Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.298
- Likes
- 17.196
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημερήσια στο Βελιγράδι
- Όμορφο Ζάγκρεμπ
- Λίμνες Plitvice υπό βροχή
- Ημέρα Σλοβενίας (Υπόγειος κόσμος και φαράγγια)
- Σλοβενίας συνέχεια
- Στα έγκατα των Άλπεων μαζί με λίγο Salzburg
- Μόναχο & Πέριξ
- Ρομαντική οδός κ ο Λουδοβίκος ο Β’ της Βαυαρίας
- Νότιο Τιρόλο, ο άνθρωπος των πάγων & Βενετία η αγαπημένη
- Βενετίας συνέχεια
- Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο
- Ρώμη … για άλλη μια φορά
- Ταξίδι επιστροφής
- Επίλογος
10η ημέρα - Τρεις μακαρονάδες, δυο Unesco sites, & ένα Αβαείο!
Το πρωί φάγαμε το πρωινό του ξενοδοχείου, το οποίο δεν ευχαριστηθήκαμε γιατί ήταν μετριότατο. Πληρώσαμε για τη διανυκτέρευσή μας (93€), χαιρετίσαμε τον τυπικότατο Rοberto και φύγαμε σύντομα με κατεύθυνση νότια.
Θα κάναμε διάφορες στάσεις σε τρεις Ιταλικές πόλεις, για να καταλήξουμε το βράδυ στο ξενοδοχείο μας στην περιοχή Petroro που απείχε μισή ώρα μετά την Perugia.
H πρώτη μας στάση θα γινόταν σύντομα και θα ήταν στην πόλη της Ferrara.
Μόλις φτάσαμε sτη Ferrara, παρκάραμε στο Parcheggio Centro Storico, που βρίσκεται μια “ανάσα” από το κέντρο της πόλης. Σκοπός μας ήταν να κάνουμε μια βόλτα στο ιστορικό της κέντρο που προστατεύεται και από την Unesco.
Ήταν μια μέρα που είχε λαϊκή πάνω στον κεντρικότατο δρόμο Corso Porta Reno, τον οποίο έπρεπε να διασχίσουμε προκειμένου να φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο. Τα κιόσκια όμως των μικροπωλητών δεν “χάριζαν” και πολύ στην εικόνα της πόλης. Δεν με δελέαζε και πολύ να βγάλω φωτογραφίες το Castello Estense με φόντο τους πάγκους της λαϊκής.
Τι να πω για αυτό το κάστρο; Ένα κάστρο μέσα σε πόλη! Εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Είναι ένα πανέμορφο κάστρο με μια τάφρο γεμάτο με νερό του ποταμού Po, που χτίστηκε από τον δούκα Este υπό τον φόβο μιας εξέγερσης των πολιτών!
Ξαφνικά το μάτι μου έπεσε σε μια πανέμορφη κόκκινη τσάντα. Η διάθεσή μου άλλαξε αμέσως μόλις συνειδητοποίησα τι πουλούσε η λαϊκή. Είχε καταπληκτικές τσάντες. Δεν συνηθίζω να χάνω χρόνο με ψώνια στα ταξίδια μου, αλλά σήμερα μάλλον δεν μπορούσα να το αποφύγω. Εδώ είχε πάμφθηνες τσάντες και το σημαντικότερο ήταν ότι είχαν όλες εξαιρετικά σχέδια. Αφού στην Ιταλία είμαστε, τα πάντα εδώ έχουν φινέτσα, ακόμα και τα πράγματα της λαϊκής. Πήρα μία τσάντα για μένα, μία για δώρο, μία για την κόρη μου και μία για τη δουλειά του άνδρα μου και τώρα που γύρισα στην Ελλάδα μετάνιωσα που δεν πήρα και άλλες. Φοβερή έμπνευση ήταν … η στάση μας στη Ferrara!
Εντάξει, είδαμε και το Castello με την τάφρο γύρω γύρω του, είδαμε και τα νερά του Po του ποταμού είδαμε και τον καθεδρικό. Βολτάραμε και στις γύρω πλατείες, Piazza Savonarola και Piazza del Castello. Είδαμε και την πολύ όμορφη κλειστή πλατεία Piazza del Municipio. Πήγαμε και μια βόλτα στη …Via Volta, ένα μεσαιωνικό δρομάκι γεμάτο… βόλτα (καμάρες). Πήραμε και κάτι νοστιμότατες πιτούλες από φούρνο για τις οποία ψιλοτσακωθήκαμε κιόλας ποιος θα τις πρωτοφάει….και ψωνίσαμε και υπέροχες….. τσάντες. Πολύ όμορφη ήταν η Ferrara! Μου άρεσε που είδα ένα ακόμα μνημείο της Unesco αλλά και που ψώνισα και …τσάντες!!
Επόμενη στάση και σε πολύ κοντινή απόσταση από τη Ferrara ήταν η Bologna.
Η Bologna είναι σίγουρα μια μεγάλη πόλη η οποία “απαιτεί” κάποιες μέρες για να τη δούμε, αλλά εμάς μας αρκούσαν οι … μακαρονάδες της σε πρώτη φάση.
Παρκάραμε στο κεντρικότατο υπόγειο Parcheggio της πλατείας VIII Agosto και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.
Όλες οι πόλεις της Ιταλίας είναι όμορφες. Έχω πάει σε πολλές. Από ένα σημείο και μετά κάπου μοιάζουν μεταξύ τους και ξέρεις τι περιμένεις να δεις. Μπολόνια δεν είχα ξαναπάει και με …ξάφνιασε. Μου φάνηκε πολύ όμορφη φυσικά αλλά και πολύ διαφορετική (από τις άλλες Ιταλικές πόλεις). Αυτές οι πολλαπλές καμάρες, με τις οποίες είναι γεμάτη όλη η πόλη της δίνουν τόση….αρχοντιά και την κάνουν πολύ αριστοκρατική και ο φοιτητόκοσμος της δίνει τόση ζωή και για το φαγητό τι να πω; Θα πω αργότερα….
Ο καθεδρικός San Pietro της Μπολόνια...
Δεν είναι τυχαίο ότι παρατσούκλι της πόλης είναι: La Graca δηλ. «η χοντρή». Η πόλη είναι γεμάτο με βιτρίνες σαν την παρακάτω...
Η πρώτη μας στάση έγινε στην Piazza Maggiore. Στην πλατεία αυτή δεσπόζει η εκκλησία του Αγίου Πετρονίου. Πρόκειται για μια τεράστια και πολύ επιβλητική εκκλησία, που έχει στο εσωτερικό της 22 παρεκκλήσια. Φιλοδοξούσε κάποτε να γίνει μεγαλύτερη από τον Άγιο Πέτρο της Ρώμης, αλλά … κάποιος πάπας διαφώνησε και σταμάτησαν οι εργασίες. Έτσι, ακόμα και σήμερα είναι ημιτελής.
Η πλατεία Maggiore...
και η εκκλησία του Αγίου Πετρονίου....
Αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες στην πλατεία μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Πετρονίου και κάναμε και μια επίσκεψη στο εσωτερικό της, προχωρήσαμε προς το Archiginnasio προκειμένου να δούμε το αρχαιότερο Πανεπιστήμιο του Δυτικού κόσμου που είναι και εν λειτουργία ακόμα (του 1088).
Το Archiginnasio of Bologna είναι ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια της πόλης της Μπολόνια και αποτελεί το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, όπου σήμερα στεγάζει την Δημοτική Βιβλιοθήκη και το “Θέατρο Ανατομίας”.
Το πολύ εντυπωσιακό αυτό κτίριο του 16ου αι. με τις περίτεχνες καμάρες, το αίθριο και τις τοιχογραφίες με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ειδικά τα οικόσημα που είναι ζωγραφισμένα στους τοίχους, οικόσημα φοιτητών, αλλά και οικόσημα με εκκλησιαστικά σύμβολα κυριαρχούν στο χώρο και φανερώνουν το ότι το κτίριο είναι γεμάτο …ιστορία.
Ο λόγος που ήθελα να το επισκεφτώ είναι γιατί ως το παλαιότερο Πανεπιστήμιο που είναι, εδώ ξεκίνησε παγκοσµίως η διδασκαλία της ανατοµίας!
Η αίθουσα της ανατομίας είναι διαμορφωμένη σαν αμφιθέατρο, με τις θέσεις να είναι περιμετρικά του χώρου και προσανατολισμένες προς το κεντρικό μαρμάρινο τραπέζι, που για χρόνια κείτονταν σώματα προς εξέταση, για το μάθημα της ανατομίας. Είναι κατασκευασμένη πλήρως από ξύλο έλατου και διακοσμημένη με δύο σειρές αγαλμάτων που απεικονίζουν δώδεκα διάσημους γιατρούς. Τα δύο βασικά αγάλματα αντιπροσωπεύουν τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό, τους σημαντικότερους γιατρούς της Ελλάδας και της Ρώμης αντίστοιχα.
Ξεχωρίζει η έδρα του καθηγητή, η οποία υποστηρίζεται από τα πολύ εντυπωσιακά αγάλματα δύο γυμνών και χωρίς δέρμα ανδρών, γνωστών ως "spellati" (των αποφλοιωμένων), που αναπαριστούν το µυϊκό σύστηµα του ανθρώπου.
Μέσα σε όλο αυτό, κάπου υπάρχει και μια θηλυκή φιγούρα καθισμένη. Πρόκειται για την αλληγορία της Ανατομίας…! Μοναδικό…!
Εκτός από το Teatro Anatomico μπορούσαμε να επισκεφτούμε και τη βιβλιοθήκη. Για την ακρίβεια,
μόνο ένα κομμάτι της, που επιτρεπόταν η είσοδος. Το μεγάλο όγκο των βιβλίων και των βιβλιοθηκών απλά τον έβλεπες λίγο από απόσταση. Σου έκοβε την ανάσα το… βάθος της βιβλιοθήκης. Όσο και να έψαχνε το μάτι σου δεν έβρισκε το τέλος του διαδρόμου, που σχημάτιζαν οι βιβλιοθήκες. Η βιβλιοθήκη αυτή του Πανεπιστημίου διαθέτει 850.000 τόμους και φυλλάδια συμπεριλαμβανομένων περίπου 15.000 εκδόσεων του 16ου αι. Το σύνολο αυτού του υλικού είναι υψίστης σημασίας. Αυτό το «υψίστης σημασίας» το κατάλαβα και μόνη μου, όταν σε λίγο το διαπίστωσα και ιδίοις όμμασι….
Το τμήμα που επιτρεπόταν να “χαζέψουμε” ήταν χωρισμένο σε τομείς. Chimica, Fisica, Geologia, Paleontologia, Zoologia, Mineralogia κ.α. Στο τμήμα της Astronomia σε κάποιο ράφι είδα τυχαία βιβλία του… Galileo Galilei… Θέλω να τονίσω το «τυχαία». Πραγματικά έπεσε το μάτι μου τυχαία. Σε αυτή τη χώρα «τυχαία» βλέπεις πολύ σημαντικά πράγματα… Φαντάζομαι τι θα έχει η υπόλοιπη βιβλιοθήκη που δεν επιτρέπεται να πάμε…Που είναι ο Dan Brown να ψάξει και να εμπνευστεί κανένα καινούριο μυθιστόρημα;
Μετά από αυτό το βασικό αξιοθέατο ήρθε και η ώρα να πάμε κάπου για φαγητό και να δοκιμάσουμε την αυθεντική μακαρονάδα Bolognese ή για να είμαι πιο σωστή στις εκφράσεις μου τις «ταλιατέλες ραγού».
Και βρήκαμε ένα ωραίο μαγαζάκι σε έναν πεζόδρομο, την “Osteria del Podesta”, μέσα στην αγορά της πόλης, που ήταν και γεμάτο φοιτητές και καθίσαμε.
Παραγγείλαμε τα τρία παραδοσιακά πιάτα της Μπολόνια. Ταλιατέλες ραγού, λαζάνια και κοτολέτα. Τι να πω; Και τα τρία ήταν υπέροχα.
Δίπλα στο τραπέζι που καθόμασταν υπήρχε στο πάτωμα ένα ‘αστέρι’ Ιταλού τραγουδοποιού, όπως στο Hollywood. Ήταν αυτό του Μπολονέζου Lucio Dalla, που ήταν και θαμώνας στο μαγαζί που φάγαμε!
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω πως το διασημότερο ίσως πιάτο της Μπολόνια “κατάντησε” να λέγεται «μακαρόνια με κιμά».
Η ιστορία λέει ότι: Μετά τον πόλεμο οι Αμερικανοί που γύρισαν στην πατρίδα τους προσπαθώντας να περιγράψουν και να φτιάξουν τα λαζάνια ραγού (όπως είναι η πραγματική ονομασία τους), μη θυμούμενοι το όνομα, τα αποκάλεσαν λαζάνια από την Bologna, και επειδή λαζάνια δεν μπορούσαν να φτιάξουν στην Αμερική, «κατασκεύασαν» το συγκεκριμένο πιάτο με το πιο συγγενές ζυμαρικό, που είναι τα μακαρόνια. Έτσι γεννήθηκαν τα «μακαρόνια με κιμά» ή αλλιώς τα «μακαρόνια αλά μπολονέζ».
Μετά το φαγητό είχαμε κάνει και το δεύτερο “απαραίτητο” που έπρεπε να κάνουμε σε αυτήν την πόλη. Πήραμε το δρόμο για το αυτοκίνητο. Στο γυρισμό μας συναντήσαμε και άλλη λαϊκή, αλλά την προσπεράσαμε γρήγορα γρήγορα… χωρίς άλλες οικονομικές … απώλειες!
Οι τελευταίες εικόνες που είδαμε από την πόλη, ήταν…. αυτές:
Φύγαμε από την Bologna με δυο ευχές στο μυαλό μου. Η μία είναι να ξαναέρθω και η άλλη ευχή είναι: τα 38km των περίφημων αψίδων της, ή porticoes, όπως αλλιώς λέγονται να μπουν στη λίστα της Unesco (τώρα βρίσκονται στην προτεινόμενη), ώστε να μπορέσω και εγώ να τις σβήσω από τη … δική μου λίστα.
Η επόμενη στάση μας ήταν το ανεξάρτητο κρατίδιο του San Marino. Ομολογώ -εκ των υστέρων βέβαια- ότι αυτή η στάση ήταν λάθος μας. Μας έβγαλε εντελώς από την πορεία μας και κινδυνέψαμε να “μείνουμε” στο δρόμο το βράδυ αυτό. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο μακριά ήταν και ότι δεν μας “έβγαινε” ο χρόνος και από την άλλη το Google μου είχε δώσει μια πορεία που ήταν πολύ δύσκολο να τη βρούμε. Επίσης το gps μας έστελνε βόρεια ενώ η πορεία μας (η κατεύθυνσή μας) ήταν προς το νότο. Αυτά όλα για όταν φεύγαμε από τον βράχο του Σαν Μαρίνο.
Φτάνοντας όμως στο κρατίδιο αντιμετωπίσαμε άλλα προβλήματα.
Το San Marino είναι μια καστροπολιτεία χτισμένη πάνω σε έναν βράχο. Και καθώς τον βλέπεις το βράχο πολύ κοντά σου και λες “φτάσαμε”, μέχρι να φτάσεις στην κορυφή του … θα πεις πολλά ακόμη «φτάσαμε». Εμείς, μόλις φτάσαμε στο πρώτο parking … είπαμε: «φτάσαμε»,… αλλά ο δρόμος συνεχίζονταν στην ανηφόρα, οπότε συνεχίσαμε και εμείς, μέχρι που φτάσαμε σε άλλο parking, όπου και είπαμε πάλι: «φτάσαμε», αλλά ο δρόμος πάλι συνεχιζόταν και αφού είπαμε το «φτάσαμε» καμιά 10αριά φορές, φτάσαμε στο τέλος στο τελευταίο parking, που είναι δίπλα ακριβώς στην κεντρική Πύλη του κάστρου και εκεί… δεν βρίσκαμε θέση για να παρκάρουμε! Και περιμέναμε …και περιμέναμε… μέχρι που άδειασε μια θέση κατά τις 8:00 το βράδυ, που φεύγουν όλοι και … παρκάραμε. Τι τύχη!
Πηγαίνοντας προς το κρατίδιο του Αγίου Μαρίνου... μαζί με τους Αγιομαρινιώτες...
Φτάσαμε...
Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Σαν Μαρίνο αποτελεί ανεξάρτητο κράτος, το τρίτο μικρότερο κράτος στην Ευρώπη. Έχει Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και ένα από τα παλαιότερα συντάγματα στον κόσμο.
Μπορεί να μην είναι μια Ιταλική πόλη (όπως ανέφερα στην αρχή), είναι όμως μια … πρώην Ιταλική πόλη και μοιάζει σαν … μιαν ακόμα όμορφη Ιταλική πόλη. Το ότι είναι ανεξάρτητο κρατίδιο «το χρωστάει» στον διάσημο επαναστάτη Jusepe Garibaldi, ο οποίος έκανε αποδεκτή την επιθυμία του Σαν Μαρίνο να μείνει ανεξάρτητο και να μη συμπεριληφθεί στο νέο ιταλικό κράτος, ως ανταπόδοση στην πόλη που τον “έκρυψε” όταν κυνηγημένος βρήκε καταφύγιο στην πόλη του Σαν Μαρίνο.
Αργότερα ο Μ. Ναπολέοντας αρνήθηκε να καταλάβει τη χώρα-λίκνο της δημοκρατίας λέγοντας: «Μα γιατί να την κυριεύσω; Είναι μια πρότυπη Δημοκρατία!»
Μπήκαμε στην πόλη από την εντυπωσιακή μεσαιωνική πύλη του Αγίου Φραγκίσκου.
Κάναμε μια βόλτα σε ένα ψιλοέρημο San Marino. Η Λιλιπούτεια αυτή χώρα έχει και λίγα αξιοθέατα. Το ένα είναι η κεντρική του πλατεία Piazza della Liberta, στην οποία είδαμε και το Palazzo Pubblico, που είναι και Δημαρχείο και έδρα της Κυβέρνησης. Το δεύτερο βρίσκεται πολύ κοντά στην πλατεία και είναι η Βασιλική του Σαν Μαρίνο, η οποία είναι νεοκλασικού στυλ, με πολλούς κίονες κορινθιακού ρυθμού, τόσο στο εξωτερικό της, όσο και στο εσωτερικό της και για αυτό μοιάζει με αρχαιοελληνικό ναό!
Στα στενά της πόλης όμως συναντήσαμε ποικίλλου ύφους κτίσματα από μεσαιωνικού ύφους έως και αναγεννησιακού, αλλά και νεογοτθικού στυλ.
Όλα ήταν ……νυχτερινά και φωταγωγημένα.
Η Piazza della Liberta με το Palazzo Pubblico...
Η "αρχαιοελληνική" Βασιλική του Αγίου Μαρίνου...
και ...τα έρημα στενά δρομάκια...
Το τρίτο σημαντικό αξιοθέατο του Σαν Μαρίνο είναι οι τρεις Πύργοι του, που βρίσκονται στην κορυφή του λόφου και λογικά θα έχουν και καταπληκτική θέα, μπορεί και ως τη θάλασσα, την … ημέρα. Τώρα όμως εμείς βλέπαμε μόνο αυτό:….
Είδαμε και πολλές βιτρίνες με τεράστια ποικιλία από όπλα, αλλά και βιτρίνες με είδη μοντελισμού. Είδαμε και σημαίες και λάβαρα μιας πρωινής εκδήλωσης που είχε σχέση με ……μηχανές….. Γενικά μας φάνηκε ψιλοπλούσιο το μέρος. Δυο μαγαζιά μόνο ήταν ανοιχτά, που καθόλου δεν μας δελέασαν για να καθίσουμε και επειδή όπως πάντα ήταν και αργά (για το ξενοδοχείο μας) είπαμε να φύγουμε.
Εντάξει, νομίζω ότι … “πιάνεται” ότι ήρθαμε και στη χώρα του Σαν Μαρίνο! Μπορεί να μη φάγαμε, ούτε να ήπιαμε, ούτε να κοιμηθήκαμε, αλλά το πόδι μας το πατήσαμε, φωτογραφίες βγάλαμε και επισκεφτήκαμε και την τουαλέτα του (με 0,50€). Δεν πιάνεται;
Το κρατίδιο του Σαν Μαρίνο είναι άλλο ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco που έσβησα από τη λίστα μου!
Μετά από την επίσκεψη αυτή αρχίζει ο γολγοθάς μας. Δεν μπορούσαμε να κατέβουμε από το βράχο. Εμείς προσανατολιστικά θέλαμε να πάμε νότια (μέσω Urbino & Cubbio) και τα gps μας έστελναν είτε βόρεια είτε δυτικά. Και αφού βολοδέρναμε κανένα μισάωρο, τελικά αναγκάστηκα να ακολουθήσω την παλιά κλασική μέθοδο. Σταματήσαμε και ρωτήσαμε έναν ντόπιο που καθόταν σε καφενείο (το μοναδικό ανοιχτό στην περιοχή)! Και εκείνος μας κατατόπισε ευτυχώς. Ο γρηγορότερος δρόμος τελικά ήταν ο βόρειος (που ήταν και μακρύτερος). Έπρεπε να γυρίσουμε πίσω από τον δρόμο που ήρθαμε (την Α-14 προς Bologna δηλ.) για πολλά χιλιόμετρα και στο ύψος της Cesena να κατευθυνθούμε νότια «παίρνοντας την autostrada Ε-35. Έπρεπε δηλ. να κάνουμε έναν πολύ μεγάλο κύκλο…Κοινώς
… μεγάλη ήττα! Αν το ήξερα αυτό δεν θα επέλεγα να πάμε Άγιο Μαρίνο. Είναι που επέμεναν πολύ και τα παιδιά. Θέλανε να πάνε σε μια χώρα παραπάνω.
Δεν φτάνανε όλα αυτά, αλλά δεν μπορούσα να επικοινωνήσω και με το ξενοδοχείο. Εδώ και δύο ώρες τους καλούσα στο τηλέφωνο αλλά δεν απαντούσαν. Είχαν αρχίσει και με έζωναν τα φίδια. Τι να έκανα; Είμαστε και τρεις ώρες μακριά απ’ αυτό. Η ώρα του check in είχε μόλις εκπνεύσει και αν παρ’ ελπίδα δεν μας δέχονταν μετά από τρεις ώρες που θα φτάναμε, καλό θα ήταν να το ξέρω και να ψάξουμε κάπου εδώ να κοιμηθούμε, αλλά αυτοί δεν ΑΠΑΝΤΟΥΣΑΝ!
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να πω δυο λόγια για το κατάλυμα που είχα κλείσει για το οποίο έτρεφα μεγάλες προσδοκίες. Το όνομά του είναι Abbazia Ortodossa di San Martino και είναι ή μάλλον ήταν ότι λέει το όνομά του, δηλ. ένα Αβαείο Ορθόδοξο πραγματικά στη μέση του πουθενά. Στις φωτογραφίες του booking φαινόταν σαν ένα μεσαιωνικό μοναστήρι, στην κορυφή ενός λόφου.
Σε φάση που μόλις είχαμε βρει επιτέλους ποιον δρόμο έπρεπε να πάρουμε εδέησαν να σηκώσουν το τηλέφωνο. Όταν πια είπα το γνωστό: «θα αργήσουμε λίγο», ακούω στην άλλη άκρη της γραμμής: “Sorry madam. We can’t wait for you”.
Όοοχι! Δεν σάστισα. Ήμουν ετοιμοπόλεμη. Πριν προλάβω να πω αυτά που είχα στο μυαλό μου, του τύπου «τι σόι Αβαείο είστε, που δεν δέχεστε έναν οδοιπόρο;», ή «γιατί δεν σηκώνατε το τηλέφωνο νωρίτερα να μου το πείτε», πρόλαβα και είπα τα “are you serious”? «Έχω τρία παιδιά», «που να πάω μέσα στη νύχτα;», αμέσως η φωνή διέκοψε το επερχόμενο παραλήρημα μου και μου είπε “ ok. Madam there is a volunteer to wait for you”. «Προσπαθήστε όμως να φτάσετε πριν τη μία το βράδυ».
Και μετά από αυτή τη λαχτάρα “πατήθηκαν τα γκάζια”. Και διαψεύδοντας τα gps που μας έλεγαν ότι θα φτάναμε κατά τη 1:05, τελικά με τιμόνι το σύζυγο και με τη βοήθεια του άδειου δρόμου καταφέραμε και φτάσαμε ακριβώς στις 12:38.
Μας περίμεναν δύο άτομα στη reception. Ακολουθήσαμε τον έναν για να μας δείξει το δωμάτιό μας. Καθώς τον ακολουθούσα και βλέποντας τριγύρω μου το Αβαείο με το ζόρι κρατιόμουν να μη χοροπηδήσω από τη χαρά μου. Αυτό ήταν πιο ωραίο απ’ ότι φαινόταν στο internet. Πω, πω τι θα χάναμε για χάρη του San Marino! Όταν είδαμε πια και το δωμάτιο, νομίζω ότι μπορεί λίγο να ακούστηκε το πνίξιμο στο μικρό ξεφωνητό μου …..
Ευχαρίστησα τον “volunteer” και αφού τακτοποίησα τα παιδιά βγήκα έξω να περιεργαστώ το Αβαείο με την ησυχία μου. Μόνο που παραήταν ήσυχα. Ήταν και 1:00 η ώρα το βράδυ! Και το περιβάλλον ήταν πολύ μεσαιωνικό… Δεν θα πω υπερβολές, αλλά το όλο σκηνικό μου θύμισε το μοναστήρι των Βενεδικτίνων από την ταινία: «Το όνομα του Ρόδου».
Και μπορεί …να μη γίνομαι πιστευτή…γι’ αυτό…
Οι φωτογραφίες θα μιλήσουν…..
Ήταν τόσο ήσυχα που το κλικ από τη φωτογραφική μου ακουγόταν σαν καμπανάκι….Αφού σε κάποια στιγμή αγριεύτηκα. Και για μια στιγμή σκέφτηκα: τώρα θα βγει ο Salvatore από πίσω μου και θα μου “κόψει το αίμα” (από την ταινία) ή ακόμη χειρότερα εκείνος ο τρομαχτικός τυφλός γέρος ο Jorge, με την κουκούλα και το ράσο του. Μπρρρ
Εντάξει αρκετές φωτογραφίες έβγαλα. Αύριο οι υπόλοιπες.
Και ανέβηκα στο δωμάτιό μου μόνη μου, ανεβαίνοντας από αυτή τη σκάλα…
Προσπερνώντας αυτό το σαλόνι…
Και αυτή τη σκάλα…
Περνώντας δίπλα από αυτήν την πανοπλία…
Και επιτέλους έφτασα στο δωμάτιο…ουφ…
Α! το δωμάτιο δεν το περιέγραψα ακόμα. Είχε ένα μεγάααλο σαλόνι με έπιπλα εποχής ……..
Είχε δύο κρεβατοκάμαρες με υπέροχα κρεβάτια και δύο μπάνια παρακαλώ.
Ώρα για ξεκούραση. Βρυκολάκιασα πια…..
Πολλές οι συγκινήσεις της σημερινής ημέρας. Κάτι η υπέροχη τσάντα της Ferrara, κάτι οι μακαρονάδες της Bologna, κάτι ο Γαλιλαίος, κάτι ο “λαβύρινθος” του Αγίου Μαρίνου, κάτι «τα λόγια του παπά»… κάτι ο Umberto Eco… με είχαν ταράξει λίγο και με είχαν … εξαντλήσει…
Η τελευταία εικόνα που είδα πριν κοιμηθώ, ήταν η θέα από το δωμάτιό μου…
και η διαδρομή που κάναμε σήμερα….
Ήταν σίγουρα μια από τις πιο έντονες ημέρες του ταξιδιού....
Το πρωί φάγαμε το πρωινό του ξενοδοχείου, το οποίο δεν ευχαριστηθήκαμε γιατί ήταν μετριότατο. Πληρώσαμε για τη διανυκτέρευσή μας (93€), χαιρετίσαμε τον τυπικότατο Rοberto και φύγαμε σύντομα με κατεύθυνση νότια.
Θα κάναμε διάφορες στάσεις σε τρεις Ιταλικές πόλεις, για να καταλήξουμε το βράδυ στο ξενοδοχείο μας στην περιοχή Petroro που απείχε μισή ώρα μετά την Perugia.
H πρώτη μας στάση θα γινόταν σύντομα και θα ήταν στην πόλη της Ferrara.
Μόλις φτάσαμε sτη Ferrara, παρκάραμε στο Parcheggio Centro Storico, που βρίσκεται μια “ανάσα” από το κέντρο της πόλης. Σκοπός μας ήταν να κάνουμε μια βόλτα στο ιστορικό της κέντρο που προστατεύεται και από την Unesco.
Ήταν μια μέρα που είχε λαϊκή πάνω στον κεντρικότατο δρόμο Corso Porta Reno, τον οποίο έπρεπε να διασχίσουμε προκειμένου να φτάσουμε στο ιστορικό κέντρο. Τα κιόσκια όμως των μικροπωλητών δεν “χάριζαν” και πολύ στην εικόνα της πόλης. Δεν με δελέαζε και πολύ να βγάλω φωτογραφίες το Castello Estense με φόντο τους πάγκους της λαϊκής.
Τι να πω για αυτό το κάστρο; Ένα κάστρο μέσα σε πόλη! Εγώ τουλάχιστον δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο. Είναι ένα πανέμορφο κάστρο με μια τάφρο γεμάτο με νερό του ποταμού Po, που χτίστηκε από τον δούκα Este υπό τον φόβο μιας εξέγερσης των πολιτών!
Ξαφνικά το μάτι μου έπεσε σε μια πανέμορφη κόκκινη τσάντα. Η διάθεσή μου άλλαξε αμέσως μόλις συνειδητοποίησα τι πουλούσε η λαϊκή. Είχε καταπληκτικές τσάντες. Δεν συνηθίζω να χάνω χρόνο με ψώνια στα ταξίδια μου, αλλά σήμερα μάλλον δεν μπορούσα να το αποφύγω. Εδώ είχε πάμφθηνες τσάντες και το σημαντικότερο ήταν ότι είχαν όλες εξαιρετικά σχέδια. Αφού στην Ιταλία είμαστε, τα πάντα εδώ έχουν φινέτσα, ακόμα και τα πράγματα της λαϊκής. Πήρα μία τσάντα για μένα, μία για δώρο, μία για την κόρη μου και μία για τη δουλειά του άνδρα μου και τώρα που γύρισα στην Ελλάδα μετάνιωσα που δεν πήρα και άλλες. Φοβερή έμπνευση ήταν … η στάση μας στη Ferrara!
Εντάξει, είδαμε και το Castello με την τάφρο γύρω γύρω του, είδαμε και τα νερά του Po του ποταμού είδαμε και τον καθεδρικό. Βολτάραμε και στις γύρω πλατείες, Piazza Savonarola και Piazza del Castello. Είδαμε και την πολύ όμορφη κλειστή πλατεία Piazza del Municipio. Πήγαμε και μια βόλτα στη …Via Volta, ένα μεσαιωνικό δρομάκι γεμάτο… βόλτα (καμάρες). Πήραμε και κάτι νοστιμότατες πιτούλες από φούρνο για τις οποία ψιλοτσακωθήκαμε κιόλας ποιος θα τις πρωτοφάει….και ψωνίσαμε και υπέροχες….. τσάντες. Πολύ όμορφη ήταν η Ferrara! Μου άρεσε που είδα ένα ακόμα μνημείο της Unesco αλλά και που ψώνισα και …τσάντες!!
Επόμενη στάση και σε πολύ κοντινή απόσταση από τη Ferrara ήταν η Bologna.
Η Bologna είναι σίγουρα μια μεγάλη πόλη η οποία “απαιτεί” κάποιες μέρες για να τη δούμε, αλλά εμάς μας αρκούσαν οι … μακαρονάδες της σε πρώτη φάση.
Παρκάραμε στο κεντρικότατο υπόγειο Parcheggio της πλατείας VIII Agosto και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.
Όλες οι πόλεις της Ιταλίας είναι όμορφες. Έχω πάει σε πολλές. Από ένα σημείο και μετά κάπου μοιάζουν μεταξύ τους και ξέρεις τι περιμένεις να δεις. Μπολόνια δεν είχα ξαναπάει και με …ξάφνιασε. Μου φάνηκε πολύ όμορφη φυσικά αλλά και πολύ διαφορετική (από τις άλλες Ιταλικές πόλεις). Αυτές οι πολλαπλές καμάρες, με τις οποίες είναι γεμάτη όλη η πόλη της δίνουν τόση….αρχοντιά και την κάνουν πολύ αριστοκρατική και ο φοιτητόκοσμος της δίνει τόση ζωή και για το φαγητό τι να πω; Θα πω αργότερα….
Ο καθεδρικός San Pietro της Μπολόνια...
Δεν είναι τυχαίο ότι παρατσούκλι της πόλης είναι: La Graca δηλ. «η χοντρή». Η πόλη είναι γεμάτο με βιτρίνες σαν την παρακάτω...
Η πρώτη μας στάση έγινε στην Piazza Maggiore. Στην πλατεία αυτή δεσπόζει η εκκλησία του Αγίου Πετρονίου. Πρόκειται για μια τεράστια και πολύ επιβλητική εκκλησία, που έχει στο εσωτερικό της 22 παρεκκλήσια. Φιλοδοξούσε κάποτε να γίνει μεγαλύτερη από τον Άγιο Πέτρο της Ρώμης, αλλά … κάποιος πάπας διαφώνησε και σταμάτησαν οι εργασίες. Έτσι, ακόμα και σήμερα είναι ημιτελής.
Η πλατεία Maggiore...
και η εκκλησία του Αγίου Πετρονίου....
Αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες στην πλατεία μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Πετρονίου και κάναμε και μια επίσκεψη στο εσωτερικό της, προχωρήσαμε προς το Archiginnasio προκειμένου να δούμε το αρχαιότερο Πανεπιστήμιο του Δυτικού κόσμου που είναι και εν λειτουργία ακόμα (του 1088).
Το Archiginnasio of Bologna είναι ένα από τα πιο σημαντικά κτίρια της πόλης της Μπολόνια και αποτελεί το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου της Μπολόνια, όπου σήμερα στεγάζει την Δημοτική Βιβλιοθήκη και το “Θέατρο Ανατομίας”.
Το πολύ εντυπωσιακό αυτό κτίριο του 16ου αι. με τις περίτεχνες καμάρες, το αίθριο και τις τοιχογραφίες με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ειδικά τα οικόσημα που είναι ζωγραφισμένα στους τοίχους, οικόσημα φοιτητών, αλλά και οικόσημα με εκκλησιαστικά σύμβολα κυριαρχούν στο χώρο και φανερώνουν το ότι το κτίριο είναι γεμάτο …ιστορία.
Ο λόγος που ήθελα να το επισκεφτώ είναι γιατί ως το παλαιότερο Πανεπιστήμιο που είναι, εδώ ξεκίνησε παγκοσµίως η διδασκαλία της ανατοµίας!
Η αίθουσα της ανατομίας είναι διαμορφωμένη σαν αμφιθέατρο, με τις θέσεις να είναι περιμετρικά του χώρου και προσανατολισμένες προς το κεντρικό μαρμάρινο τραπέζι, που για χρόνια κείτονταν σώματα προς εξέταση, για το μάθημα της ανατομίας. Είναι κατασκευασμένη πλήρως από ξύλο έλατου και διακοσμημένη με δύο σειρές αγαλμάτων που απεικονίζουν δώδεκα διάσημους γιατρούς. Τα δύο βασικά αγάλματα αντιπροσωπεύουν τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό, τους σημαντικότερους γιατρούς της Ελλάδας και της Ρώμης αντίστοιχα.
Ξεχωρίζει η έδρα του καθηγητή, η οποία υποστηρίζεται από τα πολύ εντυπωσιακά αγάλματα δύο γυμνών και χωρίς δέρμα ανδρών, γνωστών ως "spellati" (των αποφλοιωμένων), που αναπαριστούν το µυϊκό σύστηµα του ανθρώπου.
Μέσα σε όλο αυτό, κάπου υπάρχει και μια θηλυκή φιγούρα καθισμένη. Πρόκειται για την αλληγορία της Ανατομίας…! Μοναδικό…!
Εκτός από το Teatro Anatomico μπορούσαμε να επισκεφτούμε και τη βιβλιοθήκη. Για την ακρίβεια,
μόνο ένα κομμάτι της, που επιτρεπόταν η είσοδος. Το μεγάλο όγκο των βιβλίων και των βιβλιοθηκών απλά τον έβλεπες λίγο από απόσταση. Σου έκοβε την ανάσα το… βάθος της βιβλιοθήκης. Όσο και να έψαχνε το μάτι σου δεν έβρισκε το τέλος του διαδρόμου, που σχημάτιζαν οι βιβλιοθήκες. Η βιβλιοθήκη αυτή του Πανεπιστημίου διαθέτει 850.000 τόμους και φυλλάδια συμπεριλαμβανομένων περίπου 15.000 εκδόσεων του 16ου αι. Το σύνολο αυτού του υλικού είναι υψίστης σημασίας. Αυτό το «υψίστης σημασίας» το κατάλαβα και μόνη μου, όταν σε λίγο το διαπίστωσα και ιδίοις όμμασι….
Το τμήμα που επιτρεπόταν να “χαζέψουμε” ήταν χωρισμένο σε τομείς. Chimica, Fisica, Geologia, Paleontologia, Zoologia, Mineralogia κ.α. Στο τμήμα της Astronomia σε κάποιο ράφι είδα τυχαία βιβλία του… Galileo Galilei… Θέλω να τονίσω το «τυχαία». Πραγματικά έπεσε το μάτι μου τυχαία. Σε αυτή τη χώρα «τυχαία» βλέπεις πολύ σημαντικά πράγματα… Φαντάζομαι τι θα έχει η υπόλοιπη βιβλιοθήκη που δεν επιτρέπεται να πάμε…Που είναι ο Dan Brown να ψάξει και να εμπνευστεί κανένα καινούριο μυθιστόρημα;
Μετά από αυτό το βασικό αξιοθέατο ήρθε και η ώρα να πάμε κάπου για φαγητό και να δοκιμάσουμε την αυθεντική μακαρονάδα Bolognese ή για να είμαι πιο σωστή στις εκφράσεις μου τις «ταλιατέλες ραγού».
Και βρήκαμε ένα ωραίο μαγαζάκι σε έναν πεζόδρομο, την “Osteria del Podesta”, μέσα στην αγορά της πόλης, που ήταν και γεμάτο φοιτητές και καθίσαμε.
Παραγγείλαμε τα τρία παραδοσιακά πιάτα της Μπολόνια. Ταλιατέλες ραγού, λαζάνια και κοτολέτα. Τι να πω; Και τα τρία ήταν υπέροχα.
Δίπλα στο τραπέζι που καθόμασταν υπήρχε στο πάτωμα ένα ‘αστέρι’ Ιταλού τραγουδοποιού, όπως στο Hollywood. Ήταν αυτό του Μπολονέζου Lucio Dalla, που ήταν και θαμώνας στο μαγαζί που φάγαμε!
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω πως το διασημότερο ίσως πιάτο της Μπολόνια “κατάντησε” να λέγεται «μακαρόνια με κιμά».
Η ιστορία λέει ότι: Μετά τον πόλεμο οι Αμερικανοί που γύρισαν στην πατρίδα τους προσπαθώντας να περιγράψουν και να φτιάξουν τα λαζάνια ραγού (όπως είναι η πραγματική ονομασία τους), μη θυμούμενοι το όνομα, τα αποκάλεσαν λαζάνια από την Bologna, και επειδή λαζάνια δεν μπορούσαν να φτιάξουν στην Αμερική, «κατασκεύασαν» το συγκεκριμένο πιάτο με το πιο συγγενές ζυμαρικό, που είναι τα μακαρόνια. Έτσι γεννήθηκαν τα «μακαρόνια με κιμά» ή αλλιώς τα «μακαρόνια αλά μπολονέζ».
Μετά το φαγητό είχαμε κάνει και το δεύτερο “απαραίτητο” που έπρεπε να κάνουμε σε αυτήν την πόλη. Πήραμε το δρόμο για το αυτοκίνητο. Στο γυρισμό μας συναντήσαμε και άλλη λαϊκή, αλλά την προσπεράσαμε γρήγορα γρήγορα… χωρίς άλλες οικονομικές … απώλειες!
Οι τελευταίες εικόνες που είδαμε από την πόλη, ήταν…. αυτές:
Φύγαμε από την Bologna με δυο ευχές στο μυαλό μου. Η μία είναι να ξαναέρθω και η άλλη ευχή είναι: τα 38km των περίφημων αψίδων της, ή porticoes, όπως αλλιώς λέγονται να μπουν στη λίστα της Unesco (τώρα βρίσκονται στην προτεινόμενη), ώστε να μπορέσω και εγώ να τις σβήσω από τη … δική μου λίστα.
Η επόμενη στάση μας ήταν το ανεξάρτητο κρατίδιο του San Marino. Ομολογώ -εκ των υστέρων βέβαια- ότι αυτή η στάση ήταν λάθος μας. Μας έβγαλε εντελώς από την πορεία μας και κινδυνέψαμε να “μείνουμε” στο δρόμο το βράδυ αυτό. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο μακριά ήταν και ότι δεν μας “έβγαινε” ο χρόνος και από την άλλη το Google μου είχε δώσει μια πορεία που ήταν πολύ δύσκολο να τη βρούμε. Επίσης το gps μας έστελνε βόρεια ενώ η πορεία μας (η κατεύθυνσή μας) ήταν προς το νότο. Αυτά όλα για όταν φεύγαμε από τον βράχο του Σαν Μαρίνο.
Φτάνοντας όμως στο κρατίδιο αντιμετωπίσαμε άλλα προβλήματα.
Το San Marino είναι μια καστροπολιτεία χτισμένη πάνω σε έναν βράχο. Και καθώς τον βλέπεις το βράχο πολύ κοντά σου και λες “φτάσαμε”, μέχρι να φτάσεις στην κορυφή του … θα πεις πολλά ακόμη «φτάσαμε». Εμείς, μόλις φτάσαμε στο πρώτο parking … είπαμε: «φτάσαμε»,… αλλά ο δρόμος συνεχίζονταν στην ανηφόρα, οπότε συνεχίσαμε και εμείς, μέχρι που φτάσαμε σε άλλο parking, όπου και είπαμε πάλι: «φτάσαμε», αλλά ο δρόμος πάλι συνεχιζόταν και αφού είπαμε το «φτάσαμε» καμιά 10αριά φορές, φτάσαμε στο τέλος στο τελευταίο parking, που είναι δίπλα ακριβώς στην κεντρική Πύλη του κάστρου και εκεί… δεν βρίσκαμε θέση για να παρκάρουμε! Και περιμέναμε …και περιμέναμε… μέχρι που άδειασε μια θέση κατά τις 8:00 το βράδυ, που φεύγουν όλοι και … παρκάραμε. Τι τύχη!
Πηγαίνοντας προς το κρατίδιο του Αγίου Μαρίνου... μαζί με τους Αγιομαρινιώτες...
Φτάσαμε...
Η Γαληνοτάτη Δημοκρατία του Σαν Μαρίνο αποτελεί ανεξάρτητο κράτος, το τρίτο μικρότερο κράτος στην Ευρώπη. Έχει Κοινοβουλευτική Δημοκρατία και ένα από τα παλαιότερα συντάγματα στον κόσμο.
Μπορεί να μην είναι μια Ιταλική πόλη (όπως ανέφερα στην αρχή), είναι όμως μια … πρώην Ιταλική πόλη και μοιάζει σαν … μιαν ακόμα όμορφη Ιταλική πόλη. Το ότι είναι ανεξάρτητο κρατίδιο «το χρωστάει» στον διάσημο επαναστάτη Jusepe Garibaldi, ο οποίος έκανε αποδεκτή την επιθυμία του Σαν Μαρίνο να μείνει ανεξάρτητο και να μη συμπεριληφθεί στο νέο ιταλικό κράτος, ως ανταπόδοση στην πόλη που τον “έκρυψε” όταν κυνηγημένος βρήκε καταφύγιο στην πόλη του Σαν Μαρίνο.
Αργότερα ο Μ. Ναπολέοντας αρνήθηκε να καταλάβει τη χώρα-λίκνο της δημοκρατίας λέγοντας: «Μα γιατί να την κυριεύσω; Είναι μια πρότυπη Δημοκρατία!»
Μπήκαμε στην πόλη από την εντυπωσιακή μεσαιωνική πύλη του Αγίου Φραγκίσκου.
Κάναμε μια βόλτα σε ένα ψιλοέρημο San Marino. Η Λιλιπούτεια αυτή χώρα έχει και λίγα αξιοθέατα. Το ένα είναι η κεντρική του πλατεία Piazza della Liberta, στην οποία είδαμε και το Palazzo Pubblico, που είναι και Δημαρχείο και έδρα της Κυβέρνησης. Το δεύτερο βρίσκεται πολύ κοντά στην πλατεία και είναι η Βασιλική του Σαν Μαρίνο, η οποία είναι νεοκλασικού στυλ, με πολλούς κίονες κορινθιακού ρυθμού, τόσο στο εξωτερικό της, όσο και στο εσωτερικό της και για αυτό μοιάζει με αρχαιοελληνικό ναό!
Στα στενά της πόλης όμως συναντήσαμε ποικίλλου ύφους κτίσματα από μεσαιωνικού ύφους έως και αναγεννησιακού, αλλά και νεογοτθικού στυλ.
Όλα ήταν ……νυχτερινά και φωταγωγημένα.
Η Piazza della Liberta με το Palazzo Pubblico...
Η "αρχαιοελληνική" Βασιλική του Αγίου Μαρίνου...
και ...τα έρημα στενά δρομάκια...
Το τρίτο σημαντικό αξιοθέατο του Σαν Μαρίνο είναι οι τρεις Πύργοι του, που βρίσκονται στην κορυφή του λόφου και λογικά θα έχουν και καταπληκτική θέα, μπορεί και ως τη θάλασσα, την … ημέρα. Τώρα όμως εμείς βλέπαμε μόνο αυτό:….
Είδαμε και πολλές βιτρίνες με τεράστια ποικιλία από όπλα, αλλά και βιτρίνες με είδη μοντελισμού. Είδαμε και σημαίες και λάβαρα μιας πρωινής εκδήλωσης που είχε σχέση με ……μηχανές….. Γενικά μας φάνηκε ψιλοπλούσιο το μέρος. Δυο μαγαζιά μόνο ήταν ανοιχτά, που καθόλου δεν μας δελέασαν για να καθίσουμε και επειδή όπως πάντα ήταν και αργά (για το ξενοδοχείο μας) είπαμε να φύγουμε.
Εντάξει, νομίζω ότι … “πιάνεται” ότι ήρθαμε και στη χώρα του Σαν Μαρίνο! Μπορεί να μη φάγαμε, ούτε να ήπιαμε, ούτε να κοιμηθήκαμε, αλλά το πόδι μας το πατήσαμε, φωτογραφίες βγάλαμε και επισκεφτήκαμε και την τουαλέτα του (με 0,50€). Δεν πιάνεται;
Το κρατίδιο του Σαν Μαρίνο είναι άλλο ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco που έσβησα από τη λίστα μου!
Μετά από την επίσκεψη αυτή αρχίζει ο γολγοθάς μας. Δεν μπορούσαμε να κατέβουμε από το βράχο. Εμείς προσανατολιστικά θέλαμε να πάμε νότια (μέσω Urbino & Cubbio) και τα gps μας έστελναν είτε βόρεια είτε δυτικά. Και αφού βολοδέρναμε κανένα μισάωρο, τελικά αναγκάστηκα να ακολουθήσω την παλιά κλασική μέθοδο. Σταματήσαμε και ρωτήσαμε έναν ντόπιο που καθόταν σε καφενείο (το μοναδικό ανοιχτό στην περιοχή)! Και εκείνος μας κατατόπισε ευτυχώς. Ο γρηγορότερος δρόμος τελικά ήταν ο βόρειος (που ήταν και μακρύτερος). Έπρεπε να γυρίσουμε πίσω από τον δρόμο που ήρθαμε (την Α-14 προς Bologna δηλ.) για πολλά χιλιόμετρα και στο ύψος της Cesena να κατευθυνθούμε νότια «παίρνοντας την autostrada Ε-35. Έπρεπε δηλ. να κάνουμε έναν πολύ μεγάλο κύκλο…Κοινώς
… μεγάλη ήττα! Αν το ήξερα αυτό δεν θα επέλεγα να πάμε Άγιο Μαρίνο. Είναι που επέμεναν πολύ και τα παιδιά. Θέλανε να πάνε σε μια χώρα παραπάνω.Δεν φτάνανε όλα αυτά, αλλά δεν μπορούσα να επικοινωνήσω και με το ξενοδοχείο. Εδώ και δύο ώρες τους καλούσα στο τηλέφωνο αλλά δεν απαντούσαν. Είχαν αρχίσει και με έζωναν τα φίδια. Τι να έκανα; Είμαστε και τρεις ώρες μακριά απ’ αυτό. Η ώρα του check in είχε μόλις εκπνεύσει και αν παρ’ ελπίδα δεν μας δέχονταν μετά από τρεις ώρες που θα φτάναμε, καλό θα ήταν να το ξέρω και να ψάξουμε κάπου εδώ να κοιμηθούμε, αλλά αυτοί δεν ΑΠΑΝΤΟΥΣΑΝ!
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να πω δυο λόγια για το κατάλυμα που είχα κλείσει για το οποίο έτρεφα μεγάλες προσδοκίες. Το όνομά του είναι Abbazia Ortodossa di San Martino και είναι ή μάλλον ήταν ότι λέει το όνομά του, δηλ. ένα Αβαείο Ορθόδοξο πραγματικά στη μέση του πουθενά. Στις φωτογραφίες του booking φαινόταν σαν ένα μεσαιωνικό μοναστήρι, στην κορυφή ενός λόφου.
Σε φάση που μόλις είχαμε βρει επιτέλους ποιον δρόμο έπρεπε να πάρουμε εδέησαν να σηκώσουν το τηλέφωνο. Όταν πια είπα το γνωστό: «θα αργήσουμε λίγο», ακούω στην άλλη άκρη της γραμμής: “Sorry madam. We can’t wait for you”.
Όοοχι! Δεν σάστισα. Ήμουν ετοιμοπόλεμη. Πριν προλάβω να πω αυτά που είχα στο μυαλό μου, του τύπου «τι σόι Αβαείο είστε, που δεν δέχεστε έναν οδοιπόρο;», ή «γιατί δεν σηκώνατε το τηλέφωνο νωρίτερα να μου το πείτε», πρόλαβα και είπα τα “are you serious”? «Έχω τρία παιδιά», «που να πάω μέσα στη νύχτα;», αμέσως η φωνή διέκοψε το επερχόμενο παραλήρημα μου και μου είπε “ ok. Madam there is a volunteer to wait for you”. «Προσπαθήστε όμως να φτάσετε πριν τη μία το βράδυ».
Και μετά από αυτή τη λαχτάρα “πατήθηκαν τα γκάζια”. Και διαψεύδοντας τα gps που μας έλεγαν ότι θα φτάναμε κατά τη 1:05, τελικά με τιμόνι το σύζυγο και με τη βοήθεια του άδειου δρόμου καταφέραμε και φτάσαμε ακριβώς στις 12:38.
Μας περίμεναν δύο άτομα στη reception. Ακολουθήσαμε τον έναν για να μας δείξει το δωμάτιό μας. Καθώς τον ακολουθούσα και βλέποντας τριγύρω μου το Αβαείο με το ζόρι κρατιόμουν να μη χοροπηδήσω από τη χαρά μου. Αυτό ήταν πιο ωραίο απ’ ότι φαινόταν στο internet. Πω, πω τι θα χάναμε για χάρη του San Marino! Όταν είδαμε πια και το δωμάτιο, νομίζω ότι μπορεί λίγο να ακούστηκε το πνίξιμο στο μικρό ξεφωνητό μου …..
Ευχαρίστησα τον “volunteer” και αφού τακτοποίησα τα παιδιά βγήκα έξω να περιεργαστώ το Αβαείο με την ησυχία μου. Μόνο που παραήταν ήσυχα. Ήταν και 1:00 η ώρα το βράδυ! Και το περιβάλλον ήταν πολύ μεσαιωνικό… Δεν θα πω υπερβολές, αλλά το όλο σκηνικό μου θύμισε το μοναστήρι των Βενεδικτίνων από την ταινία: «Το όνομα του Ρόδου».
Και μπορεί …να μη γίνομαι πιστευτή…γι’ αυτό…
Οι φωτογραφίες θα μιλήσουν…..
Ήταν τόσο ήσυχα που το κλικ από τη φωτογραφική μου ακουγόταν σαν καμπανάκι….Αφού σε κάποια στιγμή αγριεύτηκα. Και για μια στιγμή σκέφτηκα: τώρα θα βγει ο Salvatore από πίσω μου και θα μου “κόψει το αίμα” (από την ταινία) ή ακόμη χειρότερα εκείνος ο τρομαχτικός τυφλός γέρος ο Jorge, με την κουκούλα και το ράσο του. Μπρρρ
Εντάξει αρκετές φωτογραφίες έβγαλα. Αύριο οι υπόλοιπες.
Και ανέβηκα στο δωμάτιό μου μόνη μου, ανεβαίνοντας από αυτή τη σκάλα…
Προσπερνώντας αυτό το σαλόνι…
Και αυτή τη σκάλα…
Περνώντας δίπλα από αυτήν την πανοπλία…
Και επιτέλους έφτασα στο δωμάτιο…ουφ…
Α! το δωμάτιο δεν το περιέγραψα ακόμα. Είχε ένα μεγάααλο σαλόνι με έπιπλα εποχής ……..
Είχε δύο κρεβατοκάμαρες με υπέροχα κρεβάτια και δύο μπάνια παρακαλώ.
Ώρα για ξεκούραση. Βρυκολάκιασα πια…..
Πολλές οι συγκινήσεις της σημερινής ημέρας. Κάτι η υπέροχη τσάντα της Ferrara, κάτι οι μακαρονάδες της Bologna, κάτι ο Γαλιλαίος, κάτι ο “λαβύρινθος” του Αγίου Μαρίνου, κάτι «τα λόγια του παπά»…
κάτι ο Umberto Eco… με είχαν ταράξει λίγο και με είχαν … εξαντλήσει…Η τελευταία εικόνα που είδα πριν κοιμηθώ, ήταν η θέα από το δωμάτιό μου…
και η διαδρομή που κάναμε σήμερα….
Ήταν σίγουρα μια από τις πιο έντονες ημέρες του ταξιδιού....
Last edited:
Τα συγχαρητήρια μου κυρία μου 
