Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.305
- Likes
- 17.276
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
12η ημέρα - Ταξίδι επιστροφής!
Τελευταία μας μέρα σήμερα, η οποία θα αποτελούνταν ως επί το πλείστον από …πολλά χιλιόμετρα αλλά και … πολλά ναυτικά μίλια!
Με αναχώρηση στις 8:00 και με τελικό προορισμό το Bari απ’ όπου θα παίρναμε το πλοίο των 18:00, είχαμε ένα περιθώριο για να κάναμε μια μικρή παράκαμψη προκειμένου να δούμε τη Ματέρα.
Αλλά οι γνωστοί αστάθμητοι παράγοντες έκαναν πάλι το θαύμα τους! Και ποιοι ήταν αυτοί; Έκτακτα καιρικά φαινόμενα. Είχαν “ανοίξει η ουρανοί” στη Ρώμη. Δεν έβρεχε το πρωί απλά, αλλά είχε … τον κατακλυσμό του Νώε. Και απ’ ότι κατάλαβα εμείς μάλλον δεν τον υποστήκαμε και πολύ. Τον ψιλοαποφύγαμε τον κακό καιρό, γιατί απ’ ότι μάθαμε αργότερα μόλις φύγαμε γίνανε μέχρι και καταστροφές, σε σημείο που το είπε και η Ελληνική τηλεόραση και μας έπαιρναν και τηλέφωνο συγγενείς για να δουν αν είμαστε καλά!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μέχρι να φορτώσουμε υπό βροχή και να ξεπεράσουμε τα ποτάμια που είχαν σχηματιστεί στην πόλη, φύγαμε κατά τις 9:00. Φάγαμε και λίγο κίνηση στην έξοδο, που σημαίνει ότι δεν είχαμε πια και πολλά περιθώρια για τη Ματέρα. Κρίμα.
Είχαμε όμως για τη…Νάπολη.
Όταν πρότεινα στον καλό μου μια απρογραμμάτιστη στάση στη Νάπολη, η απάντηση ήταν κατηγορηματικά … ΝΑΙ!
Η αλήθεια είναι ότι του είχα “φάει τα αυτιά” για την πίτσα της Νάπολη. Σε παλιότερο ταξίδι που είχα κάνει με τον μεγάλο μου γιο στη Νάπολη, είχαμε φάει και την περίφημη πίτσα της. Μετά από αυτό το ταξίδι έλεγα χαρακτηριστικά ότι η πίτσα της Νάπολη αποτελεί από μόνη της… λόγος ταξιδιού. Οπότε αφού είχαμε τρία τέταρτα με μία ώρα καιρό, γιατί να μη στρίβαμε προς τα εκεί;
Βαθιά μέσα μου βέβαια φοβόμουν την περιβόητη κίνηση και την οδηγική συμπεριφορά των Ναπολιτάνων, αλλά έλα που με “τράβαγε”….
Και πήγαμε….
Ένα θα πω!Εμπειρία!
Μπορώ να το σβήσω από τη λίστα μου. Οδήγησα στη Νάπολη!
Τι … κορναρίσματα, τι … προσπεράσματα από δεξιά, τι … οι δύο λωρίδες κυκλοφορίας που ξαφνικά γίνονταν μία, χωρίς σήμανση φυσικά. Χάος!
Θα περιγράψω μια πολύ χαρακτηριστική φάση: Υπάρχουν δύο λωρίδες κυκλοφορίας. Εμείς κινούμαστε στην εξωτερική. Στην εσωτερική εμφανίζεται εμπόδιο (παρκαρισμένο φορτηγό). Το αυτοκίνητο που κινείται στην εσωτερική λωρίδα λοιπόν αρχίζει να κορνάρει μανιασμένα σε μας για να “κόψουμε” και χωρίς να κομπλάρει καθόλου, βγαίνει από δεξιά σφήνα, γιατί απλά…θέλει να περάσει πρώτο!
Ομολογώ όμως ότι αυτόν τον χαμό τον συναντήσαμε πιο έντονα σε κεντρικές λεωφόρους, που τελούνταν και έργα, στον παραλιακό δρόμο και κοντά στο λιμάνι και επίσης στην είσοδο και στην έξοδο της πόλης.
Στην υπόλοιπη πόλη, όπως στα προάστιά της και σε κάποιες βόρειες γειτονιές ήταν πιο ήπια τα πράγματα. Και ναι! Νιώθω ότι την γυρίσαμε αρκετά με το αυτοκίνητο, γιατί ψάχνοντας να βρούμε τη διάσημη πίτσα του «Da Michele» το gps μας έστειλε σε άλλο «Da Michele» που ήταν …αλλού. Δεν θυμόμουν και εγώ τη διεύθυνση. Ήταν και απρογραμμάτιστο θυμίζω… για να δικαιολογηθώ.
Έτσι, από τη βόλτα μας αυτή αποκομίσαμε αυτές τις εικόνες …
Ύστερα από αρκετή ώρα κυκλοφορίας μέσα στη Νάπολη, τελικά φτάσαμε στο «Da Michele». Αλλά τι απογοήτευση! Ήταν κλειστός. Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Τόση ταλαιπωρία, παράκαμψη, κινδυνέψαμε και να τρακάρουμε … και πίτσα δεν θα φάμε;
Πίτσα θα φάμε. Απλά δεν θα φάμε τη διασημότερη της πόλης. Απέναντι από το “Da Michele” υπήρχαν άλλες δύο πιτσαρίες. Επιλέξαμε την “D’ Angeli”. Παραγγείλαμε 5 πίτσες “Μαργαρίτα” και ω! τι έκπληξη! Οι πίτσες που πήραμε ήταν επίσης θεϊκές σαν του Michele. Μου φαίνεται όλοι εδώ στη Νάπολη το ξέρουν το μυστικό. Δεν έχω φάει ισάξια πίτσα σε καμιά άλλη πόλη της Ιταλίας.
Πήραμε λοιπόν μία για τον καθένα και πολύ μετανιώσαμε που δεν πήραμε άλλες πέντε για αργότερα ή ακόμα και για αύριο. Η τιμή τους; 5€ η μία (οικογενειακό μέγεθος).
Η διάσημη πίτσα Μαργαρίτα έχει τα χρώματα της Ιταλικής σημαίας που αντιπροσωπεύονται με την ντομάτα, τη μοτσαρέλα και τον βασιλικό (κόκκινο, άσπρο, πράσινο). Δημιουργήθηκε για χάρη της βασίλισσας Μαργαρίτας και πήρε το όνομά της.
Έχουν ειπωθεί πολλά για την πίτσα της Νάπολη..... Εγώ θα πω μόνο ότι... δεν είναι τυχαίο!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πήραμε και λίγο μάτι τη Νάπολη. Πάλι θα το ξαναπώ: όλες οι Ιταλικές πόλεις είναι όμορφες. Μπορεί να είχα ξαναέρθει Νάπολη, αλλά τώρα που κυκλοφορήσαμε λίγο με το αυτοκίνητο και ψιλοχαθήκαμε κιόλας στις βόρειες γειτονιές και είδα κομμάτια της πόλης εκτός κέντρου, που δεν είχα δει προφανώς την προηγούμενη φορά, σχημάτισα καλύτερη άποψη για την πόλη και για μιαν ακόμη φορά θα πω ότι και η Νάπολη είναι πανέμορφη και μου φάνηκε επίσης και πολύ αρχοντική!
Με παρέα τις πίτσες κάναμε τα υπόλοιπα χιλιόμετρα μέχρι το Bari. Δεν τα πολυκαταλάβαμε τα χιλιόμετρα, γιατί εκτός από τις πίτσες, παίζαμε και με τα σουβενίρ μας, χαζεύαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε και έναν υπνάκο (οι οδηγοί εναλλάξ).
Και έτσι φτάσαμε στο Bari.
Όσο και αν είχα ψάξει στο forum για να μάθω χρηστικές πληροφορίες σχετικές με το ταξίδι αυτό Ιταλία – Ελλάδα, δεν είχα βρει τίποτα. Όσες ερωτήσεις και αν είχα κάνει, δεν είχα πάρει καμιά απάντηση. Τώρα λοιπόν θα τα μάθαινα όλα από πρώτο χέρι.
Πολύ καιρό πριν το ταξίδι έκανα έρευνα για τα ακτοπλοϊκά. Από Αγκόνα, Πρίντεζι ή Μπάρι για Ηγουμενίτσα ή Πάτρα. Δεν με ενδιέφερε το λιμάνι, ούτε και η εταιρεία. Με ενδιέφεραν τα οικονομικά εισιτήρια. Και τα βρήκα!
Τα εισιτήρια τελικά τα “έκλεισα” εκμεταλλευόμενη μια εξαιρετική προσφορά της “Βεντούρης” early booking, που ήταν ότι έλεγε το όνομά του, δηλ. “αγόρασέ τα νωρίς και φθηνά”. Το νωρίς δεν ήταν και πολύ νωρίς. Ήταν κάπου στα μέσα Ιουλίου (για τις 10 του Σεπτέμβρη). Όταν τα είδα στο internet γεμάτη χαρά τα έκλεισα προς 30€ το κεφάλι περίπου (μαζί με το αυτοκίνητο 176€) για τη διαδρομή Μπάρι - Ηγουμενίτσα και εννοείτε ότι ήταν θέσεις καταστρώματος. Υπήρχε δηλ. μια έκπτωση της τάξεως των 100€!
Τώρα αυτό το κατάστρωμα με είχε αγχώσει λίγο. Θα είχε θέσεις για να μη μας φάει το αγιάζι; Θα μπορούσαμε να στρώσουμε κάτω τα sleeping bag μας; Ή μήπως οι γραμμές της Αδριατικής είναι πιο κυριλέ από αυτές του Αιγαίου, που τόσο καλά ήξερα; Με παρηγορούσε λίγο βέβαια η εταιρεία Βεντούρης, που μου θύμιζε τα φοιτητικά μου χρόνια. Έχω κοιμηθεί σε sleeping bag στα πλοία του Βεντούρη … ατέλειωτες ώρες. Τι θα πείραζε άλλη μια φορά και αντί για Αιγαίο να είναι Αδριατική;
Η χαρά μου για τα οικονομικά εισιτήρια μετριάστηκε λίγο όταν συνειδητοποίησα την παλαιότητα και το μέγεθος του πλοίου. Που πάω η τρελή; Ο άνδρας μου με καθησύχαζε λέγοντάς μου ότι αυτά τα πλοία είναι δοκιμασμένα και να μην αγχώνομαι…..
Φτάσαμε στο λιμάνι γύρω στις 4:00. Ακολουθήσαμε τις ταμπέλες προς Grecia και βρεθήκαμε στην είσοδο του λιμανιού, που ήταν όμως η λάθος είσοδος …. Η σήμανση δηλ. σε ένα τόσο σημαντικό λιμάνι ήταν λανθασμένη. Έπρεπε να πάμε πίσω 3κμ. να μπούμε στο λιμάνι από άλλη πύλη, για να ξαναβρεθούμε στο ίδιο σημείο που μας έστελνε και η ταμπέλα “Grecia”. Αυτά τα καταλάβαμε με το ζόρι γιατί ο φύλακας δεν γνώριζε…γρι Αγγλικά. Καλώς ήρθατε στον Ιταλικό Νότο δηλ.
Φτάσαμε στην είσοδο και μπήκαμε στο λιμάνι και κάναμε μια στάση για να εφοδιαστούμε με νερά για το πλοίο και εκεί μαθαίνουμε από τον “περιπτερά” ότι εδώ θα έπρεπε να κάνουμε και check in. Ευτυχώς. Πάλι θα προχωρούσαμε και μετά θα γυρνούσαμε πίσω. Έτσι, κάναμε και check in. Στη συνέχεια περάσαμε και τον έλεγχο και λίγο πριν μπούμε μέσα, έκπληκτη αντίκρισα απέναντι απ’ το πλοίο μας αραγμένο το πλοίο – φάντασμα «Norman Atlantic», που πριν μερικά χρόνια είχε πάρει φωτιά εν τω μέσω της Αδριατικής. Τώρα για καλό το είδαμε αυτό; Γιατί να το έχουν εδώ; Για να ταράζομαι; Δεν φτάνουν οι αρνητικές σκέψεις που είχα; Τουλάχιστον το πλοίο αυτό ήταν άλλης εταιρείας….
Το φορτηγό μοιάζει να 'ναι μεγαλύτερο από το πλοίο. Θα χωρέσει;
Και μπήκαμε στο πλοίο. Και παρκάραμε άνετα στο ψιλοάδειο γκαράζ. Και ανεβήκαμε στα άδεια σαλόνια. Και αράξαμε στις αεροπορικές που ήταν … άδειες. Δηλαδή, όλο το πλοίο ήταν άδειο. Μόνο ένα group Άγγλων είχε μόνο, το οποίο είχε και καμπίνες. Συνεπώς το πλοίο ήταν όλο … για πάρτυ μας και πεντακάθαρο. Ας είναι καλά ο Σεπτέμβρης. Σε αυτόν οφείλεται αυτή η …ησυχία. Εννοείται ότι ήταν παλιό το καράβι, αλλά ήταν ανακαινισμένο και το αποτέλεσμα ήταν ολίγον… ρετρό! Άσε που είχε νερό πιο φθηνό απ’ ότι το αγοράσαμε απ’ έξω και φανταστικό παγωτό μηχανής. Ο καιρός επίσης ήταν υπέροχος, οπότε και εμένα μου έφυγε το όποιο άγχος είχα και χαλάρωσα.
Ανοίξαμε και τα sleeping bag μας, άλλοι στο πάτωμα και άλλοι στα καθίσματα και κάναμε έναν ήσυχο ύπνο έως τις 7:30 το πρωί που φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα.
13η ημέρα…Στα πάτρια εδάφη
Τη Δευτέρα λοιπόν το πρωί στις 11 Σεπτεμβρίου πατήσαμε το πόδι μας στη 10η χώρα του tour, στην Ελλάδα!
Μη γνωρίζοντας ακριβώς ότι για να πάρουμε την ταχύτατη πλέον Ιονία οδό θα έπρεπε να πάμε αρχικά προς Ιωάννινα, πήραμε την κατεύθυνση προς Πάργα. Θέλαμε όμως να δούμε και την πανέμορφη Πάργα. Φτάσαμε λοιπόν και πήραμε ένα ωραιότατο πρωινό σε έναν παραδοσιακό φούρνο. Ήταν και τα νερά της θάλασσας υπέροχα, αλλά τα παιδιά ήταν ελαφρώς “κουδούνια” από το πλοίο και από το ταξίδι γενικά, που μπάνιο στις 8:00 το πρωί δεν….
Η επόμενη στάση έγινε για καφέ στο Αγρίνιο, σε φίλους, μετά για φαγητό στο Ξυλόκαστρο, σε συγγενείς και τέλος στις 7:00 το απόγευμα μας είδε και το σπίτι μας….
Γυρίσαμε αισίως με τα χιλιόμετρα στο κοντέρ του αυτοκινήτου να έχουν φτάσει στα 5.400.
Άντε και σ’ ανώτερα!!! (είπα από μέσα μου). Γιατί αν με άκουγαν οι υπόλοιποι…..
Συνεχίζεται με τον επίλογο….
Τελευταία μας μέρα σήμερα, η οποία θα αποτελούνταν ως επί το πλείστον από …πολλά χιλιόμετρα αλλά και … πολλά ναυτικά μίλια!
Με αναχώρηση στις 8:00 και με τελικό προορισμό το Bari απ’ όπου θα παίρναμε το πλοίο των 18:00, είχαμε ένα περιθώριο για να κάναμε μια μικρή παράκαμψη προκειμένου να δούμε τη Ματέρα.
Αλλά οι γνωστοί αστάθμητοι παράγοντες έκαναν πάλι το θαύμα τους! Και ποιοι ήταν αυτοί; Έκτακτα καιρικά φαινόμενα. Είχαν “ανοίξει η ουρανοί” στη Ρώμη. Δεν έβρεχε το πρωί απλά, αλλά είχε … τον κατακλυσμό του Νώε. Και απ’ ότι κατάλαβα εμείς μάλλον δεν τον υποστήκαμε και πολύ. Τον ψιλοαποφύγαμε τον κακό καιρό, γιατί απ’ ότι μάθαμε αργότερα μόλις φύγαμε γίνανε μέχρι και καταστροφές, σε σημείο που το είπε και η Ελληνική τηλεόραση και μας έπαιρναν και τηλέφωνο συγγενείς για να δουν αν είμαστε καλά!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, μέχρι να φορτώσουμε υπό βροχή και να ξεπεράσουμε τα ποτάμια που είχαν σχηματιστεί στην πόλη, φύγαμε κατά τις 9:00. Φάγαμε και λίγο κίνηση στην έξοδο, που σημαίνει ότι δεν είχαμε πια και πολλά περιθώρια για τη Ματέρα. Κρίμα.
Είχαμε όμως για τη…Νάπολη.
Όταν πρότεινα στον καλό μου μια απρογραμμάτιστη στάση στη Νάπολη, η απάντηση ήταν κατηγορηματικά … ΝΑΙ!
Η αλήθεια είναι ότι του είχα “φάει τα αυτιά” για την πίτσα της Νάπολη. Σε παλιότερο ταξίδι που είχα κάνει με τον μεγάλο μου γιο στη Νάπολη, είχαμε φάει και την περίφημη πίτσα της. Μετά από αυτό το ταξίδι έλεγα χαρακτηριστικά ότι η πίτσα της Νάπολη αποτελεί από μόνη της… λόγος ταξιδιού. Οπότε αφού είχαμε τρία τέταρτα με μία ώρα καιρό, γιατί να μη στρίβαμε προς τα εκεί;
Βαθιά μέσα μου βέβαια φοβόμουν την περιβόητη κίνηση και την οδηγική συμπεριφορά των Ναπολιτάνων, αλλά έλα που με “τράβαγε”….
Και πήγαμε….
Ένα θα πω!
Εμπειρία!Μπορώ να το σβήσω από τη λίστα μου. Οδήγησα στη Νάπολη!
Τι … κορναρίσματα, τι … προσπεράσματα από δεξιά, τι … οι δύο λωρίδες κυκλοφορίας που ξαφνικά γίνονταν μία, χωρίς σήμανση φυσικά. Χάος!
Θα περιγράψω μια πολύ χαρακτηριστική φάση: Υπάρχουν δύο λωρίδες κυκλοφορίας. Εμείς κινούμαστε στην εξωτερική. Στην εσωτερική εμφανίζεται εμπόδιο (παρκαρισμένο φορτηγό). Το αυτοκίνητο που κινείται στην εσωτερική λωρίδα λοιπόν αρχίζει να κορνάρει μανιασμένα σε μας για να “κόψουμε” και χωρίς να κομπλάρει καθόλου, βγαίνει από δεξιά σφήνα, γιατί απλά…θέλει να περάσει πρώτο!
Ομολογώ όμως ότι αυτόν τον χαμό τον συναντήσαμε πιο έντονα σε κεντρικές λεωφόρους, που τελούνταν και έργα, στον παραλιακό δρόμο και κοντά στο λιμάνι και επίσης στην είσοδο και στην έξοδο της πόλης.
Στην υπόλοιπη πόλη, όπως στα προάστιά της και σε κάποιες βόρειες γειτονιές ήταν πιο ήπια τα πράγματα. Και ναι! Νιώθω ότι την γυρίσαμε αρκετά με το αυτοκίνητο, γιατί ψάχνοντας να βρούμε τη διάσημη πίτσα του «Da Michele» το gps μας έστειλε σε άλλο «Da Michele» που ήταν …αλλού. Δεν θυμόμουν και εγώ τη διεύθυνση. Ήταν και απρογραμμάτιστο θυμίζω… για να δικαιολογηθώ.
Έτσι, από τη βόλτα μας αυτή αποκομίσαμε αυτές τις εικόνες …
Ύστερα από αρκετή ώρα κυκλοφορίας μέσα στη Νάπολη, τελικά φτάσαμε στο «Da Michele». Αλλά τι απογοήτευση! Ήταν κλειστός. Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Τόση ταλαιπωρία, παράκαμψη, κινδυνέψαμε και να τρακάρουμε … και πίτσα δεν θα φάμε;
Πίτσα θα φάμε. Απλά δεν θα φάμε τη διασημότερη της πόλης. Απέναντι από το “Da Michele” υπήρχαν άλλες δύο πιτσαρίες. Επιλέξαμε την “D’ Angeli”. Παραγγείλαμε 5 πίτσες “Μαργαρίτα” και ω! τι έκπληξη! Οι πίτσες που πήραμε ήταν επίσης θεϊκές σαν του Michele. Μου φαίνεται όλοι εδώ στη Νάπολη το ξέρουν το μυστικό. Δεν έχω φάει ισάξια πίτσα σε καμιά άλλη πόλη της Ιταλίας.
Πήραμε λοιπόν μία για τον καθένα και πολύ μετανιώσαμε που δεν πήραμε άλλες πέντε για αργότερα ή ακόμα και για αύριο. Η τιμή τους; 5€ η μία (οικογενειακό μέγεθος).
Η διάσημη πίτσα Μαργαρίτα έχει τα χρώματα της Ιταλικής σημαίας που αντιπροσωπεύονται με την ντομάτα, τη μοτσαρέλα και τον βασιλικό (κόκκινο, άσπρο, πράσινο). Δημιουργήθηκε για χάρη της βασίλισσας Μαργαρίτας και πήρε το όνομά της.
Έχουν ειπωθεί πολλά για την πίτσα της Νάπολη..... Εγώ θα πω μόνο ότι... δεν είναι τυχαίο!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, πήραμε και λίγο μάτι τη Νάπολη. Πάλι θα το ξαναπώ: όλες οι Ιταλικές πόλεις είναι όμορφες. Μπορεί να είχα ξαναέρθει Νάπολη, αλλά τώρα που κυκλοφορήσαμε λίγο με το αυτοκίνητο και ψιλοχαθήκαμε κιόλας στις βόρειες γειτονιές και είδα κομμάτια της πόλης εκτός κέντρου, που δεν είχα δει προφανώς την προηγούμενη φορά, σχημάτισα καλύτερη άποψη για την πόλη και για μιαν ακόμη φορά θα πω ότι και η Νάπολη είναι πανέμορφη και μου φάνηκε επίσης και πολύ αρχοντική!
Με παρέα τις πίτσες κάναμε τα υπόλοιπα χιλιόμετρα μέχρι το Bari. Δεν τα πολυκαταλάβαμε τα χιλιόμετρα, γιατί εκτός από τις πίτσες, παίζαμε και με τα σουβενίρ μας, χαζεύαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε και έναν υπνάκο (οι οδηγοί εναλλάξ
).Και έτσι φτάσαμε στο Bari.
Όσο και αν είχα ψάξει στο forum για να μάθω χρηστικές πληροφορίες σχετικές με το ταξίδι αυτό Ιταλία – Ελλάδα, δεν είχα βρει τίποτα. Όσες ερωτήσεις και αν είχα κάνει, δεν είχα πάρει καμιά απάντηση. Τώρα λοιπόν θα τα μάθαινα όλα από πρώτο χέρι.
Πολύ καιρό πριν το ταξίδι έκανα έρευνα για τα ακτοπλοϊκά. Από Αγκόνα, Πρίντεζι ή Μπάρι για Ηγουμενίτσα ή Πάτρα. Δεν με ενδιέφερε το λιμάνι, ούτε και η εταιρεία. Με ενδιέφεραν τα οικονομικά εισιτήρια. Και τα βρήκα!
Τα εισιτήρια τελικά τα “έκλεισα” εκμεταλλευόμενη μια εξαιρετική προσφορά της “Βεντούρης” early booking, που ήταν ότι έλεγε το όνομά του, δηλ. “αγόρασέ τα νωρίς και φθηνά”. Το νωρίς δεν ήταν και πολύ νωρίς. Ήταν κάπου στα μέσα Ιουλίου (για τις 10 του Σεπτέμβρη). Όταν τα είδα στο internet γεμάτη χαρά τα έκλεισα προς 30€ το κεφάλι περίπου (μαζί με το αυτοκίνητο 176€) για τη διαδρομή Μπάρι - Ηγουμενίτσα και εννοείτε ότι ήταν θέσεις καταστρώματος. Υπήρχε δηλ. μια έκπτωση της τάξεως των 100€!
Τώρα αυτό το κατάστρωμα με είχε αγχώσει λίγο. Θα είχε θέσεις για να μη μας φάει το αγιάζι; Θα μπορούσαμε να στρώσουμε κάτω τα sleeping bag μας; Ή μήπως οι γραμμές της Αδριατικής είναι πιο κυριλέ από αυτές του Αιγαίου, που τόσο καλά ήξερα; Με παρηγορούσε λίγο βέβαια η εταιρεία Βεντούρης, που μου θύμιζε τα φοιτητικά μου χρόνια. Έχω κοιμηθεί σε sleeping bag στα πλοία του Βεντούρη … ατέλειωτες ώρες. Τι θα πείραζε άλλη μια φορά και αντί για Αιγαίο να είναι Αδριατική;
Η χαρά μου για τα οικονομικά εισιτήρια μετριάστηκε λίγο όταν συνειδητοποίησα την παλαιότητα και το μέγεθος του πλοίου. Που πάω η τρελή; Ο άνδρας μου με καθησύχαζε λέγοντάς μου ότι αυτά τα πλοία είναι δοκιμασμένα και να μην αγχώνομαι…..
Φτάσαμε στο λιμάνι γύρω στις 4:00. Ακολουθήσαμε τις ταμπέλες προς Grecia και βρεθήκαμε στην είσοδο του λιμανιού, που ήταν όμως η λάθος είσοδος …. Η σήμανση δηλ. σε ένα τόσο σημαντικό λιμάνι ήταν λανθασμένη. Έπρεπε να πάμε πίσω 3κμ. να μπούμε στο λιμάνι από άλλη πύλη, για να ξαναβρεθούμε στο ίδιο σημείο που μας έστελνε και η ταμπέλα “Grecia”. Αυτά τα καταλάβαμε με το ζόρι γιατί ο φύλακας δεν γνώριζε…γρι Αγγλικά. Καλώς ήρθατε στον Ιταλικό Νότο δηλ.
Φτάσαμε στην είσοδο και μπήκαμε στο λιμάνι και κάναμε μια στάση για να εφοδιαστούμε με νερά για το πλοίο και εκεί μαθαίνουμε από τον “περιπτερά” ότι εδώ θα έπρεπε να κάνουμε και check in. Ευτυχώς. Πάλι θα προχωρούσαμε και μετά θα γυρνούσαμε πίσω. Έτσι, κάναμε και check in. Στη συνέχεια περάσαμε και τον έλεγχο και λίγο πριν μπούμε μέσα, έκπληκτη αντίκρισα απέναντι απ’ το πλοίο μας αραγμένο το πλοίο – φάντασμα «Norman Atlantic», που πριν μερικά χρόνια είχε πάρει φωτιά εν τω μέσω της Αδριατικής. Τώρα για καλό το είδαμε αυτό; Γιατί να το έχουν εδώ; Για να ταράζομαι; Δεν φτάνουν οι αρνητικές σκέψεις που είχα; Τουλάχιστον το πλοίο αυτό ήταν άλλης εταιρείας….
Το φορτηγό μοιάζει να 'ναι μεγαλύτερο από το πλοίο. Θα χωρέσει;
Και μπήκαμε στο πλοίο. Και παρκάραμε άνετα στο ψιλοάδειο γκαράζ. Και ανεβήκαμε στα άδεια σαλόνια. Και αράξαμε στις αεροπορικές που ήταν … άδειες. Δηλαδή, όλο το πλοίο ήταν άδειο. Μόνο ένα group Άγγλων είχε μόνο, το οποίο είχε και καμπίνες. Συνεπώς το πλοίο ήταν όλο … για πάρτυ μας και πεντακάθαρο. Ας είναι καλά ο Σεπτέμβρης. Σε αυτόν οφείλεται αυτή η …ησυχία. Εννοείται ότι ήταν παλιό το καράβι, αλλά ήταν ανακαινισμένο και το αποτέλεσμα ήταν ολίγον… ρετρό!
Άσε που είχε νερό πιο φθηνό απ’ ότι το αγοράσαμε απ’ έξω και φανταστικό παγωτό μηχανής. Ο καιρός επίσης ήταν υπέροχος, οπότε και εμένα μου έφυγε το όποιο άγχος είχα και χαλάρωσα.
Ανοίξαμε και τα sleeping bag μας, άλλοι στο πάτωμα και άλλοι στα καθίσματα και κάναμε έναν ήσυχο ύπνο έως τις 7:30 το πρωί που φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα.
13η ημέρα…Στα πάτρια εδάφη
Τη Δευτέρα λοιπόν το πρωί στις 11 Σεπτεμβρίου πατήσαμε το πόδι μας στη 10η χώρα του tour, στην Ελλάδα!
Μη γνωρίζοντας ακριβώς ότι για να πάρουμε την ταχύτατη πλέον Ιονία οδό θα έπρεπε να πάμε αρχικά προς Ιωάννινα, πήραμε την κατεύθυνση προς Πάργα. Θέλαμε όμως να δούμε και την πανέμορφη Πάργα. Φτάσαμε λοιπόν και πήραμε ένα ωραιότατο πρωινό σε έναν παραδοσιακό φούρνο. Ήταν και τα νερά της θάλασσας υπέροχα, αλλά τα παιδιά ήταν ελαφρώς “κουδούνια” από το πλοίο και από το ταξίδι γενικά, που μπάνιο στις 8:00 το πρωί δεν….
Η επόμενη στάση έγινε για καφέ στο Αγρίνιο, σε φίλους, μετά για φαγητό στο Ξυλόκαστρο, σε συγγενείς και τέλος στις 7:00 το απόγευμα μας είδε και το σπίτι μας….
Γυρίσαμε αισίως με τα χιλιόμετρα στο κοντέρ του αυτοκινήτου να έχουν φτάσει στα 5.400.
Άντε και σ’ ανώτερα!!! (είπα από μέσα μου). Γιατί αν με άκουγαν οι υπόλοιποι…..
Συνεχίζεται με τον επίλογο….
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
