει τόσες σκάλες να ανεβείτε που δεν θα κρυώνετε………!!!
Γι’ αυτό … δεν μας άφησε να μπούμε με το προηγούμενο group. Ήθελε ο άνθρωπος να ξεκουραστούμε από την ανηφοριά για να αντέξουμε τις σκάλες του σπηλαίου. Συγκεκριμένα τα 700 σκαλοπάτια ……τα οποία κάναμε σχεδόν μονοκοπανιά……που μεταφράζεται σε 130μ. ακόμα καθ’ ύψος!!!
Και έφτασε η ώρα…και μαζευτήκαμε… και οι Γερμανόφωνοι…και οι Αγγλόφωνοι. Θα μπαίναμε στο σπήλαιο συγχρόνως και η ξενάγηση θα γινόταν και στις δύο γλώσσες διαδοχικά. Και πήραμε πυρσούς στα χέρια (ένας ανά 3-4 άτομα) και μπήκαμε. Και ακολουθούσαμε τον ξεναγό μας στα μονοπάτια και στις σκάλες κάνοντας κάποιες στάσεις, στις οποίες μας εξηγούσε διάφορα για τους γεωλογικούς σχηματισμούς που βλέπαμε, αλλά εγώ νομίζω ότι το έκανε για να πάρουμε μιαν ανάσα, γιατί τα σκαλοπάτια ήταν … βαριά. Πόσο δίκιο είχε… Δεν τους καταλάβαινες τους 0 βαθμούς. Τα μπουφάν τα βάλαμε στη μέση και τα κασκόλ στη τσέπη. Τα 15 λεπτά της αναμονής έξω από το σπήλαιο τελικά ήταν λίγα. Κούρα χρειαζόμασταν πριν μπούμε για να τα βγάλουμε πέρα!
Κρίμα που δεν επιτρεπόταν όμως οι φωτογραφίες. Παραδέχομαι βέβαια ότι θα ήταν δύσκολο (να βγάζουμε φωτογραφίες), γιατί ήταν και σκοτεινά, αλλά και γιατί θα δυσκόλευε τη “ροή” του group.
Ήταν σίγουρα πάρα πολύ εντυπωσιακοί όλοι αυτοί οι σχηματισμοί του πάγου που βλέπαμε. Όταν πια σταμάτησαν οι ανηφόρες και φτάσαμε στο “ίσιωμα”, μπορώ να πω ότι άρχισα και εγώ να απολαμβάνω αυτά που έβλεπα γύρω μου. Έβλεπα τεράστιους σταλαγμίτες από πάγο, κολώνες πάγου, σχήματα που έμοιαζαν με μορφές από πάγο, λίμνες από πάγο, καταρράκτες από πάγο! Είδα έναν τεράστιο τοίχο από πάγο, στον οποίο φαινόντουσαν ευκρινώς οι διάφορες έγχρωμες στρωματώσεις (κάθε έτος και άλλου χρώματος στρώση πάγου).
Σε κάποια σημεία ο πάγος είχε τέτοιο σχήμα που θύμιζε ‘κάτι’ με αποτέλεσμα να έχουν δοθεί ονόματα,
όπως ο “Πύργος Posselt”, ένας τεράστιος σχηματισμός με το όνομα «Great Ice Embankment» ύψους 25 μέτρων, αλλά και το «Κάστρο του Hymir» (ενός γίγαντα της σκανδιναβικής μυθολογίας), μέσα στο οποίο σταλακτίτες έχουν σχηματίσει το «Frigga's Veil» ή «Όργανο Πάγου» και ο «Καθεδρικός Ναός Alexander von Mörk» και το «Παγωμένο Παλάτι». Ήταν όλα πανέμορφα και μοναδικά.
Στην κατηφόρα της επιστροφής πια παραξεθάρρεψα. Καθώς περνούσαμε μέσα από ένα τούνελ πάγου και ενώ ήμουν από τις τελευταίες στη σειρά, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να βγάλω μια μικρή «φωτογραφιούλα». Κρίμα ήταν να βλέπω τέτοια πράγματα και να μην μπορώ να τα αποθανατίσω; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα με τίποτα να αντισταθώ! Μια δύναμη υπεράνω με έσπρωχνε… ! «Αθόρυβα θα γίνει, ο οδηγός είναι πολύ μπροστά, δεν θα βάλω φλας άλλωστε, ούτε που θα με καταλάβουν», σκεφτόμουν. Και βγάζω τη φωτογραφική από την τσέπη και τραβάω…και …φωτίστηκε ο τόπος…και όλοι με καταλάβανε… «Αχ! Δεν ήθελα φλας, πως μπήκε; Κατά λάθος τραβήχτηκε». Ο δε μπροστινός μου γύρισε και με κοίταξε με ένα ύφος περίεργο, που δεν το πολυκατάλαβα. Ήταν ύφος «πως τολμάς ενώ απαγορεύεται;» ή ήταν ύφος “γιατί πρόλαβες εσύ και όχι εγώ; Τώρα … καρφωθήκαμε”. Τώρα πάει είχε γίνει. Αφού την έκανα που την έκανα την αμαρτία, ας την κάνω και σωστά. Και τράβηξα και άλλη μία. Αλλά ατύχησε και αυτή γιατί την τράβηξα την ώρα που έσβησε ο πυρσός και ήταν σκοτάδια και δεν θα φαινόταν τίποτα. Και ναι! το τόλμησα τελικά και για τρίτη φορά.
Η στιγμή λοιπόν που με τόσο κόπο και αγωνία αποθανάτισα ήταν αυτή…..
Λίγο πριν την έξοδο ο ξεναγός μας έκανε και άλλο αστειάκι. Ενώ είχαμε σβήσει όλοι τους πυρσούς για να νιώσουμε το απόλυτο σκοτάδι του σπηλαίου, όπως το ένιωσαν οι πρώτοι εξερευνητές, μας είπε το εξής: “Τα λέμε στην έξοδο”.
Τάδε έφη ο ξεναγός στο απόλυτο σκοτάδι…
Γι’ αυτό υπήρχε και πινακίδα που έλεγε να μην εισέρχονται οι καρδιοπαθείς…Χα! Χα! Γελάσαμε…
Το ωραίο ήταν ότι με τη δίγλωσση ξενάγηση, εμείς οι Αγγλόφωνοι που τα ακούγαμε δεύτεροι, καταλαβαίναμε πότε έρχεται το αστείο, γιατί προηγούνταν το μειδίαμα ή και το γέλιο των Γερμανόφωνων που το άκουγαν πρώτοι.Τελικά μια χαρά ήταν ο ξεναγός μας … Και ανεβαίνει και τόσες σκάλες κάθε μέρα….
Και συνεχίστηκε η κατηφορική μας πια βόλτα μέσα στη σπηλιά του παγετώνα έως ότου μετά από συνολικά 70’ βγήκαμε έξω. Στην έξοδο του σπηλαίου μείναμε για λίγο να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε για μιαν ακόμη φορά αυτή τη θέα…..
Αποθανατίσαμε και λίγο ... από τον παγετώνα...
Κατηφορίσαμε πλήρως ικανοποιημένοι, όλοι μας. Δεν ήταν μόνο η σπηλιά και ο παγετώνας, ήταν και η θέα, ήταν και το περπάτημα σε αυτό το υπέροχο φυσικό τοπίο, ήταν και το τελεφερίκ, ήταν και το υψόμετρο ήταν όλα μαζί. Ήταν μια πολύ όμορφη εκδρομή στις Άλπεις!
Κάναμε μια στάση στο μαγαζί των εκδοτηρίων για καφέ, σουβενίρ και λίγο internet (απαραίτητο για την ενημέρωσή μας) και στη συνέχεια φύγαμε με κατεύθυνση το Salzburg.
Στην πόλη του Salzburg φτάσαμε, μετά από 40’. Παρκάραμε (στο κεντρικότατο Tiefgaraza Barmherzige Bruder) και αρχίσαμε τη βόλτα μας σε αυτήν την τόσο καλοδιατηρημένη παλιά πόλη (Altstadt) που περιλαμβάνεται και στον κατάλογο με τα Μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.
Salzburg σημαίνει "κάστρο του αλατιού". Ονομάστηκε έτσι κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, εποχή που η πόλη είχε φήμη και πλούτη εξ’ αιτίας του ορυκτού αλατιού, στην εξόρυξη του οποίου βασιζόταν η οικονομία της. Σήμερα υπάρχουν τρία επισκέψιμα ορυχεία ορυκτού αλατιού στην περιοχή γύρω απ΄ το Salzburg. Το ένα από αυτά ήταν το plan B μας (αν δεν καταφέρναμε για κάποιο λόγο να πάμε στον παγετώνα).
Το Salzburg επίσης είναι και η γενέτειρα του Μότσαρτ. Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο διάχυτη η παρουσία του Mozart στην πόλη, που και “αδιάβαστος” να είναι κάποιος, είναι αδύνατον να μη καταλάβει τη σχέση του Μότσαρτ με αυτήν. Συναντάς το σπίτι που γεννήθηκε, το σπίτι που μεγάλωσε, το σπίτι που έδινε συναυλίες, ένα άγαλμά του, μια πλατεία με το όνομά του, μια γέφυρα με το όνομά του, ως και σοκολατάκια με το όνομά του. Μπορώ να φανταστώ και το όνομα του αεροδρομίου. Ναι! Είναι W. A. Mozart!!!
Η βόλτα μας ξεκίνησε από τη Mozartplatz. Βγάλαμε φωτογραφίες στο άγαλμα του Μότσαρτ, αλλά και στο σήμα της Unesco, που βρίσκεται στο κέντρο της ομώνυμης πλατείας, περπατήσαμε στον πεζόδρομο Judengasse χαζεύοντας βιτρίνες (ειδικά αυτές με τα σοκολατάκια ήταν χάρμα) και περάσαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού Salzach, από τη γραφική γέφυρα Makartsteg. Από τη γέφυρα αυτή έχει κανείς καταπληκτική ορατότητα της πόλης και προς τα δυτικά του ποταμού (στην παλιά πόλη) και προς τα ανατολικά του, αλλά και προς το κάστρο του Salzburg. Χαζολογήσαμε λίγη ώρα πάνω στη γέφυρα, μελετώντας τα διάφορα λουκετάκια αγάπης που είναι κλειδωμένα πάνω στο στηθαίο της. Στην ουσία αυτά διαμορφώνουν το στηθαίο της και μόνο. Πολλά από αυτά ήταν πολύ ευφάνταστα και σε σχήμα και σε αφιερώματα. Η μικρή μας έκανε πολύ μεγάλη χαρά όταν αφήσαμε και εμείς το δικό μας, το οποίο είχαμε αγοράσει από το Μοναστηράκι μας παρακαλώ για αυτό το σκοπό. Και μάλιστα το δικό μας ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα. Είναι ένα μικρό μπλε ανάμεσα στα πάμπολλα κόκκινα (αγορασμένα από το διπλανό στη γέφυρα μαγαζάκι) και στα αρκετά χρυσά. Έτσι, …«σφραγίσαμε» και εμείς το πέρασμά μας από την πόλη! Αν περάσουμε ξανά στο μέλλον από το Salzburg, θα δούμε το λουκετάκι μας, όσο και να γεμίσει η γέφυρα, γιατί … το δικό μας ξεχωρίζει.
Προχωρώντας και τρώγοντας οι μισοί από ένα πανάκριβο παγωτό στο χέρι (3,10€ η μπάλα) και οι άλλοι μισοί από μια πίτα, προσπεράσαμε το σπίτι που έζησε ο Μότσαρτ και καταλήξαμε στους κήπους Mirabell του ομώνυμου παλατιού, με σκοπό να χαλαρώσουμε λίγο στα παγκάκια του.
Το παλάτι Mirabell είναι ένα ιστορικό κτήριο, που μαζί με τους κήπους του είναι διατηρητέα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Το όνομα Mirabell προκύπτει από τις λέξεις mirabile (δηλ. "θαυμαστή") και bella (δηλ. "όμορφη"). Στο παλάτι αυτό, το 1815 γεννήθηκε ο Όθωνας, ο βασιλιάς της Ελλάδας.
Χτίστηκε το 1606 από έναν πρίγκιπα, για την αγαπημένη του και σήμερα χρησιμεύει κυρίως ως φόντο για … ρομαντικούς γάμους. Παρεπιπτόντως εδώ είναι και το γραφείο του … Δημάρχου του Σάλτζμπουργκ!
Αξιοσημείωτο είναι ότι, η γεωμετρική μορφή που έχουν οι κήποι (χαρακτηριστική του μπαρόκ), έχει διατηρηθεί διαμέσου των χρόνων (από το 1730). Εκτός από τα λουλούδια, τους κήπους στολίζουν και αγάλματα μυθολογικών προσώπων, που είναι συμμετρικά τοποθετημένα γύρω από ένα μεγάλο κεντρικό συντριβάνι. Ένα «συν» για τους κήπους αποτελεί και ο οπτικός προσανατολισμός τους προς το φρούριο του Salzburg. Όπου και να σταθείς μέσα στους κήπους έχεις ωραία και απρόσκοπτη θέα του κάστρου.
Οι κήποι Mirabell έγιναν παγκοσμίως γνωστοί γιατί αποτελούν τόπο γυρισμάτων του μιούζικαλ "The Sound of Music". Είναι πολύ χαρακτηριστική η σκηνή που η Julie Andrews χορεύει και τραγουδά γύρω από τη μεγάλη κρήνη, αλλά και μέσα στον κήπο με τις τριανταφυλλιές, μπροστά από το παλάτι.
Το σούρουπο μας θύμισε ότι έφτασε η ώρα για να φύγουμε.
Βγαίνοντας από τους κήπους προχωρήσαμε παραποτάμια από την ανατολική πλευρά της όχθης του Salzach, περνώντας μπροστά από το ξενοδοχείο Sacher. Είναι πολύ όμορφο και αριστοκρατικό κτήριο, με καταπληκτική διακόσμηση και πανέμορφη αυλή, στην οποία πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να καθίσουμε για να φάμε το αγαπημένο γλυκό της Αυτοκράτειρας Σίσυ, την Sachertorte. Αν έκανα όμως τέτοια πρόταση στην παρέα, μάλλον θα … προκαλούσα την τύχη μου, γιατί τους έβλεπα όλους να “σέρνονται” λίγο. Εκτός βέβαια από τη μικρή, η οποία ειδικά αν είναι για γλυκό, πετάει τη σκούφια της. Δεν πειράζει όμως. Θα το αναβάλουμε το γλυκό για όταν θα πάμε στη Βιέννη, που θα είναι και το original.
Κατά την επιστροφή μας προς την παλιά πόλη, περάσαμε πάλι πάνω από το ποτάμι, από τη γέφυρα Staatsbrücke και καθώς διασχίζαμε στη συνέχεια τον πεζόδρομο Judengasse σκεφτήκαμε σοβαρά να καθίσουμε για φαγητό σε ένα από τα μαγαζιά του, τα οποία μας ξάφνιασαν με τις τιμές τους! Παραδόξως δεν ήταν τόσο ακριβά, όσο φοβόμουν ότι θα ήταν, αλλά όπως… πάντα θυμηθήκαμε ότι έπρεπε πρώτα να ενημερώσουμε το κατάλυμά μας για την αργοπορία μας. Το κατάλυμα όμως δεν απαντούσε και έτσι αγχωθήκαμε και φύγαμε γρήγορα χωρίς να μείνουμε για φαγητό.
Με το που πήραμε το αυτοκίνητό μας από το parking έληξε και η μικρή όμορφη βόλτα μας στο Salzburg. Η διαδρομή που είχαμε κάνει στο κέντρο της πόλης ήταν αυτή:
Το επόμενο κατάλυμά μας το είχαμε “κλείσει” στην πόλη Landsberg am Lech. Είναι μια πόλη δυτικά του Μονάχου. Οι λόγοι που έκλεισα το συγκεκριμένο κατάλυμα είναι γιατί ήταν αρκετά οικονομικό, σε σχέση με αυτά που έβρισκα στο Μόναχο, γιατί ήταν πολύ όμορφο (το καλύτερο όλης της εκδρομής), βρισκόταν σε μια από τις όμορφες πόλης της Ρομαντικής οδού (που ήθελα να πάω) και βρισκόταν επίσης, σε ικανοποιητική απόσταση και από το Μόναχο, αλλά και από τα κάστρα του Λουδοβίκου που θα πηγαίναμε τη μεθεπόμενη ημέρα.
Αντιμετωπίσαμε όμως μεγάλο πρόβλημα στο να επικοινωνήσουμε με τη σπιτονοικοκυρά μας. Η συνεννόηση που είχαμε κάνει ήταν, να την καλέσουμε πριν φτάσουμε, για να έρθει να μας ανοίξει το σπίτι. Στο κινητό της όμως απαντούσε ένας αυτόματος τηλεφωνητής στα Γερμανικά (που φυσικά δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε) και το σταθερό (από το booking) δεν απαντούσε καθόλου. Ύστερα από πολλές προσπάθειες και αρκετό άγχος μπορώ να πω, κάποιος εδέησε να απαντήσει στο σταθερό και έτσι άφησα μήνυμα στην σπιτονοικοκυρά, για το … αργά της υπόθεσης, η οποία και μου έστειλε πίσω μήνυμα ότι θα με περιμένει με το κλειδί στο χέρι. Ουφ!
Όλα αυτά δεν θα τα “τραβάγαμε” αν ξεκινούσαμε στην ώρα μας το πρωί. Αυτό το άγχος που περνάω με τα καταλύματα και το check in οφείλεται στο αργό πρωινό ξύπνημα!
Συναντήσαμε αδικαιολόγητη κίνηση στα σύνορα, που εμείς όταν τα φτάσαμε τα περάσαμε “αέρα”. Τελικά φτάσαμε στο κατάλυμά μας λίγο πριν τις 12:00 το βράδυ!
Η Γερμανίδα οικοδέσποινά μας, η Annette, μας υποδέχτηκε σαν να ήταν η φίλη μας από το χωριό, που μας πεθύμησε, γιατί είχε καιρό να μας δει! Ήταν μια κοπέλα πολύ φιλόξενη, πολύ ευγενική και πολύ οικεία, με ένα πανέμορφο σπιτικό! Τέτοιο καλωσόρισμα στις 12:00 το βράδυ, ούτε η μαμά μου δεν μου έχει κάνει! Το σπίτι που μας φιλοξένησε, στο booking έχει τον τίτλο: «Idyllisches Häuschen auf dem Dorf», που σημαίνει «Εξοχική κατοικία στο χωριό» και ήταν όνομα και πράγμα. Ήταν ένα υπέροχο σπίτι 200 ετών, ανακαινισμένο, το οποίο όμως είχε κρατήσει πολλά παλιά στοιχεία, που ήταν πλήρως εναρμονισμένα με άλλα σύγχρονα, δυόροφο, με τα υπνοδωμάτια στον επάνω όροφο και το σαλόνι και την κουζίνα στον κάτω.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι η σόμπα του σαλονιού μας περίμενε αναμμένη (όχι επειδή έκανε κρύο, αλλά έτσι για θαλπωρή, όπως μας είπε η Annette) και στα μαξιλάρια μας είχε από ένα σοκολατάκι!
Που να το ξέρω ότι θα συναντούσα κάτι τέτοιο; Το σπίτι ήταν καταπληκτικό!!! Θα μπορούσαμε να μέναμε 3-4 ημέρες εδώ, να το είχαμε σαν ορμητήριο για να επισκεπτόμασταν όλα τα γύρω – γύρω. Θα κάναμε ημερήσιες στο Augsburg, στη Legoland και στην Ulm. Ακόμα και στη Νυρεμβέργη και στη Στουτγκάρδη θα μπορούσαμε να πάμε άνετα, με τέτοιους δρόμους που έχει η Γερμανία και μάλιστα χωρίς διόδια.
Τι να πω πάλι; Την επόμενη φορά; Μου φαίνεται άλλη “τρύπα” άνοιξα….
Μαγείρεψα, κλασικά μια μακαρονάδα, την οποία και φάγαμε βλέποντας πάλι US open. Κοιμηθήκαμε πάλι αργά.
Ανανεωμένη και με ανασυνταγμένες τις δυνάμεις μου ξύπνησα κατά τις 7:30 και με αδημονία έτρεξα στο παράθυρο για να δω που βρίσκομαι. Και είδα αυτό……
Το χωριό που μέναμε λέγεται Rennweg am Katschberg και είναι πολύ κοντά στον αυτοκινητόδρομο Α-10. Συγκεκριμένα βρίσκεται πολύ κοντά στην αρχή του τεράστιου τούνελ Katschberg του αυτοκινητόδρομου A-10. Το επέλεξα γιατί βρισκόταν σε σημείο που δεν παρέκκλινε από την πορεία μας, αλλά και γιατί ήταν πολύ κοντά στον παγετώνα Eisriesenwelt που θα επισκεπτόμαστε σήμερα το πρωί. Δεν φανταζόμουν όμως ότι το Rennweg θα ήταν τόσο όμορφο!
Περιχαρής αποφάσισα να βγω και να πάω για ψώνια. Έτσι βγήκα στο δρόμο…και συνάντησα αυτό…
Και μετά συνέχισα…πέρασα και ένα ποταμάκι και μετά συνάντησα αυτό….
και αυτό …
Ψώνισα λοιπόν στο Super Market όλα τα απαραίτητα για το πρωινό μας και στο γυρισμό συνάντησα και αυτό...
Μα που ζουν αυτοί οι άνθρωποι;
Αφού ετοιμάσαμε το πρωινό μας στην ωραία κουζινίτσα μας και το φάγαμε στην μεγάλη, ξύλινη Γερμανικού στυλ τραπεζαρία μας, ήπιαμε τον καφέ μας στον κήπο, αυτόν τον κήπο….
χαιρετήσαμε τον Herr & τη Frau Lackner και αναχωρήσαμε για τον παγετώνα Eisriesenwelt.
O παγετώνας Eisriesenwelt είναι ο μεγαλύτερος της Ευρώπης και βρίσκεται κυριολεκτικά … μέσα στο βουνό Hochkogel, των Άλπεων. Ο Eisriesenwelt (που στα Γερμανικά μεταφράζεται σαν "Κόσμος των παγωμένων γιγάντων") είναι ένα σπήλαιο πάγου, δηλ. ένα είδος φυσικού σπηλαίου, που περιέχει σημαντική ποσότητα πολυετών πάγων.
Το σπήλαιο ανακαλύφθηκε το 1879 από τον Anton Posselt, έναν Αυστριακό επιστήμονα, ο οποίος εξερεύνησε μόνο τα πρώτα 200 μέτρα του. Ήταν γνωστό στους ντόπιους (και πριν απ’ τον Posset), οι οποίοι πίστευαν ότι ήταν η πύλη της κολάσεως και αρνούνταν να το εξερευνήσουν!!
Το βουνό Hochkogel είναι ορατό από τον αυτοκινητόδρομο Α-10...
Σε λιγότερο από μία ώρα από την αναχώρησή μας από τους Lackner έπρεπε να αφήσουμε την Α-10 και να στρίψουμε για τον παγετώνα. “Χάσαμε” όμως τη διασταύρωση. Υπάρχει μια καφέ ταμπέλα που λέει προς “Eisriesenwelt”, την οποία όμως δεν προσέξαμε. Και αναγκαστήκαμε και κάναμε αναστροφή μετά από μερικά χιλιόμετρα. Υπάρχει και ένα μεγάλο σημάδι για την ταμπέλα, που δεν είναι άλλο, από ένα μεγάλο κάστρο, που βρίσκεται απέναντι.
Κάστρο και Hochkogel στο ίδιο πλάνο...
Το κάστρο Hohenwerfen, που αν και είναι πολύ παλιό (του 1075) είναι πολύ καλά διατηρημένο, στέκεται στην κορυφή ενός λόφου ύψους 600μ. και έχει αποτελέσει σκηνικό για πάρα πολλές κινηματογραφικές ταινίες. Έχει γίνει από ρομαντικό ξενοδοχείο, έως μοναστήρι και στρατηγείο των Γερμανών σε ταινίες με θέμα τον Β’ Παγκόσμιο. Θέλω να πω ότι είναι τόσο όμορφο και σε πολύ επιβλητικό σημείο, που είναι αδύνατον να μην το προσέξεις και αποτελεί συγχρόνως σημάδι ότι έφτασες και στον παγετώνα.
Για να φτάσουμε στο parking του παγετώνα και μπροστά από τα εκδοτήρια ανεβήκαμε σε υψόμετρο περίπου 900μ Είχα ακούσει για απίστευτες ουρές στα εκδοτήρια, αλλά απ΄ ότι φαίνεται αυτές είναι μόνο …καλοκαιρινές. Τώρα ήταν Σεπτέμβριος.
. Τα εισιτήρια και για τους 5 μας ήταν 91€ (24€ για τον κάθε ενήλικο, 18€ για το κάθε αγόρι και 7€ για τη μικρή). Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν τσιμπημένα, αλλά ύστερα από την επίσκεψή μας αυτή αναθεώρησα την άποψή μου.Βέβαια το να φτάσεις στον παγετώνα δεν ήταν ακριβώς και πολύ εύκολη υπόθεση. Οι διάφορες ταμπέλες προσπαθούν να σε προετοιμάσουν ψυχολογικά, με μηνύματα του τύπου:
• Η είσοδος επιτρέπεται μόνο με επίσημο ξεναγό.
• Όλοι οι επισκέπτες πρέπει να φοράνε σκληρά παπούτσια και ζεστά ρούχα.
• Στην είσοδο μοιράζονται λάμπες.
• Όσοι αποφασίσουν να επισκεφτούν το μέρος, να έχουν υπ’ όψη τους ότι θα χρειαστεί να ανεβούν περίπου 134μ. Έτσι, δεν προτείνεται σε ανθρώπους με καρδιοπάθεια ή κινητικά και αναπνευστικά προβλήματα.
• Τα παιδιά είναι εξ’ ολοκλήρου ευθύνη των γονιών τους να κρίνουν αν μπορούν να αντέξουν να είναι κλεισμένα σε έναν τέτοιου είδους χώρο για τα 75’ που διαρκεί το tour.
Είχα ήδη ενημερωθεί για τα παραπάνω από το site του παγετώνα και είχα οργανωθεί με χοντρά ρούχα για όλους, σκουφιά, γάντια κ.α. και είχαμε φροντίσει να φτάσουμε και νωρίς για να έχουμε το χρόνο να ανεβούμε.
Μετά τα εκδοτήρια λοιπόν ανηφορίσαμε περίπου κανένα χιλιόμετρο μέχρι να φτάσουμε στο τελεφερίκ. Περιττό να αναφέρω ότι, καθ’ όλη τη διαδρομή είχαμε καταπληκτική θέα και το σκηνικό όλο των γύρω πλαγιών πολύ απλά… έκοβε την ανάσα..…..
Από τα εκδοτήρια... ξεκίνησε η ανηφορική βόλτα μας...
Βρισκόμασταν ήδη σε ένα υψόμετρο των 1100μ περίπου. Η διαδρομή με το τελεφερίκ ήταν απολαυστική. Ανεβήκαμε στα 1700μ. με αυτό, φτάνοντας σε ένα καταπληκτικό σαλέ, στο οποίο δεν καθίσαμε δυστυχώς, γιατί είχαμε ακόμα αρκετή διαδρομή να κάνουμε και μάλιστα ανηφορική.
Η υπόλοιπη διαδρομή μέχρι την είσοδο της σπηλιάς ήταν πιο κουραστική και σαφώς μακρύτερη από το πρώτο κομμάτι (πριν το τελεφερίκ), αλλά πρόσφερε και πολύ πιο ωραίες εικόνες. Η θέα ήταν μ α γ ι κ ή! Από εδώ πια έβλεπες και κάτω την κοιλάδα Salzach, τα χωριά της, τον αυτοκινητόδρομο που είμαστε πριν λίγο, αλλά έβλεπες και πολλές κορυφές των Άλπεων και μάλιστα χιονισμένες. Εδώ πια καταλαβαίνεις ότι είσαι στις Άλπεις ή μάλλον… στην καρδιά των Άλπεων. Δεν χόρταινε το μάτι σου να βλέπει. Με στάσεις, χάζεμα και φωτογραφίες κάναμε περί τα τρία τέταρτα να ανεβούμε τα 1500μ. που υπολείπονταν μέχρι την είσοδο του σπηλαίου, την οποία και βλέπαμε καθώς πλησιάζαμε. Ήταν μια τρύπα στο βουνό.
Και μόλις φτάσαμε ψιλολαχανιασμένοι, με χαρά είδαμε ότι προλαβαίνουμε το Αγγλόφωνο group που μόλις έμπαινε μέσα, αλλά ο υπεύθυνος ξεναγός είχε διαφορετική άποψη. «Θα περιμένετε το επόμενο group», μας είπε αυστηρά.
Φυσικά για αυτήν την αναμονή που προέκυψε, ποιος έφταιγε; Κατά την οικογένεια έφταιγε … η μαμά. Πάντα η μαμά φταίει!
Εγώ λοιπόν έφταιγα γιατί σταματούσα συχνά στη διαδρομή για να βγάλω φωτογραφίες! Κι όλο στάσεις έκανα για να βγάλουμε φωτογραφίες με όλες τις βουνοκορφές για φόντο. Και ενώ βλέπαμε από μακριά τον κόσμο στην είσοδο του σπηλαίου, που περίμενε κι άλλους για να σχηματίσουν group, εμείς δεν κάναμε γρήγορα … εξ’ αιτίας μου. Βγάζαμε φωτογραφίες! Αυτή είναι η ετυμηγορία! Τώρα ποιος ξέρει πόση ώρα θα περιμένουμε να μαζευτεί πάλι ικανός αριθμός για σχηματιστεί group…..Για μένα βέβαια έφταιγε ο αυστηρός Αυστριακός, που το μόνο που τον νοιάζει, να τηρήσει τους τύπους. “Τόσοι ακριβώς” πρέπει να είναι στο group και ούτε ένας παραπάνω (ή πέντε πάνω – κάτω
).Ένα τέταρτο πέρασε κατά τη διάρκεια του οποίου όλοι μας λέγαμε τα δικά μας, του τύπου «μα γιατί;», «αφού προλάβαμε», «γιατί να περιμένουμε να μαζευτεί κόσμος;», ώσπου ο ξεναγός μας, μας φώναξε για να μπούμε μέσα.
Μόλις μπήκαμε, αμέσως καταλάβαμε γιατί τελικά ο ξεναγός μας δεν μας άφησε να μπούμε μέσα με το προηγούμενο group, ενώ το είχαμε προλάβει. Το καταλάβαμε όταν μας είπε το χαρακτηριστικό “αστείο”: «Σας έχω καλά και κακά νέα. Τα κακά είναι ότι μέσα στο σπήλαιο έχει 0 βαθμούς Κελσίου. Τα καλά είναι ότι έχει τόσες σκάλες να ανεβείτε που δεν θα κρυώνετε………!!!
Γι’ αυτό … δεν μας άφησε να μπούμε με το προηγούμενο group. Ήθελε ο άνθρωπος να ξεκουραστούμε από την ανηφοριά για να αντέξουμε τις σκάλες του σπηλαίου. Συγκεκριμένα τα 700 σκαλοπάτια ……τα οποία κάναμε σχεδόν μονοκοπανιά……που μεταφράζεται σε 130μ. ακόμα καθ’ ύψος!!!
Και έφτασε η ώρα…και μαζευτήκαμε… και οι Γερμανόφωνοι…και οι Αγγλόφωνοι. Θα μπαίναμε στο σπήλαιο συγχρόνως και η ξενάγηση θα γινόταν και στις δύο γλώσσες διαδοχικά. Και πήραμε πυρσούς στα χέρια (ένας ανά 3-4 άτομα) και μπήκαμε. Και ακολουθούσαμε τον ξεναγό μας στα μονοπάτια και στις σκάλες κάνοντας κάποιες στάσεις, στις οποίες μας εξηγούσε διάφορα για τους γεωλογικούς σχηματισμούς που βλέπαμε, αλλά εγώ νομίζω ότι το έκανε για να πάρουμε μιαν ανάσα, γιατί τα σκαλοπάτια ήταν … βαριά. Πόσο δίκιο είχε… Δεν τους καταλάβαινες τους 0 βαθμούς. Τα μπουφάν τα βάλαμε στη μέση και τα κασκόλ στη τσέπη. Τα 15 λεπτά της αναμονής έξω από το σπήλαιο τελικά ήταν λίγα. Κούρα χρειαζόμασταν πριν μπούμε για να τα βγάλουμε πέρα!
Κρίμα που δεν επιτρεπόταν όμως οι φωτογραφίες. Παραδέχομαι βέβαια ότι θα ήταν δύσκολο (να βγάζουμε φωτογραφίες), γιατί ήταν και σκοτεινά, αλλά και γιατί θα δυσκόλευε τη “ροή” του group.
Ήταν σίγουρα πάρα πολύ εντυπωσιακοί όλοι αυτοί οι σχηματισμοί του πάγου που βλέπαμε. Όταν πια σταμάτησαν οι ανηφόρες και φτάσαμε στο “ίσιωμα”, μπορώ να πω ότι άρχισα και εγώ να απολαμβάνω αυτά που έβλεπα γύρω μου. Έβλεπα τεράστιους σταλαγμίτες από πάγο, κολώνες πάγου, σχήματα που έμοιαζαν με μορφές από πάγο, λίμνες από πάγο, καταρράκτες από πάγο! Είδα έναν τεράστιο τοίχο από πάγο, στον οποίο φαινόντουσαν ευκρινώς οι διάφορες έγχρωμες στρωματώσεις (κάθε έτος και άλλου χρώματος στρώση πάγου).
Σε κάποια σημεία ο πάγος είχε τέτοιο σχήμα που θύμιζε ‘κάτι’ με αποτέλεσμα να έχουν δοθεί ονόματα,
όπως ο “Πύργος Posselt”, ένας τεράστιος σχηματισμός με το όνομα «Great Ice Embankment» ύψους 25 μέτρων, αλλά και το «Κάστρο του Hymir» (ενός γίγαντα της σκανδιναβικής μυθολογίας), μέσα στο οποίο σταλακτίτες έχουν σχηματίσει το «Frigga's Veil» ή «Όργανο Πάγου» και ο «Καθεδρικός Ναός Alexander von Mörk» και το «Παγωμένο Παλάτι». Ήταν όλα πανέμορφα και μοναδικά.
Στην κατηφόρα της επιστροφής πια παραξεθάρρεψα. Καθώς περνούσαμε μέσα από ένα τούνελ πάγου και ενώ ήμουν από τις τελευταίες στη σειρά, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να βγάλω μια μικρή «φωτογραφιούλα». Κρίμα ήταν να βλέπω τέτοια πράγματα και να μην μπορώ να τα αποθανατίσω; Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα με τίποτα να αντισταθώ! Μια δύναμη υπεράνω με έσπρωχνε… ! «Αθόρυβα θα γίνει, ο οδηγός είναι πολύ μπροστά, δεν θα βάλω φλας άλλωστε, ούτε που θα με καταλάβουν», σκεφτόμουν. Και βγάζω τη φωτογραφική από την τσέπη και τραβάω…και …φωτίστηκε ο τόπος…και όλοι με καταλάβανε… «Αχ! Δεν ήθελα φλας, πως μπήκε; Κατά λάθος τραβήχτηκε». Ο δε μπροστινός μου γύρισε και με κοίταξε με ένα ύφος περίεργο, που δεν το πολυκατάλαβα. Ήταν ύφος «πως τολμάς ενώ απαγορεύεται;» ή ήταν ύφος “γιατί πρόλαβες εσύ και όχι εγώ; Τώρα … καρφωθήκαμε”. Τώρα πάει είχε γίνει. Αφού την έκανα που την έκανα την αμαρτία, ας την κάνω και σωστά. Και τράβηξα και άλλη μία. Αλλά ατύχησε και αυτή γιατί την τράβηξα την ώρα που έσβησε ο πυρσός και ήταν σκοτάδια και δεν θα φαινόταν τίποτα. Και ναι! το τόλμησα τελικά και για τρίτη φορά.
Η στιγμή λοιπόν που με τόσο κόπο και αγωνία αποθανάτισα ήταν αυτή…..
Λίγο πριν την έξοδο ο ξεναγός μας έκανε και άλλο αστειάκι. Ενώ είχαμε σβήσει όλοι τους πυρσούς για να νιώσουμε το απόλυτο σκοτάδι του σπηλαίου, όπως το ένιωσαν οι πρώτοι εξερευνητές, μας είπε το εξής: “Τα λέμε στην έξοδο”.
Τάδε έφη ο ξεναγός στο απόλυτο σκοτάδι…
Γι’ αυτό υπήρχε και πινακίδα που έλεγε να μην εισέρχονται οι καρδιοπαθείς…
Χα! Χα! Γελάσαμε…Το ωραίο ήταν ότι με τη δίγλωσση ξενάγηση, εμείς οι Αγγλόφωνοι που τα ακούγαμε δεύτεροι, καταλαβαίναμε πότε έρχεται το αστείο, γιατί προηγούνταν το μειδίαμα ή και το γέλιο των Γερμανόφωνων που το άκουγαν πρώτοι.
Τελικά μια χαρά ήταν ο ξεναγός μας … Και ανεβαίνει και τόσες σκάλες κάθε μέρα….Και συνεχίστηκε η κατηφορική μας πια βόλτα μέσα στη σπηλιά του παγετώνα έως ότου μετά από συνολικά 70’ βγήκαμε έξω. Στην έξοδο του σπηλαίου μείναμε για λίγο να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε για μιαν ακόμη φορά αυτή τη θέα…..
Αποθανατίσαμε και λίγο ... από τον παγετώνα...
Κατηφορίσαμε πλήρως ικανοποιημένοι, όλοι μας. Δεν ήταν μόνο η σπηλιά και ο παγετώνας, ήταν και η θέα, ήταν και το περπάτημα σε αυτό το υπέροχο φυσικό τοπίο, ήταν και το τελεφερίκ, ήταν και το υψόμετρο ήταν όλα μαζί. Ήταν μια πολύ όμορφη εκδρομή στις Άλπεις!
Κάναμε μια στάση στο μαγαζί των εκδοτηρίων για καφέ, σουβενίρ και λίγο internet (απαραίτητο για την ενημέρωσή μας) και στη συνέχεια φύγαμε με κατεύθυνση το Salzburg.
Στην πόλη του Salzburg φτάσαμε, μετά από 40’. Παρκάραμε (στο κεντρικότατο Tiefgaraza Barmherzige Bruder) και αρχίσαμε τη βόλτα μας σε αυτήν την τόσο καλοδιατηρημένη παλιά πόλη (Altstadt) που περιλαμβάνεται και στον κατάλογο με τα Μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco.
Salzburg σημαίνει "κάστρο του αλατιού". Ονομάστηκε έτσι κατά τα ρωμαϊκά χρόνια, εποχή που η πόλη είχε φήμη και πλούτη εξ’ αιτίας του ορυκτού αλατιού, στην εξόρυξη του οποίου βασιζόταν η οικονομία της. Σήμερα υπάρχουν τρία επισκέψιμα ορυχεία ορυκτού αλατιού στην περιοχή γύρω απ΄ το Salzburg. Το ένα από αυτά ήταν το plan B μας (αν δεν καταφέρναμε για κάποιο λόγο να πάμε στον παγετώνα).
Το Salzburg επίσης είναι και η γενέτειρα του Μότσαρτ. Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο διάχυτη η παρουσία του Mozart στην πόλη, που και “αδιάβαστος” να είναι κάποιος, είναι αδύνατον να μη καταλάβει τη σχέση του Μότσαρτ με αυτήν. Συναντάς το σπίτι που γεννήθηκε, το σπίτι που μεγάλωσε, το σπίτι που έδινε συναυλίες, ένα άγαλμά του, μια πλατεία με το όνομά του, μια γέφυρα με το όνομά του, ως και σοκολατάκια με το όνομά του. Μπορώ να φανταστώ και το όνομα του αεροδρομίου. Ναι! Είναι W. A. Mozart!!!
Η βόλτα μας ξεκίνησε από τη Mozartplatz. Βγάλαμε φωτογραφίες στο άγαλμα του Μότσαρτ, αλλά και στο σήμα της Unesco, που βρίσκεται στο κέντρο της ομώνυμης πλατείας, περπατήσαμε στον πεζόδρομο Judengasse χαζεύοντας βιτρίνες (ειδικά αυτές με τα σοκολατάκια ήταν χάρμα) και περάσαμε στην απέναντι πλευρά του ποταμού Salzach, από τη γραφική γέφυρα Makartsteg. Από τη γέφυρα αυτή έχει κανείς καταπληκτική ορατότητα της πόλης και προς τα δυτικά του ποταμού (στην παλιά πόλη) και προς τα ανατολικά του, αλλά και προς το κάστρο του Salzburg. Χαζολογήσαμε λίγη ώρα πάνω στη γέφυρα, μελετώντας τα διάφορα λουκετάκια αγάπης που είναι κλειδωμένα πάνω στο στηθαίο της. Στην ουσία αυτά διαμορφώνουν το στηθαίο της και μόνο. Πολλά από αυτά ήταν πολύ ευφάνταστα και σε σχήμα και σε αφιερώματα. Η μικρή μας έκανε πολύ μεγάλη χαρά όταν αφήσαμε και εμείς το δικό μας, το οποίο είχαμε αγοράσει από το Μοναστηράκι μας παρακαλώ για αυτό το σκοπό. Και μάλιστα το δικό μας ξεχώριζε ανάμεσα στα άλλα. Είναι ένα μικρό μπλε ανάμεσα στα πάμπολλα κόκκινα (αγορασμένα από το διπλανό στη γέφυρα μαγαζάκι) και στα αρκετά χρυσά. Έτσι, …«σφραγίσαμε» και εμείς το πέρασμά μας από την πόλη! Αν περάσουμε ξανά στο μέλλον από το Salzburg, θα δούμε το λουκετάκι μας, όσο και να γεμίσει η γέφυρα, γιατί … το δικό μας ξεχωρίζει.
Προχωρώντας και τρώγοντας οι μισοί από ένα πανάκριβο παγωτό στο χέρι (3,10€ η μπάλα) και οι άλλοι μισοί από μια πίτα, προσπεράσαμε το σπίτι που έζησε ο Μότσαρτ και καταλήξαμε στους κήπους Mirabell του ομώνυμου παλατιού, με σκοπό να χαλαρώσουμε λίγο στα παγκάκια του.
Το παλάτι Mirabell είναι ένα ιστορικό κτήριο, που μαζί με τους κήπους του είναι διατηρητέα μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Το όνομα Mirabell προκύπτει από τις λέξεις mirabile (δηλ. "θαυμαστή") και bella (δηλ. "όμορφη"). Στο παλάτι αυτό, το 1815 γεννήθηκε ο Όθωνας, ο βασιλιάς της Ελλάδας.
Χτίστηκε το 1606 από έναν πρίγκιπα, για την αγαπημένη του και σήμερα χρησιμεύει κυρίως ως φόντο για … ρομαντικούς γάμους. Παρεπιπτόντως
εδώ είναι και το γραφείο του … Δημάρχου του Σάλτζμπουργκ!Αξιοσημείωτο είναι ότι, η γεωμετρική μορφή που έχουν οι κήποι (χαρακτηριστική του μπαρόκ), έχει διατηρηθεί διαμέσου των χρόνων (από το 1730). Εκτός από τα λουλούδια, τους κήπους στολίζουν και αγάλματα μυθολογικών προσώπων, που είναι συμμετρικά τοποθετημένα γύρω από ένα μεγάλο κεντρικό συντριβάνι. Ένα «συν» για τους κήπους αποτελεί και ο οπτικός προσανατολισμός τους προς το φρούριο του Salzburg. Όπου και να σταθείς μέσα στους κήπους έχεις ωραία και απρόσκοπτη θέα του κάστρου.
Οι κήποι Mirabell έγιναν παγκοσμίως γνωστοί γιατί αποτελούν τόπο γυρισμάτων του μιούζικαλ "The Sound of Music". Είναι πολύ χαρακτηριστική η σκηνή που η Julie Andrews χορεύει και τραγουδά γύρω από τη μεγάλη κρήνη, αλλά και μέσα στον κήπο με τις τριανταφυλλιές, μπροστά από το παλάτι.
Το σούρουπο μας θύμισε ότι έφτασε η ώρα για να φύγουμε.
Βγαίνοντας από τους κήπους προχωρήσαμε παραποτάμια από την ανατολική πλευρά της όχθης του Salzach, περνώντας μπροστά από το ξενοδοχείο Sacher. Είναι πολύ όμορφο και αριστοκρατικό κτήριο, με καταπληκτική διακόσμηση και πανέμορφη αυλή, στην οποία πολύ θα ήθελα να μπορούσαμε να καθίσουμε για να φάμε το αγαπημένο γλυκό της Αυτοκράτειρας Σίσυ, την Sachertorte. Αν έκανα όμως τέτοια πρόταση στην παρέα, μάλλον θα … προκαλούσα την τύχη μου, γιατί τους έβλεπα όλους να “σέρνονται” λίγο. Εκτός βέβαια από τη μικρή, η οποία ειδικά αν είναι για γλυκό, πετάει τη σκούφια της. Δεν πειράζει όμως. Θα το αναβάλουμε το γλυκό για όταν θα πάμε στη Βιέννη, που θα είναι και το original.
Κατά την επιστροφή μας προς την παλιά πόλη, περάσαμε πάλι πάνω από το ποτάμι, από τη γέφυρα Staatsbrücke και καθώς διασχίζαμε στη συνέχεια τον πεζόδρομο Judengasse σκεφτήκαμε σοβαρά να καθίσουμε για φαγητό σε ένα από τα μαγαζιά του, τα οποία μας ξάφνιασαν με τις τιμές τους! Παραδόξως δεν ήταν τόσο ακριβά, όσο φοβόμουν ότι θα ήταν, αλλά όπως… πάντα θυμηθήκαμε ότι έπρεπε πρώτα να ενημερώσουμε το κατάλυμά μας για την αργοπορία μας. Το κατάλυμα όμως δεν απαντούσε και έτσι αγχωθήκαμε και φύγαμε γρήγορα χωρίς να μείνουμε για φαγητό.
Με το που πήραμε το αυτοκίνητό μας από το parking έληξε και η μικρή όμορφη βόλτα μας στο Salzburg. Η διαδρομή που είχαμε κάνει στο κέντρο της πόλης ήταν αυτή:
Το επόμενο κατάλυμά μας το είχαμε “κλείσει” στην πόλη Landsberg am Lech. Είναι μια πόλη δυτικά του Μονάχου. Οι λόγοι που έκλεισα το συγκεκριμένο κατάλυμα είναι γιατί ήταν αρκετά οικονομικό, σε σχέση με αυτά που έβρισκα στο Μόναχο, γιατί ήταν πολύ όμορφο (το καλύτερο όλης της εκδρομής), βρισκόταν σε μια από τις όμορφες πόλης της Ρομαντικής οδού (που ήθελα να πάω) και βρισκόταν επίσης, σε ικανοποιητική απόσταση και από το Μόναχο, αλλά και από τα κάστρα του Λουδοβίκου που θα πηγαίναμε τη μεθεπόμενη ημέρα.
Αντιμετωπίσαμε όμως μεγάλο πρόβλημα στο να επικοινωνήσουμε με τη σπιτονοικοκυρά μας. Η συνεννόηση που είχαμε κάνει ήταν, να την καλέσουμε πριν φτάσουμε, για να έρθει να μας ανοίξει το σπίτι. Στο κινητό της όμως απαντούσε ένας αυτόματος τηλεφωνητής στα Γερμανικά (που φυσικά δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε) και το σταθερό (από το booking) δεν απαντούσε καθόλου. Ύστερα από πολλές προσπάθειες και αρκετό άγχος μπορώ να πω, κάποιος εδέησε να απαντήσει στο σταθερό και έτσι άφησα μήνυμα στην σπιτονοικοκυρά, για το … αργά της υπόθεσης, η οποία και μου έστειλε πίσω μήνυμα ότι θα με περιμένει με το κλειδί στο χέρι. Ουφ!
Όλα αυτά δεν θα τα “τραβάγαμε” αν ξεκινούσαμε στην ώρα μας το πρωί. Αυτό το άγχος που περνάω με τα καταλύματα και το check in οφείλεται στο αργό πρωινό ξύπνημα!
Συναντήσαμε αδικαιολόγητη κίνηση στα σύνορα, που εμείς όταν τα φτάσαμε τα περάσαμε “αέρα”. Τελικά φτάσαμε στο κατάλυμά μας λίγο πριν τις 12:00 το βράδυ!
Η Γερμανίδα οικοδέσποινά μας, η Annette, μας υποδέχτηκε σαν να ήταν η φίλη μας από το χωριό, που μας πεθύμησε, γιατί είχε καιρό να μας δει! Ήταν μια κοπέλα πολύ φιλόξενη, πολύ ευγενική και πολύ οικεία, με ένα πανέμορφο σπιτικό! Τέτοιο καλωσόρισμα στις 12:00 το βράδυ, ούτε η μαμά μου δεν μου έχει κάνει! Το σπίτι που μας φιλοξένησε, στο booking έχει τον τίτλο: «Idyllisches Häuschen auf dem Dorf», που σημαίνει «Εξοχική κατοικία στο χωριό» και ήταν όνομα και πράγμα. Ήταν ένα υπέροχο σπίτι 200 ετών, ανακαινισμένο, το οποίο όμως είχε κρατήσει πολλά παλιά στοιχεία, που ήταν πλήρως εναρμονισμένα με άλλα σύγχρονα, δυόροφο, με τα υπνοδωμάτια στον επάνω όροφο και το σαλόνι και την κουζίνα στον κάτω.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι η σόμπα του σαλονιού μας περίμενε αναμμένη (όχι επειδή έκανε κρύο, αλλά έτσι για θαλπωρή, όπως μας είπε η Annette) και στα μαξιλάρια μας είχε από ένα σοκολατάκι!
Που να το ξέρω ότι θα συναντούσα κάτι τέτοιο; Το σπίτι ήταν καταπληκτικό!!! Θα μπορούσαμε να μέναμε 3-4 ημέρες εδώ, να το είχαμε σαν ορμητήριο για να επισκεπτόμασταν όλα τα γύρω – γύρω. Θα κάναμε ημερήσιες στο Augsburg, στη Legoland και στην Ulm. Ακόμα και στη Νυρεμβέργη και στη Στουτγκάρδη θα μπορούσαμε να πάμε άνετα, με τέτοιους δρόμους που έχει η Γερμανία και μάλιστα χωρίς διόδια.
Τι να πω πάλι; Την επόμενη φορά; Μου φαίνεται άλλη “τρύπα” άνοιξα….
Μαγείρεψα, κλασικά μια μακαρονάδα, την οποία και φάγαμε βλέποντας πάλι US open. Κοιμηθήκαμε πάλι αργά.
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
