Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.192
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
5η ημέρα - Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)!
Σήμερα η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη. Μεγάλη ανακούφιση ένιωσα γι’ αυτό. Φάγαμε το πρωινό μας, μαζέψαμε τα βρεγμένα μας (που ακόμα … να στεγνώσουν), πληρώσαμε τον Zarco και φύγαμε, εννοείτε με καθυστέρηση.
Η Σλοβενία αν και μικρή χώρα έχει πάρα πολλά αξιόλογα πράγματα να δει κάποιος και φυσικά και πολιτιστικά. Τη σημερινή μας ημέρα στην ουσία θα κάναμε μια ημερήσια εκδρομή στην ενδοχώρα της Σλοβενίας, στους πρόποδες των Ιουλιανών Άλπεων, επιλέγοντας κάποια -θα τολμήσω να πω- ιδιαίτερα αξιοθέατα.
Θα ξεκινούσαμε με επίσκεψη στα σπήλαια Škocjan.
ΣΠΗΛΑΙΑ ŠKOCJAN
Στα σπήλαια Škocjan, που ήταν μισή ώρα μακριά μας έπρεπε να είμαστε 10 παρά (για να πάρουμε το group των 10:00) και εμείς είμαστε εκεί στις 11 παρά.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για αναφέρω μερικά πράγματα για αυτά τα σπήλαια της Σλοβενίας.
Τα σπήλαια Škocjan είναι μια σειρά σπηλαίων στη Σλοβενία που φιλοξενούν ένα από τα μεγαλύτερα υπόγεια φαράγγια στο κόσμο. Ο ποταμός Ρέκα εξαφανίζεται κάτω από το έδαφος περνώντας μέσα από τα σπήλαια, στην συνέχεια ρέει υπογείως για 34 χιλιόμετρα και εμφανίζεται πάλι στην επιφάνεια λίγο πριν εκβάλλει στην Αδριατική. Το υπόγειο ποτάμι, που ρέει στο υπόγειο φαράγγι, σε κάποια σημεία σχηματίζει μεγάλους θαλάμους. Ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο θάλαμος του Μάρτελ, με όγκο 2,2 εκατομμύρια κυβικά μέτρα, και είναι ο μεγαλύτερος υπόγειος θάλαμος στην Ευρώπη. Το μεγάλο μέγεθος του υπόγειου φαραγγιού είναι αυτό που ξεχωρίζει τα σπήλαια Škocjan από άλλα παρόμοια υπόγεια σπήλαια στο κόσμο.
Λόγω της εξαιρετικής τους σημασίας, τα Σπήλαια Škocjan εισήχθησαν στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1986.
Τα σπήλαια βρίσκονται στην περιοχή του Καρστ. Γεωλογικοί όροι όπως καρστ και δολίνες έχουν πάρει το όνομά τους από την περιοχή αυτή. Καρστικό είναι το φαινόμενο της διάβρωσης των ασβεστόλιθων από το όξινο νερό της βροχής, με αποτέλεσμα τη διάνοιξη κενών που εξελίσσονται σταδιακά σε μεγάλα χάσματα, μέσα από τα οποία βρίσκουν διέξοδο τα νερά ολόκληρων ποταμών. Όταν η διάβρωση προκαλέσει κατακρήμνιση και πτώση του χάσματος, τότε έχουμε το φαινόμενο της δολίνας.
Δεν θέλω να επεκταθώ με περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί αυτό έχει ήδη γίνει στο forum με άλλη ιστορία, που είχε ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τα συγκεκριμένα σπήλαια.
Πέραν όμως του γεωλογικού ενδιαφέροντος, σε αυτά τα σπήλαια ήθελα να πάω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ένα άρθρο του περιοδικού “Γεωτρόπιο”, με είχε «ξεσηκώσει» και από αυτό έμαθα πολύ καλά πόσο μοναδικής ομορφιάς είναι αυτά τα σπήλαια. Και τώρα ήρθε η ώρα να ικανοποιήσω αυτήν την παλιά μου επιθυμία.
Έτσι, για τους παραπάνω λόγους επιλέξαμε, από τα πάρα πολλά σπήλαια της Σλοβενίας, να επισκεφτούμε τα Škocjan (αγνοώντας επιδεικτικά τα πολυδιαφημισμένα Postojna, δίπλα στα οποία διανυκτερεύσαμε κιόλας).
Με τα εισιτήρια των 11:00 στα χέρια ακολουθήσαμε τις 3-4 οδηγούς μας, οι οποίες μέσα από μια μικρή διαδρομή μέσα από το δάσος μας οδήγησαν στην είσοδο του σπηλαίου. Εκεί μας έγινε μια ενημέρωση για το σπήλαιο σε 4 διαφορετικές γλώσσες από την κάθε οδηγό. Σλοβένικα, Ιταλικά, Γερμανικά και Αγγλικά. Εμείς (οι Αγγλόφωνοι), που είμαστε και οι λιγότεροι, θα μπαίναμε τελευταίοι μέσα και μάλιστα 5οι στη σειρά, γιατί οι Ιταλοί ήταν δύο ομάδες!
Ακολουθώντας το group...
Φτάσαμε στην είσοδο του σπηλαίου...
Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης...
Έφτασε η σειρά μας και μπήκαμε. Η οδηγός μπροστά και εμείς ακολουθούσαμε. Το σπήλαιο είχε χαμηλό φωτισμό και αυτός ήταν μόνο στα μονοπάτια στο ύψος των ποδιών μας. Με το που μπήκαμε είδαμε δυο τρεις αίθουσες, που μοιάζουν αρκετά με πολλά Ελληνικά σπήλαια με όμορφους σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Το κομμάτι αυτό του σπηλαίου ονομάζεται “Silent Cave” γιατί δεν ακούγεται το νερό του ποταμού που ρέει στα χαμηλότερα τμήματα του σπηλαίου. Συναντήσαμε τη Μεγάλη Αίθουσα, πλάτους 120 μ. και ύψους 30 μ. που περιλαμβάνει δύο τεράστιους σταλαγμίτες που ονομάζονται “Giant” και “Pipe Organ”.
Και ξαφνικά καθώς προχωράς, αρχίζεις και ακούς ένα ποτάμι να ρέει… αναγγέλλοντας την είσοδό μας στο σπήλαιο Murmuring. Και βγαίνεις από το “Silent” κομμάτι του σπηλαίου… και μπαίνεις σε ένα μεγαλύτερο… πολύ μεγαλύτερο… μπαίνεις σε μια τεράστια αίθουσα … που … δεν είναι αίθουσα… είναι ένα φαράγγι με ένα ποτάμι που ρέει ανάμεσά του! Μόνο που είναι υπόγειο!
“Δεν υπάρχει”! Είναι από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δέος!!!
Πράγματι…δεν μοιάζει με κανένα άλλο σπήλαιο! Το μέγεθος του φαραγγιού (100μ. ύψος, 60μ. πλάτος και 2.600μ. μήκος) και η ύπαρξη του ποταμού που ρέει ανάμεσά του, το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.
Δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες, αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορούσε και να εντυπωθεί και σωστά σε φωτογραφία αυτό που αντίκρισα. Ακόμα και οι καρτ-ποστάλ που πουλούσαν έξω δεν αντικατοπτρίζουν σε καμία περίπτωση την εικόνα που αντίκρισα εγώ. Ίσως να πλησιάζει λίγο τη «Μόρια» του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών»! Είναι αδύνατον ο Tolkien να μην εμπνεύστηκε τη «Μόρια» από αυτή τη σπηλιά. Διαφορετικά θα πρέπει ….η φύση να εμπνεύστηκε… από τον Tolkien ……
Η ξενάγηση – βόλτα μέσα στο σπήλαιο συνεχίστηκε για περίπου μια ώρα και για 2,3 χλμ. Περπατήσαμε σε μονοπάτια – εξέδρες κρεμασμένες στο φαράγγι, βλέποντας το «χάος» από κάτω, περάσαμε πάνω από τον Reka διασχίζοντας την υψοφοβική γέφυρα Cerkevnik, η οποία κρέμεται 45 μέτρα πάνω από την κοίτη του ποταμού, είδαμε τα μονοπάτια των παλιών εξερευνητών και καθώς προχωρούσαμε θαυμάζοντας την “απεραντοσύνη” αυτού του γεωλογικού σχηματισμού, όλο και κοίταζα πίσω μου παρατηρώντας τη φωταγωγημένη διαδρομή που είχαμε αφήσει πίσω μας, η οποία είχε σχήμα ελικοειδές και έσβηνε στα βάθη του “Σιωπηλού σπηλαίου” κάπου σε μια τρύπα στην οροφή του..… Όχι! Τελικά, όσο και να προσπαθώ, μάλλον δεν μπορώ να το περιγράψω. Θα πρέπει να πάει κάποιος να το δει επί τόπου! Και τότε θα πει ότι είχα δίκιο. Δεν περιγράφεται. Μια εικόνα χίλιες λέξεις…..
Ευχαριστώ το “Γεωτρόπιο”, που με “παρέσυρε” να φτάσω μέχρι εδώ.
Εκστασιασμένη βγήκα έξω. Η φυσική έξοδος της σπηλιάς καταλήγει σε μια δολίνα. Εδώ πια βγάλαμε φωτογραφίες με φόντο το υπέργειο ποτάμι Ρέκα, που ρέει στο υπέργειο φαράγγι και κάτω από μια φυσική γέφυρα που ενώνει (δεν κατέπεσε) τις δύο δολίνες, τη μεγάλη και τη μικρή (Mala & Velika dolina). Το φυσικό περιβάλλον γύρω μας ήταν απλά υπέροχο. Περπατήσαμε λίγο μέσα στη δολίνα μέχρι να φτάσουμε στο κάτω μέρος ενός μικρού τελεφερίκ, προκειμένου να ανεβούμε στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε, γιατί διασχίζοντας το σπήλαιο είχαμε κατέβει πολλά μέτρα.
Το τελευταίο κομμάτι του σπηλαίου, λίγο πριν βγούμε έξω...
Η έξοδος του σπήλαιου...
Ο υπέργειος ποταμός Ρέκα...
Το μονοπάτι της εξόδου μας...
Μόλις φτάσαμε στο visitor center πήγα καρφωτή στο μαγαζάκι με τα σουβενίρ, γιατί αφού δεν έβγαλα φωτογραφίες, τουλάχιστον να πάρω κάποια καρτ- ποστάλ, να έχω να θυμάμαι. Βγάλαμε και την αναμνηστική μας φωτογραφία στην πλακέτα της Unesco και φύγαμε.
Και τώρα κάτι… αντιδεοντολογικό: οι φωτογραφίες των καρτ-ποστάλ που αγόρασα. Μπορεί η περιγραφή μου να είναι τέλεια
, αλλά μια εικόνα……..είναι καλύτερη……
Η γέφυρα Cerkevnik
Σήμερα ήταν η ημέρα των Unesco sites. Επόμενος προορισμός μας ήταν η πόλη Idrija.
IDRIJA: Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΩΝ
Η Idrija είναι πόλη της Σλοβενίας, στην οποία βρίσκεται το δεύτερο μεγαλύτερο ορυχείο υδραργύρου στον κόσμο. Μπορεί η πόλη να μην είναι από τα γνωστά μέρη για επίσκεψη στη Σλοβενία, αλλά για μας που μας αρέσει και ο βιομηχανικός τουρισμός ήταν απαραίτητη μια επίσκεψη.
Το ορυκτό Idrialite που ανακαλύφθηκε στην πόλη Idrija της Σλοβενίας, πήρε το όνομά του από την … πόλη! Αυτό από μόνο του αρκούσε για να θέλω να επισκεφτώ την Idrija. Όταν όμως έμαθα ότι η πόλη, το ορυχείο υδραργύρου και οι εγκαταστάσεις όλες ανήκουν στη λίστα προστασίας της Unesco, τότε το “θέλω” έγινε “πρέπει"’…
Ο υδράργυρος είναι το μόνο μέταλλο σε υγρή κατάσταση σε κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης, δηλαδή σε θερμοκρασία δωματίου. Λόγω των ιδιοτήτων του, ο υδράργυρος ήταν ένα πολύτιμο μέταλλο. Χρησιμοποιήθηκε στην ιατρική, στις στρατιωτικές και ηλεκτρικές βιομηχανίες, την οδοντιατρική, τη γεωργία, τα καλλυντικά κ.α.
Σε μια περίοδο πέντε αιώνων, οι μεταλλωρύχοι της Idrija έσκαψαν περισσότερα από 1000 χιλιόμετρα σήραγγες, στον υπόγειο κόσμο κάτω από την πόλη! Τα βαθύτερα μέρη έφτασαν σε βάθος 380 μέτρων. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, το ορυχείο παρήγαγε το 13% της συνολικής παραγωγής υδραργύρου σε όλο τον κόσμο.
Σε μία ώρα, μετά την αναχώρησή μας από τα σπήλαια Škocjan, φτάσαμε στην Idrija. Αρχικά, στο πρόγραμμά μας υπήρχε πλάνο για μια επίσκεψη στο μουσείο – κάστρο της πόλης, καθώς και στο “σπίτι του μεταλλωρύχου” και κατόπιν, άμεση αναχώρηση για τα επόμενα. Αυτό που οπωσδήποτε ήθελα να προλάβω σήμερα ήταν οι τυχόν δραστηριότητες που θα κάναμε στη λίμνη Bled ( βαρκάδα, roller coasting στο βουνό, ποδήλατο). Το ορυχείο δεν ήταν στο αρχικό μας πρόγραμμα καθώς δεν θα μπορούσαμε να το δούμε, επειδή θα φτάναμε δυο ώρες νωρίτερα (στη 1:00) από την οργανωμένη ξενάγηση του ορυχείου που ήταν στις 3:00. Τώρα όμως, ήταν ήδη 3:00 και δεδομένου ότι όλα πήγαν “πίσω” από το πρωί, οι δραστηριότητες της Bled ήταν ήδη χαμένες… οπότε αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το group της ξενάγησης στο ορυχείο, των 3:00, αφού τα υπόλοιπα δεν θα τα προλαβαίναμε.
Η διαδρομή που διανύσαμε από τα σπήλαια μέχρι την Idrija ήταν κάπως έτσι:
Η πόλη της Idrija είναι μια όμορφη Σλοβένικη πόλη...
Εντάξει, έχω ξαναδεί ορυχεία και στην Ελλάδα (είναι γνωστό το μεταλλευτικό πάρκο της Φωκίδας). Εδώ όμως ήταν ορυχείο υδραργύρου, του υγρού αυτού μετάλλου! Ορυχείο, που προστατεύεται από την Unesco!
Έτσι, αποφασίσαμε στο διαθέσιμο χρόνο που είχαμε, να επισκεφτούμε το ορυχείο και όχι τις άλλες μεταλλευτικές εγκαταστάσεις. Η είσοδος του υπόγειου μεταλλείου είναι στο Šelštev House, το λεγόμενο παλιό γραφείο καταγραφής. Η ξενάγηση γίνεται σε ένα κομμάτι του μεταλλείου, που προορίζεται για τουρισμό. Ήμουν πολύ περίεργη να δω τον υγρό υδράργυρο στα έγκατα της γης έτσι όπως τον εξορύσσουν.
Ο υγρός υδράργυρος...μέσα στον οποίο επιπλέει μια μπάλα χάλυβα...
Οι μεταλλωρύχοι περνούσαν καθημερινά κάτω από την επιγραφή srečno, που σημαίνει στα Σλοβένικα «καλή τύχη».
Φορέσαμε τα κράνη μας και τις φόρμες μας και μπήκαμε για την ξενάγηση, η οποία έφτασε στα σχεδόν 100 μέτρα βάθος. Ο συνοδός μας, μας παρείχε πληροφορίες για τον υδράργυρο και τον τρόπο λειτουργίας των ορυχείων, από τα πρώτα χρόνια εξόρυξης του ( το 1490) μέχρι πρόσφατα. Παρακολουθήσαμε όλη τη διαδικασία εξόρυξης του μετάλλου. Είδαμε πρωτότυπα εργαλεία και τεχνικές που χρησιμοποιούνταν στο ορυχείο, περπατήσαμε στις στενές, σκοτεινές και γλυστερές σήραγγες, είδαμε τις δύσκολες συνθήκες που δούλευαν οι μεταλλωρύχοι, είδαμε το μικρό παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας, όπου οι εργάτες σταματούσαν πριν από τη βάρδια τους, για να προσευχηθούν. Και βέβαια είδαμε και τον υδράργυρο. Στρογγυλές σταγόνες υγρού μετάλλου που στέκονταν ανάμεσα στη στερεή πέτρα του κινναβαρίτη.
Και εδώ διακρίνεται και ο υδράργυρος. Είναι οι μικρές στρογγυλές σταγόνες υγρού μετάλλου, που γυαλίζει ΅αγκιστρωμένος΅ πάνω στο πέτρωμα.
Είδαμε και τον …..νάνο-ξωτικό του ορυχείου! Ο νάνος Dwarf, σύμφωνα με το μύθο, αν ήταν σε καλή διάθεση έδειχνε στους μεταλλωρύχους το δρόμο για πλούσια κοιτάσματα. Πολλές φορές, εκείνοι του άφηναν και φαγητό για να τον ενθαρρύνουν. Και εμείς κατά την περιήγησή μας ακούσαμε το γέλιο του από ένα απομακρυσμένο κοίλωμα καθώς έσκαβε το… δικό του μετάλλευμα. Ο μύθος/νάνος ήταν αποτέλεσμα της φαντασίας, λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοολούχου ποτού (που παρήγαγαν οι ίδιοι οι μεταλλωρύχοι)….
…ή μήπως δεν ήταν….
Μην ξεχνάμε ότι και οι νάνοι της… Χιονάτης ήταν μεταλλωρύχοι!
Εδώ φαίνεται λίγο αμυδρά στο βάθος ο dwarf... Κάπως έτσι... θα τον έβλεπαν και οι μεταλλωρύχοι...
Τα ορυχεία λειτούργησαν έως και το 1990, που έκλεισαν όχι επειδή δεν υπήρχε άλλο κοίτασμα, αλλά γιατί οι καθαρές και εναλλακτικές τεχνολογίες αντικατέστησαν τον υδράργυρο. Και έτσι ο υδράργυρος πέρασε στην ιστορία…
Μετά από μιάμιση ώρα ξενάγησης ανεβήκαμε στον πάνω κόσμο, βγάλαμε τις στολές και τα κράνη μας και ψωνίσαμε σουβενίρ, τι άλλο από το νάνο / προστάτη / ξωτικό των μεταλλείων τον Dwarf?
Πολύ όμορφη επίσκεψη και απρογραμμάτιστη και διδακτική για τα παιδιά και για όλους μας.
Με το ορυχείο είχαμε δει τα μέγιστα. Οι άλλες εγκαταστάσεις, όπως το μουσείο και το σπίτι του μεταλλωρύχου ήταν λεπτομέρειες μετά από αυτό. Έπρεπε να φύγουμε άμεσα. Η επόμενη στάση μας ήταν μετά από μισή ώρα και ήταν το νοσοκομείο Franja, που βρισκόταν μισή ώρα μακριά.
Η ημέρα της Σλοβενίας είχε και συνέχεια…..
Σήμερα η μέρα ξημέρωσε ηλιόλουστη. Μεγάλη ανακούφιση ένιωσα γι’ αυτό. Φάγαμε το πρωινό μας, μαζέψαμε τα βρεγμένα μας (που ακόμα … να στεγνώσουν), πληρώσαμε τον Zarco και φύγαμε, εννοείτε με καθυστέρηση.
Η Σλοβενία αν και μικρή χώρα έχει πάρα πολλά αξιόλογα πράγματα να δει κάποιος και φυσικά και πολιτιστικά. Τη σημερινή μας ημέρα στην ουσία θα κάναμε μια ημερήσια εκδρομή στην ενδοχώρα της Σλοβενίας, στους πρόποδες των Ιουλιανών Άλπεων, επιλέγοντας κάποια -θα τολμήσω να πω- ιδιαίτερα αξιοθέατα.
Θα ξεκινούσαμε με επίσκεψη στα σπήλαια Škocjan.
ΣΠΗΛΑΙΑ ŠKOCJAN
Στα σπήλαια Škocjan, που ήταν μισή ώρα μακριά μας έπρεπε να είμαστε 10 παρά (για να πάρουμε το group των 10:00) και εμείς είμαστε εκεί στις 11 παρά.
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για αναφέρω μερικά πράγματα για αυτά τα σπήλαια της Σλοβενίας.
Τα σπήλαια Škocjan είναι μια σειρά σπηλαίων στη Σλοβενία που φιλοξενούν ένα από τα μεγαλύτερα υπόγεια φαράγγια στο κόσμο. Ο ποταμός Ρέκα εξαφανίζεται κάτω από το έδαφος περνώντας μέσα από τα σπήλαια, στην συνέχεια ρέει υπογείως για 34 χιλιόμετρα και εμφανίζεται πάλι στην επιφάνεια λίγο πριν εκβάλλει στην Αδριατική. Το υπόγειο ποτάμι, που ρέει στο υπόγειο φαράγγι, σε κάποια σημεία σχηματίζει μεγάλους θαλάμους. Ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο θάλαμος του Μάρτελ, με όγκο 2,2 εκατομμύρια κυβικά μέτρα, και είναι ο μεγαλύτερος υπόγειος θάλαμος στην Ευρώπη. Το μεγάλο μέγεθος του υπόγειου φαραγγιού είναι αυτό που ξεχωρίζει τα σπήλαια Škocjan από άλλα παρόμοια υπόγεια σπήλαια στο κόσμο.
Λόγω της εξαιρετικής τους σημασίας, τα Σπήλαια Škocjan εισήχθησαν στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO το 1986.
Τα σπήλαια βρίσκονται στην περιοχή του Καρστ. Γεωλογικοί όροι όπως καρστ και δολίνες έχουν πάρει το όνομά τους από την περιοχή αυτή. Καρστικό είναι το φαινόμενο της διάβρωσης των ασβεστόλιθων από το όξινο νερό της βροχής, με αποτέλεσμα τη διάνοιξη κενών που εξελίσσονται σταδιακά σε μεγάλα χάσματα, μέσα από τα οποία βρίσκουν διέξοδο τα νερά ολόκληρων ποταμών. Όταν η διάβρωση προκαλέσει κατακρήμνιση και πτώση του χάσματος, τότε έχουμε το φαινόμενο της δολίνας.
Δεν θέλω να επεκταθώ με περισσότερες λεπτομέρειες, γιατί αυτό έχει ήδη γίνει στο forum με άλλη ιστορία, που είχε ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με τα συγκεκριμένα σπήλαια.
Πέραν όμως του γεωλογικού ενδιαφέροντος, σε αυτά τα σπήλαια ήθελα να πάω εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ένα άρθρο του περιοδικού “Γεωτρόπιο”, με είχε «ξεσηκώσει» και από αυτό έμαθα πολύ καλά πόσο μοναδικής ομορφιάς είναι αυτά τα σπήλαια. Και τώρα ήρθε η ώρα να ικανοποιήσω αυτήν την παλιά μου επιθυμία.
Έτσι, για τους παραπάνω λόγους επιλέξαμε, από τα πάρα πολλά σπήλαια της Σλοβενίας, να επισκεφτούμε τα Škocjan (αγνοώντας επιδεικτικά τα πολυδιαφημισμένα Postojna, δίπλα στα οποία διανυκτερεύσαμε κιόλας).
Με τα εισιτήρια των 11:00 στα χέρια ακολουθήσαμε τις 3-4 οδηγούς μας, οι οποίες μέσα από μια μικρή διαδρομή μέσα από το δάσος μας οδήγησαν στην είσοδο του σπηλαίου. Εκεί μας έγινε μια ενημέρωση για το σπήλαιο σε 4 διαφορετικές γλώσσες από την κάθε οδηγό. Σλοβένικα, Ιταλικά, Γερμανικά και Αγγλικά. Εμείς (οι Αγγλόφωνοι), που είμαστε και οι λιγότεροι, θα μπαίναμε τελευταίοι μέσα και μάλιστα 5οι στη σειρά, γιατί οι Ιταλοί ήταν δύο ομάδες!
Ακολουθώντας το group...
Φτάσαμε στην είσοδο του σπηλαίου...
Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης...
Έφτασε η σειρά μας και μπήκαμε. Η οδηγός μπροστά και εμείς ακολουθούσαμε. Το σπήλαιο είχε χαμηλό φωτισμό και αυτός ήταν μόνο στα μονοπάτια στο ύψος των ποδιών μας. Με το που μπήκαμε είδαμε δυο τρεις αίθουσες, που μοιάζουν αρκετά με πολλά Ελληνικά σπήλαια με όμορφους σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Το κομμάτι αυτό του σπηλαίου ονομάζεται “Silent Cave” γιατί δεν ακούγεται το νερό του ποταμού που ρέει στα χαμηλότερα τμήματα του σπηλαίου. Συναντήσαμε τη Μεγάλη Αίθουσα, πλάτους 120 μ. και ύψους 30 μ. που περιλαμβάνει δύο τεράστιους σταλαγμίτες που ονομάζονται “Giant” και “Pipe Organ”.
Και ξαφνικά καθώς προχωράς, αρχίζεις και ακούς ένα ποτάμι να ρέει… αναγγέλλοντας την είσοδό μας στο σπήλαιο Murmuring. Και βγαίνεις από το “Silent” κομμάτι του σπηλαίου… και μπαίνεις σε ένα μεγαλύτερο… πολύ μεγαλύτερο… μπαίνεις σε μια τεράστια αίθουσα … που … δεν είναι αίθουσα… είναι ένα φαράγγι με ένα ποτάμι που ρέει ανάμεσά του! Μόνο που είναι υπόγειο!
“Δεν υπάρχει”! Είναι από τις πιο εντυπωσιακές εικόνες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δέος!!!
Πράγματι…δεν μοιάζει με κανένα άλλο σπήλαιο! Το μέγεθος του φαραγγιού (100μ. ύψος, 60μ. πλάτος και 2.600μ. μήκος) και η ύπαρξη του ποταμού που ρέει ανάμεσά του, το ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα.
Δεν επιτρέπονταν οι φωτογραφίες, αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορούσε και να εντυπωθεί και σωστά σε φωτογραφία αυτό που αντίκρισα. Ακόμα και οι καρτ-ποστάλ που πουλούσαν έξω δεν αντικατοπτρίζουν σε καμία περίπτωση την εικόνα που αντίκρισα εγώ. Ίσως να πλησιάζει λίγο τη «Μόρια» του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών»! Είναι αδύνατον ο Tolkien να μην εμπνεύστηκε τη «Μόρια» από αυτή τη σπηλιά. Διαφορετικά θα πρέπει ….η φύση να εμπνεύστηκε… από τον Tolkien ……
Η ξενάγηση – βόλτα μέσα στο σπήλαιο συνεχίστηκε για περίπου μια ώρα και για 2,3 χλμ. Περπατήσαμε σε μονοπάτια – εξέδρες κρεμασμένες στο φαράγγι, βλέποντας το «χάος» από κάτω, περάσαμε πάνω από τον Reka διασχίζοντας την υψοφοβική γέφυρα Cerkevnik, η οποία κρέμεται 45 μέτρα πάνω από την κοίτη του ποταμού, είδαμε τα μονοπάτια των παλιών εξερευνητών και καθώς προχωρούσαμε θαυμάζοντας την “απεραντοσύνη” αυτού του γεωλογικού σχηματισμού, όλο και κοίταζα πίσω μου παρατηρώντας τη φωταγωγημένη διαδρομή που είχαμε αφήσει πίσω μας, η οποία είχε σχήμα ελικοειδές και έσβηνε στα βάθη του “Σιωπηλού σπηλαίου” κάπου σε μια τρύπα στην οροφή του..… Όχι! Τελικά, όσο και να προσπαθώ, μάλλον δεν μπορώ να το περιγράψω. Θα πρέπει να πάει κάποιος να το δει επί τόπου! Και τότε θα πει ότι είχα δίκιο. Δεν περιγράφεται. Μια εικόνα χίλιες λέξεις…..
Ευχαριστώ το “Γεωτρόπιο”, που με “παρέσυρε” να φτάσω μέχρι εδώ.
Εκστασιασμένη βγήκα έξω. Η φυσική έξοδος της σπηλιάς καταλήγει σε μια δολίνα. Εδώ πια βγάλαμε φωτογραφίες με φόντο το υπέργειο ποτάμι Ρέκα, που ρέει στο υπέργειο φαράγγι και κάτω από μια φυσική γέφυρα που ενώνει (δεν κατέπεσε) τις δύο δολίνες, τη μεγάλη και τη μικρή (Mala & Velika dolina). Το φυσικό περιβάλλον γύρω μας ήταν απλά υπέροχο. Περπατήσαμε λίγο μέσα στη δολίνα μέχρι να φτάσουμε στο κάτω μέρος ενός μικρού τελεφερίκ, προκειμένου να ανεβούμε στο σημείο απ’ όπου ξεκινήσαμε, γιατί διασχίζοντας το σπήλαιο είχαμε κατέβει πολλά μέτρα.
Το τελευταίο κομμάτι του σπηλαίου, λίγο πριν βγούμε έξω...
Η έξοδος του σπήλαιου...
Ο υπέργειος ποταμός Ρέκα...
Το μονοπάτι της εξόδου μας...
Μόλις φτάσαμε στο visitor center πήγα καρφωτή στο μαγαζάκι με τα σουβενίρ, γιατί αφού δεν έβγαλα φωτογραφίες, τουλάχιστον να πάρω κάποια καρτ- ποστάλ, να έχω να θυμάμαι. Βγάλαμε και την αναμνηστική μας φωτογραφία στην πλακέτα της Unesco και φύγαμε.
Και τώρα κάτι… αντιδεοντολογικό: οι φωτογραφίες των καρτ-ποστάλ που αγόρασα. Μπορεί η περιγραφή μου να είναι τέλεια
, αλλά μια εικόνα……..είναι καλύτερη……
Η γέφυρα Cerkevnik
Σήμερα ήταν η ημέρα των Unesco sites. Επόμενος προορισμός μας ήταν η πόλη Idrija.
IDRIJA: Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΜΕΤΑΛΛΩΡΥΧΩΝ
Η Idrija είναι πόλη της Σλοβενίας, στην οποία βρίσκεται το δεύτερο μεγαλύτερο ορυχείο υδραργύρου στον κόσμο. Μπορεί η πόλη να μην είναι από τα γνωστά μέρη για επίσκεψη στη Σλοβενία, αλλά για μας που μας αρέσει και ο βιομηχανικός τουρισμός ήταν απαραίτητη μια επίσκεψη.
Το ορυκτό Idrialite που ανακαλύφθηκε στην πόλη Idrija της Σλοβενίας, πήρε το όνομά του από την … πόλη! Αυτό από μόνο του αρκούσε για να θέλω να επισκεφτώ την Idrija. Όταν όμως έμαθα ότι η πόλη, το ορυχείο υδραργύρου και οι εγκαταστάσεις όλες ανήκουν στη λίστα προστασίας της Unesco, τότε το “θέλω” έγινε “πρέπει"’…
Ο υδράργυρος είναι το μόνο μέταλλο σε υγρή κατάσταση σε κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας και πίεσης, δηλαδή σε θερμοκρασία δωματίου. Λόγω των ιδιοτήτων του, ο υδράργυρος ήταν ένα πολύτιμο μέταλλο. Χρησιμοποιήθηκε στην ιατρική, στις στρατιωτικές και ηλεκτρικές βιομηχανίες, την οδοντιατρική, τη γεωργία, τα καλλυντικά κ.α.
Σε μια περίοδο πέντε αιώνων, οι μεταλλωρύχοι της Idrija έσκαψαν περισσότερα από 1000 χιλιόμετρα σήραγγες, στον υπόγειο κόσμο κάτω από την πόλη! Τα βαθύτερα μέρη έφτασαν σε βάθος 380 μέτρων. Κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του, το ορυχείο παρήγαγε το 13% της συνολικής παραγωγής υδραργύρου σε όλο τον κόσμο.
Σε μία ώρα, μετά την αναχώρησή μας από τα σπήλαια Škocjan, φτάσαμε στην Idrija. Αρχικά, στο πρόγραμμά μας υπήρχε πλάνο για μια επίσκεψη στο μουσείο – κάστρο της πόλης, καθώς και στο “σπίτι του μεταλλωρύχου” και κατόπιν, άμεση αναχώρηση για τα επόμενα. Αυτό που οπωσδήποτε ήθελα να προλάβω σήμερα ήταν οι τυχόν δραστηριότητες που θα κάναμε στη λίμνη Bled ( βαρκάδα, roller coasting στο βουνό, ποδήλατο). Το ορυχείο δεν ήταν στο αρχικό μας πρόγραμμα καθώς δεν θα μπορούσαμε να το δούμε, επειδή θα φτάναμε δυο ώρες νωρίτερα (στη 1:00) από την οργανωμένη ξενάγηση του ορυχείου που ήταν στις 3:00. Τώρα όμως, ήταν ήδη 3:00 και δεδομένου ότι όλα πήγαν “πίσω” από το πρωί, οι δραστηριότητες της Bled ήταν ήδη χαμένες… οπότε αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε το group της ξενάγησης στο ορυχείο, των 3:00, αφού τα υπόλοιπα δεν θα τα προλαβαίναμε.
Η διαδρομή που διανύσαμε από τα σπήλαια μέχρι την Idrija ήταν κάπως έτσι:
Η πόλη της Idrija είναι μια όμορφη Σλοβένικη πόλη...
Εντάξει, έχω ξαναδεί ορυχεία και στην Ελλάδα (είναι γνωστό το μεταλλευτικό πάρκο της Φωκίδας). Εδώ όμως ήταν ορυχείο υδραργύρου, του υγρού αυτού μετάλλου! Ορυχείο, που προστατεύεται από την Unesco!
Έτσι, αποφασίσαμε στο διαθέσιμο χρόνο που είχαμε, να επισκεφτούμε το ορυχείο και όχι τις άλλες μεταλλευτικές εγκαταστάσεις. Η είσοδος του υπόγειου μεταλλείου είναι στο Šelštev House, το λεγόμενο παλιό γραφείο καταγραφής. Η ξενάγηση γίνεται σε ένα κομμάτι του μεταλλείου, που προορίζεται για τουρισμό. Ήμουν πολύ περίεργη να δω τον υγρό υδράργυρο στα έγκατα της γης έτσι όπως τον εξορύσσουν.
Ο υγρός υδράργυρος...μέσα στον οποίο επιπλέει μια μπάλα χάλυβα...
Οι μεταλλωρύχοι περνούσαν καθημερινά κάτω από την επιγραφή srečno, που σημαίνει στα Σλοβένικα «καλή τύχη».
Φορέσαμε τα κράνη μας και τις φόρμες μας και μπήκαμε για την ξενάγηση, η οποία έφτασε στα σχεδόν 100 μέτρα βάθος. Ο συνοδός μας, μας παρείχε πληροφορίες για τον υδράργυρο και τον τρόπο λειτουργίας των ορυχείων, από τα πρώτα χρόνια εξόρυξης του ( το 1490) μέχρι πρόσφατα. Παρακολουθήσαμε όλη τη διαδικασία εξόρυξης του μετάλλου. Είδαμε πρωτότυπα εργαλεία και τεχνικές που χρησιμοποιούνταν στο ορυχείο, περπατήσαμε στις στενές, σκοτεινές και γλυστερές σήραγγες, είδαμε τις δύσκολες συνθήκες που δούλευαν οι μεταλλωρύχοι, είδαμε το μικρό παρεκκλήσι της Αγίας Τριάδας, όπου οι εργάτες σταματούσαν πριν από τη βάρδια τους, για να προσευχηθούν. Και βέβαια είδαμε και τον υδράργυρο. Στρογγυλές σταγόνες υγρού μετάλλου που στέκονταν ανάμεσα στη στερεή πέτρα του κινναβαρίτη.
Και εδώ διακρίνεται και ο υδράργυρος. Είναι οι μικρές στρογγυλές σταγόνες υγρού μετάλλου, που γυαλίζει ΅αγκιστρωμένος΅ πάνω στο πέτρωμα.
Είδαμε και τον …..νάνο-ξωτικό του ορυχείου! Ο νάνος Dwarf, σύμφωνα με το μύθο, αν ήταν σε καλή διάθεση έδειχνε στους μεταλλωρύχους το δρόμο για πλούσια κοιτάσματα. Πολλές φορές, εκείνοι του άφηναν και φαγητό για να τον ενθαρρύνουν. Και εμείς κατά την περιήγησή μας ακούσαμε το γέλιο του από ένα απομακρυσμένο κοίλωμα καθώς έσκαβε το… δικό του μετάλλευμα.
Ο μύθος/νάνος ήταν αποτέλεσμα της φαντασίας, λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοολούχου ποτού (που παρήγαγαν οι ίδιοι οι μεταλλωρύχοι)….…ή μήπως δεν ήταν….
Μην ξεχνάμε ότι και οι νάνοι της… Χιονάτης ήταν μεταλλωρύχοι!
Εδώ φαίνεται λίγο αμυδρά στο βάθος ο dwarf... Κάπως έτσι... θα τον έβλεπαν και οι μεταλλωρύχοι...
Τα ορυχεία λειτούργησαν έως και το 1990, που έκλεισαν όχι επειδή δεν υπήρχε άλλο κοίτασμα, αλλά γιατί οι καθαρές και εναλλακτικές τεχνολογίες αντικατέστησαν τον υδράργυρο. Και έτσι ο υδράργυρος πέρασε στην ιστορία…
Μετά από μιάμιση ώρα ξενάγησης ανεβήκαμε στον πάνω κόσμο, βγάλαμε τις στολές και τα κράνη μας και ψωνίσαμε σουβενίρ, τι άλλο από το νάνο / προστάτη / ξωτικό των μεταλλείων τον Dwarf?
Πολύ όμορφη επίσκεψη και απρογραμμάτιστη και διδακτική για τα παιδιά και για όλους μας.
Με το ορυχείο είχαμε δει τα μέγιστα. Οι άλλες εγκαταστάσεις, όπως το μουσείο και το σπίτι του μεταλλωρύχου ήταν λεπτομέρειες μετά από αυτό. Έπρεπε να φύγουμε άμεσα. Η επόμενη στάση μας ήταν μετά από μισή ώρα και ήταν το νοσοκομείο Franja, που βρισκόταν μισή ώρα μακριά.
Η ημέρα της Σλοβενίας είχε και συνέχεια…..
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
